Heimtuðu búnt af eldspýtum

Þegar fréttin um bruna hælisleitendabyggingarinnar í Þýskalandi inná heimili frú Ingveldar og Kolbeins lustu allir viðstaddir upp svo gríðarlegu fagnaðaröskri að nágrannar í næstu húsum fylltust skelfingu og hrindu í lögregluna. Samkvæmt venju á sunnudagsmorgni var mannmargt á heimili Kolbeins og frú Ingveldar þannig að hávaðinn varð mikill þegar brennufréttin barst. Raunar lá Máría Borgargagn í öngviti um þetta leyti og rankaði ekki við sér fyrr en mestu fagnaðarlætin vóru um garð gengin og fór þá að leita að nærbuxum sínum, sem voru horfnar eins og jörðin hefði gleypt þær. Þegar lögreglan mætti á staðinn mátti hún sín lítils andspænis frú Ingveldi, Kolbeini og þeirra fólki og hvarf orðalaust á braut.

Og bálið í Þýskalandi gerði fleirum en frú Ingveldi og Kolbeini glatt í geði. Gömul nasistahjörtu, sem verið hafa í felum í hálfann eða heilann mannsaldur, slógu hraðar og kynþáttahatrið í blóðinu hitnaði. Þessu fólki þókti þetta góð tíðindi sem vissu á eitthvað enn betra. Víðsvegar skældust útlendingahatarar úta götur, sumir örvasa uppúr körinni, börðu sér á brjóst og kváðust vera þjóðlegir og þjóðhollir Íslendingar og sumir ráfuðu í næstu sjoppum sem var opin og heimtuðu að fá að kaupa búnt af eldspýtum. Einn heyrðist syngja: ,,Í dag er glatt í döprum hjörtum" en annar sást sparka í hund með þeim orðum að hann væri útlent helvítis kvikindi og ætti að fara til Andskotans.

Í tilefni dagsins tók frú Ingveldur upp mikinn landakút og bauð gestum, því fátt er þjóðlegra en að drekka íslenskt landabrugg þegar merkum tíðindum er fagnað. Síðan flutti Kolbeinn dálitla tölum um útlendan glæpalýð sem ætlaði sér að ná Íslandi undir sig með frekju og byggja hér moskur og önnur hryðjuverkahús útum allar þorpagrundir. Í lok ræðu sinnar bar Kolbeinn fram þá frómu ósk, að hann vildi að almættið, sjálfur Drottinn himins og jarðar, færði hingað inná stofugólfið einn bjúgnefjaðann sandnegra og múhámeðstrúarmann sem þau myndu kveikja í og brenna, sér til sannrar gleði og herðandi innblásturs. Auðvitað varð Drottin ekki við bæn Kolbeins því satt best að segja hefir faðir andanna megnustu skömm á útlendingahöturum, nasistum, Kolbeini, frú Ingveldi og öðru stórmenni af því kalíberi.

Fögnuðu þegar húsið brann

Illskárst af mörgum vondum

Það gat ekki öðruvísi farið og skítt veri það allt og bölvað. Ég horfði á eitthvað af þessari keppni, en passaði að lækka hljóðið í sjónvarpinu ofaní núll og svo gat ég mét til í huganum hvað þau væru að syngja í það og það skiptið. Og það var eins og við manninn mælt: Mér fannst í hljóðleysinu að söngfólkið væri raula eintóman klámkveðskap af grófustu tegund þeirrar listgreinar og mér var orðið næsta heitt í hamsi af reiði og skömm þá er yfir lauk.

Nú væri vert að athuga hvað mannkerti það vóru sem settu alla þessa ósvífnu klámsálma saman og freista þess að fá þá dæmda í fangelsi uppá vatn og brauð til æviloka. En þar eð ég heyrði textana ekki í raun og veru, heldur ímyndaði mér hvað væri verið að gaula, þá er ég varla dómbær á hvað þarna fór fram. Hinu er ekki að neita að það voru kynningarkonurnar sem stálu senunni og fóru létt með; þær fimbulfömbuðu þarna fyrir framan sjónvarpsáhorfendur eins og áttavilltar leðurblökur og buðu fólki að gefa hinu og þessu, eiginlega öllum andskotanum, sem þarna fór fram ,,gott klapp."

