Trall í Orku náttúruleysingjanna og fulltrúi tungunnar kemur í leitirnar

Naumast það er trall í Orku náttúruleysingjanna um þessar mundir. Ólíklegasta fólk er dregið fram úr skúmaskotum sínum og innt álits á Orkunni, náttúraða forstjóranum sem búið er að reka Fjandans til, eftir að búið var að fylla alla vasa hans af péníngum, og kvinnunum sem í hreinleik sínum og meydómi lentu í kasti við þennan ó- og ofnáttúraða framkvæmdastjóra.

Og eftir langa leit fann blaðamaður mbl.is hana Líf, hún var geymd uppi á háalofti ásamt ryðguðum tunnum, músétnum umbúðapappír og afgömlum leikföngum úr plasti, einnig músétnum. Svo er spurningin hvort þessi Líf heitir Líf eða Lýf, eða hreinlega Slíf eður Slýf (eða var það Slýv?) Sem kunnugt er leysti Líf Lýf Slýv hina merku Sóley Tomm Fýlí Romm Bomm Bomm af hólmi í hreppsnefnd Reykjavíkur. Bágur varð árangur ungfrú Tomm í kosningum og enn minni í hreppsmálum almennt, en enn bágari hefir árangur Lýfjár verið hreppsnefndinni og í síðustu kosningum féll hún næstum fyrir borð, slíkur var veltingurinn og ágjöfin.

Nú æpir Líf Lýf eftir skoðun á skaðlegri ,,vinnustaðamenningu". Þá eru hæg heimatökin fyrir konukjökrið að rannsaka vinnustaðamenninguna í hreppsnefnd Reykjavíkur, því þar ku skaðlegheitin og drullusokkshátturinn vella út úr öllum sprungum, gluggum og gáttum. Skal það til dæmis flokkast undir dægilega vinnustaðamenningu að reka tunguna framan í vinnufélagann, kanski upp í hann og ofan í kok? Ha? Og bera síðan fyrir sig að vinnufélaginn sé leiðinlegur, sem hann eflaust er, og stari á mann og hafi því verðskuldað tungu í trýnið, eða róttækt ,,mún" að hætti borgarfulltrúa. Menningarástandið og menningartilbrigðin í hreppsnefnd Reykjavíkur er sannarlega fjölskrúðugt, sumt hreinasta helvísk ómenning, náttúrulaus og vitlaus, annað ætti betur heima inni í músarholunni, á háaloftinu sem aldrei er opnað nema þegar leitað er að hofnum borgarfulltrúum, eða í holræsakerfinu hvar nagdýrin hlaupa um kleprótt, snepplótt, hárlaus og bólgin af eitursýkingum. 

Skoði skaðlega vinnustaðamenningu

Eitt óhrjálegt sóðadæmi um gerspillingu

Jæja, þá hefir elítu snobbfundur þeirra Steingríms og Katrínar snúist upp í að vera óhrjálegt sóðadæmi um gerspillingu og ofsabruðl með peninga fólksins í landinu. Þau skötuhjúin höfðu víst ætlað að láta þessa kynlegu samkomu til að auglýsa dýrð sína, en Steingrímur og Katrín er sem kunnugt er ekkert alþýðufólk, heldur álíta þau sig, ásamt Svavarsfjölskyldunni og Álfheiði, eitt stórmerkilegt aðalsslekti í mektargarði hinnar borgaralegu elítu.

Og fundurinn Steingríms og Katrínar á Þingvöllum í sumar var á mála blaðamanna eitt allsherjar, stærðar flopp og öllum til skammar er að komu. Eitt með öðru var að teymd var í ræðustól grettin og andstyggileg rasistakerling af dönskum uppruna; það þókti sumum hin mesta hneysa en aðrir hlógu að uppátækinu og slógu sér á lær með þeim orðum að ekki væri á það logið, alþingisfólkið, með vitleysuna og uppskafningsháttinn. En yfir þessum ósköpum trónaði Steingrímur þingforseti með bónaðan skallann og sviptivindarnir blésu pilsum kvannvarganna upp yfir höfuð þeim, Það var ljótt að sjá.

