Lágt lagst í vesaldóm og hraksmán

Í stað þess að fara að ráði Kristins Hrafnssonar og siga lögreglunni á legáta Trumps, Pompeo nokkurn, sem sagður er utanríkisráðherra USA, og handtaka hann, skreið hún fyrir honum í ráðherrabústaðnum við Tjarnagötu eins og undirgefinn smjaðrari, þess albúin að þiggja einhverja mola úr klóm vargsins. Þar sem ráðherrabústaðurinn stendur nú stóð áður íslenskur torfbær, Melkot, sem sannarlega er fyrirmyndin af Brekkukoti og þar bjó hann Björn okkar í Brekkukoti, sem aldrei hefði skriðið eins og rotta fyrir borgarastétt og auðvaldi, allrasíst fyrir óþokka eins og Pompeo þessum.

En Katrín er ekki af sama standi og Björn í Brekkukoti; hún er af stétt Gúðmúndsens kaupmanns og ritstjóra Foldarinnar og trúlega náskyld því fólki, og að sama skapi er hún óskyld alþýðu manna, verkafólki og öðrum þeim er haldið hafa aðlinum uppi með striti og lágum launum. Þó hefir gráglettni örlaganna hagað því svo til, að Katrín hefur borist í ráðherrastóla fyrir tilstilli pólitískra loddara og óbótamanna, sem af meðfæddum slóttugheitum og óheiðarleika notfærðu sér verkafólk og annað alþýðufólk til að komast til mannvirðinga í stjórnsýslunni. Er til of mikils mælst að boðflennur og viðrinisskoffín hafi sig á brott úr híbýlum íslenskrar alþýðu?

Já, það er vafamál að nokkur stjónmálamaður, íslenskur, hafi lagst lægra í pólitískum vesaldómi og hraksmán en Katrín þessi og í dag toppaði hún sjálfa sig á einkar kauðskan og ógeðfelldan hátt. Að flaðra eins og barin hundur upp um amrískt sluddmenni af verstu tegund og hoppa kringum hann að hætti feitra og undirgefinna þræla er stærri biti en hægt er að þola. Beinast liggur við að Katrín segi tafarlaust af sér og láti ekki sjá sig nálægt stjórnmálum meir, eða hún flytji sig til sinnar stéttar, ásamt hyski sínu, Stengrími, Álfheiði og Svavarsfjölskyldunni, og gangi formlega í Sjálfstæðisflokkinn og eyði þar pólitískum dögum sínum við auðvald og arðrán ásamt með skyldugum þjófagróða á daginn og grilluðum humar og hvítvíni á kvöldin.  

Sammæltumst um að vera ósammála

Afmeyjun er alvarlegt mál. Og ekki er síður nauðsyn að vera í siðlegum nærbuxum

Þegar frú Ingveldur las fréttina af nærbuxum og afmeyjun Coxkerlingarinnar klóraði hún sér lengi með bandprjóni í lendina og ýmist fussaði eða hrækti á vegginn. Loks kvað hún upp þann dóm, að allt þetta Coxdrasl væri skítapakk, sem ætti hvurgi annarsstaðar að búa en uppi í útilegumannabyggðum á fáförnustu afréttu Íslands.

Það sem gerði frú Ingveldi mest reiða í fréttinni af Coxmæðgum, var gjörspillt og pervertísk afstaða móðurinnar til nærbuxnamála dótturinnar, sem frú Ingveldur segir að gangi næst því að hvetja barnunga stúluna til háskalegs sóðalífernis með skítugum og siðblindum graðmennum. - Mér er sem ég sjái og heyri hana móður mína, hvæsti frú Ingveldur, - hvetja mig milli tektar og tvítugs til að leggjast með áhræsi á borð við Kolbein eða Brynjar Vondulykt í afmeyjunarskyni og klæða mig áður í gamlar og velktar nærbuxur af sjálfri sér! Ég hebbði skohh hjólað í kerlinguna, hebbði hún boðið mér þetta á sínum tíma, og barið hana.

