Svo gerðist það að bréf barst á lögreglustöðina

Svo gerist það að bréf barst á lögreglustöðina, stílað á Hálf Dán varðstjóra. Og víst er um það að Hálfdán varðstjóri reiddist ákaflega þegar las utanáskriftina og sókti í skyndi tvær ákavítisflöskur í skrifstofuskáp sinn. Þegar hann hafði drukkið hartnær úr annarri flöskunni á rétt liðlega klukkustund hafði hann komist að niðurstöðu, sem hann taldi óyggjandi. 

Og nú varð að hafa meira við en venjulega. Fólk sá allt í einu og upp úr þurru hvar lögreglubifreið staðarins var rykkt af stað frá lögreglustöðinni og síðan ekið sem leið lá út í bæ á sannkölluðum ofsahraða undir sírenublæstir og blikkandi ljósum. Menn litu undrandi hvurjir á aðra og datt ekkert minna en morð í hug. Svo var lögreglubifreiðinni nauðhemlað fyrir framan hús Sigurveigar Kjartansdóttur Dræsu og Alfreðs Möwe og út stökk Hálfdán varðstjóri með skakka húfu og fráhnepptan lögreglujakkann og rauk bein inn í húsið. Skömmu síðar sá fólk, sér til mikillar furðu, hvar Háldán dró báða húsráðendur út á hárinu og kastaði þeim eins og fífupokum aftur í lögreglubifreiðina.

Í bakaleiðinni þandi Hálfdán vél bifreiðarinnar ennnú meir en áður og veinin í sírenunni ætluðu að sprengja hljóðhimnuna í þeim er urðu á vegi Hálfdáns. Auðvitað komust Sigurveig Dræsa og Alfreð ekki hjá því að meðkenna að þau hefðu sent Hálfdáni bréf á lögreglustöðina hvar hann var í utanáskrift bínefndur og þar með gerður auvirðilegur í augum bréfberans og lögregluþjónsins sem tók við bréfinu. Um kveldið og nóttina sókti Hálfdán fleiri flöskur í skápinn og bætti hryllilega á sig, sem aftur gerði að verkum að Sigurveig og Alfreð áttu ekki sjö dagana sæla í fangaklefanum. Um morguninn mjálmuðu þau hjónin í sig ofurlítin kjark og hótuðu að kæra Hálfdán fyrir margfalda, svívirðilega kynferðisnauðgun, barsmíðar, lýgimál og viðbjóslegar aðdróttanir en uppskáru aðeins snoppunga fyrir vikið svo þau duttu bæði í rot. Um miðjan dag var þeim loks ljóst að þeim vóru allar bjargir bannaðar og skrifuðu undir játningu sem varðaði við hegningarlög og innihélt fyrirheit um nokkurra ára fangelsisvist ef þeim Hálfdáni og sýslumanni tækist vel til þegar að því kæmi að fylgja kærunni eftir í dómsalnum.

Svona fór Aldís að því að léttast um 60 kg

Og hafa mátt þola sálræna kvilla og geðköst

Rétt er það, að sorptunnurnar við Valhöllu, sem ætlaðar eru undir poletiska ónytjunga, eru hafðar í skugganum og stundum er þeim brugði, þegar lyktin frá þeim ætlar allt lifandi að drepa, inn í frysti. Þeir eru nefnilega með fryst í Valhöllu sjálfstæðisflokksmennirnir og veitir ekki af, því pestin af skemmdum verkum og einstaklingum getur orðið svo megn að hún raskar alsherjarreglu og farið í bága við lög og reglugerðir um lífhættuleg eiturefni og mengun. Og trúliga eru Kjartan og Áslaug þegar komin á haus í téðar sorptunnur og farin að bíða sorphirðumannanna.

Þá mun rétt vera, að þeim er fyrir verða, þyki nokkur niðurlæging í að hafna í sorptunnu auðvaldsseggjanna í Valhöllu. Ekki er nóg með fórnarlömbin hafi mátt þola illvíga sálræna kvilla og geðköst heldur hafi sokallaðir vinir og kunningjar snúið við þeim baki og þekkja þau alls ekki meir. Þið vitið, vinir mínir, að það er ekkert smáræðis fall að vera sópað burt af viðhafnardansgólfi Sjálfstæðisflokksins í Valhöllu og beint út í ruslatunnu, sem bæði hundar og kettir míga utan í, fyrir utan rónana sem ku einkar iðnir við að gera þarfir sínar utan í margumræddar tunnur.

