Eru náttúrulausar kérlíngabækur og steingeldir glæpareyfarar eitthvað til að verðlauna?

Nú er heldur farinn að þynnast þrettándinn hjá bókaþjóðinni miklu, sem kveðst vera mesta bókaþjóð í heimi og þókt víðar væri leitað. Í raun og veru hefði ekki átt að tilnefna neina bók til verðlauna, svo lélegar þessar skræður nú eru. Mestmegnis eru þetta náttúrulausar kérlíngabækur, sumar með vott af harðlífi, og einkum skrifaðar til að fóðra stórbilaða athyglissýki þessara svokölluðu höfunda. Svona er nú komið fyrir bókaþjóðinni miklu.

Ástandið í höfundarmálum á Íslandi er orðið með þeim hætti, að hér finnst ekkert skáld undir sextíu og fimm ára aldri. Og framleiðslan! Jésús minn góður Guð á Hymmnum hátt! Mest eru þetta steingeldar og þurrundnar glæpareyfarasögur, allar gerðar eftir sömu uppskriftinni, svo andlausar og illa skrifaðar, að fólk sem glæpist á að lesa eitthvað af þessu helvíti grettir sig og fussar og kastar þeim hálflesnum undir pottinn, það er að segja þeir sem búa svo vel að hafa hlóðir í eldhúsinu, hinir fleyja skruddunum bara út um næsta glugga.

Með sama áframhaldi munu Íslendingar verða innan fárra að algerðu athlægi á alþjóðavettvangi og til þess tekið að hin merka bókaþjóð, sem samdi Íslendingasögurnar, Sturlungu, Ævisögu séra Árna, og Íslandsklukkuna, hafi orðið fémínískum ruglbókmenntum, glæpareyfararusli og sjálfumglaðri afturúrkreistingakynslóð að bráð. Hnignun og stórbrotin úrkynjun íslenskra bókmennta og lista verður eflaust rannsökuð þegar fram líða stundir og trúlega munu þá koma upp úr kafinu ýmislegt sem mun gjöra nútímaúrkynjunaraðallinn frægan af endemum í bókmenntasögunni. 

Fimmtán bækur tilnefndar

Sökudólgunum verður vissulega eytt og frökenin fær milljarðir

Það er það minnsta sem veslings konan getur gert er að draga ríkið og fjölmiðla eins og dauðaseka flækingshunda fyrir dóm og fá þeim eytt. Einkum ætti fröken Anna Aurora að draga þessi eiturkvikindi fyrir eftirlætisdómstól frú Andersen og þeirra í Sjálfstæðisflokknum, Landsrétt, því sá dómur er rétt skipaður og hefir áreiðanlega blessum Drotins Sjálfstæðisflokksins yfir sér.

Vissulega leiða allar líkur til þess, að Landsréttur dæmi ríkið og helvítis fjölmiðlana til dauða og væri það auðvitað vel. Hinsvegar er vandasamt verk að leiða ríki og fjölmiðla fyrir aftökusveit, því vitað er að venjuleg vopn bíta illa á þær skepnur. Sennilegt má því telja að sökudólgarnir verði færðir fyrir uppáhalds dómsstig hans Gjeirs okkar hérna Haaardý, sem sé Landsdóm, en Landsdómur hefir vísast í fórum sínum verkfæri sem duga þá aflífa skal ríki og fjölmiðla.

Sjálf getur Anna Aurora reiknað með að fá svakalega summu úr ríkissjóði í bætur vegna óhugnanlegs framferðis ríkisins í hennar garð; það ku vera milljarðir á milljarðir ofan sem falla munu fröken Önnu Auroru í skaut, ef allt fer eftir áætlun bestu manna. Svo verðum við sjálf að reyna að ráða eitthvað framúr málum þegar ríkið verður dautt og búið að kæfa fjölmiðlana í eitt skipti fyrir öll eins og rottur í skólpfötu. En öll eru þessi mál nú sem stendur í undur góðum og blessunarríkum farvegi.

