Þeir kunnu á svona jarðvöðla fyrir vestan og vissu hvað bar að gera

Ö hö hö h höhö-haujj-ö. Þeir kunnu nú að meðhöndla svona jarðvöðla fyrir vestan í gamla daga. Það var dásamlegt að heyra sögurnar af því. Einn þrællinn klöngraðist upp á fjall á dráttarvélinni sinn, það var Massey Ferguson, og spólaði allt í tætlur þar sem hann fór um. Auðvitað misbauð heimamönnum þetta, - karluglan á Fergusoninum var aðkomugemsi sem hafði erft jörð eftir afa sinn og ömmu. Nú, Vestfirðingarnir höfðu aungvar vífilengjur á og hengdu bölvaðan sóðann eins og hund utan á súrheysgryfjunni hjá oddvitanum. En traktorinn gerðu þeir upptækan; gáfu hann fátækum útvegsmanni í kaupstaðnum. Einhverjir gerðu athugasemdir við að hræið af karlinum glataðist og aunginn vissi neitt hvað af því hefði orðið. Mörgum árum síðar fundust bein á botni súrheysgryfjunnar þegar hreinsað var upp úr henni.

Svo var þarna drykkfelld kona, sem stundaði útreiðartúra og hafi einlægt mörg hross til reiðar. Nótt eina að vori til þegar jarðvegur var blautur og gljúpur fékk kérlíng sér neðan í því og þaut svo á tíu hrossum fram og aftur sveitina með tilheyrandi jarðraski og eyðileggingu. Þá kom aftur til kasta oddvitans, sem mundaði riffilinn sinn út um eldhúsgluggann hjá sér og skaut kerlinguna. Hún þeyttist af baki og hafnaði klofvega á rakstrarvél og skondraðist þaðan niður í læk sem stíflaðist þegar. Um morfuninn sauð oddvitinn kerlínguna ofan hundana, sem gjörðu góðan róm af kræsingunum.

Reyndar féll oddviti þessi fyrir björg fyrir atbeina fjárhundsins Snata, en það er önnur saga. Á Barðaströndinni, þar sem þeir hengdu Svein heitin Skotta fyrir kynferðisafglöp og áreiti, þurftu þeir að taka til sinna ráða vegna umgengnirillra ferðamanna. Þetta voru andstyggileg hjón frá Austurríki. Þeir þarna fyrir vestan kölluðu bónda konunnar Hitleringsbjána og fullyrtu að hann væri áreiðanlega náinn ættingi austurrísks stjórnmálamanns sem komst til metorða í Þýzkalandi. Eitthvað hafi fólk þetta verið með skóflu uppi í fjallshlíð, en það gátu Barstrendingar ekki þolað og réðu hjónin af dögum með aðstoð dýraboga og þungra timburlurka. Stuttu síðar, þegar farið var að svipast um eftir þessu ólánsfólki frá Austurríki, kom í ljós að hjónin voru fornleyfafræðingar með heimild yfirvalda til fornleifarannsókna á Vestfjarðakjálkanum. 

 

„Ótrúlegt að menn skuli gera þetta“

Þar heitir að Lekandastöðum

Ísis frýsis lýsis trýs, -
hýsis grís og dauðar mýs.
En þegar helvítis holdið rís
er helkaldur lekandinn þegar vís
og upp fransós og fladdari gýs.

Svona orkti skáldið Tjón um reynsluna af fyrstu æskuást sinni.
Hann féll fyrir indælli stúlku, sem reyndist svo ekki öll þar sem hún var séð. 
Telpan hafði nefnilega ýmsa sjúkdóma, bæði innan skinns sem utan, illvíga og skæða.
Hæst allra hættulegra kvilla í hennar ranni var þó brókarsóttin,
svo undur krónísk og ólæknandi.
Skáldið Tjón ætlaði í örvinglan sinni að skera sig á háls - lífið var óbærilegt -
en það missti rakhnífinn á leyndarlim sinn er sneiddist hálfur af.
Lauk þar æskuást skáldsins Tjóns.
Svo kom í ljós að æskuástin heitir Máría Borgargagn.

Lekandagráninn Indriði Handreður getur ekki orkt,
en hann gat kvænst Borgargagninu.
Hjá þeim heitir að Lekandastöðum.
Syndriði, Bandriði, Grindriði, Hlandriði.
Hvað viljið þér fleira frú mín góð?

