En þjóðin hefir aungva þörf fyrir tortólista

Þó svo að Sigmundur þarfnist þóðfélagslegra valda hefir þjóðin sjálf aungva þörf fyrir hann og enn síður að hann hafi völd. Þessi karl varð fyrir ekki svo margt löngu frægur af endemum, sem voru það ærin, að meira að segja framsóknarmenn sáu sér ekki fært lengur að hafa hann sem forsætisráðherra og formann Framsóknarflokksins og ráku hann af höndum sér úr þessum embættum með skít og skömm. Þó að einhverjum þyki framsóknarmenn slæmir, lævísir og gráðugir, þá eru þeir samt ekki svo heillum horfnir að þeir geti lagt blessun sína yfir fálkalegan tortólista á formannsstóli hjá sér.

Það má so sem vel vera að Eiríki Bergmann finnist að það sé klókur lókur hjá bilaðasta hluta Framsóknar að stofna til samfarafélags, sem að þeir kynna með ískrandi stunum og hvalabæstri. En staðreyndin er samt sú, að Sigmundi gengur það eitt til með samfarafélaginu sínu að blekkja auðtrúa sálir til fylgilags við auðvirðilegan þjóðernispoppúlisma, sem í gamla daga gekk undir öðru heiti sem best er að nefna ekki á nafn. 

Best væri að Sigmundur héldi þessum félagsskap sínum innan mannheldrar girðingar að lénssetri sínu, Hrafnabjörgum, austur á landi. Þjóðernispoppúlismi, öðru nafni lýðskrum, er leið óþroskaðra einstaklinga, oft heilmikið bilaðra, til að vekja athygli á sjálfum sér og vinna grunnhyggna fáráðlinga á sitt band í von um að það fleyti þeim til samfélagslegra valda. Þeir sem að svona hundakúnstum standa eru undantekningarlaust óvandaðar manneskjur sem í siðblindu sinni vaða áfram eins og mannýg naut, án nokkurrar samkenndar við annað fólk. Þetta verða fjölmiðlamenn að hafa í huga þegar þeir af einskærri fíflsku og af gömlum vana lyfta þessum eða hinum lukkuriddaranum á stall.

Snúist um þörf Sigmundar fyrir völd

Þorgarður Þorgarðsson skipstjóri

Á sínum tíma forðuðust allir að hafa afskipti af Þorgarði skipstjóra Þorgarðssyni þegar honum þóknaðist að sigla ölvaður um hafið. Enda hefðu þeir sem það hefði reynt fengið hressilegar fyrir ferðina. Þegar sá gállinn var á Þorgarði sigldi hann vel drukki inn og út úr höfnum og varð þá allt að víkja er fyrir honum varð. Og þó að að margir skelfdust aðfarir Þorgarðs, hvort heldur hann var fullur eða ófullur, þá var skelfingin þó mest um borð hjá honum sjálfum. Það var heldur ekkert gamanmál fyrir menn að skreiðast á dekk hjá Þorgarði yfirleitt, en ef hann hafði í staupinu keyði iðulega svo um þverbak að karlarnir töldu sig í stöðugri lífshættu. Ekki var nóg með að þessi hamstola hafgammur miðaði hreindýrariffli sínum á karlana á dekkinu, heldur átti hann til að hlaupa á sokkaleistunum niður á dekk til lumbra á einhverjum hásetanum sem honum þókti vinna illa.

Í heimahöfn höfðu menn fyrir margt löngu lært að láta sér standa á sama um djöfulgang Þorgarðs Þorgarðsonar skipstjóra, en í öðrum höfnum áttu heimamenn í stökustu vandræðum með að þola þennan gríðarlega kaptuga. Á einhverjum stað sendu hafnarverðir fjögur heljarmenni í lögreglubúingum um borð til Þorgarðs og var ásetningurinn að taka hann fastann fyrir ölvun við skipstjórn og tjón á smábátum sem hann hafði keyrt utan í. Ekki var þessi ferð fjórmenninganna til mikillar frægðar fyrir þá, því Þorgarður skipstjóri tók á móti þeim af svo mikilli einurð að lögreglumennirnir vóru allir, fjórir að tölu, bornir í land í öngviti.