Helsta áhugamál pírata varðandi framboðsmál Stjáfstæðisflokksins í Reykjavík er að upplýst verði hvaða persónur er að störfum í uppstillingarnefndinni í Valhöllu. Sá hængur er samt því miður á þessum áhuga píratagarmanna að þeir hafa ekki minnstu hugmynd um hvað uppstillingarnefnd er og skilja því síður hvað það er að vera ,,settur út í kuldann." Eitt píratagægsnið, þekkt fyrir að hlaupa með opna tölvuna í fanginu um fundarsal Alþingis, beraði til dæmis ógn hlálega heimsku sína, með því að halda fram úr ræðustól, að hlutverk uppstillingarnefndar væri að stilla upp vörum í verslunum. Látum þetta svo gott heita af Kjartani, Áslaugu, pírötum og sorptunnunum í Valhöllu.  

Kjartan og Áslaug sett út í kuldann

Listinn fallinn með glæsibrag áður en tókst að birta hann formlega

Borgarfulltrúinn Martan segir listann vera sigurstranglegan! Nú er ekki nema rétt og skylt að reka upp rokna hrosshlátur, því svo er fullyrðing borgarfulltrúans Mörtu út úr öllum kortum og hin hlálegasta í alla staði. Auðvitað dettur aungum óbrjáluðum og heilvita manni í hug í raun og veru að framboðslisti með framagosann og misheppnaða lukkuriddarann Eyþór Arnalds í efsta sæti sé sigurstranglegur, enda þykist ég vita að borgarfulltrúinn Marta meinar ekkert með þessari kjánalegu fullyrðingu.

Það eru hinsvegar smá-tíðendi, að sjálfstæðisflokksmönnum í Reykjavík hefir verið orðið svo nóg boðið með framgöngu borgarfulltúanna Kjartans og Áslaugar, að þeir hafa ákveðið að taka í hnakkadrambið á þeim og troða þeim báðum ofan í ruslatunnuna; á þessari stundu mun sorphirðubifreið frá Sorpu vera að aka hinum óhamingjusömu borgarfulltrúum á þann áfangastað er sjalfstæðisflokksmenn í Reykjavík hafa þeim búið. Ef til vill verður hægt að kaupa þau Kjartan og Áslaugu í Góða hirðinum í næstu viku og má búast við að glaðsinna og framtaksfullir frjálshyggjumenn hugsi sér gott til glóðarinnar að festa kaup á borgarfulltrúunum til að láta þau streða í ferðamannaiðnaðinum næsta sumar. Forðum daga vóru sakamenn sendir til Danmerkur til að erfiða í tugthúsum kóngsins og var slík vist kölluð kóngsins járn og arbeið, en í dag eru sjálfstæðisflokksmenn sem fallið hafa í ónáð hjá eigendum Flokksin látin sæta atvinnurekenda járnum og arbeið og látnir erfiða svo og svo lengi, sumir ævilangt, fyrir vonarpéníng kapítalismans.

Ekki þarf að geta þess, að listi sjálfstæðishaukanna í Reykjavík fríkkar ekki hætishót með Eyþór á broddinum þó lítilli dúkku með barbíandlit og lögfræðipúngapróf sé stillt upp við hliðina á honum. Þessar aðfarir með lögfræðitelpuna undirstrikar aðeins enn betur hinn absúrd fáránleika sem heltekið hefir heilastarfsemi uppstillingarnefndar. Það mætti halda að uppstillingarnefndin atarna hafi étið eitthvað fjarska óhollt ofan í sig eða einhver óprúttinn aðili hafi sett eitthvað út í glösin hjá fólkinu. Eitt er þó nú þegar ljóst og það er það, að listi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík fyrir borgarstjórnarkosningarnar 2018 er fallinn með glæsibrag áður en tókst að birta hann formlega í heild sinni. 