En nú sitja Steingrímur og Katrín uppi eins og keisarabjáninn á nýju fötunum. Búið er að afhjúpa bruðlið og úrkynjunina og réttast væri að láta þá umskiptinga greiða fyrir svallið úr eigin vasa en hneppa það í varðhald ella. Og það er ekki laust við að sjá einn og einn óþreyjufullan Íslending standa í fjörunni og stara til hafs og biðja og vona að Jörgen Hundadagakóngur komi aftur, eða annar honum líkur, til að fresla þjóðina frá hinum andstyggilegu uppskafningum, sem hreiðrað hafa um sig á Alþingi og í stjórnkerfinu.

Kostaði 87 milljónir

Og Geir sem var roskinn og reyndur

Við sem munum ástandið í sveitinni, sumarið góða þegar helvítis bófinn hann Gísli bóndi í Gröf hélt kaupakonuna, sem allur karlpeningurinn í hreppnum, giftur sem ógiftur, kepptist við að bjóða í bíltúr á jappanum, vitum sem er að rafmagnsjappar eru bölvað ómark, drasl, hundaskítur. Það var nefnilega einn þarna í sveitinni sem átti, skal ég segja ukkur, rafmangsjappa og það var hann Geir, en hann átti víst að heita roskinn og reyndur og hafði afar hraðfara hárvöxt, ekki síst um kjálka og kinnar.

Svo gerðist það eitt kveldið, að Geir, sem var roskinn og reyndur, varð hlutskarpastur og fékk kaupakonuna á rúntinn með sér. Þau vóru, að því er sagt var, búin að rorra um holóttann þjóðveginn í hreppnum nokkra stund þegar hrottafengin elding sló sér niður í rafmagnsjappann hans Geirs og þá fór sem fór. Þegar að var komið vóru þau kaupakonan og Geir bæði heilsteikt í bílnum, Geir undir stýrinu en kaupakonan í farþegasætinu. Verst þókti að bærði virtust berrössuð þá að var komið, en það var vitaskuld af því að eldingin tætti fötin utan af þeim,- nema hvað?

Svo hefði mátt halda að atburður þessi hefði slegið óhug að hreppsbúum. En það var öðru nær. Þeir fögnuðu. Þeir hlógu. Þeir höfðu í flimtingum ósvífnar athugasemdir um sviplegt fráfall kaupakonunnar og hans Geirs, sem var, eins og allir vissu, roskinn og reyndur og hafði mátt búa við til margra ára að þurfa að raka sig tvisvar á dag. Gárungarnir ráku upp rokur á mannamótum og sögðu að reiðarslagið hefði farið á þau eins og elding. En auðvitað varð slys þetta vegna þess að Geir var á þessum andskotans rafmagnsjappa og soleiðis jappar laða að sér eldingar, skruggur, þrumur og urðarmána. En það var hinsvegar afar hátíðlegt, ef ekki hjartnæmt, þegar leyfarnar af rafmagnsjappanum var lagður í gröfina með honum, því það minnti umfram allt á þegar fornmenn vóru heygðir ásamt hrossi sínu og reiðtygjum, eftir að hafa fallið með hetjubrag í bardaga í túninu heima hjá sér. Hvað varð um skjátuna af kaupakonunni veit enginn og útilokað er að finna út hvar hún var jörðuð, ef hún var þá jörðuð. Það var nefnilega stundað mannát á einum bæ þar í sveitinni.

Með rafmagnsjeppann tilbúinn

Vér fáum náttúrulausan forstýring að Orku náttúrunnar

Nú ku standa til að ráða vita náttúrlausan forstjóra að Orku náttúrunnar, kynlausan uppskafning með frjálshyggjuskotin hagfræðiþvætting í stað hugansi heila. Eftir það verður ekki mikið um ósæmilega tölvuskothríð úr höfuðstöðvum Orku náttúrunnar til starfsmanna um helgar. Já, vér endurheimtum Orku náttúrunnar úr þvagblautum klóm Orku ónáttúrunnar.

