Morgunafrek bysskubbs fór, þegar til kom, illilega út um þúfur

Þau voru drjúg morgunverkin að þessu sinni hjá blessaðri bysskubbsskepnunni okkar. Það sást til hennar árla mjög á þeysispretti inn í Laugarneskirkju til að fremja aðkallandi embættisverk á prestinum í þar. Það stóð helblár logi aftan úr kérlíngu hvar hún þeyttist eins og byssubrennd yfir stræti, torg, garða og bifreiðar. Inni í musteri Laugnesingar þrif byssgubb illilega til sóknarprestsins og hugðist veita honum verðuga ráðningu á bert rassgatið að beiðni ríkisstjórnarinnar. Því miður varð bysskubbunni heldur á í messunni að þessu sinni, því hinn seki illræðisklerkur brást til varnar, vildi ekki láta buxur sínar lausar og reif kjól bysskubbs upp fyrir höfuð henni og hnýtti fyrir. Síðan stjakaði hann boðflennunni út, nokkuð óblíðlega og lokaði kirkjudurum fast á eftir henni með skelli.

Það var ekki sjóna að sjá veslings bysskubbinn okkar skakklappast til baka, flækta í pilsum sínu og sá hvorki daginn né veginn. Ýmsir áhorfendur voru dauðhræddir um að hin stórfenglega embættiskona mundi villast í blindu sinni og verða undir strætisvagni á Kringlumýrarbraut, aðrir voru enn hræddari um að hún mundi hverfa ívið lengra frá réttri leið og steypast í hafið fram af Skarfakletti. Þetta leit mjög illa út á tímabili, allt þar til henni var bjargað upp í bifreið sem kom aðvífandi. Menn voru öldunis ekki á eitt sáttir á hvers vegum þessi bifreið væri; sumir sögðu hana vera senda af ríkisstjórninni, en aðrir að þetta hefðu verið drykkfelldir togarakarlar á fylliríi. 

Nú er síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemsufallaþinga, væntanlegur hvað úr hverju til höfuðborgarinnar þeirra erinda að veita bysskubbi formlegt tiltal og áminningu fyrir ávirðingar hennar í garð prestsins í Laugarnesi. Síðast, þá síra Baldvin heimsókti Bysskubbsstofu, greip um sig slík skelfing embættismanna og starfsliðs þar, að allt fór á hvolf. Síðan hafa innanstokksmenn þar verið með sífellda steinsmugu af áfallastreituröskun, sem aungin áfallahjálparmeðferð hefir unnið á. Auk þess er talið að síra Baldvin hafi skilið eftir vom á stofunni, sem fær hárin á starfsliðinu að rísa þegar hann exítérast því. Einn bysskubbsritarinn hefir látið hafa eftir sér, að vomur þessi sé fengin að láni hjá Sathani sjálfum og hafi síra Baldvin kúgað hann af Myrkrahöfðingjanum til æra liðsmenn bysskubbsstofu. 

Fékk formlegt tiltal biskups fyrir „harkaleg“ skrif

- Hver kenndi yður að skjóta sendiboða guðsríkis?

Í stað þess að velta um borðum víxlaranna og braskara íhaldsins og moka þeim eins og pöddum út úr musterinu, eða hafa endaskipti á elskhugum mannvonskunnar, lætur bysskubbsnefnan okkar sér nægja að hnýta enn einn grýluhnútinn á sokkaböndin sín. Það er vandséð að pokabysskubb af slíkri stærðargráðu hljóti nokkurn tíma náð fyrir augum Drotins Alsherjar, hvað þá Jésú syni hans. Og í stað þess að fagna skýrum og kristilegu boðskap síra Davíðs Þórs þá snýst þessi svifaseini bysskubb gegn honum og hvæsir eins og naðra: - Þú stangast á við siðareglur Davíð Þór, þú verður settur í sérverkefi á Bysskubbsstofu í þrjú á og síðan rekinn hægt og hljótt úr þjónustu hins alvalda konungs hymins og jarðar. Já!

