Það á bara eftir að vaxa, um það hefir draumspök kona vitnað

Það á bara eftir vaxa. Og vaxa ógurlega. Vér höfum aðeins séð byrjunina, sem eru örlitlar sprænur upp úr jörðinni yfir mosaþemburnar. Hún verður einhver móðursýkin þegar bráðin hraunelfan fara að vella yfir Grindavík og Keflavík og færa þau gamalkunnu þorp á kaf og útmá þau. Ekki mun gamanið minnka þegar gosvellingurinn fer að nálgast Hafnarfjörð svo um munar, þá héld ég veri hamagangur í öskjunum hjá blaða- og fréttamönnunum, sem flestir verða orðnir geggjaðir þegar þar kemur sögu.

Síðast liðna nótt dreymdi frú Ingveldi tímamótadraum, sem hún segir að muni valda aldarhvörfum í búsetu manna á Íslandi. Að sjálfsögðu munu allir íbúar á höfuðborgarsvæðinu taka til fótanna jafnóðum og hraunstraumurinn færir húsin þeirra á kaf, það segist frú Ingveldur hafa séð fyrir í draumi sínum. Að vísu truflaðist draumurinn nokkuð þegar frú Ingveldi þókti sem Máría Borgargagn og Indriði Handreður væru komin inn til hennar og ætluðu að nauðga henni. Svo hurfu Borgargagnið og Handreðurinn úr draumnum eftir að hafa þegið fáein högg og spörk ásamt fyrirlitningu dreymandans.

Ennfremur segir frú Ingveldur, að draummaður hennar, ekki Handreðshelvítið eða pútan hún Borgargagn, hafi fullyrt við sig í draumalandinu, að hið vaxandi eldgos á Reykjanesskaganum muni standa óslitið í hálfa öld og þegar því slotar hafi hraunið fyllt upp í hálfan Faxaflóann. Þá verður gaman að lifa Púta mín og fátt um auðvöld og krataeðlissjúklinga og dýrlega fátt um auðvöld og krataeðlissjúklinga um Suðurnes. 

Gosið hefur vaxið

Ekki skulum vér leiða Djöfulinn í freistni

Hvaða erindi ætli þessir þokkapiltar hafi átt þarna að Geldingadölum? Því er fljótsvarað: Nákvæmlega ekki neitt. Samt voru þeir þarna á vafsi á hjólhestum, vitandi að jörðin gæti gleypt þá með eldi og eiturgufum. Það er aunginn vafi á að þarna var Fjandinn að verki og ætlaði sér að veiða drengina niður til sín í Helvíti. Þá hefðu þeir betur farið að dæmi Kolbeins Kolbeinssonar, en hann sefur undir rúmi sínu í dag, og látið fyrirberast heima hjá sér. 

Svo hefir enn eitt vandamálið verið að ryðja sér til rúms, en það er vaxandi árátta fólks til að hjóla í svefni. Alvarlegt tilfelli af þessu tagi varð í vetur þegar steinsofandi kvendi kom á fjallahjólhesti út á Látrabjarg og reið eins og ekkert væri fram af og hvarf niður í urðina, um það bil fjegurhundruð metrum neðar. Það var víst ekki félegt hjólið þegar að var komin, svo beyglað og brotið sem það var eftir flugið. Nú er ekki þar með sagt að hjólaknaparnir í Geldingadölum hafi verið sofandi á reiðskjótum sínum þarna í dag þegar Djöfullinn sjálfur hugðist fanga þá ofan í fordyri Helvítis. Því enn sem fyrr hefir Andskotinn illskuflár sína snöru snúna þeim snögglega tilbúna, sem fara með fals og dár.

Í dag einkennist heilsufar Máríu Borgargagns af tíðum þvaglátum, stunum og dæsingum, sem líkjast hvalablástrum. Þessi vanheilsa stafar af ógætilegri öldrykkju meðfram parkódínforteáti. Fyrir utan hin andstyggilegu þvaglát á fimm til tíu mínútna fresti, lýsa sjúkdómseinkenni Borgargagnsins sér eins og hún hafi gleypt múrsteina, því allt er klossfast eins og af grjóthertri steinsteypu í ristlinum, og þá er sem dökkgrátt kólguský vomi yfir heilabúinu og kalli fram ófétislega atburði úr fortíðinni. Í þessu ástandi kjökrar Máría Borgargagn mjök yfir lauslæti sínu og afmorshneigð, sem sannast sagna hefir verið dálítið úr hófi fram hjá henni á stundum, ekki síst fyrr á árum. Það var einmitt í svona sjúkdómskasti, sem Máría orkti ljóðið ,,Láfudansinn", sem var frumflutt á þjóðhátíðardaginn 17. júni.  