Svo kemur á daginn, öllum að óvörum, að stýrimaður Eyþórs, Hildur nokkur Bjarnardóttir, kann að nefna orðið ,,kúltúr" og hefur það um framgöngu náttúraða náttúruorkuforstjórans, sem nú hefir verið rekinn eins og illa artað graslamb til fjalla eða sekur hundur út í hafsauga. Nú skilst oss, lágtsettum og heimskum, að ,,kúltúr" merki menningu, eða eitthvað þessháttar. Hildur Bjarnardóttir kemur úr Sjálfstæðisflokknum, en í honum hefir aldrei verið nein menning og heldur ekki neinn kúltúr, svo vandséð er hvað konan er að vaða með sona munnsöfnuði sem hún skilur ekki sjálf.

Og sem ég skrifa þessi fátæklegu orð um væntanlega tilkomu náttúruleysingjans í Orku náttúrunnar sé ég út undan með hvar söngkvendið Madonna hamast við að klæmast sjónvarpsskjánum hjá mér á þannig óviðkunnanlegan og óviðeigandi hátt að ekki verður hjá því komist að slökkva á sjónvarpstækinu. Það er alveg ljóst að ekki mun þýða fyrir þessa andstyggilegu klámkerlingu að sækjast eftir forstjóradjobbi hjá hinum háheilaga og kúlívéraða helgidómi Orku náttúrunnar, sem heyrir víst undir ekki ómerkari selskap en hina gjörspilltu og veruleikafirrtu hreppsnefnd Reykjavíkukaupstaðar.   

 

 

Hegðun sem ekki á að líðast

Feministi gefur út minningar sínar

Og frú Ingveldur mælti: - Hafi ég einhvern tíma þekkt óviðeigandi öfugugga þá er það Máría Borgargagn, skepnan svorna. Hú hefir afvegaleitt eiginmann minn, Kolbein Kolbeinsson, með sóðalegu lostahjali og vakið með því upp í honum annarlegar kenndir. Þá hafa þau Máría og mannauminginn hennar, Indriði Handreður, teki Kolbein minn sér til handagagns og látið hann taka þátt í mjög óviðfelldum athöfnum með þeim. Af þessum sökum hefir Kolbein nær gengið af vitinu og farið á sýna á sér áður óþekktar óþverrahliðar.

Frú Ingveldur minnist þess þegar Kolbeinn koma skríðandi heim eftir að hafa dvalið næturlangt að Máríu og Handreðsins. - Hann var næstum klæðalaus, jú, hann var í jakkanum sínum og öðrum sokknum, meira var það nú ekki. Svo kom í ljós að hann átti ekki einusinni sokkinn sjálfur heldur var þessi af úldnum tádjöflunum á Handreðnum, því viðbjóðslega gerpi. Og maðurinn minn, æpti frú Ingveldur, gat ekki setið og varla gengið í þrjár vikur eftir þennan atburð. En ég fót og heilsaði upp á helvítis kvikindin og afgreiddi þau til mánaðar legu á spítala, minna gat ég ekki gert fyrir hann Kolbein minn.

En ekki var þetta fólk, ef fólk skal kalla, fyrr komið aftur á stjá en það fór að rotta sig saman með óhugnanlegar tilfæringar í huga. Og nú höfðu þau ekki virðulegra óbermi en Brynjar Vondulykt með sér í ráðum og dáðum og enn var Kolbeinn grátt leikinn er hann loks skrei heim til sín eins og blauður hundur. Og ekki nóg með það, þegar ég bauð honum að hefna grimmilega fyrir hrakfarir hans, hvað haldið þið að aumingja maðurinn hafi sagt? Jú, hann sagði, og nú viknaði frú Ingveldur og henni vöknað um augu, - að líklega væri hann byrjaður að elska Brynjar Vondulykt. En þegar hann hafði goprað þessum hroða út úr sér og sýnt signal til marks um meinta ást, var mér hreinlega allri lokið. Þannig líkur fjórða kafla í æviminningum frú Ingveldar.

