Það er gott að tapa

Ónei, það lifir aungin fjandans von. Telpurnar eru búnar að klúðra þessu fyrir hönd Íslands og fyrir það verður þeim refsað; það eru nefnilega lög í landinu, að þeir sem verða Íslandi til skammar eða minnkunar á erlendir grund skuli sæta allt að 6 ára fangelsi, óskilorðsbundið, og helming tímans upp á vatn og brauð (eða von okkar stendur til að soleiðis lög séu til staðar). Það verður því stór stund í lífi þjóðar, sem hefir þyrst eftir réttlæti í hart nær tófhundruð ár að sjá hurðina að fangelsinu skella í lás á eftir þeim; þær gera þá ekkert alvarlegt af sér næstu sex árin. Að tapa fyrir Frökkum og Sviss í einni röð frammi fyrir heiminum er svo ógeðslegt að aungin orð eru til sem lýsa slíkri niðurlægingu. Vér ætlumst því til að vér verðum so lánsamir, að sjá í fréttatíma sjónvarpsins, annað kvöld, þegar þessum kvennbelgjum verður stuggað inn í fangelsið.

Og hvurnig áttu stúlkurnar okkar að geta unnið lið skipuð eintómum karlkerlingum, þrútnum grýlum af ætt hálftrölla? Það segir sig sjálft að það gætu þær aldrei. Og tli hvers er þá verið að senda þessar píslir til útlanda til að verða landi og þjóð til stórskammar og stórskaða. Út af frammistöðu kvennalandsliðsins eru fisksölusamningar í hættu og panamamenn hætta alveg við að koma með fé, sem þeim tóks að stinga undan, heim til velarðbærra fjárfestinga. Það er semsagt allt í kaldakoli eftir hraksmánaleg axarsköpt kerlingalandsliðsins og horfur slæmar.

Á þessari stundu má gera ráð fyrir að búið sé að handtaka gemsurnar, annars er hætt við að þær stingi af til Rússlands og biðji þar um hæli sem knattspyrnupólitískir flóttamenn. Og víst er að Pútín forseti, það andstyggilega fól, verður fljótur að taka við stelpugálunum, því karlinn er kvensamur og ekki á hvurjum degi að heill haugur af kvenfólki á besta aldri biður um hæli í Rússíá. Svo er þjálfaragarmur íslenska kvennalandsliðsins sérkapítuli út af fyrir sig sem er so alvarlegur að það mundi æra óstöðugan að fjalla nánar um þann þorpara.  

Tap gegn Sviss en vonin lifir

Já já, stórmyndin Dunkirk, - það er sku fanen gale mæ Stórmynd

Af Njólanni leikstjóra eru til margar hlálegar sögur en jafnframt dularfullar. Í upphafinu féll Njólann ofan af eldhúsborði þegar hann var þriggja mánaða og eftir það hefir hann verið dálítið skrýtinn. Þá hann var fimm ára gekk hann að heiman frá sér og kom ekki aftur heim fyrr en að tólf árum liðnum. Þegar hann var spurður hvar hann hefði verið svaraði hann ,,hvegi" og gat með aungvu móti rifjað upp ferðasögu sína og aunginn virðist hafa rekist á hann öll þessi ár. Þegar Njólann var spurður hvar hann hefði fengið fatnað og fæði stóð hann á gati og því síður gat hann svarað því hvar hann hefði gist allan þennan tíma. 

Skömmu eftir heimkomuna fékk Kritófer Njólann þá flugu í höfuðið að hann væri leikstjóri og það var látið eftir honum að fá að setja upp leikrit í heimabæ hans. Verkið sem hann valdi til flutnings var eftir hann sjálfan og er skemmst frá að segja að það var harðbannað strax eftir fyrstu sýningu því það þókti um of óheflað, heimskulega, groddalegt og klúrt á þann vag að fólki varð óglatt. Hinsvegr frétt vitfirringur einn af sýningu Njólanns og fékk áhuga á honum því þetta var fyrsta flokks alvöruvitfirringur, sem var í miklum metum hjá akademíunni. Til að gera langa sögu stutta, þá kom vitfirringurinn Njólanni so rækilega á listakortið að henn hefir verið heimsfrægur síðan.

