Ójón ójón þitt grjótbarða grjón

Það er mikill og skelfilegur, menningarlegur héraðsbrestur að tómleikagams Jónjónssonar og bróður hans hafi verið frestað, eða jafnvel, Guð forði oss frá því, verið felldir niður. Jónjónsson þessi er sem kunnugt er stórbrotinn listamaður; í sögulegu samhengi, listrænu, er hann í flokki með Jónasi Hallgrímssyni, Halldóri frá Laxnesi og Kjarvali, Kaldalóns og Snorra Sturlusyni og höfundi Njálu. Það má því með sanni fullyrða, að niðurfelling tómleiks Jónsjónssonar verður óbætanlegur skaði og menningarlegar ófarir á heimsmælikvarða. Sannast nú enn að ógæfu Íslands verður allt að vopni.

Svo er víst líka til illa meinandi fólk, óþverraskepnur, sem ekkert vilja vita af Jónijónsyni og afneita jafnvel tilvist hans, eða hreyta út úr sér að hann sé nautgripur sem gauli eins og raddbilaður hani. Það eru lítil takmörk fyrir fúlmennsku og skapvonsku sumra illa innrættra manna og kvenna. Aumingja Jónjónsson að þurfa að sæta því að lenda millum tannanna í slíkum háskakjöftum. 

Ekki fyrir all-löngu síðan tók eitt viðrinið sig til og orkti svívirðilegt níðkvæði um Jónjónsson; að minnsta kosti höldum vér að honum sé sneiðin ætluð þó svo að vér vitum það ekki alveg fyrir víst. En hvað um það, óhróður hins óvandaða viðrinis hjóðar einhvern veginn á þessa leið:

Jón minn jón minn jónsson,
japlar á gaddavísflækju.
Býr undir rúmi með Rembu,
rámri leiðindaþembu.
Ójón, ójón, þitt grjótbarða grjón,
gólaðu nú upp í tunglið
eins og vonsvikið ljón. 

Jón Jónsson í sóttkví og tónleikum frestað

Það verður ekkert minnisblað þar eð Þórólfur féll í höndur aktívista

Nei, það bólar ekkert á minnisblaði. Aldeilis ekki. Það bólar ekki heldur á Þórólfi sóttvarnarlækni, því hann féll í höndur antikovíðista, sem hafa að markmiði að frelsa landið og heiminn frá sóttvörnum og þar fór minnisblaðið Þórólfs og sést aldrei meir, því einn aktívistinn gerði sér hægt um vik og át það. Það eru ýmsir á því að það hafi verið góð lausn og lausnarmiðaðir lukkuriddarar eru í tísku núna.

Svo það komi nú fram, þá sátu antikóvíðsistarnir fyrir Þórólfi karlanganum þegar hann var á leið til heilbrigðisráðherra, snöru hann niður, flettu hann klæðum, og tóku af honum minnisblaðið, sem fór beint upp í trantinn á einum atikóvíðsistanum og þaðan ofan í belginn á honum. Jahh, sona eiga nú aktívístar að vera. Að svo búnu lögðu þeir sóttvaralækni í bönd og fóru með hann. Vísast eru svona aktívístar til alls vísir og Guð einn má vita hvað þeir gera í framhaldinu við Þórólf, angaskarnið það arna.

Fjandinn sá er át minnisblaðið, er það sem kallað er á stjórnmálafræðimáli frjálslyndur miðjumaður, hvað sem það nú annars er. En soleiðis grútarkaggar eru skjaldnast allir þar sem þeir eru séðir. Þeir eru stundum svo hrottalega bilaðir, að ef þeir eru beðnir um að sækja malbikunarvél þá koma þeir með dýralækni, og í stað þess að færa húsbónda sínum raunverulegan samvinnuhugsjónamann afhenda þeir honum Finn Ingólfsson og Sigurð Einarsson bánkahönnuð. Það er svo aldrei að vita hvað úr þessu verður, en líklega verður kóvíðnum hleypt frjálsum á landslýðinn í fyrramáli og þá verður skohh ekkert andskotans elsku mamma, skal ég segja ukkur. Svo verða allir að flýja sem betur getur drepsóttina, annars er úti um íslensku þjóðina, þótt svo hún hafi kosið óþverrann yfir sig í frjálslyndu samvinnuframsóknarlíki 

