Sjúkdómseinkennin voru ofuráhugi á skriðuföllum

Þegar Ólafur bóndi varð galinn lýstu sjúkdómseinkennin sér í ofuráhuga á skriðuföllum af öllu tagi. Hann hlustaði grant eftir fréttum af skriðuföllum og var iðulega mættur á vettvang svo fljótt sem auðið var til að flækjast fyrir björgunarmönnum og halda þeim óheilbrigðan selskap miðað við aðstæður. En heldur þókti þó skörin færast upp í bekkinn þegar Ólafur bóndi varð so gúgú og gaga, að hann fór að berjast við að framkalla snjóflóð og önnur skriðuföll með skelfilegum afleiðingum.

Einn snjóavetur bar vel í veiði með snjóflóð í hreppnum hans Ólafs og hann kom hræðilegri snjódyngu af stað langt uppi í brattri hlíð; það snjóflóð hreif með sér tvo bæi ásamt með gripahúsum. Um sumarið sprengdi hann drang nokkurn, sem staðsettur var í hamrabelti, með þeim afleiðingum að helmingurinn af hamrabeltinu varð laust og hrundi með ógnarhraða yfir þjóðveginn og varð mönnum og skepnum að bana og eyðilagði fjórar bifreiðar, þar af eina sextíumanna áætlunarrútu. Efir þetta afrek lagðist Ólafur bóndi á fjöll, því að honum læddist grunur að honum mundir ekki eftirleiðis verða vært í byggð.

Um haustið tóku svo bændur, sveitungar Ólafs bónda, sig til og hugðust ná hinum uppvaxandi skriðuskelfi dauðum eða lifandi. Þeir komust svo í kast við hinn geggjaða bónda í svokallaðri Dauðahyrnu, sem skagar í meir en 1000 meðtra hæð út úr fjallgarðinum Garra. Og víst er um það, að Ólafur bóndi var seinunninn, því þegar bændur gáfust upp var hann búinn að fella rúmlega helming þeirra með skotvopnum sínu, sem samanstóðu af einu riffilræxni en þó aðallega grjóti sem hann velti ósmeykur fram af brúnum og lét gossa beint í skallann á köllunum, sem komu aungvum vörnum við. Síðan þá hafa menn þóst verða varir við skriðugerð Ólafs bónda, sem orðinn er fullkominn útilegumaður, og hefir byggð nú öll lagst af í sveit Ólafs og sveitunga hans.

Bjuggust ekki við slíkum skriðum

Dagur og sá litli ljóti í vanda, en munu reyna dörtí trix til að redda sér

Æ, ætlar nú Samfylkingin að fara að standa í framboðsstússi einu sinni enn. Hvað á sona helvítis fíflagangur að þýða? Ég og fleiri vorum að gera okkur vonir um, að þeir sem haldið hafa Samfylkingunni úti væru búnir að koma auga á hversu skelfilega tilgangslaust það er að halda halda þessu vemmilega flokksóféti að fólki. En nei, bölvuð hænsnin ætla að reyna eins ferðina enn, þó svo að í hverri ferð verði flokkstuskan til háborinnar skammar og krataeðlið æ ómerkilegra í hugum hugsandi einstaklinga.

Og hvaða frambjóðendur þykist krataþýið hafa til að keppa um sæti á framboðslistum? Jú, væntanlega gefa Dagur og litli ljóti skuggabaldurinn kost á sér, en varla fleiri. Sennilega verður Samfylkingin að fá lánaða frambjóðendur frá flugvallavinum, sem ekki eiga í hús að venda eftir að gamla Framsóknarmaddaman kastaði þeim út. Já, og Gwöðfenna og Sveinbjörg eru aldeilis alveg fullgóðar á lista með Degi og þeim ljóta. Verst er þó að læknavísindunum hefir ekki enn tekist að finna upp nægilega gott sprautumeðal við kratavírusnum. Gottfreð læknir reyndi sína eigin efnablöndu á nokkra krata, sem komu á stofuna til hans. Það var ágæt blanda og virkaði býsna vel; en því miður dóu allir kratarnir sem tilraunin var gerð á tveimur og þremur dögum eftir að hafa fengið sprautuna. Hinsvegar virkaði efnið hans Gottfreðs talsvert betur á fólk með krónískan framsóknarvírus: Tíu prósent fengu bót meina sinna en afgangurinn varð geggjaður og er geymdur í búrum inni á Kleppi.

