Um vaxandi áhuga á pungrækt og kjör pungrottu ársins

Svo skemmtilega vill til að forsætisráðherra er sérstaklega áhugasamur um pungrækt og er nú svo komið að að í forsætisráðuneytinu er tilbúið frumvarp til laga um pungrækt, sem forsætisráðherra mun mæla fyrir unir eins og tekst að koma Alþingi saman. Að pungrækt skuli vera sérstakt áhugamál forsætisráðherra er ekki nýtt af nálinni og á rætur að rekja til þess þegar undanrennudýrin í VG kusu pungrottu ársins, en það var virðingarstaða í félagi hinna ungu róttæku undanrennugemsa. Vitnalega bar Stengrimur Johoð sigur út bítum í kosningunni og var krýndur pungrotta VG við hátíðlega athöfn.

En nú vill forsætisráðherra færa pungræktina upp á æðra stig og gjöra pung- og pungrottufræði að sérstakri námsgrein í skólum landsins, sem kennd verður samhliða hinni fjölskrúðugu kynjafræði fémínísmans. Allar þessar greinar verða svo kenndar innan trúarbragðafræðinnar í grunnskólunum og í Háskólanum stendur til, síðar í haust, að skipa í nýja stöðu, sem ákveðið er að heiti ,,fémínískur aðjúnkt með pung (lat. feminist adiunctum scrotum)" og verður starfinu raðað í 12. launaflokk BHM. Vissulega er það happ, að vakning sé hafin innan kvennafrelsishreyfinganna um málefni pungsins, svo lengi sem þau hafa fengið að hanga á snaganum til ryksöfnunar og uppþornunar. En ,,mjór er mikils vísir" og hefir nú frú Ingveldur sest niður fyrir skömmu og orkt braginn ,,Pungsugan á bátapallinum bíður (lat. sacculus sene in scapha exspectat)" og hefir þetta ljóð þegar ratað inn á síður Sunnudagsblaðs Morgunblaðsins, þar sem gerður hefir verið að því góður rómur.

Ein er þó sú skrukka sem vill nákvæmlega ekkert með punga og pungrottur hafa, en það er hún Ingapu, náfrænka frú Ingveldar. Um Ingupu segir Máría Borgargagn, að hún sé þekkt að illu einu og ef einhver sé blóðsek um kynrænt misferli þá sé það Ingapu, helvítið atarna. Þegar drepsóttin, sem kennd er við Kóvíð nítjánda, stóð sem hæst gjörði Ingapu sér hægt um hönd og krossbraut allar sótvarnarreglu og landslög, meðal annar með því að fara á opinbert götufyllirí með vinkvendum sínum og brjóta svo höfuðið af skömminni með því að sækja ólöglegt drykkjusamsæti í Ásmundarsal. En svo við víkjum aftur að óbeit Ingupu á pungum og pungrottum, þá stafar heift hennar ekki síst af því, að í barnæsku kallaði móðir hennar hana helvíska pungrottu í niðurlægingarskyni og þá Ingapu var í sveit, þá sló húsfreyjan á bænum, en hún var móðursystir hennar, hana í andlitið með hrútspung. Það gerist um haustið í sláturtíðinni. Og þegar Ingapu kenndi karlmanns í fyrsta sinn þá beið hún ekki boðanna og reif undan karlinum með einu harðföstu gripi og leiftursnöggri sveiflu. 

 

 

 

Vill stíga frekari skref til afléttinga

Námskeið fyrir ekkiþingmenn sem elítan ætlar að neyða upp á okkur

Trúlega hefði mátt bíða með þetta lærdómsnámsskeið Alþingis fyrir nýja þingmenn. Já. Það er nefnilega ekki útséð enn hvort síðustu kosningar séu yfirleitt lögmætar, þar eð upp hefir komist um slælega atkvæða talningu, svívirðilega meðferð atkvæða og skort á reikningskunnáttu kjörstjórna hvað varðar samlagningu og frádrátt. Einnig eru áhöld uppi um hvort kjörstjórnir og talningarfólk þeirra kunni að telja svo vel sé. Og leiðir kjörstjórnanna liggja inn í Valhöllu til Sjálfstæðisflokksins, en hann er sem kunnugt er miðtauga- og æðakerfi íslensku þjóðarinnar. 