En þegar einhver er að því spurður fyrir hvað Kristófér Njólann sé sona frægur verður einlægt fátt um svör, því aunginn veit af hverju þessi frægð stafar. Talið er að hann sé sona frægur af því að hann er frægur - síðan ekki söguna meir. Nú segja þeir að nýjasta endaleysa þessa makalausa manns sé ,,stórmynd", sem þýðir sennilega að markaðsskrumarar láta að því liggja að hún eigi erindi við almenning, en því er nú aldeilis ekki að heilsa. ,,Stórmyndin" Dunkirk fjallar sem sé um nokkra kynóða liðhlaupa sem lenda fyrir slysni í svínastíu og bóndinn kemur að þeim, sækir byssuhólkinn sinn og skýtur þá alla með tölu og gerir úr þeim kássu sem lætur svínin og hænsnin éta og sparaði sér með því svína- og hænsnamat í nokkra daga. Myndinni lýkur so á því, að indæl hjón í Dunkirk eru að gæða sér á svínakjéti á jóladag. 

Íslendingur listrænn stjórnandi Dunkirk

Ferðamannaplágunni fylgir heimska og ógæfa

Ferðamenn eru undur illa að sér og heimskir, sem ekki er furða því einugis heimskingjar ana út í ferðalög. Vonandi kannast sem flestir, sem ég er reyndar efins um, við málsháttinn: ,,gæfumaður er sá er aldrei fer í ferðalag; þeir sem hafa lesið Brekkukotsannál sér til gagns vita af hverju ógæfa Garðars Hólms stafaði. Og fyrst að ferðamenn eru heimskir og innantómir, hvað má þá segja um þá sem gera sér heimsku ferðamanna að féþúfu? Má ekki með sanni segja að þeir sem græða á einfeldningshætti ferðamanna séu ekki aðeins heimskir heldur ómenni í þokkabót? Þið munið máski hvur það var sem fyrstur stundaði ferðamannaiðnað á Íslandi? Eða er það ukkur máske hulið eins og margt annað.

Já. Í gamla daga kom ég stundum á stað sem heyrir Bretlandseyjum til. Þar héldu allir að Íslendingar væru eskimóar, skrælingjar, byggju í snjóhúsum og ætu sleðahunda. Og í okkar gamla herralandi, Danmörku, vissu menn ekki annað en Íslendingar væru villimenn sem lifðu á að hafa sauðfé í hvurt mál, en þessháttar fæðu telja Danir virkilegan óþverra. Þegar svo fólk frá öðrum þjóðum leggja land undir fót og ferðast til Íslands er höfuðið á þeim fullt af sérkennilega skemmtilegum hugmyndum um land þetta og íbúa þess. Af þeim sökum þarf aungvann að undra þótt útlendingar haldi að Íslendingar geti kveikt og slökkt á eldfjöllum og norðurljósum á sama hátt og aðrar þjóðir jveikja og slökkva á ljósaperu heima hjá sér.

Eitt sinn lentu frú Ingveldur og Kolbeinn maður hennar í mestu brösum með útlendinga á fjöllum. Þau fóru Fjallabaksleið með þeim Máríu Borgargagni og Indriða Handreði af því þeim langaði að sjá þann stað sem séra Atgeir p. Fjallabaksen og hans ætt er upp runnin. Það var þarna að fjallabaki sem þau frú Ingveldur rákust á sex erlenda ferðamenn, þrjár konur og þrjá karla. Hin útlensku hjú urðu skelfingu losin er þau sáu frú Ingveldi og hennar fólk því þau héldu þetta vara útilegumenn, mannætur og nauðgara. Hinsvegar sáu hinir erlendu sér aungrar undakomu auðið því þau voru króuð af í gili nokkru og hamraveggir á þrjá vegu. Þegar frú Ingveldur og þau hin voru því sem næst komin að útlendingunum réðust þeir á þau af hamslausri mannvonsku. Í fyrstu lotu féllu bæði Máría Borgargagn og Kolbeinn Kolbeinsson. En í þeirri annarri rotað frú Ingveldur þessi sex útlendu óhræsi, hvurt um sig með einu vel völdu höggi. Síðan leitaði frú Ingveldur á hinum föllnu og hafði af þeim öll verðmæti og hafði á brott með sér sem herfang. Daginn eftir þegar menn komu á vettvang fundu þeir einungis einar nærbuxur af kvenmanni á þeim stað sem orrustan fór fram. Allar götur síðan hefir það verið hulin ráðgáta hvernig á þessum nærbuxum stóð, og þrátt fyrir óteljandi getgátur eru allir jafn nær um tilvist þeirra og hvurnig á því hafi staðið að þær urðu einar eftir að bardaga loknum.  

