Nautgripir, forynjur og óð handanheims meri í hestalátum

Stundum er talað um að þessi eða hinn sé nautheimskur og er þá væntanlega átt við að naut séu eitthvað það heimskasta sem finna má á byggðu bóli. Þá ganga sögur af því að griðungar séu sérlega fólsk kvikindi og leitist gjarnan við að myrða fólk, ef þeir telja sig eiga færi á þessháttar munaði. Okkur er í fersku minni blótneytið sem réði húsfreyjuna af dögum á hlaðinu heima hjá nágrannaðum, þar sem hún hafði verið í heimsókn. Nú, griðungurinn fékk náttúrlega að kynnast réttlætinu í beittu stáli og vara af húsbónda sínum fláður og bútaður niður. Síðan fékk eiginmaður hinnar látnu konu ketið af morðingjanum í beætur fyrir konumissinn.

Í dag eru mannýgir tuddar geymdir inni í rammgerum húsum þar sem þeir eru tjóðraðir með járnkeðjum uppi í básum sínum svo þeir sleppi ekki út til að myrða mannfólk með því að hafa það undir og stanga í hel. Ef nautgripur af fyrr lýstu tagi slyppi úr haldi og yrði mannsbani mundi eigandi hans verða dreginn fyrir dóm og dæmdur til fangelsisvistar en nautið brytjað niður í gúllasch og snitzel.

En svo eru það þessi manlegu naut. Það er öllu hættulegri fénaður, lúmskur og illvígur. Hvað getum við sagt um nokkurskonar sauðnaut, fljótt á litið í mannsmynd, kafloðið að vöngum og með bindi, illa gyrt og krumpað? Tjahh, okkur mundi verða orðfall, ekki eitt einast orð kæmi fram á varirnar af aldeilis yfirþyrmandi forundran. Ég tala nú ekki um ef slíkt forynjulíki kæmi til fundar við oss, ríðandi á hvítri meri í hestalátum. Má vera að sumir mundu halda að þar væri mættur til leiks djáknaskrattinn frá Myrká í þeim erindagjörðum að kokkála góðbændur í sveitum landsins. Eða hvort þetta væri ekki nautgripurinn Þorgeirsboli, margfrægur af vondri viðkynningu. Að minnsta kosti er það ramm-þjóðsagnalegt, að enn þann dag í dag megi Íslendingar eiga von á að mæta skæðum draugum í nauts, djákna, eða jafnvel merarlíki, um hábjartan dag. Hvurnig í andskotanum á fólk að snúa sér í þvílíkum ókjörum á tuttugustu og fyrstu öldinni?

Segir lýðræðið hætt að virka sem skyldi

Þeim er fyrirmunað að skammast sín þessum ólánsendemum

Alveg er Katrínu fyrirmunað að skammast sín fyrir auðsæjan og fyrirlitlegan pólitískan loddaraleik sinn, að ekki sé minnst á þorparann Stenngrím, yfir og undirformann VG. Þessi makalausu gægsn hika ekki við í fávísi sinni að skrökva því enn og aftur upp, að VG sé vinstriflokkur og spinna hiklaust upp að þessi pólitíski undanrennu og uppskafningagrautur sé hluti af einhverju alþjóðlegu vinstri. En þegar endemin fara að tala um ,,systurflokkar" VG á hinum Norðurlöndunum er ekki laust við að við sem betur vitum glottum dálítið í kampinn að þvaðrinu og lákúrunni.

Ef VG væri vinstriflokkur, eins og Katrín og Stenngrímur halda fram, hefði aldrei komið króna inn í flokkinn frá svæsnum auðvaldsfélögum á borð við Samherja og og öðrum gjafakvótarisum og yfirgangshundum; heldur aldrei ein einasta króna frá stóriðjufyrirtækjum, alþjóðlegum; og heldur ekki frá ríkinu, en Katrín og Stenngrímur, margnefndur, tóku þátt í að samþykkja stórar fjárveitingar út úr ríkissjóði til stjórnmálaflokkanna á Alþingi. Fólk sem er svo spillt og rotið, að því flökrar ekki einusinni við því að taka við miklum peningaupphæðum frá grimmum auðvaldsfyrirtækjum, og leyfa sér svo í þokkabót að ræna ríkissjóð til reksturs stjórnmálafélaga eiga engan rétt á að kalla sig vinstrisinni, því það eru soddan aumingjar auðvitað ekki.

