Úr bókinni ,,Afsláttarhross og ærulausar truntur"

Í ævisögu sinni, ,,Afsláttarhross og ærulausar truntur", segir geldingurinn Sörli frá hefilegri geldingu sinni og hefnd hans fyrir smánina. Lýsing Sörla á geldingunni er að sönnu æsileg og viðbjóðsleg, en flestum verður vant allra lýsingarorða þegar leikurinn berst að hefndinni. Sörli gjörði sér nefnilega hægt um vik, þegar hann var að mestu búinn að ná sér eftir geldinguna, og gelti eiganda sinn og versta óvín, hann Ólaf bónda, með því að bíta hreðjar hans af. Þetta var einn af þessum stóru dögum þegar réttlætið nær fram að ganga í sinni fegurstu og skærustu mynd.

Það gerðist úti í haga. Ólafur bóndi kom kjagandi yfir þýfða jörðina, ótrúlega sperrtur, með svipu í hendi og gerði sig líklegan til einhverra fólskuverka. Þegar Sörlu sá fantinn nálgast, varð hann fyrst hræddur, en svo tók hann á sig rögg og þaut á stökki til mósts við Ólaf bónda. Ólafur bóndi reiddist er hann sá virðingarleysi Sörla og reiddi svipuna gegn honum. En nú var Sörli fljótur í förum og áður en Ólafi bónda tókst að sveifla svipu sinni hafði Sörli bitið allt undan honum. Síðan hefir Ólafur bóndi hvorki verið karl eða kerling og sveitin er ekki enn hætt að hlægja að óförum hans.

Það er af Sörla að segja, að eigandi hans sigaði öllum sínum hundum og vinnumönnum á hann. Þá Sörla varð ljóst hvað verða vildi tók hann á stökk og hljóp allt hvað af tók til fjalla. Þeir eltu Sörla á átta hófa hreinum og aðra tvenna höfðu þeir til reiðar og hundarnir hlupu þar til lungun spýttust upp úr þeim en að sama skapi hertu vinnumenn eftirreiðina. Fór svo að lokum, að allar truntur vinnumannanna sprungu í ofanverðum Borgarfirði, en síðast sást til Sörla hvar hann skokkaði upp Eiríksjökul.

Fleiri hross flutt úr landi en áður

Þannig gerist fólk flugdólgar

Mikið voðalega er þetta vont fólk þarna hjá WOW air og neytir allra bragða til að féfletta viðskiptavini sína. Sona aðfarir flugfélaga hleypir illu blóði í fólk og það drekkur sig fullt áður en farið er í loftið og gerist flugdólgar, sem míga og hrækja yfir aðra farþega. Ef flugfélögin færu að haga sér eins og siðaðir sunnudagaskóladrengir mundi enginn verða flugdólgur og flugþjónar gætu um frjálsan rass strokið. Síðast þegar frú Ingveldur og Kolbeinn og þeirra fólk brá sér út fyrir landsteinana með flugfélagi varð uppi fótur og fit á miðri leið, sem lauk með því að flugstjórinn steypti vélinni niður á næsta flugvöll til að láta handtaka þau sæmdarhjón og félaga þeirra.

Eitt hið versta við ferðalag frú Ingveldar og Kolbeins er að þeim og flugáhöfninni ber ekki saman um málsatvik. Flugstjórnn ber að Kolbeinn hafi farið að hegða sér dólgslega, vaðið með skítuga lúkuna beint upp undir eina flugfreyjuna. Einn farþeganna hafi reynt að stöðva Kolbein, en þá hafi Brynjar nokkur Vondalykt staðið upp og slegið farþegann nálega í rot, og um leið fór allt í bál og brand með geníralslagsmálum þar sem Kolbeinn og Indriði Handreður rifu út á sér ranana og miguhvað þeir orkuðu yfir mann og annan. Þessu hryllilega ástandi linnti ekki fyrr en flugvélin var lennt og harðsvíruð víkingasveit braust inn í hana til að skakka leikinn. Og það var ekki auðvelta skakka þann leik er hóft í háloftunum, því frú Ingveldur og hennar fólk veitti harðvítuga mótspyrnu. Var ekki laust við að víkingasveitin hefði all mjög látið á sjá þegar henni tókst loks að hrinda síðasta flugdólginum út úr vélinni. Þagar þar var komið söguhóf vélin sig aftur til flugs en víkingasveitin hvarf og lét dólgana eina eftir í reiðileysi á flugvellinum.