Voru 200-300 metra frá sprungunni

Trúmálahópar um frjálsa útbreiðslu kóvíðveirunnar og spámenn þeirra

Í vissum trúmálahópum hér á landi er Jón Magnússon ,,lögmaður" mjök í hávegum hafður og eru hópameðlimir ákaflega elskir að honum og hafa, hver hjá sér, komið sér upp helgimyndir af Jóni. Vinsælasta myndin er af heilögu lögmenninu án fata, hvar hann snýr bakhluta sínum að tilbeiðendum. Er það venja í híbýlum meðlima, að hafa þá mynd í mátulegri hæð, þannig að meðlimur geti gengið að henni beint og kysst hinn helga meistara beint á rassinn.

Í nýlegri bæn, sem einn af minni spámönnunum í helgidómi Jóns ,,lögmanns" orkti til dýrðar þessum nýsmíðaða guði, segir eitthvað í þá veru, að Jón þessi ,, leiði oss eigi í haftafjósið og frelsi oss frá sóttkví." Þennan munnsöfnuð hafa áhugamenn um frjálsa útbreiðslu kóvíðsveirunnar japlað hver ofan í annan yfir páskana í þeirri frómu von að veiran muni sigra og að minnsta kosti hálf þjóðin muni leggjast í kóvíð; því þessir áhugamenn hafa þá trú að hver sá er andast eða verður farlama til lengri eða skemmri tíma af kóvíðnum verði sáluhólpinn, því dauði eða örkuml af þessari ágætu drepsótt eru margfalt meira frelsi en fimm daga sóttkví á góðu hótélherbergi.

Nú, ýmsar frelsishetjur í söfnuði hr. Magnússonar ,,lögmanns" hafa undanfarið vaðið yfir lög og láð með þann dásamlega boðskap, að kóvíðsveiran sé aungin andskotans veira, þetta sé í almesta lagi smávægilegt kvef, en þó aðallega lygaþvættingur til að hræða fólk og hægja á rottuhjóli kapítalismans og neyslukapphlaupinu. Á sama tíma og hetjurnar boða þessar kennisetningar sínar með öskrum og hávaða hafa þær í leiðinni uppi skammir og áróður um slælega frammistöðu stjórnvalda við öflun bóluefna gegn kóvíðnum, sem þær segja í hinu orðinu að sé ekki til. Og nú kvað Brynjar Vondalykt, sem er handlaginn maður og listrænn í sér, vera sestur við að tálga út helgimynd af Jóni Magnússyni ,,lögmanni", þ.e. einskonar öndvegissúlu af þeim drotni, þriggja metra háa, og auk þess tæplega meters langan stubb af sælli frú Andersen, en hún er ötull postulón fyrir hugsjóninni háleitu um kaup á bóluefni gegn veiru, sem hún lætur í veðri vaka að ekki sé til.      

„Ekki eðlilegur málshraði“

Rottuþefur í húsinu - Ferð á vertshús - Endastöð hjá Hálfdáni

Þegar Vondalykt skreiddist á ról í morgun áttaði hann sig á að hann var staddur í húsi frú Ingveldar og Kolbeins, en hann rak ekki minni til að hann hefði verið þar í heimsókn. Þá hafði honum fundist dularfullt að hafa vaknað í bleytupolli bak við stofusófa og buxur hans dregnar niður að hnésbótum. Þegar Brynjar kom fram í eldhús voru þar staddar fáeinar persónur, en hann gretti sig og kvartaði undan rottuþef í húsinu. Þarna sat Máría Borgargagn við eldhúsborðið, ber að neðan og fjarska páskamorgunsleg. Hún sagði Brynjari að halda kjafti og skammast sín, annað eins svín sem hann væri, en Vondalyktin varð hvumsa við og glápti á vinkonu sína eins og ringlaður apaköttur.

Svo ruddist frú Ingveldur út af klósettinu og á eftir henni næddi salernisþefurinn, kaldur og fráhrindandi. Hún leit Brynjar Vondulykt illum augum og nú velktist hann ekki vafa lengur, að hann væri illa séður í húsinu vegna einhvers glæps sem hann hafði framið, en hafði ekki hugmynd um hver var. - Að sjá þig helvítis minkurinn þinn, mælti frú Ingveldur til hans og raddblærinn var hræðilegur. Veist hvað hann Kolbeinn gerði við þig bak við sófann í nótt?! Nei, það veistu ekki ólánið þitt.
Brynjar Vondalykt saug upp í nefið og andlit hans var eitt spurningarmerki. -Djöfull, sagði hann svo, - ég er eitthvað alveg að drepast í endanum mínum. Hvar er Kolbeinn? Nú drep ég hann!