Sennilega var ég með þeim allra fyrstu, sem áttuðu sig á raunverulegu poletisku eðli VG, Stenngríms og hinna í Flokkseigendafélagi VG. Það varð fljótlega einsýnt, að VG var í raun og veru hægriflokkur með raunarlegu framsóknarívafi. En síðustu tvo árin hefir Stenngrími og þeim hinum ekki þókt taka því að leyna auðvaldseðli sínu, heldur hafa þessir auðvirðilegu loddarar og smámenni tekið þátt í að framkvæma róttæka hægristefnu með Erkiíhaldinu og Framsóknarliðinu. Ekki þarf að taka fram hverskonar hugarfar það er, sem leitt hefir forustu VG, en það er bæði gjörspillt og úldið. Við hliðina á VG er Sjálfstæðisflokkurinn beinlínis stálheiðarlegur í sinni auðvaldsspillingu, því þar á bæ hefir aldrei neinum dottið í hug að ljúga að kjósendum að þeir væru vinstriflokkur, eða með sósíalíska slagsíðu af einhverju tagi. 

Mikil samstaða um styrktarmannakerfi VG

Skussarnir arðrændir og dólgar sem stunda gripdeildir í fjárhirslum ríkisins

Það er ekki á þá logið, nefapana, sem eiga og reka einkahlutafélagið VG, þ.e. ,,Vinstri"hreyfinguna ,,grænt" framboð. Ekki er nóg með að þessi grey, sem eiga að heita alþingismenn fyrir þennan kostulega flokk, séu höfð að fíflum dags daglega af eigendum sínum, heldur láta eigendurnir sér ekki muna um að arðræna veslingana með því að láta þá borga í ,,flokkssjóðinn." Að sjálfsögðu lætur Stengrímur ríkissjóð borga framlagið fyrir sig undir liðnum ,,dreifbýlisstyrkur", en það er allt í lagi hjá manni með aðra eins ofboðslega þingreynslu eins og Stengrímur, fyrir utan að hann er einn af æðstu hluthöfunum í Flokkseigendafélagi VG.

Af hverju Proppi er ekki látinn borga, er illskiljanlegt, því þótt hann sé vegna ótrúlegra hæfileika sinna í náðinni hjá æðsta ráðinu, þá verður hann að borga fyrir að fá að vera þingmaður Stengríms, Álfheiðar og Swobbófjölskyldunnar. Svo má vera að drengkjökrið sé gjaldþrota, fallítt, og bara hreinlega á hreppnum. Okkur er nú fjandans sama um það allt. En það er vel til fundið af Flokkseigendafélaginu að arðræna dekurdýrin sín af undarennuættum.

Svo er sjálfsagt viðeigandi, þótt að gani nákvæmlega ekki neitt, að nefna þennan óstjórnlega fjáraustur úr ríkissjóði í stjórnmálaflokkana, ekki síst vegna þess að þessháttar framferði gerir ekkert annað en að ýta undir spillingu og varmennsku hinna siðlausu alþingismanna. Það fyrir utan geðjast mér alls ekki að því að dólgar á borð við Bjarnaben og Stengrím séu að moka til sín peningum, sem ég meðal annarra hefi greitt í ríkissjóð. Þessháttar glæpamennsku mótmæli ég af heilum hug og inna að innstu hjartarótum. Það á sem sé ekki að líða þjófnað sem þennan af almannafé. Ef þingmenn geta ekki látið af því að draga háar fjárupphæðir draga sér fé inn í stjórnmálafyrirtæki sín, sem sum eru skipulagðar glæpasvínastíur, þá er ekki um annað að ræða en að almenningur geri aðför að þinghúsinu og dragi ruslaralýðinn og gripdeildarseggina, sem þar búverka, út á skottum sínum og kasti þeim öllum sem einum út í Reykjavíkurtjörn og láti þá svamla þar, börnum og hröfnum til skemmtunar.