Og þó svo að Sjálfstæðisflokknum takist að þæfa vafasamar kosningar og enn vafasamari úrslit þeirra þangað til að þær verða teknar góðar og gildar af meirihluta illa kjörinna alþingismanna, þá er viðbúið að alþýða manna, sem lengi hefir haft lítið álit og jafnvel óbeit á stjórnmálaelítunni, hætti með öllu að taka mark á ráðherraskríl og alþingismennum. Ekki kæmi heldur á óvart þótt almennir kjósendur tækju sig til, ef afskræming kjörstjórna á lýðræðinu fær að standa, og strunsuðu niður á Austurvöll til stórmótmæla og linntu ekki látum fyrr en hinir ógildu þingmenn og lukkuriddarar yfirgæfu Alþingishúsið og legðu á flótta eins og hræddar hundstíkur.

Jamm, hnáturnar mínar og hnokkar, nú er mikið í húfi; kosningasvindl í sjónmáli eftir að kjörstjórnir og talningarhestar höfðu búverkað atkvæðaseðla kjósenda með þeim ósköpum sem nú eru öllum kunn. Það mætti halda að talningin hafi farið í handaskolum út af drykkjuskap og óreglu á talningarstað, en því er nú víst ekki að heilsa; ástæða klúðursins er bara sú einfalda staðreynd, að kláðagemlingar Sjálfstæðisflokksins telja sig eiga allt og mega allt og hafi fullan rétt á að svindla, ljúga og stela eins og þeim þóknast. Af öllu þessu töldu má ljóst vera, að ,,nýju þingmennirnir" á námskeiði Alþingis eru ekki réttkjörnir alþingismenn fremur en sílamávarnir á Reykjavíkurtjörn, þeir eru einungis hópur álappalegra lukkuriddara, sem væru best geymdir í kjallarakompunni í Valhöllu við Háaleitisbraut.     

Nýir þingmenn á skólabekk

Reimd telpa með vörurnar fram; einnig af Andrési morðingja og afturgöngu hans

Vissulega er telpan með vörurnar fram og bæði yndislega brún í framan af ókunnri ástæðu. En það er þetta með fangelsið sem hjúin ætla að láta loka sig inni í, en það er samkvæmt mbl.is, ,,reimdasta" tukthús í heimi, hvað sem það nú þýðir. Reimað fangelsi er eflaust mjög fullkomið, en hvort það er fangelsishúsið sjálft sem er reimað eins og skófatnaður, eða hvor fangarnir eru með einhverri aðferð reimaðir saman eða vafðir eins og rúllupylsur er ómögulegt að gera sér grein fyrir. 

Af greininni af parinu, sem eru svo brún í framan og hnátan með vörurnar fram, má einna helst skilja, að það séu jafnvel afturgöngur í fangelsinu sem þau ætla að láta læsa sig inni; sennilega ætla þau að freista þess að reyna að reima eins og eina afturgöngu og halda svo sýningar á henni og selja dýrt inn. Það vantar víst ekki græðgina hjá svona ofurhugum, en það er líkast til annað mál.

Forföður frú Ingveldar, Andrési morðingja, sem uppi var á nítjándu öld, tókst eitt sinn að fanga afturgöngu, sem hann hafði heim með sér. Afturgönguna gjörði Andrés að varðmann og lífvörð hjá sér og var óspar á að nota hana gegn óvinum sínum. Hjónin á Lómabakka, Andrési var í nöp við, fengu heldur en ekki að kenna á afturgöngu hans, en þau fundust bæði steindauð í baðstofunni heima hjá sér og var til þess tekið að ekki eitt einasta bein hefði verið óbrotið í kroppum þeirra. Svo kom sýslumaðurinn með karska búhnubba úr sveitinni með sér og hugðist taka Andrés morðingja höndum. Þá sendi Andrés afturgönguna á sýslumann og lauk þeim viðskiptum með því að afturgangan kyrkti sýslumanninn eins og andarstegg með greip sinni. Búhnubbarnir lögðu umsvifalaust á flótta þegar þeir sáu að sýslumaður þeirra var örendur, en afturgangan elti þá og vann á tveimur þeirra og þeim þriðja nauðgaði vomurinn til óbóta. Þennan forföður sinn hefir frú Ingveldur löngum haft í hávegum og segir, að frá honum hafi hún stórbrotið geð sitt og hæfileika. Aunginn veit hvenær Andrés morðingi andaðist, því það er eins og hann hafi gufað upp án þass að nokkur tæki eftir því. Það er trú manna, þar á meðal frú Ingveldar sjálfrar, að Andrés hafi andast inn í griðung sinn, fimmvetra stólpagrip, sem hvarf líka, þá tvítugur að aldri, eins og hann hefði verið uppnuminn. Þá griðungurinn gjörðist ósýnilegur, hafði hann orðið tveimur húsfreyjum og einum niðursetningi að bana. 

