Garðar Hólm í Foldinni

Á sínum tíma birtust fréttir í Foldinni með jöfnu millibili af söngsigrum Garðars Hólms í útlöndum. Fyrirsagnir Foldarinnar af afrekum stórsöngvarans íslenska voru í öllu yfirbragði undarlega keimlíkar fyrirsögnum íslenskra fjölmiðla af snilld Swölu í Kænugarði þessa dagana. Að minnsta kosti er skyldleikinn augljós. Í famhaldi af þessu kynlega flassbakki frá upphafi síðustu aldar vakna ósjálfrátt spurningar þess efnis hvort íslenskir fjölmiðlar séu að gera sér að leik að draga dár að Swölu okkar undir rós samkvæmt þeirri íþrótt að brúka hátimbrað oflof sem háð og spott. 

Blaðamenn fögnuðu Svölu

Fólskuaðför úr Eyjafjarðarsveit

Þeir geta verið gamansamir húskarlar gömlu Framsóknarmaddömunnar þegar þeir eru búnir að fá sér neðan í því, og þeir eru þeim mun spaugilegir eftir því sem þeir eru minni og pervislegri. Það er auðséð á öllu, að framsóknafélagið í Eyjafjarðarsveit hefir verið augafullt við kvöldmjaltirnar og í því ástandi dottið í hug að gjöra aðsúg að Sigurði Inga formanni. Það sýnir best hve drullufullir þeir voru þessir fjósapúkar í Eyjafirðinu er að þeir voga sér að bregða Sigurði Inga og hans fólk um siðleysi, soleiðis leyfir enginn ófullur framsóknarmaður að segja um annan framsóknarmann. Hins vegar er þessi bíræfna árás á Sigurð Inga beinlínis yfirlýsing þeirra eigið ótakmarkaða siðleysi, siðblindu og siðvillu.

Auðvitað hefir gamla Framsóknarmaddaman ekki haft hugmynd fyrirfram um þetta forkastanlega fólskuspark Eyfirðingana í Sigurð Inga, enda mun það hafa verið af hennar frumkvæði sem Sigmundur Dávíð var settur af með skömm. Sú gamla veit hvað hún syngur, þó hrum sé og karlæg, og hún vissi hvað hún söng þegar hún ákvað að leiða Sigmund litla á hinn pólitíska höggstokk því henni var ofboðið og það ekki af ástæðulausu. Nú standa vonir til að Maddaman refsi hinum ærslafullu ódámum í framsóknarfélagi Eyjafjarðarsýsu fyrir voðverkið með því að stinga þeim á hausinn ofan í Framsóknarfjóshauginn eins og hvurjum öðrum sígarettustubbum. Eftir þá yfirhalningu verða þeir landlausir og verða að leita á náðir Viðreisnar eða Björtu framtíðarinnar eftir sáluhjálp.

Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni brá að vonum heiptarlega í brún er hann las um fólskuverka Eyfiringanna, því hann var hroðalega timbraður er hann fékk áskorunina dæmalausu í hendur. Og svo varð Kolbeini um þennan ófögnuð að hann hljóp beint á náðir ÁTVR og þaðan hljóp hann í einum blóðspreng heim til sín með fullt fangið af bjargræði hins timbraða manns og lokaði sig inni í herbergi og aflæsti. Á meðan hann svalg bjór, létt og sterkt til skiptis las hann skilaboðin frá hinum ósvífnu kollegum sínum í Eyjafjarðarsveit upp aftur og aftur. Og því oftar sem hann las og því meira sem hann drakk þeim mun alsgáðari varð hann uns hann fór að velta því fyrir sér í alvöru að hengja sig úti í bílskúr, en þar þóttist hann eiga nothæfan snærisspotta til verksins. En þegar ein báran rís er önnur vís og þá staðreynd fékk Kolbeinn Kolbeinsson nú að reyna á eigin skinni. Í bílskúrnum mætti Kolbeini ófögur sjón, síst til þess fallin að líkna örvæntingarfullum manni. Þar voru nefnilega fyrir Brynjar Vondalykt ásamt hjónunum Máríu Borgargagni og Indriða Handreði í fremur viðustyggilegri beðju og lyktin af þeim minnti Kolbein á bölvaðan þefinn af bréfinu frá óþokkunum í framsóknarfélaginu í Eyjafjarðarsveit.  

 

Vill kjósa um nýja forystu flokksins

Dómarinn mun segja: Syndir yðar verða yður aldrei fyrirgefnar

Meiri kallinn þessi Kristján Þór Júlíusson. Honum virðist eitt og annað vera til lista lagt. Og svo kemur hann illa undan vetri í þokkabót. Er ekki hægt að koma manninum á ellilaun og inn á elliheimili? Hann gæti eflaust spáð í veðrið með sveitungum sínum á dvalarheimili aldraðra á Dalvík og tekið Óla Björn Kárason með sér, hann er mikill öldungur í anda. Svo talar þessi kyndugi ,,menntamálaráðherra" eins og einhver óviti hafi kjaftað frá ránsferðinni í Ármúlann í fylliríi. ,,Miður að ótímbær umræða hafi hafist," segir ,,ráðherrann" og verður í framan eins og kallinn í skriflabúðinni í ljóði Einars Benediktssonar.