„Nú? Er Ísland eyja?“

Vandinn er sá ...

Það er naumast fénaðurinn sem stjórnvöld hafa sópað inn í þessa Útlendingastofnun; það mætti ætla að ríkisstjórnin hafi gefið Ízlenzku Þjóhnappafylkingunni eða ,,Flokki Fólksins", sem er víst eitt og það sama, sjálfdæmi um að ráða starfsfólk, ef fólk skal kalla, að þessari sérkennilegu stofnun. Annars eru velmeinandi menn farnir að kalla þennan ,,Flokk Fólksins" Fokk Fólksins, það er talið betra og lýsi mun skýrar innihaldi þeirra samtaka. En eins og áður hefir fram komið, þá væri nauðsynlegar að vísa Útlendingasofnuninna atarna úr landi en nígerísku fjölskyldunni. Vandinn er bara sá að aunginn kærir sig um að taka við Útlendingastofnun, Þjóhnappafylkingunni eða Fokki Fólksins, ekki einu sinni þeir í Norður Kóreyju og ku þeir þó ekki vera kræsnir á mannval til skítverka.

Að sjálfsögðu vill frú Ingveldur nígerísku hjónin og dóttur þeirra úr landi og Kolbeinn eiginmaður hennar er alveg sammálaa henni, enda hefir Kolbeinn staðið að baki rasisma í Framsóknarflokknum og komið nokkrum rasistagripum á koppinn í framvarðarsveit Framsóknar. Frú Ingveldur segir nefnilega, að þótt Máría Borgargagn hafi lagst bæði með blámanni og eskimóa, þá sé ekki þar með sagt að það eigi að fylla landið af soleiðis múslimum og íslámistum og múhámeðstrúarmönnum, nóg sé nú samt sem Íslendingar þurfi að burðast með í farteskinu. Og Kolbeini manni frú Ingveldar hefir verið meinilla við útlendinga síðan bölvaður færeyingurinn stakk undan honum um árið og er þeirrar skoðunnar að við verðum að vernda okkar kvenfólk fyrir utanaðkomandi slordónum.

Síðast þegar fréttist vóru þeir hjá Þjóhnappafylkingunni/Fokki Fólksins í óðaönn að leggja á ráðin með að bjarga öryrkjum og gamalmennum með því að kasta innyflum úr svínum á nokkra hælisleiendur sem þeir halda að séu erindrekar Múhámeðs spámanns. Þjóhnöppungar/FF eru líka þeirrar skoðunnar, að með því að beita innvolsi úr svínum nái þeir að bjarga sjálfri guðskrisninni í landinu frá yfirvofandi dauða. Hitt er so annað mál, að Jesús nokkur Kristur hefir gefið það út að hann hafi einstaka skömm á liðsmönnum Þjóhnappa FF og hann hafi nú þegar gjört viðeigandi ráðstafanir varðandi íverustað Þjóðhnöppunga eftir að þeir geyspa golunni. 

„Viljugur til verka og hörkuduglegur“

Sögur úr svartholinu

Fanginn hefir séð sem var, að fátt væri skynsamlegra en að ganga frá garðverkunum og finna sér eitthvað uppbyggilegra til að dvelja við, enda var fangavörðurinn kominn á taðhúsið og búinn að læsa sig þar inni. Það er líka til fyrirmyndar af fangans hálfu að fara í kvikmyndahús til að auðga andann í stað þess að liggja á hjnánum og grufla í drullusvaðinu í fangelsisgarðinum; ef ekki væri fyrir sona menn þá væri íslenska þjóðin enn í torfbæjunum og hefðu ofan af fyrir sér með fáeinum rolliskjátum per mann og árabátum. Hinsvegar er öllu verra með fangavörðinn; þeim manni verður að refsa vel og vandlega. Réttast væri að loka drjólann inni á klósettinu í að minnsta kosti ár, svo honum skiljist að fangavarsla er ekkert grín. En því miður mun fangavörðurinn sleppa við refsing, en hinn menningarsinnaði fangi fær að  þola ýmiskonar kárínur af hendi fangelsisyfirvalda.

