Krafa er gerð um að hið klámfengna orð ,,píka" verði aflagt að íslensku máli

Mikið djöfull er nú andstyggilegt af þessum pornómarkþjálfurum hvað þeir staglast mikið á klúryrðinu ,,píka"; það vellur ekki ein setning út úr þessum klámhundum án þess að þar komi ekki ,,píka" með eins og skrattinn úr sauðarleggnum. ,,Píka" þetta, ,,píka" hitt, og þannig upp aftur og aftur. Sumt fólk er meira að segja svo klámfengið í orðbragði, að það ætti eiginlega hvergi heima annarsstaðar en sérhönnuðum vitlausraspítala fyrir klámóða einstaklinga. Þetta er náttúrlega ofboðslegt, það sjá það allir siðaðir menn.

Nú verður það gert hér að tillögu, að klámkjaftar landsins og afreksfólk í pornófræðum hætti alveg að brúka hið ljóta orð ,,píka", að minnsta kosti í fjölmiðlum og á samfélagslegum síðum, en noti þess í stað hið þjóðlega og hlutlausa orð ,,láfa" ef þeir þurfa að klæmast opinberlega. Þá mætti með sanni segja, að klámeggið, sem verið er að auglýsa, væri mikill ávinningur fyrir ,,láfueigendur." 

Í gærkveldi hélt frú Ingveldur merkan fyrirlestur hjá Fjelagi Sjálfstæðisflokkskvenna í Hafnarfirði. Að vonum var fullt út úr dyrum, og máttu margar kerlur frá að hverfa. Er samdóma álit sjónarvotta, að vel á annað þúsund konur hafi náð að troða sér í salinn, en þröngt mega sáttir sitja. Í erindi sínu fjallaði frú Ingveldur nokkuð um hið hvimleiða ,,píkukjaftæði", sem hún flokkar hiklaust undir sóðamunnsöfnuð og brot á lögum um blygðunarsemi og þessháttar. Og í lok fyrirlestrarins brýndi hún ákaflega fyrir konum og eggjaði þær lögeggjan, að fleygja ,,helvískri píkunni undir stól fyrir full og allt" eins og hún orðaði það, en hefja þess í stað ,,blessaða láfuna með kostum sínum og göllum til vegs og virðingar." Var orðum frú Ingveldar fagnað svo ákaflega, að aungvu er til að jafna en fagnaðarlátum er verða þegar úrslitamark er skorað á ögurstund í úrslitaleik heimsmeistarakeppi í knattspyrnu.  

Mikill ávinningur fyrir „píkueigendur“

Þegar Fjallaborufjelagið gekk á Esju ásamt blaðaljósmyndurum

Þegar frú Ingveldur og Máría Borgargagn stofnuðu á sínum tíma Fjallaborufjelagið var eftir því tekið af háum sem lágum. Í þann tíð þókti ekki viðeigandi að kvenfólk gæfi sig að fjallgöngum og öræfabrasi; slíkt uppátæki vakti upp óþægilegar hugsanir, jafnvel klám. Fyrsta ferð Fjallaborufjelagsins var á Esju. Þær vóru einar tólf þá í félaginu, sem kjöguðu upp Esjuhlíðar, hálfberrassaðar en í vaðstígvelum, með nokkra hressa blaðaljósmyndara á hælunum. 

Þegar þær svo stóðu á Esjutindum hám og horfðu í átt til borgarinnar, fór einn ljósmyndarinn, siðlaus maður og ófyrirleitinn, ofan í tösku sína og dorgaði upp úr henni óupptekinn séníversbrúsa og bauð viðstöddum að skála með sér. Þá kom upp úr dúrnum, að fjarri fór því, að þessi séníversbrúsi væri eina áfengið í ferðinni; hinir ljósmyndararnir vóru líka byrgir vel, sem og frú Ingveldur, sem hafði tíu lítra kút meðferðis, fullan með volka að styrkleika sjötíu og fimm prósent, sem sé gaddavír, svo áfengan að hænur urðu draugfullar af því einu að glápa á þetta skuggalega áfengisílát.

