Verður hún í buxum - eða týndi hún þeim um borð í Skalla

,,En ég er að hugsum
hvort hún sé í buxum."

Þessi fallega ljóðlína úr ranni þjóðskáldsins kom ósjálfrátt upp í hugan um leið að ég las fyrirsögnina að greininni um kjólinn hennar Pippu. Það er nefnilega ekki sjálfgefið að sona hispursmeyjar séu í buxum undir kjólnum, því ekki þarf að vernda meydóminn lengur og so þurfa fraukur á borð við Pippu að vera frjálsar við þvinganir þegar þær kveða drundrímur. Og þá streymir enn fremur inn í hugan spakmæli M. Sckonsukarls, er hann mælti af munni fram í símasamtali við lata frillu sína: ,,Já eska. Til hvers að fara í nærbuxur eska? Það er bara til að fara úr þeim aftur, eska."

Sennilega er þó óþarfi að hafa áhyggjur af umbúnaði Pippu frá Miðtúni þegar hún draugast loks upp að altarinu. Þetta er heillakvendi, gljáfægð postulínstuðra með sjálfvirkan sleppibúnað. Einhverju sinni var Kolbeinn Kolbeinsson við brúðkaup; hann gat ekki á sér setið, þegar athöfnin í kirkjunni stóð sem hæst, að gægjast upp undir brúðarkjólinn. Að því loknu hlammaði hann sér aftur í sætið með efri vörina uppbretta, - hann sem sé fýldi grön eins og hrútarnir um fengitímann. Svo réðist faðir brúðarinnar á Kolbein í brúðkaupsveislunni og reif allar tölurnar úr skyrtunni hans og rak knéð í nárann á honum. Sem betur fer var faðir brúðairnnar góðvinur Kolbeins, sá kunni borgari Brynjar Vondalykt. Dóttir Brynjars er líka Vondalykt, svo ekki þarf að áfellast Kolbein fyrir að gæta undir kjólinn atarna.

Það er bara eitt sem vantar við brúðkaup Pippu litlu frá Miðtúni, það er brúðgumann, því varla ætlar stelpuskjátan að giftast sjálfri sér, - eða hvað? Hvurgi neinsstaðar hefi ég heyrt nokkurs manns getið sem ætlar að kvænast dömunni. Og ekki er trúlegt að Pippa sé í þann veginn að ganga í hjónaband með annarri konu, önnur eins hormónasprengja sem hún er. Það er kanski orðið aukaatriði nú til dags að einhver giftist einhverjum þótt brúkaup sé haldið. Ef so er að Pippa haldi brúðkaup án þess að giftast nokkurri persónu þá má fjandinn sjálfur eiga það hvort hún verður í buxum undir brúðarkjólnum á brúðkaupsdaginn eða ekki. Eða standa þessar línur ekki í ,,Brúðkaupskvæði til Bergljótar":

,,Upp að altari skreiðist með skjálfandi lær
því skærgula nærbrókin týndist í gær -
um borð í bátnum hans Skúla á Skalla.   

Allt um brúðarkjólinn hennar Pippu

Slógust á Alþingi eins og drukknir prestar í kirkju

Það er þriflegt afspurnar að Steingrímur og Bjarni Ben hafi farið í hár saman út af brennivíni og það í sjálfum þingsal Alþingis. Þetta minnir á þegar drukknir prestar slógust fyrir framan altarið í Gerðahólskirkju fyrir framan söfnuðinn: þeirra ágreiningsefni var líka hvor þeirra ætti brennivínið. Í tilfelli þeirra Steingríms og Bjarna, þá virðist sem Steingrímur vilji sprúttsöluna eins og hún er, en Bjarni vill að sjálfsögðu reisa áfengis- og tóbaksverslun Engeyinga. Að sjálfsögðu eru sona rifrildi nauðsynleg og mannbætandi og undir þeim verða meira að segja rugluðustu apakettir æstir og vilja fara að rífa sig úr fötunum.

