Byrla hjartahreinum ólyfjan

Það held ég verði geðslegar kræsingar sem hinir ungu ,,jafnaðarmenn" ætla að freista að koma ofaní blásaklaust fólk á morgun, Þolláksmessu. Ég held að samfylkingargægsnin, gömul og ung, ættu sjálf að éta sína svikasúpu í staðin fyrir að byrla hjartahreinum vegfarendum um Laugarveginn slíka ólyfjan.

Súpa hjá jafnaðarmönnum

Hættur að bleyta smjörið

Æ ósköp er hann orðinn hrumur hann Mikael Jackson; hættur að bleyta smjörið auminginn svorni og á víst fátt annað eftir en að berja nestið sitt. Og ég sem hélt hann yrði allra karla elstur eftir að þeir endursmíðuðu hann úr plasti. En svona getur lífið verið óréttlátt og andstyggilegt. Svo verða sumir karlar og sumar konur háöldruð uppúr fermingu og breytast ekkert upp frá því hversu gömul sem þau verða í árum talið.

Ég vona bara að Mikael fái viðhafnargreftrun þegar þar að kemur og verði lagður til hinstu hvílu við hliðina á Walt Disney, Andrési Önd og Mikka Mús.

Jackson sagður alverlega veikur

Margra manna maki

Merkur stjórnmálamaður Árni M. Mathíesen og margra manna maki við fjárlgagerð. Um greind hans þarf heldur ekki fjölyrða enda greinir hann vandann hárrétt: heimskreppan og bankahrunið lögðu óvænt stein í götu fjármálaráðherrans og gerðu honum óhægt um vik að snúa fjárlagafrumvarpið saman.

Af orðum Árna M. Mathiesen getur fólk séð, svart að hvítu, að glæpsamlegur frjálshyggjukapítalismi á enga sök á meintum óförum íslendinga þetta haustið.

En af hverju ætli Árni fjármálaráðherra bínefni sig Árni M. Mathiesen í stað þess að kalla sig Árna Matthíasson eins og hann heitir í raun og veru?

2009: Dýpsta ár kreppunnar

Stórbóndinn og hundar hans

Á síðustu öld var uppi stórbóndi, sem frægur var víða um sýslur fyrir auðvaldshneigð og hrokabelging. Þessi merki stórbóndi, sem einnig var oddviti og hreppstjóri sinnar sveitar, vílaði ekki fyrir sér að siga hundum sínum blóðgrimmum á alla þá gesti sem að garði bar, sem að hans mati voru ekki af nægilega háu standi. Til dæmis var til þess tekið þegar hundar oddvitans rifu fátæka barnmarga ekkju hér um bil á hol þegar hún ætlaði að leita ásjár hjá oddvitanum.

En þegar betri bændur, prestar, sýslumenn og þingmenn, sem sannarlega voru hugsjónabræður hins mikla bændahöfingja, voru á ferð, brá svo við, að karlinni lokaði hunda sína inni, alla með tölu. Og í stað argvítugra rakka setti hann upp sérvalinn fleðusvip og bauð hinum tignu gestum inn að ganga.

Af þessari litlu dæmisögu má ráða, að bóndinn að Bessastöðum er sem betur fer öllu skárri heim að sækja en íslenski bústólpinn, sem greint er frá hér að ofan.

Ólafur og Dorrit buðu mótmælendum upp á kaffi

Vonandi að hrossasóttin hlaupi ekki í menn

Það yrði herfilegur andskoti ef skitupestin í hrossunum færi að herja á mannfólkið yfir jólin og biðraðir mynduðust við almenningsklósett og salerni í heimahúsum. Annað eins hefur nú gerst.

Svo man ég eftir manni, hinu mesta karlmenni, sem fékk hjarðsveinasjúkdóm af því að leggja lag sitt við kvenpersónu sem honum varðaði ekkert um. Og vissulega lék hjarsveinasjúkdómurinn manngarminn illa; hann varð miður sín af taugaveiklun, fékk útbrot og missti kynhvötina, eða öllu heldur: kynhvötin snörist við hjá honum. Síðan þetta gerist hefur hann dvalið á geðveikrahæli erlendis, sér til hressingar.

Og hver veit nema veikin kjalarnesshrossunum sé ekki einmitt hjarðsveinasjúkdómur? Ef svo er, er sannarlega vá fyrir dyrum.