Og af því veður var gott, sólskin og hiti, varð þarna fyrirtaks gleðskapur á fjöllum. Ljósmyndararnir gerðust fljótt nokkuð ölvaðir og kom þá undir eins í ljós að séníverinn hljóp beina leið í þær stöðvar heilans, sem hafa með æxlunarfæri og æxlunarfýsn að gera. Fyrst laumaðist Borgargagnið með ein myndasmiðinn bak við stein og heyrðust bráðlega þaðan stunur og urr og líka hljóð nauðalíkt því er hvolpur myndast við að gelta: ,,Bovv-off-váff! Annar ljósmyndari fór að gera sér dátt við frú Ingveldi, en þegar til kom, var sá kavalér orðinn fullur og búinn að missa getuna til að gagnast hraustum kvenmanni. Þann þrjót barði frú Ingveldur við sama stein og Borgarganið og hennar friðill voru bak við. Fékk blaðaljósmyndarinn svo slæmt höfuðhögg, að hann missti heil þrjú ár úr minni sínu og hefir aldrei endurheimt þau síðan; það voru síðust þrjú árin í þriðja tug ævi hans. Um niðurförina af Esju er afar fátt vitað, en ýmsir lentu sem maður segir í hafvillum uppi í hlíðum og á bergstöllum, en aðrir rönkuðu við sér úti á Kjalarnesi eða hinum megin við Esjuna. Allt var þetta mikil sorgarsaga, sem ekki verður sögð hér að sinni. 

Gengur vel þrátt fyrir blauta fætur og blöðrur

Sei sei nei, hún vildi heldur ekkert með kratakrung hafa á skrípablaðinu

Það var ekki við öðru að búast af Katrínu Jakobsdóttur; hún vildi ekki fremur en Bjarniben sjá Þorvald Gylfason sem ritstjóra hagfræðiblaðs Norðurlandanna. Sei-sei nei. Þessi afstaða sýnir, svo ekki verður um villst, að henni þykir Krataeðlis-Gylfason helst til lítilfjörlegur til starfans og óhæfur. Sem ekki er að undra. Þau Katrín og Bjarniben geta kyssts upp á títuprjón upp á það.

Mér skilst að krataeðlissjúklingarnir séu búnir að grénja í allan dag líka vegna óhæfis Þorvaldar til að stýra samnorrænu skrípablaði. Þeir orguðu í allan gærdag og síðustu nótt og létu svívirðingum rigna stanslaust yfir Bjarnaben og blessaðan Sjálfstæðisflokkinn og hefur aldrei mælst jafnmikill fúkyrðaflaumur pr. sólarhring síðan mælingar hófust fyrir stinnri einni öld.

Ekki batnaði heldur óöldin í krataeðlisrassgötunum í gærkveldi, þegar Gúndi forseti afhjúpaði Guðna Th. í beinni útsendingu á Stöð 2. (Stassjón tú)og skildi hann eftir fyrir augunum á landslýð sem 1. ósannindamann, 2. ESB-dýrkara, 3. óvin íslensks sjálfstæðis, 4. óvin Íslands. Það er því íllt í efni fyrir aðdáendafélag Guðna Th. og viðbúið að hann endi úti á hlaði á Bessastöðum þegar búið verður að telja atkvæðin í forsetakosningunum. Aumingja kallinn. Og aðdáendafélagið, sem samanstendur af Sjálfstæðisflokksmönnum og krataeðlis-væmnistítum, gnötrar stafna á milli af ólykt og ólund. Það er bara hrein skelfing fyrir veslings krataeðlisþegana og hafa mátt horfa upp á Þorvald Gylfason hverfa ofana í ruslatunnuna í gær og eiga yfir höfði sér að sjá á eftir Guðna Th. fara sömu leið á morgun.  

Gerir ekki athugasemd við störf Bjarna

Upp úr þessu fer Gúndi að sækja á svo um munar

Ja, so Gúndi karlinn vóð á súðum í spjallþætti á Stöð 2. í kvöld. Má skilja af fréttum af þessum atburði, að Gúnda hafi veist undurlétt að hafa bæði Guðna Th. og Heimi Má undir, tukta þá til og skensa með vel völdum orðum. Vér trúum heldur ekki öðru, en upp úr þessu fari Gúndi að sækja svo um munar á Guðna, jafni við hann reikningana og leggi hann að velli eins og tóman taðpoka á kjördag. 

