Er Sjálfstæðisflokkurinn þríklofa? Og líka frú Ingveldur? Það verður Doora Bjort að vita

Ósköp er alltaf hátíðlegt þegar vitrar konur eiga samtal fyrir framan alla landsmenn, en í morgun átti einmitt slíkur tímamótaviðburður sér stað þegar þær Doora Bjork, Hildur Bjorns og Thordis Loa áttu þetta fantagóða samtal í Silfrinu hans Egils. Þegar þær stöllur höfðu vellt sér nokkrar reisur upp og niður mannvitsbrekku Silfursins, stóð sú þeirra sem kölluð er Doora Bjort upp og kvað upp úr með að Sjálfstæðisflokkurinn væri hvorki meira en né minna en þríklofinn! Ég held bara hreinlega að það sé eitthvert vit millum eyrnanna á henni Dooru Bjortu, alla vega örlítið sýnishorn af viti, að vísu frumstæðu, en viti samt, - og þó. 

Því miður vantaði alveg í samtal Dooru Bjartrar hvort Sjáfstæðisflokkurinn er þríklofa fremur en þríklofinn, með þrjú fryggðarfull klof, öll full af péníngalegum losta, eða hvort hann sé þríheilagur og þar af leiðandi guðfræðilegur og heyri undir kirkjumálaráðuneytið, sem sumir segja að sé ekki til lengur. Þá er íhugunarefni hvort Doora Bjort sjálf sé þríklofin og jafnvel getin af Sjálfstæðisflokknum og fædd í hallargarði Valhallar. Það vakti og óskipta athygli, að i miðju samtali hinna þriggja þríklofnu heiðurskvenna lyfti stjórnandi samtalsins, Silfuregillinn sjálfur, annarri rassakinninni og leysti vind með greinilegu urrhljóði, eins og grimmur úlfur, eða eitthvert annað villudýr, leyndist undir borði.

Svo fjaraði þetta menningarlega og fræðandi samtal út, leystist upp og var þá aungvu líkara en hljóð og mynd færu ekki lengur saman, því Silfuregillinn fór að skrækja eins og gömul geðill amma, sem finnur ekki flöskuna með afréttaranum um leið og hún vaknar að morgni. En það vantaði samt einhvern andskotann í þennan þátt, þetta samtal, sem þó var menningarlegt og þrungið viti og stórvitsmunum í hvívetna. Getur verið að það hafi vantað frú Ingveldi í þáttinn til að hafa endaskipti á gestum Silfuregilsins og honum sjálfum? Í eina tíð var talið að frú Ingveldur væri þríklofa, að minnsta kosti. Eiginmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, tók því ekki fjarri er þetta spursmál var undir hann borið, af gefnu tilefni. En þá hafði frú Ingveldur farið gandreið með himinskautum og komu Máría Borgargagn, Handreður maður hennar og Brynjar Vondalykt að því máli á heldur vafasaman hátt. 

Segir Sjálfstæðisflokkinn þríklofinn í borginni

Þegar var líka mikið um dýrðir þegar sundlaugin í Staðarnesi var vígð

Enn er í minnum haft þegar Kolbeinn Kolbeinsson framsóknarmaður átti að vígja nýja sundlaug í Staðarnesi, en hann var þá bæjarstjóri þar. Ekki tókst betur til en svo, að Kolbeinn var augafullur þennan dag og framdi við þetta tækifæri klunnaleg afglöp, sem voru samt ekkert einkennileg þegar haft er í huga hversu víðáttudrukkinn hann var. Vígsluathöfnin átti að fara fram klukkan þrjú síðdegis, strax að lokinni guðsþjónustu í höfuðmusteri síra Baldvins, prests og prófasts til Gemlufallaþinga. En þar er Kolbeinn var vankaður í höfðinu þennan dag þá vóð hann til embættisverka sinna laust fyrir hádegi. -Það er best að djöfla þessari andskotans vitleysu af, sagði hann við frú Ingveldi og gesti sína um leið og hann slangraði út.