Bakvörðurinn ætlar í mál við ríkið

Svik meirihlutans eru þeirrar gerðar að ekki verður við unað lengur

Hvur andskotinn er nú um að vera í meirihluta borgarstjórnarinnar í Reykjavík? Hvað varð um hugmyndir og loforð meirihlutans um að breyta Reykjarvíkurtjörn í sundlaug með vatnsorgeli og líkneskju af berrassaðri hafmeyju, eða sjófrú, húkandi uppi á steini? Nei, það á auðvitað að svíkja það eins og annað. Við munum sko vel eftir því þegar Dagur og Holuhjallur vóðu út á tjarnarbakkann, örskammt frá ráðhúsnefnunni ljótu, og höfðu Líf og pírata- og viðreisnarskjóðurnar í eftirdragi og sóru við Guð Almáttugan að breyta bölvuðum tjarnardrullupollinum í stærstu og fullkomnustu sundlaug í heimi. 

En nú hefir þetta lið gengið bak orða sinna varðandi Tjörnina en þykjast þess í stað ætla að steypa upp þrjár vatnsþrær og kalla þær sundlaugar. Sem betur fer er þó ekki allur hugur úr steikarameirihlutanum í Reykjavík, því nú lofa eignirnar ,,hjólaborg á heimsmælikvarða"! Hvar ætli sú ,,hjólaborg" eigi að vera? Ekki verður hún í veðravítinu Reykjavík, svo mikið er víst. En Reykjavíkurtjörn verður ekki stærsta sundlaug í heimi á næsta ári með vatnsorgeli og berrassaðri sjófrauku, sem er við að krókna í hel alein uppi á steini. 

Nú leggjum vér til að meirihluti borgarstjórnar Reykjavíkur verði aflagður, hann leystur upp og meðlimir hans klénir sendir í útlegð þangað sem fullvíst er að þeir geri ekki neitt af sér. Og frá ófrýnilegum óásetjanlegum borgarstjórnarmeirihluta bregðum vér oss suður á Bessastaði, en þar situr dólgur sem gaf út heilbrigðisvottorð á umsvif frú S.Á. Andersen, sem Yfirdeild Mannréttindadómstóls Evrópu dæmdi í morgun sem algerða og svínslega óhæfu. Nú þurfum vér, held ég, að eiga orð við kurfinn á Bessastöðum og byggja honum út af hinum fornfræga stað á Álftanesi og leyfa honum að slást í för með afsettum borgarstjórnarmeirihluta, frú Andersen, Áslaugu Örnu, og afganginum af Sjálfstæðisflokknum.  

Þrjár nýjar sundlaugar rísa og jafnmargir skólar

Að þeim sækja eiturtungur

Hvað er það sem veldur telpukorninu Áslaugu Örnu vonbrigðum? Ekki ætlaðist hún þó til þess að Yfirdeild Mannréttindadóms Evrópu dæmdi rangt í frú Andersenmálum? Ekki trúum vér því. Eða stafa vonbrigðin af því að Sjálfstæðisflokkurinn á Íslandi skuli ekki skipa dómara í Yfirréttinn? Nægir ekki fyrir þennan ekkisinns Sjálfstæðisflokk að skipa alla dómara á Íslandi frá knattspyrnudómurum upp í hæstaréttardómara? En eftir vill særir meðferð Yfirréttarins á frú Andersen telpukornið Áslaugu Örnu? Litlum stúlkum líkar víst illa að horfa upp á sér eldri maddömur flengdar eins og óknyttabörn.

En svona fór nú fyrir aumingja frú S.Á. Andersen og nú er hún orðin fræg út um alla Evrópu fyrir að skipa eingöngu vini sína úr Flokknum í dómarasæti. Þvílíkt bölvað óréttlæti! Og fyrir þetta lítilræði ætla ógeð Íslands að gjöra frú Andersen brottræka, helst úr landi, sverta hana og svívirða með viðbjóðslegu orðfæri, útskúfa henni og eyðileggja hana í hvívetna. 

Hvað er hægt að gjöra við eiturtungurnar svo þær þagni. Frú S.Á. Andersen þarf sinn frið og sína friðhelgi fyrir óðu fólki. Góður maður, - mjög góður maður, já, - laumaði að mér, að þegar eiturtungum er fargað, þá sé best að hafa yfir að ráða miklu magni skordýraeiturs og jafn mikið eða helst meira af kóðvíðs nítjánda vírusum, slíkt mundi yfirleitt nægja til að lækka rostann í eiturtungunum, lama þær og afmá. Já og jájá. 