Er ekki brátt komið að því að fylgismenn litla sósíalistans frá Nazaret beri bysskubb þenna út af bysskubbsstofu? Hvað hefði Jésús Máríuson sagt um ríkisstjórn á norðurhjara veraldar, sem hefði ráðist að sínum minnstu bræðrum að hætti fúlmenna og fóla og rekið þá úr landi, jafnvel út í opinn dauðann, eins og hunda með hundaæði? Jú, ætli hann hefði ekki sagt eitthvað á þessa leið: - Þér nöðrukyn! Hver kenndi yður að koma fram við landflótta menn, aldraða og öryrkja eins og svín og sora jarðar? Hver sem rekur stríðshrjáða og örvinglaða af landi brott verða umsvifalaust reknir burt úr ríki föður míns um leið og þeir birtast.

Og við bysskub vorn mundi hann segja: - Hver kenndi yður að skjóta sendiboða guðsríkis, þér hræsnari? Varst þú meðal þeirra sem æptu og öskruðu ,,krossfestið hann" þegar Pílatus spurði lýðinn hvað hann ætti að gera við þennan Jésú sem kallaðist Kristur? Þér blindu leiðtogar, sem síið mýfluguna en svelgið úlfaldann, en látið yður réttvísina, miskunnsemina og trúmennskuna í léttu rúmi liggja. Þér höggormar, þér nöðruafkvæmi! Hvernig ættu þér að geta umflúið dóm helvítis? Þér fórnið mannorði yðar fyrir yfirdrottnun íhaldsstefnunnar. 

Orð Davíðs stangist á við siðareglur

Hann bannfærði fyrrum heitkonu sína og íhaldshyski hennar

Mikið óskaplega var það vel að verki staðið hjá síra Davíði Þór Jónssyni að bannfæra fyrrum heitkonu sína, Katrínu Jakobsdóttur og íhaldshyski hennar. Slík bannfæring merkir að sjálfsögðu að Katrín og ríkisstjórn hennar eru hvorki kirkjuhæf né kirkjugræf og verður því það fólk allt urðað utangarðs í fyllingu tímans og því búinn samastaður í eilífðinni hvar Sathan ríkjum. Það er sannarlega gleðilegt að síra Davíð Þór hafi nú gengið rösklega til verks, fetað í fótspor hins mikla kirkjuhöfðingja, Síra Baldvins prest og prófasts til Gemsufallaþinga, og sett ríkisstjórn Íslands út af sakramenntinu og falið hana Sathani í Helvíti.

Nú á vordögum bannsöng síra Baldvin tvær óartarpersónur, karl og konu sem orðið höfðu hórnum að bráð, sem sé bæði gift en því miður ekki hvort öðru. Sjálfur hafði síra Baldvin staðið þessar skepnur að verki í hrörlegum og yfirgefnum skúr frammi á sjávarabakka. Við það tækifæri lagði hinn mikilvirki kennimaður höndur á aumingjana og kaghýddi þau á staðnum. Sunnudaginn næsta á eftir lýsti síra Baldvin úr predíkunarstóli við sérstaka hámessu þessar ólánsmanneskjur óalandi og óferjandi, Sathani merktar en Drotni viðbjóður. Bauð hann og að umræddum vandræðaskjátum verði útvistað úr mannlegu samfélagi almennt og þær flæmdar frá mannabyggðum og með því móti forðað að þær smiti út frá sér hinu vondslega eðli, sem dró þau lostanum á vald í einu hrörlegu skúrgreyi. 

Og nú má ljóst vera að ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur er í vanda stödd, - trúlega meiri vanda en herjað hefir á nokkra íslenska ríkisstjórn frá landnámsöld, - því sjálft framhaldslíf hennar eftir dauðann er í uppnámi. Fjandinn er svo á sínum stað og gefur að öllu gætur og tilbúinn að læsa klóm sínum í hin óhamingjusömu ráðherrarassgöt og einhenda þeim í eldsofna Vítis og brennisteinspotta. Þetta getur vesöl og ófyrirleitin ríkisstjórn haft upp úr því að haga sér óguðlega og í trássi við Hymmnaföður Almáttkan.  