Bólar ekkert á minnisblaði

Baggalútur stóð fyrir hryllingnum í gær, en í kveld verða konur í öndvegi

Það var var sannarlega ljótt um að litast á þessum Baggalútstómleikum í gærkveldi. Þar skriðu tómleikansgestir um gólf og bekki eins pöddur, og hvur einn og einasti var í annarlegu ástandi. Á þessari kyndugu samkomu voru allt frá hlandblautum strætisrónum og niður í stertimenni á borð við bánkustjóra, þingfífl og ráðherra! Þarna gaf og að líta berrassaðar kerlíngar í öllum regnbogans litum, sumar með vembil frama á sér, aðrar fremur illa á sig komnar af neyslusótt. Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður lét sig ekki vanta á Baggalútinn, aðfram kominn af kynrænu óeðli og losta skjögraði hann um salinn, viti sínu fjær og var loks troðinn undir.

Nú, það sér hver maður það sjálfur, að svona samkomur er ekki hægt að umbera lengur, því fyrir utan fádæma drykkjuskap og eiturnautnir á slíkum ,,skemmtunum" þá úir það og grúir af mannskæðum baktéríuvírusum, drepsóttum og siðvillu. Á umræddum tómleikum stóðu nokkrir bísperrtir kallafauskar og orguðu yfir nær miðvitundarlausum lýðnum, sem iðaði til og frá eins og maðkahrúga. Einn Baggalúturinn, karlskepna á efri árum, með drög að undirhöku og fáránlega ístrumyndum, rétt eins og skarfurinn hafi gleypt fótbolta, kórónaði svo samkomuna með því að kyrja ,,Lagið sem drap beljuna". Skömmu síðar var kerlingarhlussa á besta aldri borin í eiturdái út á börum. Það var hálf ljótt að sjá.

Í kveld ætlar svo Fémínístakór háskólamenntaðra húsmæðra að halda sína jólatómleika í Eldborgarsal Hörpu að viðstöddu fjölmenni. Þar verður væntanlega haft ríkulega í staupinu, til að tryggja að skemmtunin verði góð og frjálsleg. Þá er efnisskrá kórsins fráleitt neitt slor. Symfónísk söngverk verða í fyrirrúmi, því efrimillistéttarfémínístar eru frámunalega hámenningarlegir, enda fagurfræði og listræn áferð þeim í blóð borin. Að sjálfsögðu verða eingöngu kvenfrelsisljóð og lög á boðstólum, svo sem ,,Ráðskonan á Holtavörðuheiðinni, Ragnheiður biskupsdóttir, Andskotinn og amma hans, Fyrsti var of lítill, annar vor of stór, og Kvæðið um kvenmínkinn í kalkúnastíunni. Það verður ekki minna um að vera fyrir Hálfdán Varðstjóra í Reykjavíkurlögreglunni eftir tómleika Fémínístakórs háskólamenntaðra húsmæðra í kveld og nótt en eftir hina mergjuðu söngskemmtun Baggalúts í gærkveldi.    

Sóttvarnabrot á Baggalútstónleikum sökum ölvunar

Í Bandaríkjunum flokka þeir orðið kóvíðinn sem kynsjúkdóm

Nú eru þeir í Amríkunni farnir að flokka kóvíð nítjánda til kynsjúkdóma og verður að segjast alveg eins og er að það er ekki dónalegur selskapur fyrir kóvíðinn. Vísindamenn segja að rannsóknir hafi sýnt að helvískur kóvíðurinn smitist við kynmök og lostafenginn líkamana núning og leggja til að samræði verði bannað í Bandaríkjum norður Amríku ef sigur á að vinnast. Svo er kominn upp kóvíður á Alþingi og samkvæmt rannsóknum sérfræðingum vestan hafs bendir allt til þess að innan Alþingis hafi orðið bærði siðferðisbrestur og blygðunarsemisbrestur, sem auðvitað er mjög alvarleg mál.