Saga frú Ingveldar og þeirra hinna var í meginatriðum mjög ólík útgáfu flugáhafnarinnar. Fyrir rétti bar frú Ingveldur, að flugstjóradjöfullinn, eins og hún kallaði hann, hefði komið hálfberrassaður aftur í farþegarýmið, vaðið orðalaust að sér og Máríu Borgargagni og ætlað að nauðga þeim báðum. Flugþjónsgerpi og flugfreyja hefðu bersýnilega ætlað að hjálpa flugstjóranum við að vinna ódæðisverkið, en þá hafði Brynjar Vondalykt gripið inn í gang mála með því að klípa flugþjóninn þéttingsfast í klofið og kastað honum eins og steinsnar aftur í vélina. Um svipað leiti sýndi Kolbeinn þann mandóm að reka flugstjóravargnum gott hnefahögg fyrir nasirnar svo kvikindi snýtti rauðu. O so hefði fleira fólk ráðist á þau og flugstjórafjandinn hefði nýtt sér öngþveitið og lent flugvélinni, alblóðugur um hausinn, á einhverjum skítaflugvelli í Skotlandi. Telur frú Ingveldur einsýnt að dónaskapur flugfélagsins, árásargirni áhafnar vélarinnar og drukkjuskapur flugstjórans hafi komið átökunum í vélinni af stað og gerir hún kröfu um flugstjórninn verði dæmdur í ævilangt fangelsi og flugþjónarnir og flugfreyjunar verði dæmd til eignamissis, kaghýðingar og margra ára vistar í fangelsi.   

Rukkuð um 112 þúsund fyrir styttri ferð

Leiðtogakreppa í Bandaríkjunum og Sjálfstæðisflokknum

Jú, Bandaríkjamenn eru þekktir fyrir að kjósa sér allan andskotann fyrir forseta; það hafa þeir haft upp úr því að hafa tveggjaflokka einræði þar sem einungis þeir koma til greina, sem auðvaldið styður með peningaupphæðum, sem venjulegt alþýðufólk hvorki skilur né hefir nægilega ósvífinn og glæpsamlegan hugsunarhátt til að geta sett slíkan ófögnuð í samband raunveruleikann, hvað þá eitthvað sem vitrænt má kalla. Og nú veðrast Kanar upp á einhverri innantómri snobbhátið, og telja sig sjá voða góðan forsetaframbjóðanda í þekktum sjónvarpsþáttagasprara; þar sé upp kominn frambjóðandi sem gæti reynst hinni heimsfrægu mannvitsbrekku, Dónaldi Trömp, skeinuhætt. Annars er Dónaldur þessi ákaflega athyglisverður náungi og líkur mörgum unnendum Sjálfstæðisflokksins á Íslandi.

Sjálfstæðisflokkurinn á Íslandi. Það er nú ljóta gýrfeitisholan, eða graftarkýlið, sem tekur við hvaða óþverra sem er frá tveggjaflokka einræðinu í Amríku. Það lýsir sér einna best með því, að þegar Repúblíkanademókratflokkurinn prumpar þarna fyrir vestan, þá fær Sjálfstæðisflokkurinn á Íslandi ræpu og gerir viðstöðulaust í buxurnar; þess vegna er ætíð vond lykt af þessum flokki en að sama skapi fýsileg fyrir slúberta sem kunna vel við sig í vondri lykt, en í þeim efnum stendur aunginn Sjálfstæðisflokknum á sporði. Þessi misserin geysar alvarleg leiðtogakreppa í Bandaríkjunum, sem birtist á Íslandi sem svæsin leiðtogakreppa í Sjálfstæðisflokknum, sem ekki sér fyrir endann á.

