Svona afglöp fremja aðeins beinasnar og fúskarar

Ansi athyglisvert, að sjúklingur á leið á sjúkrahús skuli á einu andartaki breytast í fanga á miðri leið. Hver ætli hafi séð um þá sjúkdómsgreiningu? Það er vægast sagt stórbrotið, að enn í dag sé verið að vista sjúklinga í fangelsi. Og þó svo að sjúklingurinn hafi orðið óður í sjúkrabílnum og lamið sjúkraflutningamanninn, þá er það engin afsökun fyrir því að loka hann inni í fangaklefa, þessháttar afglöp fremja einungis beinasnar og fúskarar. Svo heimskulegar aðfarir sem þessar eiga einungis heima í skáldsögum á borð við Góða dátann Svejk en ekki í raunveruleikanum á Íslandi árið 2014. En því miður er hætt við að sjúklingar séu færðir í fangelsi í landi þar sem fáránleikinn og ófyrirleitnin nær þeim hæðum að Páll Magnússon var dubbaður uppí útvarpsstjóra á Ríkisútvarpinu, Björgólfi Guðmundssyni gefinn ríkisbanki, Sigmundur Davíð gerður að forsætisráðherra, Vigdís Hauksdóttir að formanni fjárlaganefndar og hrunsdrasl auðvaldsins endurreist í ríkisstjórn.

Réðst á sjúkraflutningamann

Það lá í augum uppi hverjir þar voru að verki

Já já, það var svo sem auðvitað að helvískir auðnuleysingjarnir í Heimdalli gætu ekki á sér setið nema fram á annan dag nýs árs með að fremja óhæfuverk. Og ekki lagðist mikið fyrir kappana, enda ekki við neinu öðru að búast af þessum guðsgemlingum. Að henda púðurkéllíngu, made in USA, ofaní blaðagám svo hann stendur í björtu báli er alveg dæmigert fyrir eldisgrísina í Heimdalli því að slíkir drengir trúa því staðfastlega að þeir eigi allt og megi allt; langi þeim til að verða brennuvargar gerast þeir brennuvargar og verða undrandi og hneykslaðir ef einhver gagnrýnir tiltektir þeirra.

Á gamlárskvöld gerðist sá ánægjulegi atburður, að drukkinn heimdellingur og SÚSari féll hendur frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra. Þeim sæmdarhjónunum varð litið útum stofugluggann heima hjá sér og sáu fyrirburð í annarlegu ástandi skjögra úti á gangstéttinni fyrir framan húsið. Þau þurstu út og gripu pilt og færðu hann inn til sín. Þegar inn var komið vóru sæmdarhjónin ekkert að tvítóla við það sem fram skyldi koma, rifu alla leppana utanaf heimdellingsræxninu og gerðu dulítið við hann sem er óprenthæft með öllu. Það einkennilega við þetta var, að heimdellingurinn kunni vel að meta hvernig sæmdarhjónin fóru með hann; þókti þreifingar þeirra ógurlega góðar og hrein við af tærri ánægju. Þegar allt var afstaðið læsti Kolbeinn krumlu sinni um upphandlegg piltsins, dró hann til dyra og mismunaði honum útí snjóskafl, en frú Ingveldur laumaði fötum hans útá stétt og kveikti í þeim. Allt þetta fannst heimdellingnum hin mesta upphefð og hefur verið í sjöunda himni síðan, enda ekki á hverjum degi sem fyrirfólki í þjóðfélaginu þóknast að virða einn vesælan heimdelling viðlits.

Ungir piltar kveiktu í blaðagámi

Yfirskrifstofusjakalinn berar tannlausan skoltinn framan í fulltrúa verkafólks

Yfirskrifstofusjakalanum á ASÍ-kontórnum munar ekki um að bera tannlausan skoltinn og urra framan í félaga Aðalstein Baldursson. Þesskonar háttalagi af hálfu sjakalans hafa atvinnurekendafurstarnir aldrei þurft að þola af þessu kæra vini sínum. Þvert á móti hefur sjakalinn flaðrað eins og blauður hundur uppum fæturnar á fulltrúum auðvaldsins, sleikt skóna þeirra og þefað af rassinum á þeim með athyglisverðri áfergju og ánægju.

En ef félagi Aðalsteinn blakar við þessu kykvendi, snýr það uppá sig og gerir sig bólgið af vandlætingu. Og af hverju yfirskrifstofusjakalinn að myndast við að urra og sýna tannlausan góminn? Jú, honum blöskrar svo að heyra upphátt sannleikann úr um svik sín við blásnautt verkafólk úr munni félaga Aðalsteins.

Í framhaldi af hvefsni og ýlfri skrifstofusjakala verkalýðshreyfingarinnar í garð raunverulegra verkalýðssinna eins og félaga Aðalsteins, ætti úrsögn Starfsgreinasambandsins (Verkamannasambandsins) úr ASÍ að vera komin á dagskrá. Það mun aldrei gerast neitt í málefnum verkafólks fyrr en félög þess taka fyrsta skrefið með því að segja skilið við sjakalagengi ASÍ. Næsta skref væri að sameina samtök verkafólks með því að afleggja svokallað Flóabandalag og afhausa í leiðinni nokkra halaklippta melrakka, sem gerst hafa sjáfskipaðir dragbítar á kjör verkafólks og hneppt launabaráttu þess í gíslingu.