Niðurstaðan veldur vonbrigðum

Terpentína og önnur ámóta vímuefni

Fyrr má nú vera andskotans drykkjufýsnin í barninu að þamba í sig úr fullu glasi af terpentínu, og skilja svo ekkert í af hverju hún hafði ekki sambærileg áhrif á hann og áfengi. Eða var Jakob ef til vill augafullur af þessum óþverra? Hver veit. Ég man vel þegar matsveinn okkar góða skips drakk híbýlailminn, sem var á spreybrúsa og oftast kallaður skítalyktareyðir, og lá hreyfingarlaus eins og freðýsa í kojunni í sólarhring á eftir. Ekki man ég eftir að hafa heyrt þann mann tala um að terpentína væri ágætur drykkur til ölvunargleði, þó hafði hann rétt sig verulega vel af með því éta eitt sinn handþvottakrem, sem haft var á klósettinu á bifreiðaverkstæði.

Nú, eftir Jakobi Stuðmanni, eða Stuðara (ég man aldrei hvort heldur er), að dæma, þá virðist eitt glas af terpentínu á barnsaldri duga til ævilangrar vímu og henni ekki af verri endanum. Svo var það átta- eða tíu ára strákfjandi, sem hugðist þvo málningu úr hárinu á sér með terpentínu, hann varð snarbrjálaður fyrir vikið og grénjaði eins og naut í marga klukkutíma, því það sveið undan terpentínunni í hársvörðinn. Þeim drengstaula hefir varla batnað síðan þó farið sé að slaga upp hálfa öld síðan þetta gerðist.

Þá er þess að geta, að matsveinn sá er við sögu kom hér að ofan, sagði okkur frá því þegar hann hafði latan piltdrjóla fyrir aðstoðarkokk hjá sér á fraktaranum. Drengur þessi var ákaflega hægur á sér og varla viðlit að ná honum úr koju án róttækra aðgerða. Svo gjörðist það einn morguninn að pilturinn var ekki kominn á lappir eftir þriðja ræs. Þessi óráðsía gekk svo yfir okkar mann, yfirmatsveininn, að hann fór inn í klefa til pjakksins með fulla teskeið af sinnepi í hendinni og mismunaði því í rassinn á gripnum. Drengurinn spratt upp hvæsandi og ýlfrandi, en eftir þetta þurfti aldrei að ræsa hann nema einu sinni því hann vildi ekki meira sinnep í bakhluta sinn.   

Drakk terpentínu eins árs gamall

Ógurlegu áfellisdómur og enginn veit lengur sitt rjúkandi ráð í Flokknum

Um leið og dómur féll í Yfirdeild Mannréttindadómstóls Evrópu fóru andstyggilegar rógstungur þegar í stað á stjá með óþverra orðbragði í garð frú Sigríðar Á. Andersen. Þetta dónafólk við heitar sem sé að frú S.Á. Andersen verði rekin þegar í stað af Alþingi og hún færð fangavörðum á Litla-Hauni eða Hólmsheiði í höndur. Það er aungvu líkara en vesalings fólkið haldi að frú S.Á. Andersen sé einhver venjuleg leiðindaskrukka, sem eigi ekkert gott skilið. Nei, góða fólk og aðrir ódámar, frú S.Á. Andersen mjög virðuleg kona af góðu standi, alþingismaður og fyrrum ráðherra og óbrjótanlegur landstólpi.

Svo eru aðrar og yfirvegaðri manneskjur, sem sjá í hendi sér að dómur Yfirdeildar Mannréttinda í Evrópu gjöri að verkum, að nú sé frú S.A. Andersen komin í bílstjórasætið í kappakstrinum um að verða næsta formenni Sjálfstæðisflokksins. Aunginn annar af hugsanlegum arftökum Bjarnaben hefir enn verið dæmdur sekur af jafn gríííðarrrlega háum dómstóli; þar með er frú Andersen sjálfkjörin formenni Sjálfstæðisflokksins þegar Bjarniben lufsast frá, það er að segja ef hann hrökklast á brott áður en Sjálfstæðisflokkurinn verður lagður niður, eða hann bannaður eins og annar félagsskapur af hans tagi.