Nú síðast er kominn upp þungur rymtur þess efnis, að það sé Samfylkingin sem standi fyrir þeim hinum óútskýrðu mannahægðum á gangbrautum og í undirgöngum í Grafarvogi. Leikurinn er að sögn gerður til þess, að þegar Grafarvogsbúar verða farir að bera sig nógu aumlega undan skítastandinu, þá komi Dagur sjálfur og sá litli ljóti í eigin persónu um miðjan dag, með herskara af fréttamönnum og myndavélum á eftir sér, og hreinsi upp hægðirnar og sýni þar með borgarbúum í eitt skipti fyrir öll, að ef þeir nái ekki kjöri í borgarstjórn í vor þá muni Sjálfstæðisflokkurinn fylla borgina af hægðum og rottum so að hvurgi verði þverfótað um innan borgarmarkanna. 

Meðfylgjandi mynd er af samfylkingarstúlku við iðju sína í Grafarvogi.

Samfylkingin með flokksval í Reykjavík

Grunuð um hægðahryðjuverk í Grafarvogi

Ekki er ýkja langt síðan hrapparnir Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður sammæltust um að fara inn í hús náunga síns að næturþeli og kúka þar báðir á elhúsgólfið. Þegar náunginn kom á fætur um morguninn ærðist hann þegar hann gekk fram á kúkana á eldhúsgólfinu. Þetta þókti þeim Vondulyktinni ákaflega spennandi og fóru þeir upp úr þessu að gera sér sona skítverk sér að leik. Og einusinni komust þeir félagar í hann krappann við þessa þokkaiðju sína; þá kom húsbóndinn á heimilinu að þeim á hækjum sínum og hugðist myrða þá er honum varð ljóst hvað þessir andstyggilegu óboðnu gestir voru að bauka. Þá stukku Vondalyktin og Handreðurinn út um eldhúsgluggann og fengu lífi sínu borgið.

Nú, þegar fréttir berast af mannaskítshrúgum með reglulegu millibili í undirgöngum í Grafarvogi, er ekki örgrannt um að grunur vakni í þá veru, að Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður séu aftur komnir á kreik, og ekki ólíklegt að Máría Borgargagn hafi slegist í hópinn. Frú Ingveldi var að vonum mjög brugðið er hún frétti af mannakukksveislunni í Grafavogi, því hún veit sem er, að Vondalyktin, Handreðurinn og Borgargagnið eru réttdræp ef upp um þau kemst. Og satt að segja finnst frú Ingveldi ansi óviðfeldin tilhugsun að þessir hennar kæru vinir verði hengdir eins og rottur fyrir að ganga örna sinna á gangstígum og í undirgöngum. Þegar hún gekk á þau vildu þau hvorki játa né neita og Vondalyktin glotti meira að segja djöfullega við það tækifæri.

En þó að skítverk af þessu tagi, ein og sér, séu harðla einkennileg, þá er hitt þó eilítið einkennilegra, að dóninn, eða dónarnir, gangi um með alla vasa fulla af notuðum salernispappír og dreifi snifsunum, öllum útötuðum, hist og her þar sem þeir eiga leið um. Frú Ingveldur trúir vinkonu sinni, Máríu Borgargagni, vel til að stunda þá ósiðlegu og ógeðslegu iðju að lauma útsvínuðum skeinisblöðum hér og þar til að hrella saklausa borgara. Og frú Ingveldur er að komast á fremsta hlunn með að láta lóga vinum sínum, ef í ljós kemur að þau séu völd að skítahryðjuverkunum í Grafarvogi.

