Tilkynntu um generalfyllirí og blóðug slagsmál á frystihúslofti

Ég man vel eftir því þegar götustrákar vestur á Snæfellsnesi gjörðu sér að leik að gabba lögregluna út að kveldi til í miðri viku og voru handteknir. Fyrst hringdu þeir í lögregluprjóninn Gylfa, sem var heima hjá sér, og tilkynnu honum að géneral fyllirí væri brostið á uppi á frystihúslofti með blóðugum slagsmálum drykkfelldar sjóara. Því miður var snjór í innkeyrslunni hjá Gylfa lögregluprjóni sem hann festi bifreið sína. Þegar götustrákarnir sáu að tilkvaddur lögreglumaður var fastur í snjóskafli gjörðu þeir aðra reisu á símstöðina og hringdu nú beint í Guðfinn Varðstjóra, sem var maður illur viðureignar.

Svo hlupu piltarnir niður í frystihús og földu sig til hliðar við stigaganginn upp á loft. En von bráðar birtist lögregluprjónninn Gylfi, laus úr skaflinum og það hringlaði í handjárnunum þegar hann hljóp upp á þriðju hæð frystihússins eins og kumrandi fjallageit. Því miður greip Gylfi í tómt, þar eð enginn var staddur á frystihúsloftinu nema eins stúlka sem átti að sá um kvöldkaffið fyrir slægingarkarlana, en sjóararnir voru allir úti hafi úti þetta kveld, enda veður gott.

Þegar þar var komið sögu tóku götustrákarnir til fóttanna og hlupu út, en í því kom Varðstjórinn undir fullum ljósum á lögreglubifreiðinni og greip djöflana um leið og þeir reyndu að komast undan. Svo hófust langar og strangar yfirheyrslu á lögreglustöðinni með ítrekuðum hótunum um fangelsisvist, varðhald og péníngasektir sem samsvörðu árslaunum skipstjóra á góðu síldar og vertíðarskipi í þá daga. Eftir þetta útkall gjörðust Gylfi lögregluprjónn og Varðstjórinn undarlegir og haustið eftir var þeim vikið frá fyrir afglöp. 

Handtekinn eftir falska tilkynningu

Svæsnustu illfygli sem sögur fara af

Tjaldar eru, eins og menn vita, einhver svæsnustu illfygli sem vitað er um, morðóðir og gráðugir. Frægt varð þegar þrír tjaldar gjörðu sér lítið fyrir og myrtu blótneyti Ólafs bónda, sem geymt var innan nautheldrar girðingar að sumrum. Tuddi þessi var full ein smálest að þyngd, stórhyrndur og geðríkur með afbrigðum. En tjaldarnir höfðu, að því best verður séð, aungva meðaumkun með þarfanauti búnaðarfélags hreppsins og lögðu ódeigir til atlögu og voru fljótir að taka hann af lífi. Svo gröðguðu þeir nautakjötinu í sig þar til þeir stóðu á blístri og þambi.

Þá er rétt að segja frá því er tveir tjaldar, nýkomnir frá Guernsey, flugu með leifturhraða inn um opinn elhúsglugg á bænum að Efri-Sólfarsstöðum í Bládölum og afhausuðu húsfreyjuna þar sem hún stóð við eldavélina og var að steikja blómur á pönnu. Er að var komið höfðu tjaldarnir etið helminginn af konunni, þ.e. ljótari helminginn en blómurinn var orðinn að grjóthörðum hraunskífum á pönnunni. Af þessu má ljóst vera hvur vargfugl tjaldurinn er og lífshættulegur.

Það sem gerir tjaldinn jafn afkastamikinn við bráð sína er fyrst og fremst goggurinn, sem er sérstaklega harðri, en þó sveigjanlegri, járntegund, sem hann beitir eins og öflugustu stálklippum. Þá eru fætur og klær þessa óarga fugls mjög hættulegar í návígi og vængi og stél notar hann til að berja fórnarlömb sín; maður nokkur kvaðst eitt sinn hafa séð tjald dauðrota lambhrút með stélinu austur á söndum. Höggið var svo svakalegt að bæði hornin á höfði hrútsins brotnuðu af við höggið og heilinn lá úti. Að reyna að veiða tjald, með skotvopni eða sveðju, er stórhættulegur leikur og hafa margir farið flatt á slíkum leik. Hin aldna grenjaskytta, Halldór í Grasvöllum á Héraði, skaut á tjald sem lá á hreiðri. Skipti engum togum að tjaldurinn flaug upp með dálitlu fjaðrafoki og banaði Halldóri með því að reka hann í gegn með goggnum, engar tjaldsins, þá ófleygir, komu hlaupandi á harðaspretti og gæddu sér á hinni föllnu refaskyttu.  