Fyrir allmörgum árum fór fangavörður á Akureyri með hóp fanga í heilsubótargöngu um götur Akureyrar. Í fyrstu gekk allt að óskum, fangarnir eltu fangavörðinn í einum hóp eins og hænuungar móður sína. En þá minnst varði tók Sævar Samloka sig út úr hópnum þegar fangavörðurinn sá ekki til og hljóp eins og fætur toguðu beint inn í verslun ÁTVR og keypti umsvifalaust flösku af stalínískum vodka, reif af henni tappann og þambaði eins mikið og hann gat af áfenginu áður er fangavörðurinn greip hann á hlaupum. Á leiðinni í fangelsið aftur fór að svífa heldur betur á Samlokuna og þegar um það bil voru 30 metarar eftir að dýflissudyrunum var hann orðinn fótavistarlaus og máttu hinir fangarnir hjálpa fangaverðinum við að bera hinn ölvaða fanga milli sín síustu metrana. Fyrir tiltækið var Samlokan hýdd, so sem reglur segja til um, við staur í fangelsisgarðinum daginn eftir.

Í síðustu árum hefir nokkuð færst í vöxt að betri borgarar, forríkt fólk og vel megandi, hafi verið fangelsaðir og þeim hreinlega verið stungið í tugthúsið. Fangelsisyfirvöldum hefir verið nokkur vandi á höndum að taka við svo góðu fólki, því það heimtar nautasteik í hvurt mál og rauðvín og koníak með. En þar eð venjulegum glæpamönnum er alfarið neitað um áfengisnautn í fangelsum hefir verið erfitt um vik að verða við óskum hinna betri fanga um áfengi og útreiðartúra og annað það sem stórmennum er lífsnauðsyn. Það sér hvur maður, að það er með öllu óeðlilegt að loka mikilsvirta fjáraflamenn inni með ótíndum glæpahundum og vermennum af verstu tegund, það á einfaldlega ekki að vera hægt, enda ekki boðlegt nokkurri siðvandri þjóð að þannig sé farið með þeirra bestu menn. Á þessu verður að ráða bót ef ekki á illa að fara. Til dæmis gæti ríkið vel tekið gott hótél á leigu fyrir einstaklinga úrvalsflokki borgarastéttarinnar sem dæmdir hafa verið til innlagnar í fangelsi en eru samt saklausir eins og þúfutittlingar.   

Fanginn labbaði í burtu

Baráttuljóð Ízlenzku Þjóhnappafylkingarinnar

Á meðan Sema Erla og fleiri undirbúa fund til stuðnings nígerísku fjölskyldunni hlakkar í liðsmönnum Ízlenzku Þjóhnappafylkingarinnar, sem stundum kenna sig við ,,fólkið" í blekkingarskyni, en það hlakkar ævinlega í þeim furðusöfnuði þegar Útlendingastofnun rekur einhvern úr landi. Nú ætti að vera alveg sjálfsagt að nígeríska fjölskyldan fái að búa á Íslandi og gerast íslendingar, en um leið væri gráupplagt fyrir Útlendingastofnun að vísa þjóhnappasöfnuðinum úr landi, þó að vafamál sé að nokkur vilji taka við þeim. Nú er það svo, að Ízlenzka Þjóhjappafylkingin telur sig berjast fyrir göfugum málstað, sem sé að verja aríska kynstofninn á Íslandi fyrir hörundsdökku fólki og muslimum; álíta þessi viðundur að umrætt norðurhjarkyn sé svo sérstakt að það þoli aungva blöndun, þrátt fyrir að í æðum þess renni keltneskt, baskneskt, franskt og spánskt blóð frá fyrri tíð.

