Slepjugt skrímsli sem flatmagar í spillingarbælinu

Af hverju getur umræða um spillingu á Aþingi aldrei orðið annað hláleg hræsni og lygi? Svarið við þeirri spurnigu er auðsvarað, svarið liggur í augum úti eins og hreppsnefndarviðundrið sagi hér um árið. Þegar fleiri en færri ræðumenn í sölum Alþingis eru sannarlega spilltir, sumir gjörspilltir og undir grun um að vera siðblindir, þá verður öll umfjöllun hinnar virðulegu stofnunnar verri en engin umræða vegna ruglandinnar sem hún veldur með þjóðinni.

Inni á Alþingi vaða um sali ýmiskonar ólánskvikindi, skipulögð glæpasamtök, staurblindir græðgisfrömuðir, sálsjúkir og sálarrotnir. Þetta eru nú endemin sem stjórnmálaflokkarnir velja á framboðslista sína og bjóða fólki upp á að kjósa til Alþingis með skjalli og rándýrum aulýsingaherferðum. Og múgurinn, latur til heilans og sálarinnar, óupplýstur og ruglaður, lætur ekki á sér standa að kjósa allskonar óféti og óþjóðargerpi til að stjórna lagasetningu og framkvæmd laga. Það er ekki nema eðlilegt, að útkoman sé slepjugt skrímsli, monster, sem flatmagar í spillingarbæli, ropandi af offylli.

Umræðan, sem fram fór á Alþingi morgun, var þar af leiðandi ein rjúkandi firringasamkoma, skammarleg, sorgleg, dapurleg og aumingjaleg. Að heyra þingmannsskömm æpa úr ræðustól, að Samherji hafi nú skaffað okkur margan aurinn er svo fábjánalegt, að mann setur hljóðan. Samkvæmt slíkum fræðum, eigum við eflaust líka að trúa því, að Samherji hafi skapað fiskinn í sjónum, án Samherja hefði aunginn fiskur komið á land og svo framvegis. Sona heilaþveginn heilaspuni er auðvitað trúrbrögð, trúarbögð af verri endanum. En hvað er þá til ráða? Það er ekkert til ráða.  

„Spillingarbæli“ eða óþarfa dramatík?

Örvinglaðir efnispiltar misstu dómgreindina eitt andartak og gjörðu mistök

Það er ekki nema von að bestu drengir verði svo illa örvinglaðir eftir allt Samherjafárið undanfarna daga, að þeir reyni af fremsta megni að ræna verslunina Íceland. Þegar búið er að telja svona ungum piltum trú um að íslenskir útgerðarmenn hafi gert sér að leik að ræna hina fátæku Namibíu um sona dálitla slummu af hrossamakríl, þá þykir vel virkum strákum alveg upplagt að ræna Iceland í Hafnarfirði uppi á Íslandi. Svona getur saklaus leikur langt suður í Afríku gert ungmenni á Íslandi rugluð í ríminu, þegar fjölmiðlar fara fram á óvarlegan máta með stórlygum upp á sárasaklaus ofurmenni fyrir norðan land.

Strákarnir í Hafnarfirði, rétt nýfermdir og ekki farin að spretta grön fremur en Njáli bónda að Bergþórshvoli, veifuðu borðhnífum framan í starfólk Icelandbúðarinnar. Það var þeirra fyrst villa; þeir áttu auðvitað að vera búir að verða sér úti um hausunarsveðjur áður en þeir gerðu áhlaupið, þá hefði starfsfólkið lyppast niður og leyft drengjunum að láta greipa sópa. Í annan stað hefðu þeir átt að velja annan tíma til ránsskapar. Að morgni dags fara slík hervirki gjanan úrskeiðis, af þeirri einföldu ástæðu, að þá er fólk ekki með full dómgreind sökum syfju. Betra hefði verið að bíða með aðförina þar til laust upp úr hádegi, þá er stafsfólk í verslunum værukært og nennir ekki að sporna við vopnuðu ráni.

