Bændur segja kvendýralækna tilræði og háðung við bændastéttina

Fyrir nokkrum dögum síðan hitti ég aldraðan bónda, sem fór að segja mér í óspurðum fréttum, að það væri ekki einleikinn andskoti hvað allslags spjátrungsmennum og berrössuðum prófgráðulufsum væri mikil nautn í að gera lítið úr bændum, verkum þeirra og búskap. Sem dæmi nefndi hann, að nú væri svo háðulega komið, að ef hann kallaði eftir dýralækni, þá kæmi einhver rígmontinn kvenmannsskjáta, sem allt þættist vita, og þættist vera dýralæknir, þótt lærdómur hennar væri ekki meiri en svo, að hún yrði að fletta upp í bókum til að geta þekkt sex mánaða kálf frá nýrúinni sauðkind. - Þetta er svo skammarlegt, sagði sá gamli, - og okkur til minnkunar, að gera kvenmenn að dýralæknum, að engu er til að jafna síðan þeir tóku uppá að gera kéllíngar að prestum, oftast koklikkaðar frenjur með sóðalega lesbíutendensa. Þetta er svo voðalegt og úrkunjað, sagði gamli bóndinn að lokum, - að vesalings skepnurnar sjá þetta líka og eru fullar af sorg.

Nokkrum dögum síðar frétti ég, að gamli bóndinn hefði rassskellt kvenkyns dýralækni í fjósinu hjá sér að kúnum aðsjáandi. Hann leysti semsé onum konugarminn og flengdi hana stórhýðingu á beran gumpinn, eftir að hún sprautaði eina kúna með risaskamti af efni sem ætlað er til að örva kynhvöt fresskatta. Blessuð kýrin varð samstundis hamstola, reif sig lausa af básnum og  hljóp útúr fjósinu og hefir ekki náðst síðan. Ýmsum í sveitinn hefir að vísu þókt all-spaugilegt að sjá til kýrinnar á harðaspretti á eftir læðunum á bæjunum í þeim hugleiðingum að neyða þær til kynmaka við sig.

Dýralækningar að verða kvennafag

Tími hirðislausa villuráfarans er runninn upp

Þetta líkar mér. Nú er gott tækifæri til að gera villuráfara án hirðis að ráðherra. Og hinn hirðislausa miðaldaspögelsi er til staðar, þess albúið að hræra sitt afdalafrjálshyggjudrullumall uppum veggi og útum gólf í innanríkisráðuneytinu. Það er borðleggjandi, að Bjarni Ben verður að taka kostaboði Péturs Blöndal, það er nefnilega ekki á hverjum degi sem svona tækifæri býðst.

Á sídegisfundi að heimili frú Ingveldar og Kolbeins, sem stendur enn, hafa fundarmenn rætt fyrirhugaða ráðherraskipan yfir stalínískum vodka og napóleondkonnjakki og hefir sitt sýns hverjum. Brynjar Vondalykt heldur mjög fram hlut Blöndals og frú Ingveldur segist vilja konu í embættið, ekki neina helvítis ekkisens gálu, heldur Konu með stórum staf, helst með karlmannshreðjar og nokkrar stífar undirhökur og búkonuhár.

Pétur vill verða ráðherra

Vandræðabörnin í Heimdalli bregðast ekki

Alltaf veitir það mér jafn mikla unun að heyra sögur af vandræðabörnunum í Heimdalli. Og ekki bregðast þessir blessaðir ungar í dag, fremur en aðra daga.

