Fólk af betri borgarastétt ræddi Ara Trausta og ,,þingferil" hans

Upp á síðkastið hefir ákaflega lítið fréttnæmt gjörst í lífi Máría Borgargagns og Indriða Handreðs og að sama skapi fátt um fína drætti hjá þeim hjónum. Þau hafa að mestu haldið til heima hjá sér, auk þess að skreppa út að vinna á daginn til að græða pénínga; en þau eru fólk sem kunna best við að græða á daginn og grilla á kvöldin. Seinnipart dags í síðustu viku hittust þeir fyrir tilviljun á götu, þeir Indriði Handreður og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður og tóku tal saman.

Þegar þeir þeir Handreður höfðu hjalað litla stund saman voru þeir alt í einu komnir inn í vínbúðina og búnir að kaupa sér nokkuð ríflega hressingu í alkóhóli og var auðséð að þar fóru menn sem ekki voru vanir að tjalda til einnar nætur. Svo stikluðu þeir upp í Öskjuhlíð, því veður var nokkuð sæmilegt, og fundu sér friðsælan stað. Þar fengu þeir sér í staupinu og síðan leyfðu þeir sér einn fínan drátt, og er sá dráttur hinn eini sem Indriða Handreði hefir áskotnast í margar herrans vikur. Á meðan þeir félagar slöguðu heldur illa gyrtir niður Öskjuhlíðina spjölluðu þeir um Ara Trausta Guðmundsson þingmann og kættust þeir ákaflega við það umræðuefni.

Þegar Kolbeinn skjögraði loks heim til sín var komin hánótt og hann illa til reika. Hann mætti konu sinni, frú Ingveldi, strax í forstofunni, og áður en hún fengi ráðrúm til að slá sinn heittelskaða í rot fór hann aftur að tala um Ara Trausta. Frú Ingveldur varð gjörsamlega hlessa að heyra eiginmann sinn nefna nafn annarrar eins liðleskju upp í opið geðið á sér og klukkan farin að ganga fjögur að nóttu, að hún lét höndina síga og ákvað að fresta barsmíðum lítið eitt. Og nú tilkynnti Kolbeinn henni, að hann Ari Trausti væri búinn að ákveða sig í að fara ekki í framboð meir til Alþingis. - Það er þá bættur skaðinn, urraði frú Ingveldur á móti, - annað eins fúasprek og landeyðu hefi ég heldur ekki vitað á þingi en þann kálf. Nú klóraði frú Ingveldur sér þóttafull í náranum með löngutöng þeirrar handar er hún hafði upphaflega ætlað sér að reka Kolbeini á trantinn með. Svo hélt hún áfram: - Hafi ég nokkru sinni vitað fyrirbæri, þá er það þessi Ari Steinbítskjaftur, eða hvað þeir kalla hann. Mér er sagt að hann sé enn litlausara vandræðaskáld en þessi McCarthy Píroti og hún Heiða þarna í borgarstjórninni. Og er þá mikið sagt! orgaði frú Ingveldur framan í mann sinn, en hann lyppaðist niður á stól, samfallinn eins og slægður þorskur, og fór að bisa við að hneppa frá sér buxunum, sem reyndar voru illa, eða alveg, óhnepptar þegar til kom.  

Ari Trausti hættir á þingi

Hún kisa mín gamla var stólpagripur og gleypti fleiri fugla og mýs en tölu varð á komið

Það þarf ekki frekar vitanna við: Kattarandskotinn atarna hefir gleypt músina áður en henni tókst að hlaupa inn á skrifstofuna. Það er auðséð á kettinum, vambmikill sem hann er, að hann er nýbúinn að gleypa fleiri en eina mús og fleiri en tvær; ég mundi giska á tylft músa í belgnum á helvískum. 

