Henni eru allar bjargir bannaðar; hún mun fá að velta eins og kvartél

Það er þriflegur andskoti hjá henni Þórhildi Sunnu að hafa reytt lögregluhersveit landsins soleiðis til reiði að nú er allra verða von. Varla vill þessi kérla fá útsendar frá Hálfdáni Varðstjóra, ríxlögreglustjóra og Áslaugu Örnu í heimsókn til sín. Eða er það nokkuð? Ekki viljum vér horfa upp á fílelfda lögreglufanta vaða inn til Þórhildar Sunnu og velta henni út eins og kvartéli og mismuna henni inn í brynvagn lögreglunnar og hafa hana með sér á brott? En þetta mun ugglaust verða hlutskipti hennar von bráðar.

Hálfdán Varðstjóri hugsar sér gott til glóðarinnar að fá Þórhildi Sunnu inn til sín og hefir haft á orði að hann hlakki til að ,,dusta úr henni rykið", eins og hann orðar það. Það er annars af Hálfdáni að segja, að hann hefir komið sér upp miklu safni af merkjum, sem hann skreytir sig með innan klæða; á þjóhnöppum sínum hefir hann gjarnan haglega gjörðar myndir á stærð við frímerki, er önnur af Trump en önnur af Mússólína. Þetta mynda- og merkjastand yljar Varðstjóranum um hjartarætur, hefir leysandi áhrif og auðveldar honum að kasta af sér vatni, en á köflum plagar blöðruhálspróblem Hálfdán Varðstjóra.

En þetta með Þórhildi Sunnu er alveg hræðilegt og vandséð hvurnig hún ætlar að kjafta sig út ér klípunni sem hún hefir komið sér í. Lögregluprjónar eru óðir, farnir að bíta í skjaldarrendur og æða fram og aftur eins uxar sem búnir eru að missa glóruna, því þá þyrstir svo mjök að hjóla í pírataþingkvendið. Og talsmátinn á þeim, Drottinn minn dýri, ,,hatursorðræða" er heldur en ekki mjúkt og meinlaust orð yfir þau firn. Og þó svo Þórhildur Sunna vildi gjöra félaga sína í Píratinu að varnarliði sínu mundi það varnarlið falla við fyrsta blástur. Henni eru allar bjargir bannaðar og brátt verður henni velt eins og kvatéli inn í fangaklefann þar sem Hálfdán Varðstjóri ræður ríkjum. 

Vill að ummæli Þórhildar fari fyrir siðanefnd

Vinsæl löggæslufrauka sem nýtur lýðhylli lendir milli tannanna á grimmu þingkvendi

Óttaleg leiðindatrunta getur hún Þórhildur Sunna verið að láta sig hafa að agnúast út í vinsælan lögregluprjón, kvenkyns, og jafnvel bregða hinni vel látnu lögreglukonu um orðræðu, rasisma, fasisma og ofbeldishyggju. Að vísu er vinsæla löggæslufraukan vel merkt, að hætti skrautgjarnra sundurgerðarpersóna, en er það ekki bara allt í lagi? Ekki að mati Þórhildar Sunnu, sem er mikið í orðræðunni og hugsar í samtali og verkferlum. Hvað hún vill svo gera við vinsælu lögreglukonuna er oss með öllu hulið.

Hálfdán Varðstjóri er ákaflega upp með sér að hafa hina dáðu Anítu lögregluprjón í varðsveit sinni og gefur henni besta vitnisburð. Eitt sinn fór hún að stilla til friðar á einkaheimili, en þar lenti hún í hasar við brjálaða kérlíngargálu, sem búin var að dauðrota eiginmann sinn, þá að var komið. Hin tryllta kona hugðist fara eins að við Anítu og karlinn sinn, en Aníta varð fyrri til, sleit borðfót úr timbri undan stofuborðinu og laumaði honum ákveðið í höfuð kérlíngar, sem valt útaf og bærði ekki á sér. Úti í lögreglubifreiðinni sat Hálfdán Varðstjóri undir stýri og dreypti á volgu rommi sem hann geymdi inná sér og hlustaði á graðhestahljómlist í útvarpinu. Það lyftist því heldur á honum brúnin, þegar útdyr hússins, sem lögreglan hafði verið kvödd að, opnuðust og Aníta, sem nýtur lýðhylli, kom út og dró ljótu, rotuðu kérlínguna á eftir sér á hárinu. Þetta vóru nú tiltektir sem Hálfdán Varðstjóri kunni að meta og verðskulduðu, samkvæmt hans áliti, þykkan aukabónus í launaumslagið.