Bera fullt traust til forstjóra OR

Í forsvari fyrir stjórnkerfisarm

Í forsvari fyrir stjórnkerfisarm bófaflokksins á Alþingi fer Katrín Jakobsdóttir, alræmdur loddari úr skóla Steinsgríms, Svavars og Álfheiðar. Katrín er afar handgengin Bjarna Ben, sem fólk þekkir af ýmsu einkennilegu sem svo sannarlega orkar tvímælis, og í eftirdragi þessara tveggja höfuðskúespilara eru sendisveinar gömlu Framsóknarmaddömunnar, so geðsligir sem þeir eru. Þennan ófögnuð telja bófasamtökin fullboðlegan fyrir lýðinn og hóta að senda enn verri eintök á vettvanga ef þessi sami lýður er ekki ánægður.

Það virðist ljóst, að þeir Steingrímur og Svavar hafa samið stefnuræðu ,,forsætisráðherra að þessu sinni, þrátt fyrir að forsætisráðherranefnan hefi kringum sig aragrúa og jafnvitlausum aðstoðarmönnum úr dekurdýra- og undarennudeild VG. En um VG má það segja, að sá flokkur er ekki minni bófaselskapur en Sjálfstæðisflokkurinn og Framsókn, en það helgast af því að varla er nokkur stjórnmálaflokkur á Íslandi skipaður eins hræðilega óheiðarlegum einstaklingum og VG; loddarmennska, hræsnin, skinhelgin, lygin og óþverraskapurinn er svo inngróðinn og brennimerktur í þessa einstöku hjörð að fnykinn leggur af henni hundruðir kílómetra, jafnvel mót sterkum vindi.

Og er er þar með sagt að þetta fyrirbæri, sem kölluð er stjórnarandstaða sé að nokkru leyti skárri en stjórnarbelgirnir. Ó nei. Fyrir nú utan að stjórarandstaðan reiðir ekki vitið í þverpokum, þá bíða þessi endemi eins og minkar þess að geta sólað sig með einhverjum hinna hópana í meirihluta. Andlegri örbygð þessa auma lýðs er auðvitað ekki hægt að lýsa fremur en öðru því sem er auðn og tóm. Prívat og persónulega væri mér nákvæmlega sama þótt þessum auðuleysingjum væri öllum varpað á dyr og Alþingi lagt niður ef ekki er möguleiki á að fá annað en lygara, óþokka, loddara og heimsk sauðnaut til setu á þingi. 

Eldhúsdagsumræður að hefjast

Að snúa Ríkisútvarpið niður á rassgatinu og kæfa það í forarvilpu auðvaldsins

Litlu ungfrú Alfredó munar ekki um að snúa Ríkisútvarpið niður á rassgatinu og kæfa það í forarvilpu íslenskrar hægrimenningar en segjast samt ekki vera að skerða þjónustu þess og að ríkisstjórnin vilji áfram öflugt Ríkisútvarp. Og þessu metfé framsóknarauðvaldsins mun heldur varla flökra við að færa hinni sóðalegu fjölmiðlaskítastöppu á Íslandi góðar gjafir, sem vafalaust munu nýtast borgarastéttinni vel í baráttunni gegn almenningi.

Og Alfredósstúlkan ku vera í miklum metum hjá Steingrími J., en hann er sagður hafa lýst yfir að hæfileikar hennar jafnist hér um bil á við snilld Bjarkeyjar Ólsen. En sem kunnugt er hefir B. Ólsen bókstaflega brillerað og farið á kostum síðan hún gjörðist fylgikona og jólatré Steingríms í Norðausturkjördæmi.

Já, vinir mínir, litla fröken Alfredós er hál eins og áll, eða réttara sagt: hál eins og faðir hennar, orkuhússbóndinn mikli í rækjunni. Hvað sem þessi sperrta griðkona gömlu Framsóknarmaddömunnar vinnur hörmuleg myrkraverk í mennta- og menningarmálum, þá mun hún alltaf halda því fram að myrkraverkin séu ekki myrkraverk heldur þveröfugugt. Og þá Ríkisútvarpið liggur steindautt á hliðinni í Fjóshaugnum við Framsóknarfjósinu mun hún benda á það með löngutöng og lýsa því yfir að Ríkisútvarpið hafi aldregi verið jafn gríðaröflugt sem nú.  