Hildur Björnsdóttir í öðru sætinu

Gæti leitt til embættismissis

Skohh, nú varð frú S.Á. Andersen heldur en ekki á í messunni þegar hún gjörði síra Arnald Hjartarson guðfræðing að dómara við héraðsdóm. Þetta kallar maður nú að stinga fingri í rangan þumal. Ég hélt frú Andersen vissi að í guðfræðinni læra nemendur að maður eigi ekki að dæma svo maður varði ekki sjálfur dæmdur, þetta er meira að segja haft eftir Drotni sjálfum og hann veit nú hvað hann segir. Sennilega á þetta glappaskot frú Andersen eftir að draga dilk á eftir sér og jafnvel leiða til embættismissis fyrir hana.

Framhald síðar ...

Jæja, kæru vinir, þá getum vér haldið áfram hvar frá var horfið. Ef vér gerum ráð fyrir að frú Andersen bíði embættismissir, hún glutri ráðherradóm sínum bókstaflega niðrum gólfniðurfallið á taðherberginu í Dómsmálaráðuneytinu, þá taka við heldur dimmir dagar hjá þessum okkar kærasta ráðherra. Kanski lendir frú Andersen í því að þurfa að ráða sig í vinnu hjá einhvejum ferðaþjónustuþrælahöfðingjanum og þrífa herbergi og rúm eftir dauðadrukkna ferðimenn, sem láta sér ekki muna um að pissa og kúka í rúmin áður en þeir yfirgefa hótélið. Vér verðum þó að vona að frú Andersen hendi ekki slíkt hlutskipti.

En í þann veginn sem ég var að ljúka pistlinum um frú Andersen og huganlegan embættismissi hennar, þá skaut allt í einu upp í hugann löngu gleymdum skítakarakter, Sigmari larfi. Með aðstoð tölvutækninnar hafði ég fljótlega upp á pilti og komst að því að hann hafði orðið morðingja að bráð fyrir margt löngu, en það kom mér síður en svo á óvart. Því miður hafði lögregluyfirvöldum ekki tekist að finna morðingjann, en það rifjaðist upp fyrir mér, að vinur okkar allra og eftirlæti, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hafði á sínum tíma verið grunaður um að hafa stytt einhverjum aldur. Hinsvegar var mér hulið þar til nú, að það var hinn myrti Sigmar larfur sem sumir telja að Kolbeinn hafi slagtað með kúbeini að húsabaki einhversstaðar á höfuðborgarsvæðinu. 

Arnaldur skipaður héraðsdómari

Næst verður Sólúlfur Maríon Bárðdal hengdur

Jújú, ég kannaðist eina tíð við Sólúlf Maríon Bárðdal, hann var, ef ég man rétt sem ég man, náfrændi Brynjars Vondulyktar og í þokkabót eitthvað tengdur Máríu Borgargagni, áreiðanlega kviðmágur hennar eða eitthvað soleiðis. Sólúlfur Maríon var nefnilega ekki við ein fjölina felldur þegar ég kannaðist við hann. Við félagarnir munum vel þann sterka orðróm sem uppi var, að Sólúlfur Maríon hefði lagst með Indriða Handreði sem kona væri, en Handreðurinn var í þá daga byrjaður að eiga vingott við Borgargagnið. Auðvitað sáum við persónur og leikendur, Sólúlfinn og Handreðinn, fyrir hugskotsjónum okkar í áköfum og hneykslanlega lostafullum kynferðisleikum og það var mikið hlegið að tilhugsununni einni saman. En þegar oss barst til eyrna að sést hefði til Sólúlfsins Maríons í safaríkum trecante með Indriða og Máríu sprungu menn endanlega úr ofsahlátri og sumir urðu blátt áfram veikir af samblandi af hlátri og viðbjóði.

Síðar fengum vér að hlýða á Sólúlf Maríon Bárðdal lýsa í smátriðum aðförum hans með Handreði og Borgargagni og þar kom svo sannarlega margt fróðlegt í ljós. Því miður er óviðeigandi að rekja þá tölu í opinberum bloggpistli, en mér er minnisstætt að okkur þókti vaskleg framganga Máríu Borgargagns í þeim leik býsna athyglisverð en samt so og frámunalega klámfenginn. Stuttu síðar var farið með Sólúlf Maríon á Litla Hraun fyrir einhver hrottaleg afglöp sem vöðuðu við helgningarlög og næsta áratuginn þar á eftir mátti þessi frækni elskhugi bíða síns tíma bak við rimlana.