Frú Ingveldur gefur vinsælu Anítunni líka góð meðmæli, ekki síst eftir að Aníta skilaði Kolbeini, eiginmanni hennar, illa til reika heim á þriðjudagsmorgni, en þá hafði Kolbein, ódámurinn sá arni, verið gersamlega horfinn síðan á sunnudagskveld. Það er einkum vakti gleði frú Ingveldar yfir skilvísi Anítunnar var sú staðreynd að þessi fræga og vinsæla lögreglukvinna teymdi Kolbein Kolbeinsson í bandi á eftir sér eins og hund. Þegar Kolbeinn sá eiginkonu sína mikilleita í dyrunum þá ýlfraði hann. Svo kom upp úr kafinu, að Anítan hafði fundið Kolbein í alræmdu hjallgreni í svo vafasömum félagsskap, að maður sem bæði er skrifstofustjóri og framsóknarmaður, gæti beðið alvarlegan hnekki af, ef fréttist út á meðal múgsins, að hann hefði fundis lítt klæddur, og í dónalegum athöfnum, í þeim óhrjálega stað.   

„Táknmynd lögreglunnar sem refsandi afls“

Merarhjartað í buxunum

Sem kunnugt er þá mun betra að verða frægur af endemum í stað þess að vera bara ekkert frægur. Þetta á ekki hvað síst við stjórnmálamenn. Ein lítilsigldur og litlaus poletikus, sem verður til dæmis frægur, gott ef ekki heimsfrægur, af því að missa hjartað ofan í buxur sínar út af solitlum jarðskjálfta, fyllist ólýsanlegri hamingju, og það þrátt fyrir að merarhjartað ólmist í buxunum eins og villuminkur í poka.  

Hins vegar er það svo, að þegar forsætisráðherra þjóðar opinberar heybrókargéð sitt og fullkomið hugleysi fyrir framan heiminn, eins og íslenski forsætisráðherrann gjörði í beinni útsendingu þegar jarðskjálftinn á Reykjanesskaganum reið yfir, þá er eitthvað mikið að. Forsætisráðherra sem þolir ekki goluþyt eins og jarðskjálfta er auðvitað aunginn forsæðisráðherra heldur varasamt og hjartveikt bleyðimenni og við það gétur aungin þjóð búið, að minnsta kosti ekki við reis.

Því verður, að taka forsætisráðherrann koma henni í hvíldarinnlögn í Austurríki eða Sviss, þeir eru að sögn góðir í að meðhöndla áfallaröskunargémlínga, og sjá til þess að hún dvelji þar, lengi. Í kjölfarið verði herra Stenngrimi Johoð, einum eiganda forsætisráðherra, falið að taka að sér embætti forsætisráðherra, sem mundi þá bætast ofan á starf herra S. Johoð sem forseta Alþingis. Ástandið er grafalvarlegt, samtal hefir farið fram, línulegur veldisvöxtur hefir orðið í hugrekkisfasa sitjandi forsætisráðherra, sem kallar á nýja verkaferla og lausnir, sem leiða til þess heildstæðrar áskorunnar í þá veru að hinn veimiltítulegi forsætisráðherra verði umsvifalaust tekinn úr umferð. Semsagt, þúst, hún var ekki sona hrædd þegar hún var að bretta sig á gelgjulegan hraksmánarmáta framan í Stoltenberg NATÓ-framkvæmdastjóra, þá var nú regluverkið skýrt. So er hún so klár og dugleg, þúst ... 