Þegar Flosi Ólafsson leikari var sjö ára gekk hann í nasistaflokkinn, nánar tiltekið í ungliðadeild flokksins, hitlersæskuna, þar sem frændi hans, lítið eldri, var foringi. Um þetta má lesa í bók Flosa ,,Í Kvosinni." Þó svo að Flosi hafi ekki verið viðriðinn hitlersæskuna nema brot úr degi þá var vera hans þar það löng að það tókst að kenna honum líflegan baráttusöng, sem hjóðar svo:

,,Júðablóð skal spýtast
upp um loft og veggi,
við öslum í því glaðir
upp á miðja leggi."

Þegar Ízlenzka Þjóhnappafylkingin tók til starfa komust menn strax að þeirri niðurstöðu að svo göfug fylking yrði að hafa kraftmikinn baráttsöng. Það var þá sem gamla stemmingskvæðið frá hitlersæskunni í Reykjavík, frá því á fjórða tug síðustu aldar, komst aftur á dagskrá. Eftir talsverðar umræður, jákvæðar, mundi einn fundarmanna allt í einu eftir því að óvarlegt væri að tala um ,,júðablóð", það gæti misskilist. Þá tók annar þjóhnöppungur til máls og stakk upp á að í stað ,,júðablóðs" kæmi ,,muslimablóð." Sú uppastunga var samþykkt mótatkvæðalaust og síðan hófst gríðarlegur samsöngur sem heyðist alla leið út á götu. 

Sjaldan séð eins sterk viðbrögð á netinu

Frjálshyggjuslápur og framsóknarskessur í beinakerlingastuði

Þá ber nýrra við ef leppalúðarnir í Sjálfstæðisflokknum vilja ekki láta allt víkja fyrir áformum athafnaskálda og fjáraflamanna. Að setja sig upp á móti framtaki fjárfestingaskáldanna og koma í veg fyrir verkgleði þeirra er það sama og að setja sig upp á móti hagvextinum, sem hingað til hefir verið höfuðlífæðin í hinum kapítalíska áróðri Sjálfstæðisflokksins og reyndar fleiri flokka. En nú er að sjá að einn frjálshyggjuslápur Flokksins vilji koma í veg fyrir glæsilegan fjárfestingarkost, hagvöxt og markaðsbúskap í Kvosinni til að vernda bein, sem aunginn veit hvort eru úr mönnum eða svínum, og hefir fengið í lið með sér vígalega framsóknarskessu sem ekki vill mosku og múhámeðstrú. Ekki hefir ég trú á öðru en kapítalistasnatarnir í meirihluta borgarstjórnar komi í veg fyrir tilræði frjálshyggjuslápsins og framsóknarskessunnar og ugglaust munu aðrir í minnihlutanum snúast á sveif með athafnaskáldum og borgarstjórnarmeirihluta.

Og úr því að sjónir manna hafa beinst að beinum og þessháttar, má rifja upp að í Sjálfstæðis- og Framsóknarflokki hafa einlægt verið mikilir beinamenn, þó svo þeir hafi ekki viljað láta beinagrindur stöðva hagvaxtarþróun í landinu. Frægt er þegar helstu sprauturnar í Framsókn og Sjálfstæðisflokki gerðu sér lítið fyrir, um það bil sem þeir seldu landið í klær amríska hersins og NATO, að gera ferð sína til Kaupmannahafnar til að róta þar í kirkjugarði. Þessar merku sjálfstæðishetjur ætluðu sem sé að grafa Jónas heitinn Hallgrímsson upp og endurjarðsyngja hann á Þingvöllum við Öxará, steinsnar frá Drekkinarhyl, sem löngum var tákn réttlætisins á Íslandi. Ekki tókst samt betur til við gröftin og leitina að skáldinu en svo, að þeir komu heim með fáein feyskin bein sem áhöld eru upp um hvort séu af hundi eða drykkfelldum bakara dönskum. En hvað um það: beinin fengu pípuhattajarðarför á Þingvöllum að viðstöddum grátbólgnum sjálfstæðis- og framsóknarforkólfum, sem vóru blátt áfram yfirbugaðir af sorg við þetta einstæða tækifæri. Nokkrum árum síðar jörðuðu þeir skáldið Einar Benediktsson við hliðina á bakaranum. Í dag keyra rútur, hlaðnar ferðamönnum, út af við hliðina á grafreitnum og liggja þar uppíloft en ferðalangarnir skríða út eins og pöddur og fá áfallahjálp.