„Gengur gjörsamlega fram af mér“

Sá með hundsnafnið gerðist fjölþreifur til kvenna og Máría Borgargagn í slæmum málum

Þrifalegur andskoti fyrir hann Tómás á búllunni að fá þann írska með hundsnafnið í heimsókn í dag. Og ég sem hélt að lögregluyfirvöld og innanríkisráðherrann hefðu rekið þennan þorpara jafnóðum úr landi og hann steig skítugum tánum á íslenska jörð. En þarna hafa þeir er síst skyldi brugðist hrapalega og þeim ber að segja af sér strax í fyrramálið.

En hvað um það.

Úr annarri átt fékk ég þær fregnir að hinn írski þræll með hundsnafnið hefði gerst heldur betur fjölþreifinn til kvenna síðastliðna nótt. Er heilt undur að íslenskar konur, allt frá spurningastúlkum uppí skorpinskinnaðar stútúngsbrussur, skuli þýðast kvensemi svona kauða. En sannleikurinn er harður og skelfilegur: ekki færri en tíu kvinnur ku hafa átt í líkamlegum samskiftum við þennan hræðilega mann. En eitt er þó gott við þessa fregn og það er það að hún er óstaðfest, - skjaldan lýgur samt almannarómur - og hananú.

Af Máríu Borgargagni frétti ég síðast í morgun, en þá var búið að loka hana inni í Hverfissteininum eftir að hafa ráðist á lögregluþjóna og lúbarið þá. Hún hafði semsé verið að láta drukkinn og dópaðan unglingspilt aka sér milli húsa í morgunsárið þegar þrjá lögregludólga bar þar að sem stöðvuðu bifreið strákstaulans og Borgargagnsins. Þegar til átti að taka rauk Máría Borgargagn eins og grimmur hani á lögreglumennina, með þeim ásetningi, eins og einn lögregluþjónninn sagði, að stórslasa þá eða myrða. Ennfremur sagði þessi greinargóði lögregluþjónn, að nú væri verið að rannsaka hvort Borgargagnið hefði verið að misnota drenginn sem ók henni, en hann er vel innan við átján ára aldur.

Bono á Búllunni

Ekki skemmtanavönd kona

Ef svo ólíklega vill til að Vigdís okkar hérna Hauksdóttir sé að segja það satt að henni hafi þókt áramótaskaupsendemið í gærkveldi skemmtilegt verður að segja að hún er þá ekki beint skemmtanavönd. En það ber samt að hafa í huga, að þróunin undanfarin ár hefur öll verið, því miður, á þann veg, allrahanda dauflegt holtaþokuþvæl er farið að þykja skemmtilegt, jafnvel fyndið. Það er ótrúlegt að Vigdís skuli hafa fallið í þann hlandstamp að finnast gnarrískt aulatuð skemmtilegt, og satt að segja trúi ég henni rétt mátulega.

Þá er ekki útúr kú að geta þess, að frú Ingveldur sýndi áramótaskaupinu vanþóknun sína með því að gyrða niðrum sig og míga á sjónvarpstækið með verið var að sýna ekkiskemmtunina sem þetta bölvað lúðaskaup var og er og verður. Og það var mikið klappað fyrir frú Ingveldi fyrir tiltækið.

Vigdís: „Skaupið skemmtilegt“

Eina viðurkenning sem það pakk á skilið er að fá duglegt spark í rassgatið

Þessi hörmulega orðuveiting á Bessastöðum í dag ber þess öll merki að farið sé að harðna illilega á dalnum með að finna fólk sem á raunverulega skilið samfélagsverðlaun af þessu tagi. Og satt að segja er mikill fáráðlingsháttur í því fólginn að hengja orður, og annað þvíumlíkt, utaná bara einhver prumphæns einungis til að verðlauna einhverja.

Af þessum ellefu manna hópi eru aðeins tveir sem eiga samfélagsleg verðlaun eins og fálkaorði skilið, þeir Magnús Eiríksson og Alfreð Gíslason. Af hinum níu sem boðaðir voru til orðuveitingar á Bessastaði, á meirihluti þeirra þá eina viðurkenningu inni hjá þjóðinni að fá dægilegt spark í rassgatið, svo ekki sé fastar að orði kveðið, því þar er á ferðinni pakk sem ekki hefur auðgað mannlífið á neinn hátt, heldur verið til skaðræðis og leiðinda. Slíku hysku á með réttu að skola niður í klóakið eins og hverjum öðrum óþrifnaði en ekki að hampa í viðhafnarveislum.

Að framansögðu er ljóst, að með því að hengja krossa, krúsídúllur og hégómaglingur í nafni íslensku þjóðarinnar á bringur illa gerðra ódáma, undanrennuspjátrunga og innihaldslauss núllfólks eru orðuveitingarnar á Bessatoðum lítið annað en smekklaus hótfyndni, sem betra væri að leggja af.

Ellefu voru sæmdir fálkaorðu