Svo er það skelmissvipurinn á dýrinu, hann er blátt áfram uggvænlegur og glampinn í augunum er sannur morðglampi, - þekki ég þann glampa rétt, sem ég þekki. Ég man kött, glæsilega læðu sem ekki var allra, sem frá vori og fram á haust á hvurju ári, jagaði fugla af slíkri elju, að á hvurjum morgni var þvottahúsgólfið þakið fiðri. Ljóst var að kisa gat étið nokkra farfugla yfir nóttina, en var samt alltaf jafn liðug og rennileg. Spóar, stelkar, hrossagaukar, þúfutittlingar, kríur, hettumávar, óðinshanar og andarungar, allir hurfu þeir ljúft ofan í gin læðunnar okkar. Á haustin, þá farfuglarnir, sem sluppu undan kisu gömlu, voru flúnir til annarra landa og heimsálfa, hófst músavertíðin. Og það segi ég satt og get ekki sannara orð talað, en að þá fór kisa hamförum og veiddi og át þvílíkt magn músa, að sá ágæti músastofn hefir ekki enn borið sitt barr eftir þau strandhögg. Eitt sinn, síðsumars, náði hún að fella sjö næstum fleyga stokkandarunga í einum rykk; hún komst í veg fyrir þá þegar andamamma hugðist fara með hjörð sína út á vatn, en var svo seinheppin að leiðin lá einmitt um hlaðið á bænum. 

Já, hún kisa gamla var forkur til verka, sumir segja hún hafi verið morðóð, aðrir að hún hafi verið óseðjandi og enn aðrir að hún hafi verið sælkeri í mat og sókt í fjölbreytta fæðu. Minnst fjórum sinnum jagaði hún fullorðna hrafna, en það er vandi að veiða þann fugl. Mér er minnisstætt þegar hún kom á miklum hraða innum þvottahússgluggann með gargandi hrafn í kjaftinum. Á þvottahúsgólfinu reyndi krummi að berjast á móti, en allt kom fyrir ekki, og kisa lógaði þeim svarta og át hann þar til einungis vængirnir og goggurinn voru eftir. En það var lengi vond lykt út úr kettinum í kjölfar þeirrar máltíðar. Minka og melrakka, sem nálguðust bæinn, drap kisa miskunnarlaust; ennfremur krækti hún sér í silunga úr gilinu á fögrum sólskinsdögum. Já, hún kunni sko að gleypa mýs og fugla hún kisa mín gamla, enda var hún stólpagripur, og fiskmeti þókti henni sælgæti. Löngu síðar réði þessi annálaði veiðiköttur sig til hennar Grýlu, móður jólasveinanna, í embætti jólakattar og eru nokkrar harðla óþægilegar sögur, sem ekki verða sagðar nú, til veiðum kisu eftir það. 

Dularfulla músahvarfið

Þá eru þeir allir fallnir, félagarnir, og farnir til Hymmna

Þá eru þeir allir fallnir, hinir miklu meistarar í suðvestrinu, þeir félagi Che, félagi Húgó, félagi Fídel og nú félagi Díegó Armandó, allir fyrrum fráir á velli og mestir afreksmenn í þeirra heimshluta. Ekki er að efa að þeir félagi Fídel og félagi Húgó og félagi Che hafa teki vel á móti félaga Díegói Armandó á Hymmnum Hátt og vísast sitja þeir nú til vinstri handar Guðs Almáttugs og ræða hvurnig þeir geti sem best stutt byltinguna í Suðuramríku og hinu Karabíska hafi. 

Að vísu er vandkvæðum bundið að koma skilaboðum og stuðningi frá Hymmnum niður til Jarðarinnar; til þess þarf einstaka sérfræðikunnáttu og byltingaranda, því Jarðarbúar eru heimskir, lýgnir og ágjarnir, en þessháttar eðlislæg villa hefir löngum sett strik í reikning Hins Mikla Alheimsanda og viðleitni hans til að gjöra þursana á jörðinni að háleitum vitsmunaverum. Að vísu fara verstu úrþvættin og glæpahundarnir til langvarandi vistar í Helvíti eftir dauðann og sleppa þaðan ekki, því þókt æðstaráð í Helvíti, Djöfullinn Sjálfur, sé slæmur þá má treysta því að hann lætur ekki af hendi þá óþokka sem honum falla í skaut.

En innblásnir guðsandar á borð við félagana Che, Húgó, Fídel og Díegó Armandó láta deigan aldregi síga, eða gefa byltingarstarfann frá sér, þókt þeir hafi tekið sér ferð á höndur yfrum móðuna miklu. Þeir munu berjast til þrautar, þaðan frá Hymmnum Hátt, að blása sósíalískri byltingarhugsjón með lagni í brjóst suðuramrískrar alþýðu. Og um síður mun erfiði þeirra fjórmenninganna bera ávöxt þegar rauði fáninn blaktir stoltur yfir gjörvallri Amríku og pótentátar af sömu tegund og Trump og Bíden verða allir horfnir út í hafsauga, eða farnir í vist hjá Djöfli karlinum í Helvíti. 

