Heimsfrægur klausturmunkur messaði yfir þingheimi og skreið síðan á brott

Það var þá naumast predikunin sem klausturmunkurinn, bróðir Bergþór, drafaði yfir saklausan þingheim í dag; við hefðum nú haldið, að þessum veslings krossbera væri nær að geyma sér allan þvætting inni í þingsal Alþingis, en hafa hann heldur yfir við tíðasöng á Klaustrinu. Og hvurnig bar svo ,,bróðir Beggó" sig að þegar hann yfirgaf ræðupúlt Alþings? Það var víst sérdeilis sjón að sjá, því blessaður drengurinn gekk ekki til sætis síns eins og aðrir menn, hann skreið. Stuttu síðar skreið hann sem ein heilsulaus hundtík inn á alþingisklósett og hefir vart sést eftir það.

Ekki var ,,bróðir Beggó" mikið að velta fyrir sér borgaralegum réttindum, mannréttindum og mannasiðum þegar hann, ásamt félögum sínum í klausturlifnaði og messuvíni, voru að baktala vinnufélaga sína á Alþingi með fáheyrðum munnsöfnuði og fábjánahætti. Að réttu lagi hefðu mannréttindi á Íslandi átt að vera með þeim hætti, þegar Bára tók upp messulæti Beggó og félaga í Klaustrinu, að þeim hefði tafarlaust verið vísað af þingi og gert að greiða, hvurjum um sig, sem svarar einu þingmannskaupi með öllum sporslum og fíniríi í ríkissjóð fyrir kjaftháttinn, klámið og sóðaskapinn.

Í þessum orðum töluðum skreið Beggó klausturmunkur út af salerninu með salernisrúllu dinglandi eins og hala á eftir sér. Svona til fara ætlar kauði að krjúpa með bræðrum sínum og þessari einu systur frammi fyrir guðum Miðjunga, þeim Mammóni, Bacchusi og frjósemisguðinu Frey, í leiftrandi tilbeiðslu og meira messuvíni. Já, þeir eru svo margir lokkarnir sem skrokkarnir, og gamla Framsóknarmaddaman gengin til náða.  

Segir ríkisstjórnina skýla sér bak við þríeykið

Hann er af Kolbeinsættinni og náfrændi Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra

Ánægjulegt er til þess að vita, að Stjáni Samherji Júl skuli af sínu alkunna frjálslyndi hafa ráðið náfrænda Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, Kolbein Árnason til skrifstofustjórastarfs í ráðuneyti atvinnumála. Telpurnar tvær, sem Stjáni réði líka, ná alveg máli í jobbin og öll gátu þau skilað fullgildum flokksskírteinum inn til Stjána áður en ráðning fór fram.

Þó verður að segjast alveg eins og er, að ekki kæmi á óvart þókt upp kæmu meinbugir í sambandi við flokksskírteini Kolbeins frænda Kolbeins Kolbeinssonar; það hefir nefnilega alltaf verið svínsk framsóknarmaddömunáttúra í því fólki. Og náttúra gömlu Framsóknarmaddömunnar er nú sona og sona, eins og alþjóð veit. Vel má vera að frændinn, þ.e. Kolbeinn Árnason, blóti Maddömuna á laun, sé það sem kallað er flugumaður, en hann er með púngapróf í lögfræði, sem gerir þó ekki annað en að gjöra manninn ennþá tortryggilegri.