Eina vitið fyrir þessar sérkennilegu forsetakosningar nú, er að láta hina hvítu karlmenn á miðjum aldri, takast á í hryggspennu, boxi og leðjuslag og til vara eigast við með vopnum forfeðra vorra, öxum, sverðum , spjótum og atgeirum. En best væri samt að þeir féllu báðir í kosningunum og Bessastaðir væru loks lausir við forsetapláguna, sem loðað hefir við staðinn í bráðum átta áratugi. Það mundu allir sætta sig við að taðkarlarnir, sem eru í framboði, væru hnýttir saman á bindunum og snarað upp á rá eins og fiskum sem hengdir eru upp í hjöllum til skreiðarverkunar.

Svo skulum vér endilega fara að biðja Guð, kvölds bæði og morgna, að frelsa oss frá forsetarugli, ríkisstjórn, alþingisspjátrungum, Íhaldi, Frömmurum, lukkuriddurum í vinstrimannaleik, Sigmundi Davíð og píratahænsnum og hætta ekki þeirri bænagjörð fyrr en Guð Almáttugur bænheyrir oss og lætur framangreind fyrirbæri, og fleiri til, hverfa á ruslahaug sögunnar, eða bara á einhvern ruslahaug þar sem ekki stafa af þeim teljandi óþrif.  

Sakaði Guðna um ódrengilega kosningabaráttu

Dásamleg jákvæðni. - Upplestur Stenngrims og Bjarnaben. - Dauði hundsins.

Samningafundurinn gekk ósköp vel, ekkert þokaðist í átt til kjarasamnings og allt eins og best verður á kosið, segir formenni kjúrunarfélagsskaparins. Það er ætíð undur ljúft að verða var við sannkallaða jákvæðni fólks, sem stendur í ströngu. Og formenni kjúkrunarfélagsins þar ekki að örvænta, ekkert mun ganga í að gjöra kjarasamning og loks koma Bjarniben og Stenngrimur setja lög á kjaradeilu kjúkrunarkvenna og ákveða sjálfir laun þeirra. 

Því er nefnilega þannig varið, það er nú so skrýtið með það, að því hærra sem efrimillistéttarfémínístar orga og veina um kvennastéttir, því minni athygli fá neyðaróp þeirra og hrossabrestir. Ekki veit ég hvernig á þessu stendur og ætla ekki að leyfa mér að hafa skoðun á því, því óskynsamlegt er að æra óstöðugan. Já. En það verður mikið um dýrðir og rífandi gangur daginn sem Stenngrímur og Bjarniben mæta, ásamt gluggaskrautum sínum, á kontór hjúkrunar í landinu og lesa upp lög sín yfir hausamótunum á kjúkrunarlingunum. Svo munu þeir félagar fá sér í staupinu með formenni kjúkrunar og þar verður glatt á hjalla.

En að öðru: Aunginn veit nú hvað helvítis larfurinn hann Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður er að pukrast í Framsóknarfjóðinu þessi dægrin. Sumir segja hann vara að undirbúa stjórnarslit með gömlu Framsóknarmaddömunni og í framhaldi af því taki Framsóknarflokkurinn Miðflokk klausturdrengjanna eignarnámi. Þá herma fregnir, að komnir séu á heilmiklir dáleikar með Kolbeini og Píratastóðinu og má leiða að því líkum, að sú hjörð verði brátt rekin í heilu lagi inn í Framsóknarfjósið og fái að leika sér þar í flórnum og í haughúsinu. Þá er í bígerð hjá Kolbeini og Maddömunni öldruðu, að setja upp endurhæfingarspítala fyrir krataeðlissjúklingana, en það mun vera mikið þjóðþrifaverk. Það sjá allir, að þarna er Kolbeinn að vinna langþráð góðverk í poletikinni á Íslandi, bæði líknandi og fyrirbyggjandi. Þó setti nokkurn ugg að mönnum í dag, þegar þeir fréttu af því að Kolbeinn hefði skotið hund nágranna síns í morgun þegar umræddur hundur var að skíta í méters fjarlægð frá lóð þeirra Kolbeins og frú Ingveldar.