Við eftirgernslan kom í ljós, að tveimur árum eftir að Sólúlfur Maríon losnaði úr fangelsi var hann aftur kominn á Hraunið til að afplána átta ára dóm fyrir önnur keimlík afglöp og sannast höfðu á hann áður og tók hann hei tíu ár að afplána. Þegar Sólúlfur Maríon hafði loks afplánað þessi átta lönfu leiðinlegu ár var strax hafist handa við að fá honum uppreista æru og gekk það ferli fljótt og vel fyrir sig. Í kjölfar þess að æran var uppreist var þeim geðslega manni Sólúlfi Maríon Bárðdal veitt gott embætti við barna- og unglingastofnun. Ýmsum sögum hefir farið um fammistöðu Sólúlfs meðal barna og unglinga og þær sumar ekki beinlínis upp á marga fiska í vissum skilningi. En víst er um það, að þegar réttvísin hefir næst höndur í hári Sólúlfs Maríons verður hann ekki settur í vist á Hraunið heldur hengdur í hæsta gálga við fjölfarna þjóðbraut og hausfjandinn af honum settur á stjaka þegar hann verður búinn að hanga þrjá sólarhringa í gálganum. Nú, eða þá að menn hafi meira við og krossfesti raftinn á hvolfi, með hausinn niður og illa lyktnadi bífurnar upp ...   

 

Má heita Sólúlfur en ekki Theo

Aula- eða fábjánahroll kalla sumir það

Það færi kanski best á að Katrín héldi sig sem mest við að látast vera sérfræðingur í íslenskum glæpabókmenntum. Sérfæðingur er hún vitaskuld ekki í neinu og nánast ómenntuð ef út í það er farið. Sem stjórnmálamaður er Katrín gjörsamleg óekta; eina pólitiska afrek hennar, ef afrek skal kalla, er að hafa verið undirgefin og leiðitöm Steingrími J. og hans ósvífna og undirförula hyski skilmálalaust og veitt því fólki liðsinni við allskyns skítverkum í þágu auðvaldsins. Og satt að segja fer orðið um mann fullkominn hrollur (aula- eða fábjánahroll kalla sumir það) þegar Katrín upphefur raust sína í fjölmiðlum.

Síðan er það stór og mikill kapítuli út af fyrir sig hvernig Katrín, Steingrímur og það fólk hefur með framkomu sinni og gjörðum komið óorði á vinstristefnu í pólitík og sósíalisma. Óhjákvæmilega tengir almenningur VG við vinstristefnu og sósíalisma, þó svo að framvarðarsveit VG hafi fyrir margt löngu afneitað sósíalisma. Það hefur þó vakið furðu mína og margra annarra sem til þekkja, að Katrín hafi ítrekað með þögninni samþykkt gaspur fjölmiðlamanna um að VG væri sósíalískur flokkur; henni hefði verið í lófa lagið að leiðrétta þennan sérkennilega misskilning við fjölmiðlamennina á staðnum, en áunnið eða meðfætt undirferli og slóttugheit virðast hafa bannað þessari spilltu konu að gera það sem henni bar að gera.

En fyrirgefið, en mér býður alveg ógurlega við óheiðarlegu stjórnmálapakki, einkum þó hyski sem gengst upp í að villa á sér heimilir. Ojabara, fari það til fjandans.

    

Galdrar, glæpir og glæfrakvendi

Okkar bestmann í einelti lagður af óþverralýð

Nú berast oss í dag ægileg tíðendi þess efnis að óþverrafjölmiðlar með Ríkisútvarpið í fylkingarbrjósti hafi sammælst um að leggja vorn liprasta bestmann, Ásmund Friðriksson, í stöðugt og harvítugt einelti án nokkurs tilefnis. Einnig fylgir með, að dómsmálaráðherra, frú S.Á. Andersen hafi í leiðinni fengið hverja eineltisgusuna af annarri framan í sig frá sömu óþverrafölmiðlum. Í þessu samandi er til þess tekið að Helgi Seljan, hinn yngri, hafi gert sér að leik að kalla vini sína í beina útsendingu í Ríkisútvarpinu til að ata jafn gott fólk og frú S.Á. Andersen og fyrrnefndan Ásmund Friðriksson slíkum auri, að Ásmundur gat ekki orða bundist í Kastljósi og upplýsti að Helgi og vinir hans hafi drullað yfir sig aftur á bak og áfram í heilan klukkutíma í beinni útsendingu án þess að hann né nokkur annar hafi komið vörnum við.