Um þessar mundir vill svo hryggilega til, að Bjarni Ben þarf að finna nýjan innanríkisráðherra í staðinn fyrir þennan sem farinn er til útlanda með djúpt skósólafar á blessuðum gullrassinum sínum. Til að hjálpa Bjarna við þetta voðalega verk koma litlu heimdellingarnir eins og púkastóð útúr músarholunni í Valhöll og leggja til, að ,,sá hæfasti" verði valinn til að gegna embætti innanríkisráðherra. Nú er það svo, að enginn í þinflokki Sjálfstæðisflokksins er hæfur til að gegna ráðherraembætti og yfirleitt er ekki nokkur sála í þessum volaða Flokki hæfur til þessháttar stafa. Og vandast þá málið allverulega. Ef til vill hefði smáfólkið, sem er til heimilis í Valhöllu, átt að orða kröfu sína á þá leið, að velja eigi minnst óhæfa einstaklinginn í embættið. Hinsvegar er dálítið broslegt, að skipa óhæfan einstakling ráðherra, en á móti kemur, að Sjálfstæðisflokkurinn er alvanur að gera slíkt.

Annars getur Bjani Ben tekið hvaða stefnu sem er varðandi ráðherraráðninguna. Ef hann ætlar sér að skipa minnst óhæfa sjálfstæðismanninn á Suðurlandi í djobbið, þá heitir sá Árni Johnsen; ef honum langar að taka minnst óhæfu konuna, þá er það vitaskuld frú Ingveldur. Standi hugur Bjarna í þá átt að gera óhæfasta vestfirðinginn fyrr og síðar að innanríkisráðherra verður Einar Kr. sjálfkrafa fyrir valinu.

Og rétt áðan heyrðis í garminum honum Katli, Pétri Blöndal, í sjálfum fréttatíma Ríkisútvarpsins, kvaka um að hann sæktist eftir embættinu, því honum væri orðið súrt í augum, að horfa uppá innanríkisráðuneytið án hirðis.

Bjarni velji hæfasta einstaklinginn

Las ölæðisþrugl eftir Kolbein Kolbeinsson upp af blaði

Ekki vantaði, að Sigmundi Davíð tækist að flytja ræðuna, sem Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri samdi útúrfullur fyrir hann, með einstökum glæsileika; hann smjattaði til áhersluauka á réttum stöðum; lyngdi glyrnunum sællega eins og geltur fressköttur þegar hann romsaði helstu lygaflækjum Kolbeins uppúr sér; lét marra í nasavængjunum þegar hann vildi gefa hjörðinni í Fjósinu til kynna að nú ætti hún að hlægja lágt og kurteislega að fyndnum setningum skifstofustjórans.

Ef forsætisráðherra þykir sæma embættinu sem hann gegnir, að lesa sundulaust ölæðisþrugl eftir Kolbein Kolbeinsson uppaf blaði yfir margheilaþvegnum óvitum, þá er það auðvitað hans mál. En hvort slíkur ósómi er þriflegur til afspurnar í öðrum löndum er allsendis óvíst; sennilega kunna svona hundakúnstir þó að hafa eitthvert fánýtt skemmtunargildi fyrir lítt skemmtanavana einstaklinga, sem þykir púður í einkennilegum sögum af einkennilegum skrælingjum á norðurslóðum.

Samt tekur útyfir allan þjófabáalk, þegar ruddalegustu slánar borgarastéttarinnar skuli voga sér að væna allan almenning um illmælgi og sleggjudóma eftir allt sem á undan er gengið í samfélaginu.

Brengluð sýn náð athyglinni

Fékk sér of mikið neðaní því og svo var barist

Nú hefir Bjarni Ben fengið sér of mikið neðaní því í öllum gleðilátunum vegna afsagnar Hönnu Birnu, fyrst hann slær því fram, að hin hrapaða vonarstjarna andstæðinga Bjarna í Sjálfstæðisflokknum geti orðið ráðherra á ný á kjörtímabilinu. En við skulum samt virða ummæli Bjarna á besta veg, því þegar menn hafa skálað linnulaust í kampavíni í margar klukkustundir geta þeir orðið sætkenndir, jafnvel blindfullir, og sagt ýmislegt sem þeir meina ekkert með.

