Jóhannes Ragnarsson

18.7.2021 | 20:38

Morgunbænir á háborgaralegu menningarheimili

Í morgun reis Kolbeinn Kolbeinsson upp við dogg í hjónrúmi sínu og glápti drykklanga stund eins og undrandi hænsnfugl á ofninn í herberginu. Svo hóf hann sig fram á rúmstokkinn, riðaði þar nokkur andartök meðan hann var að finna gólfið með iljunum. Svo fór hann að syngja, að minnsta kosti áleit hann sjálfur þetta vera söng sem upp af honum leið það í morgunkyrrðinni. Þetta var fjarska ólögulegur kveðskapur sem hann neyddi frumsamið lag upp á og röddin var rám eftir svefninn og lifnaðinn áður en hann hrökk útaf í rúmið um nóttina:

,,Búbú segir, Bubur segir, bráðum verður dínga-líng,
Borgargagnið, Borgarganið, snýst á borði heilan hring.
Hæ, hæ og hopp og hí, hún fær stöð í rassaling,
grátt ljós og garnaþyt
og gægsnið verður sent á þing".

Svo gjörði Kolbeinn hlé á söngdagskránni og mælti af munni fram efni sem kann að hafa verið frumorkt atómljóð, nú, eða torskilin frásögn af einhverju hræðilegu. Í máli hans komu fyrir orð eins og ,,sifjaspell", ,, hlandperri", ,,lostaglámur" og ,,óþrifnaðargná". Til samans mynduðu þessi orð, og mörg fleiri að sama tagi, upprífandi hugrenningatengsl í heilabúi frú Ingveldar, sem legið hafði vakandi, full af ólund og mannvonsku. En Kolbeinn snöri sér leifturhratt aftur að söngnum og grénjaði:

,,Handreður í hörðum slag
hafði hana undir í fyrradag.
Þá Vondalyktin væmnum brag
vældi upp á magaflag.
Borgar gagnið bjart og kvart,
buslaði með þeim fjári hart".

Og þá sá frú Ingveldur að einskis var lengur að vænta og sókti vöndinn.