Fyrirgefning syndanna

Það gekk eitt og annað á þegar Pétur Þríhross fór ásamt fáeinum smáköllum upp á fjall til að grafa þau Satan og Mósu upp til að koma þeim til byggða og í vígða mold. Satan og Mósa vóru á sinni tíð alþekkt illþýði, sem samtíðarmenn þeira gáfust loks upp á og embættuðu við aðstoð axar, höggstokks og böðuls. Svo verður það, einum tvohundruð árum síðar, að Satan og Mósa koma fram, afturgengin, á miðilsfundum að heimili Péturs Pálssonar framkvæmdastjóra.

Fáum sögum fer af ferð Péturs og hans manna og greftri þeirra á fjöllum, nema hvað nóg brennivín var meðferðis. Undir morgun, daginn eftir, kom Pétur einn saman til byggða með böggul í fanginu, en aðstoðarmenn hans skiluðu sér síðar, sumir handan fjalla og rammvilltir. En Satan og Mósa fengu sína útför í fallegri kistu með sálmasöng og bænagjörð.

Nú stendur til að gera Rósu að bæjarstjóra í Hafnarfirði og væntanlega verður Satan skammt undan. Í staðin fyrir að Pétur Þríhross fór á fjall vóru íbúar Hafnarfjarðar látnir kjósa Rósu og Satan karlinn taldi atkvæðin og glotti við tönn. Því má segja með sanni að allt er það eins liðið hans Sveins ...

Rósa næsti bæjarstjóri í Hafnarfirði

Það er engum verkum að skipta

Það er þá eins gott að finnist einhver verk til að skipta á milli sín. Þar að auki eru í hópnum liðleskjur sem þýðingarlaust er að setja nokkuð upp í höndurnar á. Í síðasta merihluta vórtu til að mynda nokrrar herlegar liðleskjur, hvur og ein með marga úthverfa og öfuga þumalputta á hvorri hendi og frá þeim lak ýlda, sem bar verklagni þeirra ófagurt vitni. Enda fjaraði sá meirihluti út frá grútskítugri miðborg og einhverju óskiljanlegu rugli.

Vissulega er Samfylkingin, VG, Viðreisn og Píratar ágætur hægrisinnaður grátkór, þó falskur sé og óáheyrilegur. Og þessi ósköp eru fullgóður meirihluti fyrir Reykvíkinga, þeir eiga hvort eð er ekki neitt skárra í pokahorninu. En þetta lið skiptir aldrei neinum verkum, því í fyrsta lagi eru engin verk, sem hægt er að kalla því nafni, í boð; í öðru lagi kann þetta lið ekki vinna nein verk, eru liðleskjur; í þriðja lagi væri nær að borgarbúar verkuðu þetta stjórnmáladót sitt upp úr sterkum lút úr vítíssóda og stíflueyði.

Til að fullkomna fáránleikann og línubrenglunina í borgarstjórn ættu Samfylkingin, VG, Viðreisn, eða hvað þetta heitir og Píratar að bjóða Vigdísi Hauks borgarstjórastólinn. Það mundi setja vissan svip á meirihlutann og borgarstjórnina og gera að verkum að setja mundi óstöðvandi hlátur að útlendingum sem kæmust að því hvað væri á seyði. En verkunum skulum við gleyma, því þau verða engin, því ekki er hægt að telja illar athafnir og heimskupör til raunverulegra verka á vettvangi borgarstjórnar Reykjavíkur.  

Eiga eftir að ræða verkaskiptingu

Yfirgangur og illmennska norðanvéra

Þeir eru alltaf samir við sig þeir þarna fyrir norðan land. Þeir hafa getið sér frægð fyrir að skjóta niður þúfutittlinga og máríuerlur og hælt sér af. Nú eru þessir karlar uppvísir af því að skjóta kjóa! Ja, þvílíkir andskotans þorparar. Svo bíta þessir djöflar hausinn af skömminni og senda okkur Steingrím J. hingað suður. Það verður að fara að taka á Norðlendingum svo um munar, og grípa til vopna ef þess þarf með.

Og við skulum muna að Norðlendingar ráku Guðmund byskubb góða burt af Hólum í Hjaltadal og út í Grímsey. Þeir myrtu Nathan Kétílsson og kveiktu í honum og það var ekki tilviljun að síðasta opinber aftaka með böðli og tilheyrandi á Íslandi var gjör á Norðurlandi. Það má segja að heldur hafi skörin enn færst upp í bekkinn með þessum kaldrifjuðu kjóamorðum þannig að ekki verður við unaða lengur.