Tjaldurinn setti met

Fresskötturinn

Hann var ófétislegur, bölvaður fresskötturinn, þegar hann kom heim eftir hálfsmánaðar útstáfelsi. Helvítis gripurinn var úfinn, rifinn og tættur og af honum stankaði megn og langstaðin áfengislykt, en augun mött af slarki og sjúkum losta. Þessi armi djöfull var heldur ekkert að bíða með framkvæmdirnar, hann vóð beint inn í hjónarúm og mé og ræpti í ból húsmóður sinnar. Þegar kérlingaheksið bar að, fitjaði hinn útlifaði fressköttur upp á trýnið og gjörði sig líklegan til að ganga í skrokk konunnar.

Þegar húsbóndinn kom heim að erfiðum vinnudegi loknum, fól kona hans honum að skjóta nú helvítis kattarrassgatið og rétti honum haglabyssuna. Því miður fór skotárásin út um þúfur, því fressið, sem lá makindalega í hjónarúminu við hliðina á ógeðinu sem hann hafi látið frá sér þegar hann kom heim, stökk upp um leið og karlinn hleypti af slapp lifandi á brott, en haglasúpan úr byssunni eyðilagði hjónarúmið. Um nóttina læddist kattarviðbjóðurinn inn um glugga heima hjá sér og kveikti í húsinu með því að kveikja á eldavélarhellu og bera dagblað á hana. 

Nú var svo komið, að hjónin góðu voru ekki aðeins hjónarúmslaus, heldur voru þau húsnæðislaus og sýslumaðurinn kom í rauðri skikkju og með öxi og kærði þau fyrir að hafa ætlað að svíkja út vátryggingarfé með því að kveikja í húsinu. Svo var farið með þau að gálganum þar sem þau voru bæði hengd með viðhöfn. Fresskötturinn hinsvegar, hann lifir enn og stundar sukk og læðufar af kappi, milli þess sem hann etur sig belgfullan af rottum og þúfutittlingum.    

BÍ og FF senda svar við spurningum Bjarna

Ó, kerfisins kæru systur ...

Það er ekki nema von að þessi frauka sé vonsvikin með að hafa mistekist að klóra sig upp í formannsstól Eflingar eftir alla þá gjörningahríð sem hrottarnir og rógburðarvélstjórnarnir létu skítadreifara kerfis og kontórs ausa yfir Sólveigu Önnu og baráttu hennar fyrir verkalýð og róttækni. Og ansi er ég smeykur um að það verði lítið úr Ólöfu blessaðir og Agníesku þegar þær þurfa að mæta Sólveigu eftirleiðis á stjórnafundum, því hann er ósköp göróttur starfinn sem þær lagskonur hafa samviskunni innan veggja Eflingar.

Nú má líka afskrifa hina þægilegu innivinnu á háum launum, sem Ólöf var farin að sjá fyrir sér, og trúlega Agníeska einnig, í skjóli Snædal og Höllu á ASÍ kontórnum, Íhaldsins og Bjarnaben og kapítalistastóðsins. Það kæmi heldur ekki mörgum á óvart þótt Ólöf og Agníeska þori ekki að mæta á stjórnafundi Eflingar eftir óhæfuverk sín og að hafa gerst fíflin sem skrifstofulýðurinn og kerfisvaldið atti á foraðið. 

Ó, kerfisins kæru systur
í kveld verður samkoma háð,
þar lautínant Kristjana kennir
um kærur og starfsloka náð.
Já, þar verður sopið og sönglað
um SALEK og tapliðin tvö;
æ, komdu og höndlaðu hælbít,
það hefst klukkan rúmlega sjö.  

