Snautleg ferð Dags og félaga í Heiðmörk

Það var víst þokkalegur andskoti þegar Dagur og hans venner slæddust dauðadrukknir uppí Heiðmörk í dag þeirra erinda að höggva jólatré. Skipti engum togum, að þegar kapparnir vóru komnir inní miðjan skóg kom í ljós, að svo illa hafði tekist til að þeir höfðu annað hvort gleymt öxinni heima eða týnt henni á leiðinni. En þar sem Dagur og þeir hinir vóru í miklum ham kom ekki til mála af þeirra hálfu að fara trélausir til byggða. Réðust þeir því allir til við eina hrísluna og rifu hana upp með rótum og slöguðu ofsakátir með hana til byggða. Því miður varð misyndismaður nokkur á leið þeirra, sem gerði sér að leik að taka tréstúfinn af þeim og lúberja þá með henni.

Undir kvöld skiluðu Dagur og hans menn sér illa til reika til byggða, bólgnir, blóðrisa, rifnir og mjög ölvaðir. Þeir fóru beina leið heim til frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar og beiddust inngöngu en var vísað frá, því akkúrat á þeim tíma var að hefjast einkasamkvæmi frú Ingveldar og Kolbeins með Haffa frænku og Viggu sleggju. En Dagur og þeir hinir drápust ekki ráðalausir og lögðust á glugga frú Ingveldar og Kolbeins og gægðust inn. Þar mætti sljóum augum þeirra einhver mesti dónaskapur sem þeir hafa augum litið, og þeir sögðu hverjir við aðra: ,,Ekki vissi ég að svona djöfulsins bullandi kynvilla væri til." Svo kom lögreglan, handtók þá félaga og varpaði þeim öllum í fangaklefa fyrir að gægjast á glugga hjá vandalausum og vera ölvaðir á almannafæri.

Jólatréshögg í Heiðmerkurskógi

Háborgaraleg glanspía í ruglinu og valkyrjan Vigga sleggja

Aumingja veslings kerlingarkjökrið hún Vigdís, alltaf er hún í ruglinu og batnar ekki á því sviði með aldrinum. Og nú er hún farin að tala eins og geggjuðu ,,kynjafræðingarnir", sem plantað hafa sér niður í Háskóla Íslands, og fimbulfambar um klámvæðingu, hlutgerfingu konunar, dillandi kvenrasköt og þrönga kvenbúninga. Á kerlingarkjökrin má skilja, að ástæðan fyrir ofantöldum atriðum sé sök hins kynferðislega brenglaða karlkyns og konur séu vilja- og heilalausir hlutir, sem hýði öfuguggaskipunum karlanna án þess að æmta eða skræmta. Það er naumast álitið sem þessi háborgaralega glanspía hefur á kynsystrum sínum.

Vigga sleggja, sem hefur tekið Haffa frænku að sér til sambýlis, er líka svona kvendi sem allaf er í ruglinu. Þó má segja henni til hróss, að hún lætur ekkert tækifæri ónotað til að dilla raskatinu á sér framan í heiminn og gengur í fötum sem skerast af yfirnáttúrlegum fítonsanda uppí klobbann og rassaskorið á henni. Og notalegt þykir Viggu sleggju að horfa á moderne pornóklámmyndir á fallegum vetrarkvöldum með sínum elskulega Haffa frænku. Og það er ennfremur Vigga sleggja, sem lætur sambýlismann sinn ganga í aðskornum pilsum og flegnum kjólum þegar henni býður svo við að horfa og kallar hann stuttpilsu þegar hann dillar bossanum á ferlega kynæsandi máta.

	Styttir pilsin og lætur rassinn dilla
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.

Sjóðasugurnar í skjóli bófaflokkanna

Sjaldan er góð vísa of oft kveðin: Þessi pistill birtist hér neðar á síðunni í morgun um sama yrkisefni.