Láta læsa sig í „reimdasta“ fangelsi í heimi

Það er svo gaman

Alltaf er jafn dásamlegt að fá jákvæðar og góðar frétti af samhentum og samlyndum hjónum. Þegar talað er um fyrirmyndarhjón, þá hafa sæmdarhjónin Meghan og Daryl sannað með framgöngu sinni og framferði, að þau eiga heima í úrvalsflokki fyrirmyndarhjóna. Að reisa tvær kosettskálar, hlið við hlið á taðhúsinu, er dæmi um yfirþyrmandi ást tveggja elskenda, sem leggja allt í sölunar til að öðlast hina absólútu samlíðan, en hún er sjálfur grundvöllur alheimsfullnægingarinnar, sem rýkur með hjón af þessu tagi eins og eldibranda upp úr þakinu á sjöunda himni og úti í víðáttur stjörnukerfanna.

Já, hönd í hönd sitja þau á salernisskálunum og rembast og tveir væmnir óþefir mætast, blandast saman, og liðast upp í nasaborurnar á eigendum pestanna. Meira að segja Brynjar Vondalykt, sem ætíð er sparsamur á lofgjörðir um um annað fólk, segir að þau Meghán og Daryl séu einstaklingar sem kunna að búa sér til sanna ást. Reyndar sagði Vondalyktin frá því í leiðinni, að stórvinir hans, hjónin Máría Borgargagn og Indriði Handreður, hafi eitt sinn farið inn til sín að sofa eftir stutta, en snarpa og leifturfjöruga drykkju og vaknað morguninn eftir til þeirrar staðreyndar að hafa bæði gert í sig meðan þau sváfu. Jafnframt fullyrti Brynjar Vondalykt, að ást hjónanna hefði dafnað og þroskast við þennan atburð. Þessa sögu af þeim hjónum hefir Vondalyktin sagt fjölda manns og aldrei gleymt að taka fram að sagan sé dagsönn og áreiðanleg, enda hafi hann sjálfur verið vitni að því þegar Handreðurinn og Borgargagnið vöknuðu þennan örlagaríka morgun. Enn sem komið er hafa hjónin ekki haft veður af söguburði Vondulyktarinnar um þau, en þegar það gerist munu þau fara aftan að sögumanninum og höggva höfuðið af honum með sveðju, - sömu sveðjunni og klausturkempan og miðfótungurinn Biggi kirkjueigandi rak í gegnum bakið á reglubræðrum sínum á Klaustri.

Skáld fyrri tíma kunnu og nokkuð fyrir sér um þá hjartans heitu og umfram allt sönnu ást, sem umlykur einlægt góð hjón eins og Meghán og Daryl. Eitt af okkar tröllauknust þjóðskáldum fyrrihluta síðustu aldar, orkti til dæmis fagurt ástarljóð, sem annað tröllvaxið og stórbrotið tómskáld gjörði sönglag við. Þessi dásamlegi söngur varð oft þess heiðurs aðnjótandi, á síðustu öld, að vera ,,síðasta lag fyrir fréttir" á Ríkisútvarpinu. Og þegar Garðar Kristján Jóh. Hólm óperusöngvari upphófst sem nokkurskonar inngangur að hádegisfréttum og söng ástardraumsýn þjóðskáldsins og tómskáldsins, lagði allt vitiborið fólk frá sér hníf og gaffal og hlustaði frá sér numið og með hökuna niðrá bringu á hina guðdómlegu snilld sem er allri annarri snilld ofar. Umræddur söngur um ástina hefst á rismiklu erindi, sem þannig hljóð í drotins nafni og hinna fjörutíu riddara:

,,Það er svo gaman að kúka saman
og verða alv´eins og fífl í framan.
Það er svo gaman um gæðastund,
að gleðjast á kamrinum létt í lund. 
Og þótt við séum svo grá og guggin
og greddan hrópi á oss eins og skugginn,
þá elskum vér bæði þann ástarfund,
eins og lóðatík morauðan hund".    

