Ahh, þetta var bara hann Brynjar greyið, vér fyrirgefum honum öll

Æ þetta var nú bara hann Brynjar greyið Vondalykt, dálítið illa fyrirkallaður, sem sparkaði í bílinn og tók í hnakkadrambið á konunni. Vér verðum að vera kristilig í anda og fyrirgefa vórum góða bróður þennan misskilning og þessi miss-misstökk. Ef til vill hefir bifreiðin verið að þvælast fyrir Vondulyktinni og hann tímabundinn; hann þarf að sinna mörgum skyldum á dag hann Brynjar þótt hann sé í annarlegu ástandi, sem ekkert er víst að verið hafi. So hefir konan vafalaust skrúfað niður rúðuna og farið að senda honum tóninn, kallað hann mörgum óviðurkvæmilegum nöfnum og haft jafnvel í hótunum að brjáota rúðu í eldhúsinu hjá frú Ingveldi með grjótkasti. En eins og ég segi: Hvað vitum við; hvað vitum vér.

Nú kemur í hug gamalt atvik, sennilega frá því kringum aldamót, og fjallar um þegar frú Ingveldur vóð út úr bifreið sinni, en hún hafði stöðvað hana á gatnamótum við rauðu ljósi, reif upp hurðina á bifreiðinni sem var fyrir aftan hennar og dró ökumannin, konu nokkra, út með valdi og barði hana. Síðan seildirs frú Ingveldur aftur inn í bifreið konunnar og dorgaði út eins eldri frú, sennilega móður konunnar, og flengdi hana á bert rassgatið farman í öllu fólkinu sem átti leið þar um og það var margt fólk. Þá var ekkert eftir nema ganga hring í kringum bifreið hinna óforskömmuðu mæðgna og berja grjóti, vel og vendilega.

Þegar Hálfdán varðstjóra bar að gatnamótunum til að skakka leikinn var frú Ingveldur á bak og burt so Hálfdán varð að handtaka mæðgurnar, aðra með buxurnar á hælunum, hina með blóðnasir, brotna framtönn og í kjólgopa, flengrifnum frá hálsi og niður fyrir nafla. Og í fangaklefanum veitti Hálfdán varðstjóri konugörmunum slíka resingu að lengi verður í minnum haft á lögreglustöðinni; ekki var nóg með að ópin og öskurhryglur þeirra mæðgna heyrðust út á götu, heldur var aungvu líkara en Hálfdán varðstjóri hefði velt sér upp úr gaddavísrflækju, svo var hann grátt leikinn af klóm og tönnum mæðgnavilludýranna.  

Gekk í skrokk á konu á Háaleitisbraut

Hinn virðulegi heimilisfaðir glímdi við átfíkn er aungvu var lík.

Við þekktum forðum virðulegan heimilisföður, sem var óþreytandi á að segja öðrum hvað hann væri lifandis skelfingar mikill fjölskyldu- og heimilismaður og að í hans huga gegni heimílíð, kona og börnin fyrir öllu. Það kom okkur því nokkuð á óvart, að Nonni litli, sonur þessa manns, fjegurra ára sómapiltur, væri allt í einu andaður og fylgdi andlátfregninni að hann hefði deyðað úr ófeiti. Auðvitað þókti þessi fregn eitthvað málum blandin, en það var svo sem ekki verið neitt að fara ofan í saumana á því.

Svo gjörðist það, að Sigurveig, eiginkona fjölskylduföðurins mikla, var hrokkin upp af og í kjölfarið á þeim sorgartíðindum, var farið að hafa í flimtingum, að Sigurveig sáluga hefði líka farist úr ófeiti eins og Nonni litli. Hálfum mánuði síðar var kunngert, að Kata, bráðmyndarleg og elskuleg dóttir fyrirmyndarpabbans, væri líka dauð. Það fylgdi fréttinni af burtsofnun hennar, að hún hefði drepist úr hor.