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins var geysimikil júrúvísjónstemmning, enda fríður flokkur þar samankominn. Þar veðjuðu menn um úrslitin og létu sér um munn fara engu minni klúryrði en stóðu í textum söngvaranna. Eins og við mátti búast vann frú Ingveldur öll veðmálin með því að hagræða staðreyndum og hnika þeim til. Einn gesta þeirra hjóna, Truggi Fokk, gerði ágreining við frú Ingveldi útaf þessum veðmálum og fékk fyrir bragðið fáein kjaftshögg, auk þess sem frú Ingveldur sparkaði honum út bakdyrameginn til að kæla hann. En allt samkvæmið var þó þeirrar skoðunnar að illskársta lagið af mörgum vondum, ef ekki beinlínis hræðilegum, hefði sigrað og það væri rétt mátulegt á Íslendinga að fara með þetta holtaþokugaul útí heim til að láta gera grín að því. Svo er nú það ...

Greta fer aftur í Eurovision

Mjög þekktur maður á mynd

Ef mér skjöplast ekki því meir, þá þykist ég bera kennsl einn einstakling á þessum myndum, því þá kann ég ekki mann að þekkja ef þarna er ekki Brynjar Vondalykt, einkennilega væminn á svipinn eins og endranær og vís til alls. Reyndar hafði ég aldrei leitt hugann að því að Vondalyktin hafi einhverntíma í fyrndinni verið ungur maður, jafnvel unglingur, maðurinn er nefnilega þess eðlis. En þarna er hann þessi þorpari og þrjótur, og af augnaráðinu má ætla að nóttina áður en myndin var tekin hafi hann framið hryðjuverki af því tagi sem gengur nærri blygðunarkennd venjulegs fólks.

Nú má vera að einhver kunni að segja að betur hefði farið ef Brynjar Vondalykt hefði á þessum punkti verið leiddur fyrir aftökusveit en ljósmyndara og má til sanns vegar færa miðað við afrekaskrá þessa manns, ef mann skildi kalla. Ef myndasmiðnum verður að ósk sinni og hittir mannsöfnuðinn á myndunum til að edurtaka leikinn er hætt við honum bregði í brún þegar Vondalyktin kemur stormandi til fundar við hann. Og vissulega má ljósmyndarinn passa sig ef Vondalyktin sýnir sig hjá honum, því hann er, eins og fyrr segir, til alls vís.

Fyrir nokkrum árum kom það fyrir útí Evrópu að ljósmyndari lýsti eftir fólki sem hann hafði myndað áratugum áður. Það fór ekki vel. Dag einn kom dólgur nokkur askvaðandi og bankaði uppá hjá ljósmyndaranum og kvaðst hafa stið fyrir hjá honum fyrir fjölmörgum árum. Auðvitað lyftist brúnin á myndasmiðnum og hann fór að gera vélar sínar og tjöld tilbúin. En meðan hann var að því laumaðist dólgurinn inní íbúðina og stal veski ljósmyndarans með hárri peningaupphæð og tókst að fífla konuna hans í þokkabót. Þegar ljósmyndarinn hafði gert tæki sín og tól tilbúin og ætlaði að snúa sér að gesti sínum greip hann í tómt; dólgurinn var á bak og burt, veskið horfið og eiginkonan nærbuxnalaus í stofusófanum.

Ert þú á einni myndinni?

Hænsnakofastemmning og kjúklingabragð í Vikulokum

Æji já, það var svo mikil hænsnakofastemmning í Vikulokunum hjá honum H. Seljan jr. að ég sá mér ekki annað fært en að taka útvarpstækið úr sambandi þegar hæst stóð í stönginni, enda heyrðist þá ekki mannsins mál fyrir grunsamlega hásum stunum, falsettuskríkjum og undarlega hvásandi hryglum. Yfir öllum þessum látum galaði H. Seljan jr. eins og óður hani sem á að fara leggja á höggstökkinn.