Ógreind hrossasótt á Kjalarnesi

Það á að borga góð fundarlaun fyrir týnda hunda

Nú er allt undir því komið að eigandinn greiði þeim sem fann hundinn nægilega á fundarlaun, annars gæti svo farið að fólk hætti að skila hundum sem það finnur útá víðavangi.

Fyrir nokkrum árum fann ég hund sem hafði villst að heiman. Þar sem hundurinn var ómerktur fór ég að eins og heiðarlegri menn gera og auglýsti eftir eigandanum. Viku síðar gaf maður sig fram sem sagðist eiga hundinn. Þetta var samansaumaður nískupúki af verstu gerð, því ekki datt honum í hug að inna af hendi fundarlaun af neinu tagi. Ég sá auðvitað að við svo búið mátti ekki standa og greip því til minna ráða. Nokkrum dögum síðar fann eigandi hundsins hvutta sinn steidauðann bak við hús með gat eftir byssukúlu á hausnum.

Hundur fannst í Heiðmörk

Gjeir og I. Sól útá vígvöllinn á Gaza

Það ætti varla að vefjast fyrir ríkisstjórn Gjeirs Haaarde og I. Sól að senda júðunum eins og eina herdeild til að berja á helvískum hamasþrjótunum. Þau gætu jafnvel sjálf farið út á vígvöllinn á Gaza og haft með sér lautinantana D. Oddsson og H. Ásgrímsson. Ég er viss um að þetta stríðsglaða fólk stæði sig vel í fremstu víglínu. Og ef svo óheppilega vildi til að þau féllu, þá féllu þau með sæmd við að sinna skyldustörfum.

Ísraelar leita stuðnings við hernað

Sprengjusérfræðing og mann með vinnuvélaréttindi

Hananú, - ekki var Brynki Helga lengi að innriendurskoða sjálfann sig og gömlu landsbankadrjólana. Þetta kallar maður nú að ganga hreint til verks.

Í staðinn fyrir Brynka er áreiðanlega best að ráða sprengjusérfræðing og mann með vinnuvélaréttindi til að afmá Landsbankann og moka honum á haf út.

Innri endurskoðandi óskast

Gamli graðnaglinn kveður sér hljóðs

Nú berast þær fréttir utan úr heimi, að gamli graðnaglinn Stráss Kan í Alþjóðagjaldeyrissjóðum hafi gert örstutt hlé á hvílbrögðum til að hvetja Gjeir Haaarde og Ingbjörgu jabnaðarmann, sem og aðra valdsins þorpara, til að eyða og spenna í opinberum útgjödum hins opinbera til að örva hagkerfi heimsins. Stráss Kan veit sem er, að einbeitt, stigvaxandi örvun er besta ráðið við kulnun og náttúruleysi hvort heldur sem er í hagkerfinu eða bólinu.

Eftir hvatnigarorð sín til Gjeirs og Ingibjargar jabnaðarmanns, hvarf sá gamli en eldfjörugi Stráss Kan aftur í bólið til frillu sinnar til að örva hana og spenna í samræmi við hagfræðina sem hann var að boða Gjeir og jabnaðarmanninum á Íslandi  

Hvetur til útgjalda til þess að örva hagkerfi heimsins

Týndur í þrjú ár

Ég þekkti einusinni mann sem var alltaf að týnast svona. Oftastnær fannst hann í tugthúsinu eftir að lögreglan hafði tekið hann fyrir ölvun og óspektir á almannafæri, en stundum kom hann í leitirnar hjá einmana konum sem áttu leiðinlega eiginmenn. Svo týndist þessi maður alveg í þrjú ár og allir héldu að hann hefði farið sér að voða. En dag nokkurn birtist hann allt í einu eins og skrattinn úr sauðarleggnum, sílspikaður og gleiður sem aldrei fyrr. Það kom semsé uppúr dúrnum, að maðurinn hafði álpast í fylliríi inn til kerlingarsvarks, sem tók vininn úr umferð og læsti hann niðri í kjallara hjá sér öll þessi þrjú viðburðarríku ár. Aðspurður viðurkenndi hann að kerlingarsvarkurinn hefði verið aðgangshörð á köflum, en fæðið hjá henni hefði verið afbragðsgott.

Fundust heilir á húfi