Ekki vantar að uppi sé typpið á einkavæðingarsjakölunum, sem hafa gert sér að lífshugsjón að græða pénínga á sjúklingum, öryrkjum og gamalmennum. Þessir ömurlegu sjakalar hafa um hríð staðið urrandi við hverjar dyr þar sem farið er með þann hluta af skattfé landsmanna, sem rennur í heilbrigðis- og félagsmál. Og í stað þess að reka þessi óargadýr útí ystu myrkur, er þeim hleypt í sameiginlega sjóði almennings og þeim hampað eins og nýtum þjóðfélagsþegnum, sem þeir eru sko aldeilis ekki. Það væri nær, að einkavæðingarsjakalarnir fengju að minnsta kosti sömu meðhöndlun hér á landi og vargfugl og meindýr, enda eru hinir fyrrnefndu til langtum meiri óþrifa fyrir samfélagið en þeir síðarnefndu.

Og það er vægast sagt óhugnanlegt að fá fréttir af því að samherjinn Kristján Þór Júlíusson, sem óhamingja Íslands hefur gert að heilbrigðisráðherra, hyggist sitja blaðamannafund seinna í dag með einum að hinum forhertu einkavæðingarsjakölum, sem berst um á hæl og hnakka við að smjúga inní sameiginlega sjóði landsmanna til að græða á sjúklingum og ellilífeyrisþegum. Raunar kemur þetta framferði ráðherrans ekki á óvart þegar haft er í huga hvernig hann er innréttaður og hve skelfing lítið hann hefur lært af Hruninu, sem óaldarsamtökin sem hann heyrir til stóðu fyrir.

Á morgun er næsta víst að ofangreind ráðherranefna og strengjabrúða öfgafyllsta auðvaldsins, muni sitja við hliðina á frú Ingveldi, Haffa frænku, Brynjari Vondulykt og Óla   Apaketti þegar þau kynna sitt dörtýtrix við að sjúga fjármagn útúr ríkissjóði til einkanota undir yfirskyni mannúðar, útsjónasemi, einkaframtaks og dugnaðar. En þetta fræga fólk hefur stofnað fyrirtæki, sem þau kalla Auminginn ehf. og er ætlað að vera gróðavænlegur milliliður á kostnað skattgreiðenda í að ,,þjónusta" gamalmenni, öryrkja og dauðvona sjúklinga.

Öll heilbrigðisþjónusta á einum stað

En það er annað og mun alvarlegra sem Nígélla má skammast sín fyrir

Látum vera þótt Nígélla hafi brúkað kókaín og kannabis til stytta sér stundir og safna kröftum til að berjast og slást við skrattakollinn Saatchi, þann auma fant. En það er annað öllu alvarlegra sem Nígélla hefur á samviskunni, en það er að vera flokksbundin í Framsóknarflokknum á Íslandi, fyrir það má hún skammast sín eins og hundur, sem hefur gert stykkin sín á kodda húsbónda síns.

Tildrög þess að Nígélla gekk í Framsóknarflokkinn eru nokkuð á reiki, en eftir því sem heimildir segja kynntist hún íslenskum uppgjafarnámsmanni í Englandi, þegar hún var hátt uppi af ölvun og kóki, og hafi sá óprúttni drengur fíflað Nígéllu til að gangast Framsóknarflokknum á hönd. Í dag segir hún, að vera sín í þessum óyndislega íslenska bófaflokki hafi hrundið sér útí botnlaust spillingardýki og hafi kókaín- og kannabisnautn hennar aukist um mörghundruð prósent eftir inngönguna í Framsóknarfjósið.

Raunir Nígéllu ættu að hafa uppbyggjandi áhrif á íslenska kjósendur; þeir ættu nú að sjá hverskonar höfuðskandall og fábjánaháttur það er, að kasta dýrmætum atkvæðum á samtök spillingarsinna. En því miður er ekki að sjá að Íslendingar séu í þann veginn að átta sig á hver óvinur þeirra er, ef svo væri fengju bófaflokkar Framsóknar og Sjálfstæðis ekki eitt einast atkvæði í kosningum eða skoðannakönnunum. Að lokum er vert að geta þess, að Framsóknarflokkurinn og framsóknarmennskan hefur ýtt meir en nokkuð undir blygðunarlaust lauslæti og nærbuxnaleysi á Íslandi, - það eitt og sér segir meir en digur vísindarit í mörgum bindum um þessi hroðalegu samtök andstyggðarinnar.

