Hið sjálfvirka réttlætislögmál náttúrunnar mun ekki, um það er líkur, hlífa úthýsingarfólum

Mikið assgoti snöru nú þau egypsku á Sjálfstæðisflokkinn og hana Áslaugu Örnu. Á þessari stundu ríkir upplausn og ringulreið í Sjálfstæðisflokknum, því þar á bæ ráða menn sér ekki fyrir reiði og íllsku og eru strax farnir að hafa á orði að reka Áslaugu Örnu úr ráðherrastólnum, af þingi og úr Sjálfstæðisflokknum, því ekki sé hægt að umbera kvendi sem lætur flóttamenn og hælisleitendur snúa á sig þegar átti að grípa þetta fólk og sópa því úr landi.

Ástandið sem nú er uppi hjá Sjálfstæðisflokknum er fordæmalaust, óviðunandi og djöfullegt. Svo virðist sem Flokkurinn sé að sogast eins og óhreinindasvelgur niður í skólpræsi. Í gær gjörði pírataskessan í borgarstjórn aðsúg að Eyþóri Laxdal Arnalds og sakaði hann um svo fáheyrð ósköp að grandvöru fólki varð íllt og kúgaðist undir þeim ræðuhöldu. Og í morgun kemur svo í ljós að herlið Flokksins greip i tómt þegar átti að draga egypsk hjóna og börn þeirra út á hárinu og reka þau burt eins og hvurja aðra flækingshunda. Á þessara stundu er ekki vert að vera rifja upp stóráföll sem dunið hafa yfir Sjálfstæðisflokkinn á síðustu misserum. Eins og staðan er í dag virðist sem ekkert sé eftir annað en að afhjúpa þennan guðseiginFlokk fyrir dómstólum; en sem betur fer á Sjálfstæðisflokkurinn dómstólana ennþá og það kerfi allt, hvað sem verður.

Í tilefni að brottvísun þeirra egypsku, þá er ekki úr vegi að minnast forfeðranna, bændasamfélagsins kristilega, sem sýndi rausn sína iðulega með því að úthýsa aðframkomnum og hröktum ferðamönnum, jafnvel þó úti geisaði stórhríð grimmdargaddur. Þessi höfðingsskapur virðist hafa komið sér vel fyrir í génabúskap Íslendinga, því enn í dag þykir einkennilega mörgum fróun í að úthýsa fátæklingum, langt að komnum, helst að getað sigað á þá hundundum eins og forfeður þeirra gerðu við snillinga eins og Eirík frá Brúnum og Sigurð Breiðfjörð, svo einhverjir séu nefndir. Sem betur mun hið sjálfvirka réttlætislögmál náttúrunnar taka á úthýsingarhyskinu um síðir og kveða það niður með pompi og prakt.

Fjölskyldan fannst ekki

Sjá, eg boða yður kræsingar og ellin mun verða yður léttbær

Það er þungur kross fyrir Reykvíkinga að umbera Dag borgarstjóra, aumingja kallinn. Enn þyngra er samt fyrir aldraða íbúa Reykjavíkur að hafa þetta guðsvolaða fyrirbæri á bakinu, það kvað vera ígildi fimm járnkrossa í krossfestingarstærð per/gamlingja fyrir eldri borgara að dröslast með þennan eina borgarstjóra á herðum sér. En í dag jat Dagur Bibí Eggertsson matinn sem hinu gamla skari þókti óætur með öllu, það er að segja, að hann át myndina af blessuðum öldungamatnum í viðurvist Vígdísar Hauksdóttur, sem kúgaðist ákaflega á meðan.

Þetta athæfi Dags þykir framúrskarandi snöfurmannlegt og til fyrirmyndar í alla staði. Enda kvökuðu telpuhnáturnar, sem eru með honum í meirihluta, allt hvað af tók af ósvikinni aðdáun. Það er nú meiri kvenhyllin sem einn maður getur notið! Hinsvegar botnar Eyþór nokkur, borgarfulltrúi og fjármálamaður, ekkert í því sem er að gerast í kringum hann. Manngreyinu er vorkunn, hann er bara svona; og ekki er fallegt af föntum að spila með svo einfalda sál og hégómagjarna.