En Coxkerlingin, sem lætur að því liggja að hún sé ekkert blávatn, kveðst hafa verið stillt telpa og hlýðin og um fram allt heiðrað föður sína og móður og treyst þeim í hvívetna, þegar þeim þókti mál til komið að hún færi að frillast af fullri alvöru með nærbuxnaskiptum og afmeyjunum. - Og hvur ætli hafi svo afmeyjað þetta kvikindi?, sagði frú Ingveldur stundarhátt og horfði þýðingarmiklu augnaráði á Kolbein eiginmann sinn og Máríu Borgargagn, sem þá var stödd að þeim hjónum. - O ætli það hafi ekki verið friðill mömmu hennar?, svaraði Kolbeinn spekingslega. - Eða mamman hafi fengið einhvern frænda sinn til verksins, bætti Borgargagnið við, -soleiðis ætlaði kerlingaröspin hún mamma mín að fara að með mig. En þau gripu í tómt hvað mig áhrærði, því eg missti minn meydóm þá eg var enn í barnaskóla.
So hlógu þau öll eins og Andskotinn við eldhúsborðið og Kolbeinn skemmti sér svo innilega að hann varð að margþurrka tárin af hvörmum sér.

Missti meydóminn 21 árs

Bíddu við með Geirmundi Valtýrssyni og lífsreynsla Jóns Vínanda

Þetta undursamlega atvik minnir mig á kviðlinginn ,,Bíddu við" sem hann Geirmundur okkar hérna Valtýrsson öskraðið yfir land og lýð um árið. Konan í Breiðholtinu mæti af munni fram til mannsins. ,,Bíddu við" og svo vissi maðurinn ekki fyrri til en hann var fallinn í ræningjahöndur, og það voru varla kvenmannshöndur. Og þegar stúlkan brá dúklagningahnífnum að hálsi honum talsi hann úti um sig af afhenti myndavélina.

Sona kom líka fyrir hann Jón eitinn Vínanda. Hann var að krafla sig heim til sín, augafullur, þegar byrst kérlíngarödd, rám og váleg, orgaði til hans: Kondu hérna Jón Vínandi og það strax! Jón hugðist vera sniðurgur og þóttist ekki hafa heyrt röddina. En þá var allt í einu rifið í bakhlutann á honum og hann dreginn eins og hundur á skotti bak við heydrýli nokkuð er hróflað hafði verið þar upp. Og þarna í náttmyrkrinu og súldarnepjunni var Jón kynsmánaður á siðferðislausan hátt og það svo rækilega, að hann ætlaði aldrei að finna buxurnar sínar aftur í þessu ógurlega myrkri. Nærbuxurnar fann hann aldrei, en sá þó af og til nærbuxur á snúru við hús í þorpinu sem svipaði til hinna horfnu nærbuxna. Hann hafði lengi konuna í því húsi grunaða um græsku og hafa unnið gegn sér í kynferðislegum málefnum.

Ekki var skárra þegar Jón eitinn Vínandi hrökk upp um miðja nótt við að einhver ókennileg og ókunn rödd talaði til hans og sagði: ,,Ef þú andskotast ekki til að reisa tjald þitt undir hérbérgisglugg mínum um næstu verslunarmannahelgi keyri ég ísöxina í hausinn á þér. Á fimmtudagskveldi fyrir verslunarmannahelgi gjörði Jón tjaldbúð sína inni á lóð undir glugga hvar inn bjó kvendi, sem aunginn vissi til að verðið hefði við karlmann kennd, fyrr eða síðar. Þessa verslunarmannahelgi gjörðist heldur ekkert í lífi Jóns, hann fékk sér afrétting á morgnanna og pissaði út um tjaldskörina og var dauður um hádegi og var dauður fram yfir kveldmatartíð, en þá reis hann upp á afturlappirnar og gól út um tjaldið, en kvenmaðurinn innan við gluggið var alla þá helgi störf af hræðslu, því hún óttaðist að skepnan í tjaldinu mundi þá og þegar brjóta sér leið inn um gluggann og láta verkin tala við hennar óskerta meydóm.

