Verslun með heilsubótarfólk er nauðalík braski með hunda og hross

Það er áreiðanlega ekki síður gaman að versla með heilbrigðisstarfsfólk en hunda eða hross. Ég veit til dæmis til þess, að heilbrigisstarfsfókskaupmaður nokkur hefur alveg sérstakar aðferðir til að pranga allskonar heilsubótarfólki inná útlendinga. Þegar hann ætlar að selja Norðmönnum gamla, útslitna og géðílla hjúkku sem þrítugan, afburðagreindan hjúkrunarfræðing með doktorsgráðu, þá litar hann öll hár á henni, lætur hana taka inn rottueitur, slípar tönnur hennar með smergli og hellir blómavíni oní hana rétt áður en hann sýnir væntanlegum kaupanda gripinn. Og kaupandinn bítur á agnið og fer með þá gömlu, géðíllu, og lætur hana umsvifalaust fara að hjúkra moldríkum bíssnissmönnum og kóngafólki. Þá seldi hann fyrir ári síðan, einn geggjaðan lækni til Sameinuðu arabísku furstadamanna, með því að sprauta í hann glundri sem að öllu jöfnu er notað við fári í svínum. Geggjaði læknirinn varð öldungis bísperrtur af svínafárslyfinu og gat talið kaupandanum trú um, að honum væri ekki hulið um leyndustu dóma læknislistarinnar. Nú angrar þessi læknir fársjúkan furstalýð með stólpípum og laxerolíu.

Þau leynast víða hin góðu tækifærin þegar vel er að gáð.

Á höttunum eftir hjúkrunarfræðingum