Ekki fýsilegt að bíða lengur eftir ríkisstjórninni

Örvita taðkarl í þjónustu Maddömunnar æpir upp úr framsóknarmyglunni

Það var aldrei að taðkarlinn fyrir norðan skriði ekki upp nærbuxum gömlu Framsóknarmaddömunnar talandi tungum eins og tunglsjúkur hlandprestur aftan úr miðöldum. Þessi kunni norðlenski leppalúði, kalónaður og sósaður af samherjafrygð og framsóknarmyglu, er í svo góðu skapi í dag, að hann heldur að hann sé þess umkominn að hreyta krataeðlis- og framsóknarauðvaldsdrullu í andlitið á heiðarlegum verkalýðsforingjum eins og Sólveigu Önnu, Skaga-Villa og Aðalsteini á Húsavík. Já, þeim munar ekki um, taðkörlum eins og Bjössa Snæ að þykjast vera verkalýðssinnar þókt þeir nái varla andanum við að sleikja rassinn á auðvaldssamherjum, Framsóknarmaddömunni og bankaræningjunum.

Það væri gustukarverk, ef Sólveig Anna og þau hin gerðu sér ferð í Eyjafjörðinn og frelsuðu heilaþveginn verkalýðinn þar undan taðkarlinum mikla úr Framsóknarfjósinu, Bjössa Snæ. Það tæki ekki nema dagspart fyrir þau Sólveigu að hleypa karltruntunni á flótta, en trúlega tæki lengri tíma til að laga til í höfðinu á aumingja verkafólkinu þar nyrðra eftir framsóknarvírusinn og krataeðlissjúkdóminn sem fengið hafa að grasséra á blessuðu verkafólkinu.

Já, taðkarlinn fyrir norðan er svo vel að sér, að hann leyfir sér að fordæma hluti, sem hann virðist ekki hafa kynnt sér né hefir nokkurt hundsvit á. Heldur hann virkilega að Mái samherjakonungur mundi láta líðast á skipum sínum, ef karlarnir færu að vinna gegn honum með ósvífni og dylgjum og gera sér að leik að skemma veiðarfærin og vélarnar til að koma honum á hausinn? Nei, nú er tímabært fyrir þennan gatslitna þjón gömlu Framsóknarmaddömunnar þvo sér í framan og stinga sér eins og hrökkáll ofan í Framsóknarfjóshauginn eða pilla sig aftur niður í nærbrók þeirrar gömlu og halda sig þar uns yfir lýkur. 

Uppsagnirnar skaði verkalýðshreyfinguna

Svo birtist hún á páskadagsmorgun eins og peðfullur kaþólskur kirkjuhöfðingi

Já, hún er smekkleg, eða hitt þá heldur, hún frú Snædal, sem aldrei hefir dýft hendi í kalt vatn, að nota páskadagsmorgun til að hella úr tómum skálum fúlyndis síns yfir Sólveigu Önnu, verkalýðsfélagið Eflingu og heilbrigða verkalýðsbaráttu. Ef mér skjöplast ekki, þá hefir jómfrú D. Snædal verið peðfull í morgun eins og kaþólskur kirkjuhöfðingi, sem er nýkominn af kvennafari. Það er aungvu líkara en kerlingaranginn hafi etið óðrarkonu kukk, en það kvað vera nóg um þessháttar krásir hjá auðvaldssleikjunum í VG; þetta sendi Katrín í forsætisráðuneytinu frú Drífu Snædal Höllu Títu sér til halds og trausts og gottgjörelsis.

Þannig er það nú. Svo er sérkennilegt, svo ekki sé meira sagt, að kvensniptir, sem aldrei hafa dýft höndum í kalt vatn, hvað þá mígið í saltan sjó, skuli leggjast upp á alþýðuna og láti borga sér stórfé fyrir. Þeim aurum er illa varið. Svo gasprar þessi kérlíngardraugur eins og digur frenja um ómenninguna á Eflingarkontórnum og gerir lítið úr einelti og sviksemi ódámanna sem ráðnir voru þar inn í góðri trú að þar færi skikkanlegt og siðlegt fólk. Og jómfrú Snædal, sem aldrei hefir unnið alþýðuvinnu með alþýðufólki á alþýðlegum vinnustað þykist ofan á allt annað vera dómbær á ,,vinnuframlag" eineltishrottanna sem safnast höfðu saman á skrifstofu Eflingar.

