Kraftar frú Ingveldar eru meiri en vatn í plastbala á Austurvelli

Sagt er að stelpa sé ekki sterk fyrr en hún getur hræsnað með því að hlaupa um Austurvöll með plastbala með vatni í. Íslendingar urðu svo lánssamir á dögunum, að sterk stelpa á stútúngsaldri, með fáeina blaða- og sjónvarpsmenn á hælunum, sýndi umheiminum þessa miklu aflraunalist errilegra kvenna.

Svo eru til firnasterkar stelpur, sem í uppljóman fémínískrar harðlífisgreddu, vega að ekki eins sterkum kynsystrum sínum úr launsátri á internetinu og ná slíkum góðum árangri, að til hreinna ódæma má telja.

En langsterkastar af öllum sterkum stelpum eru samt þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn. Þær eru svo sterkar, að þær munar ekkert um að steinrota marga afrenda karkyns víkinga á einni góðri kvöldstund. Og svo eru þær heitar í ástum, að jafnvel löngu liðnir byskubbar, frá því fyrir siðaskifti, rísa úr gröfum sínum til að reyna að ná ástum þeirra.

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, framsóknarmaður og eiginmaður frú Ingveldar, hefir ratað í marga raun í viðskftum sínum við eiginkonu sína. Í síðastliðnum ágústmánuði gerðist sá atburður í lífi Kolbeins, þegar hann var að sinna heilögustu skyldu hjónabandsins á frú Ingveldi, að fólskur geitungur renndi sér innum svefnherbergisglugga þeirra hjóna og stakk Kolbein umsvifalaust í nauðabera rassboruna.  Kolbeini varð svo um þessa tilefnislausu árás geitungsins, að hann rak frú Ingveldi þvílíkan hnykk, að við sjálft lá að höfuðið hrykki af henni og skoppaði útá gólf. En þar eð frú Ingveldur er öllum kynsystrum sínum sterkari, tóks henni ekki einungis að lifa hnykkinn af, heldur kastaði hún knapa sínum af baki eins og ólm meri svo hann slengdist útí vegg. Að svo búnu hóf frú Ingveldur svo æðisgenginn eltingarleik við geitunginn að sængur og koddar rifnuðu og fiðrið fauk útum allt. Að lokum lánaðist henn að myrða hinn illvíga geitung með því að kasta níðþungu náttborði í hann, þar sem hann sat uppí loftinu og reyndi að kasta mæðinni. Af Kolbeini er það að segja, að hann féll þegar í öngvit er hann slengdist utaní vegginn og komst ekki til meðvitundar fyrr en daginn eftir þegar hann rankaði við sér, tjóðraður ofaní rúm á sjúkrahúsi. Þá var honum sagt, að líklega næði hann aftur fullri heilsu, en því miður væri hann höfuðkúpubrotinn, axlarbrotinn og að auki væru ein sex rifbein fremur illa löskuð. Hann gæti þó huggað sig við, að læknateyminu hefði tekist að skera burt ummerkin eftir geitunginn og ennfremur að hann gæti þakkað eiginkonu sinni fyrir, að það óþokkakvikindi væri dautt og komið til Andskotans.

„Þorir að vera hún sjálf“