En nú er komið að Vígdísi að leika afrek Dags í að eta mynd af viðbjóðslegum matvælum og vinna sér inn aðdáun og lof múgsins, - má vera oflof. Það hefir komið fram áður, ef til vill marg komið fram, að ófögnuðurinn á myndinni er fullmeltur matur og afturskilaður, sem einhver þorpari með afbrigðilegt skopskyn hafði fyrir að troða ofan í dollu eða blómsturpott og festa á filmu. Allt þetta verður að rannsaka ofan í kjölinn, helst heildstætt og í raun og veru, og koma böndum á sökudólgana og festa þá upp á hlöðuvegg. 

Matarleifar en ekki máltíð

Svo var sett upp minkafella í Ráðhúsi Reykjavíkur

Það er ekkert nýtt að nagdýr og önnur illyrmi séu á ferli í þessu sokallaða ,,Ráðhúsi Reykjavíkur" og vinni spjöll sem slíkra kvikinda er siður. Þessi nagdýraplága er því hvimleiðari sem það eru Reykvíkingar í sameiningu sem greiða fyrir tjón af völdum rottugangs í því húsi. Og við og við verða hastarleg uppþot í Ráðhúsinu þegar minkur stökkur fyrirvaralaust inn í hænsnastíuna og reynir að bíta höfuðin af pútunum.

Svo gerðis það eitt haustið í Ráðhúsi Reykjavíkur, að karlkyns borgarfulltrúi, eða hvað maður á að kalla þetta, gjörði ferð sína á náðhúsið. Egir að hafa læst að sér leysti hann brækur sínar, settist á salernisskálina og fór að rembast. Allt í einu fann hann eitthvað strjúkast eldsnöggt við klofið á sér og leit samstundis niður og undir sig. Sér hann þá sér til undrunar og nokkurrar skelfingar, að undan er farinn pungurinn, en neðar í skálinni sá hann framan í mink, mjög ósvífinn til augnanna, sem var að kjamsa á því er hann hafði klippt undan borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins. Þarf ekki að orðlengja, að síðan hefir borgafulltrúi þessi verið steingeldur og rödd hans varð geldingsleg. Einnig varð hann svo viðkvæmur í lund, að hann fór að pissa í buxurnar á borgarstjórnarfundum þegar eitthvað spennandi fór að gerast, rifrildi eða landráðabrigsl millum borgarfulltrúa. Svo var hann færður í pampers því aðrir í borgarstjórn vóru farnir að kvarta hástöfum undan hlandlykt af mannaumingjanum.

Upp á síðkastið hefir svo ástandið versnað til muna í Ráðhúsinu. Munar þar mestu um djöfulgang Vígdísar Hauksdóttur, sem ítrekað hefir vaðið sem minkur inn í hænsnastíurnar og bitið púddulingana í rassinn og reytt af þeim flugfjaðrirnar. Það er víst tómt mál að tala um á þessu kjörtímabili að láta sverfa til stáls gegn minkum, rottum og músum, því ef það væri gert mundi ekki verða fundarfært lengur í Ráðhúsinu. Starfsmenn borgarinnar voru látnir setja upp jargansmikla minkafellu með tenntum bogakjafti og bjuggust menn við að Vígdís mundi vaða af sínum alræmda flumbrugangi beint gildruna. Daginn eftir, þá að var gáð, sat Holu-Hjalli fastur í minkaboganum og hrein hátt af óhemjuskap og kvölum. Meindýraeyðirinn ætlaði auðvitað að embætta veiðina, en fyrir orð Dags ,,borgarstjóra" lét eyðinn sér nægja að klippa skottið af Holu-Hjalla og fékk greitt fyrir það í samræmi við grenjavinnslulög og reglugerðir þar að lútandi.  

Rottugangur í Ráðhúsinu

Þær áttu líka sinn dýrðartíma með þeim frægu

Eru smá-telpurnar Nádíjá Líndal og Laura Clausen andlega náskyldar frú Ingveldi og Máríu Borgargagni? Svarið er: Já. Þær eru svo skyldar að þær gætu allar verið tvíburasystur. Auk þess eru þær menningarlegar svo af ber. Það má segja að Líndal og Clausen hafi stungið frú Ingveldi og Borgargagninu ref fyrir rass þegar sveimuðu eins og hljóðlausar flugur inn á Hotél Sugu og beint upp í til drengjanna Masons og Fódens. Það er alltaf virðingarvert þegar ungar jómfrúr fara beint upp í til einhvers.