Segir sérstakan stað í helvíti fyrir VG

Á öðrum degi upp reis hann eins og Þorgeirsboli

Karl rörið, sem í dag nefnir sig Árna Þór en hér áður Árna Mór, var mikill stríðsmaður hér fyrrum og barðist um bitlingae fyrir sjálfan sig eins og soltinn pardusleon. Hans frægasta orrusta Dómkirkjubardaginn, sem háður var millum Dómkirkjunnar og Alþingishússins, en ár áttust við hamslaus skríll gegn fyrirmennum þjóðríkisins, en Árna Mór tilheyrið auðvitað fyrirmennunum og gekk fylktu liði með þeirri deild gegn hinum óarga lýð. Þennan dag gekk Árna Mór í gullofnum nærbuxum og tali sig mann með mönnum. En skjótt bregður sól sumri, því Árna litla varð fyrir fyrsta skotinu sem hleyp var af í þessu stríð og féll samstundis eins og stagkálfur ofan í grjótharða gangstéttina. Svo báru þeir hann í burtu dauðan.

En á öðrum degi upp reis hann eins og Þorgeirsboli og hét nú ekki lengur Árna Mór sem ein vafasöm kvinna heldur Árni Þór og var orðinn píslavottur og helgur maður. Skömmu síðar var hann orðinn sendiherra Ísland og fékk horn í utanríkisráðuneytinu til umráða; maðurinn gerði lengi vel ekki neitt nema vera áskrifandi af dágóðum launum, sem vor eins og sárabót fyrir hafa fallið fyrir þjóð sína í brávallabardaga við Alþingishúsið. Svo sendu þeir kauða til Rússlands og sendu honum áskriftarlaunin þangað. Sem betur fer hefir ekkert frést til þessa frækna stríðsmanns úr Flokkseigendafélagi VG langalengi; raunar svo lengi að hann hefði annaðhvort fallið aftur í orrustu eða verið sendur til Síberíu og þaðan í Gúlageyjaklasann til tyftunar.

Nú hefir Árni Þór, ex Árna Mór, rofið þögnina og mælt til þjóðar sinnar eins og Guð Ísraelsmanna gerði stundum hér í eina tíð. Boðskapurinn var innantómur sem áður, kerfakarlastagl, leirborið, borið fram af aungri sannfæringu. Æ, það er ósköp dapurlegt hlutskipti að hafa alla tíð verið baggi á bjargvættum sínum, Flokkseigendum VG, og njóta þar að auki engrar virðingar obbans af liðsmönnum VG. En þegar Árni Þór féll fyrir dyrum úti við Austurvöll var það mikið fall, sem að sögn endaði ekki fyrr en austur þar í Gúlaginu. Þegar Hrunið okkar góða varð fóru allir péníngarnir og fjárfestingarnar til hymmnaríkis Mammóns, en Árni Þór steig upp á hænsnaprik í horni utanríkisráðherra í boði mektarhunda VG. 

Komið hefir í ljós að meinleg gjörð leikkonu á sér hliðstæðu hérlendis

Okkur er öllum innilega fjandans sama um öll spjöll einhvers Einars og Dóru Bjartar. Við lítum á allar slíkar hundakúnstir sem einkamál viðkomandi hjúa og skiptu okkur ekkert af þeim. Hitt er aftur verra með leikkonuna í útlöndum sem gjörði sér hægt um vik og skítti bláköld í rúmið hjá eiginmanni sínum. Þessháttar framferði köllum við bölvaðan sóðaskap og hirðuleysi.

Annars er hin meinlega gjörð leikkonunnar ekki einsdæmi, - ekki alveg. Við munum eins og gerst hafi í gær þegar frú Ingveldur kom heim til sín um miðnætti eftir annasaman dag og komst þá að því, eftir hún var komin í náttkjólinn en farin úr nærbuxunum, að það var gerðarlegur manni í hjónarúmi þeirra Kolbeins. Þegar frú Ingveldur uppdagaði þennan fráhrindandi aðskotahlut í hvílu sinni var Kolbeinn frammi á baði og þóktist vera að bursta í sér tönnurnar. Frú Ingveldur snöri strax máli sínu að Kolbeini og ásakaði hann um að hafa skitið í rúmið, en Kolbeinn neitaði því harðlega og ýjaði að því frú Ingveldur hefði sjálf skilið eftir sig lortinn í bælinu. Hafði þá frú Ingveldur ekki fleiri orð og barði Kolbein eiginmann sinn og sprautaði úr tannkremstúpunni af krafti upp í blessaðan bláendann á Kolbeini svo honum lá við sturlun. Um nóttina svaf Kolbeinn á klósettgólfinu með buxur um ökklaliði og leið illa.