Íslendingar eru stórbiluð þjóð. Ekki hafa þessir gemlingar fyrr farið á hausinn með sínar háleitu og groddalegu spekúlasjónir en þeir rísa upp aftur og kjósa ástæðuna fyrir Hruninu og hremmingunum yfir sig aftur. Svona blygðunarlaus sjálfspíningarhvöt er vonandi óþekkt með öðrum þjóðum, því ef svo væri er hætt við að mannlíf á jörðinni heyrði sögunni til. Eftir Hrunið þurftu Íslendingar á allri þeirri dómgreind að halda, sem til þarf ef byggja skal upp réttlátt og mannvænt samfélag. Því miður kom á daginn, að dómgreind fyrirfannst ekki hjá þessari gráðugu og hrokafullu þjóð. Í stað þess að koma á réttlátu þjófélagi lögðust allir á eitt með að endurreisa gamla þjófafélagið svo að þegnarnir gætu nú haldið áfram að ræna hvurn annan og beita hvurn annan brögðum og óréttlæti.

Á hinum efsta degi, þegar Íslendingar mun þyrpast kringum dómarann og heimta inngögnu í Hymmnaríki, því að þeir biðja ekki um heldur heimta, mun dómarinn segja við þá: ,,Syndir yðar verða yður ekki fyrirgefnar." Og Íslendingarnir mun lyppast burt til að leita að Péníngahymmnaríkinu, sem að sögn þeirra sjálfra tók við hrunþýfinu á sínum tíma. Sú leit mun heldur engann árangur bera og hlutskipti Íslendingana verður að ráfa frá eilífð til eilífðar um eyðimörkina handa móðunnar miklu og ekki einusinni Andskotinn í Helvíti mun láta sér til hugar koma að bjóða þeim vist hjá sér, því hann veit öðrum betur hvursu Íslendingar eru óalandi og óferjandi.    

„Miður“ að ótímabær umræða hafi hafist

Ef fer sem horfir lendir lagið í aungvu sæti

Það þarf nú ekki að spurja að leikslokum í júróinu hjá henni Swölu okkar í hvítu kambsgarns ullarnærfötunum. Lagið hennar og hún sjálf lenda óhjákvæmilega í engu sæti, því að enn hefir ekki tekist að finna upp sæti handa sona lagi. Eina leiðin fyrir Svölu út úr aðsteðjandi vanda er að hún skipti um gír á síðustu stundu og syngi ,,Austan kaldinn á oss blés" í staðin fyrir að emja þetta óbetranlega nágarnargól, sem kynnt hefir verið ,,framlag Íslands í Evrovision 2017." Það hefir nefnilega komið á daginn, að Íslandi verði meinaður aðgangur að Evrovision um alla framtíð, ef þeir halda til streitu að fara með nágarnargólið, Peiper eða hvað það nú heitir, á svið í Kænugarði.

Eftir dómararennslið í gær gáfu dómararnir lagi Sölu einkunnina ,,skandall", sem þýðir á mannamáli að lagið er fyrir neðan alla þá kvarða sem dómararnir styðjast við þegar þeir fella dóma sína. Einn dómarinn gaf meira að segja laginu Swölu einkunn sína með því að gubba á borðið sem hann sat við. Má því með sanni segja, að útséð er með framlagið ,,Paper", eða hvað það nú kallast, og ekki annað í boði en að grípa til plans B, þ.e. ,,Austan kaldinn á oss blés."

,,Austann kaldinn á oss blés" er náttúrulega rammíslenskt þjóðlag, ,,folk songs" eins og það heitir á fagmálinu, og hefir þá eiginleika að vinna á öskotsstund hug og hjarta umheimsins. Ef Swala greyið treystir sér ekki til að flytja ,,Austan kaldann" þá ætti hún að geta sungið ,,Snemma lóan litla í" fyrir dómarana og veröldina; en það hugljúfa kvæði er eftir Jónas, sem svooo sannarlega kunni að taka lagið á hina viðkvæmustu strengi mannshjartans. - En samt er þetta allt íllt, bölvað og djöfullegt. Sennilega er best að Swala dragi sig úr keppninni og láti öðrum eftir að koma fram fyrir hönd Íslands. Pápi hennar, hann Stóri-Bó, gæti sem best hlaupið í skarðið og kyrjað ,,Þó líði ár og öld" og þar með væri málið dautt.

Hvernig fer þetta eiginlega í kvöld?