Maradona látinn

Það er ekkert gamanmál fyrir eina pena smá-konu að eiga í átökum við flugdólga

Hún er kræf kérlíng og hraust hún Áslaug Arna og frekar skulu einhverjir liggja óbættir hjá garði en hún æði út í þá ofboðslegu reginheimsku að hækka kaupið hjá einhverjum ekkisins frekum þyrlukörlum, sem eru, eins og dæmin sanna, ekkert nema péníngagræðgin. Áslaug Arna er auðvitað ekki öfundsverð fyrir að þurfa að eiga við og umbera kaupgjaldsóðar frekjur og villumenn allan ársins hring, um það erum vér öll sammála. Og nú er hún orðin eins og barnapía í dómsmálaráðuneytinu yfir Stjörnusýslumanninum Stones, sem hún tók að sér til sérverkefnis í ráðuneytinu.

Já, þau eru snautleg örlögin Stjörnusýslumannsins Stones. Hjá kirkjunni eru viðsjárverðir og kyndugir klerkar leiddir til byskubbsstofu og hafðir þar einir og sér í skammarkrók embættisins þar til þeir verða úr heimi hallir eða fara á eftirlaun. Það er víst mikil raun fyrir bysskubb að hafa þessháttar dela og ólátabelgi hjá sér í horninu. Á sama hátt tekur Áslaug Arna ákaflega út fyrir, að hafa Stjörnusýslumanninn alla daga spriklandi í gemlingastíunni í dómsmálaráðuneytinu, því karlskröggurinn er mikill á lofti, en það er sem hann hækki um tvo metra þegar hann er kominn í lúðrasveitarbúninginn sinn og setja upp sýslumannskórónuna og gnæfir þá eins og ókleyfur fjallgarður yfir blessaðan ráðherranna.

Auðvitað vonum vér öll að dómsmálaráðherra gangi allt í haginn í viðureign sinni við bölvaða flugdólgana, sem eru að reyna að vaða yfrum hana á forugum rosabullum. Frú Ingveldur, og eignmaður hennar, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hafa í morgun gefið Áslaugu Örnu skærgrænt ljós á leggja flugdólgana að velli með snarpri lagasetningu. Einnig hafa þau hjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn, reynt af fremsta megni að stappa stálinu í Áslaugu Örnu og espa hana til að taka helvíska dólgana aungvum vettlingatökum, meðal annars hafa hjónin hvatt ráðherra til, ef allt um þrýtur, að siga Stjörnusýslumanninum Stones á flugdólgana og bíta þá svo afgerandi í bakhlutann að þeir hlaupi í einu rykskýi upp í þyrlurnar og fljúgi þegar í stað út í buskann til að bjarga veiku fólki og rjúpnaskyttum. Og hvur veit nema Áslaug Arna geti skroppið með þeim í dulitla flugferð, sér til afþreyingar og afslöppunar, í því hefir hún reynsluna og æfinguna.  

Ekki hægt að koma í veg fyrir þyrluleysið

Blessuð gamla konan

Æ er hún orðin amma, blessuð gamla konan. Svona er þetta víst og aungvum svo sem um að kenna. Nei nei. Næsta skrefið er að komast inn á dvalarheimili aldraðra fljótlega eftir áramót og ganga í barndóm. Það er ægileg skelfing að plampa gegnum lífið án þess að hafa gert sér grein fyrir hvílíkt skaðræði Sjálfstæðisflokkurinn er og hafa farið á mis við að gera sér grein fyrir hvað hann er og hefir verið í raun og veru.

Þegar kona verður amma er hún orðin svo hrum að hún er vart í húsum hæf. Sumar verða ærar af elli og taka upp grimmdarlegt augnaráð og láta höndur skipta til að hafa fram vilja sinn. Ein kérlíngin lét ekki við sitja að berja dóttur sína og taka af henni eiginmann hennar til eigin brúks; dóttirin og tengdasonurinn voru sem sé nýbúin að gjöra þá eld-gömlu að ömmu þegar ógæfan skall á. Það er þannig, elsku vinir mínir, að viðlíka dæmi eru mýmörg og sum þeirra hreint ótrúlega og óhugnanlega svæsin.