Kúka hlið við hlið

Enn er víða reimt þótt rafmagnið sé komið og ljósaperurnar

Það er vandaverk að umgangast drauga svo sómi sé að, það veit maður af áratuga reynslu. Ég man til dæmis einkar vel eftir draugunum sem sem voru á sveimi, oft upp úr miðnætti, í gömlu, frægu húsi, skammt frá Ljónagryfjunni, sem þá var og hét, og Stjórnarráshúsinu. Við unga fólkið hokruðum svo í einu herbergi þar á jarðhæðinni innan um allar þessar kynlegu afturgöngur, sem gengu inn gangana frá útidyrum, eða einhverjum afkima þar skammt undan, og fram á salerni, sem var tvo metra frá herberginu þar sem við höfðumst við. Lengi höfðum við hlustað á fótatakið án þess að gruna að eigendur þess voru ekki þess heims; héldum bara að þetta væru drykkfelldir fasteignasalar, eða eitthvað svoleiðis, og við höfðum hugboð um að ættu innangengt á klósettið frá hliðarhúsi. Svo tókum við eftir, að þessir klósettkarlar sturtuðu aldrei niður eftir sig, þannig að í kjölfar einnar toiletheimsóknar drauganna fórum við og gættum að verksummerkjum, en gripum í tómt: taðskálin skraufþurr innan niður að vatnsrönd og handlaugin enn þurrari, svo þurfti vitnanna við, að þarna hafði ekki nokkur mennskur maður kukkað né haft þvaglát svo klukkustundum skipti, og hefði svo veri þá var ljóst að þessir karlar voru ekki upp á það komnir að þvo sér um lúkurnar eftir losun. Þannig var nú það.

Á minni tíð voru sjódraugar algengir, það er að segja duldir andar sem héldu til í borð í skipum eða komu í heimsókn um borð. Eitt sinn lágum við við stjóra á vík einni á utanverðu Snæfellsnesi. Um kveldið hafði verið besta veður, en um miðja nótt, skall á, eins og hendi væri veifað, ofsaveður af norðri og vaktmaður í brú sofandi í stólnum. Þá gjörist það að tekið er í öxlina á vaktmanninum og hann hristur alvarlega til svo hann vaknar. Sér hann strax að stjórinn hefir ekki náð almennilegri festu og brimkóf og hraungrýtisveggir skammt fyrir aftan skipið. Vaktmaðurinn vakti kapteininn, sem spratt upp og þaut á nærbuxunum fram í brú, setti á fulla ferð áfram, svo við færum ekki inn í brimskaflinn, og rak oss hásetana hraðri hendi fram á hvalbak til að hífa akkerið inn. Særokið nam við himinn þennan morgun og það tók mest allan daginn að berja á móti fárviðrinu yfir Breiðafjörð og fyrir Bjargtanga. Þarna hafði sem sé hinn góði skipsdraugur komið okkur til bjargar á ögurstundu og ræst vaktmanninn á kröftugan hátt, en framliðna anda var mjög annt um velferð skipsins og áhafnar þess.

Svona mætti lengi áfram rifja upp atburði sem heimspeki vora ekki dreymir um, en eru samt eins ljóslifandi og hægt er að vera ljóslifandi andspænis eilífðinni. Fræðimenn og Farísear fussa auðvitað og sveia yfir svona sögum, þangað til þeir standa á öndinni og ranghvolfa augunum eins og þeir hafi gleypt hrífuskaft. Nei, soleiðis giljagaurar trúa ekki að bábiljur og ofsjónir, þeir eru raunhyggjumenn? Svo gjörist eina nóttina reimt hjá þeim og þá skíta þeir samstundis í buxurnar af hræðslu, falla í ómeginn, og eru fluttir nær dauða en lífi á geðveikrahælið, því að bábilja með ofsjónum og ofheyrnum hafði komið til þeirra í heimsókn, og á þessháttar uppákomu væri aðeins ein skýring: að þeir væru orðnir geðveikir og tímabært að loka þá inni í einsmannsklefa á Kleppi.     

Það er reimt í Háskólabíói

Drukknaði inn í Sjálfstæðisflokkinn og yljar sé nú við brjóst Mammons

Og óverðursskýin hrannast upp yfir Klaustri Miðfótunga, sem kennt er við heilagan Sigmund Davíð. Ekki er nóg með að landsmenn hafi í nýliðnum kosningum gjört aðsúg að Miðfótungum og hér um bil kosið þá út af þingi, heldur hefir nú einn klausturbræðra, gjörst einn Júdas og svikið sinn herra þegar verst stóð á. Nú húka þeir tveir við tíðasöng í Klaustrinu, heilagur Sigmundur og Beggó, sem er þó hvergi öruggur, en ekki er öldungis útséð hvort hann heldur þingsæti, því kjörstjórn Sjálfstæðismanna í Norðvesturkjördæmi taldi illa og passaði atkvæðaseðlana enn verr.