Þarna voru góðkunningjar okkar allra ónáðaðir að ósekju í miðju nirvana

Í þessari frétt er tæpt á gleðigöngu tveggja manna, sem eiga það sameiginlegt að kunna að skemmta sér. Af vettvangslýsingu má ráða, að báðir þessir menn hafi ekki einungis verið komnir í sjöunda himinn, heldur einnig í áttunda eða níunda himin. Þegar sálarástand manna er komið upp fyrir það að vera í sjöunda himni þá eru þeir búnir að samsama sig óravíddum alheimsins í einu samlíðunarkenndu nirvana og faðir andanna á aðeins eftir að taka þá í sinn náðarfaðm. Þegar menn og konur í þessari allsherjarvellíðan eru tekin niður úr himnunum með lögregluvaldi og þau sett í fangaklefa finnst þeim endilega að nú hafi valdstjórnin tekið fram fyrir höndur Guðs Almáttugs og fyrir það verði henni refsað samkvæmt karmalögmálinu.

Eins og gefur að skilja, þá liggur í augum uppi hvaða menn það eru sem lögreglan þóttist vera að aðstoða með ókristilegri afskiptasemi sinni. Þetta voru sem sé góðkunningjar okkar allra, þeir Brynjar Vondalykt og Óli Apaköttur, það liggur í augum úti eins og oddvitinn sagði. Þeir voru búnir að vera í samkvæmi að heimili frú Ingveldar og Kolbeins frá því á fimmtudagskvöld og í því samkvæmi var lifað hátt og snjallt. Þar var allt í senn: drukkið, reykt og tekið í nefið. En þegar Indriði Handreður dró upp jargans mikinn brúsa, hvurs innihald var margbættur landi. Umræddan landa, sem var rúmlega 80% af vínandastyrk, hafði Handreðurinn bragðbætt með kókaíni, amfetamíni, heróíni, kannabis, LSD og sveppum. Þessa góðu blönd hann reynt á konu sinni, Máríu Borgargagni, og heilastarfsemi hennar þaut á augabragði frá því að vera í loftlausu moldarkofaástandi upp fyrir hæstu hæðir, þangað sem guðirninr sýsla með hina útvöldu.

Eftir að Vondalyktin og Apakötturinn höfðu innbyrgt góðan slurk af efnablöndu Handreðsins hóf andinn sig til flugs með þeim afleiðingum að lögreglufjandinn fann þá slefandi í rennusteininum í óumræðilega fögru nirvana og hafði þá á brott með sér í fangelsið. Eins og gefur að skilja, þá er það ekkert smáræðisfall fyrir þá félaga, að steypast niður úr níunda himni á einu augabragði niður á jökulkalt og grútskítugt steingólf fangaklefans. Það hafa ýmsir minni spámenn horfið á vit deleríum tremens af minna kenndiríi. 

Ósjálfbjarga vegna ofneyslu

Í Kænugarði býr mikið nærbuxnafólk.

Farangur Swoelu kemst ekki til skila. Það kemur aldrei neitt til skila. Farangurinn er að eilífu týndur, glataður, kominn í höndur þjófa og ræningja. Ef þeir sem stálu evróvíjóngóssi Swoelu og Félíxar mundu skila þýfinu yrði gert grín að þeim um allan heim og aunginn vildi undir nokkrum kringumstæðum tala við þá, svo það óhjákvæmilegt fyrir þá hengja sig, skömm þeirra væri alltso það mikil. Skítt með fatnaðinn sem Swoela átti að klæðast á opnunarhátíðinni; það er alls staðar í veröldinni hægt að kaupa nærbuxur, eska, líka í Kænugarði, því þar býr mikið nærbuxnafólk.

Auðvitað eru sona gripdeildir bölvaður ekkisins ósómi, að ekki sé talað um tjóðin sem þetta háttarlag veldur. Og varla verður huggulegt fyrir Swoelö að vera eins og vængstýfður engill þegar hún hrökklast á svið í Kænugarði fyrir fullum sal af óvönduðu fólki. Það mundi einhver, eða einhverjir, pissa í buxurnar í hennar sporum. Þar með er ekki sagt að Swoela muni væta brækurnar í viðurvist allrar heimsbyggðarinnar; við vonum að sjálfsögðu að það gerist ekki, en hættan er vissulega fyrir hendi.

Á sínum tíma, þegar Máría Bogargagn gjörðist söngkona, steyptust yfir hana ófá óhöpp þegar hún var að performera. Fyrir utan að velta aftur á bak ofan af sviðinu og gera í buxurnar, þá kviknað að minnsta kosti einusinni í hárinu á henni þegar hún var að syngja með hljómsveit sinni á balli fyrir kófdrukkna unglinga. Það þókti kýmilegur atburður. Í annað sinn, þegar Borgargagni ætlaði að vera doldið sona harðkúl á sviðinu með því að nudda míkrafóninum hressilega við klofið á sér, fékk hún hastarlega rafstraum úr bölvuðum míkrafóninum og kastaðist langa leið í einu gneistaflugi og hafnði á trommusettinu og eyðilagði það. Trommarinn, sem er óbótamaður, trylltist og hefði kyrkt sönkonuna Máríu Borgargagn á staðnum ef feitlaginn sjóari, sem stóð upp við sviðið, hefi ekki stokkið til og svæft trommarann. Eftir þetta atvik lagði Máría Borgargagn söngkonuárar sínar í bát og nú slökkur hún alltaf á útvarpinu þegar hún heyrir söngkonu hefja þar upp raust sína.   

Enn ekki komin með farangurinn