Terpentína og önnur ámóta vímuefni

Fyrr má nú vera andskotans drykkjufýsnin í barninu að þamba í sig úr fullu glasi af terpentínu, og skilja svo ekkert í af hverju hún hafði ekki sambærileg áhrif á hann og áfengi. Eða var Jakob ef til vill augafullur af þessum óþverra? Hver veit. Ég man vel þegar matsveinn okkar góða skips drakk híbýlailminn, sem var á spreybrúsa og oftast kallaður skítalyktareyðir, og lá hreyfingarlaus eins og freðýsa í kojunni í sólarhring á eftir. Ekki man ég eftir að hafa heyrt þann mann tala um að terpentína væri ágætur drykkur til ölvunargleði, þó hafði hann rétt sig verulega vel af með því éta eitt sinn handþvottakrem, sem haft var á klósettinu á bifreiðaverkstæði.

Nú, eftir Jakobi Stuðmanni, eða Stuðara (ég man aldrei hvort heldur er), að dæma, þá virðist eitt glas af terpentínu á barnsaldri duga til ævilangrar vímu og henni ekki af verri endanum. Svo var það átta- eða tíu ára strákfjandi, sem hugðist þvo málningu úr hárinu á sér með terpentínu, hann varð snarbrjálaður fyrir vikið og grénjaði eins og naut í marga klukkutíma, því það sveið undan terpentínunni í hársvörðinn. Þeim drengstaula hefir varla batnað síðan þó farið sé að slaga upp hálfa öld síðan þetta gerðist.

Þá er þess að geta, að matsveinn sá er við sögu kom hér að ofan, sagði okkur frá því þegar hann hafði latan piltdrjóla fyrir aðstoðarkokk hjá sér á fraktaranum. Drengur þessi var ákaflega hægur á sér og varla viðlit að ná honum úr koju án róttækra aðgerða. Svo gjörðist það einn morguninn að pilturinn var ekki kominn á lappir eftir þriðja ræs. Þessi óráðsía gekk svo yfir okkar mann, yfirmatsveininn, að hann fór inn í klefa til pjakksins með fulla teskeið af sinnepi í hendinni og mismunaði því í rassinn á gripnum. Drengurinn spratt upp hvæsandi og ýlfrandi, en eftir þetta þurfti aldrei að ræsa hann nema einu sinni því hann vildi ekki meira sinnep í bakhluta sinn.   

Drakk terpentínu eins árs gamall

Ógurlegu áfellisdómur og enginn veit lengur sitt rjúkandi ráð í Flokknum

Um leið og dómur féll í Yfirdeild Mannréttindadómstóls Evrópu fóru andstyggilegar rógstungur þegar í stað á stjá með óþverra orðbragði í garð frú Sigríðar Á. Andersen. Þetta dónafólk við heitar sem sé að frú S.Á. Andersen verði rekin þegar í stað af Alþingi og hún færð fangavörðum á Litla-Hauni eða Hólmsheiði í höndur. Það er aungvu líkara en vesalings fólkið haldi að frú S.Á. Andersen sé einhver venjuleg leiðindaskrukka, sem eigi ekkert gott skilið. Nei, góða fólk og aðrir ódámar, frú S.Á. Andersen mjög virðuleg kona af góðu standi, alþingismaður og fyrrum ráðherra og óbrjótanlegur landstólpi.

Svo eru aðrar og yfirvegaðri manneskjur, sem sjá í hendi sér að dómur Yfirdeildar Mannréttinda í Evrópu gjöri að verkum, að nú sé frú S.A. Andersen komin í bílstjórasætið í kappakstrinum um að verða næsta formenni Sjálfstæðisflokksins. Aunginn annar af hugsanlegum arftökum Bjarnaben hefir enn verið dæmdur sekur af jafn gríííðarrrlega háum dómstóli; þar með er frú Andersen sjálfkjörin formenni Sjálfstæðisflokksins þegar Bjarniben lufsast frá, það er að segja ef hann hrökklast á brott áður en Sjálfstæðisflokkurinn verður lagður niður, eða hann bannaður eins og annar félagsskapur af hans tagi.