Fljótlega eftir að Kolbeinn var lagður af stað hafði hann gleymt erindi sínu og vissi ekkert hvert hann var að fara. Svo sá hann íbúðarhús í byggingu, það var búið að steypa upp útveggi, en að öðru leyti var byggingin opin. Þá mundi Kolbeinn eftir sundlaugarvígslunni og gegnum mistur þrálátrar áfengisvímunnar leist honum svo á þar væri nýja sundlaugin lifandi komin og ekki annað eftir en að snara sér í að vígja hana á glæsilegan hátt.

Nú, Kolbeinn Kolbeinsson reif sig þegar í stað úr fötunum og prílaði á nærbuxunum einum upp á nýreistan húsvegginn. Það vakti athygli þeirra er viðstaddir voru og á horfðu hve nærhald bæjarstjórans var óhreint, blátt áfram grútskítugt í bak og fyrir. Þegar Kolbeinn hafði striplast smá-stund upp á veggnum tók hann sig til og hóf sig til flugs. Þeir sem vitni urðu að umsvifum Kolbeins furðuðu sig mjög á tímanum sem leið frá því hann stakk sér og þar til hann birtist aftur. Það leið alveg röskur hálftími, en þá skjögraði hinn vígsluglaði bæjarstjóri, Kolbeinn Kolbeinsson, út hálfköruðu húsinu, allur blóðugur, brotinn og snúinn og nærbuxurnar horfnar og brandurinn jafnvel líka.    

Dagur B. stakk sér til sunds í glænýrri laug

Hverra arftakar eru þessir andlegu öreigar í tómthúsinu á Valhallartúninu?

Undarlegt hvað poletiskum arftökum Brynjólf, Einars, Lúðvíks og Magnúsar Kjartanssonar líður afbragðs vel sem innanbúðarskrauti hjá Sjálfstæðisflokknum. Það væri ugglaust best að þau flytji sig alfarið til Íhaldsins og gjörist þar fletgengið fólk á baðstofugólfinu í Valhöllu; það væri líka það heiðarlegasta af þeirra hálfu gagnvart þeim sem hafa asnast til að kasta atkvæðum sínum á þessi óféti. 

Ég byrjaði á að segja að Swandeesý og það lið væru arftakar Brynjólfs, Einars, Lúðvíks og Magnúsar Kjartanssonar. Það er alrangt, Swandeesý og hennar frændgarður og vinir eru með öllu óskyld fyrrnefndum fjórum heiðursmönnum. Hinsvegar eru þau arftakar Inga R. Helgasonar, Swabbó Swandeesýarpápa og Ólafs Ragnars, en það er nú, skal ég segja ykkur, dálítið allt annar handleggur, sko.

Svo gerðist það á dögunum, að Swandeesý og Mumu frá Brúarlandi voru flutt hreppaflutningi milli ráðuneyta, trúlega í pokum eins og hreppsómagar voru hafðir í þegar verið var að ferja þá yfir fjallgarða milli sveita, á sinn fæðingarhrepp. En andlegi öreiginn, tvíbytnan mikla, gljáandi í framan, hún Katrín okkar hérna af gömlu borgarastétt Reykjavíkur, hún fékk að halda sínu ráðuneyti, sem er auðvitað ekkert annað en pípuhattur skinhelginnar á höfði hinnar há-kapítalísku broddborgaraófreskju. Með öðrum orðum: Flokkseigendur VG seldu Swandeesý og Mumu frá Brúarlandi á poletiskan ráðuneytavergang fyrir pípuhattinn og gluggaskrautið. Og mikið þó djöfull hlægja burgeisarnir hjá Íhaldinu og Framsókn að hinum svikóttu auðnuleysingjum sem enn kenna sig við V og G, enda er kátlegt að sjá hve innilega þessi gægsn hafa samsamað sig samherjum og auðvaldsglæfrasamtökum burgeisastéttarinnar.   

„Ég mun sakna heilbrigðismálanna“

Glímuskjáfti skekur ráðhúsmenningu Reykjavíkur

Ekki verður annað sagt en glímumennirnir tveir, sem standa á sviðinu á myndinni þeirri arna sem fylgir fréttinni um aðgengi að íþróttum, séu feykn íþróttamannslega vaxnir, en þarna er líka um að ræða þungavigtarmeðlimi í sínum flokkum. Skömmu eftir að myndin var tekin runnu glímukapparnir saman og tóku hvurn annan tökum. Er leikurinn hafði staðið nokkra stund buldi við brestur og brotnaði sviðið og garparnir steyptust spriklandi eins og hnúfubakar alla leið niður í kjallara.