Frú Ingveldur og Máría Borgargagn áttu líka sína dýrðartíma með þeim frægu. Til dæmis tóku þær laglegan feil þegar þær vóðu einbeittar upp á Hotél Vík við Hallærisplan á áttunda áratugnum. Þeim hafði borist fregnir af því að hin heimsfræga saungsveit, Ledd Zéppelín, væri komin öðru sinni til landsins til að halda tónleik í Gamla bíói og mundu hinir frægu meðlimir kvartettsins halda til á Hótéli Vík þá daga er þeir dveldust á Íslandi. Því miður var þarna eitthvað málum blandið því það voru ekki Ledd Zéppelín sem bjuggu að Hotéli Vík heldur færeyíska hljómsveitin Trangissensspælararnir, sem borist höfðu til Íslands til að leika fyrir dansi í Íngólfscafé.

Það skipti aungvum togum, að það upphófst helvískur darraðardans á Hotéli Vík við komu þeirra stallsystra og má segja að þær hafi á undraskömmum tíma yfirspilað færeyísku drengina, sem allir vóru komnir yfir fertugt og fimmtugt, og gjörspillt þeim með óguðlegum uppátækjum sínum og siðferðisskorti. Nokkrum dögum síðar komust þær frú Ingveldur og Borgargagnið að því að þær höfðu ekki lagst með saungsveitinni Ledd Zéppelín heldur einhverjum biluðum harmónikkuklikkuðum færeyíngum á hvolfi. Og þær böðuðu sig og sturtuðu fimm sinum á dag í heila viku og brúkuðu mikla sápu eftir að þær komust að hinu sanna. Þessi sorglegi atburður í lífi frú Ingveldar og Borgargagnsins gjörðust fyrir daga áfallastreituröskunar og því fór sem fór fyrir þeim: Frú Ingveldur giftist og hóf búskap með erkiafstyrminu Kolbeini Kolbeinssyni framsóknarmanni og skrifstofustjóra, en Máría borgargagn gjörðist um síðir frilla Indriða Handreðs og enn síðar eiginkvendi hans. Af skemmtikröftunum Trangisspælurunum frá Færeyjum bárust þær sögur, að þá er þeir snöru aftur til sinna heimaslóða beið þeirra skilnaður og brottrekstur af heimili, því konur þeirra höfðu frétt af glæpum manna sinna á Íslandi áður en þeir komu aftur til Færeyja. Eftir þetta vesluðust þeir upp í strætinu og síðast reknir til Grænlands þar sem þeir hurfu fyrir fullt og allt. 

Nadía og Lára: Eyddu 25 þúsund í þessa drengi

Dæmalaust vel heppnuð klössun og vel innan kostnaðaráætlunnar

Nú það hefir ekki kostað nema tvær milljonir að klassa Jésú upp, skipta um gangverk í honum og þenja hann út á vissum stöðum. Það kallar maður nú vel sloppið í þessari dýrtíð. Og eitthvað hefir kjóllinn kostað. En það á eftir að ná af honum skegginu. Og auðvitað verðum við að hugsum hvárt hann sé í buxum, þ.e. karlanærhaldi eða hvort búið sé að klæða hann í skvísunærbuxur.

En það er annað sem stingur í augu við að horfa á myndina af honum Jésúsi, en það er hvað hann hefir verið ofsakátur þegar myndin var tekin. Ég hefi borið þessar hugleiðingar mínar undir til þess bæra menn, og fáeinar konur líka, og eru allir samdóma um, að Jésús sé heldur betur mikið á lofti; hafi trúlega drukkið of mikið af sterku áfengi og kókað enn meira. En það tekur á þegar skipt er um vatnsgang i mönnum og þeir pumpaðir upp.

Klössunin og myndatakan af Jésúsi þókti mikið þrekvirki, þegar honum var hleypt af stokkunum og hann frumsýndur. En sú dýrð stóð ekki lengi; kyrkjuþing hafi aungvar vöflur á og skaut hinn hoppandi vímaða Trans-Jésú niður eins og hvurn annan þúfutittling og batt þar með enda á endurkomu endurskipulagðs Frelsara. Þá hefur fólk tekið eftir, upp á síðkastið, miklum aðsúg sanntrúaðra að bysskubbi. Hinir sanntrúuðu trúa því til dæmis, að bysskubb sé múhámeðstrúar, muslimi og íslamisti; og gott ef þeir hafa ekki borið bysskubbi á brýn að vera félagi í Bræðralagi muslima og ISIS. En kyrkjuþing er gott þing og röggsamt. Þar talar þingheimur nú fyrir því að reka Jésú úr Þjóðarkyrkjunni og taka Adám, mann Evu, í hans stað upp sem leiðtoga lífsins. Sú hugmynd verður vafalaust samþykkt. En klössunin og leiðréttingin á Jésúsi var ekki dýr, vel innan marka, og dæmalaust vel heppnuð.