En þó að fyrirferð Þorgarðs skipstjóra væri mikil þegar hann var við róðra þá margfaldaðist hún að umfangi við vertíðarlok því að þá tók Þorgarður til við að jafna reikningana við ýmsa yfirgangshunda sem hann taldi sig eiga sökótt við. Af þeim sökum fóru margir í felur þegar þeir vissu að vertíðarlok væru hjá stórkapteininum og aflakónginum Þorgarði Þorgarðssyn, sem fyrir bragðið mátti sóa dýrmætum tíma í að leita að óvinum sínum. Og frekar en ekki neitt, þá varð hann stundum að láta sér lynda að berja kerlingar og krakka þessara manna þegar hann var orðinn úrkula vonar um að finna þá áður en næsta vertíð byrjaði.

Ölvaður skipstjóri sigldi í höfn

,,Sú tegund af fáráðlingum sem hafa dúxaveikina"

,,Mér er sagt ég hafi í skóla verið sú tegund af fáráðlingum sem hafa dúxaveikina. Það er talið á Íslandi að þeir sem hafa þessa veiki geti aldrei orðið annað en drykkjurúta, blaðamenn eða undirkontóristar." (Brekkukotsannáll - Halldór Laxness)

Og enn í dag þykja fregnir af dúxum vera fréttaefni í blöðum og öðrum miðlum á Íslandi, þrátt fyrir að afdrif dúxa séu landsmönnum fyrir löngu kunn og það að verða dúx á stúdentsprófi þýði hér um bil það sama og ,,að fara í hundana." Við sem þekktum hann Jón okkar hérna stúdent efumst aldrei um þá ógæfu sem óhjákvæmilega fylgir dúxaveikinni svokölluðu. Jón stúdent dúxað í til stúdentsprófs með einkunninni 9,87. Að loknu prófi var hann sjáfkrafa talinn meðal gáfuðustu manna þjóðarinnar og þar af leiðandi þótti ekki annað viðeigandi en að hann væri strax gerður að undirkontórista og allir voru vissir um að hann yrði orðinn stórforstjórinni innan örfárra ára. Því miður kom fljótlega í ljós að Jón stúdent var öldungis ónothæfur undirkontóristi og minnstu mátti muna að fyrirtæki fengi á sig tugmilljonasektir og yfirkotóristinn og forstjórinn færu í steininn vega afglapa Jóns. Eftir að Jóni hafði verið sagt upp störfum sem undirkontóristi slæddist hann eins og fyrir tilviljun í blaðamennsku; hann gerðist sem sagt blaðamaður á Morgunblaðinu. Ekki varð blaðamennskan Jóni stúdenti gifturík eða löng. Fljótlega eftir að hann hóf störf á Morgunblaðinu álpaðist hann til að skrifa frétt um eldfimt málefni, þ.e. utanríkismál og út úr þeirri klausu lásu menn að Jón stúdent hefði glæpsamlega mikla samúð með þeim aðilja Kalda stríðsins, sem yfirboðarar á Morgunblaðinu höfðu ógeð á. Þar með var hinum stórgáfaða fyrrum námsmanni sparkað út úr húsum Moggans og nafn hans letrað í vissa bók sem hefir að geyma nöfn yfir varhugaverða og þjóðhættulega náunga.

Þá blaðamennsku lauk af hálfu Jóns stúdents lá leið hans, eins og honum væri stjórnað af óbifanlegu náttúruafli, út á strætið þar sem hann gerðist drykkjurútur. Iðulega var hann á stjái á Austurvelli og í Austurstræti og götustrákar híuðu á hann og köstuðu í hann eggjum sér til skemmtunarauka. Konur strætisins vildu ekkert með þennan dúx hafa; sögðu hann vera öfugugga og villudýr til ástarbragða, um annað kvenfólk var ekki um að tala í lífi Jóns stúdents. Loks fannst hann dauður á grúfu á syðri tjarnarbakkanum, einn vetrarmorgun, við hliðina á styttunni af Ólafi Thórs. Nokkrum dögum síðar var hann grafinn í kyrrþey að viðstöddum aðstoðarpresti og tveimur gröfurum einum manna. Dúxxx 

Dúxinn hefur oft fórnað svefni

Hann verður uppveðraður þegar hann á að skammast sín

Á maður að trúa því að Sigmundur Davíð sé uppveðraður af því að hafa tekist að blekkja dálítinn hóp af örvasa gamalmennum á fund í Samfarafélaginu? Honum væri nær að blygðast sín fyrir óþokkabragðið og fara skríðandi á fund þessara ginningarfífla og biðja þau auðmjúklega fyrirgefningar á athæfinu. Ja, piltar mínir, nú orðið þarf lítið til að menn verði uppveðraðir. Og mikið má gamla Framsóknarmaddaman skammast sín fyrir að hafa gert Sigmund Davíð að sínum helsta ráðsmanni í Fjósinu.