Var þá upp kveðinn grátur og gnístran tanna og hið meinta jafnrétti, sem átti víst að ræða um, fór á flot og digrir kompánar úr borgarstjórn komu á vettvang. Þeir byrjuðu á kasta ungfrú Vígadísi Hauxx niðrum gatið á sviðinu til glímukappanna geðþekku, sem busluðu þar í myrkrinu innan um skran sem lengi hefir verið geymt þar í kjallaranum. Á þessari ögurstundu var beitt einstaklingsmiðaðri nálgun og eflandi upplýsingamiðlun, og tókst það bærilega þótt hljóð og mynd færu ekki saman.

En þótt svona hafi tekist til á þessu fyrsta íþróttamóti borgarstjórnar Reykjavíkur í Ráðhúsi Davíðs, þá varð aunginn út undan þá upp var staðið. Svo komu timburmennirnir og negldu hlera fyrir gatið á sviðsgólfinu og dimmdi þá samstundis enn meir hjá mannvalinu í kjallaranum. Ber oss að líta á það sem góðragjaldaverða tilraun til að efla samtal og einstaklingsmiðuð elskulegheit þremenninganna þar niðri og standa vonir til að þessi sérstaka viðleitni borgarstjórnar Reykjavíkur muni skila sér með góðu hjónabandi þá fram líða stundir. 

Jafnt aðgengi að íþróttum ekki nóg

Sálmurinn um öskuna og eldsvítið, Baldur, Beggó og maddömu V. Hauggs

Í poletikinni er ekki óalgengt að fólk fari úr öskunni í eldinn, eða öfugt og fari þá úr eldinum í öskuna. Dæmi um þessháttar asnaskap eru of mörg og öll óglæsileg. Þó svo að Miðflokkurinn sé kominn að fótum fram og sannarlega öskuhrúga, þá er ekki þar með sagt að einum lukkuriddara sé betur borgið í eldsvíti Sjálfstæðisflokksins en í kulnandi glæðum Miðflokksins. En slík vóru þó klunnaleg rassaköst Vígdísar Hauggs og hroðafenginn munnsöfnuður, að um síðir ærðist varamaður hennar, gjörðist flóttamaður og barst undan veðri og vindum á hriplekri byttu sinni og náði loks landi á fjörum Valhallar og gjörðist þar strax húskarl við hirðina.

Nú sitja þau ein eftir í Miðfótaflokknum klausturhneigða þau Sigmundur Davíð og Vísdís Haugkx og láta Beggó þjóna sér fyrir altari. Jomm. Það er víst það. Leiðin til Heljar liggur gegnum Miðflokkinn, klausturlifnað og kerlingaskrokka og lýkur með fullkomnum andlegum dauða í anddyri Valhallar. Og þótt Baldur einhver úr Miðfótarklaustrinu haldi í fákænsku sinni að hann eigi poletiskt framhaldlíf fyrir höndum í Valhöllu, þá má hann ekki fá taugaáfall þegar hann kemst að hinu sanna þegar ráðsmaðurinn í höllinni fer með hann í sorptunnuna. Þau eru nokkur sem hafa dáið Mammoni sínum inn í Sjálfstæðisflokkinn og hafa ekki einusinni fengið að fara í endurvinnslu, hvað þá endurnýjun.

En hvað um það. Vígdís Haukks er sigurvegari dagsins, hún mun verða beðin um að leiða lista Sjálfstæðisflokksins við næstu borgarstjórnarkosningar í Reykjavík og hún mun ekki hafa þennan Baldur einhvern með sér á framboðslista. En Beggó verður með henni á lista, - og Sigmundur Davíð. Þau eru í þann veginn að verða hólpin í dýrð Valhallar og hampa þar lífsins kórónu og leðurvængjaðir kroppinbakar Pokursins munu koma og þjóna þeim með klaustursöngvum og kolklikkuðum kerlíngum.  

