Í dag áframsendi síra Baldvin bréflegt erindi á byskubb og hennar stofu

Hans heilagleiki, síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemlufallsþinga, hefir áframsent bréf til byskubbs þess efnis, að hann og söfnuður hans og prófastsdæmi hafi í dag gengið úr þjóðkirkju hennar herradóms og tekið upp nýjan sið í trúarefnum. Í stað evagelísklútherskrar kenningar hafi Gemlufallsprófastsdæmi tekið upp grískrómverka kattólsku ásamt helgi á útvöldum dýrlingum, svo sem eins og Guðmundi góða og Jóni Arasyni og Þorláki helga og einnig Jóni Krukk. Þetta sé endanleg ákvörðun æðstaráðs Gemlufallsprófastsdæmis og þeirra sveitarstjórna er starfa innan vébanda prófastsdæmisins, og að þessari ákvörðun verði aldrei breytt.

Þá segir ennfremur í hinu áframsenda bréfi nokkuð frá hugmyndafræði þeirri sem Gemlufallsprófastsdæmi hyggst fara eftir um alla framtíð. En þegar hugmynfræðilegri yfirferð er lokið er henni fylgt eftir með þungum áfellisdómum um þjóðkirkjunnar menn en þó einkum um þjóðkirkjunnar konur, sem síra Baldvin virðist bera heldur takmarkaða virðingu fyrir. Í þeim þætti bréfsins ítrekar síra Baldvin þá staðreynd, að ekki einungis hafi Frelsarinn verið karlkyns, heldur og postular hans allir og lærisveinar, auk þess sem Guð væri sannlega karlmaður, - en nú sé svo illa komið fyrir þjóðkirkjunni atarna, að sjálf Biflían sé í hennar höndum orðin samansafn kerlingabóka.

Þá hefir síra Baldvin lýst því yfir, að hin grískrómverska kattólska kirkja Gemlufallsfallsprófastsdæmi sé heilagur verndari Sjálfstæðisflokksins og er hvurjum safnaðarlimi óheimilt að kjósa aðra flokka að viðlagðri bannfæringu og eilíflegri útskúfun úr mannlegu samfélagi. Í hinu áframsenda bréfi síra Baldvins til byskubbs lætur hann ekki heldur hjá líða að tilkynna, að hann hafi bannfært ekki færri en tuttugu og fjóra karla og konur í Gemlufallssóknum, og í dag hafi hann bannfært fjórtán utanbæjarkjaftakindur og pólitíska óbótamenn og hafi hann jafnframt lagt til við Drotinn sjálfann, að hann hlutist til um að allar þessar óhræsismannverur fái makleg málagjöld, bæði hér í heimi og utanheims. Því hafi hann, síra Baldvin, falið Djöflinum umræddar persónur til verkunar í bráð og lengd. Ekki þarf að orðlegja það, að mikill harmur og grátleg raun hefir fallið á byskubb og hans stofu og söfnuð, sem og kirkjumálaráðuneytið og kirkjumálaráðherra. 

Brutu gegn lögum um persónuvernd

Stórtenntur og stórstígur setur henn heimsmet og gjörir kraftaverk

Svá mælti spök kona forðum, að þegar sjónhverfingaaulinn bendi á bankann þá glápi fíflin á fingurinn á sjónhverfingaaulanum og reki upp ánægjukvak. Og þegar fíflin hafa glápt nægju sína reki þeu upp fáránlegustu gleðiöskur, sem sé í aungvu samræmi við stað og stund. Á sama hátt heyrast hænsnahljóð í aðdáendum Sigmundar Dávíðs þegar hann býðst til að gefa þeim banka, sem hann á ekki par meira í en hjörðin sem hann kveðst ætla að færa bankann að gjöf. Og önnur kona, þekkt af hreinskilni, sagði sem svo, þegar hún heyrði af gjafmildi Hrafnabjargadrengsins á annarra manna eigur, að nú væri loks farið að týra í tíkarrassaborg, þegar slíkur Wintrismaður og Tortúlus þættist vera þess umkominn að fylla heimili landsins af bankabréfum, sem íbúar heimilanna ættu fyrir.

Þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður frétti af fyrirhuguðum umsvifum síns fyrrverandi formanns svelgdis honum á hlátrinum og hrópaði upp yfir sig, að nú sannaðist svo um munaði, að Framsóknarflokkurinn og gamla Maddaman hefðu haft rétt fyrir sér þegar þau tóku ráðsmanninn Sigmundu á milli sín og mismuðuðu honum út í fjóshauginn. Og fyrst Proppi kallanginn vaknaði við umbrot hins wintrissinnaða Sigmundar, þá er bragð af. En Sigmundur lætur aungvann bilbug á sér finna og ætlar að tilkynna kjósendum á morgun að hann ætli að gefa þeim allan Wintrissjóðinn ásamt með þriggja vikna ferð til Panama, þeim að skostnaðarlausu.

Já, Sigmundur strákur gjörist nú bæði stórtenntur og stórstígur þessa daganna og sér aunginn fyrir endann að kraftaverkum hans og heimsmetum fram á kjördag. En þá kjördagur er liðinn munu kraftar þessa sérstæða sjónhvefingamanns svo upp urnir, að hann nennir ekki að mæta til vinnu sinnar næstu fjögur árin. Það þarf nefnilega góðan tíma til að safna kröftum eftir heimsmet í fimbulfambi og öræfaglóðarrugli. 

Segir hugmyndir Sigmundar vera „fiff“

Skipulagt glæpafélag heimsókti Þorgarð skipstjóra

Já, þau eru mörg skipulögðu glæpasamtökin, og sum þeirra meira að segja í framboði til Alþingis. Einhverju sinni hugðist Arinbjörn Arinbjörnsson setja á laggirnar þrautskipulags glæpafélag með Jóni Mínk og Sigurveigu Dræsu. Viðfangsefni félagsins var að taka að sér að hræða fólk fólk úr öðrum glæpafélögum með morðhótunum og barsmíðum. Ekki skemmdi fyrir þeim, að þau voru öll meðlimir í mjög stórum glæpaflokki og nutu verndar af honum. Þetta félag sitt töldu þau Arinbjörn til athafnafrelsis og einkaframtaks og hugðu sér gott til glóðarinnar.

Fyrsta verkefni glæpafélags Arinbjarnar, Jóns Mínks og Sigurveigar var að fara heim til Þorgarðs Þorgarðssonar skipstjóra og lækka í honum rostann, en Þorgarður hafði gerst sekur um ósvífinn munnsöfnuð um útgerðarmenn og útgerðarmáta þeirra og lék grunur á að Þorgarður hefði fylgt gífuryrðum sínum eftir með krumlum sínum og hnefum. Og Arninbjörn, Mínkurinn og Dræsan stóðu á dyrapallinum hjá Þorgarði skipstjóra og hringdu dyrabjöllunni. Þegar Þorgarður kom til dyra gjörðist Arinbjörn svo frakkur að þrífa all óvinsamlega í bringuna á honum, en Sigurveig Dræsa kastaði sér fram og læsti tönnum sínum í kálfann á hinum mikla skipstjóra.

En þar með var öllum frekari umsvifum glæpafélagsins lokið, því Þorgarður skipstjóri brást ókvæða við og sló bæði Arinbjörn og Mínkinn eins og fiðurpoka fram af stéttinni, en Sigurveigu Dræsu sparkaði hann langt út á lóð. Og fyrst Þorgarður skipstjóri var kominn af stað fannst honum ekki taka því að ljúka leiknum allt of fljótt. Því fylgdi hann höggum sínum og spörkum eftir með því að handfjatla glæpafélagið að eigin vild; til dæmis greip hann krumlum sínum utan um kviðinn á Sigurveigu Dræsu og kreisti hana eins og tannkermstúpu svo allt þrumaðist í nærhald Sigurveigar. En trýninu Arinbjarnar néri hann upp úr kattarskít, sem ókunnur köttur hafði skilið eftir sig á lóðinni, auk þess lagði hann eld að buxnarassi Arinbjarnar og létt hlaupa skíðlogandi á braut. Loks lét Þorgarður eftir sér að kasta af sér vatni framan í Jón Mínk, sem lá kyrfilega í öngviti á miðri stéttinni. Daginn eftir var glæpafélagi Arinbjörns Arinbjarnarsonar, Jóns Mínk og Sigurveigar Dræsu slitið þar eð það var strax orðið gjaldþrota, einkum þó andlega.