Kostnaður við kynningarefnið tvær milljónir

Það finnst annað hæli fyrir klaustrungana

Vissulega er lokun fangélsisrottuholunnar á Akureyri þegar haft er í huga að þar stóð til að vista klausturfólkið í Miðflokknum fyrir sinn svínslega talsmáta um vini sína og kunningja. Það hefir lengi staðið til að refsa munkunum og nunnunni að Klaustri, en sakir ýmislegra anna hefir því ekki verið komið í verk. Á meðan Sigmundur ábóti og þau hin ganga laus syngja tíðir í Klaustrinu liggja fórnarlömb þeirra sí-grátandi og hafa ekki getað á heilum sér tekið síðan upptaka Báru af klausturlátunum birtist almenningi.

Og það er ekkert undarlegt við að þau gráti; fólk fór að fá undarlegar hugmyndir um fórnarlömbin eftir uppljóstranirnar. Hvað heldur almenningur til dæmis um hana Ingu Sæland eftir orðaleppana og einkunnirnar sem hún fékk í Klaustrinu? Og hvurnig breyttust hugmyndir kjaftakerlinga og illgjarnra um Lilju Alfredós í kjölfar sálmasöngsins um hana? Og hvað ætli ókunnugt fólk haldi um hana Albertínu eftir yfirhalninguna sem hún fékk hjá guðsmönnum Sigmundar Davíðs? Það hefir eitt og annað verið skrafað um þetta fólk, veslings fórnarlömbin, og ekki allt sem fallegast.

En fyrst rottuholan, sem þeir kalla fangélsið Akureyri, hefir verið aflögð þá verður að leita annars staðar að framtíðarúrræði fyrir klaustrungana í Miðflokknum. Gripahús til sveita standa víða ónotuð, sem og fiskihús sem samherjarnir og bankarnir hafa slegið af. Það þarf ekki að örvænta fyrir hönd klausturkarlanna og klausturkerlingarinnar, þau fá sitt hæli á viðeigandi stað um það bil er lýkur.  

Lokun fangelsisins „ólíðandi“

Einn gamlinginn fékk kæsta sendingu frá Degi og borgarkokknum

Þá matbúa skal drullumall elligar drulluklístring ofan í hin ellimóðu skör fyrir Reykjavíkurborg skal þess vel gætt að matreiðslumeistarinn sé þægilega ölvaður við eldamaskínuna og slái öskunni af vindlingunum ofan í pottana, sem og að neftóbakið sem hrynur úr nösum hans fari sömu leið og askan. Þá er matreiðslumeistaranum heimilt að hrækja og snýta sér yfir plokkfiskinn og leika yfirleitt allar hugsanlegar listir við réttina, sem síðan eru færðir eldri borgurum í Reykjavík til átu.

Kokkalið Reykjavíkurborgar eldar og reiðir fram krásir sínar fyrir hönd Dags borgarstjóra, Holu-Hjalla, Lívíjar Magnínudóttur, Píratagelgjunnar og Bartósécks Thorgerðarkatrínarsonar og firmans 7 hægri og sjálfrar Reykjavíkurborgar. Það kemur svo í hlut hinna afgömlu og sjóndöpru elliskúnka að slæða gromsinu úr kokkhúsum Dags ofan í sig og liggja síðan hérum bil dauðir á eftir í marga daga, en þá rísa þeir annað hvort upp á riðandi afturlappirnar, sveittir og steiktir til höfuðsins, eða líkkistusmiðurinn er kallaður til með málband sitt, blað og blýant.