Um beinamálið í Kvosinni hefir frú Ingveldur þá skoðun, að hún skilji ekkert í honum Kjartani, eins mikilli frjálshyggjukonu og hann er, að vilja halda í beinarusl þegar hotél og fjárfesting er í boði; frú Ingveldur er meira að segja alveg að komast á þá skoðun að réttast sé að vísa drengkjökrinu úr flokknum og gera hann að hreinsibúnaðareftirlitsmanni og klóakmeistara Reyjkavíkur. Ekki er þó svo að skilja, að frú Ingveldur sé að dylgja í þá átt að Kjartan hafi ásamt framsóknarskessunum valdi biluninni í frárennsli borgarinnar, heldur finnst henni beinagarðstillaga Kjartans þefja af sósíalismaóþverra og jafvel einhverju enn verra. En þar sem Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, og jafnframt eiginmaður frú Ingveldar, gerir framsóknarskessurnar út, þá hefir slegið í brýnu milli þeirra hjóna vegna þessa óhunanlega máls og hafa þau slegist hvað eftir annað seinnipartinn í dag án niðurstöðu. 

Liggur á að koma upp enn einu hótelinu

Tímgunardjásn af raunverulegu skrímsli.

Ekki er þetta hveli, því síður hákarl (má vera að þetta sé afmyndað hræ, en þó ekki). Einkennilegast er þó að aunginn skuli bera kennsl á þennan fjanda, og þó. Firringin í þjóðfélaginu er þessið eðlis að ekki er búast við að nútímalabbakútar þekki að þetta er endurholdgun á líkamsparti af skrímsli, verulegri ókind sem tapað hefir undan sér við einhvurja sína vondslega iðju. Getur verið að ófreskjan hafi glaðað stolti sínu í skipsskrúfu, því alkunnugt er meðal sjómanna, að sona yfirnáttúrlegar skepnur reyna á stundum að nauðga skipum á siglingu því þær halda að þetta séu kynferðislegar verur með tól til samræðis. So renna þær sér af fagurfræðilegu afli aftan að skipinu og missa drjólann í skrúfuna og draga sig þá í hlé með hrjartað lamað af skömm.

Hér fyrrum sveimuðu sjóskrímsl gjarnan í grend við áraskip forfeðra vorra og biðu átekta og leituðu lags þegar færi gafst og tröllriðu fleytunum niðrí grængolandi hafið. Á öldinni fyrir síðustu öld sté eins sona ófreskja á land á Snæfellsnesi, óð það upp á heiði og braut niður bæ ofan af ungri konu með barn. Konan og banið sluppu lítt særð frá ásókninni og skiluðu sér til byggða, en menn er fóru samdægurs til að kanna verksummerki trúðu ekki sínum eigin augum; allir viðir í bænum vóru svo kurlaðir að aungin spýta fannst stærri en sem samsvaraði hálfum tannstöngli. Áðue fyrr voru skeljaskrímsli næsta algeng í sveitum. Þau komu upp að bæjum og hringlaði í þeim eins og þau væru alsett tómum skeljum; þessi óféti ollu óhug, ekki síst hjá hundunum sem ærðust so illilega að sumir náðu ekki andlegri heilsu aftur. Þá eru öllum kunn illhveli af öðrum heimi, sem hneygjast mjög til kúa og vilja ólm gera þeim kálf.