Þegar út spurðist á sínum tíma, að góðglaðir klerkar hefðu farið ómjúkum hönum hvor um annan við helgihald í musterinu, lagði síra Baldvin land undir fót og heimsókti guðsmennina, sem átt höfðu í hlut. Eftir þær heimsóknir lögðu téðir sálusorgarar af að skemmta sóknarbörnum sínum með handalögmálum, en síra Baldvin hélt til síns heima þungur á brún. Svo öllu sé til haga haldið, þá sáust blessaðir ölkæru kennimennirnir ekki á almannafæri í meir en mánuð á eftir að síra Baldvin hafi bankað upp á hjá þeim.

Því miður eiga Íslendingar aungan mann sem bær er til að taka gjörspillta pörupilta á Alþingi sér til handargagns og slá þeim saman á skottunum eins og melrökkum, hvað þá að einhver málsmetandi maður hafi döngun í sér að grípa sona kauða og færa þá út í Reykjavíkurtjörn til kælingar. Það má vel vera að Steingrímur og Bjarni hafi einhverjar háleitar hugmyndir um leikræna hæfileika sína og þyki tilvalið að setja upp hvurn sjónleikinn af öðrum til að slæva dómgreind almennings og leiða hann í einum pólitískum þokumekki um öngstræti kapítalismans; ég fyrir mitt leyti gef skít í soleiðis tilfæringar og óska þess að Steingrímur og Bjarni týnist fyrir fullt og allt í ræðubrögðum sínum og glamri.   

Forsætisráðherra órólegur og roðnar

Náfretir Neytendasamtakanna jafn leiðinlegir og ævi þeirra

Ef mér skjátlast ekki því meir er ballið og trallið kringum Ólaf Arnarson náfretir Neytendasamtakanna. Það er so sem allt í lagi því að fólk verður alltaf syfjað ef það heyrir minnst á þessi samtök og sofnaði bóktaflega út af þegar það heyrði í fyrrverandi formanni í fjölmiðlum. Að sögn fróðra manna hafi niðurdrepandi leiðindi verið aðalsmerki Neytendasamtakanna þar sem hvur lukkuriddainn upp af öðrum hafa barist um að toppa hvern annan í leiðindamali um eitthvað sem ekki er nærbuxnavirði, hvað þá meir. Svo þegar Ólafur, karlanginn mætir á staðinn og fer að hræra í leiðindasúpunni, stígur upp þvílík eiturbrækja að kísilmálmverksmiðjna hans Árna Sigfússonar í Keflavík verður eins og heilsuhæli í samanbuði við þann óþverra.

Eihverju sinni gerði Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður sér ferð á fund Neytendasamtakanna. Eftir þá samkomu var Kolbeinn ekki mönnum sinnandi vikum saman, var sí-drukkinn, hélt aungvum mat niðri og á kynferðislífssviðinu snöru allir uggar hans öfugt. Á þessu Neytendasamtakatímabili í lífi Kolbeins var einlægt verið að kæra hann og klaga því; allrahanda hyski fann sig knúið til að berja upp á hjá frú Ingveldi, eiginkonu Kolbeins, og kvarta undan ágengni hans og ógeði. Frú ein, á stinnum miðlungsaldri, kom haltrandi til frú Ingveldar og tjáði henni að Kolbeinn hefði barið sig og hrint sér út úr strætisvagni og fylgt árásinni eftir með því að draga sig á hárinu bak við strætóskýlið til að nauðga sér. Mun yngri kona kom og rukkaði frú Ingveldi um dágóða upphæð í péníngum, sem hún kvað hann skulda sér fyrir vissan greiða; helvítis dýrir hafði sem sé stungið af úr örmum þessarar konu án þess að borga það sem upp var sett og samið var um.