Á meðan þessu fer fram situr höfuð Kolbeinsættarinnar á dvalarheimili aldurhniginna borgara og hann ræður þar öllu og stjórnar með fáheyrðum ofstopa, ofstæki og hreini grimmd. Stafsfólk dvalarheimilisins er skelfingu lostið og margir hafa hætt og farið þess í stað að ganga til géðlækna og sálfræðinga, jafnvel presta og þerapista. Karlinn er framúrskarandi illskeyttur og hefir komið sér upp vopnabúri í herbergi sínu. Í því safni eru skotvopn af ýmsu tagi, allt upp í hálfsjálfvirka hríðskotabyssu, sem gamli maðurinn tekur í hönd sér þegar hann vill leggja áherslu á kröfur sínar; og handsprengjur á hann líka og eldvörpu, sem hann dúndraði af inn í eldhús dvalarheimilisins með þeim afleiðingum að yfirmatráðurinn, sem kallaður var ,,matreðurinn" og vikastúlkan brunnu upp til agna. Allir á elliheimilinu, íbúar jafnt sem starfsfólk, steinhéldu kjafti við yfirheyrslurnar út af þessu óhappi, af því þau voru örvingluð af hræðslu við gamla Kolbein, sem hafði þegar hér var komið sögu marghótað að drepa þau ef þau kjöftuðu frá. 

Ása, Áslaug og Kolbeinn nýir skrifstofustjórar

Hvor þeirra slóst við stórglæpamennina að norðan ríxlögreglustjóri eða Hálfdán?

Samkvæmt þessari frétt er ekki annað að sjá en að ríxlögreglustjóri sé dugleg við að slást við brjálaða stórglæpamenn, hlaupa undir þá og snúa þá niður. Það veitir þjóðinni auðvitað mikla öryggiskennd að eiga sér svo röskvan ríxlögreglustjóra og fyrir bragðið sefur þjóðin vært og stillt á nóttinni. 

Sagt er að stórglæpamennirnir, sem ríxlögreglustjóri átti í höggi við, séu svo miklir stórglæpamenn, enda að norðan, að þeir hafi reynt sem þeir gátu að fljúga á ríxlögreglustjóra, sem á einu augabragði snöri þá niður sem fyrr segir. Áður höfðu stórglæpamennirnir verið í varðhaldi á Akureyri terrorísérað lögregluprjónana þar með svo góðum árangri að fimm liggja þeir á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri og þrír eru hafðir suðrá Kleppi í géðrofi. Af þessum lýsingum má sjá að fyrrnefndir stórglæpamenn eru aungin lömb við að leika.

Nú, svo fór ríxlöglegustjóri sjálf norður til að berjast við fantana og hafði með í för sinn bestmann, Hálfdán Varðstjóra, en það kom til af því hve verkefnið var stórt og áhættusamt. Þegar norður var komið slóst Hálfdán við stórglæpamennina og tókst um síðir og með miklu harðfylgi að koma djöflunum í járn. Að svo búnu dró hann óbótamennina úr húsi og velti þeim inn í lögreglubifreiðina, en ríxlögreglustjóri vappaði á eftir, rjóð og undirleit, og dálítið í fasi eins og fraukunni af Seltjarnarnesi er lýst í Ofvitanum.   

Sviptu ungan mann frelsi

Hverjir eru ÞG verktakar í raun og veru?

Skammstöfunin ,,ÞG" merkir í þessu tilfelli Þorgerður Katrín, þannig að verktakafyrirtækið ljúfa heitir fullu nafni Þorgerðar Katrínar verktakar. Það er guðsþakkarvert að Alþingi hafi leitað í sinn hóp eftir verktaka í stað þess að fá einhvern þöngulhaus og klambrara til verksins. Þorgerður Katrín, sem gegnir líka nafninu Thorgerður Katrín, eða Thorgerður Kattharín, er bánghög kona og sýnast margir hamrar á lofti þá hún neglir.

Auðvitað gerum vér öll ráð fyrir að Þorn Gé ráði eitthvað af auðnuleysingjunum sem dingla innanhúss í Alþingishúsinu til að skafa og naglhreinsa mótatimbur og sendast fyrir verktakann eftir kaffi, brennivíni og cígarettum. Þá ætti að vera hægt að brúka veslingana til að handlanga og aðstoða við uppsteypu. Það var víst gjörð könnun á verkfærni alþingismanna og kom í ljós að færni þeirra var langt undir meðallagi og verksvit enn minna. Það lofar skohhh ekki góðu. Ha?

