Bíðum óþolinmóð eftir að garparnir berjist eins og heljarmennum sæmir og falli báðir

Nú eru skrifuð bréfin og menn bornir brigslyrðum meðan aðalleikendurnir berast í átt að banaspjótum. Allt mun koma fyrir ekki, örlögin hafa nú þegar tekið ákvörðun, og öldungarnir munu falla, hvor fyrir öðrum. Umfram allt hvílir sú skylda á hinum bardagafúsu körlum, að þeir berjist eins og heljarmennum sæmir og falla báðir. Þá væri það eins og þegar skipstjórinn fleygði kokknum út af sjoppunni hér um árið, en kokkurinn var fullur við það tækifæri og var með múður og pex og neitaði að mæta til skips. Það sakar ekki að geta þess, við þetta einstæða tækifæri, að geta þess að kokkurinn var ölvaður af kogaraspritti, sem var heldur í ætt við bönvað handsprittið sem nú til dags er ausið á bæði borð í hreinlætisskyni.

En andskoti væri nú gaman ef Ríkisútvarpið sæi sér fært að sýna beint í sjónvarpi þegar griðungarnir Kári og Þórólfur renna saman. Og að þeir skuli bera þessi nöfn okkar ástsælustu fornkappa úr Íslendingasögunum, þeirra Kára Sölmundarsonar, Þórólfs Skallagrímssonar og Þórólfs Bægifótar, er svo upplífgandi að oss svellur móður af tilhlökkun að sjá þá brytja hvurn annan niður eins og spægipylsur. Og þegar þeir eru fallnir, þá munum vér hugsa í þökk og lofa Drotinn fyrir að þeir urðu þó ekki kóvíð nítjánda að bráð, nema ef til vill í óbeinum skilningi. En auðvitað tökum vér ekkert mark á óbeinu kjaftæði.

Þegar Kári og Þórólfur veða horfnir til ása og fallinna garpa fornaldar í Valhöllu og Víðir úr leik fyrir kóvíðnum nítjánda, verður grey kerlíngin hún Alma, sem heitir í þokkabót Múúller, ein eftir. En úti bíða úrtöluseggir, hagvaxtarþrælar og atvinnulífs, eftir að hafa höndur í hári Ölmu og setja hana úr leik. Þá frú Múúller verður líka úr leik þá verður leiðin fyrst greið fyrir frelsið, en því mun náttúrlega kóvíðurinn nítjándi fagna mest af öllum og hafa á leifturhraða endaskipti á íslensku þjóðinni og skilja hana eftir eins og bólusóttin gjörði, sællar minninga á átjándu öld.  

Kári sendir Þórólfi opið bréf