En það sem einnkennilegast er, en í leiðinni hið auðsjáanlegasta, er að hafnfirsku æskulýðspiltarnir eru gildir limir í Sjálfstæðisflokknum í Hafnarfirði, virkir í starfi, tillögugóðir og sagðir góðir við ömmur sínar. En sökum örvinglunarástand af heilaspillandi og múgæsandi fréttflutningi af samherjum, ráðherrum í Namibíu, Angólu Íslandi og víðar ásamt tilhlýðilegum illvilja og Þórðargleði, þá uggðu þeir ekki að sér, tóku óskynsammlegar ákvaranir, sem lauk með því að Hálfdán Varðstjóri handtók þá og haldlagði borðhnífa þeirra og er nú þessa stundina að berja upp úr þeim játningu í fangaklefanum.

Vopnað rán í Iceland

Og þau ætla að færa hann Blindrafélaginu að gjöf

Bjarniben minnir á fátt annað heldur en blinda mús í búrskáp, þegar hann kveðst efast um áhrif styrkja frá fyrirtækjum á stjórnmálaflokka. Vissulega er hægt að vorkenna mönnum sjá sjá ekki lengur mun dags og nætur í stjórnmálum, ekki síst þeim drottins krossbera Bjarnaben, sem fyrir nokkrum árum tók á sig það ok að vera formaður Sjálfstæðisflokksins, en flokkurinn sá er að sögn kunnugra og óljúgfróðra manna eitt hið skuggalegasta svarthol í íslensku þjóðlífi.

Nú er það mála sannast, að styrkir fyrirtækja er bein ávísun á spillingu og hreina stigamennsku, þó svo að Bjarnaben sé ókunnugt um að svo sé, enda virðist kallsveskjan sorglega glámskyggn á allt sem til spillingar og stigamennsku heyrir. Og ekkert hefir upp á sig að setja gleraugu á nefið á kauða, sér sér ekki par fyrir því; meira að segja stjörnukíkir mundi hressa upp á sjón Bjarnaben þókt ekkert nema spilling og djöfulskapur væri til sýnis uppi á himins bláum boga. Ríkisstjórnin ætti að færa Blindrafélaginu Bjarnaben að gjöf; það mundi eiga vel við hann að fara í blindraleik með þeim þar á tómstundadögum.

En það verður að hafa það að Bjarniben sé blindur á poletiska spillingu og stigamennsku, okkur er eiginlega fjandans sama um það. Hinsvegar verður að kallast broslegt að sjá, hve Samherjarnir hafa styrkt VG myndarlega. Þetta VG kallar sig á tillidögum ,,vinstrihreyfinguna" þótt aungin innistæða sé fyrir þeirri nafnbót; og þegar heimskir fréttamenn bera upp á talsmenn VG að þeir séu sosialistar og VG sosialískur flokkur, þá hummar bara í kvikindunum, án þess þau geri tilraun til að bera slíka fjarstæðu af sér. En þegar Samherjarnir af LÍÚ-ættinni rétta forsvarmennum VG aura, jafnvel 30 silfurpénínga í pokaskjatta, þá taka þeir við, bljúgir í andlitinu og hálflamaðir í knjáliðunum. Það er átakanlegt að horfa upp á þessháttar brask. Og ekki er undirlægjufasið minna hjá þessum aumingjum þegar fulltrúar stóriðjuveranna færa þeim glaðning á sumardaginn fyrsta og á jólaföstunni. Til viðbótar nota svo þessir þorparar aðstöðu sína sem alþingismenn og sjúga eins og rottur stórar fjárupphæðir upp úr ríkissjóði til viðbótar við spillingargreiðslunnar frá fyrirtækjunum. Svona er nú það og fátt er þarna til fyrirmyndar þegar öllu er á botninn hvolft.

Efast um áhrif styrkja á stjórnmál

Fáheyrður munnsöfnuður og ófagur sultarsöngur

Ja heyra á endemi. Hvar hefir þessi dama lært svona munnsöfnuð? ,,Ætíð verið afstaða samtakanna" Hahaha-ohohohææ! Og hvar vóru þessi ,,samtök" meðan samherjarnir snöru ráðherrum í Afríku fyrir nesið? Úti að kukka? Þessi Heiðrún Lind er sérlega gott efni í afbragðs uppistandara. Að minnsta kosti kemur hún fólki ævinlega í gott skap þegar hún performerar í fjölmiðlunum.