Tíu virk glæpasamtök starfandi hér

Bell sheep

Þá rekið var af fjalli um haustið var í safninu grár hrútur, um það bil fjögurra til fimm vetra gamall, er hafði hengda um háls sér bjöllu. Önnur auðkenni voru ekki til staðar því skepnan var ómörkuð, en það kom á óvart því sýnt þótti að þessi ókunnugi hrútur hafði ekki dvalið á vergangi frá fæðingu. Þegar kom að því að ráðstafa hrútnum mátti heita að fjallkóngurinn yrði bæði lang- og þverskuðarmát því enginn kannaðst við kvikindið.

Er hér var komið sögu kvaddi stórbóndinn á höfuðbólinu sér hljóðs og kvaðst eiga þann gráa og því til staðfestingar lét hann vinnumenn sína vitna með sér. Öðrum bændum var þetta svo sem að meinalausu, því þeir vissu vel að ekki áttu þeir þessa óskilakind, en þeir töldu sig líka vita, að af höfuðbólinu var hrúturinn ekki. Svo var réttunum lokið og hver fór til sín með sitt fé. Hitt var kyndugara, að vinnumenn á höfuðbólinu sátu um að beita bjölluhrútnum á tún annarra manna, ekki síst þeirra er bjuggu við þröngan kost á hjáleigum höfuðbólsins. Og ekki bætti úr skák, að hinn grái hrútur með bjölluna var mun náttúraðri en gengur og geris með hans dýrategund; helvítis ókindin þaut aftan á hvurja ánna af annarri og kom fram vilja sínum með ofbeldi. Þetta leiddi auðvitað til þess að sauðburður hófst óvenju snemma hjá hjáleigubændum og smábændum næsta vor, eða öllu heldur næsta vetur, því ærnar sem gráni knallaði urðu léttari í mars, en þá er að öllu jöfnu vetur á Íslandi.

Næsta haust endurtók sama sagan sig; Bjöllu-Gráni kom af fjalli og beitti húsbóndinn á höfuðbólinu honum þegar í stað í tún annarra bænda. Smábændur og leiguliðar hefðu ugglaust látið þetta yfir sig ganga orðalaust, eins og annað ofríki höfuðbólsmanna, ef ekki hefði viljað svo illa til, að lömb þau er ær þeirra gátu með Grána voru unantekningarlaust bölvaðir krypplingar, heimsk, ljót og síðast en ekki síst undarlega bragðvond, svo ekki var einusinni hægt að hafa þau í ketsúpu, hvað þá í sunnudagssteik. En sumarið þar á eftir kom bjargvættur leiguliða og smábænda aðvífandi í líki Arnfreðs Lyngdalhs vörubifreiðarstjóra. Arnfreður kom semsagt akandi á vörubifreið sinni fullhlaðinni af grjóti og möl þegar hann kom auga á Bjöllu-Grána vera að nauðga bjargarsnauðri á á miðjum þjóðveginum. Þessi sjón varð Arnfreði innblástur til að gefa olíuverk bifreiðar sinnar í botn, og með fádæma ökusnilld tóks honum að heyra með fullum dampi á hinn kynóða hrútdjöfur, sem nú var komin langleiðina með að gera út af við sauðfjárrækt í sveitinni nema á höfuðbólinu, og mala hann niður með hinum öfluga, fjórtánhjóla vörubifreiðartrukki. En ærin slapp ósködduð að mestu frá þessum skuggalega hildarleik, þó að hún skutlaðist eins og heypoki langt út fyrir veg. Hinsvegar urðu bændur og vinnumenn höfuðbólsins gersamlega æfir þegar þeir fundu flakið af Bjöllu-Grána troðið og klesst niður í þjóðveginn.