Ekki stolt af fíkniefnaneyslunni

,,Þá elskum við Kögun, Halldór og Gift"

Enn virðist vera á vappi í þjóðfélaginum hópur einkennilegra manna, sem reiðubúnir eru að framlengja dauðastríð gömlu Framsóknarmaddömunnar. Eins og upplýst fólk veit og gerir sér grein fyrir, þá er heilsufar Framsóknarmaddömunnar með þeim ósköpum að með réttu lagi ætti hún að vera fyrir löngu dauð. Þessari gömlu kerlingarskjátu, sem marghrjáð er af krónískum lekanda, hjarðsveinasjúkdómi, krabbameinum, andarteppu og ótal mjamarbrotum, er af óskiljanlegri ástæðu haldið lifandi í öndunarvél, sem tengd er með slöngu við mykjuhauginn bak við Framsóknarfjósið og fær gamla hróið í gegnum slönguna þær eiturgufur sem halda henni með lífsmarki.

Það er óskiljanleg með öllu, að mannúðarsinnaðir menn skuli ekki slökkt fyrir löngu á öndunarmaskínunni, sem heldur því gamla fóli, Framsóknarmaddömunni, lifandi. Að vísu eru til misyndiskvikindi, péníngapervertistar, sem hafa hag að því að sú gamla hjari, en þeirra hagsmunir eru svo himinhrópandi litlir í samanburði við almannahag, að það flokkast undir frágangssök að ekki skuli hafa verið bundinn endi á dauðastríð hinnar hrjáðu, karlægu kérlíngar.

Neinei, í stað þess að slá bölvað kérlígarfressið af, þá eru illa gefnir hlaupastrákar hennar og fávísar griðkonur leidd til öndvegis í Stjórnarráði Íslands! Ja hvílík skömm - hvílík skömm. Og svo syngja þessi vinndýr kerlingarinnar dag og nótt: ,,Þó allri séum við ærunni svift, þá elskum við Kögun, Halldór og Gift."

Framsókn bætir við sig

Einkennileg upphefð Óla Apakattar gerir hann ekki sjálfkrafa að persónu, öðru nær

Það er góð spurnig hvort api geti verið persóna. Á Íslandi eigum við einungis einn raunverulega og ekta apa, þ.e. fígúruna Óla Apakött. Eg gerð væri skoðannakönnum um hvort Óli Apaköttur sé persóna myndu flestallir svara neitandi, því Óli Apaköttur er þeirrar gerðar að enginn vitborinn maður vill fallast á að vera af sömu dýrategund og það óféti.

En þá kemur að því undarlegasta við Óla Apakött, sem fáir telja persónu og því síður manneskju, að hann er í miklum metum á betri bæjum auðvaldsins. Ástæðan fyrir upphefð Óla meðal kapítalista virðist vera skammarleg ósvífni hans og siðleysi, frekja, heimska og illkvittni, en af þeim eiginleikum er nóg til í heilabúi Óla Apakattar.

Sú nöturlega staðreynd, að Óli Apaköttur þyki sjálfsagður aufúsugestur í svallveislum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og í óhagganlegu fóstbræðralagi við deliranta á borð við Brynjar Vondulykt og Haffa frænku, sýnir svo ekki verður um villst í hverskonar öngstræti auðvaldið á Íslandi er komið. Þegar svo er komið, að íslensk borgarastétt lætur sér ekki nægja að setja allt sitt traust á tvo heimskufulla bófaflokka heldur sér hún ástæðu til að klappa peningapervertinum Óla Apaketti sérstaklega á kollinn, er ljóst að endalok hennar eru skammt undan og er það vel.

Að öllu samanlögðu má ljóst vera, að Óli Apaköttur og hans líkar eru ekki persónur, það er að segja mannlegar verur, heldur skrípi og um leið raunsönn birtingarmynd úrkynjaðrar borgarastéttar og örvæntingarfulls dólgakapítalisma.

Getur api verið persóna?