Í Norðurbrún fékk einn gamlinginn sendingu frá Degi og borgarkokknum, sem innhélt einhvern kæstan ófögnuð sem þefjaði mun líkar fullmeltri fæðu en ferskri og dýrlegri krás. Sá gamli fór að paufast við að slafra þessum hroða í sig með skeið og hafði örlitla undanrennuglætu út á; hann komst niður í miðjan rétt, en þá leið hann út af og var kominn með öldrunargéðsjúkdóm þegar betur var að gáð. Í Suðurbrún féllu tvær gamlar sambýliskonur frá eftir að hafa neytt einhvurs hrærings, með grænleiti slikju yfir, úr eldhúsi borgarstjóra. Gömlu konurnar vóru báðar komnar yfir tírætt og höfðu gjörst elskhugar og kærustur áður en þessháttar var fundið upp af kvenfólki á Íslandi. Nú er af sú tíð er misindismenn brytjuðu mat og suðu ofan í togarakarla og sjóara á vertíðarbátum; slíkir eldasveinar hurfu oftar en ekki á landleið, vóru annaðhvort leiddir aftur fyrir rórhús og slakað aftur af línurennunni eða þá þeir voru gripnir við næturgöngu á hlandhúsið og þeim mismunað út fyrir borðstokkinn fyrir aftan afturhlerann. Í dag fá slíkir böðlar, stríðskokkar og eiturbrasarar, að vaða uppi fyrir hönd kjósenda í Reykjavík að ,,matreiða" ógn og skelfingu ofan í gamalt og slitið fólk sem hyggst eyða ævikvöldinu í hopp og hí og góðan mat og dýr vín. Nei, þá væri skynsamlegra fyrir hinar aldurhnignu heiðurspersónur að leita uppi sorptunnur og kanna hvort þar sé ekki ætan bita að finna í stað þess að leggja sér ófögnuðu borgarinnar sér til munns.

 

„Könnumst ekki við að bera hann svona fram“

Kóifiskurinn varð til fyrir mistök griðkonu í Árbæ

Já, kóifiskurinn gaf upp öndina, en fram að því andaði hann mikið. Í Elliðaánum kom hann iðulega upp úr hylnum og blés feykilega, eins og hvalur, og saug að þér heilnæmt loftið áður en hann kafaði á ný til að éta meira af laxaseiðum, hornsílum og hrognum. En nú er kóifiskurinn sem sé andaður. Viðstaddir veittu honum nábjargirnar, hleyptu upp á hann í margnotuðum járnpotti og átu hann eins og ekkert væri.

Sem betur fer fengu þokkapiltarnir sem gröðguðu kóifisknum í sig ræpu af þessari fæðu, sem sannarlega er ekki við hæfi einhæfra dýra. Nú, tæpri viku síðar, eru átvöglin enn með heiftarlega innantökur og eiga fátt annað eftir í þessu lífi en að berja nestið sitt. Dotinn veri þeim syndugum líknsamur og Guð friði sálu þeirra þegar hún lekur upp af vitum þeim. 

Hvurnig kóifiskurinn komst upp í Elliðaárnar er mönnum hulið. Á Hafrannsóknastofnun eru vitfirringar sem telja og áætla, að hann hafi gengið undir ísinn á Norðurpólnum og borist suður á Halamið og þaðan ofan í Víkurál og þaðan sem leið liggur að ósum Elliðaár. Þeir eru so undur gáfaðir þarna á Hafrannsóknastofnun. Aðrir og meira menntaðir menn og lærðir, eru þess fullvissir, að kóifiskurinn hafi orðið til fyrir misstökk á Árbæjarsafni, en þar kvað ein griðkonan hafa ætlað að koma sér upp tilbera, en skriplað á skötunni og úr hafi orðið kóifiskur, íllt kvikindi og hættulegt. Það er mál manna að laxfiskar heyri sögunni til í Elliðaám, því kóifiskurinn hafi eytt þeim alfarið áður en hann tók síðasta andvarpið. Og sannað þykir að þessi ófreskja myrti veiðimann í ánni snemmsumars og át neðrihelminginn af honum upp að nafla. 

Koi-fiskurinn gaf upp öndina

Háborgaraleg tildurrófa sem þegið hefir syndaaflausn má hjóla í Spanóið

Frú Ingibjörg Sólrún er einn hinna síðari tíma heilögu. Vér verðum öll að hafa í huga, að áður en hún hjólaði í veslings Spanóið þá hafði hún þegið syndaaflausn af því að hafa stokkið eins og hross inn í róttæka nýfrjálshyggjuóstjórn Gjeirs Haaardý og flogið síðan út um heimsbyggðina með téðum Gjeiri til að skrökva að útlendingum að efnahagslíf og bankastarfsemi á íslandi væri í framúrskarandi góðu lagi, rétt áður en allt fór á hliðina eftir aðfarir nýfrjálshyggjubófanna.