Hótaði að skera mann á háls

Vigdísi varð alvarlega á í messunni; búin að skjóta sig 100 sinnum í fótinn

Veslingurinn hún Vigdís Haukggx stakk heldur betur klónni í rangan þumal er hún hugðist kæra Dag og þau hin fyrir kosningasvindl því henni varð það á fyrir slysni að kæra sjálfa sig fyrir að hafa haft brögð í tafli við borgarstjórnarkosningarnar í Reykjavík í fyrravor. Og fyrst sona tókst til, þá er sýnt að Vigdís verði tekin föst og hneppt í gæsluvarðhald. Nú, það eru afar hörð viðurlög við kosningasvindli, þannig að útlitið er ekki gott hjá Vigdísi. Þó skal tekið fram að einn íslenskur ,,stjórnmálaflokkur", eða sokallaður ,,stjórnmálaflokkur", er undanþegin refsingum þó hann verði uppvís um að hafa haft rangt við og jafnvel hagrætt kosningaúrslitum.

Það var svo sem við því að búast að Vigdís, eyminginn svorni, mundi skjóta sig í fótinn í þessu kosningasvindlsmáli, eins og öðrum málum. Fætur hennar eru hreinlega orðnar útskotnar eftir upphlaup hennar; hún er ekki enn orðin gróin sára sinna eftir braggafimbulfambið og enn skal haldið út í ófæruna. Ef hún verður ekki tekin úr umferð núna verður hún komin á kreik í næstu viku og þá er viðbúið að hún skjóti sig svo skemmtilega í fótinn að hún fjúki fyrir björg. Alveg eins og Sigmundur hennar fauk fyrir björg þegar hann hugðist ganga í klaustur. Já, sá fór nú í hund og kött, drengurinn sá.

En ógæfa og ófarir Vigdísar eru ekki á okkar ábyrgð og nú finnst okkur nóg komið af skemmtun af hennar hálfu. Í því sambandi er rétt að minnast þess, að það eru við skattaborgararnir sem berum hitann og þungann af uppihaldi Vigdísar, hvort heldur hún fremur axarsköft í Ráðihúsi Reykjavíkur elligar er í vist að Kvíabryggju. Og þar sem hennar yndæll ástmögur og klausturjúnkur, Sigmundur Davíð, hefir so ansans ári góð sambönd á Tortólu og sjálfsagt víðar, þá er ekki nema eðlilegt að hann sjái um uppihald kerlingar úr því sem komið er; hann getur áreiðanlega fengið að geyma hana í hundrað og tíu ára leynihólfi í Panama ef hann vill.

Vigdís kærir borgarstjórnarkosningar

Ráðlegt er, - og útreið auðvaldsbelgsins í flaginu

Ef eg á að segja alveg eins og er, þá aðhyllist eg þvagfræðinga langt umfram hagfræðinga. Einhverju sinni kvað þjóðskáldið: ,,Ráðlegt er að hafa í hakk / hagfræðinga og skítapakk" og fékk bágt fyrir; þjóðskáldið var sem sé svipt listamannalaunum og réttindum til að sækja um í öðrum sjóðum og hnepptur í fangelsi fyrir kviðlinginn. Og ekki nóg með það: Yfirvöldin sendu flagara til eiginkonu þjóðskálsins, meðan það sat inn, til að fífla hana og báru síðan þjóðskáldinu fréttir af skefjalausum hórdómi konunnar með flagaranum.