Svo svo komu þeir með bandvitlausa og nýgengna ömmu á hælið sem geymir tryllt og ágjörn gamalmenni. Ekki var konugarmurinn fyrr komin inn á hælið en hún náði konunni af forstöðumanninum. Þetta var því sorglegra sem forstöðumaðurinn hafði lagt harðar að sér við að ná sér í eiginkvinnu; hann hafði vaðið eld og brennistein og verið lúlaminn af andstyggilegum eiginmanni konunnar áður en honum lánaðist að lokka hana til sín. Svo kom þessi bandvitlausa amma í lögreglufylgd á hælið og tekur fyrirvaralaust konuna af forstöðumanninum! Er virkilega aunginn andskotans regla á neinu lengur og aunginn agi?  

Ásdís Halla orðin amma

Að liggja á gluggum og gægjast inn er hættuleg iðja

Svo sem dæmin sanna þá eru gluggagægjur stórhættuleg íþrótt. Er skemmst að minnast þess  þegar Jón Íþróttamaður stökk yfir limgerðið við húsið í Laugarneshverfinu og leyfði sér að svo búnu að kíkja milli rifa á gardínunni á svefnherberginu, en þar fyrir innan byltist parið á dívaninum. Þetta þókti Jóni Íþróttamanni góð sjón að sjá og lyftist allur upp, einkum að neðan. Þá gjörist hið óvænta: Grimm kérlíng með skögultönn kom aðvífandi fyrir húshornið og gekk þegar í stað í skrokk á Jóni Íþróttamanni, en sú gamla var með naglaspýtu í annarri hendinni, kræklóttan lurk sem hún hafði rekið tvo naglagaura í gegnum. Það ku hafa verið ófögur sjón að sjá Jón Íþróttamann eftir þennan ógnvekjandi atburð.

Svo var það nú hann Giljagaur Jólasveinn, aumingja karlinn. Hann var haldinn öfugsnúnum hvötum, fyrir nú utan að vera siðlaus, siðblindur og fúlmenni. Hann kom ævinlega á aðventunni kallgreyið og lagðist á gluggana hjá fólki þegar dimmt var orðið úti. Það var látið af því, að Giljagaur færi ekki í launkofa með hryggilega annarlegar hvatir sína, er hann var að iðju sinni við gluggana. En að lokum varð heldur brátt um Giljagaur Jólasvein.

Morgun einn, þá albjart var orðið, en það var rétt undir hádegi þremur dögum fyrir Þorláksmessu (borið fram Þolláksmessu), veittu glöggir með því athygli, að jólasveinn lá að því er virtist hreyfingarlaus og illa á sig kominn úti á snjóskafli í húsagarði í Kópavogi. Er betur var að gáð sáu menn að morð hafði verið framið: Giljagaur Jólasveinn hafði verið myrtur með stórum hnífi, hálfgerðri sveðju, og þarna lá hann í hjarninu svo umkomulaus og smáður. Útaf þessu varð uppþot meðal jólasveina og Grýla gamla, sem er hálfsystir gömlu Framsóknarmaddömunnar, ærðist og hótaði hefndum. Ekki löngu síðar át Jólakötturinn manninn sem átti hnífinn sem staðið hafði á kafi í belgnum á Giljagaur. Og Grýla réði nýjan Giljagaur að hirð sinni eftir að hafa auglýst starfið samkvæmt lögum um ráðningu embættismanna ríkisins.   

Furðar sig á gluggagægjum lögreglunnar

Orkt í svefni

Á meðan þeir fyrir norðan land bíða snjóflóðanna á Tröllaskaga ætla ég að gjöra þeim biðina ljúfari og léttari með sannri frásögn úr raunheimi í bland við ókennilega viðburði úr draumheimi. 

En sem sé: Í nótt er leið fór mig að dreyma að ég væri að yrkja á ensku um konu sem ég þekki ekki minnstu deili á:

One woman is very ill,
everyone laughs at it.
Before, she ran like a cow
to strengthen the fight for women's rights.

Og um leið og síðasta vísuorðið skrapp frá mér á engilsaxnesku orkti ég sama ljóðmælið viðstöðulaust á dönsku:

En kvinde er meget syg,
alle griner af det.
Før løb hun som en ko
at styrke kampen for kvinders rettigheder.

Eftir þetta vaknaði ég með óbragð í munninum og fór fram á toilet og burstaði í mér tönnurnar, - en því miður án árangurs. En rétt upp úr hádegi leið ég fyrirvaralaust útaf í fastasvefn og veit hvorki lönd né strönd af fyrr en ég er aftur tekinn til við að yrkja á útlensku:

The poor man with the gag,
he got quite upset;
it was not enough for the old woman to stun him in the hall,
but he was also wet with urine when he crawled back to himself.