Viðbrögð Katrínar vekja heimsathygli

Fætur Andrésar sýslumanns Kolbeinssonar forðuðu ekki fjöri hans

Það er allt annað en gaman að fá veltandi stórgrýti úr fjallhlíð yfir sig. Þannig háttaði til hjá onum Andrési eitnum Kolbeinssyni, föðurbróður Kolbeins skrifstofustjóra og framsóknarmanns, þegar hann var sýslumaður í Suðurhúnavatnssýslu að hann bjó að sýslumannssetrinu að Aðal-Stórmúla, sem eins og kunnugt er stendur undir allháu fjalli og hlíðin snarbrött fyrir ofan.

Þegar Andrés hafði hafði gegnt embætti í fjegur ár kom bjarg á stærð við góðan nýmóðins jeppa ofan úr hlíðinni og inn í sýslumannshúsið. Má segja að aungin heil spýta hafi fyrirfundist í húsinu eftir þetta dapurlega tilvik, allt var brotið í mél. En þó ásigkomulag sýslumannssetursins hafi verið bágborið eftir innreið bjargsins þá vóru heimilismenn Aðal-Stórmúla enn ver útleiknir, því þeir lágu allir dauðir eftir. Sýslumaðurinn Andrés Kolbeinsson fannst loks undir bjarginu miðju, sprunginn og í kássu eins og maðkafluga sem stigið hefir verið á með hörðum skósóla; sýslumannsfrúin hafði knúsast millum bjargs og veggjar og þurfti ekki að binda um skeinu þar. Annað fólk á setrinu og hundur sýslumanns voru öll illa útleikin og mátti vart greina hvur væri hvur í þeirri endemisstöppu.

Hitt vitnaðist ekki fyrr en laungu síðar, að steinvalan atarna, sem mölvaði niður heilt sýslumannssetur og drap allt heimilisfólkið, hafði farið af stað af mannavöldum. Þeir höfðu verið sex saman, staðráðnir í að ráða sýslumann af dögum, sem vissu af stökum kletti upp við klettabeltið ofan við bæinn. Þeir höfðu með sér góð og öflug verkfæri, sem þeir notuðu til að spenna bjargið laust þannig að það hljóp niður hlíðina og olli fyrrnefndum usla á bænum. Þessir þokkapiltar, sem vildu sýslumann feigan, sóru saman við nafn Andskotans í Helvíti, að glopra aldrei neinu því útúr sér sem vekti grunsemdir, en hinn síðast þeirra sem félli frá mundi á deyjanda degi upplýsa nærstadda hvað gerðist í raun og veru. Gekk þetta eftir, áratugum síðar, og var þetta óhugnalega verk þar með endanlega úr sögunni.   

Áttu fótum sínum fjör að launa niður Keili

Og blár logi og eldglæringar stóðu aftur úr púströrinu á honum

Drengstaulinn er blauður eins og þúfutittlingur og soleiðis hugleysingja viljum við hafa á þingi. Þegar byrjaði að skjálfa undir honum tók apparatið til fótanna og við sem horfðum á atvikið í sjónvarpinu sáum að það stóð blár logi og eldglæringar aftur úr púströrinu á pilti. Og hann þaut beint undir pilsin á Thorgerði Kattharínu og grét sig rænulausan á ósköp örfáum mínútum. 

Trúlega er þetta æsilegasta og fjörugasta augnablikið í sögu Alþingis og eru þá meðtalin vopnaviðskipti manna á Alþingi hinu forna að Þingvöllum. So dragnaðist Pírataponnsinn að stundu liðinni aftur í ræðustól, lafmóður, náhvítur og ránhvolfandi augnaglyrnunum, og búinn að missa þráðinn í ræðuleysunni sem hann hafði verið að þumba út úr sér, meir af vilja en mætti.