Nú voru þrír af fyrirmyndarheimili fyrirmyndarheimilisföðurins horfnir fyrir ætternisstapa af ófeiti, komnir undir græna torfu, hungurvöku þeirra lokið. Þá var ekki um annað að ræða en að banka upp á hjá hinum virðulega heimilisföður og kanna hvað þar hefði verið á seyði. Aðkoman var vissulega misjöfn, tvö eftirlifandi börn lágu í andaslitrunum, horfallin og meðvitundarsljó. En heimilisfaðirinn var vel á sig kominn, feitur og pattaralega og það bókstaflega lak af honum velsældin hreystin. Þegar búið var að taka hann fastan og farið yfirgeyra hann, kom upp úr dúrnum, að hann hafði étið allt sem tönn á festi, innanhúss og utan; graðgað í sig hvurju einast snitti matarkyns, sem kom inn á heimilið, en börnin og konan grétu sig í svefn af hungri á hverju kvöldi af því að fyrirmyndarheimilifaðirinn var búinn að éta allt sem hægt var að éta á heimilinu þann daginn. Við lok yfirheyrslunnar viðurkenndi heimilisfaðirinn, að hann hefði ekki látið við sitja að éta allt frá fjölskyldunni, heldur hefði í þokkabót eldað og etið litla feita strákinn sem hvar fyrir tveimur árum og aunginn vissi hvað af hafði orðið.

Glímir við matarfíkn - Laug að Frey

Eftir veruna í rassvasa Stengríms Samherja

Neineineineinei! Skríður nú ekki nema enn ein strengjadúkkan undan bæli gömlu Framsóknarmaddömunnar, strengjadúkka sem er alin upp veð frelsissöngva Samherjanna í Norðaustukjördæmi. Og auðvitað talar frú Ólsen tungum, nema hvað, allsendis óskiljanlegar hvurjum einasta manni; það sækir meira að segja hnerri að hvolpunum þegar þeir heyra á vaðalinn í henni. Hún er svo firrt, aumingja konan, eftir veruna í rassvasa Stengíms Samherja, að hún heldur að auðvaldsstjórnin sem hún er í hafi gert eitthvað sem stuðlar að jöfnuði og bættum kjörum! Eigum við að vorkenna frú Ólsen fyrir óvitaskap, eða er hún bara hringlandi auðvaldsjólatré og fylgitungl ódáma á borð við flokkseigendur VG? Vér höllumst að hvoru tveggja.

Máske hrökkur einhver við að heyra þingmann VG, ,,Vinstrihreyfingarinnar" (sem varð aldrei vinstri né græn) enduróma eins og páfagaukur talsmáta Bjarnaben, sem vinnur eingöngu fyrir sig og sitt auðvald, Engeyarmenn og Tortúlista. En það þarf aunginn að undrast: Undanrenna sem steypt er saman við kássu úr úldnum hundsskrokkum verður samstundis að sömu ýldu og fyrir var í tunnunni með úldnu hundunum. En ekkert vantar samt upp á að okkar strengjadúkka sé ekki uppstríluð, skreytt sem jólatré, stuttpilsuð og hringlandi skartgripum. 

Í næstu alþingiskosningum sem fram fara á Íslandi verður útför VG gjörð. Rytjunum af óskapnaðinum, verði þær yfirleitt einhverjar, verður kastað í gamla, hálfuppgróna mógröf; þetta heitir að vera dysjaður utangarðs á Íslandi og fellur einungis sérlegum svikahröppum og ódámum í skaut. Þá munu hverfa úr Alþingishúsinu bæði skaðræðiskvikindin og landeyðurnar sem fylla þingflokk VG í dag. Þetta verður eins og tímabær aflúsun og vonandi fylgja fleiri óþrifnaðarhópar með VG í mógröfina í næstu kosningum.

