Áhrif franskra skútukarla á íslenska ættfræði

Svo mikið er víst að piltarnir okkar í Íslenska handboltalandsliðinu voru orðnir afar hungaraðir í verðlaun því ekki er annað að sjá á myndinni, sem prýðir meðfylgjandi frétt mbl.is, en að þeir séu að éta silfurverðlaunin sín í bókstaflegri merkingu. Nú er það svo, að silfur er hart undir tönn og næringargildi þess fyrir mannslíkamann harla lítið, jafnvel vafasamt. Hinsvegar er viðureign okkar manna við Fransmenn alvarlegt mál sem eflaust á eftir að draga dilk á eftir sér, það er að segja ef Íslensk stjórnvöld eru starfi sínu vaxin, sem ég hef þó sterka tilhneigingu til að efast um. Frá mínum bæjardyrum séð, verður illa hjá því komist að slíta stjórnmálasambandi við Frakka, segja upp öllum samningum við þá aumu þjóð og kalla alla Íslendinga, sem kunna að leynast á Frakklandi, heim hið bráðasta. Jafnframt er tilhlýðilegt að stroka vel og vandlega yfir öll okkar samskipti við þessa leiðindaþjóð, bæði smá og stór, rétt eins og gert var þegar Franskir skútukarlar óðu eins og graðneyti um sveitir Íslands og börnuðu allan kvenpening sem á vegi þeira varð, en um þann framgangsmáta Franskra hefur þjóðin steinþagað sem einn maður og farið með eins og mannsmorð, þó að trúverðugleiki Íslenskrar ættfræði hafi riðlast nokkuð fyrir vikið.   

Íslendingar taka við silfrinu