„Formaður hefur ekki neitt einvald“

Eineltishrottar og rógburðarsnillingar leggjast á bæn

Það hefir sannarlega verið dýrðleg kyrrðarstund á Eflingarkontórnum í morgun, enda tilefnið ærið. Efir að hafa leikið allar listir eineltis og rógburðarsnilli brotlentu kontóristarnir í gærkvöldi, flugu á rammgjöran steinvegg, ef svo má segja og fóru í klessu. Það er ætíð svo hugnæmt og gleðilegt þegar eineltisfantar og rógburðarmaskínur, eins og þessar sem staðsettar eru á skrifstofu verkalýðsfélagsins Eflingar, fá að bergja á eigin meðulum, ekki síst þegar fréttir berast af þeim liggjandi á bæn að morgni dags eins og hræsnisdruslur helvítis.

Í kvöld munu svo hinir tapsáru og illu eineltisfantar safnast saman til bænastundar og kyrja þar tilheyrandi rógburðasöngva sína og ákalla SALEK, Mammón og Sjálfstæðisflokkinn. En sem betur fer er úti um völd þessara aumu verkalýðsfjandmanna og áköll þeirra og bænir til falsguða þeirra verða ekki heyrðar og því síður teknar til greina. Og á ASÍ kontórnum ríkir líka hrollur og skelfing; skrifstofusjakalarnir allir skriðnir undir borð og liggja þar í iðandi kássu og bíða örlaga sinna. Nú bíða jómfrú Snædal og Halla Gunnars, kommissar Katrínar Jakobs og auðvaldskerfisns, örlaga sinna, þar eð stórfelld hætta hefir nú skapast fyrir því að brátt gangi Efling með Starfsgreinasambandið út úr ASÍ og VR fylgi fast á eftir og færi þá heldur að saxast á limina ,,alþýðusambandsins".

Nú segir í fréttum Ríkisútvarpsins, að jómfrú Snædal vilji fund hið snarasta með Sólveigu Önnu til að ,,ræða næstu skref", eins og það var orðað. Eftir hina hroðalegu rógburðarherferð á hendur Sólveigu, ætti hún auðvitað að ekki að ansa slíku fundarboði. Sólveig Anna á fyrst og fremst erindi við verkafólk, en ekki við kerfisvarðhunda kapítalismans á skrifstofu ASÍ; það fer best á að kontórsjakalarnir, sem lagt hafa ASÍ undir sig, hafi hægt um sig og láti sér nægja, úr því sem komið er, að sækja vakningarsamkomur hænsnahersgarmanna á skrifstofu Eflingar, enda ekki seinna vænna, því eineltishrottarnir og rógsskepnurnar eru á förum úr húsakynnum verkalýðsfélagsins Eflingar. 

„Það er þung stemning“

Endanleg lausn kynjaðra voðaverka

Ljót er lýsingin af aðförunum á salerni skemmtitaðarins og heldur kynlegt, eða öllu heldur kynjað, að nokkur maður sækist eftir öðru eins af samborgurum sínum. Einnig erum vér ráðþrota gagnvart því hvurnig rétt sé að bregðast við soddan andskota, eins og þeim sem sagður er hafa gerst á náðhúsi gleðihúss í Reykjavík. Vér þekkjum öll söguna um drykkfellda manninn sem hugðist kaupa sér áfengisflösku utan dagskrár af sprúttsala. Þegar kom að því að borga kom í ljós að greiðslan var fólgin í að leyfa sprúttaranum að haf mök við sig, runnu tvær grímur á okkar mann. En svo herti drykkfelldi maðurinn upp hugann og lét slag standa. Síðar, þegar hinn ölkæri vinur vor sagði frá því sem gerðist þetta kvöld lauk hann alltaf frásögninni með þessum orðum: ,,Og hvað manninum gat þótt þetta gott" og var einlægt jafn undrandi. 