Úr Miðflokki í Sjálfstæðisflokkinn

Og verður boðin upp eins og tólfvetra geldær

Þetta lofar góðu. Svo verður tilheyrandi gjaldþrot og kennitölustand og bæjarstjórinn verður boðin upp eins og tólfvetra geldær með öllu hinu klabbinu. Þá verða blaðaljósmyndarar og sjónvarpsstöðvar kallaðar á staðinn til að festa viðburðinn á filmu og kalla hann ,,tímamótaviðburð" í fréttaannálum. En þessu miðar öllu í rétta átt, það var auðséð í fréttum Ríkissjónvarpsins í kvöld, og bráðum verður Kverigjérður heimsfræg borg í sögu þjóðanna, þótt ísinn þar sé með öllu óætur og mannskemmandi.

En hvað varðar ferðaþjónusta almennt, þá er afráðið að gjöra minningu fyrsta ferðaþjónustubóndans á Íslandi, frumkvöðulsins Björns Haraldssonar í Öxl, hátt undir höfði á næsta ári og reisa honum veglega styttu við Axlarhóla, samtals tvöhundruð metra að hæð, sem mun gnæfa við himinn þegar ferðamennirnir fara að lyppast upp úr kóvíðnum um Snæfellsnes. Til er greinargóð lýsing á útliti Björns og mun verða farið mjög eftir henni við gerð styttunnar og hafa tólf valinkunnir listamenn verið ráðnir til verksins. Allur kostnaður af gerð líkneskisins verður greiddur af Ferðamálanefnd Snæfellinga, enda telja Snæfellingar eiga sig eiga hvert bein í Birni ferðamálafrömuði.

Þá má geta þess í framhjáhlaupi, að afkomendur Björns Haraldssona í Öxl munu safnast saman í sumar og halda ættarmót þegar styttan af afa þeirra afhjúpuð af pípuhattafylkingu Íslands. En svo vér hverfum aftur til Hveragerðis, þá er ekki útilokað að þar bresti á hrottafenginn jarðskjálfti næsta sumar, svona einhverskonar lokahnykkur, sem leggi þann stað algerlega í eyði; það með mundu nýja hotélið, Náttúruleysingjahælið og Gróðurstöðin Spörn hrynja til grunna og þá kæmi til kasta viðlagasjóðs að borga tjónið. Ja, þá hefði nú verið betra að byggja annars staðar.  

Opna hótel og mathöll í Hveragerði

Vítisvélar og banatilræði

Fram til þessa hefir aungvri sálu dulist að sumir menn, já og sumar konur líka, hafa ósegjanlega hneigð til að bera sprengjur í vötn og vatnsföll og sprengja. Strákar hafa sprengt klósettskálar heima hjá sér í loft upp, vörubifreiðarstjórar sprengt hjólbara og ráðherrar sprengt hjónabönd. Seiseijá, það er mörg sprengjan og margt sprengiefnið.

Nú eru þeir byrjaðir að sprengja vítisvélar í sundlaugum og sér vart fyrir endann á þeirri áráttu. Verri þykja samt þeir er lauma frá sér þvagi í sundlaugar og eru kallaðir úrhök þjóðar sinnar. Þá má ekki gleyma ketilsprengingunni sem varð hér um árið í fjósi Ólafs bónda, en Ólafur bóndi var framsýnn maður og kynnti upp hjá kúnum með hráolíufíringu. Allar létust kýrnar í sprengingunni en Ólafur bóndi fékk þær bættar ásamt fjósinu hjá vátryggingafélaginu. Það var ekki laust við nautgripasteikur á bæ Ólafs bónda þau misserin.