Miðflokkurinn hertekur Framsóknarhúsið

Nú eru góð ráð dýr, eins og gamla konan sagði þegar hún át sokkinn sinn

Tjahh, þar lá valdabákn Sjálfstæðisflokksins aldeilis í því. Það er ekkert smáræði fyrir einn göróttann stjórnmálaflokk að fá hr. Harlem Désir hjá ÖSE upp á móti sér. Nú verður farið í útlöndum að spyrða Sjálfstæðisflokkinn á Íslandi við Erdógan á Tyrklandi og skelfileg AlCaponesamtök í Búlgaríu og Ítalíu. Það verður erfitt fyrir Sjálfstæðisflokkinn að komast úr þeirri klemmu. Enda eru útlendingar sem óðast að komast á þá skoðun að á Íslandi búi einn sérlega villtur þjóðflokkur með greindarvísitölu á við naut og sauði, semsagt sauðnaut. Einusinni héldu aðrar þjóðir að á Ísland væri byggt eskimóum, en það var svo sem allt í lagi, en að hér væri eitthvert höfuðsetur mafíósa og hlægilegra sýslumanna, það hafði aldrei hvarflað að útlendingum.

En nú verður Sjálfstæðsflokkurinn að afturkalla gjörðir sýslumanns síns svo Stundin geti haldið áfram að segja upplífgandi fréttir af Bjarna Ben og fjármálalegum afreksverkum hans. Ef það verður ekki gert, er viðbúið að siðuð lönd setji lögbann, innflutningsbann, útflutningsbann og viðskiptabann á Ísland og fylgi því banni eftir með herliði og vopnavaldi. Útlitið er sannarlega skítt og fáir leikir í stöðunni til að forðast heimaskítsmát. Besti leikur þjóðarinnar við þessar aðstæður er að sjálfsögðu sá, að þessi tuttugu prósent kjósenda, sem alltaf fylgja Sjálfstæðisflokknum, láti alfarið af stuðningi sínum við flokkinn og kjósi hann hreinlega ekki í kosningunum eftir tíu daga. Þá væri málið leyst á farsælan og vitborinn hátt.

Annars visrðist þessi Þórófur sýslumaður hinn sérkennilegast bægifótur, hann minnir jafnvel örlítið á stjörnusýslumanninn Stones þegar honum tekst sæmilega upp. Sennilega endar þetta með því að föðurlandshollir menn reisa góða styttu af Þórólfi þessum á Arnarhóli, við hliðina á Ingólfi okkar Arnarsyni, sem ef til vill var aldrei til. En allt um það, þá held ég að Þórólfur gamli bægifótur, er kemur við sögu Eyrbyggju, hafi verið mun skemmtilegri og litríkari snillingur en nafni hans, sýslumaðurinn í Reykjavík, sem hefir sér fætt til frægðar unnið en að setja lögbann á Stundina og reyta með því hr. Désir hjá ÖSE til reiði.

Vill að stjórnvöld afturkalli lögbannið

Líkneskið á borðinu

Það er heilmikil nýlunda ef Samfylkingin er farin að vilja vita eitthvað um félagshyggju, eða ,,félagslegu stoðina" eins þeir kjósa að kalla fyrirbærið. Frá stofnun Samfylkingarinnar hefir sá flokkur verið upptekinn af verýkúl hugmyndafræði nýfrjálshyggjunnar, auðvaldsins. Þar áður var forveri Samfylkingarinnar, Alþýðuflokkurinn, dyggasta fylgitungl Sjálfstæðisflokksins, hjáleigan í túnfæti Höfuðbólsins. Þær voru ófáar ferðirnar sem búrtíkurnar á hjáleigunni ruku geltandi og froðufellandi með óargadýrum heimamanna á Höfuðbólinu til að reka meinta sósíalista og hugsanlegan sósíalism úr túnum og afréttum auðvaldsins. Brjóstumkennanlegri kykvendi er vart hægt að hugsa sér.