En víkjum aftur að dónalega illyrminu á klósettinu. Þeim ódámi og hans líkum ber að refsa harðlega fyrir þeirra illu verk, spurningin er aðeins hvurnig þeir skuli staffast. Í nýjum nútíma hagfræðibókum er langur kafli um ,,öldrunarhengingar" og fjallar um þjóhagslegan péníngaávinning af því að losna við gamlamenni sem fyrst af fóðrum svo þau stefni ekki þjóðarbúinu og ríkissjóði í voða. Ekki vitum vér hvort heppilegast lausnin gegn pervertaváinni sé gálgi og snara, en það segir sig samt sjálft að við klósettöfuguggum verður að bregðast við af festu.

Í riti Árna Björnssonar, ,,Í hálfkæringi og alvöru", kaflanum um ,,refsingar á Íslandi", segir svo: ,,Eina dauðarefsingu í viðbót verður að nefna þótt hennar sé ekki getið í lögbókum, en það er kviksetning. Í hinum stuttorðu  annálum frá 14. öld eru nefnd fjögur dæmi um kviksetningu; ein vegna þess að maður hafði átt mök við dýr". Þarna þykir oss, sem vönd erum að virðingu vorri, sem lausnin á pervertavandmálinu sé hugsanlega fundin. Væri ekki gott ráð, að taka úr umferð voðamenni sem vaða um salerni og sæluhús, nauðgandi og nagandi, og troða þeim í til þess gerða trékassa sem grafnir eru í jörð, utangarðs að sjálfsögðu. Vér erum þess sinnis, eftir yfirlegu og íhugun, að þvílík góð aðferð muni fækka ástríðuglæpum, hvort heldur þeir eru framdir á salernum, í fjósbásum eða kóngsrekkjum, svo um munar, og einnig að öfuguggaháttur verði með leifturhraða úr sögunni á mettíma hjá oss á Íslandi, því aungvum dettur í hug að fremja kynjað óhæfuverk ef þeir vita að þeirra bíður kviksetning.   

Ákærður fyrir að nauðga karlmanni á salerni

Myrkrahöfðinginn mengaði þau með sínu djöfullegu innræti

Vissulega eru fréttirnar af börnunum á Selfossi hræðilegar og morgunljóst að þar er ekki allt með felldu og ekki allt sem sýnist í fljótu bragði. Þegar börn taka upp á að haga sér einlægt eins og helvítisungar má ganga að því vísu að þá sé Sathan þar innan seilingar. Til eru margar sögur af börnum, sem Myrkrahöfðinginn mengaði með sínu djöfullega innræti, meðal annars með því að gróðursetja púka í börnunum. 

Kringum nítjánhundruð og sjötíu kom fram á sjónarsviðið forhertur barnaglæpaflokkur sem sveifst einskis og framdi voveifleg myrkraverk hvað ofan í annað svo öllu nærumhverfinu lá við sturlun. Fyrsta vísbendingin um að eitthvað óvenjulegt væri í aðsigi var þegar heimilisköttur Sigurgríms og Bínu kom einn daginn skottlaus heim; rófan á blessuðu dýrinu hafði verið hoggin af, líklega með exi. Tveimur dögum síðar fannst Kormákur sjómaður örendur bak við hús ofan við höfnina með gat eftir byssukúlu á hnakkanum. Þegar að var gáð sást greinilega að Kormákur hafði verið staddur úti á miðri götu, á leið til skips, þegar hann var myrtur, en síðan höfðu ódæðismennirnir dregið hann bak við hús. Ekki var öllu lokið með þessum tveimur glæpaverkum, síður en svo. Nú riðu yfir hinn friðsæla bæ, Stað, hvur glæpabrotsjórinn öðrum verri svo að við lá stórfelldum mannflótta, því allir voru skelfingu losnir nema glæpajurtirnar sjálfar.

Eina nóttina stóð myndarlegt einbýlishús í björtu báli og fórust þar orðlög sæmdarhjón; síðar kom fram að þetta hús hafði orðið fyrir valinu af hálfu brennumanna vegna þess að húsbóndinn þar hét Njáll. Önnur hroðaleg hervirki, sem of langt mál er upp að telja í lítilfjörlegum bloggpistli, voru unnin á Stað um þessar mundir og lá nú íbúum vitfirringu, því aungin skýring fannst lengi vel á glæpunum. Svo, fyrir tilstuðlan athugulla og gáfaðra manna, komst upp um bófaflokk, sem valdur var að voðaverkunum. Glæpamannahópur þessi, saman stóð af einum bekk skólabana í Barna og unglingaskóla Staðs og mátti með sanni sjá að Sathan hafði tekið sér bólfestu í brjóstum þeirra. Allur var bekkurinn atarna handtekinn og sendur beina boðleið vestur í Breiðuvík til afdjöflunar. Síðar var kennari barnanna tekinn fastur og situr víst inni enn þann dag í dag. Eftir þetta fækkaði barnaglæpaverkum á Stað verulega.   