Nú má með sanni segja, að öll samfarafélög, eða ,,framfarafélög" eins og afturfótafiðrildin kjósa að kalla fyrirbrigðið, hafa aungu áorkað öðru tárvotum vonbrigðum í kjöfar væntinga og sumir hafa gengið af vitinu allri vitleysunni. Af fyrrgreindum sökum má Sigmundur Davíð eiga von á því að hinir fjörgömlu sauðir sem eltu hann upp í Rúgbrauðsgerð í morgun verði komnir á Klepp á morgun þar sem þeir vera hafði svo og svo lengi í óðsmannsskyrtum. Það er ekki nema von að okkar maður sé uppveðraður.

Best væri samt ef allir muslimar á Íslandi myndu ganga fylktu liði í samfarafélag Sigmundar og gera hann að spámanni sínum. Því er nefnilega þannig varið, að Sigmundur hefir löngum blótað Múhámeð spámann á laun og það væri ekki annað en gustukarverk að flæma hann út úr skápnum og láta hann gangast opinberlega við að vera Múhámeðstrúarmaður. Og þá er sagt að Vigdís gangi ævinlega í búrku heimafyrir, en þegar hún sé komin út á götu eða upp á Útvarp Sögu þá bölvi hún muslimum í sand og ösku og myndist við að syngja þjóðleg kvæði eins og ,,Öxar við ána" og ,,Gunna var í sinni sveit sóðalegri en nokkur geit." 

Sigmundur: „Ég er uppveðraður“

Ámælisvert framferði Sigmundar stofnar ellihrumum í bráðan voða

Ekki þarf neinn að undrast fjölmenni á stofnfundi Samfarafélags Sigmundar Dávísðs, því að nafnið eitt kitlar vissar taugar ístöðulítils ævintýrafólks. Þó kemur á óvart, miðað við myndir af fundinum, að slíkur fjöldi af ellihrumu fólki, bókfellsgulu og hvítu, sé þar mættur með stafi sína og göngugrindur. Það að farlama öldungar skul sækja, sem raun ber vitni, í samfarafélag, sýnir að lengi lifir í gömlum glæðum og að enn finnast hetjur á Íslandi sem kunna að meta orgíur að verðleikum.

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður sendi flugumann sinn á samfarafund Sigmundar. Sá flugumaður er sjálf móðir Kolbeins, Áróra Hekkenfeld, útslitin og fjörgömul. Áróra þókti sosem aldrei eins og fólk er flest og ekki hefir henni skánað með aldrinum. Gamli Kolbeinn lét hana róa fyrir margt löngu; þá var Áróra um sextugt og gamla Kolbeini þókti til skammar að vera þekktur fyrir að halda slíka eiginkonu. En Áróra kerling er ekki öll sem hún er séð, svo stálminnug og athugul sem hún er. Væntir Kolbeinn yngri mikillar skýrslu frá móður sinni er hún snýr aftur úr samfaragildinu.

Aftur á móti er í sjálfu sér ámælisvert af Sigmundi að ginna fjölda aldurhniginna borgara á þennan líka þokkafund, vitandi að gömlu rörin eru svo heilabiluð að þau halda að Sigmudur sé Jónas frá Hriflu og að árið sé 1938 en ekki 2017. Til að mynda sást elliært gamalmenni, sem man ekki neitt eftir sem gerst hefir eftir 1950, skjögra inn í Rúgbrauðsgerðina og kvaðst ætla að heilsa upp á hann Jónas sinn. Þetta er hættulegur leikur hjá Sigmundi, enda býður gömlu Framsóknarmaddömunni við þessu upp á tæki hans. 