Í umræddri könnun komu líka mjök sorglegar staðreyndir upp á yfirborðið: Píratar eru með öllu ónothæfir hvárt heldur er við skeinisblaðanotkun, greindarprófun eða naglhreinsun og betra væri að, eins og stendur í skýrslunni, að reka niður fúinn girðingarstaur á vinnusvæði Alþingis en láta sér detta í hug að reyna að nota Miðflokkinn þar sem hann er óhæfur til allra verka annarra en að sitja að bænasöng og messuvínsdrykkju að Klaustrinu. Þó væru til staðar eintök meðal þingmanna hefðu gott af að vinna af sér spikið við heilnæm útistörf hjá verktakafyrirtæki ÞG.

ÞG verktakar byggja nýtt hús við Alþingi

Athyglisverðar sagnir af kóngahóri

Ekki get ég að því gert að hafa lúmskt gaman af sona kóngahóri eins og hjá gamla kónginum í Belgíu. Sögu hefi ég heyrt af einum vorum dásamlegasta konungi Danmerkur og Íslands, sem sannverðugir menn uppástanda að hafi andast á hóruhúsi í Þjóðverjalandi. Karlinn átta að hafa verið að dunda sig við að drýgja hór með voðalegri vændisdrós, en fengið ógurlegt reiðarslag meðan á athöfnin stóð, og dáið. Það er sagt að lögregluþjónarnir þýsku, margeiðsvarnir um þagmælsku, hafi verið hlægjandi allan tíman sem þeir bjuggu um kóng í mellubælinu og báru hann út.

Annar kóngur, af ætt norrænna manna, kom stöku sinnum, hér fyrr á árum, með kvennafans með sér til Íslands og óð sá söfnuður beit austur á Hérað, þar sem skvett var úr klaufunum allt hvað af tók. Þegar sögurnar bárust þarna austan af Héraði fékk fólk þá mynd af kóngi þessum að hann væri óseðjandi griðungur og með gufustróka fram úr nösunum af einskærum losta. En nú er þessi ágæti kóngur útkulnaður; hann er að vísu ekki látinn en útkulnaður samt og ekkert víagra er svo sterkt að það megni að hefja hið útkulnaða stolt kóngs, sem var honum til frægðarauka á árum áður, til nýs lífs.

Þá er ógetið kóngs eins, sem í aprílmánuði í rigningartíð fannst dáin úti á víðavangi með buxur sínar á hælunum. Þessi uppákoma þókti skammarleg fyrir konungsfjölskylduna því staðreyndin með staðsetningu buxnanna á kóngi gaf til kynna að hann hefði verið að aðhafast eitthvað frámunalega háðuglegt þá kallið kom. Áratugum síðar gaf sig fram ótúttleg kventuska með tvær ljótar vörtur á nefinu og gjörði kröfur, því gamli kóngurinn sem fannst dauður á víðavangi með allt niðrum sig hefði verið faðir sinn og hún hefði komið undir á víðavangi rétt áður en kóngurinn fauk af hjörunum. Þessi uppákoma var jafnvel enn hryllilegri fyrir konungsfjölskylduna en þegar gamli kóngurinn dó. Ekki bætti úr skák að að þessi nýtilkomna, óásjálega kvinna, gerði kröfu til sjálfrar krúnunnar, því nú væri svo komið að hún væri elst barna gamla kóngsins og réttkjörin til að sitja í konungssessi með kórónu á höfði. Það er víst ekki vert að rekja þessa sorgarsögu lengra, en það eimir enn af henni í konungssölum Evrópu. 