Þá aumkaði frú Ingveldur sig yfir Brynjar Vondulykt og veitti honum rausnarlegan afrétting, whiskey, volka, slurk af kóki á litlum spegli og þrjár jónur. Innan skamms var  Vondalyktin horfinn aftur inn í almyrkva, kjarnorkuvetur og óminni. Í þessu ástandi fór frú Ingveldur með Vondulyktina á veitingastað sem var opinn, kom honum fyrir við borð, pantaði fyrir hann öl og þrjár vínarpylsur með kokteilsósu. Að svo búnu yfirgaf frú Ingveldur staðinn og fór heim, en lét örlögunum eftir að verka Brynjar Vondulykt, en tveimur klukkustundum síðar var búið að loka hann inni í gæsluvarðhaldsklefa Hálfdáns Varðstjóra. Í fyrramáli, trúlega árla mjök, mun Hálfdán mæta til leiks og bretta ærlega upp á helvíska Vondulyktina og kenna honum mannasiði sem bragð er af. 

Þjóðareining um sóttvarnir skilað sér

Ekki er hún græn og enn síður til vinstri, en samt ætlar hún að bjóða sig fram

Miðað við fréttina af prófkjörsforvali VG í Norðvesturkjördæmi, er ekki annað að skilja en þessi ört deyjandi flokkur ætli að bjóða fram í næstu alþingiskosningum. Raunar er orðalagið ,,ört deyjandi flokkur" heldur ónákvæmt um heilsufar VG og ef til vill óviðeigandi, því sannleikurinn er sá að VG dó inn í Sjálfstæðisflokkinn fyrir fjórum árum, að öllum líkindum endanlega fyrir fullt og fast. Það VG, ,,Vinstrihreyfingin grænt framboð", sem stofnað var um síðustu aldamót byrjaði fljótlega að hraka, þó einungis fáir tækju eftir því, og fjórum til sexárum var flokkurinn kominn með alvarlega andarteppu af ríkisstjórnarsótt og Sjálfstæðisflokksátrúnaði þannig að aungvu mátti muna þegar Samfylkingin gjörðist frilla Sjálfstæðisflokksins, auðvaldsins og nýfrjálshyggjunnar í frægri ríkisstjórn, trompaðist Flokkseigendafélag VG og andaðist hér um bil af öfundsýki og íllsku.

Nú er þó ljóst að búrtík Stenngrims Johoð og Flokkseigendafélagsins og samherjanna ætlar enn að gefa kost á sér í fyrsta sæti VG hér í norðvestrinu þrátt fyrir að vera ekkert græn og enn síður til vinstri. Þessi kúnstuga persóna, sem heldur að hún sé stjórnmálamaður, vann sér þó til frægðar að standa fast við bakið á Stenngrimi sínum Johoð og flokkseigendunum þegar hann flæmdi upp undir helming þingflokks VG úr flokknum, fyrir nú utan alla hina óbreyttu sem hurfu á braut þegar þeir sáu hvers kyns var. Á sama hátt stóð Lilja Rafney þétt við rassaskoruna á Stenngrimi lénsherra þegar hann gaf Rósu Björk og Andrési Inga þvílíkt drag í afturendann að þau þutu í loftkostum, eins og smá-nornir á prikum, út úr þingflokksherbergi Stenngrims og höfnuðu í huggulegum selskap hjá Samfylkingunni og Pírötum.

Nú fréttum við af Lilju Rafneyju í hörðum prófkjörsforvalsslag við son eins þeirra sem hún hjálpaði Stenngrimi og þeim að flæma úr VG fyrir um það bil áratug. Síðustu daga hefir hún verið að dunda sér við að hringja í henni alsendis ókunnugt fólk, smábátasjómenn og alþýðu, og fara þess á leit að það að þau bjargi henni frá því lenda undir í áflogunum við Bjarna Jónsson, eins og henti skessu þá sem Jón Hreggviðsson frá Rein glímdi við forðum daga á Holtavörðuheiði. Af þessum hringingum er ljóst að henni er gjörsamlega fyrirmunað að kunna að skammast sín.
Nú, Lilja Rafney hefir sér til ágætis, að hafa um langa hríð burðast við að leika áhugakonu um sjávarútveg og kvótamál, jafnvel hefir hún látið í það glitta að hún væri andstæðingur kvótakerfisins. Sannast sagna hafa þessir leiklistartilburðir Lilju Rafneyjar verið svo ótrúverðugir og hroðvirknislegir að allstaðar samherjaeyrun staðið eins og njólablöð upp úr sauðargæru hennar. Það er nefnilega nákvæmlega ekkert að marka þingkonuna og prófkjörsforvals-frambjóðandann Lilju Rafney fremur en aðra fylgihluti Flokkseigendafélags VG.    

Átta berjast um fimm efstu sætin