Stjórnarmyndunarumboð við borð, sem á sér langa og stórmerka sögu

Nú situr Katrín við hið hroðalega timburborð á Bessastöðum með Guðna Th. Það sem fæstir vita er að hið hroðalega timburborð á sér all langa sögu og ærðið óskemmtilega á köflum. Fáfróðir menn hafa jafnan haldið, að annar hvort Jónas frá Hriflu eða Ólafur Thors hafi slegið þennan fleka saman á fjórða áratug síðustu aldar, aðrir halda að Hannes Hafstein eða Björn Jónsson hafi heiðurinn af smíðinni. Ekkert af þessu er rétt, enda aungin áreiðanlega vissa fyrir að neinn fyrrgreindra heiðurspilta hafi kunnað svo mikið sem að halda á hamri, hvað þá sög eður hefli; mætti segja mér að þeir hafi allir sem einn verði í mjög slöku meðallagi sem klastrarar á tré.

Áður en einhverjum hugkvæmdist, að sagt er í fylliríi, að draga þennan illa snikkaða fleka inn í stofu að Bessastöðum og gjöra hann þar að ríkisráðsborði hafði hann í aldanna rás gengt ýmsum mismunandi hlutverkum. Lengi var borð þetta notað í sláturtíðinni, innmatur úr sauðfé slitinn þar í sundur, ketskrokkar hoggnir og sagaðir og sauðalæri og bógar hafðir þar á í salti áður en þessu ljúfmeti var snarað í reykkofann. Í stinna þrá áratugi á nítjándu öldinnni var borðið lánað suður í Hafnir þar sem það var brúkað til að fletja á fisk. Þegar borðið var ekki í notkun var það iðulega notað til að geyma á lík manna og kvenna sem af einhverjum ástæðum hrukku upp af. Það er kallað að láta lík standa uppi. Einnig vorðu höggvin á því hænsni og jafnvel gögl. Þá mun alræmdur sakamaður og bófi hafa verið embættaður á borðinu með böðuls og axar. Síðast en ekki síst mun ættfaðir ákaflega virðulegar ættar stjórnmála- embættismanna og forstjóra hafa komið undir á þessu sögulega borði; foreldrarnir munu hafa haft fyrir því að fjarlægja einhver ósköp af sláturmeti þáverandi Bessastaðabónda af borðinu, sem þá var geymt í fjárhúskró, út í horn til að geta haft lostafull afnot af því.

En dag veitti forseti Íslands, Guðni Th., Katrínu Jakobsdóttur umboð til ríkisstjórnarmyndunar við borðið sem á öðrum borðum fremur á Íslandi á sér langa og sundurleita sögu, bæði aðþýðlega og embættislega. Að lokum skal þess getið, að einhverntíma á árum borðsin suður í Höfnum, fannst ein morguninn steindauður vertíðarmaður með flatningshníf í bakinu. Það var álitið morð af yfirlögðu ráði, en því miður upplýstist aldrei hvur það var er lagði manninn í gegn, en víst er að sá fantur kunni að halda á flatningshnífi. Efir að manngarmurinn fannst myrtur á borðinu hefir verið reimt í kringum það fram á þennan dag.

Katrín mætt á fund forseta

Meinleg örlög frækinna flugvallarvina

Má ekki undrum sæta að Gvöðfinna ætli ekki aftur í framboð? Svo segja frómir menn og óljúgfróðir, að skjaldan áður hafi flugvallarvinur framboði neitað og mun því ákvörðun Gvöðfinnu vera einsdæmi. Upphafliga fór títtnefnd Gvöðfinna fram sem flugvallarvinur og moskuóvinur og vann glæstan sigur. Næst gjörðist hún vinur panama- og tortúlista og féll og fall henn ar var mikið og lendingin hörð. Það segja eðlisfræðingar, að fallið hafi jafngilt hrapi ofan af tvöhundruð hæða skýjakljúfi, enda mölvuðust og krosssprungu öll hennar fínlegu pólitísku bein. Og nú ætlar Gvöðfinna að endurfæðast sem lögmenni, eða öllu heldur lögkvenndi. Það er falleg upprisa, þó ekki sé hún beinlínis í ætt við guðspjöllin og upprisu Frelsarans.

En ósköp eru þetta gerðarlegir piltar, sem eru með henni Gvöðfinnu á myndinni, og bera með sé að þar eru aungvir slordónar á ferð. Annar þeirra, sá skeggjaði féll í Framsóknarfjóshauginn eftir harðan kosningaslag, en hinn magnaði reiði gifturíka kaupfélagsstjórans á Sauðárkróki gegn sér og það varð honum að falli. Það gleðilega og dásamlega er, að báðir risu upp frá dauða og djöfli síðastliðinn laugardag fyrir tilstilli heilags anda frá Panama og Tortólu. Víst er að ekki þurfum vér moskur meðan slíkir frelsarar og uppvakningar eru í meðal vor. Já, drengir mínir, það í margt í mörgu í vömbinni á henni Hrafnabjörgu.