Af raunum Kolbeins og frú Ingveldar má sjá hve illar afleiðingar það getur haft að koma of nálægt Neytendasamtökunum. Það segir sig sjálft, að andlegri heilsu Ólafs Arnarssonar er bráð hætta búin ef hann ekki hefur sig hið snarasta á brott úr hinu leiðinlega snákabúri, sem einhverjum kyndugum persónum hugkvæmdist, í andlegu eyðimerkurlífi sínu, að kenna við neytendur, að þeim forspurðum. Evo má þó vera, að skaðinn sé skeður og að Ólafur sé nú þegar orðinn geggjaður, eins og Kolbeinn varð um árið, og honum sé búin litskrúðug þrautarganga þetta vorið og fram á sumar.  

Samningur ekki borinn undir stjórn

Róbert var fyrir eitruðum straumum í Vakri

Déskotans ástand er á honum Róberi kallanganum Spenceri. Það hófst víst þegar hann kom til Íslands. Þeir segja að félagaarnir í Vakri hafi haft ill áhrif á kallkjökrið, hann hafi allur eitrast af að umgangast þá og hann hafi ekki komist undir læknis höndur fyrr en skaðinn var skeður. Svona er þetta og útlitið er ekki gott. Þegar Róbert skilaði sé aftur til útlanda eftir íslandsdvölina vildi hann óður og uppvægur gerast múhámeðstrúarmaður og óð eins og hross úr einni moskunni í aðra og heimtaði að fá að ganga í söfnuðinn. Og ímannarnir höfðu ekki undan að varpa honum á dyr og undruðust þrákelknina í Róberti og eru farnir að læsa að sér til að hafa frið fyrir honum.

Það hefir sosem gerst hvað ofan í annað að grandalaust fólk hafi fengið alskonar kvilla af því að umgangast piltana í Vakri og sumir sem voru að sniglast kringum Íslensku Þjóhnappafylkinguna fyrir síðustu kosningar eru nú lokaðir inni á Kleppi því þeir urðu geggjaðir af andrúmsloftinu og straumunum frá forsprökkunum. Til dæmis er einn vistaður í einsmanns klefa inn við Sundin blá af því að hann heldur að hann sé bæði Hitler og Mússólíni og spyr í sífellu hvort ekki sé búið að kynda upp gasofnana.

Hvort Róbert Spencér nær sér aftur eftir gróf kynni sín af félagsskapnum Vakri ennþá óvíst og hofurnar ærið skuggalegar fyrir hans hönd. Af félagsmönnum Vakurs er það aftur á móti að segja, að þeir hafa legið í vellíðunarrúsi eftir heimsókn Róberts og fyrirlestur og eiga í mestu vandræðum með að halda munnvatninu upp í sér og ránhvolfa augunum eins og kríuungar sem hafa étið yfir sig af sandsíli. Nú standa vonir til að víman renni alls ekki af þeim meir og þeirra hlutskipti verði héðan í frá að vera í einu alhitlerísku nirvana. Fyrir þá var heimsókn Róberts hin endanlega lausn og þeir mega varla vera að því að bölva Múhámeð spámanni,Íslam og Muslimum á Facebook.    

Sakar íslenskan lækni um dónaskap

Þetta verður ógurleg rassskelling

Hönum er ekki flysjað sundur stórútvegsbóndanum að Miðhrauni I. í Miklholtshreppi. Alrei hefir sóknum séra Árna áskotnast annar eins búhöldur og þyrluflugmaður. Svo færðu illgjarnir og öfundsjúkir náfuglar þennan mæta mann norður fyrir Nes og lokuðu hann inni á Kvíabryggju með smyglurum, pervertum og morðingjum! Meðferðin minnir á þegar í Jerúsalem krossfestu blessaðan Frelsarann með tveimur ræningjum. Svo munaði aðeins hársbreidd að villulýðuinn lokaði okkar ástkæra gjeir Ho-ho-hordý inni líka. Hefði það gerst hefði Sjálfstæðisflokkurinn bugast.

En nú hefir Ólafur bóndi skrifar þrjúhundruðþúsund blaðsíðna varnarræðu, sem eflaust gerir hann hymingljáandi eins og engil og kemur því til leiðar, að þeir sem dæmdu hann í tugthúsið verður sjálfum stungið inn. Þannir virkar réttlætið. Verra var þegar Láfi á Miðhrauni flaug þyrlunni sinni á snúrustaur upp til sveita og eyðilagði hana. Þar á móti varð eigandi snúrustaursins að borga þyrluna, ella hefði hann mátt erfiða í járnum til æviloka eða jafnvel verið krossfestur með lappirnar upp og hausinn niður.