Svo tóku þau sig til og sprengdu Salalaug til Andskotans með manni og mús. Það var andstyggilegt hervirki. Það er eins gott að þessum þorpurum detti ekki í hug að sprengja upp péníngaskáp Kópavogsbæjar og stela öllum péníngunum, sem talið er að séu þar. Þá má og ekki gleyma þegar Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður laumaði veggtengdri rafurmagnsborvél ofan í baðkarið til frú Ingveldar, en með þessu tiltæki vildi hann freista þess að ráða eiginkonu sína af dögum. Skömmu áður hafði Kolbeinn staðið að misheppnuðu sprengjutilræði við frú Ingveldi; hann hafði grafið jarðsprengju niður í bílastæðið við hús þeirra hjóna meðan frú Ingveldur brá sér á bifreiðinni í verslunarleiðangur niður í bæ. Því miður fór allt úrskeiðis þennan dag, því ókunnug frú kom aðvífandi á jappanum sínum, hafði farið götuvillt, og hlammaði sér beint á jarðsprengjuna sem Kolbeinn hafði nýlagt. Síðan hefir lítið til konunnar og jappans sést. Vissulega var útlit fyrir að vel færi þegar Kolbeinn smeygði borvélinni í baðvatnið frú Ingveldar, því hún fékk glimrandi rafstraum í sig og hárið reis beint upp í loftið og þá ekki síður kviðskeggið en höfuðhárið. En það þarf meira en eitt rafurlost til að vinna á frú Ingveldi. Hún reis því upp úr baði sínu, ásýndar sem Þorgeirsboli og kastaði Kolbeini eiginmanni sínum af hendi út um baðherbergisgluggann eftir að hafa nærfellt kyrkt hann áður í greip sinni.  

Sprengja sprakk í útilaug Salalaugar í gærkvöldi

Hún er náfrænka hennar og reykti nakin á gangstéttinni í gærkveldi

Ekki má seinna vera en núna strax að taka í taumana ef ekki á illa að fara. Til dæmis í gærkveldi, þá fór náfrænka frú Ingveldar, hún Ingapu út að reykja, en þótt skömm sé frá að segja, þá reykir þessi bíræfna kvenmannsmynd ennþá. En hvað um það, Ingapu fór sem sagt út að reykja sér vindling í gærkveldi og ekki bjóst neinn við neinu fjaðrafoki út af því. En hvað haldið þið? Í mesta lagi tuttugu mínútum eftir að Ingapu brá sér út glumdi við sírenuvæl úr öllum áttum og blikkljós lögreglu- og sjúkrabifreiðanna lýstu up kvöldhimininn. 

Það hafði þá gerst, skömmu eftir að Ingapu kveikti upp í vindlingi sínum, að hana greip áköf löngun að afklæðast þar á gangstéttinni. Þetta sást úr næstu húsum og særði blygðunarkennd nágrannanna. Húsfreyjan á annarri hæð, beint á móti Ingupu, varð öll einkennileg innan um sig og óviðurkvæmilegir lesbískir tendensar fóru eins og skruggugangur um taugakerfi hennar, sem hafði verið viðbúið svona upplifun.

Þegar lögreglan kom á staðin, var Ingapu orðin fullberrössuð og búin að kveikja sé í öðrum vindlingi og blés nú tóbaksreyknum frá sér með alvöruþrungnu búkhljóði. -Þér eruð nakin, frú!, æpti fyrsti lögregluþjónninn sem að kom að Ingupu. Þetta var ung kona og lögregluhúfan á höfði hennar minnti á taðklessu, ef ekki hreint og beint á manna. - Þér eruð líka nakin, svarði Ingapu, og það var festa í röddinni. Lögreglukonan leit í fáti niðrum sig og hélt fyrst að hún hefði gleymt að fara í buxurnar áður en hún fór í útkallið. (Hún hafði verið afsíðis hjá Hálfdáni Varðstjóra þegar kallið kom). Henni sýndist hún sjá ljósleitan blett á stærð við hrákaslummu á öðrum skónum sínum. Lögreglukonunni sortnaði fyrir augum og síðan féll hún í yfirlið, eða öllu heldur kom transið yfir hana og hún hóf að tala tungum þar sem hún lá á gangstéttinni fyrir fótum Ingupu, sem enn var nakin og var að reykja sér vindling í svalandi kveldhúminu.  

Segja umræðuna erfiða en vert að taka hana

Helvískir Hund-Hollendingar skulu þeir heita og ránið Hollendingaránið

Þá ber nýrra við ef helvískur Hund-Tyrkinn er frír og saklaus af Tryrkjaráninu. Að vísu hefir um skeið leikið grunur á að enginn Tyrki hafi hafi verið viðstaddur hið fræga rán sem kennt er við þá, heldur hafi frændur okkar hollenskir verið að verki en ráðið Alsíringa til verksins með sér og saman eltu þeir Vestmannaeyinga og Grindíána með bjúgsverð á lofti og nauðguðu þeim með sér til Algeirsborgar. Að réttu lagi ættum við að kalla umræddan viðburð Hollendingaránið og slíta stjórnmálasambandi við þá örgu rummunga og nýlendukúgara en biðja und-Tyrkjann fyrirgefningar á þeirri svívirðu í þeirra garð að kalla Tyrkjaránið Tyrkjarán.