Morguninn eftir hóf frú Ingveldur formlega rannsókn á tilurð kukksins í rúminu. Eftir stutta eftirgrennslan komst hún að því, að það hafði verið Máría Borgargagn sem gert hafði stykkin sín í hjónarúm frú Ingveldar og Kolbeins eftir að hafa drýgt hór með Kolbeini í sama rúmi meðan frú Ingveldur var allan daginn úti á akrinum að berjast fyrir Sjálfstæðisflokkinn, en þeirri merku vinnu lauk með stórfyrirlestri frú Ingveldar og fundi í Hvöt, félagi sjálfstæðiskvenna í Reykjavík. Eftir að Kolbeinn hafði viðurkennt brot sitt fyrir frú Ingveldi og skítverk Borgargagnsins í rúminu tók frú Ingveldur leigubifreið að heimili Máríu Borgargagns og veitti henni þá ráðningu sem hún hafði unnið fyrir.  

Persónulegt og pólitískt spjall við Einar

Þið eruð ekki hæfar í húsum verkafólks

Já, það er tími til kominn að Ólöf Helga og Agníeska hætti þessu kjaftæði og hætti í leiðinni alfarið að láta skuggaliða úr verkalýðshreyfingu, samtökum atvinnurekenda og pólitík spila með sig og hafa sig að brjóstumkennanlegum fíflum. Þið ættuð, stúlkur mínar, að hafa vit á að setja skottin ykkar milli lappanna og hafa ykkur á brott úr húsakynnum Eflingar og láta aldrei sjá ykkur þar aftur. Þið hafið fyrir löngu gert nóg af ykkur gagnvart félagsmönnum Eflingar og flestum er orðið fullljóst að þið eruð ekki í hæfar í húsum verkafólks.

Það er eins og hvur önnur lýgi að félagsfólk í Eflingu sé reitt vegna einhvers dularfulls fordæmis, sem uppsagnir á óhæfu skrifstofustarfsfólki eiga að vera samkvæmt Ólöfu Helgu. Ég trúi mikið frekar að félagsmenn Eflingar séu, eftir allt sem á undan er gengið, upp til hópa samþykkir ákvörðun stjórnar um að segja öllum skrifstofusjakölunum upp á einu bretti. Það þjónar ekki hagsmunum eflingarfólks, að leyfa skrifstofuliðinu að vaða uppi lengur með þeim hætti sem við höfum séð; hagsmunir Eflingar og verkalýðshreyfingarinnar krefjast þess að óvitum, illþýði, eineltishrottum og verkfærum auðvalds og krataeðlis á skrifstofunni verði sópað út, - og út skal þessi ófénaður! Ef ný stjórn Sólveigar Önnu hefði látið undir höfuð leggjast að taka á skrifstofulýðsvandamálinu með þeim hætti sem hún gerði hefði hún verið að bregðast félaginu og svíkja það sem lofað var í aðdraganda stjórnarkosninganna.

Það er ósköp hlægilegt að sjá Ólöfu Helgu, sem Sólveig Anna bjargaði frá hremmingum á Reykjavíkurflugvelli, að hún vilji ,,hætta þessu kjaftæði og fara að vinna fyrir félagsmenn okkar" eins og hún orðar það. Fyrir það fyrsta eiga þær Agníeska og Ólöf Helga enga félagsmenn innan Eflingar og í öðru lagi höfnuðu eflingarfélagar fyrir stuttu síðan að þær og skrifstofuliðið stjórnuðu félaginu. Að öllu eðlilegu hefðu Agníeska og Ólöf Helga átt að segja sig frá öllu innan Eflingar um leið og úrslitin í stjórnarkosningunni lágu fyrir; en þær höfðu auðvitað hvorki reisn né vit til þess, ekki heldur siðferði, hvað þá hugsjón virkrar verkalýðsbaráttu.   

„Ég vil bara hætta þessu kjaftæði“

Glamrar silfurpungurinn

Læsis glæsis ræsis dræs,
draugfull hlussast Dollý gæs.
Grenis slenis venis sen;
sjáið, nú mælir Bjarniben.
Bullum vullum drullu sull,
hvurt orð hans vegur á við gull,
gengur hann svo í garðinn inn;
glamrar silfurpungurinn.