Það verður gaman að sjá hvernig lúðulakarnir í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis taka sig út þegar Ólafur stormar í salinn og tekur þá í gegn. Það verður rassskelling í lagi. Hin lúmsku illyrmi fá þá loksins að hitta sjálf sig fyrir. Vonandi tekur hann eitt afturfótafiðrildið upp á eyrunum áður hann les yfir þeim þrjúþúsund blaðsíður um sakleysi sitt og stórfelldan eineltisglæp þeirra. Ekki er við að búast að nokkur vorkenni hinum halaklipptu alþingismönnum. Þetta er þeirra karma er yfir þá verður að ganga fyrir ókristilega framkomu við Ólaf Ólafsson bónda að Miðhrauni I. og skipstjóra á Samskipi.

„Þetta verður „showtime“ á morgun“

Í dag orkti skáldkonan Brýgýta skothenda lukkuriddaradrápu

Dálaglegur er hann þessi kveðskapur hjá henni Brýgýtu, guðslambinu svona, og vart til verðlauna fallin. Í upphafi drápunnar úttalar Brýgýta vonir sínar og þrár, sem eru þokukenndar með afbrigðum, eins og við mátti búast. Þar næst vindur kvæðakonan sér í sprota framtíðar og soleiðis. En að því búnu víkur hún að almenningi sem arkaði niður á Austurvöll og gaf sig ekki fyrr en réttlætinu var náð! Að vísu er þess ekki getið hvaða réttlæti var náð og hvenær þau ósköp gerðust; að minnsta kosti rekur aunginn minni til umrædds stóratburðar, enda gerðist hann aldrei.

Þegar skáldið hefir lokið frangreindum inngangi skellur, að segja má, þvílík þoka á með náttmyrkri, að ekki sést lengur handa skil og aunginn veit lengur hvurt skal haldið, allra síst skáldkonan, sem eftir sólarmerkjum að dæma er komin út í skurð og farin að spóla. Gegnum sortann heyrast að vísu stunur og dæsingar og innan um þær orð eins og: ,,snarrót", ,,jarðvegur", Nýja-Ísland. Þó má ljóst vera að Brýgýta skáld er í hálf úfnu skapi og skilur hvorki haus né sporð á atburðarásinni frá Hruni og bægslast til og frá án árangurs eins og smáhveli í leðju. Að lokum rennur kveðskapur hennar út í sandinn, eins og mótmælastandir forðum.

Nei, frú Brýgýta, kveðskapur þinn var fyrirfram dæmdur til að mistakast; han var fullur með skothendur, vitlaust rím og falska hugun. Þegar mótmælin brutust út eftir Hrunið 2008 lentu þau nefnilega í lúkunum á þér og fleiri athyglissjúkum lukkuriddurum, sumum afar vangæfum milli eyrnanna. Við sem máttum una því hlutskipti að vera vitni að því sem gerðist gerðum okkur fljótt grein fyrir að lukkuriddararnir, Brýgýtturnar og Álfheiðarnar voru ekkert á þeim buxunum að skipta um jarðveg í þjóðargarðinum, jarðvegur kapítalismans skyldi blíva áfram. Svo botnar þessi vonarpéningur ekkert í því að uppreisnin þeirra færi allur út um læri og maga og afgangurinn í lakið. Þeir sem rifu mótmælin til sín, gerðu þau að sínum einkamótmælum og einkahlutafélagi, beindu þeim í farveg kapítalismans og björguðu honum, - í bili. Brýgýturnar, Álfheiðarnar og hinir lukkuriddararnir, að ógleymdum Jóhönnunum, eru nefnilega eins og Júel J. Júel og Pétur Þríhross sem vildu ekki neinn helvítis sósíalism. Þessu liði var gjörsamlega fyrirmunað að eina leiðin til afgerandi breytinga var að moka jarðvegi, arfa, snarrótum og glæpsamlegu spillingarmakki kapítalismans og setja í staðinn lífrænan jarðveg sósíalisma og sá í hann heilbrigðum fræjum mannlegrar reisnar.