Við eldhúsborð frú Ingveldar sköpuðust fjörugar umræður dóminn yfir frú Andersen um leið og fréttir bárust af honum. Frú Ingveldur sagði strax að aunginn lifandi maður tæki mark á þessum andskotans dómstóli, sem væri skohh aunginn fjandans dómstóll. En Brynjar Vondalykt lét sér fátt um finnast, lyfti einungis öðrum þjóhnappnum frá stólsetunni og prumpaði. Bæði Kolbeinn og Máría Borgargagn hölluðu undir flatt, því þau skildu ekki par í ótrúlegu framferði Yfirdeildar Mannréttindadómstóls Evrópu. Indriði Handreður var ekki við eldhúsborð frú Ingveldar að þessu sinni því hann var settur inn í nótt eftir að hafa verið handtekinn fyrir ölvun og óspektir á almannafæri. Ungfrú Áslaug Arna var aftur á móti við eldhúsborðið, en hún veit ekki sitt rjúkandi ráð, því hún skynjar að dómurinn yfir frú S.Á. Andersen er ógurlegur áfellisdómur yfir Sjálfstæðisflokknum, sem eftir þetta verður settur á bekk með samtökum þorpara, götustráka og lúsablesa. 

 

Yfirréttur MDE staðfestir dóm í Landsréttarmálinu

Elliær framsóknarsauðurinn fór hallloka fyrir hundkvikindi

Framsóknarmaðurinn Bíden, ástmögur Samfylkingarinnar, er orðinn svo hrumur, að hann hefir ekki roð við hundinum sínum, sem er mesta illyrmi. Hundurinn Kampur er mesta djöfuls villudýr, hefnigjarn og harðskeyttur og ekki fyrir örvasa gamalmenni að eiga við það kvikindi. Nú er Bíden gamli mölbrotinn eftir Kamp og mun þurfa að skjögra um með aðstoð göngugrindar þegar hann tekur við við forsetaembættinu eftir áramót.

Um ætterni hundsins Kamps er það að segja, að hann er undan úlfi í móðurætt en fjallaljóni í föðurætt, svo ekki er að furða þótt gerpið sé grimmt, ljótt og hættulegt. Bíden, verðandi bandaríkjaforseti, er aftur á móti elliær og af þeim sökum mjög svo dómgreindarsljór að jaðrar við hreinan dómgreindarbrest. Til dæmis heldur hann, karlanginn, að Kampur sé köttur, eða öllu heldur kettlingur, og því varð hann steinhissa þegar Kampur flaug á hann, hrinti honum og braut hann. Það eina sem Bíden gat lagt til málanna var þetta: - Æi, látt´ekki sona kisikis.

Fyrir nokkrum dögum síðan, þegar frændur Bídens komu í heimsókn til hans, sagði karlinn, og stóð á því fastar en fótunum, að hann hafi átt átt í kosningaslag við lóðabeg og haft frækinn sigur, - eða svo hélt hann að minnsta kosti daginn þann. Bíden bætti síðan við að lóðabelgurinn hefði verið með semmentsgrá dragtkerlingu í eftirdragi, sem áreiðanlega væri fólsk í skapi og ekki öll þar sem hún er séð. Þetta er nú garmurinn sem Bandaríkjamenn voru látnir kjósa sér fyrir forseta. Hvað Bíden tekst að dansa lengi á grafarbakkanum, elliær og örvasa sem hann er, er öllum hulið, nema spákonum, en margir telja þó að hann verði dottinn ofan í fyrir næstu páska og hann muni alls ekki upp rísa eins og Frelsarinn gerði, enda er Bíden aunginn asskotans frelsari. Hann er bara eldgamall framsóknarsauður og er vist voða vinstrisinnaður í augum samfylkingamanna og annarra krataeðlisfáraðlinga. Það held ég nú.