Eitt sinn er frú Ingveldur var ein heima og stóð út við stofugluggann bar fyrir augu hennar kynlega sýn. Í fyrstu hélt hún eitt andartak að þar væri kominn sá svæsni náungi, Djöfullinn úr Helvíti. Svo uppgötvaði hún, að þetta var ekki Djöfullinn, heldur Kolbeinn eiginmðaur hennar, Indriði Handreður og Máría Borgargagn, öll í einum haug, vitaberrössuð, útötuð leðju, grasi og laufblöðum. Þarna veltist þetta viðbjóðslega pakk um í blómabeðinu, mun viðbjóðslegra en skynlausar skepnur um fengitímann svo frú Ingveldi sundlaði. Hún vissi ekki betur en Kolbeinn, auminginn sá arni, væri í útlöndum í viðskiptaerindum fyrir stjórnsýsluna og væri ekki væntanlegur heim fyrr en eftir þrjá daga. Þegar frú Ingveldur hafði horft nægju sína á skepnurnar í blómabeðinu sókti hún sér rörbút út í bílskúr, gekk að svo búnu til blómabeðsins og hotaði hina vanheilögu þrenningu eins og kópa; hún vissi sem var, að þegar afstyrmin röknuðu aftur úr rotinu mundu þau skríða inn í hús og þá yrði veisla fyrir eina hefnigjarna og sadíska kona sem þekkt er fyrir að láta höndur standa verulega fram úr ermum. 

Furðuflikki í fjörunni

Þegar þeir leika á heimavelli einkagræðginnar

Þegar kemur að brennivíni eru slúbertar Sjálfstæðisflokks og Viðreisnar á heimavelli. Þessi vesalingsgrey hafa um áraraðir verið örvingluð vegna þess að þeim hefir ekki enn tekist að koma ÁTVR í gráðugar lúkurnar á einhverjum engeyingum og öðrum álíka öreigum. Og nú segir Benzi engeyingur að tilmæli starfsmanna ÁTVR til viðskiptavina sinna í auglýsingarformi, um að þeir muni eftir að hafa skilríki sín með þegar þeir versla í ríkinu, sé að fara kringum auglýsingabann. Sennilega væri nærtækara fyrir þennan auðvaldsdreng að telja saman allar þær milljonir sem Sjálfstæðisflokkurinn hefir eytt á kosnað ríkisins í að auglýsa sjálfann sig og afrek ráðherra sinna (Eflaust hefir Viðreisn gert eitthvað því um líkt). En auðvitað finnst saurgerlafræðingunum í hinum þríeina Sjálfstæðisflokki ríkisstjórnarinnar allt annað mál þó þeir steli einni og einni auglýsingu fyrir sig og láti ríkissjóð borga, að er að þeirra mati þeirra réttur, en ef ÁTVR sýnir ábyrgð og minnir á skilríki með auglýsingu, þá er það versta hugsanleg spilling að mati þessara kapítalista.

Frú Ingveldur hefir lengi verið ötul baráttukona fyrir ,,frjálsu brennivíni" og marga þrumuræðuna hefir hún flutt um það efni í Heimdalli, SUS og hjá kvennfélögum Sjálfstæðisflokksins, ávallt við framúrskarandi undirtektir. Í ræðum sínum úthrópar frú Ingveldur ÁTVR og fullyrðir, að á meðan duglegir og framtakssamir menn megi ekki gærða á áfengissölu þá sé Ísland ófrjálst kommúnískt ríki. En frú Ingveldur sér ekki aðeins Stalín og Maó formann í ÁTV; ríkisspítalar og ríkisskólar eru að hennar mati undir sömu sök seldir og eiga að einkavæðast svo frjálsir einstklingar geti stórgrætt á þeim. Og ekki nóg með að hún skáldi upp rök fyrir einkavæðingu sjúkrahúsa, heilsugæslu og menntakerfis, heldur hafa haukfrán augu hennar fest sjónar á kirkjunni, sem hún krefst að verði einkavædd þegar í stað; athafnaskáld í klerkastétt og vinir þeirra eiga að fá að kaupa kirkjunar og söfnuðina fyrir örlitla málamyndaupphæð og frelsa þar með Jesús úr ríkiskommúnismans. Og góðklerkar á borð við síra Baldvin og séra Atgeir p. Fjallabaksen taka hjartanlega undir með frú Ingveldi.

Í samræmi við ofangreindar hugsjónir frú Ingveldar vill hún eindregið að vændi sé lögleitt, sem og melludólgar, sem hún segir að ot séu bestu menn, atorkusamir og sjálfstæðir. Til að mynda hefir hún reifað í ræðum sínum yfir ungum sjálfstæðismönnum, á fundum sjálfstæðiskvenna, og samkomum sjálfstæðismanna af báðum kynjum, að hún hafi til að bera vilja og kunnáttu til að reka gott einkarekið hóruhús á sínu eigin nafni. Einnig hefir hún margoft, í ræðu og riti, fært rök að því að ekkert sé athugavert við að selja ömmu sína og helst afana líka, ef einhver vill kaup þessháttar glingur. Fyrir ræður sínar í þágu frelsis og mannréttinda hefir frú Ingveldur fengið stórriddarakross Sjálfstæðisflokksins og heimsmeistarabikar Heimdalls, sem einungis sérstakir framtaks- og frelsisunnendur fá.