Vitað er að Bjarni Ben formaður Sjálfstæðisflokksins stendur mjög höllum fæti og er jafnvel talið að fari um koll fyrir vorið og liggi afvelta úti í haga þegar sláttur hefst hjá bændum. Í Reykjavík hafa sjálfstæðismenn, um langt skeið, verið eins og hornbrotin rolluskjáta, forustulausir, giftulausir og allslausir. Þar á bæ finnst aungin sála með forustuhæfileika, hvurnig sem leitað hefir verið, og listar flokksins fyrir alþingiskosningar í Reykjavík hafa upp á síðkastið verið almennt aðhlátursefni. Frú Ingveldur er líka þeirrar skoðunnar að Sjálfstæðisflokkurinn sé orðinn aumingi með hor og slef og kryppu upp úr bakinu. Já, og að réttast væri að stampa ókindinni, slá hana af og kasta fyrir hunda. Það eina sem gæti orðið flokknum til bjargar í dag væri að fá einhvern góðan forustusauð úr VG til að leiða lista Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík, til að mynda skörunga eins og Álfheiði Ingadóttur eða sjálfan Svavar Sendiherra. Meira að segja Árni Þór, sem einnig er sendiherra (aðallega yfir sjálfum sér), er að mati frú Ingveldar mörgum sinnum betri en fullskipaður listi af þessu vemmilega púkastóði sem Sjálfstæðisflokkurinn er fullur af. Alla síðustu helgi var frú Ingveldur á hljóðskrafi við Brynjar Vondulykt, Indriða Handreð og Óla Apakött og var umræðuefnið vandi Sjálfstæðisflokksins. Öll vóru þau innilega sammála um að vandi flokkisns væri mun alvarlegri og djúpstæðari en nokkurn hefði getað órað fyrir og ekki nema tímaspursmál hvenær allt muni hrynja. En ekkert þeirra fjögurra ljáir þó máls á að taka að sér foringjahlutverkið í Reykjavík, því það væri álíka gáfulegt og að ráða sig á hriplekt og götótt skip, sem fyrirsjánlegt væri að mundi sökkva í næsta róðri, eins og að láta hafa sig að fífli í oddvitasæti Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík.  

Oprah sögð íhuga forsetaframboð

Drykkjuskapur í skólum hér áður og fyrr

Hér áður og fyrr þókti ekki tiltökumál, og síst ámælisvert, að nemendur væru dulítið kenndir í skólanum, og átti það við um bæði kyn. Til dæmis vóru frú Ingveldur og Máría vinkona hennar Borgargagn oft og iðulega undir áhrifum áfengis við upphaf skóladags; þær byrjuðu í brennivíninu þegar þær vóru spurningastúlkur, veturinn fyrir fermingu. Frú Ingveldur þókti strax hættuleg við vín, slæg og meinfýsin í orðaleppum, og létu kennarar og skólastjórnendur sem þeir sæu ekki að hún væri full. Um Máríu borgargagn gilti dálítið annað, því áfengið fór ætíð svo gjörsamlega til miðvígstöðvanna hjá henni, að hún var stundum eins og nær sturluð af helvískru brunagreddu. Þar af leiðandi var Borgargagninu oft vikið úr tímum fyrst á morganna svo friður gæfist til kennslu.

Í dag er lögreglan sókt ef grunur vakanar up ölvunarástand nemanda. Þessi tepruskapur og leiðindi skólamanna ber ótvírætt vott um sáraalvarlega úrkynjun og hraða hnignun. Þegar komið var á framhaldsskólastig, á mínum ungdómsárum, höfðu menn flöskuna á borðinu undir kennslu ásamt öskubakka og vindlingum. Árangur á prófum var líka margfaldur á við það er síðar varð, þ.e. eftir að veimiltíturnar og öfgasnípurnar lögðu skol-ana undir sig. 

Og ekki verður séð á árangri frú Ingveldar í lífinu, að hún hafi beðið tiltakanlegt tjón af því að sitja full, stundum blind-full, á skólabekk, því að hún er hámenntuð kona og heiðuradoktor í stjórnmálafræðum frá virtum frjálshyggjumannaskólum í Bandaríkjunum. Og heldur hefir Máría borgargagn nú plumað sig heldur vel þrátt fyrir áfengisnautn og lostabruna á skólaárunum; það er nefnilega reiknað með því að hún og eiginmaðurinn hennar, Indriði Handreður, farist úr reiðarslagi, þegar þau verða orðin rígfullorðin og svo gott sem hætt að bleyta smjörið.

Svaf ölvunarsvefni í skóla

Yfirnáttúrlega leiðinlegir ráðherrar á siðferðisrófinu: Helmingurinn lygi, hitt allt eintóm svik

Undanfarið hefir Ríkissjónvarpið boðið upp á mikið magn drottningarviðtala við ráðherra íslensku ríkisstjórnarinnar. Þessi ósköp eru svo sláandi, að við liggur, að læðist að grunur um vísvitandi sviðsetningu í áróðursskyni. Annað eins hefir nú gerst. Verst við þetta offramboð á ráðherrum á ríkisfjölmiðlinum er ekki offramboðið eitt og sér, heldur hitt hvað þessar ráðherrablækur eru skelfilega leiðinlegar og óáheyrilegar; og manni dettur ósjálfrátt í hug ljóðlína eftir skáldið Megas, svo hljóðandi: ,,Helmingurinn lygi, hitt allt eintóm svik." Og reyndar er þetta ráðherrafólk yfirnáttúrlega leiðinlegt í sinni bullandi ruglandi og útúrsnúningum.