Það liggur fyrir að heilu flokkarnir eru nú þegar undirlagðir og útsteyptir í kóvíð nítjánda og legorðssakir þingmanna svífa yfir hausamótunum á þeim eins og mannskæð óveðursský. Og brátt láta fémínístar til sín taka, fram úr hófi illgjarnir og Þórðarglaðir í senn, en þó ekki mjög Þórðargraðir, og brátt sökkur Alþingi eins og KSÍ. Þá verður gaman að lifa, Máría mín Borgargagn og frú Ingveldur. 

Nú verðum við að vera róleg og vona að Gottfreður Gottfreðsson læknir verði búinn að finna upp antíkóðvíðinn, sem hann hefir verið að blanda, og dæli belginn á þingliðinu fullan af af honum með stóru sprautunni sinni. En það fór illa fyrir gamla þinghananum í kjördæminu hans Gottfreðs. Því hagaði nefnilega sem sé þannig til, að gamli þingmaðurinn var veikur og blóðprufur sýndi of hátt hlut fall af framsóknarvírusum. Gottfreð læknir hugðist snara þessum óþægindabagga á klakk fyrir gamla þingkarlinn, sem reyndist svo kerling þegar allt kom til alls, og hugðist sprauta hann með framsóknarvírusbóluefni. Því miður hafði maskínuolía komist í bóluefnið og gamli þinghaninn varð alveg gal eftir að hafa móttekið læknisráð Gottfreðs. Olíufjandinn virtist laða fram einkenni hjá karlanganum, sem líkust meira mótortruflunum en venjulegri framsóknargeggjun. Það var farið með gamla manninn á vitfirringahælið, þar eð hann virtist ólæknandi, og þar er hann enn þann dag í dag og heldur alltaf að hann sé í þinginu.  

Að minnsta kosti þrír þingmenn smitaðir

Dómstólarnir, snörurnar og axirnar bíða í ofvæni

Það er ekki seinna vænna fyrir héraðssaksóknara að fara að hvetja embættisaxir sínar og og treysta gálgaviði og snörureipi. Blóðugur upp fyrir axlir, alla leið upp á hvirfil, gefur saksóknari nú út ákærur í allar áttir og er nú eins gott fyrir glæpahjörðina að huga vel að hálsum sínum millum jóla og nýárs, því stálið blátt og snörur snúnar bíða í ofvæni eftir að fá að vinna sín verk af þeirri kostgæfni og hjartans ró sem einkenna vel undirbyggðar aftökur.

Ekki sakar að geta þess, að dómstóll götunnar hefir upp á síðkastið verið að viða að sér verfærum til að brúka á sökudólga. Þá er ótalinn dómstóll alþýðunnar, en hann mun á næstunni láta andstyggilega auðvaldsglæpi til sín taka og strjúka nokkrum forhertum auðvaldsbófum hressilega andsælis um belginn. Sem betur fer, er loks að renna upp fyrir æ fleirum nauðsyn þess að snúa kapítalísku pláguna úr hálsliðnum og fá almenningi atvinnutækin og ríkisvaldið í hendur. Maður nokkur, glöggur, réttsýnn og óljúgfróður hugðist telja saman allar þær manneskjur sem kapítalisminn hefir drepið. Hann gafst upp þegar hann hafði talið upp í hundrað og fimmtíu miljarða. Svo halda einhverjir flækjuhundar og saurlifnaðarslúbertar af hægri síðunni því fram að Stalín sálugi hafi drepið þjóð sína fjórum sinnum áður en yfir lauk, hvurn einstakling fjórum sinnum, takk fyrir, og alla, hvurn og einn, með eigin hendi. Þessháttar smámunir eru að sjálfsögðu eins og hvur annar hégómi og barnagaman við hliðina á drápsvél kapítalismans.