Sannast sagna var frú Ingibjörg Sólrún aldrei neitt annað en háborgaraleg tildurrófa, sem gerði sér að atvinnu að eyðileggja eftir fremsta megni allt vinstripoletik á Íslandi. annað liggur ekki eftir þá konu. Hún dó aldrei inn í menningarheim Sjálfstæðisflokksins og borgarastéttarinnar því hún komst aldrei út úr þeim heim og reyndi það heldur aldrei. Þetta fyrirbrigði dýrkuðu krataeðlissjúklingar um skeið og gera vísast enn því þeir hafa aungvann skilning á realpoletik, því þessi óféti elska kapítalisma og alræði auðvaldsins á Vesturlöndum og þykjast vilja lækna misfellur og glæpi arðræningjastóðsins með plástraaðferðinni og misheimskulegu bótafargani; róttækari eru þau nú ekki, greyin atarna.

En þar sem frú Ingibjörg Sólrún, eitt sinn kennd við hjólbörur, hefir í pússi sínu kvittun frá sjálfum Mammóni þess efnis að hún sé gersamlega syndlaus, þá er henni leyfilegt að hneykslast á Spanóinu fyrir að hafa hitt Erdógan, sem vesturlandaauðvaldið er í hálfgerðum vandræðum með en er þó mikill bandamaður þess og ástmögur. Til glöggvunar ófróðum lesendum skal upplýst, að þá frú Ingibjörg Sólrún hélt upp á fimmtíu ára afmíli sitt, eða varð það fimmhundruð ára afmílið hennar?, þá lét hún þjóna aka um stofur sínar og herbergi með áfengi í hjólbörum, af því var hún kölluð frú Ingibjörg Sólrún á hjólbörunum. Að auki skal þess getið að frú Ingibjörg Sólrún á hjólbörunum hefir löngum verið í uppáhaldi hjá frú Ingveldi og segir það auðvitað sína sögu.

Segir dapurlegt að fylgjast með heimsókn Róberts

Alvarleg tíðindi af virtum máttarstólpum

Það er eflaust gott og blessað að Tjöruhúsinu hafi verið lokað, sennilega hefir ekki verið vanþörf á því. Þeir fá sér bara nýja kennitölu, strákarnir, og opna grenið aftur upp á gátt og selja gestunum brennivín í stórum slurkum svo þeir standa ekki i lappirnar. Eitthvað kvað lokun og innsigling Tjörukaggans vera á prjónum Ríxskattstjóra, meira vitum vér ekki. En allt er þetta smámunir, hégómi, loftbóla.

Annað og alvarlegra má er þetta með hann Jésús og kyrkjuskömmina okkar. Nú hefir verið gefið út að Jésús karlinn sé transgénder spólurokkur, og eftir myndinni af honum að dæma, á forsíðu Kirkjuritsins, er pilturinn í ofanálag ábyrgðarlaus angurgapi. Þetta er alveg hræðilegt. Og til að kóróna ósómann er ekki annað að sjá en Jésús hafi verið verulega slompaður þegar myndin var tekin; hann hafi í það minnsta hvolft í sig tonni af kókaíni eftir að hafa drukkið ókjör af sterku áfengi. Lærdómurinn sem vér dauðlegir ráðleysingjar getum einn dregið af mynd Kirkjuritsins er sá, að blessaður Frelsarinn sé orðinn umpólaður óreglupeyji. Það verður ærinn starfi fyrir kennimenn og byskubbinn okkar að snúa ofan þeirri hræðilegu stöðu sem upp er komin.

Þá bárust oss fregnir af því, að forkvendi Eflingar hefði laxérað í gær og út af munni hennar gekk undarlegur vaðall um tíðablóð og eflaust fleiri úrgangsefni sem út af kvenlíkamanum gengur. Ég er ekki svo vel að mér að ég viti hvað Efling var áður, en nú er komið á daginn að þetta er kvenfélag, borgaralegt og blámálað kennivald í mægðum við gömlu embættismannastéttina á Íslandi. En svo segja fróðir menn, grandvarir og óljúgfróðir, að þegar félagslegir útverðir vinnandi fólks fari að slá um sig opinberlega og í heyranda hljóði með munnsöfnuði lituðum tíðablóði og jafnvel þunnum hægðum, þá sé óhætt að fara að undirbúa viðkomandi til flutnings.   

Tjöruhúsið á Ísafirði innsiglað