Í dag hefir frú Ingveldur verið í ósköp döpru skapi, enda heyrist hún syngja við raust í eldhúsinu heima hjá sér: ,,Andskotinn og amma hans alltaf sváfu saman" og heybrókin Kolbeinn Kolbeinsson eiginmaður hennar tók undir í töfrandi falsettu. Svo sungu þau líka: ,,Nú er hún gamla Grýla dauð." Að lokum heyrðust þau raula í hjartaskerandi hryglu einn ófagran sultarsöng. Svo sást Kolbein slaga út í búð til að kaupa kardó, því vikadrengur þeirra hjóna gekk úr vistinni í eftir Kveiksþáttinn í gærkvöldi.

Það er aungvu logið þegar fullyrt er, að örvinglan og grenjan hafi sett svip á selskapinn í efri lögum samfélagsins. Borgarastéttin á hliðinni og Katrín forsætis mjálmandi um að hún væri slegin. Hver ætli hafði slegið hana? Stenngrímur? Í þokkabót þykist hún ekkert hafa vitað um athafnir Samherjanna og hefir þó auðvaldssinnaflokkurinn hennar tekið við mörgu góðu framlaginu úr höndum Samherjanna; í þeim efnum eru Katrín og namibísku ráðherrarnir jafn lánssöm; nema hvað búið er að reka þá namibísku úr embættum, en Katrín, Stjánijúl, Bjarniben og Stenngrímur sitja enn sem fastast og munu að líkum sitja þar til þeim verður steypt af stólum sínum og þau dregin út úr Alþingishúsinu og Stjórnarráðinu eins og afsláttarhross.    

Geti haft áhrif á orðspor íslensks sjávarútvegs

Gamanspaugarar vorir létta oss lundina í skammdeginu

Fjandans læti eru þetta með Samherja þessa leiðindadaga. Hvurnig haldið þið að lífið væri ef ekki væru skemmtikraftar á borð við Samherja, Stenngrím Johoð, Björn þenna, sem þeir þeir núorðið kalla Baugspenna. Og ekki má gleyma blessuðum Miðjúngunum, hinum frómu klaustursálum, sem stundum fara örlítið óvarlega í munkabruggið, sem þeir sjóða saman í klaustrinu. Nei, þá væri heldur óskemmtilegt að vera til og þjóðin sæti hnípin í vanda í eilífðarrökkrinu.

Vissulega er ekkert athugavert við rassaköstin í Samherjunum, um það erum við samála Katrínu, og Bjarniben er tilbúinn að gefa þeim heilbrigðisvottorð, sona eins og doktor Kai gaf albönsku konunni um daginn. En hvað Kiddi Hrafnsungi er að rífa kjaft, það skiljum við nú ekki. Þá er víst söngurinn í Kidda sleggju betri og hugheilli; hann syngur þó um norskt fiskeldi og fáránlega virkjum uppi á reginfjöllum Vestfjarða.

En hvað ætli hann Björn þarna Baugspenni sé að meina með því að atlaga hefi verið gjörr að Samherja? Á hann máske við að Samherjarnir hafi verið fluttir nauðugir til Namibíu og þaðan til Dúbæ. Og fyrst minnst hefir verið á Dúbæ, þá minnir mig að eitthvert stórmenni, íslenskt, hafi átt íbúð eða íbúðir í einhverju ekkisins stórhýsi í Dúbæ. Eða er það miss-skilningur? Ha? En lofum Guð og Allah fyrir okkar dýrlegu gamanspaugara, Samherjana, sem ekki eru minna heilagir menn en klausturskjáturnar okkar, sem hún Bára tók upp á símann sinn í fyrra.  

„Þarna var augljóslega saga“

Nú er ekki lengur legið á brennivínsbæn í klausturkompunni

Þau láta ekki að sér hæða fremur en fyrri daginn blessuð klausturdjásnin í Miðjúngaflokknum. Nú er ekki lengur legið á brennivínsbæn í klausturkompunni, heldur diktaðar upp ,,breytingartillögur" sem aunginn skilur fremur en óráðshjal langdrukkins manns. Og ekki búa klausturmiðjungarnir svo vel að skilja tillögur sínar sjálfir, enda gerir aunginn kröfu til þess; þau eru so takmörkuð grey skinnin.