En inni í höfðum frú Snædal og Höllu Títu glymur SALEK svikasymfónían Fjandanum og auðvaldinu til dýrðar. Sannleikurinn er sem sag sá, að frú Snædal er hrædd, skíthrædd. Það á nefnilega að leiða hana út í anddyri ASÍ hallarinnar í haust og sparka henni eins og hana, dauðum úr foglaflensu, út á strætið og Höllu Títu með henni. Og það verður nú farið að traktéra starfslokasamningum á þær dömur upp úr tómum vösum stritandi alþýðu. Ónei. Þær verða að láta sér nægja gott drag í rassgatið, en það er það eina sem svona kerlingarspjátrungar verðskulda.   

Hægt að gera umbætur án þess að ráðast í hreinsanir

Ógeðsleg útgerð á illa greindum niðurrifsseggjum

Hvaða dárar eru að eiginlega sem gera bjánana Ólöfu Helgu og Agníesku út? Þessi grey eru svo víðáttu heimsk, að þær virðast með engu móti skilja að þær hafa með öllu fyrirgert rétti sínum sem starfsmenn Eflingar. Það er ljóst hverjum manni með meðalgreind og þar yfir, að félagsmenn Eflingar höfnuðu Ólöfu þessari og Agníesku, og það verða einhverjir góðgjarnir einstaklingar að taka að sér að leiða þeim fyrir sjónir að nærveru þeirra er ekki óskað lengur hjá félaginu.

Varla ætti að þurfa taka fram, hve ljótt að er og andstyggilegt að etja fíflum út í aðstæður sem þau ráða engan veginn við og hafa ekki annað upp úr en að verða sér til skammar.Hins vegar er gott að sjá, að Sólveig Anna ætlar að taka á óhæfu starfsfólki á skrifstofu Eflingar af alvöru eins og alvörukona. Eftir að Sólveig komst loks inn á Eflingarkontórinn aftur hefir hún og hennar fólk látið höndur standa fram úr ermum, sagt vitfirringunum á skrifstofuvitfirringahælinu upp, lokað innra neti Eflingar fyrir niðurrifsrottum og undiróðurslýð og auglýst eftir nýju starfsfólki, því ekki verður sagt að á skrifstofu Eflingar hafi verið raunverulegt starfsfólk á undanförnum árum, aðeins sjálfhverf, ágjörn, hugsjónalaus og undirförul undirmálsfífl.

Já, félagar, það er þyngra en tárum taki, að hafa mátt horfa upp á gerpi á launum hjá Eflingu stunda blygðunarlausa skemmdarverkastarfsemi gegn stjórn og almennum félagsmönnum Eflingar, íslensku og erlendu verkafólki af fordæmalausri óvirðingu og illmennsku. Svo kemur þessi illa greindi villulýður fram í fjölmiðlum og rífur kjaft og er með hrokabelging eins og það hafi hreinan skjöld. Sérkennilegastur er þó söfnuðurinn sem stendur að baki kontóristanna hjá Eflingu; sá óþverrafénaður er undarleg blanda af krataeðliaumingjum, harðlínu hægri groddamennum, forseta og framkvæmdastjóra ASÍ og silkiklæddu háskólamenntuðu efrimillistéttarhyski. Það er margur auðvaldsúlfurinn í sauðargæru um þessar mundir kringum verkalýðsfélagið Eflingu.  

Sólveig Anna losar sig við Agnieszku

Dólgsleg ummæli sérkennilegrar kérlíngarskrukku

Sérkennileg kérlíngarskrukka þessi Ragnheiður. Hún telur að kontórsjakalarnir á Eflingarskrifstofunni skuldi félagsfólki ekki neitt, - sennilega vegna þess að félagsfólki kaus Sólveigu Önnu aftur sem formann félagsins. Hinsvegar hafa Ragnheiður og hennar líkar á skrifstofunni ekki fúlsað við að vera á launum hjá fátæku verkafólki og forsmá í leiðinni þá stjórn sem sama verkafólk kaus sér til forustu. Það er nokkuð ljóst, að þessi hofmóðuga kérlínagarskrukka á ekki neitt inni hjá íslensku verkafólki og ætti að sjá sóma sinn í að skammast sín eins og blauður hundur fyrir hrokabelginginn.