Við eldhúsborð frú Ingveldar sköpuðust fjörugar umræður dóminn yfir frú Andersen um leið og fréttir bárust af honum. Frú Ingveldur sagði strax að aunginn lifandi maður tæki mark á þessum andskotans dómstóli, sem væri skohh aunginn fjandans dómstóll. En Brynjar Vondalykt lét sér fátt um finnast, lyfti einungis öðrum þjóhnappnum frá stólsetunni og prumpaði. Bæði Kolbeinn og Máría Borgargagn hölluðu undir flatt, því þau skildu ekki par í ótrúlegu framferði Yfirdeildar Mannréttindadómstóls Evrópu. Indriði Handreður var ekki við eldhúsborð frú Ingveldar að þessu sinni því hann var settur inn í nótt eftir að hafa verið handtekinn fyrir ölvun og óspektir á almannafæri. Ungfrú Áslaug Arna var aftur á móti við eldhúsborðið, en hún veit ekki sitt rjúkandi ráð, því hún skynjar að dómurinn yfir frú S.Á. Andersen er ógurlegur áfellisdómur yfir Sjálfstæðisflokknum, sem eftir þetta verður settur á bekk með samtökum þorpara, götustráka og lúsablesa. 

 

Yfirréttur MDE staðfestir dóm í Landsréttarmálinu

Elliær framsóknarsauðurinn fór hallloka fyrir hundkvikindi

Framsóknarmaðurinn Bíden, ástmögur Samfylkingarinnar, er orðinn svo hrumur, að hann hefir ekki roð við hundinum sínum, sem er mesta illyrmi. Hundurinn Kampur er mesta djöfuls villudýr, hefnigjarn og harðskeyttur og ekki fyrir örvasa gamalmenni að eiga við það kvikindi. Nú er Bíden gamli mölbrotinn eftir Kamp og mun þurfa að skjögra um með aðstoð göngugrindar þegar hann tekur við við forsetaembættinu eftir áramót.

Um ætterni hundsins Kamps er það að segja, að hann er undan úlfi í móðurætt en fjallaljóni í föðurætt, svo ekki er að furða þótt gerpið sé grimmt, ljótt og hættulegt. Bíden, verðandi bandaríkjaforseti, er aftur á móti elliær og af þeim sökum mjög svo dómgreindarsljór að jaðrar við hreinan dómgreindarbrest. Til dæmis heldur hann, karlanginn, að Kampur sé köttur, eða öllu heldur kettlingur, og því varð hann steinhissa þegar Kampur flaug á hann, hrinti honum og braut hann. Það eina sem Bíden gat lagt til málanna var þetta: - Æi, látt´ekki sona kisikis.

Fyrir nokkrum dögum síðan, þegar frændur Bídens komu í heimsókn til hans, sagði karlinn, og stóð á því fastar en fótunum, að hann hafi átt átt í kosningaslag við lóðabeg og haft frækinn sigur, - eða svo hélt hann að minnsta kosti daginn þann. Bíden bætti síðan við að lóðabelgurinn hefði verið með semmentsgrá dragtkerlingu í eftirdragi, sem áreiðanlega væri fólsk í skapi og ekki öll þar sem hún er séð. Þetta er nú garmurinn sem Bandaríkjamenn voru látnir kjósa sér fyrir forseta. Hvað Bíden tekst að dansa lengi á grafarbakkanum, elliær og örvasa sem hann er, er öllum hulið, nema spákonum, en margir telja þó að hann verði dottinn ofan í fyrir næstu páska og hann muni alls ekki upp rísa eins og Frelsarinn gerði, enda er Bíden aunginn asskotans frelsari. Hann er bara eldgamall framsóknarsauður og er vist voða vinstrisinnaður í augum samfylkingamanna og annarra krataeðlisfáraðlinga. Það held ég nú.