Flóknar, þungar og erfiðar viðræður

Sálarlíf krataeðlissjúklinanna úr skorðum vegna eins hagfræðingskjána

Ahahaha-hoojjj! Er það að færa sig nær einræði að vilja ekki ráða eina heldur óbeysna krataeðlisskjátu í vinnu sem hún ræður ekki við? Öööhöhö, það eins og að vilja ekki hafa kvígukálf fyrir garðyrkjumann. Mikið óskaplega er búið að vera hlægilegt að fylgjast með rassaköstunum í krataeðlisræflunum síðan þeir komust að því að sonur Gylfa Þorn. væri ónothæfur til að skrifa um hagfræði. Hversvegna ætti almenningur á Norðurlöndum að borga íslensku krata-raskati fyrir að skrifa eitthvert óráðhjal í blað, sem við Norðurlandabúar höfðum ekki hugmynd um að væri til, þar til vöknuðum upp við grénj og gól óstöðugs fólks, sem auðsjáanlega er stórbilað af krataeðli?

Við vissum öll fyrir, að Helga Vala er mikill hugsuður og gáfaðri en orð fá lýst. Í þeim efnum er hún ekki eftirbátur snilldaranda eins og Guðmundar Andra, Össurar Skarphéðinssonar, Jóns Baldvins og Sighvats Björgvinssonar. Og vissulega þarf talsverða útsjónarsemi, tröllslega greind og kyndugt hugarflug til að láta sig hafa að öskra og æpa á torgum eins og vitfirringur vegna þess eins að Þorvaldur Gylfason fékk ekki bitling. Þetta eru sko jafnaðarmenn í lagi!

Og ekki minnkar skemmtunin þegar krataeignirnar gera sig sérlega merkilegar til augnanna og garga upp yfir sig: ,,berufsverbot! berufsverbot!" Það sýnir hvað þær eru menntaðar, menningarlegar og alþjóðlegar, en síðast en ekki síst fyrirmyndarstuðningsmenn vestræns stórauðvalds. Það er aungvu líkara en þetta sé í fyrsta skipti á Íslandi sem einhver er ekki ráðinn í vinnu vegna skoðana sinna. Ég hefi aldrei séð eða heyrt krataeðlissjúklingana rjúka upp til handa og fóta eins og tryllta múlasna þótt alþýðumaður fái ekki vinnu hjá sægreifum eða öðrum slíkum. Og í þokkabót gerir þessi óföngulegi fénaður tilkall til þess að svokallaður ,,vinstrivængur" í íslenskri poletik sé þinglýst einkaeign þeirra.

Segir sjálfstæðismenn færa sig æ meira nær einræði

Bjarniben steinrotar krataeðlissöfnuðinn og afhjúpar loddarann herra Þorn. Gylfason

Með snöfurmannlegu svari sínu hefir Bjarniben gefið krataeðlissjúklingunum svo heiftarlega á kjaftinn, að þeim verður eflaust tregt tungu að hræra, að minnsta kosti næstu daga. Ekki er að efa, að með snjöllu viðbragði við árás krataeðlisins er Bjarniben að taka undir þá staðreynd, að krataeðlissjúklingar séu að lágmarki hálfvitlausir, sona eins og fénaðurinn í kringum Gunnar Smára, sem þykist vera að stofna sosialistaflokk, gott ef ekki Sosialistaflock Ícelands. Um krataeðlissjúklingana í Smafylkingarborunni er ekki um að tala, svo eymdarlegir og gaggalagú sem þeir eru.

Það verður gaman að sjá Guðmund Andra Thorsson, son borgarastéttarinnar og krataeðlisunnanda, þegar hann dregur Bjarnaben fyrir stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis og Bjarniben segir honum hverskonar apparat herra Þorn. Gylfason er. Sem kunnugt er tilheyra þeir allir þrír, Bjarniben, Thorsson og Gylfason hinni íslensku yfirstétt að langfeðgatali og í raun, þannig að þeir munu skilja tungutak hvers annars alveg ljómandi vel. 