En fyrir aftan Helga huglausa trónaði sjálfur Stenngrimur Johoð, sem haggaðist ekki við hinn ægilega jarðskjálfta, enda er hann sálarlaus, hugsjónalaus og siðlaus. Já, það er mikið lán fyrir einn einn kraftaverkamann úr Þistilfirði að vera frjáls undan fyrrtöldum þremur byrðum, sem eru að hafa sál, hugsjón og sið. Margur hefir kiknað undir þeim krossum. En Stenngrimur Johoð stóð keikur og upplýsti, að orðið hefði jarðskjálfti upp á 5 til 6. Því miður sáum vér er heima sitjum fyrir framan sjónvarpið ekki ofsahræðsluröskun frú S.Á. Andersen, en hún sat á alþingiskloséttinu við einhverja þokkaiðju. Samkvæmt heimildum, sem eru traustar, þá hratt frú S.Á. Andersen náðhúshurðinni upp í skelfingarofboði og kastaðist í sömu andrá fram á gólf með allt niðrum sig. Nú er hún á leiðinni í hvíldarinnlögn á einkareknu heimili á ríkissjóðskostnað. 

Hljóp úr pontu þegar skjálftinn reið yfir

Heimsfrægur klausturmunkur messaði yfir þingheimi og skreið síðan á brott

Það var þá naumast predikunin sem klausturmunkurinn, bróðir Bergþór, drafaði yfir saklausan þingheim í dag; við hefðum nú haldið, að þessum veslings krossbera væri nær að geyma sér allan þvætting inni í þingsal Alþingis, en hafa hann heldur yfir við tíðasöng á Klaustrinu. Og hvurnig bar svo ,,bróðir Beggó" sig að þegar hann yfirgaf ræðupúlt Alþings? Það var víst sérdeilis sjón að sjá, því blessaður drengurinn gekk ekki til sætis síns eins og aðrir menn, hann skreið. Stuttu síðar skreið hann sem ein heilsulaus hundtík inn á alþingisklósett og hefir vart sést eftir það.

Ekki var ,,bróðir Beggó" mikið að velta fyrir sér borgaralegum réttindum, mannréttindum og mannasiðum þegar hann, ásamt félögum sínum í klausturlifnaði og messuvíni, voru að baktala vinnufélaga sína á Alþingi með fáheyrðum munnsöfnuði og fábjánahætti. Að réttu lagi hefðu mannréttindi á Íslandi átt að vera með þeim hætti, þegar Bára tók upp messulæti Beggó og félaga í Klaustrinu, að þeim hefði tafarlaust verið vísað af þingi og gert að greiða, hvurjum um sig, sem svarar einu þingmannskaupi með öllum sporslum og fíniríi í ríkissjóð fyrir kjaftháttinn, klámið og sóðaskapinn.

Í þessum orðum töluðum skreið Beggó klausturmunkur út af salerninu með salernisrúllu dinglandi eins og hala á eftir sér. Svona til fara ætlar kauði að krjúpa með bræðrum sínum og þessari einu systur frammi fyrir guðum Miðjunga, þeim Mammóni, Bacchusi og frjósemisguðinu Frey, í leiftrandi tilbeiðslu og meira messuvíni. Já, þeir eru svo margir lokkarnir sem skrokkarnir, og gamla Framsóknarmaddaman gengin til náða.  

Segir ríkisstjórnina skýla sér bak við þríeykið

Hann er af Kolbeinsættinni og náfrændi Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra

Ánægjulegt er til þess að vita, að Stjáni Samherji Júl skuli af sínu alkunna frjálslyndi hafa ráðið náfrænda Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, Kolbein Árnason til skrifstofustjórastarfs í ráðuneyti atvinnumála. Telpurnar tvær, sem Stjáni réði líka, ná alveg máli í jobbin og öll gátu þau skilað fullgildum flokksskírteinum inn til Stjána áður en ráðning fór fram.

Þó verður að segjast alveg eins og er, að ekki kæmi á óvart þókt upp kæmu meinbugir í sambandi við flokksskírteini Kolbeins frænda Kolbeins Kolbeinssonar; það hefir nefnilega alltaf verið svínsk framsóknarmaddömunáttúra í því fólki. Og náttúra gömlu Framsóknarmaddömunnar er nú sona og sona, eins og alþjóð veit. Vel má vera að frændinn, þ.e. Kolbeinn Árnason, blóti Maddömuna á laun, sé það sem kallað er flugumaður, en hann er með púngapróf í lögfræði, sem gerir þó ekki annað en að gjöra manninn ennþá tortryggilegri.