„Til­lög­urn­ar af­skap­lega góðar“

Fyrir vestan lögðu þeir dýraboga fyrir skemmdarverkamenn og veiddu vel

Þeir hafa gjörst helst til stórtenntir með úðabrúsana í nótt götustrákarnir, sem fengu skreytingaráráttu sinni út við Kérlíngaskólann í Reykjavík. Nú, má það vel satt vera, að téðum Kérlingaskóla hafi veri nauðsyn á örlítilli andlitslyftingu, því satt best að segja hafa kérlíngarnar, sem útskrifast hafa úr skóla þessum, verið furðu myglaðar og hefir ástandið í þeim efnum farið vernandi ár frá ári. Sumir vilja meina að í Kérlíngaskólanum sé eingöngu kenndur fémínísmi með áherslu á sterkan dólgafémínísma og allur þessi fémínísmi hafa gjört nemendurna náttúrlausa til höfuðs og klofs, sem sýnir sig í geðvonsku, andremmu og efrimillistéttarhroka. 

Við skóla nokkurn vestur á fjörðum fóru stjórnendur að veita því eftirtekt að hryðjuverkamenn væru komnir á kreik. Ódámarnir máluðu upp klám og mannorðskemmandi óþverra á veggi skólans, jafnt að utan sem innan. Þetta orðbragð var því miður með þeim hætti, að ekki er hægt að gefa sýnishorn af því hér. En ástandið var orðið alvarlegt þegar skólayfirvöldum hugkvæmdist að leggja dýraboga við veggi skólans, bæði út og inni. Daginn eftir varð ljóst, að tveir óþokkar höfðu gengið í bogana, en vóru því miður á bak og burt þegar að var komið um morguninn.

En þeir er gegnu í dýrabogana gátu ekki leynst lengi, því þeir vóru stórslasaðir. Það sem vakti undrun skólayfirvalda og þorpsbúa var, að sökudólgarnir vóru ekki götustrákar heldur virðulegir borgarar, karl og kona, hún forseti bæjarstjórnar, hann frægur útgerðarmaður, vellríkur. Um þennan andskota var fjallað fram og aftur í þorpinu og er víst fjallað enn, en niðurstaða er aungin. Þrátt fyrir allt þókti þorpsbúum ofurvænt um sinn oddvita og útgerðarfursta og héldu áfram að gera gælur við það fólk með skyldugum rassasleikingum og öðru ógeðfelldu flaðri.

Skemmdarverk á Kvennaskólanum

Framsóknarmaður fer í framsóknarverkfall í mars

Nei sko, ætlar ekki nema framsóknarmaðurinn á Akureyri í framsóknarverkfall í mars. Það held ég verði nú barn í brók. Það er nefnilega allt líkt með framsóknarvírusnum og krataeðlinu, þetta er sami sjúkdómurinn þegar öllu er á botninn hvolft og legast aðallega á vissar heilastöðvar sem hafa með skynsemi, heiðarleik og sannleiksást að gera. Svo talar framsóknarverkalýðurinn við Eyjafjörð eins og hann hafi ekki vitað neitt um upp á hvað stríðsyfirlýsing ríkisstjórnarinnar við láglaunafólk ætti að hljóða; þessi einstaki framsóknarformaður er nefnilega í margfalt betra sambandi við ráðsmann, húskarla og griðkur Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu heldur en verkafólk, hvað þá hann sé í sambandi við hina nýju, róttæku verkalýðsforustu.

Það sem maður sjái kallpúnginn, einan í verkfalli á muflumprýddri skrifstofu sinni, veifandi framsóknarfánanum og í beinu sambandi við Sigurð Inga, gifturíka kaupfélagsstjórann á Króknum, Guðna og að sjálfsögðu gömlu, karlægu og geggjuðu Framsókanrmaddömuna, sem farin er að lykta eins og mjög alvarlegt umhverfisslys. Það er sko verkalýðsbárátta sem brað er af og talandi er um.