En auðvitað er hræsnisfullt daður Samfylkingarstrumpa við ,,félagsstoðina" á þessum tímapunkti núna einskisverð markleysa; eftir kosningar munu þessar metnaðarlausu eignir leggjast á kaf í hagvaxtar- og rottukapphlaupsmareninguna hjá sínum líkum á Höfuðbóli kapítalistanna og sverja af sér alla félagshyggjuóra, sem verða afar óraunhæfir í þeirra augum um leið kjörstöðum verður lokað.

Hinsvegar er líkneskjan af manninum sem stendur á borðinu fyrir framan Loga félagsfót, eða félagsstoð, býsna áhugaverð því ekki verður betur séð en hún sé af kratahöfðingjanum Gylfa Þorn með bítlahár. Í það minnsta hefir sá er skapti líkneskið haft einhvern háborgaralegan kújón að fyrirmynd við listsköpun sína. En það er samt dálítið hugvitsamlegt af listamanninum að setja bílahár á þessa hagvaxtar- og NATO-trúuðu fígúru, það gjörir yfirbragðið svo skæslega frjálslynt og viðeigandi pempíulegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vill styrkja félagslegu stoðina

Óp og óhljóð umhverfissóðans Virkjunar-Tuma, sem hyggst sökkva Vestfjörðum

Mikið má hjartaskurðlæknirinn hafa á samviskunni fyrir að hafa komið upp um strákinn Virkjunar-Tuma áður en honum tóks að sökkva Vestfjörðum bakdyramegin. Eins og vænta mátti ærðist umhverfissóðinn Virkjunar-Tumi og æpti og öskraði upp öllum slagorðum, skítkasti og páfagaukalærdómi sem hinir vikjannaóðu hafa komið sér upp síðustu áratugina. Helstu röksemdir fyrir yfirgangi sínum, frekju og gróðasótt, tína hinir virkjannaóðu til dæmigerð og skotheld rök á boðr við, að hrjáðir landsbyggðarmenn láti ekki athyglissjúka lattelepjandi hálfbjána og aumingja að sunnan koma í veg fyrir framfarir og nútíma uppbyggingu landsbyggarinnað, þetta séu eiturlyfjamarímeraðir krypplingar sem aldrei hafi komið þangað sem landsvæði verði eyðilögð og þeim drekkt eins og blindum kettlingum.

Ekki batnar þó sálarástand virkjunarsjúklinga við afskipti hjartaskuðlæknisins af fyrirhugaðri drekkingu Vestfjarða, því nú keppast þeir við að sverja að þeir skuli hundar heita, og svo framvegis, ef þeir nokkru sinni leggjast undir hnífinn hjá þessum illa innrætta og heimska úrtölumanni og andstæðingi framfara. Í því sambandi hafa þeir sammælst um að endurreisa Félag Sannra Íslendinga, sem Pétur Þríhross framkvæmdastjóri og landsbyggðarhetja stofnaði á fyrrihluta síðustu aldar. Og þessir kallar munu ekki láta staðar numið fyrr en þeim hefir tekist að sökkva landinu.

Myndin sem ýtti umræðunni af stað

Jólasveinninn Panamasleikir þjófstartar löngu fyrir jól

Svei mér þá, ef drengskökullinn heldur ekki að hann sé jólasveinninn, kosningarnar jólin og kjósendur litlu börnin dansandi kringum jólatré. Það þarf enginn að að líta löngunaraugum til gjafanna í poka þessa þessa jólasveins, sem kemur nú vafrandi af fjöllum löngu fyrir jól, því að í pokananum eru aungvir pakkar, heldur er helmingurinn af innihaldi hans lýgi og allt hitt eintóm svik. Það væri réttast að taka þennan kúnstuga jólanissa úr umferð því hvur maður getur séð að það er óforsvaranlegt að láta hann spila með ráðalaust fólk sem er með slökk á perunni.