Dreifa ofbeldismyndböndum á TikTok og Instagram

Hafa þeir virkilega skæruliðadeild í góðgjörðafirmanu?

Er það virkilegt að Samherji hafi hvorki meira né minna en skæruliðadeild í sínu rómaða góðgjörðafyrirtæki? Ef svo er, þá væri upplagt að fá að vita hvur skæruliðaforinginn er og hvurjir vinna með honum á skæruliðadeildinni. Eru til dæmis hann Stenngrimur okkar hérna Johoð og hann Stjáni Möller að störfum á deildinni? Hefir deildin marga skítadreifara og rógsvélar í drift? Er lögreglustjórinn á Norðurlandi eystra tengdur sjálfstæðisflokknum, eða jafnvel í Sjálfstæðisflokknum eins og Vigfús heitinn Jónsson Þingeyingasýslumaður?

Og hvað ætli lögreglustjórinn á Norðurlandi eystra geri við þorparana ef þeir nást? Eftir vill fela þeir sig svo vel, að kalla verður eftir liðsinni Hálfdáns Varðstjóra til hafa upp á þeim? Það væri vissulega laglegt. Hræddur er ég um að Hálfdán Varðstjóri gæfi þessum eftirlýstu óknyttapiltum aungin grið ef honum væri falið að hafa í höndur í hári þeirra; sennilega mundi hann byrja á að fletta þá klæðum og flengja þá dálaglega, hvurn með öðrum, síðan tæki hann sér ugglaust smá-vinnuhlé og hugsa til með framhaldið. 

Svo er að sjá hvar drengstaularnir kjósa sér felustað. Ólíklegt er að þeir hafi nokkurn slíkan sem bragð er af. Vel má vera að þeir reyni að dyljast undir sorpi í ruslatunnum, en Hálfdáni Varðstjóra mundi ekki muna um að svæla þá upp úr tunnunum með eldi, eða fylla þær með vatni svo drengjunum lægi við drukknun þannig að þeir hæfu sig á kreik. Svo fer varðsveit norðanmanna með sakamennina með sér norður og lokar þá inni í kaldri geymslu eða hjalli og þar væru þeir sveltir og barðir þar þeir þeir mundu meðganga greiðlega glæpi sína gegn skæruliðadeildinni. 

Lögreglan boðar blaðamenn í yfirheyrslu

Enn hefir hann á sínum snærum röggsama embættismenn, sem betur fer

Oho-ho-ho-ho-ho ... Svo Sjálfstæðisflokksskröggurinn, sem þeir segja háskólarektor, setti hægri bífuna svona asskoti settlega í endaþarmssvæðið á siðanefndinni þannig að hún hrökk út um gluggann í háskólanum og brotnaði í mél á stéttinni fyrir neðan. Mikil ósköp er ég búinn að hlæja að þessari kostulegu frétt af háskólarektornum og siðanefndinni, oho-ho-ho-ho! Og sagði ekki skáldið eitthvað á þessa leið í ljóðaljóði sínu: ,,Skólarektor er Skrattinn, þú veist, með skósíðan hala, klaufir og horn.! Oho-ho-ho-ho-ho!

Á öðrum vígstöðvum siðsemdar og siðbóta Sjálfstæðisflokksins hefir leynilögreglumaður að norðan verið sendur suður til að rannsaka íll umtal götustráka um tiltekna skæruliðasveit. Slíkt er þetta afrek þeirra fyrir norðan land að það minnir á fátt annað en þegar Bjarni sýslumaður Halldórsson á Þingeyrum reið suður til Bessastaða og stefndi óvini sínum, sem hafði leyft sér að geispa golunni, og las honum stefnuna þar sem hann lá dauður í gröf sinni. Þetta er svo skuggalegur og ótrúlegur atburður að fara verður aftur til ársins 1783 þegar sýslumaður Þingeyinga sturlaðist og hljóp óður í Eyjafjarðará og öslaði eftir henni fulla hálfa bæjarleið.