Nú er ekki úr vegi að rifja upp gamalt ránmorð sem Norðlendingur, að sjálfsögðu, framdi á sunnlenkum bónda skömmu eftir fyrst göngur. Ránsfengurinn sem bölvaður norðanvérinn hafði hug á var ein flaska brennivíns, en þeir fyrir norðan eru ósköp drykkfelldir og illir við vín. Sem betur fer var ekki brennivín á flöskunni þegar til kom heldur terpertína, sem Norðlendingurinn drakk eins og vatn og steindrapst af. Það var víst sjón að sjá þegar óbermið fékk innantökurnar og hausinn sprakk hérumbil af honum og hann gerði ofan á allt annað sona líka helvíti densilega í buxurnar áður enn hann tók síðustu andvörpin. Og Sunnlendingar grófu þennan illa fjanda utangarðs og vöndu hunda sína á að míga og skíta á leiðið.

Kjóar skotnir í algeru tilgangsleysi

Fimbulfambar sem vanræktur óviti

Aftur er hún byrjuð að fimbulfamba eins og hvur annar vanræktur óviti. Auðvitað hafa fjölmiðlamenn dálítið gaman af sona númerum, sem þvæla ómengaða vitleysu út í eitt eins og um naglföst vísindi sé að ræða. Á sínum tíma báðum við til Guðs um að hann hlutaðist til um að torðið væri tusku upp í aumingja manneskjuna og hlífa þannig almennigi við að sitja undir bullinu. Og við héldum að Guð hefi bænheyrt okkur. Nú kemur í ljós, að Guð bænheyrði okkur ekki, hann refsar okkur með því að senda Vigdísi aftur á vettvang, tvíelleftri, spúandi ruglumbulli yfir okkur eins og kæstum hænsnaskít. Megi Drottinn taka í tamana áður en eitthvað verra hlýst af.

Og þegar þetta klístraða framsóknarfljóð, sem gamla Framsóknarmaddaman er búin að fá leið á, fer að úttala sig um valdaleysi Sósíalistaflokksins í borgarstjórn Reykjavíkur fer maður ósjálfrátt að hugsa um, að illa sé nú aflögð strætisvagnaleiðin Kleppur-hraðferð. Nú so, so fer Vigdís með allt sitt andlega atgerfi í meirihluta með Sjálfstæðisflokknum, Viðreksrinum og Fokki Fólsins og verður ógurlega valdamikil og allir fá að dást að því hvað hún er klár og hress. Á hátíðis dögum fer hún á tal við almúgann á strætinu og gefur honum í nefið og undir vörina úr 110 ára leyniboxinu.

Best gæti ég trúað að Eyþór geri Vigdísi að borgarstjóra og leyfi henni að kveikja á jólatrénu á Austurvelli og láta sitt skæra ljós skína við og við í fjölmiðlum. Ég er viss um að kjósendur í Reykjavík mundu verða fjarska glaðir ef hlutirnir féllu í það horf. Meira þarf ekki til að gleðja kjósendur, skal ég segja þér. Á bak við tjöldin mundu svo nagdýr auðvaldsins naga innviði samfélagsins, naga og naga og naga. Og þau munu með blessun Eyþórs, Vigdísar, Dags og Katrínar naga þangað til samfélagið verður komið aftur á átjándu öld.

Gagnrýnir fréttaflutning RÚV

Og öll eru þau undarlega í ætt við ...

Ég held að Móra Svört og Vigdís Hauks væru helvíti góðar saman i meirihluta með Eyþóri. Þau eru það sterk að þeim nægir að vera þrjú saman til að mynda geysiöflugan meirihluta, en hin 20 sem kosin vóru í bæjarstjórnina eru gauð með augun rauð og líflegri þau væru ef þau væru dauð. Jájá. Náttúrlega verður Vigdís borgarstjórinn, hún selur sig ekki fyrir minna og lætur Eyþór þjóna sér til sængur.

Þá man ég eftir konunni sem baulið heyrðist innan í. Hún var ættuð af Seltjarnarnesi í föðurstift en móðurfólkið kom ú Landbrotinu. Hvað það var sem baulaði inni í konugarminum vissi aunginn og þegar hún deyði þorðu læknanir ekki að kryfja líkið. Og þegar hún var jarðsunginn var baulað inni í kistunni í kapp við kórinn, sem hamaðist við að syngja útfararsálmana á methraða til að flýta þessara óhuggulegu kveðjustund. 