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, brutust út slagsmál í gærkvöldi útaf afsögn Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, og kvað svo rammt að, að kalla varð út fjölmenna lögreglusveit, þar á meðal nokkra sérsveitarmenn, til að lægja öldurnar. Þar slógust og kútveltust um stofugólfið í illskeyttum fangbrögðum ekki ómerkari persónur en frú Ingveldur sjálf, Kolbeinn, Máría Borgargagn, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur, Haffi Frænka, Truggi Fokk, Vindey Hross, Vigga Sleggja og Sigurveig Dræsa, sem öll eru framúrskarandi félagar í Sjálfstæðisflokknum, nema Kolbeinn, sem er framsóknarmaður eins og alþjóð veit. Þarna slógust líka í þvögunni allnokkrir ónafngreindir þingmenn og ráðherrar Sjáfstæðismafíunnar. Allt þetta fólk gargaðaði mjög grófum hatursorðum hvert að öðru í íllsku sinni og fullkomnu mannhatri. Þetta var semsagt samkvæmi, sem þjóðin ætti að hundskast til að læra af.

Gæti orðið ráðherra á ný

Hortugur húskarl ber þjóð sína þungum sökum

Fáir eru kunnugri hatursumræðu, grimmd og ódrengskap í þjóðfélagsumræðunni, en Sigmundur Davíð Gunnlaugsson, enda er hann gerður útaf öflum, sem ber eru af útlendingaandúð, lygum, hálfsannleik og stórlygum. Heldur þessi kúnstugi húskarl gömlu Framsóknarmaddömunnar, að allir séu búnir að gleyma hatrinu og offorsinu, sem hann og hinir húskarlarnir og griðkurnar, sem eru til heimilis í Framsóknarfjósinu og Framsóknarfjóshaugnum, beittu á síðasta kjörtímabili?

Ónei, það hafa ekki allir gleymt íllskunni, lýginni og drulluskapnum, sem vall uppúr því hyski linnulaust í fjögur ár í stað þess að iðrast og skammast sín eftir öll skemmdarverkin sem þau unnu á samfélaginu árin þar á undan, að ógleymdu hruninu, sem gamla Framsóknarmaddaman og hennar trantaralýður á gifturíkan og ógleymanlegan þátt í. Og það er hinn lítilsigldi húskarl,sem þarf að læra að skilja, að hann á á hættu að hitta sjálfan sig fyrir á sama hátt og Hanna Birna hitti sjálfa sig fyrir í lekamálinu. Sjálfvirka réttlætislögmálið mun sjá fyrir því. Nei Sigmunur Davíð, þú ættir fremur að spara hortugheitin gagnvart þjóðinni, sem þú segir að íllsku sinnar vegna ætti að læra af lekamálinu, og skíða umsvifalaust ofan í fjóshauginn heima hjá þér, afturábak með lafnadi tungu, svo vitnað sé í ljóð þjóðskáldsins.

Það er nefnilega alrangt hjá drengnum, sem fyrir skysni örlaganna varð forsætisráðherra eftir síðustu kosningar, að það var ekki hatur og grimmd þjóðarinnar, sem hrakti Hönnu Birnu úr ráðuneyti innanríkismála. En vera má, að hneykslun, réttlætiskennd og siðferðisvitund þessarar sömu þjóðar hafi átt sinn þá í að Hanna Birna og hennar liðssveit hitti sjálf sig fyrir og hrapaði fyrir björg, á eftir Hruninu, en niðurfyrir sama hengiflug er för Sigmundar Davíðs og Bjarna Ben líka heitið.

Þjóðin læri af lekamálinu

Mikið um dýrðir hjá Bjarna Ben um helgina

Það verður mikið um dýrðir hjá Bjarna Ben um helgina, því hann ætlar að halda uppá afsögn Hönnu Birnu með gríðarlegu trukki, húllumhæi og glasaglaumi fram á mánudagsmorgun. Reyndar hefði Barni ekki haft neitt á móti því að sjá varaformann sinn engjast eins og ánumaðk á öngli enn um hríð, en því miður lýkur hverri skemmtun einhverntímann, fyrr eða síðar, og því ætlar Bjarni að láta eftir sér að gleðjast nú á góðum degi. Það varpar þó skugga á gleði Bjarna, að þurfa, þvert um hug sinn, að fara mjúkum höndum um hinn fallna ráðherra og reyna að tala dulítið vel um hana í fjölmiðlum.