Slasaðist er hann lék við hundinn sinn

Bíðum óþolinmóð eftir að garparnir berjist eins og heljarmennum sæmir og falli báðir

Nú eru skrifuð bréfin og menn bornir brigslyrðum meðan aðalleikendurnir berast í átt að banaspjótum. Allt mun koma fyrir ekki, örlögin hafa nú þegar tekið ákvörðun, og öldungarnir munu falla, hvor fyrir öðrum. Umfram allt hvílir sú skylda á hinum bardagafúsu körlum, að þeir berjist eins og heljarmennum sæmir og falla báðir. Þá væri það eins og þegar skipstjórinn fleygði kokknum út af sjoppunni hér um árið, en kokkurinn var fullur við það tækifæri og var með múður og pex og neitaði að mæta til skips. Það sakar ekki að geta þess, við þetta einstæða tækifæri, að geta þess að kokkurinn var ölvaður af kogaraspritti, sem var heldur í ætt við bönvað handsprittið sem nú til dags er ausið á bæði borð í hreinlætisskyni.

En andskoti væri nú gaman ef Ríkisútvarpið sæi sér fært að sýna beint í sjónvarpi þegar griðungarnir Kári og Þórólfur renna saman. Og að þeir skuli bera þessi nöfn okkar ástsælustu fornkappa úr Íslendingasögunum, þeirra Kára Sölmundarsonar, Þórólfs Skallagrímssonar og Þórólfs Bægifótar, er svo upplífgandi að oss svellur móður af tilhlökkun að sjá þá brytja hvurn annan niður eins og spægipylsur. Og þegar þeir eru fallnir, þá munum vér hugsa í þökk og lofa Drotinn fyrir að þeir urðu þó ekki kóvíð nítjánda að bráð, nema ef til vill í óbeinum skilningi. En auðvitað tökum vér ekkert mark á óbeinu kjaftæði.

Þegar Kári og Þórólfur veða horfnir til ása og fallinna garpa fornaldar í Valhöllu og Víðir úr leik fyrir kóvíðnum nítjánda, verður grey kerlíngin hún Alma, sem heitir í þokkabót Múúller, ein eftir. En úti bíða úrtöluseggir, hagvaxtarþrælar og atvinnulífs, eftir að hafa höndur í hári Ölmu og setja hana úr leik. Þá frú Múúller verður líka úr leik þá verður leiðin fyrst greið fyrir frelsið, en því mun náttúrlega kóvíðurinn nítjándi fagna mest af öllum og hafa á leifturhraða endaskipti á íslensku þjóðinni og skilja hana eftir eins og bólusóttin gjörði, sællar minninga á átjándu öld.  

Kári sendir Þórólfi opið bréf

Eru Akureyringar virkilega farnir að veiða sér fálka í jólamatinn?

Svo Akureyringarnir eru þá aftur farnir að leggjast á fálkastofninn. Það er sérkennilegur matarsmekkur. Vitað er að rjúpan er uppáhaldsmálsverður fálkans og til er það mannfólk á Íslandi sem leggur sér rjúpukjöt til munns. Getur verið, miðað við þá rjúpnaþurrð á fjöllum, sem sagt er að sé algerð, ekki síst á Norðurlandi, að örvæntingarfullur Akureyringur hafi gripið til þess óyndisúrræðis að jaga sér fálka til að hafa í jólamatinn á aðfangadagskvöld? Í ljósi þess að fálkinn lifir á rjúpum þá hefir Akureyringnum ef til vill flogið í hug að gott rjúpnabragð sé af fálkakjöti. Ugglaust er það skýringin.

Hinum grunnhyggna veiðimanni í höfuðstað Norðurlands hefir líklega þókt liggja best við að flæma fálkana að andapollinum og taka þá þar af lífi. Nú veit aunginn hvað maðurinn hefir veitt mikið af fálkum með þessari aðferð, en varlega áætlað eru þeir varla færri en fimmtán til tuttugu, þannig að þetta verða stór kjötjól hjá fjölskyldu hans. Það er ætíð gleðilegt þegar menn deyja ekki ráðalausir og ná að sækja það er þá vanhagar um.