Þingmenn VG styrktu flokkinn

Miðflokkungar á barmi sturlunar auglýsa eftir jafningjum sínum

En einkum og sér í lagi eru þeir Miðflokkungar að biðla eftir reynslusögum úr Klaustrinu og öðrum nærliggjandi knæpum. Þeim hefir sem sé, aumingja köllunum og þessari einu kellingu, gengið heldur illa að finna fólk, sem hefir hagað sér jafn illa á ölstofum og þau gerðu hér um árið þegar Bára tók þau fyrir nesið og upp á nýmóðins stenógram með mynd og öllu saman. Sigmundi, og þeim klaustur bræðrum og systur, liggur nefnilega lífið á, að því sem þeim finnst, að finna einhverja, sem að minnsta kosti eru jafn spillt og þau og helst enn spilltari, hvernig sem það má nú vera.

En klausturhöldurum Miðflokksins tekst ekki að sýna fram á skemmtan þeirra, sem Bára tók upp á símann sinn, sé normal og eðlileg, þá er hætt við að poletískir dagar þeirra séu taldir og Miðflokknum verði fleygt eins og heilsuspillandi sorpi á ruslahaug sögunnar. Þar við bætist, að þau, prívat og persónulega, verði hrakin í útlegð sem afbrigðilegt dónafólk, ef framferði þeirra í Klaustrinu fær þann dóm, að hafa verið fáheyrður, viðurstyggilegur og mannskemmandi dónaskapur, löðrandi í perverísku klámi og óþverra. 

Satt að segja eru aungvar líkur á, að Sigmundi Davíð og þeim hinum takist að veiða upp einhverja jafndónalega klámkjafta og þau sjáf eru, hvað þá einhverja verri. Miðflokkungar verða bara að sitja uppi með það, að aldrei hafi uppi verið frá landnámsöld til þessa dags eins rammdónalegur og klúr stjórnmálaflokkur á Íslandi, sem aukinheldur hefir á sínum snærum sóðalegt kvenhatur, sem er svo svæsið, að það næstum því kom heiðarlegum þingkonum og kvenráðherrum í gröfina langt fyrir aldur fram. Síðustu daga hefir og því verið fleygt, að alræmdir spaugfuglar hafi í hyggju að búa til teiknimynd um ævintýri Miðflokkunga og Báru á Klaustri, og þar verði ekkert til sparað í háði og spotti.

Miðflokkurinn auglýsir eftir reynslusögum

Ný-nasistinn sem gerðist pan-kynsegin-intrósex ný-frjálshyggjumaður með fémíníska tendensa

Merkilegt ef nasistapöddurnar vita að til eru háskólar á Íslandi, því það bendir til að fáeinar heilafrumur séu á milli eyrnanna á þeim, sem þó er mjög ólíklegt. Sennilega var það einungis tilviljun að þessir gripir hafi hitt á Háskóla Íslands og farið að myndast við að dreifa andlegum afurðum sínum þar. En háskólanemar verða auðvitað að vera á verði gagnvart meindýrum, sem halda að sé töff og kúl að vera nasisti.

Hér á árum áður var á flökti í Reykjavík náungi sem hélt því statt og stöðugt fram að hann væri samkynhneigður ný-nasisti, og náði með þeirri yfirlýsingu athygli í Kvosinni í Reykjavík og nærsveitum hennar. Á tímabili voru eiginlega allir ákaflega upp með sér að þekkja samkynhneigðan ný-nasista, því aungvum hafði áður dottið í hug að slík blanda væri til. En svo varð samkynhneygði ný-nasistinn leiður á hlutverkinu, enda hætt að vera nýstárlegt, lýti því hátíðlega yfir í heyranda hljóði, að nú væri hann kominn aftur úr skápnum, og í þetta sinn sem einn ekta pan-kynsegin-intrósex ný-frjálshyggjusteggur. Og til sannindamerkis veifaði hann tólum sínum framan í viðstadda. Þetta gerðist á virðulegu kaffihúsi í hjarta Reykjavíkurborgar.