En nú berst oss sem sé sú afleita og ljóta frétt, að einn klausturbræðra, háheilagur Biggi frændi Guðmundar Brynjólfssonar, hafi í nótt hrokkið fyrir borð, þá er þeir höfðu einusinni sem oftar, róið út á Genesaretvatn íslenskrar poletikur. Skipti heldur aungvum togum að Biggi og drukknaði inn í Sjálfstæðisflokkinn. Hann er nú í Valhöllu og þurrkar klæði sín við yl frá Mommons hlýja barmi. En Sigmundur Davíð og Beggó komust við illan leik í land á löskuðu skipi og í fjörunni biðu þeirra skrímsl, afturgöngur, Bára með símann og tilberi frá gömlu Framsóknarmaddömunni og gjörðu hróp að skipbrotsmönnum og hrintu þeim til og frá um flæðarmálið.

Það stefnir því hraðbyri að því að Klaustur Miðfótunga og sánkti Sigmundar leysist upp og líði undir lok, svo mjök riðar það til falls, enda íllt að eiga eintóma júdasa að vinum. Aunginn flokkur vil neitt með það hafa að innbyrða Sigmund Davíð og Beggó, nema ef til vill VG eða Fokkur Fólsins. Nei, vinir mínir, aunginn flokkur býr svo vel í dag að hafa skrokk sem passar hinum skipreika klausturjúnkum. Þá hefir gamla Framsóknarmaddaman látið slag standa og bannfært Sigmund Davíð og bannað honum legstað í Fjóshaugnum Framsóknarfjóssins. En hin auma kind, sporgöngumaður Júdasar Ískaríots, sem í nótt sveik sinn meistara, hann fær um nú um hádegisbil greidd sin laun, þrjátíu skildinga silfurs, sem hann leggur eflaust samstundis inn á Mammoni þóknanlegar reikning á Tortólu eða Seychelleseyjum. Maðurinn verður náttúrlega að fá að ávaxta sitt pund í friði fyrir íslenskum skattalögum.

Birgir skilur við Miðflokkinn

Og bregður það nú þriðja miðfætinum undir sig

Já, við könnumst svo sem þokkalega við fúskumbrask, sem gengur út á að Sjálfstæðisflokkurinn sýgur pénínga á faglegan gjörspilltan hátt út úr ríkinu eða sjóðum og stofnunum almennings undir yfirskyni einhverra vísinda, sem enginn veit auðvitað hver eru. Ætli einu vísindin kringum svona ruglumbrall séu ekki þau hvernig innvígðir pokaprestar Sjálfstæðisflokksins umgangast fjárreiður ríkisins, sem almenningur í landinu á einn þegar öllu er á botninn hvolft. Um hundakúnstir eins og þessar sem viðhafðar eru í Vestmannaeyjum þegja fjölmiðlaskrattarnir eins og um mannsmorð sé að ræða; jú, þeir þeir nefna kannski einstaka sinnum einhverja svona gjörninga á hundavaði og utan dagskrár og forðast að kafa niður í pestarbælið sem undir býr.

Með hástemmdu orðbragði leggur Eyjaíhaldið á djúpið og bregður nú þriðja miðfætinum undir sig í líki líftækni, sem þeir vita þó ekki hvað er. Einn sjálfstæðisgölturinn þarna úti, hélt til dæmis að líftækni væri eitthvert apparat sem magnaði líf, því honum heyrðist alltaf að vinir hans væru að tala um ,,líftæki". Þegar betur var að gáð reyndist ekki um misheyrn að ræða hjá kauða, því Sjálfstæðishetjurnar í Eyjum kvökuðu hver í kapp við aðra, og upp hvurja aðra: ,,líftæki líftæki líftæki". Þetta helvískt gwagg var farið að minna á Gölle a. Þórðarson þegar hann vóð afturábak og áfram um Reykjavík, landið og miðin og kyrjaði: ,,línanet línanet línanet". En sannleikurinn er sá, að einn Eyjafrömuðurinn, dró sannkallað líftæki upp úr rassvasanum þegar þeir voru að fagna þriðja miðfætinum: spegilgljáandi electric penis með bláu ljósi að framan; þetta snotra tæki er eftir allt saman líftækið sem nú skal þjóna hlutverki þriðja miðfótarins í stoðalífi Vestmannaeyja.