En því má heldur ekki leyna, að Miðjúngarnir eru svo sem hvárki verri né betri en hinir þorparahóparnir á Alþingi. Og þeir gerðust líka sérstakir gleðigjafar allrar íslensku þjóðarinnar þegar Bára nokkur spilaði vel valda kafla af déskoti skemmtilegu drykkjurausi þeirra Sigmundar og félaga á Klaustri; enda segja margir, að aldrei hafi nokkrir reglubræður og ein reglusystir borið fram frumlegri bænagjörð í nokkru klaustri öðru í samanlagðri guðskristni í veröldinni. Þegar páfinn í Róm frétti af bænagjörðinni í klaustrinu við Austurvöll á Íslandi, sendi hann um hæl þakkarávarp til klausturbræðranna og klaustursysturinnar og innilegar hamingjuóskir og tjáði þeim að þau hefðu verið bænheyrð.

Og auðvitað munar trúflokki Miðjunga ekkert um, jafn tengdir þeir eru guðdómnum, hymmnafeðgum, páfanum og Múhámeði ben Alí, að flytja botnlausar tillögur um fjarstæðukennd útgjöld úr ríxsjóði með þeim formála að umrædd útgjöld, dularfull sem þau eru, séu þegar fjármögnuð og í þessu tilfelli þýði mínus bæði plús og mínus. Þegar svona er komið fyrir mönnum og einni konukind er tímabært að kalla út sjúkrabifreið og hjúkrunarlið. 

Miðflokkurinn með 17 breytingartillögur

Og allt er þetta lið marínerað og gegnsósa af nýfrjálshyggjuórum og hrunsmenningu

Ekki eru þeir fríðir flokkarnir, hvorki ,,hæfnisnefndin" svokallaða, eða umsækjendahópurinn, sem ásælist stóla varaformanns Seðlabankans. Allt er þetta fólk margheilaþvegnir og ofstækisfullir kapítalistar, maríneraðir og gegnsósa af nýfrjálshyggjuórum, nýfrjálshyggjuskemmdarverkum og blindri auðvaldsþjónkun og peningahyggjuheimsku. Já, vinir mínir, ekki er það efnilegt og langt í land við að koma böndum á græðisyfirganginn og fáir virðast hafa lært nokkuð af Hruninu góða, sem breyttist á fyrsta kjörtímabili í endurreisn Gamla Íslands og upprisu allra bankabófanna og hinna gjörspilltu stjórnmálamanna; það var nú öll ,,Búsáhaldabyltingin" drengir mínir.

Og byltingin er langt undan - það grillir ekki einusinni í hana út við sjóndeildarhring í besta skyggni. Á Alþingi sitja bófaflokkar, hver öðrum verri og vitlausari en á hliðarlínunni dansa lukkuriddarar, mökkarar og illa áttaðir vitfirringar og þykjast vera að stofna sósíalistaflokk! Þvílíkir andskotans bögubósar! Það hafa margir lagt hönd á plóg í gegnum tíðina, við að afvegaflytja sósíalismann, ljúga allskyns vitfirringslegum stórmælum upp á þessa fögru hugsjón og fótumtroða allt sem þeir halda að til sósíalisma heyri. En þegar falsspámenn, hugsjónalausir og þekktir að eigingirni og græðgi, taka til við að predíka sósíalisma og safna kringum sig biluðum kverúlöntum, besservissurum, hassjóalistum og vesalingum, má með sanni segja að skörin sé farin að færast heldur um of upp í bekkinn. Og upp vaknar hin brennandi spurning: Er sanngjarnt, að hugsjónalaus og öfundsjúkur lukkuriddaralýður fái óáreittur að koma óorði á sósíalismann með því að þykjast vera að stofna sósíalistaflokk, meira að segja Sósíalistaflokk Íslands?!

Hvað þennan Seðlabanka varðar, þá væri viturlegast að leggja þann óþverra niður og reka þá sem þar um sýsla á fjöll. Þegar péníngastarfsemi væri úr sögunni í því húsi sem hýsir Seðlabankann, væri réttast að opna það hús upp á gátt fyrir fíkniefnasjúklinga og brennivínsberserki og leyfa þeim að haga sér þar að vild þar til þetta fræga mammonsmusteri hrynur til grunna. 