Benedikt gagnrýnir fjáraustur ÁTVR

Frá Perluævintýri til andláts Friðmeyjar Jónsdóttur

Það munar ekki um það, - bara kvartmilljarðstjón og Raykjavíkurslippur innvinklaður í málið. Þau blómstar afglöpin og framfarirnar miklar. Merkilegast er þó að tryggingafélagsskapurinn Sjóvá sé enn á lífi eftir að hafa trénast upp vegna innanmeina þar til ljúflingurinn, besti vinur auðvaldsins, Steingrímur J. Sigfússon bjargaði því á afar sósíalískan hátt. Það var víst til fyrirmyndar. Og þjóðin hló eins og púkastóð í Víti að hinni fræknu björgun því henni þykir undurgaman að gálgahúmör og gráglettni og péníngapevertarnir klöppuðu Steingrími á bakið þar til hann fann fyrir undarlegum hvötum innra með sér og leið fjarska vel.

Nú er Perluævintýrið liðin tíð og Steingrímur með allt á hælunum og aunginn klappar honum lengur um bossa og bak. Hinsvegar minntist frú Ingveldur í dag æskuvinkonu sinnar, Friðmeyjar Jónsdóttur, sem féll frá í morgun, södd ævidaga. Friðmey var dóttir Jóns Stromps, en hann var æskaður að Strompi í Neðrisveit. Um ættir Friðmeyjar að öðru leyti er lítið vitað og raunar er á reiki hvar hún ólst upp annað en það að einhvarstaðar hefir hún alist upp. Friðmey gjörðist bráðsnemma ástfangin af Kolbeini þeim er frú Ingveldur giftist síðar. Enginn veit af hverju þessi mikla ást var sprottin því ekki þókti Kolbeinn geðugur á sínum yngri árum og hefir versnað heldur síðan. Friðmey fékk ætíð ákafan hjartslátt ef hún sá Kolbein álengdar og svitnaði í handarkrikunum og víðar; einu sinni sá hún fyrir tilviljun Kolbein kasta af sér vatni utan í húsvegg, sú sjón olli því að hún féll í rús og hafði harðsperrur í náranum lengi á eftir.

Svo mætti Friðmey Kolbeini á dansleik og hann gerði sér lítið fyrir og bauð henni upp. Í dansinum gerðist sá atburður er dró langan slóða á eftir sér. Í hita augnarbliksins greip Kolbeinn um lendar stúlkunnar og þrýsti henn að sér, um leið þókti Friðmeyju sem hún finndi eitthvað hálfhart koma við lífbeinið á sér. Þetta var nóg til að Friðmey missti meðvitund og hné niður með sæluhryglu á vör. Þegar þar var komið tók Kolbeinn til fótanna og hvarf af vettvangi, en dansandi fólk hnaut um hina meðvitundarlausu stúlku sem lá á gólfinu eins og dauður hákarl. Svo báru góðgjarnir menn telpukornið út og hófu lífgunartilraunir á henni með því að hella óbönduðum svartadauða upp í ginið á henni. Síðan var Freiðmey ekki söm manneskja, hún var iðulega stjörf og fólk forðaðist hana því hún reyndi iðulega að rota karlmenn með hamri eða felgulykli. Í minningarorðum frú Ingveldar segir, að Friðmey geti sjálfri sér um kennt hvurnig fór og að skjaldan hafi uppi verið jafn ljót og leiðinleg kvikindispadda og Friðmey Jónsdóttir, enda hafi hún snemma brunnið yfir af ófullnægðum losta og verið andstyggð allra manna uppfrá því af því að hún fékk ekki þann mann sem frygðarbruni hennar girntist.  

Kvartmilljarðstjón vegna Perlu