Já, Ragnheiður og hennar nótar á skrifstofunni mega þakka fyrir að verkafólk hafi ekki gert sér ferð á skrifstofuna til að fleygja þeim út og flengja vel og vandlega í kveðjuskyni fyrir allra augum á Guðrúnartúninu. Betra eiga apparöt af þessu tagi ekki skilið að launum frá reykvísku verkafólki. 

Í allt of mörg ár hafa syfjaðir og værukærir uppskafningar, uppfullir af krataeðli og stéttasamvinnusleikjuskap, fengið að búverka innan Eflingar, sem er sem kunnugt er sprottið upp úr Dagsbrún þeirra Eðvarðs og Guðmundar Jaka og fleiri gegnheilla verkalýðsbaráttumanna. Á niðurlægingartíma krataeðlisins og nýfrjálshyggjuóra stjórnvalda byggðist sem betur fer upp andstaða innan Eflingar gegn liðónýtir og svikulli forustu, sem lauk með kjöri Sólveigar Önnu fyrir fjórum árum. Síðan þá hefir andverkalýðssinaður villulýður, sem hreiðrað hafði um sig á skrifstofu félagsins, reynt af fremsta megni að halda formanni og stjórn Eflingar í gíslingu til að freista þess að koma í veg fyrir raunverulega stéttabaráttu íslensks verkalýðs. Nú er þessum leik lokið og hinir hvimleiðu kontórsjakalar verða að hundskast til að finna sér leikvöll við sitt hæfi einhvers staðar annars staðar en hjá verkafólkinu í Eflingu. En það er fullkomið vafamál að nokkur fáist til að taka við þessum endemum, því þau eru vart tæk innan um siðað fólk.    

„Við köllum eftir því að félagsmenn taki ábyrgð“

Í dag ríkir grátur og gnístran tanna hjá jómfrú Snædal og Títunni

Það stendur illa í bólið hjá jómfrú Snædal og Höllu Títu í dag. Þessir orðlögðu fémínístar hafa víst ekkert betra að gera þessa stundina, þar sem þær núa borgaralegum rössum sínum fast niður í stólseturnar á ASÍ kontórnum, en að ráðast á konuna á næstu hæð með niðrandi, kynbundnum munnsöfnuði, sem þessum kerlum er auðvitað til háborinnar skammar. Nú, auðvitað dæmir jómfrú Snædal sig sjálfa með svona kjafthætti, sem hún á aungvann minnsta rétt á að brúka. Nú er ljóst, að Snædal þessi og sendingin úr forsætisráðuneytinu, hún Halla Títa, eru ekkert minna en forkastanlegur hryllingur fyrir gjörvalla verkalýðshreyfinguna. En nú hafa þær fengið einn mátulegan á ranann, og verða brátt úr sögunni.

En við hverju bjóst jómfrú Snædal eftir að hafa kynnt undir sálsýkinni og skítaskapnum í skrifstofudólgunum í Eflingu gegn félagslega kjörnum yfirboðara sínum, formanni og stjórn Eflingar? Er þessi ASÍ boðflenna svo innilega dómgreindarlaus að halda nokkuð annað væri í stöðunni fyrir Eflingu annað en að reka alla skrifstofusjakalana úr húsi eins og hvimleiða nagdýraplágu? Gerir aumingja manneskjan sér ekki grein fyrir að það eru breyttar aðstæður og breyttir tímar innan verkalýðshreyfingarinnar? Tengsl undirförulla krataeðliskrypplinga innan verkalýðshreyfingarinnar við burgeisastéttina hafa rofnað og verkalýðsrekendur á borð við jómfrú Snædal, Höllu Títu og Björn Snæbjörnsson eru á útleið. Í haust verður sópað út af ASÍ kontórnum og Drífa Snædal og Títan verða að leita Katrínar Jakkó,ef ekki verður búið að reka hana með skít og skömm út úr forsætisráðuneytinu.

En það er auðséð að krataeðlissjúklingarnir, ekki síður en atvinnurekendaauðvaldið, eru trylltir af vonsku og ausa úr sjúkum skálum reiði sinnar yfir Sólveigu Önnu og spara hvurgi stóryrðin og brigslanir um stalínisma, ógnarstjórn og einræði, svo fátt eitt sé nefnt af morgunblaðslærðum fúkyrðum hinna jafnvægislausu krataeðlissálna. Í augnablikinu bendir fátt til annars en aumingja garmarnir séu gengnir af vitinu og langtímavistun á vitfirringahælinu sé óumflýjanleg. En nú er þetta að verða búið og eftir nokkrar vikur verður Efling loksins orðin að verkalýðsfélagi í fyrsta skipti á sínum svefndrungafulla ferli.  