Er ég vaknaði aftur upp úr svefnrotinu skráði ég kveðlinginn strax niður. Ekki lét ég þar við sitja og snaraði draumljóðinu yfrá danska tungu, eða eitthvað sem ég held að sé danska. Þess ber að geta að ég var afskaplega eftir mig að verki loknu, enda gjörist ekki hversdags að stunda listsköpun bæði nótt og dag í svefni. En svona hljóða þessi gullkorn á dönsku:

Den stakkels mand med kønssygdommen,
han blev ganske ked af det, da han kom hjem om morgenen;
det var ikke nok, at den gamle kvinde stak ham med et pistolhåndtag på køkkengulvet,
og da han kravlede tilbage til sig selv, blev denne rykk også gennemblødt i urinen.

Vara við snjóflóðahættu á Tröllaskaga

Gluggaskraut OECD rífur kjaft við fulltrúa fátækasta fólksins

Alltaf batnar það hjá henni hérna Katrínu litlu, sem kennd hefir verið við gluggaskraut og flest sem prýðir hana. Vér vissum svo sem fyrir löngu að hún væri núll og nix, afar hugsjóna og skoðannadauf, svolítill leikari í sér, og léti vel að stjórn Stenngrims Johoð og Flokkseigendafélags VG. Nú bætist við nokkuð, sem er að verða að fjallgrimmri vissu, að skrautfuglinn sé ekki einungis það sem að framan er talið, heldur í þokkabót hægrisinnaður óþverri. Nú dylst oss ekki framar að Katrín er sjúk manneskja, sem ætti að fá læknisaðstoð. Best væri að fá hinn mikla lækni og vísindamann, Gottfreð Gottfreðsson, til að kokka ofan í hana góða blöndu, sem linað gætu þrautir forsætisráðherra.

Vér vitum, að í fyrri ríkisstjórn var Katrín undir Alþjóðagjaldeyrissjóðinn seld að boði Stenngrims, en nú hefir veslings kindin teygt sig enn lengra og hælir sér og gortar af OECD-jöfnuði. Getur einn lukkuriddari undir merkjum Vinstri grænna sökkt sér dýpra í nýfrjálshyggjuforaðið? Og hvað merkir þetta ,,Vinstri" í nafni fyrirtækisins sem gjörir Katrínu þessa út? - Enn á ný læðist að hugsunin um fláræðið sem var fólgið í þögn og fálæti fyrrum varaformanns , þegar StenngrimurJohoð, þá formaður, var að terroríséra og misþyrma upp undir helmings þingflokks Vinstri grænna. 

Æji, já, það er vissulega óhugnanlegt að horfa upp á þetta alræmda gluggaskrautsstýri bretta sig og fetta framan í fulltrúa fátækasta fólksins, Ingu Sæland, og rífa við hana kjaft eins og sótsvartasti íhaldspúngur. Ekki kæmi mér á óvart þótt Katrín Jakkó og hinir ræflarnir í VG kjöguðu í einni röð, beint framhjá dyrum Framsóknarfjóssins, og inn í Sjálfstæðisflokkinn, því þar á þetta fólk heima en hvergi annars staðar. Er hægt að leggjast lægra en að svíkja fátæka og gjörast strengjabrúða og kjaftatík Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og OECD? 

„Við skulum þá tala um staðreyndir“

Hvur fyrirskipaði lélega loftræstingu á Landakoti?

Jaa-hahh-há, hún Swandeesý Sendiherrans veit nú hvað hún syngur, um það getum vér getum vér verið öldungis viss. Að Swandeesý þyki augljóst að gera megi betur á Landakoti er áreiðanlega alveg hárrétt hjá henni, og þá ekki síður er nákvæmt hjá Swandeesý Sendiherrans að nauðsynlegt sé að bygging nýja Landspítalans tefjist ekki. Því miður virðist Swandeesý samt ekki hafa getu né hugarafl til að sjá fyrir sér stóra nauðsyn þess að mala helvískt Landakotið niður mélinu smærra og reisa dágóðan spítala í staðinn úti í sveit þar sem fjólurnar anga. Þegar Landakotið væri mulið verður eflaust hægt að fá kjölfestufjárfesti til byggja þar hotél til að græða á ferðimönnum.