„Ég er búin að fá nóg“

Skæð, lífsættuleg sjósótt herjar á Eyjamenn, sem brátt verða settir í sóttkví.

Nú legg ég til, enda ekki annað fært, að sægreifarnir í Eyjum láni sveitungum sínum lystisnekkjur sínar kvótasignar til að ferðast milli lands og Eyja meðan Herjólfur er að dusta af sér rykið í útlöndum. En það er kyndugt mjög, að liðsmenn samtakanna, sem kenna sig við flokk og sjálfstæði í Vestmannaeyjum, geti ekki stigið um borð í sjálfstæðismannakoppalognið úr Stykkishólmi öðruvísi en að fara samstundis að æla og liggja síðan í spýju sinni alla leið í Landeyjahöfn. Þeir segja Hólmararnir á Baldri, að hún sé sérkennileg hollingin á Eyjamönnum, hvor sem þeir heita Elliði eða Árni, þegar þeir hífa þá lamaða í land og það verði að hreinsa allt skipið upp úr vítissóda eftir hvurja ferð.

Í eina tíð þeyttust Sannir Eyjamenn á þyrlum upp á land þegar þeir þurftu þess með og gerðu væn strandhögg í bönkum og hlutafélögum; keyptu upp pizzubakarí og bílasölur og lifðu flott. Það var fyrir Hrun. Eftir Hrun hefir fátt annað grénj og tanngnístran heyrst frá Vestmannaeyjum. Hefir svo rammt kveðið að þessum fádæma grátsöngum, að ætla mætti að helvískur Hund-Tyrkinn hafi gert þeim heimsókn aftur með tilheyrandi ránskap og mannvígum. En, nei, enginn Tyrki hefir sést í Eyjum síðan á seytjándu öld og aunginn Eyjamaður eða kona lent í Barbaríinu upp á síðkastið, nema þessu venjulega gamla ekkisins barbaríi Sjálfstæðisflokksins á Íslandi. Það er allt og sumt.

En nú er hirðskáld Eyjamanna, siglfirðingurinn Gylfi Ægisson homahrellir, að semja baráttusöngva um sjóveika Vestmannaeyinga, sem hann ku ætla að frumflytja á Gleðigöngunni í Reykjavík í þeiiri von að slíkir sögvar muni leysa gönguna upp og homarnir og lesurnar hlaupi felmtri slegnar í allar átti eins og hræddar pöddur og þori aldei niður í miðbæ Reykjavíkur aftur. Mun þá sannast hvort Gylfi sé ákvæðaskáld eins og hann Hallgrímur sálugi Pétursson, sem tengdur er Vestmannaeyjum gegnum Tyrkja-Guddu. Já drengir mínir, sú var tíðin að sægarpar í Vestmannaeujum gátu stigið á skipsfjöl án þess að liggja ósjálfbjarga eftir þrjár mínútur úr sjóveiki. Nú virðist oss hinum, að þessi fyrrum frækni þjóðflokkur sé svo altekinn af sjósótt að hofi til landauðnar í Vestmannaeyjum ef heldur fram sem horfir.

Ekki boðlegt að nota Baldur

Upprisan

Já þær eru ógn hressar systurnar; þær eru það sem kallast hressarar; skelfing miklir hressarar, já. Svo stigu þær báðar út fyrir þægindarammann nýlega, svona líka klárar og hressar. Og þá kemur upp í hugann dægurlagið góðkunna, sem Ríó-drengir sungu hér á árum áður: ,,Til fjandans með kallinn, froðusnakkinn þann." Svo eru þær systur heimavanar hjá frú Ingveldi og hennar manni og alltaf sona andskoti hressar. Máría Borgargagn mé eitt sinn í buxurnar (buxurnar eru í eintölu í þessu tilfelli) heima hjá frú Ingveldi og Kolbeini af því hún hló svo hrottalega að hressibrekum systranna. Það var auma uppákoman.