Belgíukonungur hitti hálfsystur í fyrsta sinn

Össur og Sögu-Pétur eru miklir bræður og það er litið upp til þeirra

Þau eru hvurju örðu lík, Össur, Pétur og ,,nýja stjórnarskráin", öll full með hortitti, vindhögg og uppskafningu. Það er því lítið undarlegt að karlarnir Össur og Pétur séu stórvinir, enda báðir áhugamenn um froðusnakk og það sem því fylgir. Trúlega eru þeir líka óaðskiljanlegir lagsmenn í sosialdemokratiuni svokölluðu, sem er, ef svo má segja, einn af sverari borðfótunum undir eldhúsborði kapítalismans a Vesturlöndum og auðvaldsþjóðskipulaginu. Með öðrum orðum eru þeir Össur og Pési fjarskalega miklir bræður í krataeðlinu og það er litið upp til þeirra í krataeðlissjúklingasamfélaginu.

Þó er einna skuggalegast þegar krataeðlismenn á borð við Össur og Sögu-Pétur fara að geipa um frjálslyndi. En þessháttar frjálslyndistal er bein ávísun á bullandi tækifærismennsku og undirferli. Þannig fara og að óheiðarlegir hundingstittir, sem eru að fara að hrinda í framkvæmd einhverjum svikum við alþýðuna. En Össur og Pétur hafa auðvitað aldrei verið alþýðumenn og hafa aungva trú á alþýðunni, nema þá aðeins, eins og aðrir auðvaldskipulagssinnar, í formi vinnudýra, að öðru leiti er alþýðan fyrir stórmennum eins og Össuri og Pétri. Og þess vegna tala þeir einlægt eins og engin alþýða sé til.

En þeir hafa gaman af þessu drengirnir og þeir finna sjálfumgleði sinni farveg í þessu kostulega nýstjórnarskrármáli þrátt fyrir að ,,nýjastjórnarskráin" þeirra sé klén, illa unnin og til skammar.



 

Hrekkvísi eða elliglöp?

Nú er hann dauður, eins og rotturnar sem þar bjuggu

Miðbærinn er steindauður, skítugur, fráhrindandi, eins og dauður róni í ræsinu, og svo er feikna vond lykt þar, ég held hreinlega bara manneskjulegur sauróþefur. Það kemur og fram í fréttinni að miðbærinn hafi drepist fyrir tíu elligar tólf árum síðan. Ef það er rétt þá hefir einhver ólánsmaður vakið hann upp og reist frá dauða. Sona helvískur miðbær deyr hvorki né andast, hann drepst, eins og rotturnar sem þar eiga heima.

Í eina tíð bjó ég sjálfur í námunda við miðbæinn. Þá lýsti Reykjavík af góðri menningu og menn, og þá ekki síður konur, gengu glöð og reif um Laugarveginn, Austurstræti, Austurvöll og allt inn á hádegisbarin á Borginni, sem bauð af sér sérlega góðan þokka, svo sem kunnugt er. Á hádegisbarnum komu saman valinkunnir gjaldeyrisaflarar og báru saman bækur sínar. Einnig brá þar fyrir lögmönnum, heildsölum og ríkisstarfsmönnum, jafnvel úr Symfónýjunni. Aftur á móti var fremur lítið um kvenfólk á hádegisbarnum, enda fyrir neðan virðingu kvenna í þá góðu daga að sækja slíkan stað; konur þær er sóktu hádegisbarinn á Borgin vóru fortakslaust náttúrlausar og þýddi lítið fyrir flagara að sækja gull í skaut þeirra.

Á mínum tíma í höfuðborginni var matvöruverslunum og skranbúðum lokað stundvíslega klukkan sex að kveldi, nema á föstudögum máttu verslanir hafa opið til sjö og ekki opnað fyrr en á mánudagsmorgni. Þegar maður hættir sér til Reykjavíkur í dag blasir við einhverskonar fáránlegt geðveikrahæli og í miðbænum, sem nú er að sögn blessunarlega steindauður er aungvu líkara en maður sé kominn inn í óhrjálegt haughús, ef þefurinn þar er hafður til hliðsjónar, en geggjaðar eiturætur hoppa eða slangra um göturnar, sem allskonar málningu og litarefnum hefir verið gusað á. En það er knæpa í öðruhvoru húsi í miðbænum og lýðurinn sem býr þar inni stiklar annað slagið út til að reykja og míga á gangstéttina; en sumir laumast bak við hús og skíta. Einnig eru til nægjusamari sem láta duga að drita að baki bekkja á Austurvelli, af þeim tiltekjum gýs oft ógnvekjandi pest. En þetta er víst nýmóðins stórmenning, ættuð úr sorptunnum New York, og hvur sem dirfist að fetta fingur út þessa nýstjórnarskrármenningu lágkúrunnar í 101 Reykjavík er brottrækur gjör af biluðum borgaryfirvöldum. 