En ósköp er þessi loddaraleikur framsóknarverkalýðsins fyrir norðan land orðinn lúinn og snjáður; það hefir aungin sála gaman að þessu framsóknarfarsalengur, nema auðvitað Samherjarnir, sem hlægja sig máttlausa á hverjum degi að baráttuhug og baráttutiltektum Bjössa framsóknarverkalýðs á verkalýðskontórnum á Akureyri.

Verkföll líkleg í mars

Svo rak hann löngutöng upp fyrir heiðan himin

- Já, hún hefir alltaf verið laus á bárunni hún Máría Borgargagn, sagði frú Ingveldur, - og ekki skánaði henni þegar helvítis Handreðurinn sprautaði hrossahórmóninum í hanna, þá varð hún gjöróð á köflum. Nú, ef hún bragðaði vín þá var eins og hún væri með sjálfvirkan sleppibúnað, eða bara að nærbuxurnar hreinlega gufuðu upp af henni eins og reykur. Það var heldur aunginn pérsónuafsláttur hjá henni þegar hún var lögst á garðann og drengirnir stóðu í röð við dyrnar og biðu eftir að hún æpti: Næsti!

Og frú Ingveldur hélt áfram og mælti: - Svo tók Handreðurinn fyrir þetta lauslæti frúarinnar og bannaði henni samneyti við Grænlendinga, Grænhöfðaeyinga og Brimarbúa. En Máría Borgargagn var ekki af baki dottin því einn morgunin vaknaði Handreðurinn við að húsmóðirin hafði gert stykkin í rúmið. Það var því auðséð að sambúðin var komin á alvarlegt stig. En þá hugkvæmdist honum að sprauta naugripaméðali við súrdoða í kerlingarskömmina og hún varð samstundis fyrirmyndarsjálfstæðiskona með rótsterku framsóknarívafi.

Máría Borgargagn er forhert og hún fullyrðir að framanskráð snakk frú Ingveldar sé illgjarn uppspuni frá rótum, haugalýgi og viðbjóðsleg tilraun til mannorðsmorðs og ofbeldis. Hinsvegar ber Borgargagnið að frú Ingveldur þekki hægrisinnaðan rithöfund með stífa löngutöng. Þessi kunni rithöfundur er undir sömu sök seldur og aðrir hægrimenn að sækjast mjök eftir að bíta gjéirvörtur af kerlingum og beita þær síðan löngutönginni. Þeir skilja sem þekkja til. Eins er með ögrunartillögu Bjranaben, hún er óforskömmuð og tóm endaleysa eins og orð og gjörðir frú Ingveldar og Máríu Borgargagns. 

Boða nýtt 32,94% skattþrep

Það verður sókt heim og því steypt og sökkt

Hananú, þá gerði ríkisstjórnarfólk svo ægilega í buxurnar, að jafnvel Villi Birgis, sem kallar ekki allt ömmu sína, tók til fótanna út úr Stjórnarráðinu svo hann kafnaði ekki í eitruðum gasumekkinum sem gaus aftan úr ráðherranefnunum, einkum forsætis- og fjármálaráðherra, sem virðast haf étið einhverja andskotans ólyfjan ofan í sig. Síðan vóru Drífa ASÍ og rafmagnsmaðurinn borin út undir bert loft á börum og alls óvíst á þessari stundu hvernig þeim mun reiða af.

Þegar þessi ósnotra frétt af samkomu ASÍ fólk og ráðherra spurðist út fóru margir ofan í kistilinnn sinn og dróu upp rauða fána og heykvíslar, nokkrir sóktu atgeira sína fram í geymslu og þurrkuðu af þeim rykið. Brátt verður auðvaldið sókt heim og því steypt í eilífa glötun, sem það hefir sjálft búið sér; aunginn mun sjá eftir því óféti.

Mest verður þó um dýrðir þegar skorið verður á strengina sem halda litlu strengjabrúðunni og gluggaskrautinu uppi og hún skondrast eins og sprungin blaðra undir sófa og sé ei meir. Ekki verður þó minna dýðlegt að sjá alla tortúlugriðungana hlaupa niðr í fjöru og á haf út og freista þess að synda til Panáma og Seychelleseyja, sumir með atgeira á hálfu kafi í afurendum sínum, aðrir með heykvíslar á bóg og belg.