Hvað Skeljúnga, Essóara og British Petrólíumstövar varðar, þá sprengdu einhverjir gárungar Shellstöðina í Staðarnesi í loft upp nóttina eftir að síra Baldvin tók það við embætti. Þetta var auðvitað myndarleg sprenging og allt lék á reiðiskjálfi og hvellurinn heyrðist yfir fjallið og niður í næsta fjörð, þar sem hjartveikar kerlingar féllu í öngvit er þær námu hljóðin. Já já. Og ekki nóg með það. Einhverjir ónefndir djöflar kenndu nýja prestinum, síra Baldvini, um ódæðið og bættu því við að hann væri íslamskur hryðjuverkamaður og ódó. Síðar náði síra Baldvin í hnakkadrambið á þessum meiðyrðamönnum, lygurum og delum, en þá var of seint fyrir þá að fara með bænirnar sínar og gjöra iðrun og yfirbót. Alla þessa menn, sex að tölu, bannfærði síra Baldvin í krafti embættis síns og meinaði þeim samneyti við heilagt samfélag; og þeir fá alls ekki legstað í vígðri mold innan um alminnilegt fólk. Einn þeirra er nú látinn, fannst dauður undir brúnni yfir bæjargilið, og liggur nú í grjóturð þar sem sturtað var yfir hann af fullum vörubifreiðapalli af grúsarefni.   

Rannsókn á Procar- og Skeljungsmálinu lokið

Þegar dauður hlutur brýtur af sér hefir aunginn réttarstöðu grunaðs manns

Vitanlega hafa aungvir réttarstöðu í Eimskipsmálinu, það er að segja grunaðir um glæp eða glæpi. Bjóst einhver við öðru? Þótt héraðssaksóknara hafi fengið húsleitarheimild hjá Eimskipi til að leita að afbrotum hjá því þá er aunginn lifandi maður grunaður um að hafa brotið af sér. Hafi glæpur verið framinn hefir Eimskipið sjálft verið eitt þar að verki; þar hefir aunginn mannlegur máttur um vélt né nálægt komið. En svona skip geti í sumum tilfellum verið andskotans afbrotafól.

Gerum nú ráð fyrir að saksóknari finni alvarlegt misferli og stórglæp inni í Eimskipinu, þá segir sig sjálft að það verður að refsa hinum seka svo um muni. Það verður gaman að sjá saksóknarann og Sjálfstæðisflokkinn troða mörg þúsund tonna Eimskipi í fangaklefa á Hrauninu; vér gætum trúað að það muni minna á atkvæðatalninguna í Borgarnesi á liðnu hausti, skohh. Það var nú talning sem sagði sex, drengir mínir, og aðdáunarvert hvernig Sjálfstæðisflokknum tókst að velta þeim fjanda til og frá þar til aunginn vissi sitt rjúkandi ráð. En mest um vert var þó, að allir voru ánægðir, sáttir og heilaþvegnir að lokum Birgir Mannason gjörður að þingforseta örstuttu síðar. 

En það samt hálfleiðinlegt vandamál, að dauðir hlutir, til að mynda skip, geta gert allan andskotann af sér upp á eigin spýtur. Sennilega hefir Eimskipið unnið eitthvert óhæfuverk, sem héraðssaksóknara hefir verið falið að vinna úr á snyrtilegan hátt. Og hvernig var það ekki með með Kolbein Kolbeinsson þegar hann, á unglingsaldri, mé á salernisgólfið heima hjá telpunni, sem tók hann með sér heim eftir gleðskap í veitingahúsinu Klúbbnum við Borgartún í Reykjavík. Þau voru bæði kennd og höfðu gagn og gaman af hvoru örðu um nóttina. Svo varð Kolbeini mál og sveif eins og engill fram á klósett í myrkrinu og gerði þetta sem fyrr var sagt. Stuttu síðar kom faðir telpunnar fram og óð beint í þvagsvelginn og varð trylltur. Kolbeinn bar fyrir sig að kraninn í vaskinum hefði mígið í gólfið, en á það vildi faðirinn ekki fallast og sparkaði Kolbeini öfugum út á nærbuxunum og skyrtunni einum fata. Þessi skilningssljói karldjöfull kvaðst ekki trúa slíkri ákæru á kranann, því hann hefði ekki hingað til verið þekktur af þvílíku hátterni. Það er af Kolbeini að segja, að hann var til sjós um þetta leyti og gat hlaupið óséður í skjóli myrkurs um borð í bátinn sem hann var á og beint upp í koju. Aftur á móti rassskellti faðirinn telpuna, annars vegar fyrir ósæmilegt kynferðisæði og hins vegar fyrir að hafa degið annann eins hlandsvein með sér heim. Það var óhrjálegt heimilisofbeldi um miðja nótt og telpan grét sárt, en stillt. Og þar við sat.

