Framsóknarjólatréð sem gubbaði

Neinei, þetta gefur akkúrat aungin fyrirheit eða góðar vonir um framhaldið eins og félagsmálaráðherra heldur fram. Núverandi félagsmálaráðherra, sem varð frægur fyrir að vera svo ofboðslega róttækur kommúnisti að hann varð að ganga í Framsóknarflokkinn, það munaði ekki nema hársbreidd að hann færi í þeim tímapunkti beint í Sjáfstæðisflokkinn, keypti fyrir ekki svo alls löngu hláleg, eiturgræn, framsóknarjakkaföt, sem hann síðan gubbaði á um borð í flugvél. Til er kjánahrollsmynd af drengtötrinu í framsóknarjúníforminu áður en hann ældi yfir það og satt best að segja falla ofskrautuðust jólatré í skuggan fyrir því fígúruverki.

Samkvæmt málsmetandi sjálfstæðisflokksmönnum eru glæpir nauðsynlegir fyrir heilbrigði kapítalísks þjóskipulags; undirboð, skattsvik, kennitöluflakk og önnur mafíuskyld starfsemi í atvinnurekstri eru ómissandi þing, að mati sjálfstæðishetjanna, sem þeir halda verndarhendi yfir og hafa lengi gert. Samfylking, Viðreisn, Framsókn, VG og Klausturflokkurinn og Píratakjánarnir eru náttúrlega að meira eða minna leyti sammála húsbændunum á Höfuðbólinu í þessu efnum, enda er þetta lið samdauna Íhaldinu í einu og öllu sem máli skiptir.

Til hvers er þá róttæka framsóknarjólatréð að láta gera skýrslu um glæpi svokallaðara atvinnurekenda? Ekki stendur til að gera eitthvað sem stoppar afbrotamennina af, svo mikið er víst. Tilgangur framsóknarjólarésins er aftur á móti þokkalega vel fallin til að slá ryki í augu almennings; sona peyjum þykir alveg sjálfsagt að nota pénínga þessa sama almennings til að kaupa einhverja hálaunaða labbakúta til að búa til skýrslu og tillögur um úrbætur gegn glæpum; það má jafnvel vera að jólatréð leggi fram lagafrumvarp um efnið, en það mun þá verða svo ískyggilega götótt að að allt verður sem fyrr hjá bófunum, enda eiga þeir framsóknarjólatréð og öll hin alþingishænsnin.

„Gefur góða von um framhaldið“

Hér með er yður ráðlagt, frú Landlæknir ...

Heima hjá Brynjari Vondulykt er allt mygla, gólfin skítug og grunsamlega ógeðfellt leirtau í vaskinum. Þrátt fyrir það kemur mikið af kvenfólki í heimsókn til Brynjars, ekki síst um nætur, og er oft mikið um píkuskræki og stympingar þar úti fyrir. Nágrannarnir hafa nokkrum sinnum reynt að kalla til lögreglu og láta fjarlægja hinar ástsjúkur konur, en það hefir ævinlega farið á öfugan veg og það hafa verir nágrannarnir sem klöguðu sem voru keyrðir burt í lögreglubifreið. Þannig gæti líka farið fyrir mygluðu klöguskjóðunum hjá Landlækni og þegar er fyrir hendi gjallgrimm viss um að Hálfdán varðstjóri mundi með ánægju handtaka skjóðurnar og hafa þær með sér niður á stöð.

Það hefir og borið við, að frú Ingveldur og Kolbeinn hafi tekið Brynjar Vondulykt sér til handargagns og baðað hann, stunum upp úr sterkum lút, sem einkum er brúkaður til lögbundinnar böðunar búfjár. Og þar eð Vondalyktin er kunn fyrir að vera ekki vönd að meðölunum og stunda allskyns óábyrgt samlag með öllum fjandanum þá veitir auðvitað ekki af að taka til í músahreiðrunum og rassborunni á þeim villta manni. Hinsvegar er ómögulegt að segja hvað vakir fyrir myglunum hjá Landlæknisembættinu, en óhætt er að leggja til við Landlækni, að láta baða eignirnar upp úr búfjársápu og sjá síðan til hvort vitleysan rjátlast ekki af þeim.