Til viðbótar má geta þess, að það er ógæfa íslenskra vinstrimanna, að lukkuriddarar og legátar á borð við Guðmund Andra, Þorvald Gylfason, Katrínu Jakobs og Gunnar Smára hafa yfirtekið alla vinstrimennsku í landinu og gert hana að ótrúverðugu spjátrungabæli. Í því ljósi er það mikið gleðiefni, að Bjarniben skuli hafa haft manndóm í sér til að greiða umræddu krataeðlishyski, ónytjungum og falshundum, það ágæta kjaftshögg að afhjúpa herra Þorn. Gylfason og í leiðinni gjörvallan krataeðlissöfnuðinn.      

Þorvaldur eigi tæplega samleið með ráðuneyti Bjarna

Samkvæmt skátabókinni, bls. 219, er sjálfsflekkun afar hættuleg iðja

Samkvæmt Skátabókinni, bls. 219, er sjálfsfróun mjög hættuleg iðja heilsu þess sem hana stundar. Að lenda í sjálfsfróun, þ.e. falla fyrir sjálfsflekkunarfreistingunni, veiklar fórnarlambið, ef þessi andskoti kemst upp í vana, og eru til margar hroðalegar sögur af þessum fjanda í læknaskýrslum. Nú er upp risinn í Rimunum svokallaður Rimadóni, náskyldur Hvassaleitisdónanum, og hefir þessi þrifagemlingur víst fyrir stafni, allan guðslangan daginn, að falla fyrir sjálfsflekkunarfreistingunni úti í stofuglugga heima hjá sér. Það virðist vera heldur andstyggilegt fyrir aðra Rimunga að búa við athæfi dónans, en þeir geta ekkert að gert, því dóninn býr við friðhelgi heimilis síns.

Kolbeinn okkar Kolbeinsson, skrifstofustjóri og framsóknarmaður, er einn þeirra sem féll fyrir sjálfsflekkunarfreistingunni. Eftir að hann var kvæntur frú Ingveldi lagði hann þennan vafasama sið ekki niður og skeytti aungvu þótt hann ætti á hættu að verða örkumla fyrir vikið. Svo var það eitt sinn úti á svölum að sumri til, að Kolbeinn hóf sjálfsflekkun og fór ekki leynt með. Kérlíngar í nærliggjandi húsum æptu ókvæðisorðum að honum og hótuðu honum líkamsmeiðingum og morði, en Kolbeinn gretti sig bara framan í þær og var hinn gleiðasti.

En á ,,snöggu augabragði", eins og segir í útfararsálminum hans Hallgríms heitins, gerðist sá atburður i lífi Kolbeins, sem nú verður frá greint: Okkar maður, Kolbeinn Kolbeinsson, stóð sem sé sperrtur á svölunum með buxur á hælum og fuglinn í hægri hönd, en með hinni vinstri sendi hann glaðbeittur fokkmerki og leið eins og hann væri ósigrandi. Þá var það, að geitungsdjöfull, stór og vitskertur, kom aðvífandi og stakk eiturprjóni sínum í leyndarlim Kolbeins og varð honum hér um bil að bana. Ekki var nóg með að Kolbeinn ræki upp org, nístandi neyðarhryglu, heldur steyptist hann yfir handrið svalanna og hafnaði ofan í drullusvaði. Kérlíngarnar þustu að honum eins og grimmar hænur og spörkuðu í hann. Loks bar frú Ingveldi þar að og barg hún bónda sínum úr háskanum. En Kolbeinn varð að leggjast á spítala eftir árás geitungsins, því drep kom í stungusárið. Og þarna missti Kolbeinn einn fjórða af leyndarlimi sínum; læknarnir skáru drepið burt því annars hefði meinið orðið svo íllt, að óhjákvæmilegt hefði verið að gelda Kolbein, þennan grandvara og góða mann. 

Sjálfsfróun við róluvöll „nánast daglegt brauð“

Kallanginn var fluttur niðurnjörvaður og samanhespaður á brott

Aumingja Þórólfur, nú er hann búinn að vera. Eftir uppákomuna í sjónvarpinu í dag var kallanginn fluttur niðurnjörvaður og samanhespaður á vissan stað, sem ekki verður nefndur hér. Það er náttúrlega fáheyrður andskoti, að einn sóttvarnarlæknir ráðist eins og brjálæðingur að veitingamönnum, sem hafa að atvinnu að selja fólki áfengi, og fullyrða upp í opið geðið á þeim, að þeir sem stuðli að knæpulíferni stuðli öðrum fremur að útbreiðslu hinnar mannskæðu kóvíð nítján veiru; í fyrsta lagi selji vertarnir viðskiptavinum sínum eitur, sem gerir þá vitlausa, og í öðru lagi komi þeir smiti á lífshættulegri farsótt til skila á lúalegan hátt.