En vestur á fjörðu átu þeir einusinni hrafnakjöt á jólunum, því fannfergi var með þeim hætti að ófært var í kaupstað til að ná sér í aðföng. Á Þolláksmessu rofaði svo til í veðri, að bændur gátu litið kringum sig eftir bráð til hátíðanna. Þeir drógu því fram byssur sínar, riffla og tvíhleypur og einn kom með framhlaðning, sem afi hans hafði átt á öndverðri nítjándu öld. En því miður voru aungvir fuglar nær aðrir en hrafnarnir og þá skutu bændurnir, reyttu og steiktu ofni á aðfangadag. Öllum í sveitinni bar saman um að þetta hefði verið sú alversta jólasteik sem þeir mundu til. Og þó að ketið af hröfnunum hafi verið bragðvont, seigt undir tönn og ógeðslegt, þá hafi sósan af illfyglunum verið enn verri. Allir fengu niðurgang af hrafnakrásunum og það var barist um kamarsetuna á bæjunum það aðfangadagskvöld. Á jóladag var svo soðinn saltaður steinbítur og saltkeila og drukkið með því forláta landabrugg; og enn fékk fólkið í magann, svæsnar innantökur með hörðum verkjum og óstöðvandi skitu. Þegar aftur hlánaði og fært varð til byggða voru allir í sveitinni orðnir heilsulausir. Næsta haust kom í ljós á manntalsþingi, að hreppsbúum hafði fækkað um helming; helmingurinn hokraði á einhverjum af bæjunum, en hinn helmingurinn var kominn út í garð. 

Annar dauður fálki fannst á Akureyri

Gríðarlegt afrek unnið - og vex nú frami unglingstelpunnar sem aldregi fyrr

Þá hefir Áslaugu Örnu tekist að vinna það afrek að fá samþykkt lög á verkfall; hún gjörflengdi soleiðis verkfallspaurana eins og ókyttadrengi að þeir munu fá íllt í afturendann ef þeim verður það á að hugsa um verkfall aftur. En það er ekki á hvurjum degi unglingstelpu auðnast að ná þetta langt í tiltektum. Hinsvegar erum vér ekki jafnviss um, hvort tilgreint afrek teljist gott og til fyrirmyndar eða til endema. Það er sagt að dómsmálaráðherra hafi klappað Stjörnusýslumanninum í horninu á kollinn eins og undirgefnum flækingshundi þegar hún kom aftur í ráðuneytið eftir að hafa fengið uppáskrift ríkisstjórnarinnar fyrir afreki sínu.

Svo er annað í sambandi við landhelgisþyrlurnar og það hin einfalda staðreynd, að ef þyrlufólkið er í verkfalli eru hverfandi líkur á að Áslaug Arna geti það til að skutla sér bæjarleið ef henni býður svo við að horfa. Af þessari augljósu ástæðu eru lög telpunnar á verkfallið meir en skiljanleg. Já. Enda brosir hún gleiðilega í dag og hugsar sér gott til glóðarinnar.

Já, kæru vinir, frami Áslaugar Örnu vex hratt þessa dagana og aðeins tímaspursmál hvunær hún ryður þeim arma skálki, Bjarnaben, til hliðar og tekur hæsta sess Flokksins undir sinn eigin gerðarlega rass. Og soleiðis frama fylgir meiri humar og meira hvítvín ásamt gríðarlegum grillveislum á kvöldin. Og fyrst grillveislu á kvöldin eru til tals, þá er vert að minnast þess þegar meginpáfagaukur nýfrjálshyggjunnar hér á landi fór offari við kvöldgrillið og át ofan í sig þau kynstur af humri, hundaskönkum og rauðu og hvítu að hann gerði í buxurnar á staðnum og allt fór í handaskolum. Það endaði með því að garmarnir voru skornir og klipptir utan af nýfrjálshyggjuskarfinum og óhreinindin sprautuð af honum með garðslöngunni. Nú pestin af endeminu var slík meðan verið var að verka það með slöngunni og sköfu, að fólk í næstu húsum vaknaði upp til að gubba. Svo vöfðu viðstaddir í grillveislunni nýfrjálshyggjustrípalinginn reyfum og lögðu hann við hliðina á heimilishundinum, sem fitjaði upp á trýnið og hafði sig á brott.