Það þýðir náttúrlega ekkert að segja fjölmiðlafólkinu að hundskast nú til að hefja víðtæka spillingar og afbrotarannsókn á Sjálfstæðisflokkun; út um allt land; kanna alla útnára hans, hvursu vond sem lyktin er af þeim nárum; hafa endaskipti á öllum foringjunum hins fársjúka Flokks og Valhöllu sjálfri; og særa fram sannleikann í málinu af miskunnarlausu harðfylgi eins eins og við væri að eiga draug frá landnámsöld, sem nauðsyn bet til að kveða niður. Við spyrjum í forundran: Hvað hefir Flokkurinn náð að totta miklar fjárhæðir út úr sjóðum almennings, fólksins í landinu, alþýðunnar, í vitagagnslausar sjónhverfingar eins og þetta líftæknitrix í Eyjum? Þetta þurfum við endilega að vita,- nema hvað? Þetta er suga, tilberasnakkur. Í Ólafsvík höfum við svona spillingaródrátt, sem lifað hefir eins og tilberi á opinberu fé, núna síðast á Hafrannsóknastofnun, án nokkurs tilgangs til eða frá. Allt er þetta heldur óþriflegt afspurnar og til skammar þegar sagan verður gerð upp.

Líftæknin þriðja stoðin í Eyjum

Í gamla daga höfðum við fyrir satt, að ekta og sönn frygðarmeðul væru í umferð

Í gamla daga, þegar ég og mínir jafnaldrar vorum innan við tíu ára, vissum við fullvel af því að til væru góð graðmeðul, sem virkuðu hressilega vel, væri þeirra neytt í hófi, en fóru með neytandann upp úr sjöunda himin ef þau voru tekin inn í óhófi. Þessu til staðfestingar kunnum við margar sannar sögur um persónur sem fóru flatt og urðu sér til skammar af skefjalitlu graðmeðalaáti. Muna ekki einhverjir eftir Ráðskonunni á Holtavörðuheiðinni? Eða karlfjandanum, sem fór í kaupstaðinn og fékk graðmeðal og trylltist á leiðinni heim á bæinn sinn í sveitinni? Það var hræðileg saga, sem ekki var sögð nema tryggt væri að enginn fullorðinn heyrði til sögumanns.

Nú þykist einhver útlensk rassagudda hafa fundið upp einhvern fídus, ,,fæðubót" kallar hún mélið, sem hún uppástendur að veki konum óstjórnlegan losta, svo við liggur að þær brenni yfir. Við sem lengra erum komnir og munum tímana tvenna, ef ekki þrenna, vitum vel að þarna er á ferðinni ómerkileg lýgi, því fæðubótarmélið æsir ekki upp meiri eðlunarfýsn í konu en þó hún gengi fram á úldinn hundsskrokk úti á víðavangi. Graðmeðulin í gamla daga voru aftur á móti sönn og ekta, enda sóktust strákar eftir því að komast yfir slíka munaðarvöru til að byrla náunganum án þess hann hefði minnstu hugmynd um. Þorparinn Nóri Steinbítskjaftur setti til dæmis slurk af móleitu graðmeðali, sem hann keypti á svörtu af útlendum sjómanni, og steypti því öllu í kaffibrúsa foreldra sinna áður en þau fóru út að vinna. Afleiðingarnar voru stórbrotnar: Faðir Nóra var dæmdur til margra ára betrunarvistar, að því sannað þókti að hann hefði þessa morgunstund nauðgað hart nær heilu frystihúsi í þorpinu, konum sem körlum. En móðirin, sem var kennslukona, var komið fyrir á geðveikrahæli til lífstíðar vegna svívirðingar,  sem hún framdi í skólanum þann dag og enginn maður hefir enn þorað að nefna á nafn í öllu héraðinu. 

En drengurinn Nóri Steinbítskjaftur lét ekki staðar numið þókt foreldrar hans væru teknir úr umferð. Skömmu síðar komst hann nefnilega yfir annan skammt graðmeðals hjá öðrum útlendum sjómanni. Þann skammt setti hann hálfan út í neftóbakið afa síns. Gamli maðurinn, sem fyrir löngu var orðinn náttúrulaus, varð klumsa við þegar hann fann allt í einu gamla kenndir vaða af tvíelleftum krafti fram í miðvígstöðvum hans; þetta var eins og gróft jökulhlaup hjá karli, því alls staðar flæddi kynofsinn hjá honum út yfir bakka sína. En hinn helminginn af frygðarefninu gaf hann hundinum, sem gerði sér lítið fyrir að svalaði uppmagnaðri ónáttúru sinni á heimilisköttunum. Þennan dag var amman borin í börum út af heimilinu of af spítalanum fór hún á hvíldarheimili og harðneitaði að fara aftur heim til bónda síns, sem hafði koxað svona illilega á graðmeðalsblandaða neftóbakinu, að hann var eftir það stjarfur af fordæmalausri kynferðisfíkn, blár framaní með bálviðrisglampa í báðum augum, og dvaldi í stofufangelsi að heimili sínu til æviloka. 