Svo var það hún Zveinbjörg, hún er ekki lengur flugvallarvinur, því síður vinkona gömlu Framsóknarmaddömunnar og þaðan af síður gjaldgeng í Hrafnabjargakórinn. Aungvu er líkarara en þessi fyrrum krossfari, sem ætlaði af fádæma hugsjón og óeigingirni að frelsa Reykjavík úr klóm múslíma, mára og serkja, hafi dregist upp í eitt allsherjar núll og niðurgang. Fyrr má gagn gera en að stroka út svo errilegan hugsjónavarg, sem er í ofanálag við allt annað í frændsemi að langfeðgatali við frú Ingveldi. Í stað þess að fella þorparann Salmann og hans legáta féllu þær Gvöðfinna og Zveinbjörg hvur um aðra þvera, beint á höfuðin ofan í bannsettan Framsóknarfjóshauginn, og munu víst héðan í frá verða burðugri en lítilfjörlegir haugdraugar eður haugflugur. 

Guðfinna ætlar ekki aftur í framboð

Syndsamlegt ómenni og tvíkvænismaður

Víkur nú sögunni að Jóni rithöfundi, þeim hinum sama og orkti ljóðið ,,Kona mín" í samnefndri ljóðabók, en ljóð þetta, ásamt bókinni, hefir, af velsæmisástæðum, sem betur fer verið bannað að öllu leyti víðast um veröld. Sem kunnugt er Jón rithöfundur einkum kunnur, auk skáldmæla sinna, fyrir að hafa einn íslenskra manna komist upp með tvíkvæni á landi hér. Á þar síðust öld reyndi skáldbróðir Jóns, Sigurður Breiðfjörð, tvíkvæni við litlar undirtektir og hafði verra af, enda hötuðu sannir Íslendingar Breiðfjörð og sveltu hann í hel í Reykjavík eins og hvurja aðra lúsatík. En öðru máli gegnir um Jón rithöfund, sá gerspillti óþokki hefir komist upp með meir synd og saurlifnað en nokkur annar maður á Íslandi, að Kolbeini Kolbeinssyni ekki undanskyldum.

Í hinu fræga ljóði, ,,Kona mín", fer Jón rithöfundur með himinskautum hinnar syndsamlegu ómennsku; þar er meðal annarra illra orða þessar dæmalausu ljóðlínur: ,,Kona mín er kynvillingur / með klepra á vissum stöðum." Það þarf endalausa varmennsku að setja svona ægileg ósköp saman og ekki á færi annarra en svæsnustu ræfla og drullusokka. Og hvurnig haldið þið að konu Jóns rithöfundar hafi verið innanbrjósts þegar þessi ummæli um hana komu á prent? Jú, hún hvarf úr landi eftir misheppnaða hengingu og settist að í klaustri á Spáni og gjörðist nunna. Og tilvitnunin í ljóðmæli Jóns rithöfundar hér að ofan er þó ekki nema örlítið brotabrot öllu því skensi og aðdróttunum sem fyrrum eiginkona þessa skáldmennisræfils orkti á hana þá þau vóru enn í hjúskap.

Eftir að Jón rithöfundur hafði á fyrrgreindan máta hrakið eiginkonu sína út á ystu nöf, tók hann saman við tvær orðlagðar dræsur, víðfrægar af skækjulifnaði og glæpum, og hefir deilt með þeim einni sæng síðan. Í hús þessa andstyggilega manns, hafa þó komið persónur, sem maður hefði haldið að væru vandar að virðingu sinni, svo sem frú Ingveldur, Máría Borgargagn, Kolbeinn Kolbeinsson, Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður. Á augabragði hefir Jóni rithöfundi og dræsunum tveimur tekist að fleka og forfæra nefnt sæmdarfólk og fengið það út í athafnir, sem eru fullkomlega óprenthæfar og ekki eftir hafandi. Einhverju sinni léku rithöfundurinn og geitur hans tvær þann ljóta leik að draga Brynjar Vondulykt nauðugann til framferðis, sem jafnvel dýrum merkurinnar mundi aldrei til hugar koma. Eftir það ljóta atvik var Vondalyktin ekki mönnum sinnandi og söng látlaust upp úr ljóðinu ,,Kona mín" mannlega viðurstyggð eins og þessa: ,, Kona mín er klaufabárður / af klaufdýrum fædd og getin"; einnig: ,,Kona mín er klámprestur / og kamarfemmuskjóða." Svo er sjá má af ljóðrænum tilþrifum Jóns rithöfundar fer ekki á milli mála að hann er efni nóbelsverðlaunahafa, því til staðfestingar eru fjölmargar tilnefninga hans til Nóbelsnefndarinnnar, sem mun eflaust ljúka með því veiklundaðir nefndarmenn munu setja þetta útþvætti á bekk með Laxnesi, Heminway og Dostojevskí.  

Farbann yfir konu sem beit tungu úr manni