Hvur er Bjarniben? Er hann við öll eða útfrymi með pípuhatt? Eða er hann sá Giljagaur sem gefur bjargálna belgjum brauð. Nú er hún Bánkasýsla dauð. Kampavín og klæðin brún, karlfjandinn mígði út um tún. Nú skal segja, maður meyja, Freyja treyja pissubleyja. Beit í brýnið, bruddi svínið og snöri sér svá í ring. Nei, við erum öll Katrín, hugsjónarýr, skoðanasljó, hlandvot, sannleiksdauf. Okkar heimili er miðstöðvarkompan með Brynjari Vondulykt og Kolbeini.

Þegar öllu þessu er lokið hreystin leitar upp í kokið og í flest skjólin er fokið. Þá kemur krataeðlið uppskafninganna til skjalanna og bjargar Bjarnaben frá fári með einmuna gaspri og fáráðlingshætti hins brauðfætta bjölluseyðs. Svo sameinast þeir í pútínshatri, rússahatri, kínahatri, kúbuhatri, og bænir sínar helga þeir Mammóni, Kólumkilla, NATÓ, ESB, USA og FÍAH. 

Arður greiddur rétt fyrir útboðið orsakaði verðið

Er einhver endurborinn nútímajésús að ónáða musterispresta valdsins?

Skyndilega hefir Moggi gamli öðlast lifandi trú á verkalýðsmálum, en einkum þó og sér í lagi á einu verkalýðsfélagi og formanni þess, þ.e. verkalýðsfélaginu Eflingu og Sólveigu Önnu Jónsdóttur formanni þess. Samkvæmt Mogga gamla mætti halda að Sólveig Anna sé Jésús endurborinn, og að hún hafi ráðist með ofstopa á fræðimenn og Farísea auðvaldsmusteranna og rekið þá á dyr með barsmíðum og hastarlegu orðbragði.

Sem betur fer er Moggi gamli ekki einn í baráttunni gegn þessum endurupprisna nútímajésúsi sem segir auðvaldi, græðgi og kauphallarhéðnum til syndanna. Í sveit Mogga má finna auk Viðskiptaráðs, Samtaka atvinnulífsins og Ríó Tintó, ekki minni samherja Mogga en jómfrú Drífu Snædal og vinkonur hennar þær Katrínu Jakkó og Höllu Títu, gömlu Framsóknarmaddömuna, krataeðlishyskið og SALEK-systkinin Björn Snæ og Halldóru á Ölfusárbakkanum. Af þessu má ráða, að sá er hefir framangreinda snillinga í samherjavinahópi sínum eru allir vegir færir og hann mun sigra alla og mylja alla undir sig, að nýendurbornum jésúsum meðtöldum, eins og óvinnandi tvöhundruð tonna jarðýta.

Nú skal og enn upphafið kjörorðið mússólíníska ,,stétt með stétt" því efrimillistéttarfémínístar, yfirstéttin veraldleg og geistleg, útgerðarsamherjar, krataeðlispóstar og gifturíkir kaupfélagsstjórar verða að sameina, eða öllu heldur samherja, krafta sína gegn öllum nútímajésúsum sem ætla sér að reka góða menn út úr helgidóminum eins og einhvern ræningjaskríl. Nei, soleiðis þræla af jésúættum vilja Grímur Loðinkinni og Viðreisnarfélagið ekki hafa, hefðu þeir Pétur Þríhross og Júel J. Júel sagt á sínum velmektardögum. Og við vitum öll hverjir eru afkomendur þeirra heiðurspilta, Péturs og Júels, hér í allri viðreisninni og velferðinni.

Ekki órofa samstaða innan ASÍ

Fámennt og illmennt á Eflingarkontórnum í dag

Það var fámennt og illmennt á Eflingarkontórnum í dag. Mannskapurinn meira eða minna á generalfylliríi og mætti ekki ekki eða lá í slagsmálum í borðsalnum og neitaði að koma á dekk. Hvað á góður skipstjóri annað að gera en að kasta slíkum óreglumannskap í land eða í sjóinn? Upp úr hádegi var Gabríel Benjamín trúnaðarhrútur í skrifstofustíunni kominn á beit á Guðrúnartúninu og kroppaði í sig sinurudda og sveppi, og það stóð blár eldstrókur aftan úr berendanum á karli. Sú sjón dró að sér allnokkra vegfarendur sem dáðust allir af Gábríjeli og tóku af honum margar ljósmyndir. Svo fóru sveppirnir að gjósa upp úr hausnum á trúnaðarhrútnum og eftir það var gamanið búið.