Eitt sinn tóku Máría Borgargagn og sambýlingur hennar, Indriði Handreður, Brynjar Vondulykt með sér heim og létu hann sofa á milli þeirra í hjónarúminu. Daginn eftir báru þau hjón hjónarúmið sitt og sængurnar ásamt koddum og lökum út á lóð og báru eld að. Þar brann þetta nauðsynlega heimilisáhald til kaldra kola. En mikið þó djöfull klæjaði þau í lófana, að taka andskotann í myglulíki og óþverrapestar, Brynjar Vondulykt, og leggja hann á bálið eins eina óþrifalega galdranorn og brenna hann með. Það sem kom í veg fyrir löngun hjónanna var að þau hræddust mengunina sem blossaði upp þegar logarnir færu að svíða karldjöfulinn.

Þriðjungur hefur fundið fyrir myglu

Þetta er allt í áttina

Þá er klausturmunnsöfnuðurinn loks kominn inn fyrir veggi Alþingishússins og er það vel; lifandi alþingishús er að sjálfsögðu mikið nær nútímanum en þetta helvítis holtaþokuprump um hæstvirtan ráðherra (sem oftar en ekki er spilltur og falskur vesælingur) og háttvirtan þingmann (sem ekki nokkur maður getur eða vill bera virðingu fyrir). Þetta er allt í áttina. Vér vongóðir kjósedur bíðum nú eftir að þingmenn fari að snúa sér snöfurmannlega í ræðustól að þingforseta og hóti að hjóla í hann, og tjá honum jafnframt að viðkomandi hafi nú rotað stærri kellingarklessu, eða kallfrussu, en viðkomandi forsetaaumingja og roðhænsni.

Þetta byrjað allt eitthvað svo ansans ósköp vel á klaustri með drengilegum yfirlýsingum, sem gáfu fyrirheit um að enn væru uppi kappar og vígamenn á Íslandi. Nú hefir næsta lota farið fram í Alþingishúsinu sjálfu og lauk með sigri klaustukappans Bergþórs, sem rotaði andstæðinga sína í fljótheitum og stjórnaði síðan nefndarfundi af dugandi röggsemi, á meðan hin rotuðu smá-lyppuðust á fætur og höltruðu og höktu fram á gang eins og aðþrengd gægsn.

Og nú erum vér loks orðin svo vongóð, að vér erum farin að sjá fyrir okkur Sigmund Davíð sitja klofvega ofan á Stengrími og troða moði og hálmi upp í blessaðan munnsöfnuðinn á honum og skrifa eitthvað hjartmæmt á skallann á kallinum. Eða væri ekki yndislegt að koma þar að sem Anna Kolbrún væri búin að hafa Bjarna Ben undir og væri að klæða hann í óhreinar kvennærbuxur utan yfir armaníbrækurnar? Jú, það væri yndislegt, svo sannarlega. Vér vitum og, að allir Íslendingar, sem tök hafa á, sitja botnfrosnir af spennu fyrir framan sjónvarpstækin sín og bíða þess að bein útsending hefjist frá Alþingi til að fylgjast með þegar þingheimi lendir saman í bölvi, klámi og slagsmálum.   

Orðbragðið engu skárra en á Klaustri

Ósiðlegt fólk og afspyrnuleiðinlegt

Ósiðlegt fólk alþingismenn, en einkum þó og sér í lagi afspyrnuleiðinlegt. Leiðinlegur þingmaður er vondur þingmaður, honum eru allar bjargir bannaðar innan veggja þinghússins. Sextíu og þrír hundleiðinlegir þingmenn er óviðunandi plága. Hvað er gert þegar búfjársjúkdómur hefir eitrað fjárhúsið? Jú, það er farið með ólyfjan í fjárhúsið og henni spreyjað í hólf og gólf og út í horn og upp í rjáfur og ekki látið staðar numið fyrr en búið er að útrýma plágunni, en þá er hægt að bjóða ærnar og hrútana velkomin í skemmtilega og heilnæma vistarveru. 

Nú er ég ekki trúaður á að hægt sé að útrýma leiðindaplágunni á Alþingi með því að úða skordýraeitri eða baktéríueyðandi efnum út í hvurt horn eða strá rottueitri um öll gólf; endemin sem þar eru fyrir eru ónæm fyrir þessháttar traktéríngum. Vandamálið er nefnilega þess eðlis, að á það bíta aungin vopn, leiknum er lokið, hann tapaður og við það verðum við að una. Því miður, þér að segja.