Skonsukarlinn var mikill matreiðslumaður hér áður og fyrr í íslenska flotanum. Stundum fór eitthvað að baula innan í honum. Þetta var eins og baul bráðungri kvígu og Skonsukarlinn verðraðist alltaf allur upp þegar þessi ósköp létu á sér kræla. Sonur Skonsukarlsins, óopinber, er Brynjar Vondalykt, sem sumir vilja fremur flokka sem skepnu en til manna. Og allt er þetta fólk, konan, sem ættuð var af Seltjarnarnesi og úr Landbrotinu, Skonsukarlinn og Brynjar launsonur hans Vondalykt, mjög undarlega í ætt við Vigdísi, Móru og Eyþór, sem eru alveg við það að fara að stjórna Reykjavík. 

Ýmislegt sameini Viðreisn og Pírata

Gleðigjafinn Goggológó

Hið stigvaxandi gáfnaljós, Vigdís Hauksdóttir, býr sig nú af alefli undir að taka við starfi borgarstjóra í Reykjavík. Þann dag sem hún tekur við borgarstjórn mun hún hefja dauðaleita að moskunni, sem hún heldur að búið sé að reisa í Reykjavík. Þegar hún gefst upp við að leita að moskunni hyggst hún reka alla múslima burt úr Reykjavík, en múslimarnir eru þrjóskir og neita að fara. Þegar kemur upp úr dúrnum að lög meina hinum aburðagáfaða borgarstjóra reka múslimana, stökkur hún á vegg og lekur niður sem ein gelklessa. Verða þar með úr sögunni borgarstjóraórar hins geysifjölgáfaða foringja Vigsísar Hauksdóttur.

Við munum öll leit Vigdísar að leyniboxinu, sem hún laug að þjóðinni að eihversstaðar væri geymt. Jújú, hún hélt glæfralega fyrirlestra um leyniboxið og glamraði um það í Fjárlaganefnd og lét að liggja að þar væru geymdir hroðalegir höfuðglæpir gegn Íslandi, margföld föðurlandssvik og landráð. En svo gerist það, að Vigdís Hauksdóttir steinhætti að röfla um leyniboxið og fjasið í henni um það fjaraði út og skyndilega var eins og ekkert hefði gerst og Vigdís sjálf varð að einhverskonar leyniboxi, hvers óþefur hefir verið rómaður af unnendum Tortúluskjala.

Í Miðflokki Tortúlumanna er Vigdís hrókur alls fagnaðar, brandaragosinn sem allir hlægja að. Hún er meira að segja, af middflokksmönnum, talin skemmtilegri en sjálfur Sigmundur Dávíð og eru þeir þó ekki skemmtanavandir menn. Hún hefir stungið höfðinu í steininn og pissað í sandinn, brotið gandinn og gaggað eins og Fjandinn, en allt hefir komið fyrir ekki: alltaf þykir middflokkdmönnum og poppúlistum Vigdís upp úr þeirra hópi.

 

„Bað fólk um að vera viðbúið“

Enn eitt kjafthöggið skekur skrifstofusjakalasamfélagið á ASÍ

Enn þrengir að skrifstofusjakölum ASÍ og í kveld munu þeir fá greitt kjaftshögg að norðan. og á haustdögum er viðbúið að hringurinn lokist með einu geðugu knock out og sjakalarnir verði bornir út af ársfundi ASÍ í aungviti og þeim ekki hleypt inn aftur þó þeir rakni úr rotinu. Fyrr vóru Skagamenn og verslunarmenn búir að kjaftshögga sjakalasveitina ansi rösklega og þá einkum yfirskrifstofusjakalann, sem orðinn er ærið óhrjálegur orðinn eftir barsmíðarnar; einhver sagði að veiðihárin væru meira að segja fokin af honum.

Þið getið rétt ímyndað ukkur, kæru vinir, hverig litlu sjakölunum líður undir sívaxandi ofbeldi verkaskrílsins. Á Akureyri gnötrar litli framsóknarstúfurinn hjá Einingu, hann er skjakali við hirð Gylfa og stéttasamvinnusjakalanna, og bíður örlaga sinna í fangi gömlu Framsóknarmaddömunnar, sem lengi hefir kúrt við dauðans dyr. Í Keflavík veltir einhver aumasti kratasjakalinn sér um hrygg á svikaskeri Flóabandalagsins, sem væntanlega heyrir blessunarlega sögunni til með hinni nýju stjórn Eflingar. Og þannig munu þeir í sjakalasveitini væntanlega hverfa af vettvangi með skottið milli lappanna, flestir meðvitundarlitlir og undursljóir.