 

Framleiðir fæðubótarefni sem eykur kynhvöt kvenna

Ólafsvíkurbréf: Um hæl sem gekk í millum þjóhnappa forstjórans og gott útspil Þórhildar Sunnu

Í morgun tók Swandeesý hin heilbrigða á sig rögg, dró fram hælaháu ballskóna sína og strunsaði upp á Landspítala og sparkaða þeim arma þrjóti, Páli forstjóra, eins og melrakka út af spítalanum. Við sparkið stakkst hái hællinn Swandeesýar djúpt á millum þjóhnappa forstjórans fyrrverandi og gerði þar mikinn usla. Það var víst hrein hörmung að sjá til Páls er hann fór í loftköstum út á götu og enn hræðilegra að sjá hann þegar hann var að reyna að brölta á fætur. Sjónarvottur sagði, að karlanginn hefði borið sig að eins og hundskvikindi sem hefir orðið undir vörubifreið elligar dráttarvél,- en sjónarvottur þessi hafði einmitt orðið vitni að þessháttar slysförum hunda í sveitinni í gamla daga.

En þar sem Swandeesý var orðin vel heit og herská eftir að hafa afgreitt Pál forstjóra, þá var hún ekki beint stimamjúk við hina ráðherrana þegar hún mætti þeim á fundi síðar í morgun. Þar spurði hún Bjarnaben, með miklu og viðeigandi þjósti, hvort hann vildi fá sömu traktéríngar hjá sér og Páll eitinn forstjóri, ha? Bjarniben lyppaðist niður við hótunina og greip þéttingsfast í læri ráðherra síns, er sat honum á hægri hönd á fundinum og ráðherra Bjarnaben brást við með því að fara að iða í stólnum, sem auðvitað er ráðherrastóll. Nú er það verðugt íhugunarefni hvort tilhlýðilegt sé af ráðherra að fara að iða og jafnvel leysa dálítinn vind í ráðherrastól sinn þókt formaðurinn, á ögurstundu, grípi í skelfingarlosta í lær hennar. Fólki getur að vísu orðið á í messunni,- jafnvel ráðherrum getur orðið á í hita leiksins,- en viðlíka framkoma við ráðherrastól er hugsanlega blautlegs eðlis og þar með vítaverð, forkastanleg og ber vitni um sóðalegt, ef ekki glæpsamlegt, innræti.

Það er sem sé allt á rúi og stúi hjá ríkisstjórninni í dag, kosningasvindl komið í hámæli, Páll forstjóri kominn á götuna, og uppskrúfuðu snobb- og grobbhænsnin fari að taka sér í munn nýyrðið ,,uppkosning", sem væntanlega er dregið af hugsun um flökurleika og uppköst. Þá ku Bjarniben, Katrín, SigIngi, og fleira vont fólk, alveg vera við það að skíta í sig út af tilboði Píratafraukunnar góðu, Þórhildar Sunnu, þess efnis að hún og aðrir Píratar séu þess albúin að verja ríkisstjórn VG, Samfylkingar og gömlu Framsóknarmaddömunnar falli, ef til kæmi. Þetta tilboð er svo vígalegt að VG getur ekki hafnað því, og í Fjósi Framsóknarmaddömunnar er ástandið viðsjárvert vegna þess arna, því innan Fjóssins eru skálkar sem brenna í skinninu að fá ástæðu til að troða SigInga og griðkunni Lilju Dögg báðum í einu út um taðgatið á Fjósveggnum, en það er staðsett, sem kunnugt er, beint fyrir ofan sjálfan Fjóshauginn, sem gleypir allt sem honum er fært. Hafni VG tilboði Þórhildar Sunnu, jafngildir það yfirlýsingu um að VG sé þinglýst eign Sjálfstæðisflokksins, hjáleiga hans, og Katrín, Mumu frá Brúarlandi, gjörvalt Flokkseigendafélagið og framkvæmdastjórnin samsafn þýlyndra lítilmenna. Höfnun VG merkir líka að flokkurinn sá innihaldi einungis aumingja, slefandi af borgaralegri undirmálsmennsku, sem skirrast ekki við að svíkja kjósendur sína og gera þá að fíflum fyrir allra augum. Ef flokksmenn þeir, sem enn eru til innan VG, grípa ekki inn í á þessari stundu og draga Katrínu á hornunum út úr poletisku losta- og svallbæli Íhaldsins í Valhöllu, væri best fyrir þá að gangast bara spillingu glæpasamtakanna á vald og ganga í Sjálfstæðisflokkinn. 