En það er ekki nema hlutasigur, að Hanna Birna segi af sér ráðherradómi í fússi, af fullkonum hroka og iðrunarleysi. Nú bíður það verkefni, að mismuna henni útaf alþingi og ráða nýja einstaklinga í embætti lögreglustjóra í Reykjarvík og embætti ráðuneytisstjóra í innanríkisráðuneytinu. Þar á eftir kemur svo að því að hreinsa ráðuneytin af framsóknaríhöldum, kveða þau niður og koma fyrir undir þungu bjargi, á sama hátt og síra Snorri á Húsafelli gerði þegar hann vistaði draugamor og hóp drýsildjöfla og sendinga undir steini í Húsafellsrétt.

Afturámóti eru frú Ingveldur og Máría Borgargagn ekki eins glaðar með afsögn Hönnu Birnu og Bjarni Ben. Í þeirra samræðum í dag, hafa orð eins og ,,púngspark", ,,karlrembuhlandvargar", ,,negraskratti" og ,,engeyjarhýenur" glumið í belg og biðu á heimili frú Ingveldar auk hatrammra yfirlýsinga um að ,,grípa til vopna" og ,,kreista þessa djöfla eins og tannkremstúbu þar til að andskotans hroðinn úr þeim spýtist eins og aurskriða í allar áttir."

Nýr ráðherra verði skipaður sem fyrst

Máría mun kæra blaðasnápinn og lögregluembættið fyrir lygar og svívirðingar

Djöfull er dólgslegt af blaðasnápnum, sem skrifaði þessa frétt, að voga sér að kynna fullu valkyrjuna sem neitaði að greiða fyrir aksturinn sem ,,eldri konu." Þegar talað er um ,,eldri konu" sjá menn fyrir sér sjúskaða kerlíngarboru, vagandi á grafarbakkanum. Ég get ekki ímyndað mér annað, en umrædd kona, sem kvaðst heita Solla stirða, kæri blaðasnápinn fyrir meinyrði og óguðlegar svívirðingar í sinn garð. Sannleikurinn er nefnilega sá, að sextug kona er ekki ,,eldri kona" heldur kona á besta aldri hormónana og vöðvana í lagi.

Lesendum til frekari glöggvuna, þá heitir hin vígreyfa kona, sem tók leigubifreiðarstjóranum tak og harðneitaði að boga honum eina einustu krónu fyrir skutlið, ekki Solla stirða heldur Máría Borgargagn er, eins og sjá má af viðskiftum hennar við bílstjóraheybrókina, ekkert blávatn.

Og ekki þarf nokkurn að undra, að Máría Borgargagn vildi ekki borga bílstjóraómyndinni fyrir aksturinn, því sá náungi var búinn að villast með farþega sinn út og austur um höfuðborgarsvæðið í eina og hálfa klukkustund án þess að finna adressuna sem Borgargagnið skipaði gaf honum upp. Suðrí Hafnarfirði fór Máríu Borgargagni að leiðast þófið, reif í hárlubbann á hinum villuráfandi leigubifreiðarstjóra og knúði hausinn á honum niður í gólf, stöðvaði sjálf bílinn og dró eiganda hans útá götu og misþyrmdi honum og gerði honum um leið grein fyrir því að hún myndi aldrei borga svona þrjóti og villingi einn einasta eyri fyrir jafn fáránlegt ferðalag. En þegar Máría Borgargagn var í þann veginn að verða búin að fullrefsa leigubílstjóranum og hann kominn með buxurnar niðrá hæla, með blóðnasir og hágrátandi, laumuðust sex lögregluþjónar aftan að Borgargagninu og tókst að hand- og fótjárna hana áður en hún gat gripið til varna.

