Þegar Snati ýtti húsbónda sínum fyrir björg

Ekki veit ég. lesendur góðir, hvort þið munið eftir honum Ólafi sáluga Sigvaldasyni. Ólafur Sigvaldason var álitinn mikill náttúruunnandi og dýravinur. Iðulega sást þessi nafntogaði umhverfisdýrkandi á vappi útum allar þorpagrundir í leit að einhverju skemmtilegu sem Móðir Náttúra hafði uppá að bjóða og ævinlega var hundurinn Snati með honum í för, lúpulegur og með skottið á milli lappana. Einusinni sem oftar varð Ólafi gengið uppá Tröllkonuhamar, en þar er mikið og hátt þverhnípi og eggjagrjótsurð undir. Þegar upp var komið, sté Ólafur fram á blábrún hamarsins, eins og hann var vanur, til að njóta hins stórbrotna útsýnis. Snati stóð að baki húsbónda sínum, lítillátur að vanda með sorg í augum. En allt í einu stóðst Snati ekki freistinguna lengur, steig fram og ýtti með trýninu þéttingsfast í afturendann á Ólafi með þeim afleiðingum að Ólafur steyptist fram af brúninni og hafnaði í grjóturðinni fyrir neðan.

Það er samdóma álit allra sem til þekktu, að með framferði sínu hafi Snati viljað þakka Ólafi húsbónda sínum þá illu meðferð sem hann hafði mátt sæta af hálfu Ólafs, því satt að segja hafði hinn annálaði náttúruunnandi og dýravinur beitt Snata linnulausum terror, andlegum og líkamlegum, frá þeirri stundu að hann varð eign Ólafs. 

Eftir að Ólafur féll frá komst Snati í eigu Geirlaugar Pálsdóttur sem veitti honum uppreisn æru og undir hennar ástúðlega verndarvæng andaðist Snati í hárri elli, saddur lífdaga. 

Handtekinn fyrir illa meðferð á hundi