En ósiðlegar siðanefndir verður að slá af umsvifalaust þegar uppvíst verður um siðleysi hennar. Og um óforskammaða götustráka, sem fara illum orðum um virðulega bústólpa landsins, er það að segja, að best væri að hegna þessháttar dólgum með bannfæringu og útskúfum og loks að gjöra þá landræka ef þeir láta ekki skipast, eins og gert var við Fræða-Gísla, sem forsmáði altarissakramenntin og vanrækti náðarmeðulin. Það gleður oss meir en orð fá lýst í þessu sambandi, að Sjálfstæðisflokkurinn hefur enn á sínum snærum röggsama embættismenn, ekki síður en á átjándu öldinni, sem bera gæfu til að taka harkalega á vonsku og ósiðum illa artaðra skrílmenna.   

Siðanefnd Háskólans segir af sér

Elliær jafníngsmaður lurðast heim

Jafníngsmaður var rekinn með skít og skömm úr ríkisstjórn fyrir spillingu, hann var í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum sem aldrei hefir kallað neitt ömmu sína þegar spilling er í boði. Með skófar á afturendanum var jafníngsmaðurinn verðlaunaður með sendiherrajobbi; við þann hégóma lurðaðist hann þangað til núna nýverið. Elliær er jafníngsmaðurinn sendur til síns heima, með frímerki á rassagatinu, og fór strax í prófkjör hjá Uppskafningaflokknum og gersigraði. Þar er nú ekki meiri metnaðurinn þar á bæ.

Umræddur jafníngsmaður er úr Hafnarfirði. Þaðan er líka hrunskrjóðurinn Á. Matthíesen, þann náunga stóð til að draga á halanum fyrir Landsdóm. Annar jafníngsmaður, sá var með sendiherrajafníngnum í ríxstjórn þegar Hrunferlinu var ýtt úr vör, barg Matthiesen frá hlekkjum Landsdóms og verðlaunaði hann með feikn góðu jobbi á Ítalíu. Fleiri Hrunvörgum var bjargað Landsdómi og varð verulegur kurr meðal dómara út af þeirri uppákomu því þeir höfðu fullan hug á verðlauna Hrunarana með hjóli og steglu, en það var vinsælt úrræði hér fyrr meir þegar þorparar voru straffaðir. Það er af Hrunferlinu að segja, að það hófst með samlagi jafníngsmanna og íhaldsmanna árið 1991 og lauk með Stór-Hruni sömu aðila haustið 2008. Í millitíðinni starfaði systurflokkur jafnínganna, þeir úr Framsóknarfjósinu, að undirbúningi Hrunsins og var orðstír þeirra mikill.

Nú hefir jafníngsmaðurinn skilað sér heim, elliær og karlægur, en þó ekki svo að hann gæti ekki sigrað með yfirburðum í prófkjöri uppskafningajafníngsins í Hafnarfirði. Og ef vér þekkjum Hafnfirðinga rétt, sem vér gerum, þá munu þeir ekki fúlsa við að fá einn maríneraðan frumkvöðul Hrunferlisins fyrir bæjarstjóra hjá sér, en flytja íhaldskérluna, sem undafarið hefir bæjarstjórnað Hafnfirðinum, hreppaflutningi austur í Landbrot eða norður til hans Indriða bónda að Skjaldfönn við Ísafjarðardjúp og fá henni starfa þar viða að stinga undan grindum í fjárhúsum Indriða. ( Það skal skýrt tekið fram, til að fyrirbyggja allan misskilning, að Indriði bóndi í Skjaldfönn er ekkert í ætt við Indriða Handreð og því síður á hann ættir að rekja saman við konuskjátu Handreðsins, Máríu Borgargagn, því Indriði í Skjaldfönn er heiðvirður maður. Þér að segja.)  

Sér færi á stórsigri jafnaðarmanna