Ófélegt dæmi um leiðinlega alþingismenn eru endemin sem náðust á upptöku í klaustrinu. Þarna sátu þau sex eins og átjánbarna feður úr álfheimum og ruddu út úr sér fúkyrðum og klámi og hlógu svo undir tók að eigin heimsku, sem þau héldu víst að væru háhúmorísk gamanmál. Þá er þingflokkur VG aunginn aukvisi í stórleiðindum; skipaður ævintýralega hvimleiðum einstaklingum og svo óheiðarlegum í allri sinni grenjandi skinhelgi, að ekki er nokkur möguleiki að sjá neitt fyndið eða broslegt við þann harmleik. Það verður ærið verkefni fyrir þjóðina að kjósa sér skemmtilegri þingmenn, því þegar framboðslistar eru skipaðir koma allir leiðinlegustu lukkuriddarar landsins á harðaspretti og troða sér í öll sætin. 

Verði að meta sannleiksgildi ummælanna

Hrossabrestasýningin ,,Ellý" fer mikið á taugarnar á fólki

Jæja, ástandið á Gunnari Bragga, eymingjanum svorna, er þá orðið sona alvarlegt. Það þykir fréttamatur að hann hafi sést alsgáður og ekki með skammarlega háreysti og handapat og ekki verið að klæmast. So kvað hann vera orðinn undur minnislaus þegar hann er við skál og heilu vikurnar og mánuðurnir strokist viðstöðulaust út úr höfðinu á honum. Þó er hann bara stjórnmálamaður með öllum þeim göllum sem þeirri tegund fylgja. 

En víkjum þá að hrossabrestasýningunni ,,Ellý" í Borgarleikhúsinu: Þannig hafar til með það stykki, að það fer gjarnan mjög mikið í taugarnar á sýningargestum og menn þurfa ekki að vera undir áhrifum eins eða neins til að geta ekki orða bundist undir þeim fjanda og senda sviðsfígúrunum tóninn. Og einmitt um helgina sat bustaklipptur karlmaður á sýningunni, greinilega fagurkeri sem ekki er vanur að láta bjóða sér hvað sem er. Þessi bustalingur gjörðist ansi hávær á köflum og gargaði á leikarana að þeir væru helvítis kerlingarklessur og sviðnir hlandpúngar og réttast væri að hjóla í þau og hrinda þeim út af sviðinu. Vart þarf að taka fram, að maður þessi var ekki undir áhrifum neinna eiturefna, allrasíst brennivíns og smérsýru, enda er hann rakin bindindismaður frá blautu barnsbeini.

Ekki vitum vér enn hvað bera að gera Gunnari Bragga til gottgjörelsis svo andstyggilegur almannarómurinn hætti að svívirða hann og skralla eftir beru baki hans með kúaklóru. Sendiherraembættið er að eilífu glatað og eflaust fleiri skemmtileg störf. Samt er Gunnsi Braggi ekkert verri en Árni Þór og Gjeir Hooordý. En það mætti gera hann að þjón, þjóni hjá Svavari Sendiherra eða frú Thorgerdi Katrínu; það vantar so oft þjóna hjá yfirstéttinni. Og viss erum vér um, að Gunnsi verður ekki lakari þjónn en góði dátinn Svejk þegar hann þjónustaði konuna sem kom að heimsækja höfuðmanninn, sællar minningar. 

Syni Gunnars Braga brugðið

Máría Borgargagn og stráksláninn í snjóskaflinum

Jú, elsku vinir mínir, það kom fyrir Máríu Borgargagn, eftir að hún komst til vits og ár eins og sagt er, að liggja úti í snjóskafli í sannarlega annarlegu ástandi. Og hún var ekki ein í skaflinum. Ónei. Hjá henni var stráksláni í enn annarlega ástandi og tunglsljósi skein glannalega beint upp í bölvaða ekkisins boruna á honum; við sjálft lá, að halda mætti að þar væri kominn einn af hinum frægu klausturdrengjum Alþingis.

En þar sem snjóskaflinn atarna var úti á víðavangi og fyrir allra augum var ljóst að í tilfelli Borgargagnsins og strákslánans var um alvarleg brot á lögum að ræða: annarsvegar varðandi það að bera blygðan sína á torg og hinsvegar að hafa verið með ölvun og óspektir á almannafæri. Þar af leiðandi var það í verkahring Hálfdáns varðstjóra að skakka leikinn og koma hinum siðlausu lögbrjótum úr augsýn almennings. Og það gerði hann skammlaust.