Það þarfa svosem aungvann að undra þótt allt færi úr böndunum í Vikulokunum miðað við mannskapinn sem Seljan ungi boðaði þangað. Þetta var nefnilega jafnvel verra en þegar ónefndur fyrrum utanríkisráðherra koma beint af hádegisbarnum í Silfrið hans Egils, sællar minningar. Því miður var áminnstur fyrrum utanríkisráðherra illa fjarri góðu gamni að þessu sinni, en óhætt er að segja að hann hefði sómt sér vel í tuski við þátttakendur Vikulokanna í morgun.

En þar eð mér blöskraði svo djöfulskapurinn sem H. Seljan jr. bauð uppá í Vikulokunum að þessu sinni að ég rauf sambandið við öll þau ósköp, þá hefi ég auðvitað ekki hugmynd um hvernig þessu hænsnakofahófi lauk, en eðli málsins samkvæmt hefir því ekki getað lokið nema á versta veg. En mér er sagt, eftir áreiðanlegum heimildum, að frú Ingveldur hafi sagt þegar þátturinn var á enda, að hún væri komin með kjúklingabragð í kjaftinn.

„Eins og þetta sé þjóðaríþrótt“

Gjafmildu jólasveinarnir

Það getur alltaf gerst að grandvar maður verði svo grandalaus að hann selji eign annars fólks á slíkum undirprís að til stórhörmungar má telja. Svoleiðis hefir ábyggilega komið fyrir Steinþór þegar hann seldi góðum mönnum Borgun ásamt duldum happadrættisvinningi í kaupbæti. So má líka líta þetta athæfi bankastjórans sem sérstakt tilfelli um glæsilega höfðingsskap. Allar einkavæðingar á Íslandi hafa hingað til borðið merki óeigingjarnrar gjafmildi og stórmennsku.

Nú eru að fara í hönd skemmtilegir einkavæðingartímar; nokkurskonar jólahátíð hugvitsamra braskara þegar jólasveinarnir í Sjórnarráðinu fara með úttroðna poka á bakinu útí bæ til að færa veluppöldum auðvaldsbörnum stórgjafir frá þjóðinni allri. Ekki þarf að efast um að mikill helgiblær verður yfir fyrirhugaðri einkavæðingu, rétt eins og þeirri síðustu, og fögnuður landsmanna ósvikinn og innilegur.

Auðvitað má treysta því að jólasveinarnir úr Stjórnarráðinu skipti eignum almennings réttlátlega milli sinna manna og enginn fari í jólaköttinn nema fyrri eigiendur, þ.e. almenningur. Þeir eru nefnilega miklir jafnaðarmenn blessaðir jólasveinarnir okkar. Síðan verður glaðst og gamblað uns yfir lýkur, en þá verða líka fyrrir eigendur að taka við ræxnunum stórgjöfum jólasveinanna og reisa þau uppí söluhæft ástand. Og þannig aftur og aftur ...

„Við vorum grandalaus“

Flatlús og lekandi hvídu í ró

Strax í morgun, fyrir allar aldir, varð varð heilmikið uppnám að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar, eiginlega bölvaður glundroði ljótu orðbragði, kveinstöfum og heitingum. Upphlaupið hófst með því að Kolbeinn rak upp þunglyndislega sársaukastunu hvar hann stóð nývaknaður og hálftimbraður yfir klósettskálinni og barðist við að kasta af sér vatni. Frú Ingveldur var fljót á vettvang og kvað undir eins upp sinn úrskurð þegar Kolbeinn viðurkenndi að fyrrnefnd stuna hefði hrotið af vörum sér útaf hræðilegum verk í þvagrásinni þegar hann pissaði: - Þú ert kominn með lekanda helvítis skepnan þín! orgaði frú Ingveldur uppyfir sig. - Það þarf ekki frekar vitnanna við, þú hefir lagst með einhverri skítugri lekandagrýlu, úldinni kvensnipt, og nú ætlarðu að eitra heimilið með þessum óþverra. Það má þakka fyrir að þú sért ekki kominn með flatlús líka til að smita saklaust fólk af!