Lög sett á verkfall flugvirkja

Fólk af betri borgarastétt ræddi Ara Trausta og ,,þingferil" hans

Upp á síðkastið hefir ákaflega lítið fréttnæmt gjörst í lífi Máría Borgargagns og Indriða Handreðs og að sama skapi fátt um fína drætti hjá þeim hjónum. Þau hafa að mestu haldið til heima hjá sér, auk þess að skreppa út að vinna á daginn til að græða pénínga; en þau eru fólk sem kunna best við að græða á daginn og grilla á kvöldin. Seinnipart dags í síðustu viku hittust þeir fyrir tilviljun á götu, þeir Indriði Handreður og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður og tóku tal saman.

Þegar þeir þeir Handreður höfðu hjalað litla stund saman voru þeir alt í einu komnir inn í vínbúðina og búnir að kaupa sér nokkuð ríflega hressingu í alkóhóli og var auðséð að þar fóru menn sem ekki voru vanir að tjalda til einnar nætur. Svo stikluðu þeir upp í Öskjuhlíð, því veður var nokkuð sæmilegt, og fundu sér friðsælan stað. Þar fengu þeir sér í staupinu og síðan leyfðu þeir sér einn fínan drátt, og er sá dráttur hinn eini sem Indriða Handreði hefir áskotnast í margar herrans vikur. Á meðan þeir félagar slöguðu heldur illa gyrtir niður Öskjuhlíðina spjölluðu þeir um Ara Trausta Guðmundsson þingmann og kættust þeir ákaflega við það umræðuefni.

Þegar Kolbeinn skjögraði loks heim til sín var komin hánótt og hann illa til reika. Hann mætti konu sinni, frú Ingveldi, strax í forstofunni, og áður en hún fengi ráðrúm til að slá sinn heittelskaða í rot fór hann aftur að tala um Ara Trausta. Frú Ingveldur varð gjörsamlega hlessa að heyra eiginmann sinn nefna nafn annarrar eins liðleskju upp í opið geðið á sér og klukkan farin að ganga fjögur að nóttu, að hún lét höndina síga og ákvað að fresta barsmíðum lítið eitt. Og nú tilkynnti Kolbeinn henni, að hann Ari Trausti væri búinn að ákveða sig í að fara ekki í framboð meir til Alþingis. - Það er þá bættur skaðinn, urraði frú Ingveldur á móti, - annað eins fúasprek og landeyðu hefi ég heldur ekki vitað á þingi en þann kálf. Nú klóraði frú Ingveldur sér þóttafull í náranum með löngutöng þeirrar handar er hún hafði upphaflega ætlað sér að reka Kolbeini á trantinn með. Svo hélt hún áfram: - Hafi ég nokkru sinni vitað fyrirbæri, þá er það þessi Ari Steinbítskjaftur, eða hvað þeir kalla hann. Mér er sagt að hann sé enn litlausara vandræðaskáld en þessi McCarthy Píroti og hún Heiða þarna í borgarstjórninni. Og er þá mikið sagt! orgaði frú Ingveldur framan í mann sinn, en hann lyppaðist niður á stól, samfallinn eins og slægður þorskur, og fór að bisa við að hneppa frá sér buxunum, sem reyndar voru illa, eða alveg, óhnepptar þegar til kom.  

Ari Trausti hættir á þingi

Hún kisa mín gamla var stólpagripur og gleypti fleiri fugla og mýs en tölu varð á komið

Það þarf ekki frekar vitanna við: Kattarandskotinn atarna hefir gleypt músina áður en henni tókst að hlaupa inn á skrifstofuna. Það er auðséð á kettinum, vambmikill sem hann er, að hann er nýbúinn að gleypa fleiri en eina mús og fleiri en tvær; ég mundi giska á tylft músa í belgnum á helvískum. 