Tillögurnar langt undir væntingum

Elsku Títubarn, forsætisráðherra stendur á andskotans sama

Já Títubarn, þú skalt gera þér grein fyrir að forsætisráðherra er slétt sama um ofurlaun bánkustjóra, þetta fjas í ráðherrakindinni er bara skyldufjas til þess ætlað friða einfaldar sálir, einkum háborgaralegar íhaldssálir. So skulum við hafa í huga, að fyrir nokkru síðan voru laun þingfífla og ráðherra hækkuð upp úr öllu valdi; um tugi prósenta; ef ekki hundruði prósenta; og þessar óhemju gírugu og hálaunuðu grýlur og giljagaurar létu ekki þar við sitja og hófu stórfelldan péníngamokstur úr ríkissjóði í stjórnmálaflokkana; þar fyrir utan, Títubarnið mitt, hafa ráðherrar og þingmenn komið sér upp stórri hjörð ,,aðstoðarmanna", meðal annars hefir hefir forsætisráðherra komið sér upp kynferðisaðstoðarmanni.

Það er náttúrlega dásamlegt hlutskipti að vera hvort tveggja í senn háborgaraleg glimmerdúkka, með vélræn bros og skvettur, og gluggaskraut betri borgara og Samherja. Handan við hornið bíður sendiherraembætti. En það verður að fara varlega með sendiherra, passa að þeir fari ekki að gráta og skiptu um bleyjur á þeim þegar greyin eru búin að skíta og míga í sig. Og hvernig fór ekki með vanrækta sendiherrann, hann hafði pippað í sig og komst ekki inn í sendiherrahöllina og það var frost út. Þetta endaði með því að sendiherrann fékk sér sæti á sendiherratröppunum og fraus þar fastur, botnfraus langt upp í ristil og dó. Þegar hann var rifinn laus af tröppunum urðu báðar rassakinnarnar eftir. Þetta var allt so sorglegt.

Þannig er nú það, Títubarn, stjórnmál eru bara fyrir pelabörn, það fengum við best að sjá á Klaustumálinu alræmda. Eins og áður er sagt, þá er forsætisráðherra andskotans sama þótt bánkustjórar skræli og skafi bankana að innan og enn meira er ráðherraskömminni sama um neyð og hungur fullvinnandi launaþræla, sem er loks kastað út á götu þegar þeir geta ekki lengur greitt Gömmunum og Heimaböllunum okurleiguna fyrir íbúðarholuna. En bráðum verður bylting, elsku besta Títubarnið mitt, og þá verður forsætisráðherra sópað út á götu eins og mýslu sem borið hefir sjúkdóm í húsið. 

„4 milljóna króna laun eru ekki hófleg“

Kynferðisleg uppgötvun frú Ingveldar gæti fært henni Nóbelsverðlaun

Frú Ingveldur, sem fræg er fyrir akademískar rannsóknir sínar á fullnægingum, hefir komist að þeirri niðurstöðu, að þegar hinir gráðugu og ríku koma saman á morgunverðarfundi, klæddir jakkafötunum sínum og drögtunum sínum, þá hefjist innra með þeim pornóísk dularbylgja, pervertísk og bæði hetró- og hómósexúelt, sem smám saman leiði fundarfólk inn á braut útbólginnar raðfullnæingar. Ekki þurfi annað en að sjá fréttamyndir frá sona pénígafólkssamkvæmum til að fá fullvissu um að það er þangað komið til últra-launkynferðislegrar þátttöku.

Þegar frú Ingveldur hafði komist að sinni óvéfengjanlegri niðurstöðu, vísindalegri og sannaðri samkvæmt ölluðum hugsanlegum vísindaferlum, fór hún sjálf að mæta á sona morgunverðarfundi og ársfundi osfrv. og náði með undraskjótum hætti tökum á hinu kynferðislega sem þar fer fram, en aunginn kannast við enn færri viðurkenna fyrir öðrum. 