Hinsvegar eru þvagfræðingar fólki til gagns, þveröfugt við hagfræðingana. Þvagfræðingar taka mönnum, og ekki síður konum, hlansýni til að rannsaka og komast þá stundum að því að hlangjafinn er haldin hættulegum sjúkdómi, til dæmis kynæði eða pervertsisma. Það er nú það. En helvískir hagfræðingarnir eru bara nýtilegir fyrir gráðuga auðvaldsbelgi, sem vilja fá fræðilegan stimpil á fjárglæfrana og ránsskapinn.

Enn í dag stendur mér jafn skýrt fyrir sjónum og hefði það gerst í gær, þótt stinn fjeregtíu ár séu síðan, þegar dauðadrukkinn auðvaldsbelgur í jakkafötum og með hatt velti sér krossbölvandi eins og mannýgur griðungur upp úr moldarflagi, sem strákarnir höfðu leitt hann út í. Þeir néru honum viðstöðulaust upp auðvirðilegum arðráns- og auðvaldsgróðasóttartilburðum hans. Þegar kalltuskan lá á ýstrunni í flaginu, baðandi út skaunkunum án þess að geta rótað sér, minnti hann á skjaldböku eða pöddu sem orðið hefir afvelta. Það eins sem aðgreindi skepnuna frá skjaldbökum og pöddum var hroðafengin munnsöfnuður hans, bölv og heitingar. Svo voru strákarnir búnir að fá nóg af því að láta auðvaldsbelginn skemmta sér, en áður en þeir hurfu af vettvangi sparkaði einn piltanna þéttingsfast í rassboruna á afvelta auðvaldsbelgnum en annar gerði auðvaldshatt mannsins upptækan og hafði hann á brott með sér.   

Ekki búast við sömu vöxtum og í Svíþjóð

Þrír kurfar saman, tveir karlkyns og tveir kvenkyns

Dálagleg myndin sem fylgir fréttini atarna um að hugmynd ráðherra hafi ekki verið rædd. Það er er auðvitað eðlilegt að hugmynd ráðherra hafi ekki verið rædd, því hugmyndir sem hljóma eins og ölæðisraus örvita dyrkkjumanns eru ekki ræddar. En myndin af gripunum er snjöll, enda að öllum líkindum tekin í flórnum á Framsóknarfjósinu.

Nú er það svo að Framsóknarmaddaman er orðin hundrað ára gömul og ennþá bráðhress með köflum, en undarlega sauðheimsk í aðra röndina og orðljót með afbrigðum. Hinsvegar er Lila-Íhaldsframsókn tvítug og hélt upp á ammílið sitt af einkennilegum glæsibrag um helgina og bauð í knallið heimskunnum bleristum og auminginjum með hor og slef. En ammílísveislan fór öll úr skorðum og Sendiherrar og pípuhattar ultu eins og mannataðshrúgur út um öll gólf.

En myndin, skohh ... myndin. Já, myndin sýnir tvo tudda að lemja jötuböndin og geimveru af íhalsdframsóknartegund. Sumir segja að þetta kúnstuga slekti séu landsfeður, þó reynslan segi að það sé þríeinn átjánbarnafaðir úr álfheimum.

Hugmynd ráðherra ekki verið rædd

Hver andskotinn er ,,mannauður"? Eða ,,fjármálaáhætturstýring"?

Eins og góðum kapítalistum og kapítalistasleikjum sæmir, valsa hinir gölnu frammámenn meirihlutans í borgarstjórn Reykjavíkur um ganga ráðhússins skellihlægjandi og tístandi eins og gelgjuskjátur á villugötum. Trúlega er þetta lið gapandi af hlátri af því þeim hefir hugkvæmst að baknaga einhvern minnihlutahópinn, til dæmis Vigdísi Hauks, sem er ígildi minnihlutahóps hinna hæddu og smáðu. 