Gróðasjúkir og urrandi sjakalar við dyr samneyslunnar

Ekki vantar að uppi sé typpið á einkavæðingarsjakölunum, sem hafa gert sér að lífshugsjón að græða pénínga á sjúklingum, öryrkjum og gamalmennum. Þessir ömurlegu sjakalar hafa um hríð staðið urrandi við hverjar dyr þar sem farið er með þann hluta af skattfé landsmanna, sem rennur í heilbrigðis- og félagsmál. Og í stað þess að reka þessi óargadýr útí ystu myrkur, er þeim hleypt í sameiginlega sjóði almennings og þeim hampað eins og nýtum þjóðfélagsþegnum, sem þeir eru sko aldeilis ekki. Það væri nær, að einkavæðingarsjakalarnir fengju að minnsta kosti sömu meðhöndlun hér á landi og vargfugl og meindýr, enda eru hinir fyrrnefndu til langtum meiri óþrifa fyrir samfélagið en þeir síðarnefndu.

Og það er vægast sagt óhugnanlegt að fá fréttir af því að samherjinn Kristján Þór Júlíusson, sem óhamingja Íslands hefur gert að heilbrigðisráðherra, hyggist sitja blaðamannafund seinna í dag með einum að hinum forhertu einkavæðingarsjakölum, sem berst um á hæl og hnakka við að smjúga inní sameiginlega sjóði landsmanna til að græða á sjúklingum og ellilífeyrisþegum. Raunar kemur þetta framferði ráðherrans ekki á óvart þegar haft er í huga hvernig hann er innréttaður og hve skelfing lítið hann hefur lært af Hruninu, sem óaldarsamtökin sem hann heyrir til stóðu fyrir.

Á morgun er næsta víst að ofangreind ráðherranefna og strengjabrúða öfgafyllsta auðvaldsins, muni sitja við hliðina á frú Ingveldi, Haffa frænku, Brynjari Vondulykt og Óla Apaketti þegar þau kynna sitt dörtýtrix við að sjúga fjármagn útúr ríkissjóði til einkanota undir yfirskyni mannúðar, útsjónasemi, einkaframtaks og dugnaðar. En þetta fræga fólk hefur stofnað fyrirtæki, sem þau kalla Auminginn ehf. og er ætlað að vera gróðavænlegur milliliður á kostnað skattgreiðenda í að ,,þjónusta" gamalmenni, öryrkja og dauðvona sjúklinga.

Broadway breytt í læknamiðstöð

Haffi frænka slær í gegn

Sama er mér hvort Vódafónn er sekur um lögbrot eða ekki og má Fjandinn sjálfur fyrir mér skera úr því auðvirðilega deilumáli.

Þá er nær að geta þess, að eftir aðalfund Landsambands sjáfstæðiskvenna hélt frú Ingveldur gríðarlega fínt boð heima hjá sér og bauð í það mörgu stórmenni og stórkvendi. Meðal gesta var frændi frú Ingveldar, sem hún kallar einlægt Haffa frænku sökum kvennlega gelgjulegs útlits frændans.

Þegar líða tók á samkvæmið fór Haffi frænka heldur betur að færa sig uppá skaftið og sýndi gestum svo um munaði hvað í honum býr. Hann fór einn inná salerni með sambýlingunum Máríu Borgargagni og Indriða Handreði og kom út aftur nakin að neðanverðu og hljóp þá beint aftaná Brynjar Vondulykt, sló höndum framfyrir hann og greip hann laglegu hreðjartaki svo Vondalyktin veinaði af sársauka. Þar á eftir var Haffi frænka lagstur við hliðina á Óla Apaketti, sem lá í öngviti í hjónarúmi frú Ingveldar og Kolbeins. Þar kom Vigga sleggja, sambýliströll Haffa frænku, að honum við heldur ósæmilega iðju. Sem betur fer var Vigga slegga svo alsgáð, að hún sá að við svo búið mátti ekki standa, reif sambýling sinn framúr rúminu og pakkaði honum saman eins og blautu handklæði og hafði sig á brott með hinn ódæla sambýling sinn.

En hvað sem má um málavöxtu segja að öðru leyti, þá var góður rómur gerður að tiltektum Haffa frænku af hálfu þeirra frú Ingveldar og Kolbeins og báðu þau Viggu sleggju þess lengstra orða að koma fljótlega aftur í heimsókn með frænkuna með sér til að sannreyna hvort meiri töggur leyndist ekki með blessuðum öðlingnum Haffa frænku.