Í sambandi við þessa hryllilegu frétt er óhætt að það komi fram, að gamli Helgi Seljan, afi Helga Seljan yngri sem atar fólk auri í útvarpi, var á sínum tíma þingmaður fyrir kommúnista og sat í þingflokki með þokkapiltum eins og Magnúsi Kjartanssyni ritstjóra Þjóðviljans og Stefáni Jónssyni fréttamanni, föður Erfðagreiningar-Kára. Af þessu geta menn séð, að óvildin í garð okkar bestu manna er orðin innræktuð í piltkorn eins og Helga Seljan yngri, svo hann sést ekki fyrir í að hella óþrifnaði og eimyrju um valinkunna borgara inn í eyru grandalausra hlustenda Ríkisútvarpsins. Þetta er allt so hroðalegt að hroðalegra getur það vart orðið.

Það getur vart hjá því farið að þjóðin rísi upp og komi sínum bestmann til varnar á myndarlegan hátt. Best gætum vér trúað að þjóðin taki þennan Seljan strák og Ríkisútvarpið og kasti öllu því dóti öfugu fyrir björg og á sjó út og sýni þar með sínum bestmann það þakklæti er hann á inni hjá þjóð sinni fyrir öll hin óeigingjörnu ferðalög sem hann hefir á sig lagt hennar vegna.

Telur fréttaflutning jaðra við einelti

Gvöð forði oss frá

Gvöð forði oss frá því að blessað værðarblómið hann Eyþór hafi slangrað fullur þarna inn í Höfða og tekið þar til við að gjöra sér til skammar og delera. Og ekki var félagsskapurinn sem hann er sagður hafa verið í slagtogi með þegar hann bar að garði í Höfða beinlínis densilegur. Með þessu áframhaldi nær Eyþór aungvu kjöri, ekki einusinni í hundahreinsunarnefnd Auðkúluhrepps, hvað þá meir. 

Svo eru einhverjir, Guð má vita hvurjir, að velta fyrir sér hvort húsráðandinn í Höfða sé að segja satt með að Eyþór hafi, eftir að búið var að vísa honum úr húsi, ætlað að setjast í sæti forsætisráðherra eins og einhver bölvaður slordóni. Það er svo fáheyrt að slíkur atburður eigi sér stað, að ekki er nema von að einhverjir verði dauðhissa, ringlaðir og ráðalausir. Það var aldeilis lán að Eyþór og lagsmaður hans tóku ekki forsætisráðherra á milli sín og köstuðu honum út í snjóskafl.

Vonandi gjörist það ekki á hvurjum degi að borgarstjóri þurfi að standa í stappi við ósiðaða dóna sem aungva mannasiði kunna og halda að þeir geti ruðst inn á hvern sem er án þess að biðja um leyfi. Einusinni ruddist Kolbeinn Kolbeinsson í leyfisleysi inn á salerni á virðingarverðum veitingastað og var þar fyrir kvennmaður nokkur, sem tók nærveru Kolbeins óstinnt upp. Og þó kvennsnipt þessi væri einungis hálfnuð með erindi sitt á salerninu þaut hún upp af setunni og keyrði báða hnefa sína í andlit Kolbeins. Þegar sjúkraflutningamennirnir báru Kolbein í brott á börum, fleygði kvendið nærhaldi sínu, útsvínuðu, ofan á hinn slasaða með aungri virðingu. 

Sætið var ætlað forsætisráðherra

Svo hlægja þeir sig máttlausa

Og áfram heldur Katrín Jakobsdóttir að verða sér til skammar sem forsætisráðherra og láta slúberta Sjálfstæðisflokksins gera stólpagrín að sér á bak. Reyndar eru sjálfstæðishúmoristarnir ekkert að fela háðsglottin á trýnunum á sér þegar sitja undir ræðumennsku Katrínar og frammi á gangi hlægja þeir sig máttlausa yfir því hve auðvelt sé að spila með hana aftur á bak og áfram og þvæla alskonar vitleysu út og austur.