Á meðan þessu fer fram situr höfuð Kolbeinsættarinnar á dvalarheimili aldurhniginna borgara og hann ræður þar öllu og stjórnar með fáheyrðum ofstopa, ofstæki og hreini grimmd. Stafsfólk dvalarheimilisins er skelfingu lostið og margir hafa hætt og farið þess í stað að ganga til géðlækna og sálfræðinga, jafnvel presta og þerapista. Karlinn er framúrskarandi illskeyttur og hefir komið sér upp vopnabúri í herbergi sínu. Í því safni eru skotvopn af ýmsu tagi, allt upp í hálfsjálfvirka hríðskotabyssu, sem gamli maðurinn tekur í hönd sér þegar hann vill leggja áherslu á kröfur sínar; og handsprengjur á hann líka og eldvörpu, sem hann dúndraði af inn í eldhús dvalarheimilisins með þeim afleiðingum að yfirmatráðurinn, sem kallaður var ,,matreðurinn" og vikastúlkan brunnu upp til agna. Allir á elliheimilinu, íbúar jafnt sem starfsfólk, steinhéldu kjafti við yfirheyrslurnar út af þessu óhappi, af því þau voru örvingluð af hræðslu við gamla Kolbein, sem hafði þegar hér var komið sögu marghótað að drepa þau ef þau kjöftuðu frá. 

Ása, Áslaug og Kolbeinn nýir skrifstofustjórar

Hvor þeirra slóst við stórglæpamennina að norðan ríxlögreglustjóri eða Hálfdán?

Samkvæmt þessari frétt er ekki annað að sjá en að ríxlögreglustjóri sé dugleg við að slást við brjálaða stórglæpamenn, hlaupa undir þá og snúa þá niður. Það veitir þjóðinni auðvitað mikla öryggiskennd að eiga sér svo röskvan ríxlögreglustjóra og fyrir bragðið sefur þjóðin vært og stillt á nóttinni. 

Sagt er að stórglæpamennirnir, sem ríxlögreglustjóri átti í höggi við, séu svo miklir stórglæpamenn, enda að norðan, að þeir hafi reynt sem þeir gátu að fljúga á ríxlögreglustjóra, sem á einu augabragði snöri þá niður sem fyrr segir. Áður höfðu stórglæpamennirnir verið í varðhaldi á Akureyri terrorísérað lögregluprjónana þar með svo góðum árangri að fimm liggja þeir á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri og þrír eru hafðir suðrá Kleppi í géðrofi. Af þessum lýsingum má sjá að fyrrnefndir stórglæpamenn eru aungin lömb við að leika.

Nú, svo fór ríxlöglegustjóri sjálf norður til að berjast við fantana og hafði með í för sinn bestmann, Hálfdán Varðstjóra, en það kom til af því hve verkefnið var stórt og áhættusamt. Þegar norður var komið slóst Hálfdán við stórglæpamennina og tókst um síðir og með miklu harðfylgi að koma djöflunum í járn. Að svo búnu dró hann óbótamennina úr húsi og velti þeim inn í lögreglubifreiðina, en ríxlögreglustjóri vappaði á eftir, rjóð og undirleit, og dálítið í fasi eins og fraukunni af Seltjarnarnesi er lýst í Ofvitanum.   

Sviptu ungan mann frelsi

Hverjir eru ÞG verktakar í raun og veru?

Skammstöfunin ,,ÞG" merkir í þessu tilfelli Þorgerður Katrín, þannig að verktakafyrirtækið ljúfa heitir fullu nafni Þorgerðar Katrínar verktakar. Það er guðsþakkarvert að Alþingi hafi leitað í sinn hóp eftir verktaka í stað þess að fá einhvern þöngulhaus og klambrara til verksins. Þorgerður Katrín, sem gegnir líka nafninu Thorgerður Katrín, eða Thorgerður Kattharín, er bánghög kona og sýnast margir hamrar á lofti þá hún neglir.