Ekki stefnt að skertri þjónustu RÚV

Dálítið um vonir, þrár og ættingja frú Ingu Sædal

Það má ríkisstjórnarófétið eiga, að það brást ekki vonum og þrám frú Ingu Sæland. Ef ríkisstjórnin hefði gert eitthvað fyrir tekjulága hefði erindi frú Sæland í poletik verið lokið, á enda runnið, fokið út í buskann. En fyrst ekkert á að gera fyrir tekjulága annað en að hækka á þá útvarpsgjaldið þá getur frúin haldið eitthvað áfram að röfla um fátæka og tekjulága og sagt vera að berjast fyrir það fólk. En meðan Inga Sæland hefir þessa tvo íhaldsbolbíta til reiðar á fátækratölti sínu verður árangurinn aunginn, nema frúin telji það til árangurs ef bolbítar hennar bíta þá fátæku í hælana.

En nú hefir sem betur fer annað og skemmtilegra komið í ljós varðandi frú Ingu Sæland. Það kom sem sé í ljós eftir að Oddur spekingur hafði rannsakað málið niður í kjölinn, að frú Inga er náskyld frú Ingveldi og einnegin náskyld þeim umdeilda kvennkosti Ingupu. Ennfremur er Sælandið dulítið í ætt við Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann og í frændgarði hennar má finna ekki ómerkari persónur en Máríu Borgargagn, en þær Borgargagnið eru báðar afkomendur frægrar ambáttar frá Söguöld og skyldleiki þeirra mikill. Mest um vert er þó að Inga Sæland er mjög skyld, eftir duldum leiðum að vísu, þeim Brynjari Vondulykt og Indriða Handreði. Af framansögðu má ætla, að frú Inga Sæland fái ársmiða gefins í hin rómuðu helgarsamkvæmi að heimili þeirra frú Ingveldar og Kolbeins.

Mun nú vegur sæmdarkvinnunnar frú Ingu Sælands fara ört vaxandi á vetri komanda og ætla má að þar ráði inntaka hennar í frægaðarhöll hjónanna frú Ingveldar og Kolbeins mestu um. Allt um það, þá verður ekki skilist við pistil þenna án þess að drepa á þá uppgötvun spekingsins í ætternisritúali sínu, að bæði frú Ingveldur og Kolbeinn maður hennar eru afkomendur þeirra feðga Bjarnar frá Öxl og Sveins sonar hans. Vissulega kunna svona uppgötvanir að setja strik í reikning virðingarverðra borgara, sem í aungvu vilja vamm sitt vita. Nú er komin upp sú leiðindastaða, að vont fólk er líklegt með að taka upp á að hía og benda löngutöng á frú Ingveldi og Kolbein á götu og gera hróp að þeim vegna misjafnra forfeðra þeirra. Illhugar úr krataátt eru vísir með að leysa onum sig og múna á þau og litla líflega VG-skruddan að reka út úr sér tunguna í átt til þeirra hjóna.

Segir ekkert gert fyrir tekjulága

Títa Snót í fararbroddi nútímamenningar á Íslandi

Samkvæmt Títu Snót Valdimarsdóttur, sem kunn er fyrir djús og djamm, er komið að því að íþróttahreyfingin færi sig til nútímans og geri djús, þ.e. áfengisneyslu, að reglulegum hluta íþróttaæfinga. Heitkona Jóns Íþróttamanns, hlandsprengjan Oktavía Fest Pálsson, er móðursystir Títu Snótar og hennar helsta átrúnaðargoð og áhrifavaldur. Oktavía hefir á sinni stórmerku æfi drukkið feyknamagn af Lemongini og út frá því þókti Títu Snót tilvalið að nefna veitingastað sinn Lemon. Fyrst um sinn munu íþróttaiðkendur í Versölum þurfa að meðtaka allt að sjö tvöfalda Lemongin á hvurri æfingu.