Og nú varð fólk enn hrifnara af okkar manni, en þegar hann var einungis vesæll samkynhneigður ný-nasisti. Og ekki leið á löngu að hinn forframaði pan-kynsegin-itrósexíski ný-frjálshyggjusteggur með fémínísma sem hliðargrein, væri sestur að á framboðslista til alþingiskosninga og í kjölfarið kominn á þing fyrir einn vitleysingaflokkinn, sem þar starfar. Það rættist því sannarlega sæmilega vel úr stagkálfinum, sem í fyrstu gerði út á samkynheygðan ný-nasisma, þegar hann var kominn í bláa skyrtu og búinn að greiða hárið í tagl, eins og hann væri hross, og farinn að plampa um á nýjum stígvélaskóm og með tölvu í fanginu; en frama sinn á þessi upprennandi skörungur fyrst og fremst því að þakka að hann gerist pan-kynsegin-intrósex ný-frjálshyggjumaður með fémíníska tendensa.

Rasískum áróðri dreift í Háskóla Íslands

Afsögn verður ekki umflúin og þórðargleði helguvölufólksins

Já, það getur ekki endað með öðru en að Áslaug litla Arna, veslings ráðleysinginn svorni, verði að segja af sér ráðherratigninni, sem sem hún var svo lukkuleg með fyrstu dagana á eftir að Bjarniben krýndi hana til dómsmálaráðherra. Því er heldur ekki hægt að neita, að fénaðurinn sem ræðst hvað svæsnast að Áslaugu Örnu þessi dægrin út af albönsku konunni, virðist hafa beðið í óþreyju eftir eitthvað svona gerðist, svo það hefði nú tilefni til að taka hana rækilega í gegn og sýna um leið hvað þau eru nú óstjónanlega góð. Enda hafa hænsnin, sem þykjast vera á móti dómsmálaráðherra, bókstaflega gjörtryllst af sannri og innilegri þórðargleði.

Við getum alveg séð fyrir okkur þegar Áslaug Arna verður leidd út úr dómsmálaráðuneytinu og henni varpað á hauginn til hinna dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins þurfti að fjarlægja úr ráðuneytinu vegna hlálegra afglapa. En Helga Vala, so undurgóð sem hún er, verður bara að passa sig á að fjúka ekki sjálf á hauginn, hvar ónothæfum stjórnmálaálkum fargað. Það er ekki nóg að sporta sig um sali alþingis í fullkomnu ábyrgðarleysi stjórnarandstöðu og leika tækifærisleikrit. Næsta dag gæti Helga Vala verið komin í ríkisstjórn og horft, glottandi með velþóknun á flugvélarnar, sem hefja sig til flugs frá Keflavíkurflugvelli með vanfærar, hælisleitandi konur innanborðs.

En það fer samt þannig að aumingja blessað barnið hún Áslaug Arna, eða Slauga eins og vinir hennar kalla hana, verður að hrökklast úr embætti og gefa sig að fullu og öllu á vald humarsáts og hvítvínsdrykkju. Það verður hræðilegt að horfa upp á það. En aunginn hefir hingað til getað flúið örlög sín, allra síst dómsmálaráðherrar, sem setið hafa á sínum fínu rössum í ráðherrastóli í skjóli Sjálfstæðisflokksins. 

„Mannfjandsamleg stefna“

Hræðilegt var atvikið þegar Hálfdán Varðstjóri handtók rangann mann

Mikið hefði verið óskandi að það hefði verið ríxlögreglurstjóri en ekki einhver ómerkilegur rannsóknarlögreglumaður, sem fletti ofan af glæpamanninum með hyggjuviti sínu snörpu. Þó var bót í máli, að blessaður öðlingurinn, lögreglustjórinn á Suðurnesjum, sjálfur Stjörnusýslumaðurin Stones, var settur inn í málið og greip bófann út á flugvelli, rétt áður en hann komst af landi brott. 

Þegar búið var að járna óþokkann og velta honum inn í fangavagninn var leitað á honum. Það fyrsta sem kom upp úr vasa dólgsins var flokksskýrteini hans, útgefið í Valhöllu og undirritað af formenninu, Bjarnaben. Ekki kom það mönnum neitt sérstaklega á óvart, þótt flokkskýrteini frá Sjálfstæðisflokknum fyndist í fórum þessa manns, en það varð þó til þess að hann fékk dulitla sér-meðferð hjá stjórnsýslunni og honum var sleppt lausum að lokinni málamyndayfirheyrslu. Að því loknu var honum boðið á veitingastað upp á dýrindis mat og drukk. Þarna sýndi Sjálfstæðisflokkurinn af sér nokkuð mannsbragð og sýndi í verki hvað menn í þeim flokki eru hliðhollir frjálsu framtaki.