Það kemur heldur ekki á óvart, að Katrín skuli gala yfir sig á Viðskiptaþingi að hún vilji ekki að ríkið eigi allt fjármálakerfið. Hún virðist kunna fjarska vel við sig á helgistundum hins nýfrjálshyggjusinnaða auðvalds og leggja sig í framkróka við að geypa þar það sem hún heldur auðvaldslýðurinn á slíkum helgisamkomum vill heyra. Og hvernig væri það, að Katrín nafngreindi þessa stjórnmálamenn sem hún segir að finnist mestu skipta að ríkið eigi allt fjármálakerfið, eða er þessi forsætisráðherraræfill bara að bulla og þvæla, eða hvað? Hún veit kanski ekki hvað orðið stjórnmálamaður merkir. Það væri svo sem eftir öðru.

Þegar frú Ingveldur og Máría Borgargagn ræða skemmtiefnið Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra yfir eldhúsborðið að heimili frú Ingveldar og Kolbeins, geta þær ekki leynt ánægju sinni með hvað Katrín er laus við að hafa pólitíska sannfæringu og hve auðvelt er að spila á hana eins og rammfalskt píanó. En frú Ingveldur og Borgargagnið vita líka upp á hár að Katrín er einungis leikfang og gluggaskraut í höndum eigenda sinna, þeirra Steingríms J., Álfheiðar, Svavarsfjölskyldunnar og Þorsteins Más, samherja Steingríms. Þessvegna hlægja frú Ingveldur og Máría Borgargagn kuldalega, eins og önnur framsóknaríhöld, að leiksoppnum Katrínu, kjánaskap hennar og ruglumbulli.

Vill ekki að ríkið eigi allt bankakerfið

Að vekja upp finngálkn

Jæja, piltar mínir, þá er komið að Grétari Þór að sanna að stjórnmálafræðingar eru heimskustu menn þjóðarinnar, næstir á eftir hagfræðingum. Að halda því fram að finngálk eins og vigdís sé líkleg til að hrista upp í einhverjum hlutum, er svo fávíst og kjánalegt að eiginlega aungvu er við að jafna. Hinsvegar var snöfumannlegt af Degi að fleygja stagtík utanríkisráðherra út úr Höfða í dag; asskotans stagtíkinn fór í glæsilegu boga út um dyrnar og hafnaði í snjónum og veltist þar um lengi á eftir.

Vissulega er það fullkomið ábyrgðarleysi af Miðflokki Sigmundar Dávíðs frá Hrafnabjörgum III. að reyna að glepja kjósendur til að kjósa vigdísi í borgarstjórnarkosiningunum í vor. En það er víst svo sem ekki við neinu að búast úr þeirri áttinni því Miðflokkurinn er gaga og gúgú eins og Framsóknarflokkurinn og flugvallarvinir, sem gengu sér furðufljótt til húðar, lagðist í Framsóknarfjóshauginn og dó inn í hann eins og hvurt annað illþýði. Það er óhuggulegur andskoti, sagði mér hneykslaður framsóknarmaður, Kolbeinn Kolbeinsson að nafni, að horfa upp á Sigmund og hans óhrjálegu húskarla standa heilu næturnar við Fjóshauginn og míga á hann í því augnamiði að vekja upp af jarðneskum leyfum framsóknarogfluvallarvina afturgönguna vigdísi og brúka það finngálkn í framboð. Það er ekki fátt sem elsku vininum Sigmundi Dávíð dettur ekki í hug hvað pólitískan absúrdisma varðar.

Svo er enn aftur allt annar handleggur að Reykjavík er höfuðborg alls landsins og samkvæmt því er sjónarmið hvort það eigi ekki að vera kjósenda á landsbyggðinni að kjósa í borgarstjórn Reykjavíkur. Sennilega væri mikið betra, einkum í ljósi þess að augljóslega mundu landsbyggðarmenn vanda langtum betur til mannvals í borgarstjórn en Reykvíkingar sjálfir. Það er ekki alveg nákvæmt að segja að Reykvíkingum hafi verið herfilega mislagðar höndur við að velja borgarfulltrúa, mannvalið atarna til verkanna hefir nefnilega verið þannig. Nær væri að segja að Reykvíkingar hafi kappkostað síðustu þrjá fjóra áratugina að skíta í hreiðrið sitt við hvurjar kosningar á fætur öðrum þar til að hreiðrið var horfið í hægðahaug illa skeindra óþokka, loddara og grasasna.

Vigdís líkleg til að hrista upp í hlutunum