Ekki er um það að ræða að allir fjórmenninganna flissandi skilji baun í kerfisflækjunni, sem eitthvert illmennið hefir logið inná blessaða sakleysingjana í meirihluta borgarstjórnar. Það er eilítið hátimbrað, fyrir ekki stærri eða merkilegri bóga, að leggja fram óhugnanlegt drullumall um óþrifnað á borð við ,,nýsköpun", ,,mannauð" og ,,fjármálaáhættustýringu." Hver er, með leyfi, þessi andskotans ,,mannauður"? Er lifandi fólk einhverskonar auðlind, í líkingu við dauða þorska, fyrir kapítalista að arðræna? Og hverjum fjandanum ætlar Líf Magnínu að fjármálaáhættustýra? Stendur til að fara að gambla með rekstrafé íbúa Reykjavíkur, fara með aurana í eitthvert casínóið og fórna því við rúllettuborðið? Jónas heitinn Árnason segir á vísum stað, að flokkseigendur flokksins hennar Lífar kunni hvergi betur við sig en við rúllettuborð kapítalismans og hann gat ekki hugsað sér að tala við það eins og sósíalista.

Um ,,nýsköpun" meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur er sennilega best að hafa sem fæst orð; fyrir það fyrsta hafa flissararnir fjórir ekki hugmynd um hvað ,,nýsköpun" er, nema hvað eium þeirra rámar í að það sé eitthvað um að henda milljonum á milljonir ofan í að mjókka götur, gróðursetja pálmatré í glerhólkum og að reka blygðunarlausa láglaunastefnu. Það er ekki nema von að Vigdís Hauks sé hneyksluð á þessum útúrfirrtu beinmökkum. Síðast sagðist Vigdísi svo frá, að á borgarstjórnarfundum gætti hún alltaf vel að því hvort meirihlutaeignirnar væru nokkuð búnar að væta buxurnar eða gera illa í sig til baks, því það þurfi að annast þessi grey eins og ósjálfbjarga hvítvoðunga.   

Borgin leggur niður SEA

En hvað með Hálfdán varðstjóra?

Allt er nú gott og blessað með kallinn í Lækjarvaði, sem hafði kastað yfir sig lögreglujakka áður enn hann fór út á sjoppu í rigningunni; og hvað með þó greyið hafi verið með kylfustubb og handjárn, þetta eru orðin so algeng hjálpartæki í ástarlífinu að enginn gerir athugasemd við nema forpokaðir afturhaldseggir frá miðöldum. Svo er sú spurning áleitin hvort kallinn í Lækjarvaðinu sé nokkuð verri en lögregluþjónar á ríkisframfæri, sem leggja heiðarlega borgara í einelti með ófögrum uppátækjum.

Hálfdán varðstjóri, nokkurskonar flaggskip íslenskra lögregluþjóna, lét sig hafa að vaða út á götu í lögreglujakkanum einum fata og handtók af handahófi konu, sem átti fyrir tilviljun leið framhjá lögreglustöðinni. Nokkrir krakkar, átta til tíu ára gamlir, stóðu álengdar og störðu hugfangnir á þegar Hálfdán varðstjóri færði kylfuna ofan í hausinn á konunni, setti handjárnin á fæturnar á henni og dró hana eftir sér inn á stöðina á löppunum. Nokkrum dögum síðar stökk Hálfdán út úr lögreglubifreið sinni, enn á lögreglujakkanum einum fata, og vóð inn á sjoppu til að kaupa sér vindil. Síðan ókan reykjandi á ofsahraða eitthvert út í óvissuna.

Í dag þykir ekki tiltökumál þótt Hálfdán varðstjóri setjist ölvaður undir stýri og fari að elta fólk á lögreglubifreiðinni með það að markmiði að handtaka það og færa í fangageymsluna, þar sem hann verkar og afdjöflar þetta óheppna fólk. Einum náði hann með hurðinni um leið og hann blússaði fram hjá honum. Þetta var maður á miðjum aldri og hann skondraðist yfir gangstéttina og slengdist utan í húsvegg og hálfrotaðis. Hann var því Hálfdáni varðstjóra auðveld bráð; Hálfdán fór með manninn niður fyrir sjóvarnargarð og leysti þar onum hann. Og kona mannsins brjálaðist þegar hann kom heim, því hún hélt að hann hefði gefist Hálfdáni varðstjóra á vald af fúsum og frjálsum vilja.