Fjölmenni á fundi Framfarafélagsins

Costcóópíum og þér fljúgið upp fyrir áttunda hyminn

Costcó hefir reynst mikið og gott ópíum fyrir fólkið á Íslandi og enn sem komið er er ekki farið að bera á illum fylgikvillum þessa múgsefjunarmeðals né hrottafengnum fráhvörfum, sem gjarnan fylgja í kjölfar ofneyslu á þeissu ramma eiturlyfi. Allar sorgir, þar með talið peningaleysi, áhyggjur, sorg, örbirgð og sárasta fátækt hafa á einu augabragði horfið fyrir hinni lífsglöðu ópíumvímu Costcós. Meira að segja örvita og ráðalaus ríkisstjórn er horfin inn í þoku vímunnar, sem er til mikillar hagsbótar fyrir þá stjórn, því nú getur hún unnið öll sín glæpa- og óhæfuverk án þess nokkur taki eftir.

Og það eru fleiri ópíumin sem rekið hafa á fjörur íslenskrar borgarastéttar: Kringlan, Smáralind, McDonalds, einkavæðing bankanna, stórvirkjanir, álver og eiturfabrikkur, Bónus, Hagar; meira að segja Hrunið varð blessunarlegt ópíum fyrir fólkið. En yfirstéttin sleikir út um og fær sér kókaín og hvítvín og maular gullkryddaðan humar með. Þetta kallar maður nú háþróaða samfélagsmenningu! Já, drengir mínir, hamingjan er mikil en andlegu verðmætin lítil í Costcóópímumrúsi.

Á fyrsta degi Costcó á Íslandi olnboguðu frú Ingveldur og Kolbeinn sig gegnum fólksþvöguna og báru út meir en þrjá hestburði af einskis nýtu rusli sem þau fengu á góðum prísum. Þegar heim kom, stöfluðu þau ruslinu upp í einu horninu á bíslskúrnum; þá eiga þau aðeins eftir þrjár ferðir í Costcó til að fylla hin hornin; þegar því takmarki er náð ætla þau að grafa næstu farma af Costcógóssinu í jörð bak við hús hjá sér.   

Íbúar í Costco-hverfi komast ekki heim

Hafnar alfarið meintri hollustu sjálfsfróunar á blæðingum.

- Þetta hefi ég alltaf sagt, sagði frú Ingveldur við Máríu stallkonu sína Borgargagn, þegar hún hafði lesið hina gagnmerku grein um heilsusamlega sjálfsfróun á blæðingum. Svo bætti frú Ingveldur við: - Þér hefði verið nær að stunda sona fróun í staðinn fyrir að liggja í lauslæti ár og síð með alskonar deliröntum, bölvuð skepnan þín. Og Borgargagnið tók undir dreymin á svip. - Ég skal segja þér eitt, Borgargagnið þitt, hélt frú Ingveldur áfram, - að hún Ingapu, náfrænka mín, var afskaplega flink við þetta, og þetta bjargaði henni alveg meðan hún var í klaustrinu. Annars hefði hún orðið lesbískunni að bráð fyrir fullt og fast. Hugsaðu þér ...

Þegar Ingapu var nunna í klaustrinu í Roucroxis bar abbadísin henni á brýn að sér þætti full mikill sjáfsfróunarþefur af henni, sem benti eindregið til þess bænir hennar væru eitthvað ekki upp á marga fiska, að minnsta kosti væri enn ekki farið að sargast af ráði af bölvuðum lostanum í bannsettu rassgatinu á henni. Og hinar nunnurnar störðu á Ingupu og voru til augnanna eins og tortryggnar kýr. Af þessu varð Ingapu stúrin í klaustrinu og tók upp á að biðja bæði Guð og hann Jésús um að taka þessi kerlingarnaut til sín sem allra fyrst. Eins og við var að búast gerðu þeir feðgar á hæðum ekksrt með bænakvak Ingupu, enda höfðu þeir býsna takmarkaðan áhuga á taka umræddar nunnur að sér, hvað þá abbadísina, því satt að segja var þeirri konu þá þegar búinn verustaður eftir dauðann annars staðar en á hymmnum. 

En hvað hollustu sjálsfróunar á blæðingum áhrærir, þá kvaðst frú Ingveldur snemma hafa gefist upp á slíkri iðju því hún hefði ekki orðið vör við annað ein óheilnæmi, óþægindi og öfugan losta, ef svo mætti að orði komast. Af þeim sökum ræður hún öllum konum, að minnsta kosti þeim sem eru með öllum mjalla, að fikta alls ekki við sona hluti, af því fátt annað en sérlega vondar draumfarir. Kveðst sjálf hafa reynslu af þessu, mjög vafasama, því að þetta sé auðvitað sjálfsflekkun af sverustu sort og aungri konu sæmandi nema örgustu lekandagrýlum sem sögur fara af.