Svo gerðu slúðrararnir í skrifstofu lögreglunnar sér að leik, að ljúga því í blaðasnápinn, að Máría Borgar gagn væri ,,eldri kona," þó sé aðein sextug að aldri, og segðist að auki heita Solla stirða og hefði í þokkabót verið ævintýralega bindfull.

Sagðist heita Solla stirða

Varð að draga eina á út löppunum og berja aðra til að koma þeim á fundinn

Það var frú Ingveldur, sem átti veg og vanda að því að kalla Landssamband sjálfstæðiskvenna saman og láta það samþykkja einarða stuðningsyfirlýsingu við Hönnu Birnu.

Frú Ingveldur varð semsé þess áskynja, að sjálfstæðisflokkskonur væru of værukærar og áhuglausar fyrir því að veita Hönnu Birnu þann stuðning, sem hún á óneitanlega inni hjá sjálfstæðiskerlíngum, og tók því til sinna ráða. Það gekk svosem ekki andskotalaust hjá frú Ingveldi, að hotta kerlíngunum saman og varð hún að grípa til margvíslegra óyndisúrrða til að koma þeim í skilning um, að oft hefði verið þörf á síðustu mánuðum að styðja Hönnu Birnu í raunum hennar, en nú væri komin upp hrein og bein nauðsyn. Til dæmis varð frú Ingveldur að draga eina sjálfstæðiskonuna út á löppunum og berja aðra til að koma þeim í skilning um að málið væri alvarlegt og þær yrðu að hundskast til að mæta á fundinn til að samþykkja styðningsyfirlýsinguna.

Sjálfstæðiskonur styðja Hönnu Birnu

Brotthvarf, ryskingar á einkaheimili, og tvírætt öskur

Þó að taðkvarnir ríkisstjórnarflokkanna hafi að hinni endanlegu lausn og hinum endanlega sannleika í lekamálinu er loft lævi blandið í hinum alræmdu samtökum, sem að lausninni og sannleikanum standa. Til að mynda hvarf Sigmundur Dávíð úr Alþingishúsinu undir eins og hann hafði hafið umræðu, um gjafmildi sína á annarra manna fjármunum, sem hann sagðist hlakka svo óumræðilega til að eiga við þingheim. Forseti Alþingis vildi, aðspurður, ekki upplýsa eitt né neitt um brotthvarf ráðherrans eða hvort hann hefði verið að skrökva því að honum hlakkaði til að ræða málið á þingi.

Til glöggvunar þeim sem áhuga hafa á brotthvarfi Sigmundar af þingi í dag, skal nú upplýst, að hann fór beina leið heim til Kolbeins Kolbeinssonar og frú Ingveldar. Kolbeinn hringdi nefnilega svartfullur og gjörsamlega æfur í forsætisráðherra, örfáum mínútum áður enn hann flutti Alþingi skýrslu um gafmildi framsóknarmanna á fjármunum annarra, og skipaði honum að drullast til sín og meðtaka orðið. Það hafði semsé komið uppúr dúrnum, að Kolbeinn og frú Ingveldur höfðu ekki fengið eina einustu krónu í skuldaniðurfellingu, og það hafði komið þeim í vont skap, ef svo má segja. Þeim hjónum hafði verið hafnað, sem er vart minna en stórglæpur, þar eð tjéð hjón eru meðal innstu koppa í búrum auðvaldssamtakanna tveggja, sem eiga ríkisstjórnina.

Nú fyrir stundu renndu fimm lögreglubifreiðar í hlað við heimili frú Ingveldar og Kolbeins, og eftir umtalsverðar ryskingar innandyra voru fáeinar persónur í sparifötum leiddar út í handjárnum og þeim mismunað inní vélbyssuvæddar lögreglubifreiðarnar. En meðan á átökunum stóð heyrðist Kolbeinn öskra eins og tryllt sauðnaut í brundíllskukasti: - Þau ljúga bæði, þau ljúga bæði! Ekki er enn vitað hvaða ,,þau" Kolbeinn átti við, en sitt sýnist hverjum hvað það varðar.

Spurði ítrekað og fékk alltaf sömu svörin