En víkjum nú að öðru og biðjum að heilsa systrunum, að minnsta kosti í bili. Það hefir sem sé færst í vöxt með hvurju ári, að bædur og búalið hafi gert sér að atvinnu að ræna erlenda ferðamenn; þeir hafa setið fyrir þeim, lagt á þá hendur og rúið þá öllu fémætu. Einstaka sinnum hafa innlendir flækingar ratað fyrir misgrip í höndur þessara karla og mátt þola meðhöndlun sem þeir gleyma aldrei. Eyvindur bóndi á Garnhömrum og kerling hans óku dráttarvél sinni í veg fyrir sextíu manna rútu og neyddu bifreiðarstjórann til að stoppa ofurlitla stund fyrir neðan heimreiðina að Garnhömrum. Á rúmum hálftíma tókst Eyvindi og kerlingunni að hafa allt sem sextíu kínverjar, bifreiðarstjórinn og fararstjórinn áttu í fórum sínum og skildu þau eftir nakin í rútunni því gömlu hjónin höfðu bæði ágirnd á nærbuxum ferðalanganna. Fyrir andvirði góssins heyptu þau Eyvindur sér bíl, helvíti mikla drossíu, það var annaðhvort Dodge eða Banz. Þess má geta að Eyvindur og kerlingin notuðu hlaðna haglabyssu og heyhvísl til að fá kínverjana, bifreiðarstjórann og fararstjórann til að afhenda eigur sína þegjandi og hljóðalaust.

Ekki vitum vér til að systurnar fyrrnefndur, hressar og klárar, hafi komist í kast við þjóðvegaræningja. Það fer aungvum sögum af því. Þá höfum vér ekki heldur spurnir af því hvurnig á því stóð að þær veittust að Brynjari Vondulykt eins og grimmar hænur, gogguðu í hann og hröktu bak við heimili frú Ingveldar og Kolbeins og gengu frá honum þar. En morguninn eftir, árla mjög, reis Brynjar Vondalykt upp frá dauðum og brunaði inn í svefnherbergi frú Ingveldar og Kolbeins, frelsaralegur í fasi. Þá er hann opnaði herbergishurðina óð á móti honum svo römm reginskítafýla, að allir aðrir menn hefðu dottið steindauðir niður. En þar eð Brynjar Vondalyk er Brynjar Vondalykt og hann auk þess nýrisinn upp frá dauðum, þá fálmaði hann sig inn herbergið, en þar var dimmt sem í myrkrakompu, og kveikti ljós! Þá blasti við honum sjón sem var enn óhuggulegri en eiturmökkurinn sem þar var inn. Og nú verður þú, lesandi góður, að gera þer sjálfur í hugarlund hvað það var er mætti augum Brynjars Vondulyktar í svefnherbergi frú Ingveldar og Kolbeins eiginmanns hennar þennan fagra og hressilega upprisumorgun því að ekki get ég sagt frá þeim ódæmum og guðlasti.

Ég var dálítið vond við hana

Þar með var friðurinn úti.

Þetta eru náttúrulega gríðarleg vísindi sem koma fram í greininni ,,Þetta eru konur að hugsa um í kynlífi." Sennilega hefir sona merk og vísindaleg hugsun komið upp á yfirborðið síðan ritsjóri Dýraverndarans í Prag fór að upplýsa lesendur sína um hvað dýr hugsa um önnur dýr.