Slasaðist er hann lék við hundinn sinn

Bíðum óþolinmóð eftir að garparnir berjist eins og heljarmennum sæmir og falli báðir

Nú eru skrifuð bréfin og menn bornir brigslyrðum meðan aðalleikendurnir berast í átt að banaspjótum. Allt mun koma fyrir ekki, örlögin hafa nú þegar tekið ákvörðun, og öldungarnir munu falla, hvor fyrir öðrum. Umfram allt hvílir sú skylda á hinum bardagafúsu körlum, að þeir berjist eins og heljarmennum sæmir og falla báðir. Þá væri það eins og þegar skipstjórinn fleygði kokknum út af sjoppunni hér um árið, en kokkurinn var fullur við það tækifæri og var með múður og pex og neitaði að mæta til skips. Það sakar ekki að geta þess, við þetta einstæða tækifæri, að geta þess að kokkurinn var ölvaður af kogaraspritti, sem var heldur í ætt við bönvað handsprittið sem nú til dags er ausið á bæði borð í hreinlætisskyni.

En andskoti væri nú gaman ef Ríkisútvarpið sæi sér fært að sýna beint í sjónvarpi þegar griðungarnir Kári og Þórólfur renna saman. Og að þeir skuli bera þessi nöfn okkar ástsælustu fornkappa úr Íslendingasögunum, þeirra Kára Sölmundarsonar, Þórólfs Skallagrímssonar og Þórólfs Bægifótar, er svo upplífgandi að oss svellur móður af tilhlökkun að sjá þá brytja hvurn annan niður eins og spægipylsur. Og þegar þeir eru fallnir, þá munum vér hugsa í þökk og lofa Drotinn fyrir að þeir urðu þó ekki kóvíð nítjánda að bráð, nema ef til vill í óbeinum skilningi. En auðvitað tökum vér ekkert mark á óbeinu kjaftæði.

Þegar Kári og Þórólfur veða horfnir til ása og fallinna garpa fornaldar í Valhöllu og Víðir úr leik fyrir kóvíðnum nítjánda, verður grey kerlíngin hún Alma, sem heitir í þokkabót Múúller, ein eftir. En úti bíða úrtöluseggir, hagvaxtarþrælar og atvinnulífs, eftir að hafa höndur í hári Ölmu og setja hana úr leik. Þá frú Múúller verður líka úr leik þá verður leiðin fyrst greið fyrir frelsið, en því mun náttúrlega kóvíðurinn nítjándi fagna mest af öllum og hafa á leifturhraða endaskipti á íslensku þjóðinni og skilja hana eftir eins og bólusóttin gjörði, sællar minninga á átjándu öld.  

Kári sendir Þórólfi opið bréf

Eru Akureyringar virkilega farnir að veiða sér fálka í jólamatinn?

Svo Akureyringarnir eru þá aftur farnir að leggjast á fálkastofninn. Það er sérkennilegur matarsmekkur. Vitað er að rjúpan er uppáhaldsmálsverður fálkans og til er það mannfólk á Íslandi sem leggur sér rjúpukjöt til munns. Getur verið, miðað við þá rjúpnaþurrð á fjöllum, sem sagt er að sé algerð, ekki síst á Norðurlandi, að örvæntingarfullur Akureyringur hafi gripið til þess óyndisúrræðis að jaga sér fálka til að hafa í jólamatinn á aðfangadagskvöld? Í ljósi þess að fálkinn lifir á rjúpum þá hefir Akureyringnum ef til vill flogið í hug að gott rjúpnabragð sé af fálkakjöti. Ugglaust er það skýringin.

Hinum grunnhyggna veiðimanni í höfuðstað Norðurlands hefir líklega þókt liggja best við að flæma fálkana að andapollinum og taka þá þar af lífi. Nú veit aunginn hvað maðurinn hefir veitt mikið af fálkum með þessari aðferð, en varlega áætlað eru þeir varla færri en fimmtán til tuttugu, þannig að þetta verða stór kjötjól hjá fjölskyldu hans. Það er ætíð gleðilegt þegar menn deyja ekki ráðalausir og ná að sækja það er þá vanhagar um.