Það verur örugglega bálfjörugt á æfingum fimleikafélagsins Gerplu þegar allar nettu og kattliðugu fimleikastúlkunar hafa innbyrt sjö tvöfalda Lemóngin; þá má búast við að ærslin á tvíslánni verði æsilegri nokkurn gat órað fyrir. Og í Salalaug veður andrúmsloftið afslappað,eins og í Pollinum í Tálknafirði í gamladaga, þegar gestir hafa meðtekið svo og svo mikil ósköp af þessu Lemongini og sundfötum hefir fækkað umtalsvert. Það skal tekið fram að Lemógin verkar sterklega á kynferðistaugar karla og kvenna so búast má orgíum við og við í lauginni og heitu pottunum.

Já, hjartans vinir mínir nær og fjær, þau í bæjarstjórninni í Kópavogi eru sérlega glaðlynt og upplífgandi fólk, sem unnir þegnum sínum, ungum og gömlum, þess að vera fullum í baði, potti og sundlaug og leyfa sér allskyns ósæmilega hefðan, sem stranglega er bönnuð í öðrum sveitarfélögum. Á Akureyri, því víðfræga afturhaldsgreni, fær aunginn að fara í sundlaug og pott nema í samfestingum; þeir segja fyrir norðan, að þeir séu búnir að fá nóg af bölvuðu óeðli, lauslæti og fryggð í tengslum við baðstaði og íþróttalíf og því brugðist við nekt og stripli með samfestingum og búrkum. 

Á meðfylgjandi mynd má sjá Títu Snót, hún er þessi í miðið, á góðri stund fyrr á árinu ... 

Djúsbar í anddyri Versala

Skútuöldin endurreist og sexæringar byggðir

Þar kom að því að kálfarnir í VG fengu Sjálfstæðisflokkinn og Framsókn með sér í umhverfis- og loftslagsleik. Til að allt fari nú vel þá ætla stjórnvöld að endurreisa bæði skútuöldina og sexæringaöldina, leggja allt flug niður nema grjóthrun í klettum og moka ofan í alla skurði með skóflum, ekki vélskóflum heldur með venjulegum handknúnum malarskóflum. Þetta þykjast auðvaldströllin í Sjálfstæðisflokknum og Framsókn ætla að láta eftir kálfunum með það fyrir augum að þeir verði duglegir í auðvaldspólitíkinni að öðru leyti, auðsveipir og undirgefnir, sem þeir að sjálfsögðu verða.

Og þessi ósköp gerast undir ,,umhverfis- og auðlindaráðherra" sem ekki nokkur lifandi maður hefir kosið til eins eða neins. Það er býsna vel af sér vikið. En auðvitað þarf aunginn að óttast óttast ,,aðgerðaráætlun ríkisstjórnarinnar" af þeirri einföldu ástæðu að hún kemst aldrei til framkvæmda, því Íhaldið og Framsókn verða löngu búin að sparka VG kálfunum út í hafsauga fyrir 2030 og jarðsyngja þá í einum malarbing austur í Holtum, - nú , eður sökkva þeim í sæ austur á Dreka.

Og fyrst Sjálfstæðishetjunum og Framsókn hefir tekist að fífla garmana í VG sona líka andskoti laglega og gera þá að fíflum munu þeir láta kné fylgja kviði og reisa þeim styttu til háðungar á völdum stað. Það líkneski mun verða með kvinnulíkama en þar á ofan hrosshaus með horn, og hali styttunnar verður aunginn hégómi eður músaskott, heldur sérkennilegur útvöxtur í reðurlíki. Og þar eð Gluggaskrautið og ráðherrann sem aunginn lifandi maður kaus eru nú sona og sona til höfuðsins, þá munu þau ekkert fatta og syngja og dansa kringum eigin háðung með helstu dólgum auðvaldsins. 

 

Umbylting samgöngukerfisins nálgast