Virðist nota göng sem klósett

Eins og gæsastegg

Þar eð Ásdís Hjálmardóttir er vel af manni hefði hún auðvitað átt að leyfa sér þann munað, að taka helvítis nuddpervertinn og snúa hann úr hálsliðnum eins og gæsastegg. Það hefði til dæmis frú Ingveldur gert í hennar sporum. Hér áður fyrr á árunum var frú Ingveldur gríðarlegur íþróttagarpur, evrópumeistari í sleggjukasti og kringlukasti, svo fátt eitt sé nefnt, þar til hún var svipt öllum titlum og dæmd í ævilangt íþróttabann vegna óíþróttamannslegrar hegðunnar og neyslu ólöglegra efna.

Ekki svo að skilja, að frú Ingveldur hafi ekki komist í kast við pervertíska sjúkraþjálfara og nuddara. Hún hefir meðal annars sagt svo frá, að einhverju sinni hafi groddalegt nuddaragerpi, hvers kyns var ósvíst, gerst afar nærgöngult og það svo að um þverbak keyrði að mati frú Ingveldar. Þetta nuddarasvín var borið út í sjúkrabíl, sem ók því með hraði á slysavarðstofu. Stuttu síðar fór frú Ingveldur í eilífðar keppnis- og æfingabann. Hún vill meina að það hafa verið samsæri aumingja, sem ekki hafi þolað kjarnorkukvendi sem sló öllum kalladjöflunum við á íþróttavellinum.

En hvað sem öðru líður, þá slapp bölvaður pervertinn, sem misbauð blygðunarkennd Ásdísar, helst til vel frá óþokkarbragði sínu. Ekki hefði nokkur áfellst Ásdísi þó hún hefði kastað spjótinu í gegnum mannfjandann, eða, eins og áður segir, snúið hann úr hálsliðnum eins og gæsastegg.

Nuddarinn gekk of langt

Ferð Kolbeins til kvensjúkdómalæknisins

Á sínum tíma olli það frú Ingveldi heilmiklum heilabrotum hvernig í andskotanum gæti staðið á því að Kolbeinn eiginmaður hennar Kolbeinsson mældist vanfær eftir að hafa mígið á einhverskonar óléttuprófspinna. Við endurtekningu kom aftur sama niðurstaða og þá fór frú Ingveldur með helvískan kallgepilinn til kvensjúkdómalæknis til að fá botn í þetta óhuggulega mál. Nú, kvensjúkdómalæknirinn gerði sig sérstaklega alvarlegan í andlitinu meðan hann skoðaði Kolbein, en frú Ingveldur sat á stóli og fylgdist gaumgæfilega með rannsókninni. Þetta var mjög vel af sér vikið hjá lækninum, því sannast sagna var hann að springa úr hlátri allan tíman meðan hann skoðaði sjúklinginn og spjallaði við hann. Að lokum kvað kvensjúkdómalækninirnn upp þann úrskurð, að hér væri um svo sjaldgæft tilfelli að ræða, að hann sæi sig nauðbeigðan til að senda Kolbein í tékk og eftirlit hjá Gottfreði Gottfreðssyni lækni.

Og Gottfreð Gottfreðsson var í fjarska góðu skapi þegar hann tók á móti þeim hjónum, frú Ingveldi og Kolbeini manni hennar. Enda var hann fljótur að úrskurða, etir að hafa potað löngutöng þéttingsfast í belginn á Kolbeini, að hann var vanfær, einhver andskoti hefði barnað hann og næsta vers væri að tilnefna hugsanlegan faðir að þunganum. Kolbeinn leit ráðaleysislega á eiginkonu sína og muldri upp, að honum kæmu helst í hug Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Indriði Hnadreður, en sá hængur væri samt á, að nefndir heiðursmenn væru allir ófrjóir. En Gottfreð sagði Kolbeini að leysa ofan um sig og leggjast á magann, það væri nauðsynlegt að kíkja ögn betur á herlegheitin.

Eftir að hafa rýnt stíft inn í iður Kolbeins, sagði Gottfreð læknir og glotti við tönn, að mikið mætti vera ef Kolbeinn væri ekki hvolpafullur. - Ja, hvur djöfullinn sjálfur, varð frú Ingveldi að orði, en Kolbeinn rak upp hrygluvæl. - Það þýðir ekkert að væla, Kolbeinsrass, sagði Gottfreð, - þú mátt þakka fyrir að hafa ekki fengið hundaæði líka, bölvaður umskiptingurinn þinn. Frú Ingveldur stóð upp af stólnum og steytti hnefann framan í Gottfreð og heimtaði fóstureyðingu. En læknirinn svaraði því til, að þá yrði hún að tala við dýralækni. Lengri varð þessi læknisheimsókn ekki, því Gottfreð mátti taka til fótanna undan frú Ingveldi, sem komin var í manndrápsham. En Kolbeinn, auminginn sá arni, dró upp um sig brækurnar og spennti beltið.  