Nú þýðir ekki lengur fyrir skrifstofusjakalana á ASÍ kontórnum að fitja upp á trýnin, og þeim mun verða ljóst að enga hjálp er að fá hjá vinum þeirra í samtökum atvinnurekenda og Sjálfstæðisflokknum, því verkaskríllinn ber enga virðingu lengur fyrir þeim góðu auðvaldsherrum. Af þessu getur hver maður séð að ekki er tekið út með sældinni fyrir einn yfirskrifstofusjakala og undirskrifstofusjakala hans að skælast um með vantraust frá Framsýn, VR og Skagamönnum á herðunum. Og þó að formlegt vantraust hafi ekki borist frá Eflingu, þá er jafn víst að ný stjórn þar á bæ séu fremur litlir aðdáendur skrifstofusjakalanna á ASÍ kontórnum. 

Uppsöfnuð óánægja með störf Gylfa

Gripir af sameiginlegu kyni sauða og nauta

Hvað er litli steggurinn hann Bjarni Ben að fara með því að spurnigar þingmanna til ráðherra séu komnar út í tóma þvælu? Er Bjarni að gefa í skyn að þingmennirnir ættu að halda kjafti og halda áfram að bora í nefið á sér, eða finnst honum spurningar þingmannanna heimskulegar og þingmennirnir sjálfir enn heimskulegri? Jú, það kann að vera ráð að láta stjórnarandstöðuþingmenn fara í greindarpróf, einkum og sérílagi af því rökstuddur grunur leikur á að greindarvístala þessara sprella er talin samsvara meðalgreindarvísitölu sauðnauta á Grænlandjökli.

En þó ofangreindar spurningar séu fátæklegar á vitrænan mælikvarða og fyrirspyrjendur afleitir, þá er þó hryllilegast af þessu öllu, að forsætisráðherra er svo illa af Guði gjörr að geta ekki svarað svo mikið sem broti úr einni einfeldningslegri spurningu illa gefins stjórnarandstöðuþingmanns, og ekki er ástandið milli eyrna fjármálaráðherra neitt skárra; megi algóð öfl þessa heims og annars gefa að þessu ástandi megi linna og við fáum vitrara fólk til starfa á Alþingi og ríxtjórn. Já.

En fyrst minnst hefir verið á tóma þvælu, þá er varla undankomu auðið frá þerri leiðinlegu hugsun, að útdeilingar forsætis- og fjármálaráðuneyta séu komanar út í tóma þvælu og þessi embætti séu skipuð annarsvegar tómum jakkafötum út fataskáp hinnar blindu, ríku yfirstéttar, og hinsvegar galtómri dragt úr fataskáp hinnar sjálfumglöðu, sjálfhverfu og skaðmenntuðu efrimillistéttarelítu. Er rétt að svona lið fari með æðstu völd lýðvelsisins, þó svo það hafi aungva burði til þess eða móralska getu? Þessu verður þjóðin að svara eins og vitibornir menn en ekki eins og gripirnir af nauta- og sauðakyni uppi á hájöklum Grænlands. 

„Komið út í tóma þvælu“

Djöfulsins skömm er nú að þessu

Hún Dóra Björt, sem gárungarnir kalla sér til hægari verka Móru Svört, segist ekki vilja vinna með Sjálfstæðisflokknum. Maður heyrir sem betur fer skjaldan sona helvískan dónaskap á síðari árum; þetta er bæði forhert, sorglegt og klámfengið, að koma sona fram við Sjálfstæðisflokkinn. Þó er Móra Svört og Píratarnir miklir frjálshyggjubógar fyrir sína parta, ekki minni frjálshyggjuséní en Davíð Oddsson og Hanes Hólmsteinn, og ættu því að gera alveg sérlega unaðslegar gælur við Sjálfstæðisflokkinn og innviði hans.