Fær heimild til húsleitar hjá Eimskip

Því læknar ganga fyrir péníngum

Svo Wíllúmm hefir þá gjört Bjödn Sógger að aðstoðarmanni hjá sér. Það er víst lítið starf að forstjórast við það Karólínska í Svíþjóð. Hvað Wíllúmm ætlar sér með Bjödn mönnum gersamlega hulið, nema þá kannski að moka í hann péníngum, því læknar ganga einungis fyrir péníngum, ekki síst dollurum, pundum sterlíngs og evrum. 

Best væri að Wíllúm sneri sé aftur að fótboltanum í stað þess að þjóna gömlu, geðbiluðu Framsóknarmaddömunni, þeirri aumu og fölsku auðvaldsskjátu. Vitanlega stendur Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður á bak við ráðningu Bjödns Sógger, en sannast sagna hefir Bjödn þessi verið geymdur undir rúmi Kolbeins og frú Ingveldar allan þann tíma sem hann hefir verið sagður við forstöðu á því Karólínska. Þess utan er Bjödn Zógger stækur og rammur framsóknargaur, skyldur Giljagaur og öðrum jólasveinum, og alinn upp á hriflungamjólk.

Annars er svo einkennilegt með það, að síðan gamla Framsóknarmaddaman varð elliær hefir lausunginn fleygt fram, bæði í Framsóknarfjósinu sjálfu sem og þjóðfélaginu öllu. Hvort samtenging er þar á milli er ekki vitað og verður ugglaust ekki rannsakað, því géðbilum Framsóknarmaddömunnar er órannsakanleg. Til dæmis er Wíllúmm aunginn andskotans framsóknarmaður. Hann er bara enn einn dauðans ráðleysinginn sem hrekur eitthvert og eitthvert undan veðrum og vindum og er að lokum orðinn svo snarruglaður að hann heldur að hann sé orðinn framsóknarmaður. Kannski verður karlhróið gengið í Miðflokkinn hans Sigmundar fyrir þar næstu jól, - og með giljagaurinn Sógger með sér. Þá held ég verði líf í tuskunum í blessuðu Klaustrinu.

Björn Zoëga ráðgjafi Willums

Hrunabuna efrimillistéttar og burgeisastéttarinnar

Er þetta enn á á poletisku ráfi í hundrað og einum? Og ég sem hélt þetta hefði látið segjast eftir Hrunið og heimsóknirnar í kjölfar þess. Svo dúkkar þetta allt í einu upp eins og óboðin afturganga og gluggaskrautið og forsætisráðherra dubbar þessa hrunabunu upp til formanns aðgerðarhóps um ekki neitt! Þá sé ég ennfremur í fréttinni af þessu sorglega máli, að kerlíngin er titluð ,,skrifstofustjóri skrifstofu jafnréttismála í forsætisráðuneytinu"! Þessu aumingjans fólki er ekki sjálfrátt. Er til svona mikið af péníngum í forsætisráðuneytinu að það þykir sjálfsagt má að þeyta þeim út í loftið, í ekki neitt? En hvurn fjandann sjálfan á þessi fíflagangur að þýða, frú Katrín af borgarastéttinni? Nei, það veistu ekki fremur en annað.
Þetta endalausa jafnréttisraup háskólagenginnar efrimillistéttar er fyrir löngu orðið leiðigjarnt venjulegu fólki og því það hefir fyrir það fyrsta engu skilað, svo sem búast mátti við. Auk þess sem úrkynjunin er orðin slík í efrimillistétt og burgeisastéttinni að fýlan af þeim er farin að leggja tugi sjómílna á haf út, líka á móti vindi, svo sjómenn vera veikir um borð í skipum sínum af ógeðinu. Ojbara.