Annars eru fleiri en Swandeesý Sendiherrans sem skilja ekki nógu vel í sjúkrahúsum, lækningum og hjúkrun. Mér er sagt að margir málsmetandi aðíljar innan stjórnsýslunnar hafi skömm á spítölum af því að flestir sem þar eru lagðir inn komi skömmu síðar út steindauðir og sýni það gleggst hversu mikið bruðl það er að eyða skattpéningum borgaranna í að lækna fólk sem drepst hvort eð er. Nær væri að leyfa einkaaðilum að spreyta sig á að gjöra atvinnu og gróða úr krankleika fólks, óförum og dauða; það væri alltso gráupplagt fyrir hagvöxtinn og verga þjóðarframleiðslu og önnur lífsnauðsynleg atriði þjóðskipulagsins.

Verst er að ekki kemur svo glatt fram hvort Swandeesý sé hlynnt hópsmitum eða hafi jafnvel horn í síðu þeirra. Hvur var það sem fyrirskipaði lélega loftræstingu á Landakoti? Það er áleitin spurning og nauðsynleg. Einnig er það hagfræðilega sannað og útreiknað, að hópsýkingar meðal aldurhniginna og örvasa manna eru þjóðhagslega hagkvæmar, því þegar gamalmennið, öryrkinn eða sjúklingurinn er hrokkinn upp af þarf skattgreiðandinn ekki að hafa áhyggjur af honum lengur, eða leggja út dýrmætt fé sitt til að halda honum uppi. Við þetta má svo bæta, að ef einhver heldur að botn sé að finna í Landakostmálinu og kóvíðnum þar þá er það alveg útilokað; það er mesta og versta firra að láta sér detta í hug að í því máli finnist sökudólgur, sem hægt væri að kæra og setja á Hraunið fyrir fjöldamorð, soleiðis er bara ekki kortunum, elskurnar mínar.   

„Augljóst“ að gera má betur á Landakoti

Sonur Gottfreðs læknis Gottfreðssonar ánægður með Módernastöffið

Það er ekki nema von að Mángi Gottfreðsson sé ánægður með bóluefnið frá Móderna, enda er hann sonur hins fræga og vinsæla læknis, Gottfreðs Gottfreðssonar, þess hins sama og fann upp meðalið við framsóknarvírusnum og er langt kominn að þróa kröftugt bóluefni við krataeðlinu, sem sem lagt hefir margann manninn að velli og valdi því að enn fleiri hafa gengið af vitinu og orðið fífl og aðhlátursefni barna og fullorðinna.

Eitt sinn var komið með dauðan framsóknarmann til Gottfreðs og hann beðin að gefa út dánarvottorð á karlinn. En áður en Gottfreð dró fram pennann og fór að skrifa rak hann sprautu í sitjandann á hinum framliðna framsóknarmanni og dældi í hann stóru magni af litskrúðugri blöndu, sem Gottfreð hafði sjálfur samið á stofu sinni.

Það liðu ekki nema fáein augnablik frá því Gottfreð dró nálina úr rassinum á hinum látna þar til karl fór að hressast allverulega og spýttist upp af dánarbeðnum og tók umsvifalaust til máls. Fljótt mátti skilja á tauti karlsins, að orðið höfðu sinnaskipti hjá honum; hann virtis vera orðinn alheill af framsóknarmennskunni, en í stað hennar var kominn annar gestur, ekki síður ískyggilegur, sem sé íhaldsgeðkrabbi. Þér getið ímyndað yður hvurnig það er að deyja framsóknarmaður og rísa upp á örðum degi samansúrrað íhaldfól. Auðvitað leist Gottfreði lækni ekki á blikuna og enn síður vóru aðstandendur fyrrum framsóknarmannsins ánægðir með upprisu síns manns. Það varð því úr, að Gottfreð setti saman vísindalegan lút, blöndu sem freyddi uppaf og kraumaði í og er þeirrar göfugu náttúru að sá er tekur hana inn missir hæfileikann til að tala og skrifa. Þessu frábæra efni sprautaði Gottfreð í stórum stíl í manninn með þeim afleiðingum að hann hefir síðan látið vera að reyna að útbreiða pólitískar öfgar sínar. Vissulega kom til greina af hálfu aðstandenda að lóga karlfjandanum fyrst svona var komið, en hið góð ráð Gottfreðs og óskeikul vísindamennska komu í veg fyrir að bundinn væri endir á upprisu drjólans, densileg sem hún nú var.  

„Gríðarlega ánægjulegar fréttir“