Sjálfsfróun á blæðingum bætir heilsuna

Náttúrlega til háborinnar skammar

Nú rýkur Elliði í Eyjum upp eins og naðra eftir að yfirstýrimaðurinn á Baldri veitti honum smávægilega yfirhalningu og kveðst nú elska áhöfn Baldurs án skilyrða þrátt fyrir að hafa beðið Baldri allra þeirra bölbæna sem hann hefir lært í lífinu, einkum í Sjálfstæðisflokknum. En Halldór frændi minn, yfirstýrimaður, er ekki síðri sægarpur en Eyjamennirnir Elliði, Árni og Þyrlu-Mángi og ætti ekki í neinum vandræðum með að flengja fyrrnefnda kompána hvurn með öðrum að vestfirskum sið, ef út í það færi. Eftir þá hýðingu hefi lítið upp á sig fyrir þremenningana að skríða með allt niðrum sig upp í Valhöllu fyrir sunnan og bera sig aumlega, - þeim yrði sennilega varpað undir eins á dyr eins og hvurju öðru húsaskúmi.

Það er víst best, úr því sem komið er, að Elliði láti af að vera ósáttur við orð Halldórs og föðurlegar ákúrur hans, og skelli sér á knén og biðji Halldór og aðra í áhöfn Baldur fyrirgefningar á sjálfstæðisflokkslegum töffarastælum sínum og groddalegu orðbragði. Ef hann gjörði það, væri hann maður að meiri, - meira að segja yrði hann svo mikill að sjálfstæðisflokkserindrekar um land allt myndu vikna af gleði. Og Eyjamenn þyrftu ekki að blygðast sín fyrir sinn æðsta sjálfstæðisdverg.

Til gamans má geta að lokum, að einhvuju sinni hugðist Elliði, ásamt fleiri hugumstórum eyjagörpum, storma inn í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni, en urðu frá að hverfa því að Brynjar Vondalykt varnaði þeim dyranna og rak þá eins og kindur út á götu. Síðar sagði Vondalyktin svo frá, að honum hefði þókt halirnir helst til ábúðarfullir og verið hræddur um að þeir gerðu eitthvað af sér ef þeim væri hleypt inn. Þessa afstöðu sína rökstuddi Brynjar Vondalykt með sögunni af Franz mongóla og verkum hans illum.

„Dásamleg, kurteis og harðdugleg“

S-félag og sálarrannsóknafélag ásamt efasemdum þeirrar gömlu í Fjósinu

Þá er Vigdís gengin í Samfarafélagið með Sigmundi Dávíð, það eru sannlega fjarska mikil gleðifrétt. Nú brennur sú spurning heitast hvort þau vera aðeins tvö í þessu merka félagi, eða hvort þeim aflast liðsauki til að krydda félagsstarið. Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn, sem líkar er ættaður undan kjólfaldi gömlu Framsóknarmaddömunnar eins og Vigdís og Sigmundur, hófu að halda sín margrómuðu helgarsamkvæmi vru þau aðeins ein, auk Brynjar Vondulyktar, sem fyrir tilviljum slæddist inn til þeirra í fylliríi. Svo bættust Máría Borgargagn og Handreðurinn við og þá fór heldur að kárna gamanið á köflum, því Borgargagnið var fræg fyrir vergirni og Handreðurinn annálaður ódámur og pornófíkill. Svo bættust æ fleiri í hópinn og er nú svo komið að fullt er út úr dyrum hjá þeim hjónum um hvurja helgi og hefir það ástand nú varað í mörg herrans ár.

En það skulu Vigdís og Sigmundur Dávíð vita, að starfræksla sona samfarafélags er mikið áhættuspil; þetta gæti endað með því að þau væru tekin föst og hneppt í varðhald. En auðvitað er undir þeim sjálfum komið hvurnig til tekst og vafalaust vilja margir verða vinir þeirra og ganga í félagið. Þó liggur núr þegar fyrir, að hvorki negrar né músilimar á aðgang að Samarafélaginu; þeir fá ekki einusinni að vera áheyrnarfulltrúar; en Bjarnir Ben er alltaf velkominn og Benzi frændi hans.