Svo eru áhöld uppi hvort þessi snemmborni jólasveinn eigi sér nokkurt bakland sem mark er takandi á, enga Grýlu eða Leppalúða sem éta þá kjósendur sem ekki eru ginnkeyptir fyrir gjöfunum sem aungvar eru. Frambjóðendur Framsóknarfjóssins hafa þó gömlu Framsóknarmaddömuna á bak við sig og hún er enn skeinuhætt þótt karlæg sé og elliær. Fyrir stuttu gjörði sú gamla sé hægt um vik og jat fyrrum húskarl sinn, Gunnar Bragga, og fretaði honum síðan út í óvissuna undir fagnandi hurðasekellum kaupfélagsstjórans gifturíka í Skagafirði; kættust þá bæði KASK og FISK og klóruðu sér um belginn.

Ekki tók betra við hjá jólasveininum Panamasleikir og skutulsveini hans, Gunnari Bragga, þá þeir reyndu inngöngu að heimili Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns og frú Ingveldar síðastliðið föstudagkveld. Skipti aungvum togum, að þeir vóru ekki komnir lengra en sem svaraði inn í miðja forstofu þegar fuku í loftköstu til baka, langt út á stétt og Kolbeinn og Indriði Handreður, sem báðir eru sannir framsóknarmenn og föðurlandsvinir fylgdu fangbrögðum sínum eftir og hröktu þá félaga niður alla götu og börðu þá með lurkum á miðju torginu fyrir framan sæt af útlendum ferðamönnum, sem höfðu aldrei séð aðrar eins aðfarir, hvða þá þeir hefði séð jólasvein barinn til óbóta löngu fyrir jól.  

Vill ráðast í kerfisbreytingar

Í annað sinn er Indriði hnepptur í varðhald fyrir reiðhjólaþjófnað

Svo einkennilega sem það kann að hljóma, þá fóru aðstandendur Indriða Handreðs að sakna hans upp úr klukkan 17:00 í gær, en síðast var vita um hann að störfum einhversstaðar í austurbæ Reykjavíkur. Loks komust frú Ingveldur og Máría Borgargagn að því að Handreðurinn hefði verið hnepptur í varðhald og væri hans vel gætt af Hálfdáni varðstjóra og mönnum hans á lögreglustöðinni við Hlemm. 

Það er ekki nema rúmur mánuður síðan Hálfdán varðstjóri og fimm lögregluþjónar með honum ruddust inn á heimili Indriða Handreðs og tóku hann fastan, grunaðan um reiðhjólaþjófnað, en Indriði hefir um skeið verslað með notuð vel með farin reiðhjól. Þegar eiginkona Handreðsins, Máría Borgargagn, varð þess vör að maður hennar væri kominn bak við lás og slá kvaddi hún frú Ingveldi vinkonu sína með sér niður á lögreglustöð. Þar brutust út ægileg slagsmál á skrifstofu Hálfdáns varðstjóra og sparði hvorugur aðili hin stóru högg og glímubrögð. Í darraðardansinum miðjum aunaðist Hálfdáni varðstjóra að sleppa fram á gang og hringja í víkingasveitina og skipa henni að ráðast þegar í stað á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar og reka alla sem þar væru fyrir út, en handtaka þá er reyndu að veita mótspyrnu, innsigla síðan dyr og glugga hússins. Að lyktum fór þó svo að frú Ingveldur og Borgargagnið höfðu fullan sigur í átökunum á skrifstofu varðstjóra, fundu lykilinn að klefa Indriða Handreðs og hleyptu honum út. En er þau komu að heimili frú Ingveldar stóðu víkingasveitarmenn vakt þar fyrir framan, en húsið sjálft allt innsiglað og margvafið gulum borðum lögreglunnar. Það var ekki fyrr en frú Ingveldur hafði kallað dómsmálaráðherra á vettvang ásamt með ríxlögreglustjóra, að víkingasveitarmenn lyppuðust á braut eftir að hafa fjarlægt borða sína og innsigli.