Fordæmir ákvörðun stjórnar Eflingar

Brátt verða öll helstu verkfærin komin í réttar hendur

Þetta líkar mér. Nú loksins uppsker kontóristaskríllinn hjá Eflingu eins og hann hefir til sáð, með uppsagnarbréfi. Nú geta þessir leiksoppar krataeðlisins og hins borgaralega óeðlis lagt niður skottin og lurðast á brott til að leita sér annars vettvangs fyrir andverkalýðslegan skítaskap sinn og heimsku. Ég óska Sólveigu Önnu og meirihluta stjórnar Eflingar til hamingju með rökræna, skiljanlega og skelegga ákvörðun. 

Ef gjörningahríðin sem krateðliseignirnar og bandamenn þeirra hjá Sjálfstæðisflokknum og öðru auðvaldi minnir á eitthvað úr sögu íslenskrar verkalýðshreyfingar eru það ofsóknir þessara afla á hendur róttækum bláfátækum verkamönnum og verkalýðsfélögu þeirra á fyrri helmingi síðustu aldar. Í þann tíð létu krataeðlisræxnin sér sæma að reka róttæk og baráttufús verkalýðsfélög úr Alþýðusambandinu og þóttust vera að gera samfélagslega skyldu sína fyrir burgeisastéttina. Enda hefir kratalýðurinn verið óaðskiljanlegur hluti borgarastéttarinnar allar götur frá því fyrir fyrri heimstyrjöld.

Nú er ekki annað að sjá en að hin róttæku öfl hafi loks náð undirtökunum í íslenskri verkalýðshreyfingu eftir aldarbaráttu. Hin róttæku hafa náð meirihluta í tveimur fjölmennustu stéttarfélögum landsins, Eflingu og VR, auk nokkurra smærri félaga. Landssamband verkafólks, Starfsgreinasambandsins féll í hendur hinna róttæku fyrir skemmstu og í haust kemur að því að ASÍ verði formlega tekið og jómfrú Snædal og Höllu Títu vísað á dyr. Þá má segja, að öll veigamestu verkfærin í verkfærakistu verkafólks og annarra láglaunamanna verði komin í réttar hendur.     

Öllu starfsfólki Eflingar verður sagt upp

Viðurlög við glæp og fólskuleg árás óðrar griðku á sér betra fólk

Vér veltum nú mjök fyrir oss hvur viðurlögin eru við glæp, sem heyrir undir brot á siðareglum Alþingis. Eitthvað virðist á reiki varðandi refsingar við glæpaverknaði af þessu tagi, en fróðir lögspekingar og stjórnmálafræðingar eru þó á einu máli um að þeir sem verða berir að broti á umræddum siðareglum megi búa sig undir gálga eða höggstokk, jafnvel hjól og steglu. Það er nefnilega ekkert gamanmála að rata í ógöngur alþingislegra siðferðisbrota og þeir er verða dæmdir sannir að sök fyrir í þeim efnum eiga í vændum að vera þuklaðir með einhverju örðu en silkihönskum.

Hvurnig haldið þér, góðu vinir, að SigIngi tæki því ef menn frá Hálfdáni Varðstjóra mundu mæta árla morguns á heimili hans og draga hann út á hornunum eins og sauðnaut eða rollutruntu og mismuna honum upp á pall vörubifreiðar sem æki beint með hann á fund Varðstjórans, sem mundi vissulega ekki gjöra neinar gælur við kauða? En við þvílíku mega stjórnmálaraftar, sem fallið hafa í synd, eiga von á fyrir óguðlega framkomu sína. En skömmu eftir fáheyrða atlögu SigInga að drottningu bændafélagsins gjörði annar dóni sér lítið fyrir og mé á húsvegg Héraðsdóms Reykjavíkur með þeim afleiðingum að sá hluti dómsveggins sem varð fyrir þvagi illmennisins grotnaði niður. Enn hefir ekki verið staðfest að ódæðismaðurinn sé þingmaður eða ráðherra þó svo ólíklegt sé að aðrir menn fremji annað eins skemmdarverk.