Fá afslátt fyrir þvagblauta auglýsingu

Og verður það að teljast hin mesta Guðs-blessun

Þegar leiðtogakjör fer fram ber að tryggja, að einungis fólk með leiðtogahæfileika séu í kjöri. Þessa gullvægu reglu brutu sjálfstæðismenn í Reykjavík um leið og þeir tilkynntu hvaða persónur verða í kjöri í ,,leiðtogakjörinu" sem þeir kalla svo. Að vísu eru fimm einstaklingar í kjöri, sem út af fyrir sig er gott og blessað, ef ekki væri sá hængur á, að allir eru þessir fimm frambjóðendur svo innilega lausir við leiðtogahæfileika að lengra verður ekki komist í þá veru. Þar með er ljóst að ,,leiðtogakjör" Sjálfstæðisflokksins er andvana fætt og þegar komið undir græna torfu. Það horfir því dauflega fyrir Stjálfstæðisflokknum í Reykjavík, fylgið komið niður í 10-12% og á aðeins eftir að færast enn neðar. Þegar við bætist að borgarstjórnarlisti þessa fornfræga flokks hefir fyrir leiðtoga einhvern náunga sem ekki hefir snefil að leiðtogahæfileikum er hætt við að kjörfylgið verði vel fyrir neðan svokallað pilsnerfylgi.

Í gær var vitað um þrjár gufur úr Gufudalssveit Sjálfstæðisflokksins sem ætluðu að gefa kost á sér til leiðtoga, og í dag bættust tveir áttaviltir gufustrókar við, þannig að þegar framboðsfrestur rann út, rann upp fyrir mönnum að það voru hvorki fleiri né færri en fimm jókerar í spilunum. Því er ljóst að leiðtogakjör Sjálfstæðisflokksins vegna borgarstjórarkosninga í Reykjavík næsta vor verður brjóstumkennanlegur skrípaleikur. Þess vegna væri best fyrir margnefndan Sjálfstæðisflokk að pakka saman og láta sig hverfa af sviðinu, orðalaust.

En hvernig skal standa á því, að fimm hæfileikavana einstaklingar skuli láta etja sér út í leiðtogaframboð? Eru einhverjir illa artaðir spaugarar að gera gys að þeim með því að hvetja þá í framboð? Hvernig mun þjóðin taka því að verið sé að spila með fimm poletisk grey fyrir framan nefið á henni? Að vísu kunna þessi fimm flesta frasana úr Valhöll og hafa tamið sér veruleikafirrt orðbragð gráðugra frjálshyggjumanna. En í þetta sinn mun talsmáti á þeim nótum skila litlum árangri, því bæði er þjóðin búin að fá ógeð á valhallarfrösum og moggalýgi sem og spjátrungslegum rindilmennum, sem eru ámóta innihaldsríkir og tóm jakkaföt. Þar með eru öll sund tryggilega fyrirfram lokuð fyrir Sjálfstæðisflokkinn að komast til valda í Reykjavík, og verður það að teljast hin mesta Guðs-blessun.

Fimm framboð bárust

14 sjálfstæðismenn smána Akureyri

Ekki eru þeir vandir að virðingu sinni Akureyringarnir þetta árið. Heil 14 stykki af tegundinni gefa kost á sér á lista Sjálfstæðisflokksins þar í bæ! Heil 14 stykki! En þegar málið er ígrundað nánar, kemur auðvitað í ljós, að þessi 14 hljóta að vera utanbæjarmenn, ekki raunverulegir Akureyringar. Hvernig í ósköpunum dettur þessu fólki svo í hug að svívirða Akureyri og gjöra lítið úr Eyjafirði með því að þykjast vilja vera í framboði fyrir annan eins hóp og Sjálfstæðisflokksinn. Sem betur fer rann framboðsfrestur út í gær, svo lítil hætta er á að fleiri utanbæjarmenn sláist í hópinn með þessum 14.