Vilhjálmur formaður hæfnisnefndar

Fyrsta og annað skráð samband frú Ingveldar og Kolbeins

Fyrst þegar frú Ingveldur og Kolbeinn skráðu sig í samband blandaði gamli Kolbeinn Kolbeinsson, faðir Kolbeins Kolbeinssonar yngri, sér í málið og krafðist lögbanns á sambandið. Það sem sá gamli hafði helst út á sambandið að setja og gat rökstutt með skýrum sönnunargögnum, var að frú Ingveldur væri illa örtuðu, brennivínssjúk og með róttæka brókarsótt; enn fremur væri hún illa haldin af stóðlífi, þá væri hún einnig með flatlús. Sýslumaður tók auðvitað kæru gamla Kolbeins til greina og leystu upp samband frú Ingveldar og Kolbeins. Þannig þóktist hinn ábyrgðarfulli og roskni faðir Kolbeins hafa bjargað syni sínum frá ógurlegum hórdómi og þá einkum hvað viðvék hans ektakærustu, frú Ingveldi.

Á laun létu þau frú Ingveldur drukkinn sveitaklerk gefa sig saman fyrir utan fjárhús þar í hreppnum. Þetta var í alla staði lögleg vígsla og klerkurinn bauð hjónunum að staðfesta brúðkaupsheit sitt þar í garðanum í fjárhúsinu, sem þau og gerðu í votta viðurvist, það er prestsins og vinkonu hans. 

Og víkur þá að vinkonu prestsins. Hún var virkilega ung að árum um þessar mundir, stuttpilsuð svo af bar og ljónviljug til samfara, sem hún þó illa kunni. Einnig var stúlka þessi stórvinkvendi brúðarinnar, frú Ingveldar og ekki örgrannt um, að þær hefðu þá þegar marga fjörulalla sopið. Já - það var nú það. En, held ég verði að segja, þá var þessi vinkona klerksins, sem gaf þau Frú Ingveldi og Kolbein saman á fjárhúströppunum sú kona sem heitið hefir Máría Borgargagn, löngu síðar gift Indriða Handreði landstólpa. Það átti ekki fyrir Máríu Borgargagni að liggja að verða prestsfrú, enda presturinn, vinur hennar ástúðlegur, harðgiftur annarri konu og var í sterkum tygjum við enn annan kvenmann, húsfreyju þar í sveitinni. En það var ekki að því að spurja, að hjónaband frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns hefir reynst gifturíkt og haldið vel, þrátt fyrir all-ískyggilegar ágjafir á stundum. Hitt er rétt, að frú Ingveldur og Kolbeinn eru svo þroskaðir einstaklingar, víðsýnir og gáfaðir, að þau láta ekki sona eitthvað uppákomandi hitt og þetta gjöra hjónaband sitt að aungvu. 

Ragnheiður Guðfinna og Reynir skrá sig í samband

Á Nýfundnalandi var líka svona trúarsöfnuður - en hann er víst ekki til lengur

Annað slagið í seinni tíð, hefir sértrúarsöfnuður nokkur gefið sig fram til að mótmæla húsdýrahaldi í stóru samhengi og smáu. Þetta fólk hefir vilja sleppa sauðfénaði, nautgripum, hænsnfuglum og svínum landsmanna út á Guð og gaddinn af mannúðarástæðum, eða hvað það nú kallar þetta. Og af einskærri ofsagóðmennsku og framúrskarandi mannúðarástæðum mun trúarsöfnuðurinn fylgjast með aðdáun á hin frelsuðu nytjadýr frjósa í hel á frostköldum melum íslenskrar vetrarnáttúru.

Einhver sagði mér, að trúarsöfnuðurinn, sem vill sleppa dýrunum lausum, ætti óðul sín að Kleppi inn við Sund. Þetta væru nefnilega brjálað fólk, sem á það til að flýja út af Kleppi af og til í trúfélagslegum tilgangi. Svo er greyjunum smalað saman og rekin aftur inn í búrin sín að Kleppi, þar sem þau leggjast á meltuna og bíða næsta tækifæris til kunngera fagnaðarerindið. Sumum þykir gaman að tiltektum þess ofsatrúarfélgs og langar til að koma upp leónum, tígrum og ísbjörnum í Húsdýragarðinum, sem hinir geggjuðu frelsarar hefðu eflaust gaman af að glíma við.