Enn er til þeir menn, sem telja sig muna hið hræðilega atvik þegar Hálfdán Varðstjóri fór húsavillt og handtók þá verandi ráðherra Sjálfstæðisflokksins. Hálfdáni hafði sem sé borist beiðni um að stöðva fylliríislæti og heimilisofbeldi í tilteknu húsi í Reykjavík. Og Hálfdán sá í hendi sér að nú yrði að hafa hraðar höndur, ef húsbóndanum á hinu ófriðsamlega heimili ætti ekki að takast að myrða einginkonu sína. Því var það, að í öllum flýtinum, að Hálfdán Varðstjóri ók inn í vitlausa götu, staðnæmdist við hús með tilteknu húsnúmeri, tók heimilisföðurinn fastann og fór með hann á stöðina og barði hann þar til játningar inni í fangaklefa. Það var ekki fyrr en undir morgun að hið sanna kom í ljós, en þá var líka hinn rétti heimilisofbeldismaður búinn að kyrkja eiginkonu sína og kasta sjálfum sér fyrir strætisvagn. Þannig fór nú það.

Fótspor kom upp um þjóf

Hvar í andskotanum var Bandaríkja-Sólveig, Gunnsi og Amríku-Viddi?

Aaammm ... hvar í andskotanum var Bandaríkja-Sólveig stödd þegar Gissur Pé fimbulfambaði eins og moldfullur húskarl Framsóknarmaddömunnar og rómaði auðvelda brottrekstra á íslenskum vinnumarkaði? Ekki var hún að tína ólífur suðrí Pallastínu til að éta með froðuvíninu góða? Já, það mætti segja okkur það. En hún var ekki á staðnum til að svara framsóknarlandeyðunni strax og útkljá málið á svipstundu. Nei nei.

Það hefir aungva þýðingu að koma löngu síðar og rembast við að vera með kjaft, því á soleiðis taka piltar, sem eru í lífstíðaráskrift að Framsóknarfjósinu, ekki mark á. Og hvar var framkvæmdastjóri Eflingaröreiganna, Amríku-Viddi, háskólavanur maðurinn, þegar Gissur og þeir hinir létu gamminn geysa í Háskóla Íslands? Varla hefir hann verið úti á strætinu að berjast fyrir öreigana þennan bjarta föstudag að hausti? Nei nei, hann berst ekki fyrir láglaunaskríl í yfirvinnu. En hvar var manngrýlan þá? Farinn að sofa? Kanski að berjast við þá brottflæmdu af Eflingarkontórnum? Líklega. Það er fullt starf fyrir háskólagenginn heimspeking frá Amríku.

En brátt munu Bandaríkja-Sólveig og Amríku-Viddi taka slaginn með Gunnsa Smára við að halda áfram að stofna enn einn krataeðlisflokkinn, - já þennan, sem Gunnsi Smári var svo sniðugur að kalla ,,Sósíalistaflokk Íslands", en á víst ekki að vera annað en gamli, hægrisinnaði Alþýðuflokkurinn afturgenginn. Þó svo að Gunnsi Smári telji sig vita upp á hár hvernig hann eigi að leika leikinn, þá eru úlfseyrun hvarvetna að stinga sér upp úr blekkingagærunni. Nú ku til dæmis komið á dagskrá í klíkunni hans að reyna að endurlífga Alþýðublaðið, þann auma snepil borgarastéttarinnar. Þetta er nú allur ,,sósíalisminn" hjá Gunnsa, Amríku-Vidda og Bandaríkja-Sólveigu. Það er tilhlökkunarefni að sjá þennan geðslega loddarasöfnuð plampa eins og sönnum lukkuriddurum, sem meina ekkert með því sem þeir segja, sæmir í næstu alþingiskosningar.  