Klæddist einkennisjakka lögreglunnar

Abstrakt de la krataeðlið

Tralli í títuna.
Tott trall ley.
Mígði í pítuna
og skítti á spýtuna.
Hott tott tey.

Kemur hann, eður kemur hanna ekki. Það er altso spurningin. Er hann að drekka romm með junge dame Tomm Fýlí Romm Domm Bomm? Hvað er með hann Loga og fréttahaukinn Boga? Hví flýja þessi endemi eins og fætur toga? Vindbelgur kemur og Vindbelgur fer og Vindbelgur og krataeðlið fara í taugarnar á mér. Sathan og Sathan, hvunær kemur fatan?

Einn var úti að djúsa
yli kvenna fjær.
Einn var úti að djamma
og daman færist nær.
Og daman greip hann volgan
og viti sínu fjær. 
Og nú er hann sagður perri,
öllum öðrum verri.
Nú er slokknuð stjarna skær.

Það hefir komið fyrir einn og einn drenghnokka að elta krataeðlið út í móa og lenda þar í vandræðum og ekki átt afturkvæmt.

Reiknar með Ágústi aftur á þing

Heillaósk með ósk um skjótan dauðdaga

Það verður mikið um dýrðir þegar hið úrkynjaða hrafl, sem enn er þar eftir, heldur upp á tvítugsafmæli VG. Á Austfjörðum þykir hið mesta hrós um burtsofnaðan mann, að segja að hann hafi dáið langt fyrir aldur fram. Hið sama verður ekki sagt um ,,Vinstri"hreyfinguna ,,grænt" framboð, þó hún sé ekki nema tvítug, þá segja orðvarir menn og góðgjarnir, að það lifi lengst sem lýðum er leiðast. Það þýðir á hversdagslegu mannamáli að fyrirbrigðið VG hefði átt að lognast út af í barnæsku, helst á þann hátt að hausnum á því hefði verið slegið við hestastein, eða ofn, og hin gerspillta, illgjarna og stólyngna heilastarfsemi hefði slumsast niður í svaðið.

Já, félagar, það er aldeilis fátt um fína drætti lengur í VG, en þeim mun meira af fúlli undanrennu, hlandmyglu og undirferli rottunnar og refsins. Sósíalistarnir nær allir horfnir á braut, en eftir situr lítilfjörlegur hrærigrautur af efri millistéttarhyski, hægrisinnuðu og hraðlygnu. Og formaðurinn gluggaskraut af borgarastéttinni, en háyfirformaðurinn Samherji auðvaldsins og andlegur vandræðamaður og vesalingur úr herbúðum lágkúrunnar og kringum þessa stórbiluðu formenn vappa Flokkseigendur og hrista skargripina sína og leysa vind svo lítið ber á.

Fyrir skemmstu birtist mynd í fjölmiðlum af formanni VG, gluggaskrautinu mikla, sveigja sig og beygja af ánægju framaní framkvæmdastjóra stríðsarms heimsvaldasinna og auðvaldsbarónanna, NATÓ, en í bakgrunni er skjaldarmerki þessara undirförulu lyga- og blóðsamtaka. Þessi sérstaka mynd er afar afhjúpandi fyrir úrkynjun og aumingjaskap VG, sem samanstendur í dag af Flokkseigendafélaginu einu saman, og fámennum samtíningi af pólitískum heimskingjum, skítapakki og fávísum undanrennubörnum, sem allir fá aulahroll af að horfa sem snöggvast fram an í. Ég ætla ekki að óska VG til hamingju með afmælið, þó ég hafi tekið þátt í að stofna þann óskapnað, og vona að þessi pólitíski og andlegi krypplingur og afbrotaskítur lognis út af mjög bráðlega.    

Fagna 20 ára afmæli VG