Ofan á annað ólán hefir það síðan gjörst, að ágætasta griðkona gömlu géðbiluðu Framsóknarmaddömunnar hefir veist að Bjarnaben, og þá um leið að Katrínu Jakkó, með andstyggilegum dylgjum í sambandi við síðasta bankarán. Þessi fólskulega og óvænta árás griðkonunnar hefir strax gjört það að verkum, að kalla varð Gottfreð Gottfreðsson á vettvang til að sprauta frú Jakkó niður af því að hún hafði yfirhitnað og brunnið yfir af skelfingu. Bjarniben er farinn í felur; talið er að hann hafi skriðið niður í kjallara á einhverju hreysi á Akureyri í dag og er hann ekki væntanlegur út þaðan aftur. Í þessum töluðum orðum bíða ráðsmaður Framsóknarfjóssins, húskarlar og griðkur, eftir skipun frá gömlu Maddömunni um að hefja allsherjar kjarnorkustríð gegn eðjótum Íhalds og Hreyfingarinnar Framboðs í ríkisstjórninni og hrinda á róttækan hátt ríkisstjórn Kattahrinar Jakkó fyrir ætternisstapa.

Sigurður Ingi kærður fyrir brot á siðareglum

Vóru fallnar í svartætti og minnisglöp þegar kom að krýningunni

Blessaðar dúllurnar, þær muna ekki hvort einhver þeirra sagði ,,fyrirgefðu" og muna ekki heldur hvort einhver sagði þetta mikla lausnarorð við jólatréð í gær. Og hvernig ætti annað að vera? Eftir það sem á undan er gengið er ekki við því að búast að jafn grimmlyndi hexi og þessar slagsmálakvinnur geti mæst, augliti til auglitis, öðru vísi en að hafa etið upp úr hálfu boxi, að minnsta kosti, af róandi lyfjum, svokölluðu læknadópi af diazépamkyni, og hafi verið fallnar í svartnætti til höfuðsins, og muni hvorki hvað þær sögðu eða heyrðu þegar komið var að lýsingu stjórnarkjörs. Það er sko ekkert gamanmál að sigla eins og blind mýsla í blakkát af læknastöffi, ekki fremur en af of sterku landabruggi eða brennsluspritti.

En ugglaust hefir verið fræðandi að vera viðstaddur aðalfund Eflingar í gærkveldi, fyrst helstu persónur og leikendur voru svo aðframkomnir af minnisglöpum og raun virðist bera vitni um. En ótrúlegt þykir oss, ef um eins miklar ástir er að ræða millum Solveigar og þeirra Agníesku og Ólafar Helgu, eins og Ólög Helga vill vera láta; það mætti halda að Ólöf þessi hafi verið á felgunni þegar hún var að krýna Solveigu í gærkveldi og og segja fyrirgefðu við hana. (Þegar fólk eins og Ólöf segja ,,fyrirgefðu" er áherslan alltaf mjög hörð á seinna atkvæðið.

Svo þurfum vér nauðsynlega að fá fréttir af hvort vinirnir Amríku-Viddi og Siggi Há Einarsson hafi ekki verið á aðalfundinum, jafnvel legið í faðmlögum, knúsi og kossaflensi allan fundinn og vaknað sama í ókunnu greni í morgun með nábít og hjartaverki. Um þetta spursmál er brýnt að vita, annars er hætt við að allt fari til ónýtis. En vist er um það, að heybrækurnar á Eflingarkontórnum mæta allar til vinnu á mánudagsmorgun, þær sem þora, með bleyjur á botnum sínum, því allur er varinn góður. Það er alkunna, að þeir sem mæta örlögum sínum, hvort heldur er á vígvellinum í Bagdað eða við skrifpúltið sitt á Eflingarkontórnum, geri umsvifalaust í buxurnar um leið og kvalarinn birtist. Það er eins gott að húsvörðurinn í alþýðuhöllinni í Guðrúnartúni verði búinn að opna alla glugga upp á gátt áður en veislan byrjar og frú Solveig gengur í salinn með handlangara sína Amríku-Vidda og Sigurð Há við hlið sér. Þá gætum vér trúað að kontóristarnir sjái að á þeirri stundu sé endanlega út um þá og því eins gott að hlaupa með bleyjurnar fullar út um næsta glugga. 

„Ég óskaði henni til hamingju“