 

Fordæmir ummæli ráðuneytisstjóra

Bannfæring og afsögn óumflýjanleg

Þá hyllir undir að enn einn dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins verði að segja af sér, og er það vonum fyrr en margur þorði að vona. Því er víst þannig varið, að litla hvítvíns- og humarfraukan í stóli dómsmálaráðherra ku bera ábyrgð á grimmdarlegri aðför Útlendingastofnunar, sem í gærkveldi veittist að kasóléttri konu og sendi hana hreppaflutningi með flugvél til Þýskalands. Þetta er svo skelfilegt allt saman að grandalaust fólk horfir hvurt á annað í forundran og með tárin í augunum. Það má vera, að það sé voða gaman fyrir litla sjálfstæðisflokksmaríneraða hvítvínsdömu að vera dubbuð upp í stól dómsmálaráðherra, en gamanið fer snögglega af, þegar litla daman uppgötvar allt í einu að hún ber ábyrgð á Útlendingastofnun, þeirri alræmdu myrkraverkakompu.

Og ekki vænkaðist hagur Strympu í dag, þegar sjálfur byskubbinn yfir Íslandi hellti sér eins og blóðgrimmur örn yfir dómsmálaráðherrann, Áslaugu Örnu, og heimtaði fund með henni hið snarasta. Við gerum ráð fyrir að fundurinn sá verði ekki nein skemmtisamkoma fyrir Áslaugu Örnu, því viðbúið er að byskubb muni þegar í upphafi fundar bannfæra dómsmálaráðherra og að því loknu draga vöndinn undan kjólum sínum og kápum og húðstrýkja ráðherrann eins og gert var hér fyrrum við snærisþjófa. Þegar þar er komið verða öll sund lokuð fyrir veslings litlu telpuna og verður að segja af sér og snáfa heim með stjórnmálaöngulinn klossfastann í rassinum.

Hvað Sjáfstæðisflokkurinn gerir eftir að hafa misst enn ein ráðherra fyrir borð vegna afglapa er ómögulegt að segja, en ekki mun hann láta dómsmálaráðuneytið eftir. Það má svo sem vel vera, að Bjarniben komi með Swabbó Gestsson, eða einhvern annan auðnuleysingja af Hjáleigunni, og geri hann að dómsmálaráðherra til bráðabirgða. En kvennabirgðirnar í þingflokki Sjálfstæðisflokknum eru víst gengnar til þurrðar í bili, það er að segja af kvenfólki, sem ekki er farið að falla á svo eftir sé tekið. 

„Við viljum öll fara varlega“

Þjóðskáldið orkti hugheilan kviðling um frænku geitarinnar

Æ, hún var lengst af baldinn kvenmaður, hálfgerður svarkur og fólsk meira en góðu hófi gegndi. Þó fór nú svo, að eitt af okkar lang-ástsælustu þjóðskáldum orkti frægan kvæðisstubb um konuna, sem gerða það af verkum, að hún varð landsfræg. Hún varð meira að segja soldið fræg í Færeyjum og Norðvegi. Samkvæmt kveðandi þjóðskáldsins, telst kvenmaður þessi fjarskyldur ættingi geitarinnar á Íkea. En ljóði er svohljóðandi og var tekið upp í skólaljóð ætluð barnaskólabörnum:

Hún var kokkur í sinni sveit,
sóðalegri en nokkur geit,
í matinn bæði meig og skeit;
en menn skulu ei fást um það.

Svá einn dag fór mærin með
morgunbæn - sem var hreint ógeð,
höndlaði að lokum sinn Handreð;
höldum við svo um það.  

En ekki skal sköpum renna. Já. Og níðingar fundu hvöt hjá sér til að misskilja geitarbrennuna og leituðu uppi raunverulegar geitur og hugðust leggja eld að þeim. Þetta hefði sjálfsagt orðið hin besta skemmtan fyrir níðingana (eða eigum við heldur að hafa ufseilón í níðingunum: Nýðingarnir?)ef bóndinn og hundur hans hefðu ekki staðið þá að verki og bóndinn vopnaður haglabyssu. Hann skaut einu skoti að níðingunum og hæfði; síðan sigaði hann hundi sínum á ódæðismennina. Ekki veit ég hvurjar lyktir urðu á þessu ískyggilega máli, en hitt veit ek, að níðingarnir hafa ei síðan sést.

Plana að kveikja í geitinni