Mikið vildum vér að Guð gæfi að einhverjir góðgjarnir verkamenn tækju sig nú til og hreinsuðu rösklega út úr forsætisráðuneytinu og öðrum ráðuneytum, og lokuðu fyrir misnotkun og sjálftöku  poletiskra loddara og spjátrunga beggja kynja á almannafé. Það sér það hver maður að háttsemi, sem felst í að ræna fjármunum ríkisins til að mylja undir eigin hégómaskap og úrkynjun, á ekki að eiga sér stað; slíkt er viðbjóðslegt framferði og ófyrirgefanlegt. Réttast væri náttúrlega að draga þá stjórnmálaloddara og lukkuriddara, sem það gera, viðstöðulaust fyrir Landsdóm og fá þá aftengda frá ríkjandi stöðu í stjórnkerfinu.   

Steinunn Valdís stýrir aðgerðahópi

Eins og skíðlogandi IKEA-geit á leið út um gluggann

Aumingja kérlígarsveskjan hún Ólsen. Aldrei veit hún hvort hún er að koma eða fara, þess í stað hringlar hún skartgripunum, sem dingla utan á henni eins og jólaskraut, þannig að tilheyrendur halda að þar sé bjöllusauður (bell sheep) á ferð. En, ó nei, ekki er það nú alveg bjöllusauður sem þar fer, en samt nálægt því. Um þennan sérdeilis þingflokksformann VG, eftirmann sjálfs Stenngrims Johoð í Norðausturkjördæmi, sagði orðhagur maður er hann sá henni bregða fyrir á sjónvarpsskjánum: -Jahérna, fyrr má nú skrauta en jólaskrauta.

Og nú hefir Alþingi Íslendinga, af óendanlegri andlegri fátækt sinni, gjört frú Ólsen að formanni fjárlaganefndar, þótt öllum megi ljóst vera að slíkt athæfi er vita tilgangslaust, út í hött, en í besta falli undur hlálegt og grátbroslegt. Verra er þó, að Alþingi hefir því miður fjarska fáa innan sinna vébanda, sem gætu verið skárri formenn fjárlaganefndar en veslings frú Ólsen. Svona er nú ástandið á þeim bæ í dag. Í því skelfilega ljósi lítils atgerfis alþingismanna geta viðundrin í VG kveikt með stolti á jólatrénu í þingflokknum, en frú Ólsen gengur gjarnan undir uppnefninu ,,jólatréð" meðal poletiskra stórvina hennar. En þeim í þingflokki VG væri svo sem trúandi til, í fávisku sinni og fíflsku, að gjöra bragð úr ellefta boðorðinu og kveikja í jólatrénu í stað þess að kveikja á því, og senda það síðan skíðlogandi eins og IKEA-geit út um gluggann þegar reykurinn færi að valda viðstöddum andþrengslum í þingflokksherberginu.

Þótt það sé að sönnu alvarlegt mál, að þingið skuli hafi gjört frú Ólsen að formanni fjárlaganefndar, er ekki þar með sagt að allt sé beinlínis að fara til fjandans. Frú Ingveldur heldur því til dæmis fram að frú Ólsen sé náskyld henni og ennfremur sé frú Ólsen náskyld þeirri góðu konu Ingupu, sem einnig er náskyld frú Ingveldi og frú Ingveldur ber mikla virðingu fyrir. Þessi frændsemi gjörir að verkum, að staða frú Ólsen er mun sterkari en áður var talið og ráðherrar Sjálfstæðisflokksins elska frú Ólsen út af lífinu og er þess albúnir að kyssa hana á rassinn hvenær sem er og hvar sem er. Þess vegna blífur okkar kvinnelse, frú Ólsen, um aldur og ár. Og það er nú vissulega gott.  