Spurt um dauða miðbæjarins á ný

Og skemmtidagskráin heldur áfram og nytsömu sakleysingjarnir dansa með

Skemmtidagskrá krataeðlissjúklingana um ,,nýju stjórnarskrána" sem landslið kverúlanta í krataeðlissöfnuðinum sauð saman fyrir hart nær áratug, nýrri er nú skepnan ekki. Það hefir væntanlega ekki farið framhjá mörgum, að nú fer fjörið fram við skítugar veggnefnur niður við sjó þar sem nytsamir sakleysingjar og hálfvitlaust fólk, sem heldur að það sé ,,vinstrieitthvað" hefir síðustu daga dundað sér við krota slagorð með því að maka málningu á fyrrnefnda veggi undir stjórn biluðustu krataeðlisstagkálfa landsins.

Það kátlegast við þetta allt er að ríflega þrjátíuþúsund hrekklausar sálir hafa látið nafn sitt undir þessa galtómu stjórnarskrárdellu, sem aungvu mun breyta þótt hún væri tekin í heilu lagi og gerð að gildandi stjórnarskrá. Aumingja fólkið telur sér trú um að sægreifaveldið og kvótakerfið líði sjálfkrafa undir lok um leið og ,,stjórnarskrá" Þorvaldar og Illuga tæki gildi. Sömuleiðis mundum við renna eftir stjórnarskrá eins og fjallalækur inn í ESB á vit hymmnaríkisástands í geysilágum vöxtum, evru og matvælum á gjafverði. Þá verður lífið leikur og sorgir og vandamál úr sögunni. Sona er nú krataeðlið gott við okkur.

En, ónei. Stjórnarskrá Þorvaldar og Illuga mun aungvu bylta eða breyta, enda er þetta frámunalega íhaldssöm og harðkapítalísk stjórnarskrá, gerð fyrir blábjána og aðra heimskingja í mjög óljósum tilgangi. Eða hafið þið orðið vör við óróleika og hræðslu sægreifa og kvótaelskara við plaggið þeirra kratakumpána? Og hvað með aðra kaupahéðna og braskalýðinn? Nei, þetta lið lætur sér tiltektir stjórnarskrárberserkja og lukkuriddara í léttu rúmi liggja, því það þarf ekkert að hræðast. 

Mikið af veggjakroti í Skúlagötu

Nú stendur Háfdán Varðstjóri einn vaktina

Eftir að Rögnvaldur lagðist stendur Hálfdán Varðstjóri einn uppi af lögregluliðinu og berst hetjulega við að halda lögum reglum innan skikkanlegra marka. Síðast í dag starfaði Hálfdán við að þvo einhverskonar kjaftæði úr ringluðum 101-börnum af veggnum við hliðina á sjávarútvegsráðuneytinu, en grislingarnir höfðu krotað óráðhjal á hann með málningu. Ekki bætti úr skák, að Hálfdán Varðstjóri varð að taka sé hlé frá verki annað slagið til að stugga burt 101 börnum, sem þóktust ætla að gera aðsúg að honum. Þremur kvikindum náði hann á vettvangi í dag og rassskellti öll á bert rassgatið fyrir framan nefið á vegfarendum.