En þegar Indriði Handreður enn og aftur horfinn sporlaust og fólk farið að sakna hans, vóðu frú Ingveldur og Máría Borgargagn niður á lögreglustöð og enn hófst orusta á skrifstofu varðstjóra. Í þetta sinn fundu þær vinkonur ekki lykilinn að klefa Indriða, en þess í stað köstuðu þær Hálfdáni varðstjóra, hálfnöktum, inn í klefa, hvar fyrir var brjálaður stórglæpamaður, og læstu síðan klefanum vel og vendilega og höfðu lykilinn á brott með sér. Nú er vonast eftir að lögreglustjórinn í Reykjavík gangi til sáttarviðræðna við frú Ingveldi og Borgargagnið fyrir hádegi og að málið leysist þá fljótt og vel. 

Hótaði og hrækti og reyndi að komast burt

Og guðdómurinn exítéraðist yfirkjörstjórn og felldi undirskriftafalsarana

Vér er erum uppi á inum síðustu dýrlegu tímum svo lánsöm að skjaldan hefir guðdómurinn verið oss nær í 2000 ár. Það sannaðist svo um munaði þegar Allah, sem heitir líka Jahve eða Javi, exítéraðist yfirkjörstjórn í eigin persónu og sýndi henni fram á að Íslenska Þjóðfylkingin, eða Þjóhnappafylkingin svo kallaða, hefði haft í frammi brögð í tafli við öflun meðmæla við framboði sínu til Alþingis. Og yfirkjörstjóin, þótt glámskyggn sé og nær lögblind, komst að því að guðdómurinn hafði lög að mæla: undirskriftirnar á meðmælalistum Þjóhnappafylkingarinnar vóru í meira lagi falsaðar og höfðu falsararnir meira að segja ekki haft fyrir því að breyta rithöndum sínum þegar þeir vóru að falsa undirskriftir fjölda alsaklausra manna og kvenna.

Nú bíða forsvarsmenn Íslensku Þjóðfylkingarinna og frambjóðendur hennar þess eins að fá ríxlögreglustjóra og víkingingahersveitina í heimsókn, því málið er grafalvarlegt, svínslegt og stórglæpsamlegt. Enda gjörir Allah, sem líka heitir Jahve eða Javi, að gamni sínu að exetérast einni lögblindri yfirkjörsjórn og koma vitinu fyrir hana. Hinsvegar verður einstaklega gaman að vita hvað ríxlögreglustjóri, víkingasveitin og dómstólarnir gera við hina purkunarlausu og óguðlegu undirskriftafalsara; forðum daga hefðu þeir verið sendir á höggstokkinn eða í Rasphúsið eftir atvikum og alvarleika málsatvika. Í dag hefir höggstokkurinn verið lagður til hliðar sem og Rasphúsið, því miður mundi margur segja. En í fljótu bragði má ætla, að dómstólarnir muni að þessu sinni ekki veigra sér við að dæma hina stórglæsamlega þjóhnappa til eilífar útskúfunar á perraganginum á Hrauninu, þan möguleika á uppreistri æru.

Þegar síra Baldvini bárust ótíðindin af Íslensku Þjóðfylkingunni, sem hann hafði velþóknun á fram að þessu, brást hann ævareiður við og bannsöng þegar í stað hina brotlegu sem óbetranlega klaufa, vitfirringa og hlandaula og afhenti þá Djöflinum Sathani í hendur til eilífra pínsla í heitasta Helvíti. Af þessu getur hvur maður sagt sér sjálfur, að útlitið er vægast sagt svart og skítt fyrir þjóhnapparæflana, eins og þeir höfðu lagt á sig við að telja öllum trú um að þeir væru 100% háeðalkristnir englamenn og sérlega mikið fyrir kristileg gildi og þjóðhyggju, og þar ofan í kaupið í það minnsta jafn heilagir og Páll postúlón, sem fékk, sællar minningar, delríum tremenskast á þjóðveginum og sá eldstópa og eitthvað fleira af því tagi. En nú er sem sé Íslenska Þjóðfylkingin á hraðferð út úr íslensku samfélagi, veraldlegu sem geistlegu; þeir fá ekki sinusinni legstað í vígðri mold þegar þeir geyspa golunni eftir að hafa dvalið með perrunum á perraganginum á Hrauninu sín síðustu ár.

„Málið er verulega alvarlegt“