Jæja, en þetta er bara sona, og Móra Svört verður tekin gegn fyrir dónaskapinn á skrifstofu Pírata í fyrramálið; hún má skohh þakka forsjóninni og öllum góðum vættum ef hinir Píratarnir sækja ekki Brýgýttu gömlu til að flengja hana stórhýðingu fyrir hina dæmalausu framkomu við Sjálfstæðisflokkinn. Samt kom Eyðþór Arnalds, það dyggðum prýdda englaljós, Móru Svört til að hlægja út að eyrum, sem eru heldur í stærra lagi, með því að kitla hana dulítið undir hökuna og segja henn valinn ljósastaurabrandara. Jamm, þeim kemur vel saman Móru Svört og honum Eyþóri. Mætti segja mér að þau verði orðin hjón fyrir næstu áramót.

Svo var það í morgun, akkúrat í mitt morgunsárið, þegar einn af þessum nýkjörnu borgarfulltrúum í Reykjavík var að staulast heim í heldur sona krítísku ástandi, að hann slangraði fram á erlendann ferðamann sem hafði gert sér hægt um vik og var að ganga örna sinna við heimreiðina að húsi hins nýkjörna. Og sá nýkjörni hafði og heldur aungvar vöblur á og spyrnti ferðamanninum um koll svo hann veltist upp úr hroðanum sem hann hafði ætlað að skilja eftir við heimreiðina. Ekki tók betra við þegar sá nýkjörni kom inn á heimili sitt, því þar kom hann að maka sínum í hjónarúminu og hafði makinn haft Brynjar Vondulykt með sér í rúmið. Og af því Vondalyktin var einmitt á þessum stað þegar nýkjörinn borgarfulltrúann bar að garði brutust úr hatrömm átök, sem eftir nokkra stund bárust úr húsi og út að heimreiðinni, þar sem annar erlendur ferðamaður hafði tekið sér stöðu þar sem hinn fyrri hafði skilið verksummerki sín eftir. Og það var einmitt nákvæmlega á þessum stað sem Brynjari Vondulykt tókst að koma höggi í þann nýkjörna, sem missti við það endanlega fótavist sína og hlammaðist á trýnið niður í afurðirnar eftir ferðamanninn, sem stóð undrandi hjá meðan hann gyrti sig í brók. Að þessu er fullkomin skömm, fullkomin skömm, ekki minni en hjá Móru Svörtu gagnvart Sjálfstæðisflokknum, en högg Vondulyktarinnar var snilld.    

Til í allt nema Sjálfstæðisflokkinn

Og Vondalyktin var þeim til þægðar á allan hátt

Frú Sæland er afar merk kona og stjórnmálaskörungur, enda nautgripur að viti. Stuðningur við hana og hennar flokk er auk þess enn eitt dæmið grunnhyggni og reginheimsku kjósenda og ber þeim ófagurt vitni og illa lyktandi. Og þegar frú Sæland tekur til við að tala tungum um félagshyggju fer félagshyggjan sjálf að iða, hvar hún liggur í svaðinu, svívirt og smáð af allrahanda skítapakki, sem lagt hefir sér nafn hennar í munn fyrir kosningar án nokkurrar meiningar eða fyirætlana um efndir.

Gaspur frú Sæland og Ólafs Ísleifssonar um þá sem ,,standa svo höllum fæti" í samfélaginu er náttúrlega ofboðslega sætt og minnir á hræsnina þegar hún bergður sér í útreiðartúr á hræsnistruntunni og ætlast til að almenningur dáist að sér. Og í morgun heyrði frú Sæland fyrst borgarlínu nefnda og var sagt að leggja það orð á minnið og nota það þegar hún væri komin í beina útsendingu sjónvarpsins.

En það er svipur með frú Sæland, Katrínu Jakkó og Eyþóri mannkynsfrelsara, fyrir mörgum eru þau líka nútíma útgáfa af hinum þríeina guðdómi Biflíunnar. Freiri eru tilkallaðir að leggja sitt góss af mörkum á vogarskál blekkingarinnar til að halda lýðnum illa upplýstum og heimskum við jötu kapítalistanna: Dagur, hr. L. Vindbelgur, erkifíflið Vigdís, Hrafnabjargabóndinn, Ásmundur Einar, svo fáein endemi séu nefnd. Allt er þetta samt fólk sem frú Ingveldur hefir velþóknun á og Kolbeinn eiginmaður hennar, Máría Borgargagn og Brynjar Vondalykt gera sér mjög dælt við í helgarsamkomum að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Vondalyktin hefir meira að segja látið hafa eftir sér, að hann sé þessu fólki til þægðar á allan hátt í nefndum helgarsamkvæmum. 

„Hættið að röfla um borgarlínu“