Kolbeini varð auðvitað mjög brugðið við læknisdóm konu sinnar og harðneitaði aðild sinni að einhverju subbukvendi. Enn fremur staðhæfði hann, að ef hann væri með tilgreindan sjúkdóm, þá hefði hann smitast af ástkærri eiginkonu sinni, það væri næstum á hreinu. Fyrir þessi orð fékk fékk Kolbeinn einn gúmoren á tyrknesku og kastaðist út í vegg. Og frú Ingveldur var ekki sein á sér að grípa mann sinn heljartökum, stinga hfðinu á honum til botns í klósettskálina og sturta, svo við lá að hinn prúði skrifstofustjóri og framsóknarmaður drukknaði. Við fyrirganginn á baðherberginu vöknuðu nokkrir gestir hjónanna sem legið höfðu hér og þar um húsið og þurstu á vettvang. Varð þar svo gríðarlegur slagur að allt innanstokks brotnaði í mél og mask og lágu furðu margir valnum að bardaga loknum.

Eins og fyrri daginn var það frú Ingveldur sem hrósaði sigri og fylgdi honum úr hlaði með yfirheyrslum yfir viðstöddum. Kom þá í ljós að landeyðan og spjátrungurinn Óli Apaköttur hafði í hita augnabliksins morguninn áður, þegar helgarsamkvæmi þeirra hjóna stóð hvað hæst, narraði Kolbein aftanásig með þeim afleiðingum að ruddabólga hljóp í þvagrás hins síðarnefnda. Þar með þókti upplýst að krankleiki Kolbeins stafaði ekki af of nánu samneyti hans við hræðilega lekandagrýlu heldur af ofureinföldu slysi í samskiptum tveggja góðra vina. Svo setti frú Ingveldur plátur á meiddið eiginmanns síns og sendi hann að svo búnu hálfboginn og skakkan í vinnuna.

Sýklalyf dugi ekki við lekandanum

En komirðu, karl minn! nærri, kynleg er menjagná

Heyr á endemi. Það er engin minnsta von til að meðlimir flokksráðs VG hafi minnstu hugmynd um hvað samfélagsbanki er, það er ekki fræðilegur möguleiki. Hinsvegar halda þessir loddarar að orðið ,,samfélagsbanki" sé ágætur frasi, stuttur og auðmunanlegur, og líklegt sé að hann gangi páfagaukslíka kjósendur. Svo tala þessar eiginir, og setja upp sérlega hannaðann gáfumannsvip, um ,,uppstokkun fjármálakerfisins" eins og flokkseigendurnir séu einkar vel að sér í kapítalískri fjármálaspeki. Hinsvegar minnast þessir tilberar ekki einu orði á nauðsyn þess að afnema hið kapítalíska þjóðskipulag, enda kunna þeir betur við sig við rúllettuborð kapítalismans en að vinna að sósíalismans.

En hæstum hæðum nær hræsnin og uppskafningshátturinn í ályktunardrasli Flokksráðs VG þegar farið er að fimbulfamba um að VG lýsi sig tilbúin að starfa með hvaða stjórnmálaflokki eða stjórnmálamanni sem er, sem vilji vinna að því að auka jöfnuð og hagsæld og byggja upp velferðarkerfi af norrænni fyrirmynd. Það er augljóst að ráðherrastólahórdómssýkin er kominn á sinn stað hjá Flokkseigendunum og þeir tilbúnir að leggjast með hvaða slordóna sem er ef þeir telja sig geta með hártogunum og hreinum lygum haldið því fram að slordóninn hafi komið eitthvað örlítið til móts við einstaka kröfur þeirra. Við sáum tilfæringar þessa óærlega fólks í síðustu ríkisstjórn, sem það af heimskulegri ósammfeilni sinni kölluðu ,,norræna velferðarstjórn" og jafnvel ,,vinstristjórn" þegar best lá á þeim í ruglinu.

Það er hörmuleg staðreynd að þó nokkur fjöldi af vel meinandi og hjartahreinu fólki heldur að Vintrihreyfingin grænt framboð sé sósíalískur flokkur, en því veldur einfeldningsháttur þess, hrekkleysi og þekkingarskortur á innviðum VG. Skáldið Þórbergur Þórðarson orti ódauðlegt kvæði um Esjuna og kvinnurnar, sem að breyttu beytanda lýsa stjórnmálafyrirbærinu VG ofurvel:

Esjan er yndisfögur utanúr Reykjavík.
Hún ljómar sem litfríð stúlka í ljósgrænni sumarflík.