Veitingamenn eru auðvitað í mjög andlegu áfalli eftir árás sóttvarnarlæknis og telja, sem von er, að dagar þeirra séu taldir, gjaldþrot blasi við og þá sé ekkert annað eftir en að hengja sig í miðstöðvarkompunni. Frú Ingveldur er líka afar reið sóttvarnarlækni fyrir hans ógætilega munnsöfnuð, enda hringdi hún þegar í Neyðarlínuna, eftir að hafa hlustað steinilostin á manninn, og óskaði eftir sjúkrabifreið til að flytja hann á brott.

Um síðustu helgi, sem sé á sjálfan sjómannadaginn, kallaði frú Ingveldur sóttvarnarlækni til að líta á Kolbein eiginmann sinn. Sóttvarnarlæknir var fúll og fámáll við frú Ingveldi, að öðru leyti en því, að Kolbeinn væri dauðvona, ekki af neium sjúkdómi, heldur af ræfilsskap og viðbjóðslegu líferni. Úrskurður sóttvarnarlæknis var til þess, að frú Ingveldur tók í öxlina á honum og kastaði honum sem sorpi út á götu og bað Fjandann fyrir velferð hans. Nú bætir þessi kyndugi læknaskörungur gráu ofan á svart og sendir veitingamönnum á barmi gjaldþrots eitraða pillu. Já, vinir mínir, þeir eru víða vandræðamennirnir.  

Alvarlegasta smithættan á djamminu

Ofboðslegt ástand á sjórnarheimilinu. Búið að ræsa Guðmund Fjósarauð út.

Djöfull er nú að sjá þessa mynd af Swandeesý með tvo hvíta miðaldra karlmenn sér á vinstri hönd, en hokna og þreytta gleraugnakonu úti í horni sér á hægri hönd. Auk þess er annar hvíti miðaldra karlinn í einkennisbúningi lögreglu, sjálfsagt til að leggja áherslu á alvarleika stundarinnar. Hornkerlingin þreytta er ofan á annað svo undur raunamædd á svipinn, að aungvu er líkara en fulltrúar valdsins, Swandeesý Sendiherrans og lögregluforinginn, hafi rétt í þessu verið að dæma hana til dauða eða að minnsta kosti í gapastokk og aðeins sé verið að bíða böðulsins til að fullnægja dómnum.

Þetta er náttúrlega hræðilegt. Nú, böðull Reykjavíkurumdæmis, Guðmundur Fjósarauður, kvað enn vera á sínum stað og þess albúinn að embætta dæmda sakamenn og þá ekki síður afbrotakonur. Guðmundur Fjósarauður, böðull í Reykjavík, er ævinlega undir áhrifum áfengis og annarra sterkra efna vegna ábyrgðar embættis síns og bætir iðulega á sig þegar hann þarf að hýða þjóf eða höggva mann, - nú, eða læsa kvendi í gapastokk á Austurvelli.

Svo herma síðustu fregnir, að strákurinn Bjarniben sé raunarlega ósannsögull um eitt og annað er viðkemur málefnum ríkisins. Til viðbótar umræddum ávirðingum, þá er Bjarniben grunaður, af krataeðlissjúklingum, að hafa komið í veg fyrir að herra Þorn. Gylfason fengi jobb hjá einhverju samnorrænu kjaftasöguriti. Ef rétt reynist, þá er óhætt að slá því föstu, að Bjarniben sé ekki aðeins strákur heldur og götustrákur, óprúttinn og hræðilegur. En hætt er við að settlegur prumpudrengur af efrimillistétt og skyldleik í yfirstétt sæki hvorki fé eða frægð í fangbrögð við götustrákinn Bjarnaben. Hvað þá að lurðurnar af Píratahælinu hafi eitthvað í hinn garpslega Engeying að gera. Nei nei og aftur nei. 

  

Enginn veit hvernig á að opna landamæri