Jákvæð persónuleg ákvörðun að hætta

Vegferð meintra vinstriflokka frá aldamótum til þessa dags

Halda Katrín Jakobsdóttir og þetta stórskrítna fólk í VG, að stjórnmálaflokkurinn, sem enn kallar sig ,,Vinstrihreyfinguna grænt framboð" hafi verið stofnaður til að viðhalda völdum auðvaldsflokkanna Sjálfstæðisflokks og Framsóknar og þjónusta kapítalismann og heimsvaldasinna í hvívetna? Ef þessir furðulegu stjórnmálaloddarar VG halda það í raun og veru að sósíalistarnir sem komu að stofnun flokksins hafi ætlað sér að stofna flokk, sem ætti að þá hugsjón eina að falbjóða sig til ríkisstjórnarþátttöku með hverjum sem er, þá er það auðvitað alrangt og fjarri öllum sannleika. Ef Katrín og hennar undanrennulið ætla að halda auðvirðilegri auðvaldsþjónkun sinni áfram, eiga þau auðvitað að ganga hreint fram og segja, sem satt er, að VG hafi í reynd og á bak við tjöldin, horfið með öllu og endanlega frá vinstristefnu. Þá væri heiðarlegast af þeim, að lýsa því formlega yfir, að VG sé borgaralegur flokkur, sem aðhyllist óbreytt þjóðskipulag, byggt á kapítalisma og nýfrjálshyggju.

Satt að segja er nöturlegt hvernig flokksnefnur, sem halda því að fólki að þær séu á einhvern hátt sósíalískir flokkar, sem sé vinstriflokkar, hafa hagað sér síðustu þrjá áratugina, eða svo. Fársjúkri sameiningu Alþýðubandalags og Alþýðuflokks lauk sem kunnugt er, með því að ,,afrakstur sameiningarinnar", Samfylkingin, stökk við fyrsta tækifæri í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum, Hrundstjórnina frægu undir stjórn Gjeirs Haaardý. Vinstrihreyfingin grænt framboð virtist fyrstu árin vera sæmilega vinstri sinnuð og umhverfissinnuð, en það tókst svo sem fljótt af. VG gerðist formlega flokkur efrimillistéttarfémínísta og mjög fór að bera á mikilli ríkisstjórnarsýki flokkseigendanna, Stengrims, Álfheiðar og Svavarsfjölskyldunnar, og orðrómur, þess efnis að þetta fólk vildi fyrir alla muni komast í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum fór mjög að ágerast á kjörtímabilinu 2003-2007. En það var Samfylkingin sem vann kapphlaupið um að komast upp í hjá Sjálfstæðisflokknum í það skipti.

Eftir 2007 hefir saga hinna meintu vinstriflokka verið ein sorgarsaga svika, hörmunga og ófyrirleitni. VG og Samfylking mynduðu ríkisstjórnarmeirihluta eftir Hrunið góða og endurreistu Gamla Ísland nýfrjálshyggjukapítalisma og spillingar á fjórum árum upp í hendurnar á auðvaldinu. Fyrir nú utan, að VG átti ekkert með að bjarga Samfylkingunni frá Íhaldinu eftir Hrun, það átti að leyfa Hrunflokkunum að engjast sundur og saman í þeirri snöru sem þeir sjálfir hnýttu. Þessi fjögur ríkisstjórnarár sín gerðu Samfylkingin og VG nákvæmlega ekkert, sem sýndi að þar færu vinstriflokkar. Þvert á móti gerðu þeir auðvaldinu allt til hæfis, flöðruðu upp um það eins og auðvirðileg hundkvikindi, en spörkuðu óvægilega í rassinn á alþýðufólki og róttækari vinstrisinnum. 
Nú hlýtur að vera komið að því að raunverulegir vinstrisinnar í hinum meintu vinstriflokkum (Sósíalistaflokkur Gunnarssmára þar meðtalinn)líti í eigin barm og greini kjarnann frá hisminu og kanni í alvöru sameiningu vinstriflokkanna, eftir að búið verður að vinsa ekkisósíalistana, undanrennulýðinn og lukkuriddarana frá.  

Katrín ræddi við Guðna í morgun