Svo er það skelmissvipurinn á dýrinu, hann er blátt áfram uggvænlegur og glampinn í augunum er sannur morðglampi, - þekki ég þann glampa rétt, sem ég þekki. Ég man kött, glæsilega læðu sem ekki var allra, sem frá vori og fram á haust á hvurju ári, jagaði fugla af slíkri elju, að á hvurjum morgni var þvottahúsgólfið þakið fiðri. Ljóst var að kisa gat étið nokkra farfugla yfir nóttina, en var samt alltaf jafn liðug og rennileg. Spóar, stelkar, hrossagaukar, þúfutittlingar, kríur, hettumávar, óðinshanar og andarungar, allir hurfu þeir ljúft ofan í gin læðunnar okkar. Á haustin, þá farfuglarnir, sem sluppu undan kisu gömlu, voru flúnir til annarra landa og heimsálfa, hófst músavertíðin. Og það segi ég satt og get ekki sannara orð talað, en að þá fór kisa hamförum og veiddi og át þvílíkt magn músa, að sá ágæti músastofn hefir ekki enn borið sitt barr eftir þau strandhögg. Eitt sinn, síðsumars, náði hún að fella sjö næstum fleyga stokkandarunga í einum rykk; hún komst í veg fyrir þá þegar andamamma hugðist fara með hjörð sína út á vatn, en var svo seinheppin að leiðin lá einmitt um hlaðið á bænum. 

Já, hún kisa gamla var forkur til verka, sumir segja hún hafi verið morðóð, aðrir að hún hafi verið óseðjandi og enn aðrir að hún hafi verið sælkeri í mat og sókt í fjölbreytta fæðu. Minnst fjórum sinnum jagaði hún fullorðna hrafna, en það er vandi að veiða þann fugl. Mér er minnisstætt þegar hún kom á miklum hraða innum þvottahússgluggann með gargandi hrafn í kjaftinum. Á þvottahúsgólfinu reyndi krummi að berjast á móti, en allt kom fyrir ekki, og kisa lógaði þeim svarta og át hann þar til einungis vængirnir og goggurinn voru eftir. En það var lengi vond lykt út úr kettinum í kjölfar þeirrar máltíðar. Minka og melrakka, sem nálguðust bæinn, drap kisa miskunnarlaust; ennfremur krækti hún sér í silunga úr gilinu á fögrum sólskinsdögum. Já, hún kunni sko að gleypa mýs og fugla hún kisa mín gamla, enda var hún stólpagripur, og fiskmeti þókti henni sælgæti. Löngu síðar réði þessi annálaði veiðiköttur sig til hennar Grýlu, móður jólasveinanna, í embætti jólakattar og eru nokkrar harðla óþægilegar sögur, sem ekki verða sagðar nú, til veiðum kisu eftir það. 

Dularfulla músahvarfið

Þá eru þeir allir fallnir, félagarnir, og farnir til Hymmna

Þá eru þeir allir fallnir, hinir miklu meistarar í suðvestrinu, þeir félagi Che, félagi Húgó, félagi Fídel og nú félagi Díegó Armandó, allir fyrrum fráir á velli og mestir afreksmenn í þeirra heimshluta. Ekki er að efa að þeir félagi Fídel og félagi Húgó og félagi Che hafa teki vel á móti félaga Díegói Armandó á Hymmnum Hátt og vísast sitja þeir nú til vinstri handar Guðs Almáttugs og ræða hvurnig þeir geti sem best stutt byltinguna í Suðuramríku og hinu Karabíska hafi. 

Að vísu er vandkvæðum bundið að koma skilaboðum og stuðningi frá Hymmnum niður til Jarðarinnar; til þess þarf einstaka sérfræðikunnáttu og byltingaranda, því Jarðarbúar eru heimskir, lýgnir og ágjarnir, en þessháttar eðlislæg villa hefir löngum sett strik í reikning Hins Mikla Alheimsanda og viðleitni hans til að gjöra þursana á jörðinni að háleitum vitsmunaverum. Að vísu fara verstu úrþvættin og glæpahundarnir til langvarandi vistar í Helvíti eftir dauðann og sleppa þaðan ekki, því þókt æðstaráð í Helvíti, Djöfullinn Sjálfur, sé slæmur þá má treysta því að hann lætur ekki af hendi þá óþokka sem honum falla í skaut.