Einhverju sinni vóru Akureyringar svo léttir á bárunni, að þeim kom til hugar, í fullri alvöru, að banna Sjálfstæðisflokkinn á Akureyri og gjöra hann brottrækan úr öllum Eyjafirði. En so féll loftsteinn beint ofan í hausinn á frú nokkurri á Svalbarðsströnd og þá gleymdu Akureyringar hugsjón sinni og fóru allir að leita að frúnni, sem fannst aldrei, því loftsteinninn flatti hana svo rækileg út að hún var óþekkjanleg upp frá því. Mörgum árum síðar, þegar Akureyringar voru minntir á að þeir hefðu ætlað að eyða Sjálfstæðisflokknum, brugðust þeir reiðir við og sögðu að einhver helvítis fyllibytta úr Reykjavík heði logið þessu upp á þá. Og þegar minnst var á frúnna á Svalbarðsströnd og lofsteininn, þá mundu Akureyringar akkúrat ekki neitt og kváðust ekki skyldugir til að svara svívirðingum og dáraskap í þeirra garð.

Nú á eftir að koma á daginn hvernig Akureyringar bregðast við jafn válegum tíðindum og þessu 14 manna framboði Sjálfstæðisflokksins. Munu þeir láta 14 utanbæjarfugla komast upp með að koma óafturkræfu óorði á höfuðstað Norðurlands? Taka norðanmenn máske á sig rögg og sópa fjórtánmenningunum á haf út? Eða niður í klóakið eins og hvurri annarri nagdýraplágu? Eða yfirtaka hin fjórtán fræknu Akureyri og breyta henni í eina grængolandi klámbúllu?
Já, drengir mínir, það eru spennandi tímar framundan, eins og Thorgerður Katrín segir stundum þegar oflætisgállinn er á henni. Og aungvu að treysta, enn sem komið er.

14 á lista Sjálfstæðisflokks á Akureyri

Það eru erfiðir tímar ...

Þá er komið upp úr dúrnum, að herra E. Arnalds vill endilega leiða Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík beint á næsta ljósastaur.

Þessi einkennilega ákvörðun Eyþórs kemur beint í kjölfar álits frú Ingveldar, sem dæmdi Eyþór gjörsamlega óhæfan til borgarstjóraembættis í Reykjavík. Að fara þannig í blóra við vilja og dóm frú Ingveldar er bein ávísun á hlálegar ófarir í árferði eins og nú ríkir, því vitað er að kjósendur í Reyjkavík brenna í skinninu eftir að fá að rassskella Sjálfstæðisflokkinn einusinni enni í borgarstjórnarkosningum.

Tímarnir eru erfiðir og leið Sjálfstæðisflokksins liggur hér eftir aðeins niður á við. Fólk er víst, upp til hópa, búið að fá yfir sig nóg af þessum andskotans krimmasamtökum og eiga þá ósk heitasta þurfa aldrei að heyra nafn Sjálfstæðisflokksins nefnt á nafn meir.

Þekkið þið hann Giljagaur,
greyið sem ók á ljósastaur?
Hann hyggur í raun og verunni,
að það sé saur í perunni.

Eyþór vill leiða í Reykjavík

Skyldmenni O.G. Hansen

Mikilvægast er þó að velta því upp hvort ekki sé rétt og affarasælast að Sjálfstæðisflokkurinn verði aftengdur öllu dómsvaldi, dómararáðningum og fyrirkomulagi dómskerfisins. Þar af leiðandi ætti að festa í stjórnarskrá, að ekki komi til mála að Sjálfstæðisflokkurinn og handlangarar hans komi nálægt dómsmálum og sjálfstæðismaður geti aldrei gengt embætti dómsmálaráðherra eða setts dómsmálaráðherra. Hins vegar sé fullkomlega eðlilegt að dómskerfið dæmi sem flesta sjálfstæðismenn til hámarksrefsingar fyrir glæpi þeirra umfangsmikla.