Þrátt fyrir allt höfum vér Íslendingar komið fram nokkrum hefndum á Hollendingum fyrir ódæðisverk þeirra. Vér gjörðum oss nefnilega lítið fyrir og niðurlægðum þess bölvaða þrjóta á knattspyrnuvellinum, en Hollendingar hafa lengi þókst vera mikil knattspyrnuþjóð. Sannleikurinn er hins vegar sá, að frami Hollendinga á fótboltavellinum hefir að stórum hluta mátt þakka afkomendum fólks sem Hollendingar kúguðu og hnepptu í þrældóm á árum áður.

Réttast væri auðvitað af hálfu oss Íslendinga að taka Hollendinga enn betur í karphúsið, helst að selja þá, ein og hvur önnur hross á uppboðsmarkaði í barbaríið hjá þeim í Algeirsborg. Annars má svo sem harma það hve innilega vér Íslendingar höfum verið linir í að herja á aðrar þjóðir til landvinninga og hagfræðilegs ávinnings fyrir auðvald vort. Það er með endemum, að vér skulum ekki hafa tekið Færeyjar, Shetland og Orkneyjar herskildi og lagt þær undir oss. Auk þess hefði oss veri í lófa lagið að heimsækja Norðveg og sækja oss þræla í útnára þess volaða lands. En þó er aldrei of seint að iðrast slóðaskapsins og reka af oss slyðruorðið. Við gætum sem best sent flota af stað og náð að taka Færeyinga, Hjaltlendinga og Orkneyinga í vora vörslu fyrir komandi jólahátíð. Og Norsurum skulum vér boða eld strax eftir nýárið, því oss bráðvantar þræla í ferðimannaþjónustuna og á loðnuvertíðina.  

Hollendingar frömdu Tyrkjaránin

Hræðileg örlög vofa yfir honum

Æ hvaða ólán, sveik hann undan skatti? Og þetta er innvígður og balsameraður Valhallardrengur í fallega sniðnum jakkafötum. Hverskonar uppeldi er þetta á drengskrattanum? Svo verður honum fleygt inn á gang til voðalegra glæpamanna á Hrauninu og þeir munu rífa hann í sig, rífa hann beint upp í ból til sín, rífa hann í tætlur. Það er varla öfundsvert hlutskipti. Eða hvað? Þó sveik hann bara aðeins undan skatti.

Á Hrauninu er hroðalegur glæpamaður, algjörður öfuguggi og viðurstyggð. Sá náungi er kallaður Fóli og er eins og nafnið bendir til, eitt harkalegt og djöfullegt svín. Hann er hafður á perraganginum. Þessi hryllilega mansmynd er sögð skilgetið afkvæmi Sathans. Menn hafa rætt sín í millum, og þá konur ekki síður en karlar, að fara með þetta ruddamenni í lífslokameðferð; hreinlega fá kvikindið dæmt í slíka meðferð elligar demba helvítinu í þessháttar meðhöndlun án dóms og laga. Í klefa þessum óvætti á litli skattsvikarinn okkar á hættu að lenda.

Svo getum vér spurt oss hvort líkurnar eru meiri að minni á að Valhöllungurinn muni betrast við að deila fangaklefa með hinu illvíga og óeðlisfulla gerpi, sem sagt er að sé son Sathans. Nú er mála sannast, að Sathan er ekki neitt lamb við að leika, því hann er sagður eiga allskostar við hvurn sem er, líka Sjálfstæðisflokkinn. Sem stendur beinast vonir vorar að nýjum dómsmálaráðherra, að hann ógildi héraðsdóminn yfir Valhallarbarninu og forði því frá að gista að syni Djöfulsins austur á Litla Hrauni í marga mánuði.   

Jónmundur fær dóm fyrir skattabrot