En innblásnir guðsandar á borð við félagana Che, Húgó, Fídel og Díegó Armandó láta deigan aldregi síga, eða gefa byltingarstarfann frá sér, þókt þeir hafi tekið sér ferð á höndur yfrum móðuna miklu. Þeir munu berjast til þrautar, þaðan frá Hymmnum Hátt, að blása sósíalískri byltingarhugsjón með lagni í brjóst suðuramrískrar alþýðu. Og um síður mun erfiði þeirra fjórmenninganna bera ávöxt þegar rauði fáninn blaktir stoltur yfir gjörvallri Amríku og pótentátar af sömu tegund og Trump og Bíden verða allir horfnir út í hafsauga, eða farnir í vist hjá Djöfli karlinum í Helvíti. 

Maradona látinn

Það er ekkert gamanmál fyrir eina pena smá-konu að eiga í átökum við flugdólga

Hún er kræf kérlíng og hraust hún Áslaug Arna og frekar skulu einhverjir liggja óbættir hjá garði en hún æði út í þá ofboðslegu reginheimsku að hækka kaupið hjá einhverjum ekkisins frekum þyrlukörlum, sem eru, eins og dæmin sanna, ekkert nema péníngagræðgin. Áslaug Arna er auðvitað ekki öfundsverð fyrir að þurfa að eiga við og umbera kaupgjaldsóðar frekjur og villumenn allan ársins hring, um það erum vér öll sammála. Og nú er hún orðin eins og barnapía í dómsmálaráðuneytinu yfir Stjörnusýslumanninum Stones, sem hún tók að sér til sérverkefnis í ráðuneytinu.

Já, þau eru snautleg örlögin Stjörnusýslumannsins Stones. Hjá kirkjunni eru viðsjárverðir og kyndugir klerkar leiddir til byskubbsstofu og hafðir þar einir og sér í skammarkrók embættisins þar til þeir verða úr heimi hallir eða fara á eftirlaun. Það er víst mikil raun fyrir bysskubb að hafa þessháttar dela og ólátabelgi hjá sér í horninu. Á sama hátt tekur Áslaug Arna ákaflega út fyrir, að hafa Stjörnusýslumanninn alla daga spriklandi í gemlingastíunni í dómsmálaráðuneytinu, því karlskröggurinn er mikill á lofti, en það er sem hann hækki um tvo metra þegar hann er kominn í lúðrasveitarbúninginn sinn og setja upp sýslumannskórónuna og gnæfir þá eins og ókleyfur fjallgarður yfir blessaðan ráðherranna.

Auðvitað vonum vér öll að dómsmálaráðherra gangi allt í haginn í viðureign sinni við bölvaða flugdólgana, sem eru að reyna að vaða yfrum hana á forugum rosabullum. Frú Ingveldur, og eignmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hafa í morgun gefið Áslaugu Örnu skærgrænt ljós á leggja flugdólgana að velli með snarpri lagasetningu. Einnig hafa þau hjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn, reynt af fremsta megni að stappa stálinu í Áslaugu Örnu og espa hana til að taka helvíska dólgana aungvum vettlingatökum, meðal annars hafa hjónin hvatt ráðherra til, ef allt um þrýtur, að siga Stjörnusýslumanninum Stones á flugdólgana og bíta þá svo afgerandi í bakhlutann að þeir hlaupi í einu rykskýi upp í þyrlurnar og fljúgi þegar í stað út í buskann til að bjarga veiku fólki og rjúpnaskyttum. Og hvur veit nema Áslaug Arna geti skroppið með þeim í dulitla flugferð, sér til afþreyingar og afslöppunar, í því hefir hún reynsluna og æfinguna.  

Ekki hægt að koma í veg fyrir þyrluleysið