Hinsvegar skortir þau Vigdísi og Sigmund enn tilheyrandi leyfi og vottorð frá gömlu Framsóknarmaddömunni til að nýja félagið verði löglegt og með full réttindi. Að sögn er gamla rörið enn mjög tvístígandi því hún gerir sér ekki grein fyrir hvort Samfarafélagið eigi að vera samvinnufélag eða kaupfélag eða jafnvel samvinnusjóðurinn Gift endurborinn. Nú er komið á hreint, þrátt fyrir allt, að Samfarafélagið á ekki aðeins að vera samfarafélag, heldur er því ætlað að vera í leiðinni sálarrannsóknarfélag, sem á að vinna að því að finna upp aðferð til að vekja löngu liðna framsóknarforingja upp úr gröfum sínum. Ef vel tekst til og höfðingjarnir rísa upp, er þeim ætlað að hjóla í þorparann Sigurð Inga og þrjótinn Guðna og gera þá svo hrædda að þeir skríði undir rúm og komi aldrei undan þeim meir. 

Vigdís gengur í Framfarafélagið

Sona S-félag er ávísun að ragnarökum Íslands

Ja hvur andskotinn, nú held ég einhverjum þyki heldur en ekki stungin tólg. Eyðibóndinn af Hrafnabjörgum, Sigmundur Dávíð, ætlar slá fjölmargar flugur í rot með því að stofna til samfarafélags! Og ekki nóg með það, þetta verður Samfarafélag með stórum staf, - sem merkir hvað? Ja, ég veit það eiginlega ekki; sennilega félag, sem samkvæmt orðanna hljóðan, leggur stund á samfarir, og geyspar væntanlega golunni fyrr en varir úr reiðarslagi. 

Nú, það hefir sosum áður gerst að einhverjir grallarar í Framsóknarfjósinu hafa skotist undan pilsfaldi gömlu Maddömunnar og stofnað félög, nægir þar að nefna vinsæl félög undir ýmiskonar nöfnum sem dáindispiltarnir Finnur, Óli Miðhraunsbóndi og Sigurður Einarson hafa sett á laggirnar við einstakan oðrstír. En aungann framsóknarmann kunna menn deili á, hvorki fyrr né síðar, sem hefir haldin slíkri andagift að honum hafi hugkvæmst að stofna Samfarafélag með heimíli og varnarþing að Hraafnabjörgum austrá landi. Og gamla Framsóknarmaddaman kumrar af losta í kör sinn eftir að vera borin á börum á stofnfundinn. Og litla gula jómfrúinm don Alfredos, skríkir af kátínu yfir vösku framtaki Sigmundar Dávíðs.

Hinsvegar er Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður lítt hrifinn af uppátæki hins fallna formanns því hann hræðist að missa bæði frú Ingveldi og Máríu Borgargagn yfrí samfarafélagsskapinn atarna. Hann veit sem er, að umræddar sæmdarkonur kunna að vera veikar á svellinu, enda mikið fyrir fuglinn og merlyndar með afbrigðum. Honum óar líka við að eiga mannskap á borð við Brynjar Vondulykt, Óla Apakött og Indriða Handreð eina fyrir sálufélaga þá samkvæmi skal haldið með gullnum veigum og hvítu dufti. - Þeir eru soleiðis menn, segir Kolbeinn, - sem víla ekki fyrir sér að hafa um hönd mjög ósiðlega tilburði, sem aunginn kann lag á nema frú Ingveldur og Borgagnið, sem eru þó út af fyrir sig eins og þær eru og til alls vísar þegar sá gállinn er á þeim.

Verst væri þó, að mati Kolbeins, ef fyrirhugað samfarafélag verður svo fjörugt að það stökkbreyttist í stjórnmálaflokk, því að þessháttar stjórnmálaflokkur fengi vísast mikið fylgi, mikið og margfalt meira en Viðreisn í síðustu kosningum. Ef þessi déskotans samfarfélagshugmynd tæki upp á að gerast samfaraflokkur, til dæmis á Norður-Kóreanska vísu, þá myndi það á örskotsbragði ríða íslensku þjóðinni og Íslandi yfir leitt að fullu, sem sé í hel, og þá væri bara allt búið.  

Sigmundur boðar stofnun nýs félags