Tíminn knappur en nefndarformaður er bjartsýnn

Að ýmsu skal hyggja þegar ránskapur er rannsakaður

Það eru meiri bölvaðir þrælarnir sem vaða millum íþróttavalla í ránshugleiðingum og stela verðmætum af spurningastúlkum. Handbragðið minnir vissulega óþægilega mikið á nýfrjálshyggjumennn, sem eru svo uppteknir af einkaframtaki og ,,ég á - ég má menningu" og það þeir eru orðnir tukthúsmatur áður en þeir vita af. Ef lítill vatnsgreiddur fermingardrengur með sællegar kinnar, bæði að ofan og neðan, er gripinn við ránskap í íþróttahúsi er eins gott að hann eigi frænku við hirðina eða voldugan StóraPabba, sem kippir málinu í lag með einu símtali.

Nú á aðventunni varð uppi nokkuð illvígur miss-skilningur þarna norður í Staðarnesi, það sem hann Kolbeinn okkar var eitt sinn bæjarstjóri. Það gerist sem sé eina nóttina, að framin voru innbrotsrán í þremur húsum á staðnum og stolið öllu steini léttara. Með öðru þá var húsmóðurinni í einu húsinu líka stolið, hún var sett í poka sem þjófarnir höfðu á brott með sér. Ráðamenn staðarins urðu felmtri slegnir við þennan atburð, en flestir bæjarbúar létu sér þó fátt um finnast og sumir hlógu meira að segja að ráninu á húsfreyjunni. En þegar lögreglunni var hleypt að málinu bárust böndin fljótt að nýfrjálshyggjubræðrunum á staðnum, miklum hugsjónamönnum, sem hafa lengi lifað á auðgunargirndinni einni saman. Svo mikill var hugurinn í lögregluþjónum staðarins, að þeir höfðu aungvar vöbblur á og fluttu þá bræður í böndum suður til Reykjavíkur og fólu þá í umsjá Hálfdáns Varðstjóra. Það var ekki liðinn sólarhringur þegar þeir voru báðir búnir að játa, þá hálfdauðir eftir umhyggjusamar yfirheyrsluaðferðir Hálfdáns.

Hins vegar vandaðist málið þegar bóndinn á Berangursfelli tilkynti lögreglustjóranum í umdæmi Staðarness, að tveir óðir jólasveinadjöflar hefðu hreiðrað um sig í beitarhúsi Berangursfellsbóndans og væru þeir með kvenmann með sér. Aungvum blöðum væri um að fletta að þau væru greinilega öll ofurölvi og hefðu brúkað hroðalegan stólpakjaft og haft í hótunum við bóndann þegar hann hugðist vísa þeim út úr beitarhúsinu. Þegar lögreglustjóranum þóknaðist loks að koma á staðinn með menn sína, stóð heima að þar voru fyrir tveir drukknir jólasveinar og ein heldur fáklædd og glyðruleg kvenmannstuska, sem var nákvæmlega sú hin sama og saknað var eftir innbrotin þremur nóttum áður, - hún var moldfull líka. Í beitarhúsinu fundust og þeir hlutir sem sem rænt hafði verið í húsunum þremur. Aðspurðir kváðust jólasveinarnir heita Gípusleikir og Rassaþefur og væru sannlega synir Grýlu og Jólakattarins. Með það voru þeir reknir á fjöll með skít og skömm en kvenbelgnum skilað heim til sín. Að lokum var ákveðið að ljúka málinu með því að ákæra þá nýfrjálshyggjubræður fyrir þrefalt innbrot og eitt kvenrán, með það fyrir augum að láta þá afplána með fangelsisvist. En sem kunnugt er, þá hefur vitur maður sagt, að agi verði að vera á slóðum löggæslu, ákæruvalds og dómstóla, annars fari allt Fjandans til.   

Fór ránshendi um búningsklefa ungmenna