En komirðu, karl minn! nærri, kynleg er menjagná.
Hún lyktar af ljótum svita og lús skríður aftaná. 

Landsbankinn verði samfélagsbanki

Risastórir trédrumbar og minna spýtnabrak í augum þeirra

Þau eru mörg Borgunarmálin, hulin svörtum þagnarhjúpi, sem flokkur Vigdísar Hauksdóttur hefir á samviskunni. Það vantar nú ekki. En Vigdís er ekki til umræðu um þau mál, enda trúir hún því að glæpir Framsóknarflokksins séu ekki glæpir. Sennilega heldur hún, kéllígarskömmin, afbrot flokksins hennar séu guðleg inngrip en ekki einhver déskotans siðvilla eða bófaskapur. En hvað um það, afkvæmi gömlu Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu, húskarlar hennar og griðkonur, eru öll sem eitt haldin þeim fæðingargalla að augun á þeim eru full að bjálkum, risastórum trédrumbum og smærra spýtnabraki, sem kemur þó ekki í veg fyrir að þau telja sig sjá minnstu flísar í glynum andstæðinga sinna. Þessa fötlum má rekja til framsóknarvírusins sem er eitt skelfilegt heilsufarsvandamál.

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður er glæsilegt dæmi um mann (ef mann skildi kalla) sem helgað hefir líf sitt glæpum og siðvillu en er samt í miklum metum hjá gömlu Framsóknarmaddömunni og framsóknarmönnum yfirleitt. Eftir að heilsu Framsóknarmaddömunnar fór að hraka svo mjög að hún gjörðist karlæg í fleti sínu, þá treysti hún aungvum betur en Kolbeini Kolbeinssyni fyrir að halda bak við tjöldin utanum hugmyndafræði sína. Sem kunnugt er þá er Kolbeinn kvæntur mikilli og errilegri sjálfstæðiskonu, frú Ingveldi, og fer vel á því. Það orð efir legið á að þau hjónin hafi aldrei verið nema rétt mátulega trú hvort öðru en afar samhent í að afvegaleiða fólk, þing og þjóð, í átt að heilsteyptu bófasamfélagi.

Í nótt geysaði, samkvæmt venju, mikill og hávær stríðsdans að heimili þeirra Kolbeins og frú Ingveldar og var þar margt góðra manna og kvenna samankomin til að blóta guðina Mammon og Bakkus. Það var mikil og fögur helgisamkoma, sem ekki sér fyrir endann á þegar þessi orð eru skrifuð. Kolbeinn Kolbeinsson gjörðist úr heimi hallur um skeið í nótt eftir að Brynjar Vondalykt hafði rekið honum á kjaftinn fyrir, að því er Brynjar sagði, dónalega framkomu við sig, þukl og pot. En þessháttar uppákomur eru algengar i veislum frú Ingveldar og Kolbeins þar sem fyrirfólk þjóðfélagsins kemur saman og skemmtir sér.

Mörg „Borgunarmálin“

Lýgiblandinn og ómerkilegur munnsöfnuður úr hjáleigukotinu

Skríður nú fram úr greni sínu minkurinn Árni Páll og játar á sig hvurn auðvaldsglæpinn öðrum verri. En þegar hann fer að tala tungum um að Samfylkingin sé vinstriflokkur og hann sé sósíaldemókrataflokkur liggur við að öllu sómakæru og heiðvirðu fólki fallist hendur við að hlýða á þann lýgiblandna og ómerkilega munnsöfnuð. Samfylkingin, eins og forveri hennar Alþýðuflokkurinn, hafa alla tíð verið hjáleigukot í túnjaðri erkiauðvaldsins á höfuðbólinu, Sjálfstæðisflokksins, og á stundum reynt að syngja hægrisöngvanna mun hærra en húsbændurnir á höfuðbólinu. Þar með eru að mestu leyti upptalin afrek Samfylkingarinnar/Alþýðuflokksins á akri sósíaldemókratismans.

