Jóhannes Ragnarsson

16.7.2008 | 12:48

Hann losnaði við eðlunarfýsnina fyrir Drottins náð

Þegar ég las fréttina af eðlunni í Keflavík, datt mér ósjálfsrátt í hug ágætur kunningi minn, sem stundum átti leið um Suðurnes. Þessi kunningi minn er afar heiðvirður maður og vandur að virðingu sinni svona yfirleitt; styrkir líknarsamtök reglulega með ríflegum péníngafúlgum og stundar sjóböð, minnst fimm sinnum í viku, allan ársins hring. Um árabil var þessi kunningi minn haldinn heilsuleysi, sem kom fram í því að hann var haldinn sjúklegri eðlunarfýsn. Hver dagur, sem hann kom ekki vilja sínum fram, var honum glataður og olli honum depurð og jafnvel þunglyndi. Það gat oft verið hörmuleg sjón, að sjá þennan mæta mann gera sig blygðunarlaust til við kvenfólk, með ámátlegum skrækjum og frussi, um á hábjartan dag fyrir allra augum. Það varð loks kunningja mínum til happs, að Drottinn sendi oss mannfólkinu norðanrok ásamt rúmlega 20 stiga frosti. Í þessu voðalega veðri tók kunningi minn eitt af sínum mörgu sjóböðum, sem tókst svo vel að hann kól býsna vel vísvegar um kroppinn. Verst fór kalið þó með miðvígstöðvarnar, en þar fraus allt sem frosið gat. Ég hitti karlangann næst þegar hann var nýkominn af sjúkrahúsinu eftir tveggja mánaða legu. Hann kvaðst vera hinn hressasti í alla staði, nema að því leyti, að nú gæti hann ekki gert hitt meir; náttúran til kvenna hefði bókstaflega frosið frá honum í eitt skipti fyrir öll í síðasta sjóbaði; sjálfum væri honum svosem skítsama um málalyktir en sagðist vorkenna öllum þeim konum innilega sem fyrir bragðið misstu af þeirri óviðjafnalegu lífsreynslu að fá að eðla sig með honum.