Nú liggur fyrir vísindaráði háskólans að semja plagg um bann við morgunverðarfundum, vegna undirliggjandi ósiðsemi þeirra, sem viðbúið er að gjöri stétt betri borgara, jakkafatamanna og dragtkvenna, að úrkynjuðum vandræðaaumingjum, ef ekki illþýði af síðustu sort. Hinsvegar er sá hængur á, að stofnunin, sem á að gera plaggið að íslenskum lögum, er þannig saman sett að um harðsnúna hagsmunaárekstra verður að ræða, fyrir utan að óséð er að starfsmenn stofnunarinnar hafi yfirleitt nokkur áhuga á að forðast úrkynjun borgarastéttarinnar og séu jafnvel í þokkabót andsnúnir því að nokkuð verði gert sem raskað getur ró auðvaldsins þangað til það flýgur drullugums fram af bjargbrúinni næst. 

Geirvörtufullnæging kemur oftast óvænt

Og Máría lagði lykkju á leið sína

Um skeið lagði eins sona hrokafull kvennsa leið sína að heimili frú Ingveldar og Kolbeins og lét stundum illa eins og við var að búast. Frú Ingveldur var í mestu vandræðum kerlinguna uns henni datt það snjallræði í hug að poka hrokabelginn og láta bera pokann, með kérlíngunni í, bak við hús og kæla hana þar niður. Nágrannarnir voru fyrir sitt leyti ekki eins hrifnir af hugljómun frú Ingveldar, því kérlíngarandskotinn í pokanum lét öllum illum látum bak við hús, öskraði, hrein, bölvaði og klæmdis af þvílíkri andagift að börn nágrannana fengu stífa áfallastreituröskun og urðu hælismatur.

Svo fór hrokakellingin í pokanum á Klepp fyrir fullt og fast og það varð sorg í Valhöllu við Bolholt, en frú Ingveldur varð fegin, sem og Kolbeinn, sem hafði farið mjök halloka fyrir hinni hrokafullu konu, sem ofan á hrokann og aðra anmarka, hafði unun af að áreyta Kolbein kynferðislega og reka fleyg í heilbrigða blygunarkennd hans. En það var líka viss ástæða fyrir því að konugarmurinn var nokkuð ær er hún gisti poka frú Ingveldar, því óþokkapiltar, Kolbeinn, Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður gerður sér að leik að ganga annað slagið bak við hús og pissa á pokann og njóta þess að heyra pokabúann æpa og bölva og súpa hveljur þegar hoskeflurnar buldu á strigapokanum. Meira að segja Máría Borgargagn lagði lykkju á leið sína og hvarf bak við hús þar sem hún lyfti öðrum fætinum eins og hundur og mé skellihlægjandi yfir pokaskömmina og þá er í honum hýrðist.

En svo vikið sé nokkrum orðum að hrokakonunni úr Sjálfstæðisflokknum, sem fékk þá sérkennilegu hugljómun í morgun, að verkalýðsfélög stjórni ekki landinu. Það vill nefnilega sem sé þannig til, að umrædd hrokafrauka hefir í seinni tíð verið tíður gestur að heimili frú Ingveldar og Kolbeins, en þangað sækir hún inspírasjón fyrir poletisk umsvif sín, auk þess sem hún fær þar fræðslu á breiðum grunni. Ekki hefir enn borið á því að frú Ingveldur hafi neyðst til að poka þessa hrokakonu, en ef það fer að gerast trekk í trekk þá má auðséð vera á hvaða leið hrokakonan er. Þess ber að geta, til að bægja öllum misskilningi frá, að allar konur, sem leggjast svo lágt að taka þátt í hinum ófögru störfum Sjálfstæðisfloksins, eru uppfullar af hroka, merkilegheitum og belgingi.  

Sakar Bryndísi um hroka