Á Nýfundnalandi, sem er einn mikill hreppur í vestri, komu eitt sinn galnir trúranöttarar úr dýrafrelsunarreglunni í kvikindagarð, sem þar er rekinn af hinu opinbera í bland við dýravini. Í þeim garði var hinum sanntrúuðu vísað til ísbjarnastíunnar og þeim boðið að opna hliðið fyrir björnunum. Auðvitað tóku trúarnöttararnir tilboðinu og hlupu að hliðinu og rifu það upp á gátt. En það varð bara til þess að ísbirnirnir stukku samstundis á frelsarana, slógu þá í hel með hrömmunum og átu þá síðan. Á eftir lölluðu ísbirnirnir alsælir inn í stíuna sína aftur og lögðust saddir og sælir á fleti sín og möluðu gífurlega.

Öðru hvoru „herleiðangur“ gegn garðinum

230 gerð að fíflum í boði forsætisráðherra og Félagsvísindastofnunnar

Jæja, þá eiga stjórnvöld ekki eftir að hafa þessar 230 hræður, sem þau smöluðu saman í Laugardalshöll um helgina, að fíflum,- nánar tiltekið, að erki- regnin fíflum. Ekki var verra, að umrædd samkoma var undirrituð og stimpluð af Háskóla Ísland, forsætisráðuneytinu og forsætisráðherra, sem gerir að verkum að fíflagangurinn var löggiltur gjörningur og sýnir hvaða hug forsætisráðherra ber til þjóðarinnar.

Þá er sem önnur eðjótasamtök hafi reynt að gera sig gildandi fíflafundi forsætisráðherra. Það var þetta svokallað ,,Stjórnarskrárfélag", sem þekkt er að því að haga sér undarlega. Kunningjakona mín, sem þekkir nokk til Stjórnarskrárfélagsins, sagði mér fyrir skemmstu, að í þessu félagi væru í fyrsta lagi landsölukratar á lokastigi ESB sjúkdómsins, í öðru lagi heilþvegin ungmenni á refilstigum, í þriðja lagi fórnarlömb misskilningsins og lyganna um að þjóðin hafi kosið sér ,,nýja stjórnarskrá" fyrir nokkrum árum, í fjórða lagi öfundsjúkt og heimskt hyski, sem þekkir ekki svart frá hvítu og afneitar staðfastlega að tveir plús tveir séu fjórir. Það þarf ekki mörg orð um slík grey, en þau munu með tímanum verða útdauð, án þess að nokkur maður taki eftir því eða sakni þeirra.

Hinsvegar, og það væri hægt að sanna með mjög sterkum rökum, að fundurinn þar sem Háskólinn og forsætisráðherra höfðu 230 manns að erkifíflum, hefði getað risið upp úr lágkúrunni og dragýldunni, ef stóðið í Stjórnarskrárfélaginu hefðu hleypt samkomunni upp í vopnaðan bardaga. Ef Stjórnarskrárfélagið hefði ráðist í einni leiftursókn inn í Laugardalshöllina, vopnað atgeirum, rimmugýgjum og sverðum, en forsætisráðherra, Félagsvísindastofnun Háskólans og hinar 230 fífluðu sálir hefðu tekið til varna með borðum, stólum, borðhnífum og blýhöntum. Ekki er hægt að gera að því skóna, og er það skiljanlegt, hvernig sá bardagi hefði farið, hefði hann verið háður. Ugglaust hefði orðið mikið mannfall og stjórnarskrárórar þar með úr sögunni um sinn; ennfremur hefði forsætisráðherra og Félagsvísindastofnun verið úr sögunni fyrir fullt og allt, en leifarnar af Stjórnarskrárfélaginu hefðu haldið áfram kaffineyslu og hvítvínssumbli á knæpunum í 101.  

Stjórnarskrárfélagið fékk að fylgjast með fundinum