Hálfdán varðstjóri vóð sem sé eins og tarfur út í snjóskaflinn með kylfu sína og handjárn að vopni. Þar eð ekki var þörf á að beita kylfunni svo um munaði þá járnaði varðstjórinn glæpahyskið með haus við tær og dró það eftir skaflinum að lögreglubifreiðinni. Daginn eftir hringdi Indriði Handreður, eignmenni Máríu Borgargagns, nær dauða en lífi af skelfingu, í frú Ingveldi og sagði henni að nú væri íllt í efni, Borgargagnið væri í varðhaldi hjá Hálfdáni varðstjóra og væri líklegt að sá ónáttúraði fauti væri jafnvel búinn að drepa hana. Frú Ingveldur brá við skjótt og stejaði þegar í stað niður á lögreglustöð. Það mátti heldur ekki tæpara standa, því bæði Borgargagnið og stráksláninn vóru í andarslitrunum þegar frú Ingveldi bar að garði og yfir þeim gein Hálfdán varðstjóri, fnæsandi eins og Þorgeirsboli með húðina á eftir sér. Allt fór þetta vel, því frú Ingveldur keyrði kylfuna Hálfdáns af roknaafli í hausinn á honum sjálfum, en frú Ingveldur hvarf á braut með Borgargagnið og strákslánann og fór með þau rakleitt inn á heimili sitt eins og köttur með bráð sína. 

Var að njóta snjókomunnar

Arnfreður Lyngdalhh hefir lent í örðu eins og meira til

Það er ekkert einsdæmi að fá trukk inn í stofu, fjarri því. Menn hafa meira að segja dregið fjögur stóðhross inn í stofu hjá náunganum með hörmulegum afleiðingum. Já. Arnfreður Lyngdalhh vörubifreiðarstjóri rykkti eitt sinn útidyrahurð nágranna síns úr falsinu og ók með hana dinglandi á eftir sér langar leiði; það höfðu nefnilega pörupiltar fest annann endann á vír í vöruflutningabílinn en á hinum endanum var dálítil járslá sem þeir stungu inn um bréfalúguna hjá fólkinu. Þetta var um nótt og Arnferður bifreiðarstjóri snemma á ferðinni og því fór sem fór, því enginn varð var við neitt fyrr enn óhamingjan skall á.

Það vað heilmikil rekistefna út af hurðinni og nágranninn kærði Arnfreð fyrir húsbrot, skemmdaverk og rof á helgi heimilisins. Og nágranninn sókti mál sitt svo fast að hann og Arnfreður slógust laugardagskveldið næsta á eftir. En Arnfreður svaraði áreytni nágrannans með því að hafa með kerlingunni hans; það var ljóti fjandinn, sagði Arnfreður, því það var soddan bölvuð fýla af kerlingunni, sona eins og hún hafi hætt að baða sig furir áratug eða svo. Síðar bakkaði Arnfreður vörubifreið sinni af alefli á hús nágrannans og pallurinn fór hálfur inn í stofu. Eftir það flúði nágranninn með hyski sitt austur á firði, og er hann þar með úr sögunni.

Hinsvegar voru það Brynjar Vondalykt og Kolbeinn vinur hans Kolbeinsson sem leiddu bykkjurnar fjórar inn í hús vandalauss fólks. Þetta vóru fjögur merhryssi, sem migu öll á gólfið um leið og inn var komið. Svo þursti heimafólkið fram, en það var allt í fasta svefni þegar aðkomumenn og hross bar að garði. Að vísu varð soldið uppþot, en Vondalyktin og Kolbeinn kunnu ráð við því og afvegaleiddu og gjörspilltu húsbændum þessa góða húss á augabragði og nörruðu til athæfis, sem það fólk mun skamma sín fyrir til dauðadags og aldrei nefna aukatenu orði. Svo getið þið velt fyrir ukkar hvað gerðist þar á bæ þessa minnisstæðu nótt.

Fékk trukk inn í stofu

Skírnarathöfn sem viðstaddir gleyma aldrei

Síra Baldvin hefir með öllu aflagt þann óguðlega sið í prófastsdæmi sínu, að skíra saklaus, ómálga börn. Þess í stað heldur hann úti, samkvæmt Jóhannesi skírara, niðurdýfingarskírn og hefir fyrir löngu látið koma baðkeri fyrir útundir vegg í musteri sínu, ekki langt frá predíkunarstólnum. Þá fólk lætur skírast hjá síra Baldvini er það í hið minnsta orðið 13 ára. Fer blessuð skírnarathöfnin fram á þann hátt, að síra Baldvin lætur vatn renna í baðkerið, gjarnan við heilaga, reglubundna guðsþjónunstu, en síðan kemur sá er skíra á í mittisskýlu einni fata og rennir sér ofan í baðkerið og síra Baldvin skírir hann upp ur vatni í nafni Drotins, Guðssonar og Heilagsanda.