Það kemur því eins og klóakdemba í andlit fólks, að settur dómsmálaráðherra, Guðlaugur Þór, steyti opinberlega görn út af reglum um veitingu embætta dómara. Hvað þessi apakattarlæti eiga að þýða af hálfu Guðlaugs má Fjandinn vita, en þetta rugl í manninum virðist vera einhverskonar sáluhjálparatriði fyrir hann, almenningur vill hinsvegar ekkert vita af þvílíku bænastagli af hálfu setts dómsmálaráðherra.

En mikið minnir orðalagið ,,settur dómsmálaráðherra" mikið á O.G. Hansen, sem um skeið var settur sýslumaður í Öldurdal. Það er hinsvegar hlutverk mannfræðinga að rannsaka skyldleika G.Þ. Þórðarsonar og O.G. Hansen og líkindi þeirra við Bör Börson kaupmanns í sjón og reynd.

Gagnrýnir dómnefnd harðlega

Og hún lagði fyrir hann próf

Því meira líkur sem verða á framboði hr. E. Arnald, þeim mun meiri hlátur setur að kjósendum í Reykjavík. Þetta gæti sem sé endað með því að Sjálfstæðisflokkurinn, hr. Arnalds og allt það lið verður híað niður með hlátrasköllum, jafnvel fyrir kjördag í vor. Þó að Dagur borgarstjóri sé allt að því yfirnáttúrlega leiðinlegur, kolómögulegur og án nikkurs kjörþokka, þá segja kjósendur hann mestu hátíð miðað við grýlurnar sem Sjálfstæðisflokkurinn hefur verið að máta við borgarstjórastólinn; og þegar sjallagarmarnir prufuðu að setja Eyþórinn Arnalds inn í stólsjöfnuna sprungu kjósendur hreinlega úr hlátri.

Fyrir skömmu boðaði frú Ingveldur hr. Arnalds á sinn fund til að kanna hvort hann væri borgarstjórahæfur. Því miður frestaðist fundurinn um sólarhring, því hugsanlegu borgarstjóraefni varð það á á leið sinn til frú Ingveldar að keyra niður ljósastaur. En loks komst þó piltur í prófið hjá frú Ingveldi og var býsna borubrattur fyrst í stað. Svo fór að kárna gamanið þegar frú Ingveldur bauð borgarstjórnarefninu að gyrða niður um sig og setjast á kopp, sem frú Ingveldur hafði komið fyrir á miðju elhúsgólfinu. Þegar drengurinn var sestur á koppinn, sgaði frú Ingveldur -Kukk-kukk, og átti við að nú ætti hann að verpa í koppinn. Til að gera lengri sögu stutta, þá fór allt í handaskolum hjá hr. Arnalds á næturgagninu, hann missti jafnvægið, koppurinn fór á hliðina og hann sjálfur veltist um á gólfinu eins og blautkálfur í fjósflór. Þegar þarna var komið sögu, skipaði frú Ingveldur Brynjari Vondulykt og Indriða Handreði, sem vóru prófvottar, að kasta borgarstjóraefninu öfugu út, troða honum helst ofan í sorptunnuna.

Með hverjum degi sem líður héðan í frá verður útlitið svartara og svartara hjá Sjálfstæðisflokknum í Reykjavík. Sumir málsmetandi flokksmenn eru þegar orðnir svo örvæntingarfullir, að þeir eru farnir í fullri alvöru að velta fyrir sér örþrifaráðinu að tefla Hannesi Hólmsteini Gissurarsyni fram sem borgarstjóraefni. Aðrir eru þeirrar skoðunnar að ekkert þýði að tefla Hannesi fram, það væri bara til að skemmta Skrattanum; betra væri að freista þess að vekja einhvern dauðan íhaldskurf upp frá dauðum og láta hann bjóða sig fram. Þeir hafa svo sem reynt uppvakningu áður þeir sjálfstæðismenn, en það fór nú sona og sona; í stað þess að fá upp mikla íhaldskempu fengu þeir margdæmdan glæpamann í fangið, sem umsvifalaust gerðist fylgja helstu framámanna Sjálfstæðisflokksins.

Vaxandi líkur á framboði Eyþórs