En vestur á fjörðu átu þeir einusinni hrafnakjöt á jólunum, því fannfergi var með þeim hætti að ófært var í kaupstað til að ná sér í aðföng. Á Þolláksmessu rofaði svo til í veðri, að bændur gátu litið kringum sig eftir bráð til hátíðanna. Þeir drógu því fram byssur sínar, riffla og tvíhleypur og einn kom með framhlaðning, sem afi hans hafði átt á öndverðri nítjándu öld. En því miður voru aungvir fuglar nær aðrir en hrafnarnir og þá skutu bændurnir, reyttu og steiktu ofni á aðfangadag. Öllum í sveitinni bar saman um að þetta hefði verið sú alversta jólasteik sem þeir mundu til. Og þó að ketið af hröfnunum hafi verið bragðvont, seigt undir tönn og ógeðslegt, þá hafi sósan af illfyglunum verið enn verri. Allir fengu niðurgang af hrafnakrásunum og það var barist um kamarsetuna á bæjunum það aðfangadagskvöld. Á jóladag var svo soðinn saltaður steinbítur og saltkeila og drukkið með því forláta landabrugg; og enn fékk fólkið í magann, svæsnar innantökur með hörðum verkjum og óstöðvandi skitu. Þegar aftur hlánaði og fært varð til byggða voru allir í sveitinni orðnir heilsulausir. Næsta haust kom í ljós á manntalsþingi, að hreppsbúum hafði fækkað um helming; helmingurinn hokraði á einhverjum af bæjunum, en hinn helmingurinn var kominn út í garð. 

Annar dauður fálki fannst á Akureyri

Gríðarlegt afrek unnið - og vex nú frami unglingstelpunnar sem aldregi fyrr

Þá hefir Áslaugu Örnu tekist að vinna það afrek að fá samþykkt lög á verkfall; hún gjörflengdi soleiðis verkfallspaurana eins og ókyttadrengi að þeir munu fá íllt í afturendann ef þeim verður það á að hugsa um verkfall aftur. En það er ekki á hvurjum degi unglingstelpu auðnast að ná þetta langt í tiltektum. Hinsvegar erum vér ekki jafnviss um, hvort tilgreint afrek teljist gott og til fyrirmyndar eða til endema. Það er sagt að dómsmálaráðherra hafi klappað Stjörnusýslumanninum í horninu á kollinn eins og undirgefnum flækingshundi þegar hún kom aftur í ráðuneytið eftir að hafa fengið uppáskrift ríkisstjórnarinnar fyrir afreki sínu.

Svo er annað í sambandi við landhelgisþyrlurnar og það hin einfalda staðreynd, að ef þyrlufólkið er í verkfalli eru hverfandi líkur á að Áslaug Arna geti það til að skutla sér bæjarleið ef henni býður svo við að horfa. Af þessari augljósu ástæðu eru lög telpunnar á verkfallið meir en skiljanleg. Já. Enda brosir hún gleiðilega í dag og hugsar sér gott til glóðarinnar.

Já, kæru vinir, frami Áslaugar Örnu vex hratt þessa dagana og aðeins tímaspursmál hvunær hún ryður þeim arma skálki, Bjarnaben, til hliðar og tekur hæsta sess Flokksins undir sinn eigin gerðarlega rass. Og soleiðis frama fylgir meiri humar og meira hvítvín ásamt gríðarlegum grillveislum á kvöldin. Og fyrst grillveislu á kvöldin eru til tals, þá er vert að minnast þess þegar meginpáfagaukur nýfrjálshyggjunnar hér á landi fór offari við kvöldgrillið og át ofan í sig þau kynstur af humri, hundaskönkum og rauðu og hvítu að hann gerði í buxurnar á staðnum og allt fór í handaskolum. Það endaði með því að garmarnir voru skornir og klipptir utan af nýfrjálshyggjuskarfinum og óhreinindin sprautuð af honum með garðslöngunni. Nú pestin af endeminu var slík meðan verið var að verka það með slöngunni og sköfu, að fólk í næstu húsum vaknaði upp til að gubba. Svo vöfðu viðstaddir í grillveislunni nýfrjálshyggjustrípalinginn reyfum og lögðu hann við hliðina á heimilishundinum, sem fitjaði upp á trýnið og hafði sig á brott.

Lög sett á verkfall flugvirkja