Frí Ingveldi hefir, sem eðlilegt er, aldrei litist kratastóðið og samkvæmt því forðast að hleypa þeim inná heimili sitt. Hún heldur því fram að kratar séu ekki í húsum hæfir vegna eðlis þeirra, þ.e. krataeðlisins. Þeir séu falskir, illa innrættir, skeini sig í gardínur hjá öðru fólki þegar þeir halda að enginn sjái til þeirra og hræki og pissi um gólf og veggi þar sem þeir eru gestkomandi. Einhverju sinni þegar vegleg helgarveisla var í gangi hjá frú Ingveldi og Kolbeini manni hennar, skreið draugfull kratadrusla innum glugga hjá þeim og gjörðist strax ærið tiltektasöm. Þessi dæmigerða kratapersóna lét það verða sitt fyrsta verk, eftir að hann smó innum gluggann, að gera tilraun til að nauðga Kolbeini húsbónda bak við stofusófa. Næsta vers kratans var í því fólgið að gera sér dátt við Máríu Borgargagn, vitandi hvað hún er völt á bárunni og varð af því enn meira hneyksli en atvikið bak við stofusófann.

Og fyrst Árni Páll er búinn að játa á sig fjölda pólitískra glæpa þá er hann jafnframt búinn að gera all nokkurn fjöld fólks að pólitískum stigamönnum með sér. Það verður að teljast býsna vel af sér vikið. Verður ekki betur séð en í kjölfarið verði þetta fólk, sem heyrir til báðum krataflokkunum, Samfylkingu og VG, að leggja niður skottin og lauma sér burt úr augsýn kjósenda án þess nokkur taki eftir.

Fari ekki inn í óbreytt valdakerfi

Andleg og líkamleg einkenni krataeðlisins

Ef allt er með felldu þá mun aðeins eitt mál verða á dagskrá aukalandsfundar Samfylkingarinnar þann 4. júní næstkomandi, semsé að Samfylkingin verði lögð niður. Allar tillögur til að lengja dauðastríð þessa vonlausa flokks eru tilgangslausar, heimska, rugl, ómannúð. En þó Samfylkingin verði færð á sorphaug sögunnar í vor, þá er því miður ekki þar með sagt að hið illræmda krataeðli deyji drotni sínum um leið. Krataeðlið er sjúkdómur sem vinnur hræðileg spjöll á heila og taugakerfi sjúklingsins, sviptir hann dómgreind og veruleikaskyni og lætur hann halda að hann sé vinstrimaður þótt hann sé í rauninni argasta auðvaldssleikja og lágkúrugepill.

Árni Páll er einn þeirra ógæfumanna sem krataeðlið, sem nær væri að kalla krataóeðli, hefir leikið grátt þannig að hann minnir fremur á umskipting en pólitískan kleyfhuga. Það væri sök sér ef hann einn væri haldin þessum sjúkdómi, en því er nú ekki að heilsa; Samfylking, VG, Píratið, að ógleymdri kroppinbakahjörðinni í Björtu framtíðinni hans Gvöndar, eru undirlögð af veikinni svo segja má að um samfellt pestarbæli sé að ræða. Líkamleg einkenni krataeðlisins eru sleitulaus niðurgangur, lungnahroði og mikll kláði kringum endaþarmsop. En þrátt fyrir að krataeðlið sé hættuleg og erfið veiki þá eru framsóknarvíusinn og íhaldsgeðkrabbinn ekki hótinu skárri. 

Ef landsmenn vilja losna undað helsjúkum stjórnmálastefnum, sem hafa riðið hér húsum í heila öld með tilheyrandi ránsskap og hjaðningavígum, þá er aðeins ein leið fær, en það er leið róttæks sósíalisma sem hefur afnám auðvaldsskipulagsins á dagskrá. Alþýðufylkingin er róttækur sósíalistaflokkur sem á meira erindi við þjóðina og raunir hennar en aðrir flokkar hérlendir og ég vonast til að kjósendur fari að veita þeim góða flokki þá athygli sem hann á skilið.

Samfylkingin boðar formannskjör