Þá er og um það talað að sjúkleiki Eflingarkontóristanna sé alvarlegs eðlis, sumir legið í kör svo mánuðum skiptir en aðrir legið í stormasömum drykkjuskap og orðið að bera að þeim og frá. Ein kérlingin, fyrrum skrifborðssjakali, sem breyttist í bjöllu eða kakkalakk þegar Sólveig Anna mætti á alþýðusetrið í Guðrúnartúni, fuðraði bókstaflegu upp þar sem hún sat við bættan rauðvínsdrukk í stofunni heima hjá sér. Er að var komið dulítil öskuhrúga á stólnum og fyrir framan hann það eina sem eftirvar af hinum fyrrum knáa skrifstofusjakala.

Allt hefir verið eftir þessu og hefir krankdæmi eftirlifandi skrifstofusjakala á Eflingarkontórnum vakið athygli vísindasinnaðra lækna, Vatnsmýrar-Kára og Landlæknisembættisins. Þykir líklegt að krataeðlisvírusinn á Eflingu hafi, illu heilli, stökkbreyst og komist í fugla himinsins, sem veikjast hver um annan þveran og liggja nú margir dauðir úr drepsóttinni um eyjar, víkur og voga; þeir verða allir blessunarlega fallnir frá í haust. Af þessu má ljóst vera að krataeðlisvírusinn er hættulegur, sem sést best á því að aumingja karlinn hann Sigurður Há, sem er afar rótækur í kratamenningunni og gengur um í verkamannabúningi, fékk vírusinn í hausinn og á ekki afturkvæmt til vits né heilsu; hann hefir nú stundað linnulausar árásir á Sólveigu Önnu í fjögur ár og er löngu orðinn vágestur á öllum netsíðum á Íslandi.

Ná varla lágmarksþjónustu á skrifstofu Eflingar

Lítil saga úr hversdagslífinu

Bölvuð kerlingarboran, sem bæði var hrokafull og montin, varð fyrir því óláni á torginu, að ósvífnir götustrákar komu aðvífandi og höfðu af henni nærbuxurnar fyrir allra augum. Þegar svona var komið greip konuboran til þess ráðs að setjast niður á kaffihúsi eins og hún var á sig komin. Fólk sem sá á þennan sjálfumglaða kvenmann undraðist smekkleysi hennar og fyrirlitningu á öðru fólki stóð upp frá borðum í kaffihúsinu og hafði sig þegjandi á brott.

Götustrákarnir, aftur á móti, fóru með nærbuxur montnu og hrokafullu borunnar heim og suðu sér úr henni súpu. Þeir bættu fáeinum negulnöglum út í nærbuxnapottinn, einnig niðurskornum tómati og gúrkubita; sósulit þurftu þeir ekki og þeir hresstust mjök af súpunni og urðu fjörugir eins og kettlingar. Þá súpan var soðin og etin, var svo komið fyrir konuborunni, vinkonu okkar, á kaffihúsinu, að starfsstúlkurnar innan við diskinn höfðu kallað lögregluna á vettvang til að fjarlægja þennan annarlega gest, sem vissulega hafði gjörst sek um dónaskap í fordæmalausari kantinum.

Nú voru götustrákarnir komnir aftur niður í bæ, saddir og sælir, og það vakti athygli vegfarenda hvað þeir sleiktu mikið út útum og slefuðu af einhverjum innri unaði, sem fólk á förnum vegi gat ekki áttað sig á. Þeir stóðu hinumegin götunnar, beint á móti lögreglustöðinni, þegar vikapiltar Hálfdáns Varðstjóra báru boruna okkar á milli sín inn á stöð. Konan sýndist afar ósamvinnufús við lögregluprjónana og reyndi hvað hún gat að losa fætur og höndur úr greipum þeirra til að geta barið þá og sparkað í þá. Með þessu fylgdust götustrákarnir með glýju í augum svo auðsýnt mátti vera að þessi kynlegi ungdómur var gott efni í öfugugga framtíðarinnar. Sagt er að viðkomandi kvenpéningur heiti annaðhvort Ingveldur eða Borgargagn, ef ekki bara hvort tveggja.

Bankasýsla ríkisins verði lögð niður