Þrír andskotar hugðust læðast á bak Hálfdáni og skera sundur slönguna við háþrýstidæluna sem hann var að nota. Við þessum ösnum sá Varðstjórin í tíma og rann eftir þeim. Kom þá í ljós að þetta vóru blauðir djöflar, sem hlupu beint af augum yfir Sæbrautina og út í sjó og hafa ekki komið upp síðan. - Bættur sé skaðinn, sagði Hálfdán Varðstjóri við viðstadda um leið og hann snöri sér aftur að háþrýstidælunni.

Það hefir og komið í ljós að kóvíð nítjándi bítur ekki á Hálfdán Varðstjóra, það sannaðist strax í vetur leið. Þá handtók hann óregluhjú, gjörsmittuð af kóvíði en það vissi Hálfdán ekki, og snaraði þeim með sér niður á stöð og beint in í fangaklefa. Inni í klefanum gekk Hálfdán, móður og másandi, stynjandi af frygðarlosta, í skrokk á endemunum og lék þau grátt. Daginn eftir kom upp úr dúrnum að hjúin vóru útsteypt í kóvíði nítjánda og Hálfdán útbíaður af þessum óþverra. Hálfdáni varð ekki meint af vírusnum, en bölvuð hjúin hafa ekki komið undir bert loft síðan; þau liggja heima hjá sér í sjálfsvorkun og örkumlum eftir varðstjórinn og kóvíðið; þau nenna ekki einsusini á taðhúsið nema endrum og eins, en láta sér oftast nægja að kukka í plastpoka og henda honum síðan út um herbergisgluggann. 

Rögnvaldur með veiruna

Blóðgrimmum hundum sigað á verkefnisstjóra og landverði og þeim stökkt á flótta

Þá hefa þeir stökkt landvörðum og verkefnisstjóra á Þingvöllum á flótta, gott ef ekki flæmt þá út í Þingvallavatn eins og hvur önnur óféti, sem þarf að losna við undir eins. Eitthvað virðist þjóðgarðsvörður vera fálmandi, því hann þruglar um að ráða hin brottreknu næst vor. Ja, það verður víst lítið um ráðningar á þessu veslings fólki ef rétt er að grimmir hundar hafi verið látnir reka það útí vatn. Máske er þjóðgarðsvörður dauðhræddur um að hljóta sömu örlög þessum eina og átta, sem áttu fótum fjöri að launa undan ofríki ráðamanna (það er að segja ef þau hafa komist af).

Ef þannig verkast að þjóðgarðsvörður verði líka á bak og burt með vorinu væri upplagt fyrir ráherra að ráða hana Ólínu hérna Kérúlf til þjóðgarðsins, en hún kvað vera búin að rita heila bók um það að hafa ekki fengið job á Þingvöllum. Vissulega getur Ólína verið þarna ein því það væri tvímælalaust farsælast. En ... hvað á eiginlega að gera með fullt af fólki á ríxlaunum á Þingvöllum? Ef einhver nauðsyn er á starfmannasukki þarna því á ekki líka í Berserkjahrauni eða á Tíkarflóa í Meðallandi?

En ráðherrann yfir þessum fjanda er lúmskur og var búinn að koma upp hópi af blóðgrimmum rökkum, mannætuhundum, áður en hann lét til skarar skríða gegn verkefnastjóranum og landvörðunum átta, sem hafa hafa gengið undir vinnuheitinu ,,jólasveinar einn og átta" á skrifborði ráðherra. Umræddir hundar ku vera af sömu ætt og hundarnir sem bændamenningin á Íslandi sigaði á snillinginn Eirík frá Brúnum þegar hann kom heim til Íslands til að frelsa landa sína til mormónatrúar. Svo sem sjá má er öll umgjörðin kringum þessi nýjustu Þingvallamál sérlega þjóðleg og upprífandi fyrir hvurn mann og ráðherra og stjórnsýslu til ævarandi sóma og líklegt til að halda nafni hans á lofti um ókomnar aldir.  

„Mjög erfið og sár aðgerð“