Þegar frú Ingveldur hafði lesið greinina ,,Þetta eru konur að hugsa um í kynlífi," varð henni að orði, að þegar hún stundaði kynlíf með sínum heitt elskaða eiginmanni, Kolbeini Kolbeinssyni, hugsað hún einlægt um það eitt hvenær þessi bölvaður umskiptingur ætlaði að hætta þessu leiðindahjakki. Svo bætti hún því við, að ef mannandskotinn ætlaði eitthvað að teygja lopann þá kastaði hún honum fyrirvaralaust af baki og út á gólf eins og hverju öðru kattarkvikindi. Máríu Borgargagni geðjaðist ekki að orðum frú Ingveldar og reyndi að bera í bætifláka fyrir Kolbein með því að segja að Kolbeinn stæði nú altaf fyrir sínu. En frú Ingveldur svaraði því til, að Borgargagnið gæti víst trútt um talað eftir að hafa verið staðin að verki með Kolbeini og Brynjari Vondulykt, báðum berrössuðum, undir jeppanum úti í bílskúr.

Þegar Máría Borgargagn sá hvurnig í bólið stóð hjá frú Ingveldi reyndi hún að drepa málinu mjúklega á dreif með því að segja henni hvernig hún, Máría Borgargagn, hugsaði í bólförum með Indriða sínum Handreði. - Ég hugsa altaf um að ég sé að hlusta á góða tónlist og éta jólaköku og kaffi. Og þegar Indriði minn líður út af og hættir að bæra á sér þá finnst mér oftast nær að ég þurfi að ropa af jólakökunni og kaffinu. Þegar Máría Borgargagn hafði lokið máli sínu gaf frú Ingveldur henni undir eins á kjaftinn yfir elhúsborðið. Og þar með var friðurinn út.

Þetta eru konur að hugsa um í kynlífi

Nú er fram komið það er hinir tónvísustu spáðu

Nú, það fór eins og við var að búast með þetta Peiper hennar Swölu okkar. Frómir menn, fróðir og dómgreindarfullir höfðu spáð þessari niðurstöðu frá upphafi, en aunginn hlustaði á þá og því fór sem fór. Ennfremur hefir það legið meðfram í loftinu frá því Peiperið leit dagsins ljós, að skoðun okkar tónvísustu væri einróma á þá leið að lagið atarna (ef lag skyldi kalla) væri það alversta sem Íslendingar hefðu vogað sér að senda til keppni í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Einn þeirra tónvísu lýsti því meira að segja yfir í vitna viðurvist, að hann fengi alltaf á tilfinninguna að hann væri með hlandstein í hálsinum þegar hann hlustaði á þessa dæmalausu lagleysu.

Eflaust þurfa margir á áfallahjálp að halda eftir brotlendingu Swölu og í mörgu að snúast í kvöæd hjá prestum og öðrum sáluhjálparmönnum. Í prestakalli síra Baldvins eru sóknarbörnin örvingluð og leita nú huggunar hjá sóknarpresti sínum. En því miður er síra Baldvin ekki beinlínis örlátur á sálusorgunun út af einhverjum úrkynjaðum fíflagangi austur í Kænugarði. Því hefir hann vísað sóknarbörnum sínum með harðri hendi frá húsum sínum, meðal annars með þeim orðum, að ef hann ætti hunda mundi hann siga þeim á þau. Nú íhugar síra Baldvin alvarlega að fá sér hunda. Nú þegar eru sóknarbörn síra Baldvins farin að setja sig símleiðis í samband við byskubbinn yfir Íslandi til að klaga prestinn sinn.

Stjórnvöld eru líka uggandi út af hrakförum Íslands í söngvakeppninni því að þau telja að hið árvissa Evróvísjón sé ekki lengur nógu gott ópíum fyrir fólkið og það gæti farið að efna til samblásturs gegn ríkisstjórninni frá áramótum fram á vor í stað þess að sitja yfir bjórnum sínum og lifa sig inn í möguleika Íslands á vettvangi Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Og þó að allt sé sorglegt í kvöld og tímarnir viðsjáverðir, þá vonar efrimillistéttin, yfirstéttin og hluti miðstéttarinnar, að stjórnvöld séu ekki svo vitlaus, þó þau séu vitlausari en allt sem vitlaust er, að þau svipti hana Swölu okkar ekki íslenskum ríkisborgararétti og banni henni að koma til Íslands meir.  

Ísland komst ekki áfram í Eurovision