Skömmu eftir að síra Baldvin tók upp nýjan skírnarsið við embætti sitt, kom gamall kallskarfur að máli við hann og beiddist skírnar, foreldar hans höfðu sem sé látið undir höfuð leggjast að fela drenginn Guði og síðan var ekkert hugsað um það meir. Á tilteknum messudegi klöngraðist hinn aldraði skarfur til kirkju í mittiskýlunni sinni og hlammaði sér niður í kerið með nokkrum boðaföllum. En þegar síra Baldvin beygði sig yfir skírabarnið fann hann stækan áfengisþef leggja af því. Því er haldið fram og það með dálitlum rökum, að sóknarbörn síra Baldvins, sem vóru við þessa messugjörð muni aldrei gleyma skírninni er þar fór fram, því ekki fyrir löngu var sannað að kona nokkur, sem þar var stödd, en er nú á hjúkrunarheimili með alzheimer og sórkölkun á háu stigi, man þessa umræddur skírn greinilega þó hún sé nú búin að steingleyma öllu öðru.

Þegar síra Baldvin fann djöfuls brennivínsstækjuna af kallófétinu varð honum svo misboðið, að hann reif með öðrum hrammi sínum í hárlubbann á honum og keyrði hausinn á honum á bólakaf í vatnið og hélt honum þar niðri. Kallskepna, sem sé skírnarbarnið, var óviðbúið sona ægilegri skírn varð trylltur af hræðslu í baðinu og fór að sprikla og andskotast eins og hvaldýr í sjálfheldu. Þegar loks síra Baldvin hífði karl upp á hárinu, helbláan í framan og niður á bringu, orgaði hann framan í hinn hálfdauða velsaling: Ég verð víst að neyðast til að skíra þig í nafni heilagrar þrenningar, þó svo það jaðri við guðlast. Og Jón skaltu heita, þó réttara væri að nefna þig djöful og andskota og vígja þig ErkiDjöflinum til endalausrar rassskellingar frá eilífð til eilíðar. Svo reif síra Baldvin um úlnliðinn á Jóni hinum nýskírða og mismunaði honum nær nöktum út á kirjutröppurnar, út í frostnæðinginn og skafrenninginn. Og kallauminginn skakklappaðist heim, rösklega hálftíma gang, og lá heima hjá sér í lúnabólgu í mánuð á eftir.    

Átta systkina skírn í Hallgrímskirkju

Nákvæmlega sama vandamál hafði neikvæð áhrif á hjónaband þeirra

Þetta er nákvæmlega sama vandamál og frú Ingveldur mátti búa við fyrstu ár hjónabands síns. Það endað með því að kveld eitt dró hún tuttugu séntímétra langan, gauðryðgaðan, gaddavírsbút upp úr náttborðsskúffnni, otaði honum að Kolbeini eiginmanni sínum og mælti: -Ef þú ekki gjörir eins og ég vil þá færðu hann þennan upp í andskotans rassgatið á þér og þar með ertu búinn að vera. Síðar sagðis Kolbeini svo frá, að frú Ingveldur hefði staðið við hótun sína ef hann hefði ekki farið óskum hennar og sennilega hefði hann dáið ef hún hefði framkvæmt fyrirheit sitt.

Máría Borgargagn, aldavinur frú Ingveldar og Kolbeins, þurfti ekki að kvarta undan neinu varðandi hvílubrögðin með hönum Indriða Handreði. Ef orð Borgargagnsins eru höfð til hliðsjónar, þá lítur út fyrir að Handreðurinn sé eins og sambland af garðsláttuvél og valtara þegar hann er í sannkölluðum ástarham. Enda hefir Brynjar Vondalykt látið hafa eftir sér, eftir að hafa gist næturpart með Handreðnum í miðstöðvarkompunni hjá frú Ingveldi og Kolbeini, að hann hafi aldrei komist í kast við annað eins andskotans villudýr og öfugugga.