Meðfylgjandi mynd, sem tekin var í sumar sem leið, er af sambýlingunum Viggu sleggju og Haffa frænku.

Ágreiningur um meint lögbrot Vodafone

Grillósystur hótuðu að barna Saatchi gamla

Það kvað skerpa ástina þegar eiginmaður krípur fyrir kverkar eiginkonu sinni og lætur að því ligga að hann muni kyrkja hana eins og gæsastegg ef hagar sér ekki siðsamlega. Þetta heilræði hefur eflaust vakað fyrir karlaumingjnum Karli Saatchi þegar hann lagði hönur á Nígéllu á veitingastaðnum. Í þessu sambandi ber að geta, að Nígélla hafði hagað sér andskoti dólgslega á vertshúsinu, meðal annars flett uppum sig og múnað gestina á næsta borði. Þá hafði hún sett fótinn fyrir einn þjóninn, sem hélt á stórum bakka fullum af kræsingum, svo hann hafði stungist á höfuðið í gólfið og nefbrotnað. Auk þess hafði Nígélla ítrekað slengt öðru brjóstinu uppúr hálsmálinu á kjólnum á meðan hún mataðist. Það var því ærið tilefni fyrir Saatcha gamla að grípa til konu sinnar og tukta hana til.

Það er af Grillósystrum að segja, að þær fara þessa dagana offari í merarlátum og sjást ekki fyrir. Að því er fréttir herma, hótuðu þær Saatchi að taka hann nauðugan að barna hann, en hvernig þæt ætla að fara að því að efna hótun sína er mönnum að vísu hulið þrátt fyrir að enginn dragi í efa að ásetningur þeirra ekta.

Nigella mætir í dómssal í dag

Endurvarp af draugagangi frá síðmiðöldum

Það ber nýrra við ef þörf er á framhaldsskólum í Hafnarfirði. Þessvegna virkar fundur um stöðu framhaldskóla í Hafnarfirði eins og endurvarp af draugagangi frá síðmiðöldum. Og hvernig á því stendur, að menntmálaráðherra skuli láta narra sig á slíkan fund er sannast sagna fáheyrður andskoti.

Að vísu kemur fram, haft eftir einhverri Öldu Áskelsdóttur, að fundargestir hafi verið með hita, eiginlega fárveikir til líkama og sálar, verið með óráði og talað tungum. Menntamálaráðherrann virðist hafa smitast af hitasóttinni um leið og hann gekk í salinn, því hann tók að sögn þátt í óráðshjalinu með hinum dauðsjúku Hafnfirðingum eins og hann væri innfæddur.

Þó bar það til tíðinda á fundinum, að einn maður talaði af viti. Það var Indriði Handreður, enda er hann búsettur í Kópavogi en ekki Hafnarfirði, fóstraður upp við kné Gunnars I. háyfirborgarstjóra Kópavogsbæjar og marghertur í ólgusjó Goldfingers. Indriða Handreði mæltist á þá leið, að ekki myndu Hafnfirðingar betrast hætishótt þótt þeir fengju framhaldsskóla í bæinn; þeir ættu að hundskast til að lyfta höfðum sínum uppúr malbikinu og til himins og þakka fyrir að hafa barnaskólann Flensborg og álverið í Straumsvík, meiri fræðslu hefðu þeir ekki gott af. Einnig hvatti hann innbyggjara Hafnarfjarðar til að endurreisa síðutogaraútgerð í bænum, því fátt hefði verkað eins vel á Hafnfirðinga og síðustogarar mannaðir horskum sveinum um og innan við fermingu.

En Hafnfirðingar kunnu því miður ekki að meta málflutning Indriða Handreðs, lögðu á hann hendur og köstuðu undargestir fóru honum útum glugga á fundarsalnum.

Þegar Handreðurinn var úr húsi, tók menntamálaráðherra enn til máls og flutti þingheimi erindi um sjóðinn G9 og hina ósýnilegu hönd markaðarins og róaðist þá múgurinn svo um munaði. Fór svo að lokum, að fundargestir fóru alsælir heim og með öllu búnir að gleyma tilefni samkomunnar.

„Létum í okkur heyra“