Auðvitað gerum vér öll ráð fyrir að Þorn Gé ráði eitthvað af auðnuleysingjunum sem dingla innanhúss í Alþingishúsinu til að skafa og naglhreinsa mótatimbur og sendast fyrir verktakann eftir kaffi, brennivíni og cígarettum. Þá ætti að vera hægt að brúka veslingana til að handlanga og aðstoða við uppsteypu. Það var víst gjörð könnun á verkfærni alþingismanna og kom í ljós að færni þeirra var langt undir meðallagi og verksvit enn minna. Það lofar skohhh ekki góðu. Ha?

Í umræddri könnun komu líka mjök sorglegar staðreyndir upp á yfirborðið: Píratar eru með öllu ónothæfir hvárt heldur er við skeinisblaðanotkun, greindarprófun eða naglhreinsun og betra væri að, eins og stendur í skýrslunni, að reka niður fúinn girðingarstaur á vinnusvæði Alþingis en láta sér detta í hug að reyna að nota Miðflokkinn þar sem hann er óhæfur til allra verka annarra en að sitja að bænasöng og messuvínsdrykkju að Klaustrinu. Þó væru til staðar eintök meðal þingmanna hefðu gott af að vinna af sér spikið við heilnæm útistörf hjá verktakafyrirtæki ÞG.

ÞG verktakar byggja nýtt hús við Alþingi

Athyglisverðar sagnir af kóngahóri

Ekki get ég að því gert að hafa lúmskt gaman af sona kóngahóri eins og hjá gamla kónginum í Belgíu. Sögu hefi ég heyrt af einum vorum dásamlegasta konungi Danmerkur og Íslands, sem sannverðugir menn uppástanda að hafi andast á hóruhúsi í Þjóðverjalandi. Karlinn átta að hafa verið að dunda sig við að drýgja hór með voðalegri vændisdrós, en fengið ógurlegt reiðarslag meðan á athöfnin stóð, og dáið. Það er sagt að lögregluþjónarnir þýsku, margeiðsvarnir um þagmælsku, hafi verið hlægjandi allan tíman sem þeir bjuggu um kóng í mellubælinu og báru hann út.

Annar kóngur, af ætt norrænna manna, kom stöku sinnum, hér fyrr á árum, með kvennafans með sér til Íslands og óð sá söfnuður beit austur á Hérað, þar sem skvett var úr klaufunum allt hvað af tók. Þegar sögurnar bárust þarna austan af Héraði fékk fólk þá mynd af kóngi þessum að hann væri óseðjandi griðungur og með gufustróka fram úr nösunum af einskærum losta. En nú er þessi ágæti kóngur útkulnaður; hann er að vísu ekki látinn en útkulnaður samt og ekkert víagra er svo sterkt að það megni að hefja hið útkulnaða stolt kóngs, sem var honum til frægðarauka á árum áður, til nýs lífs.

Þá er ógetið kóngs eins, sem í aprílmánuði í rigningartíð fannst dáin úti á víðavangi með buxur sínar á hælunum. Þessi uppákoma þókti skammarleg fyrir konungsfjölskylduna því staðreyndin með staðsetningu buxnanna á kóngi gaf til kynna að hann hefði verið að aðhafast eitthvað frámunalega háðuglegt þá kallið kom. Áratugum síðar gaf sig fram ótúttleg kventuska með tvær ljótar vörtur á nefinu og gjörði kröfur, því gamli kóngurinn sem fannst dauður á víðavangi með allt niðrum sig hefði verið faðir sinn og hún hefði komið undir á víðavangi rétt áður en kóngurinn fauk af hjörunum. Þessi uppákoma var jafnvel enn hryllilegri fyrir konungsfjölskylduna en þegar gamli kóngurinn dó. Ekki bætti úr skák að að þessi nýtilkomna, óásjálega kvinna, gerði kröfu til sjálfrar krúnunnar, því nú væri svo komið að hún væri elst barna gamla kóngsins og réttkjörin til að sitja í konungssessi með kórónu á höfði. Það er víst ekki vert að rekja þessa sorgarsögu lengra, en það eimir enn af henni í konungssölum Evrópu. 

Belgíukonungur hitti hálfsystur í fyrsta sinn