Í dag óru þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn viðstaddar útför kynsystur þeirra, Garðfinnu frá Espilaufdölum, en hún gafst upp á rólunum að knæpunni Foxtrot í Þingholtunum. Það var farið með hina látnu á krufningarstofuna og þar lenntu tveir prófessorar í hár saman út af banameininu, annar fullyrti að Garðfinna hefði dáið úr reiðarslagi, en hinn taldi að um dæmigert brenniínsslag væri að ræða, enda væri líkið af frúnni gegnsósa og angandi af alkóhóli. Við jarðarförina sagði presturinn, dýrðarljósið séra Atgeir p. Fjallabaksen, að vor burtkallaða systir hefði verið kærleiksrík í meira lagi og heðfi hún iðkað kærleikann og ofurástina af fullum krafti og reisn til hinstu stundar. Þegar séra Atgeir sagði þessi fallegu og hugnæmu orð varð frú Ingveldi á að hugsa: -Já, og honum Kolbeini eiginmanni mínum var svo brugðið þegar bölvuð gæran fékk bráðkvedduna, að hann hefir verið í einu skelfingarlosti síðan og hann var meira að segja ennþá með buxurnar niður fyrir kné þegar ég kóm og þókti hann. Og fýlan af helvítinu var verri en náþefur af löngudauðum sel.

Kærastinn svarar ekki í sömu mynt

Oft hefir hann horfið á vit óminnishegrans

Ó, hún er so þakklát fyrir síðdegisbirtuna og fór ekki fyrr að sofa í Svíþjóð,- óóó, hvað þetta er hugnæmt og hugheilt hjá henni Steinunni Þórðardóttur. Og af hverju fór Steinunn ekki fyrr að sofa í Svíþjóð? Sat hún á knæpunni fram yfir miðnætti hvurt einasta eilífasta kvöld? Var hún virkilega algerlega stjórnlaus þarna á kveldin, þambandi lútsterkt café í lítratali, hangandi yfir tölvunni við að snuðra um náúngann? Það er ekki nema von að soleiðis fólk sé alltaf grútsyfjað, og grúttimbrað í þokkabót, á hvurjum morni, skapíllt og grénjandi. Og ekkert getur bjargað því.

Frú Ingveldur og hennar fólk er þeirrar náttúru, að þola langar vökur við allrahanda aðstæður á þá leið að ekkert bítur á þau að nokkru ráði. Oftsinnis hefir Kolbeinn Kolbeinsso, ektamaki frú Ingveldar, horfið á vit óminnishegrans, blakkátsins, í þrjátíu og sex klukkustundir eða meir, samfleytt, og komið skríðandi heim til sín á fjórum fótum, meira og minna klæðalaus, stundum sárþjáður í blessaðri endagörninni sínni. Þá hefir frú Ingveldur tekið á móti honum með þvi yfirfara hann með sínum afburða skilvirku þeffærum; á þann hátt hefir henni oftastnær tekist að komast að hvar piltur hafði alið manninn. Vissulega hefir borið við, að frú Ingveldur hafi fundið sig til knúða að fara á þann vettvang er þefurinn af Kolbeini gaf til kynna að hann hafi verið og haft endaskipti á þeim er þar vóru fyrir.

Eitt sinni gjörðist sá óhugnanlegi atburður, að Kolbeinn kom skríðandi heim í heldur bágbornu ástandi. Í það skiptu þurfti frú Ingveldur ekki að hnusa nema einu sinni til að komast að hvar maður hennar hafði verið. Hún tók sig strax til, komst í mikinn hefndarhug, og óð eins og ein forynja beint heim til vinafólks síns, Máríu Borgargagns og Indriða Handreðs, og misþyrmdi þeim á býsna hranalegan hátt. Borgargagnið og Handreðurinn gátu, sem vonlegt var, ekki röð við reist svo ofbeldisfulli árás og skræktu og grénjuður eins og helvítispúkar þegar Djöfullinn er að leika sér að því að pína þá. Á eftir lagðist frú Ingveldur með vinafólki sínu, þeim öllum til viðstöðulausrar ánægju. Á meðan hefnaraðgerðum frú Ingveldar stóð, dragnaðist Kolbeinn á fjórum fótum hring eftir hring kringum stól í stofunni og þókt látbragð hans líkjast í nokkru tilburðum örþreytts hrúts, sem vill endilega gera skyldu sína, við blæsma á. 

Fór ekki fyrr að sofa í Svíþjóð