Slæm, á leiðindaskalanum, er frú Andersen, það vissum við fyrir, en verri er þó Katrín nokkur Jakobsdóttir, sem fyrir hæðni örlaganna er orðin forsætisráðherra! Ef ég væri spurður hvort mér sýndist Katrín þessi vera heiðarlegur stjórnmálamaður, mundi ég hiklaust svara því neitandi ásamt athugasemd þess efnis, að mér hafi í þokkabót aldrei sýnst Katrín vera stjórnmálamaður. Og ég gæti svo sem vel frætt viðmælanda minn á því, að ég hafi aungvar efasemdir um að Katrín sé hreinlega óheiðarlegur stjónmálamaður, enda er hún alin upp við fótskör einhverra óheiðarlegustu pólitísku loddara, sem sögur fara af á Íslandi í seinni tíð.

Og þegar við yfirnáttúrleg leiðindi ráðherra bætist undarlegur mökkur af spillingarmálum í öllum regnbogans litum, sem umvefur þessi grey, þá liggur við að maður óski þess, að stjórnmál verði með öllu lögð niður og stjórmálaskoffín og pólitískir sjúklingar verði sendir í endurhæfingu, til að freista þess að gera þessum einstaklingum fært að hafast við úti í samfélaginu án þess að valda því skaða. En Ríkisútvarpið getur þó gert alþýðu manna á Íslandi þann greiða, að minnka til muna drottningarviðtöl við afspyrnuleiðinlega, ábyrgðarlausa og óáreiðanlega ráðherra og helst að hætta þeim alveg. Og mín vegna, þætti Ríkisútvarpið stíga skrefið til fulls og siga hundum á ráðherrana í hvert sinn sem þeir nálgast útvarpshúsið.

Taldi sig starfa eftir núgildandi lögum

Óskemmtilegur sjúkdómur - og annarr og enn verri sjúkdómur

Þó andþyngsli sé óskemmtilegur sjúkdómur, þá eru hlandþyngsli enn verri kvilli, sem dregið hefir margan góðan drenginn til dauða án þess að við væri séð. Þetta gerist stundum í sambandi við of mikla áfengisdrykkju, en þá hættir gleðimönnum til að gleyma sér og fara á míga í buxurnar þar til þefurinn af þeim verður nauðalíkur þeim úldna hákarli, sem hefir legið tólf ár í fjóshaugi. Stundum hefir langhlandblautum mönnum, einkum að vetri til, verið kastað út úr húsum manna til að verja híbýlin fyrir lyktinni af þeim. Svo hafa þessir menn, þreyttir og móðir, fengið sér sæti á bekk í almenningsgarði, eða á þokkalega stórum steini, og þar hafa þeir frosið fastir. Þegar þeir hafa verið hoggnir frá setinu hafa þeir undantekningarlítið verið steindauðir.

Í ævisögu sinn, metsölubókinni, segir Tómas Jónsson svo frá, að eitt sinn hafi barn leigjenda hans frosið fast á tröppunum við íbúðina; það stafaði af frosti og illri umhyggju fyrir barninu, en það var hlandblautt og kom í ljós, við rannsókn, að ekki hafði verið skipt á því í fjóra daga. Sona hirðuleysi varðar auðvitað við barnaverndalög, og heyra þau raunar til uppáhaldsmála hjá þeim er stafa í barnaverndarnefndum. Ef börn af þessu tagi voru ekki svo lánsöm að frjósa föst við tröppur, voru þau tekin af foreldrunum og færð í höndur enn verra misindisfólks, en foreldrarnir gjörðir ærulausir um aldur og ævi, það er að segja ef ekki farið með þá í Sorpu.

En svo við víkjum rétt sem snöggvast að andþrengslunum, þá er rétt að taka strax fram, að slík andþrengsli um áramót stafa nær eingöngu af því að hinn andþrengdi hefir fengið gríðarþunga og blindfullan kvennmann ofan á sig. Í sumum tilfellum fylgja nokkur rifbrot og jafnvel hryggbrot ef heldur illa hefir til tekist. Þá er ekki ólíklegt að slæmt loft kunni að hafa áhrif til hins verra til brjóstsins, einkum er þefsteggur af líkamsversum varasamur lungum og kransæðum og dæmi um fólk er fallið hefir í ómeginn af þeim sökum. Að minnsta kosti er hollast að sniðganga um áramót níðþungt drukkið fólk, vaskaföt, sem og að leggja á flótta þegar nautnafullir skrokkar fara að gefa frá sér óumbeðnar gufur og annað. 

Leita á spítalann vegna andþyngsla