Jóhannes Ragnarsson

16.7.2015 | 14:45

Saklaust föndur sem breyttist í stórfellda vá og hrylling

Ljótt er ef satt er, að helvískir ferðamennirnir glotti við tönn, flissi eða hlægi jafnvel upphátt framaní hina undurgráðugu Íslendinga, rétt á meðan þeir ganga örna sinna hvar sem er annars staðar en á salernum hinna undurgráðugu, sem heimta pééénííínga af þeim fyrir að fá að skíta og míga. Kveður svo rammt að hlátrasköllum og glotti ferðalanganna, meðan þeir sitja á hækjum sínum, að þeir gráðugu ferðaþjóðnustubændur eru farnir að ræða sín í milli, í fullri alvöru, hvort ekki sé hægt að troða tappa í rassinn á túristunum við komu þeirra til landsins og binda fyrir pípulögnina í þeim. Og víst er vá af þessu skítlega framferði ferðamannana því gamlar konur og smábörn gætu sem hæglegast runnið í túristaskitu út á víðavangi og stórslasað sig. Þar að auki er haft fyrir satt, að hin glottandi og flissandi túristahjörð sitji um að stela skeinisblöðum hvar sem þeir koma, meðal annars á sjoppum, veitingastöðum og gistiskýlum. Blöðin skilja þeir svo eftir, hræðilega útverkuð, í námunda við stykkin sín, fáum til sjónræns yndisauka nema ef til vill fáeinum geðbiluðum pervertistum.

Fyrr í sumar kom frú Ingveldur auga á erlend þokkahjú sem voru að pukrast við að gera þarfir sínar illþefjandi inni á lóð hjá henni. Nánar tiltekið voru þessir gjaldeyrisskapandi gullfiskar og túristar að skíta í blómabeð frú Ingveldar. Og þar eð frú Ingveldur er snör í snúningum og fljót að taka afgerandi ákvaranir, þá þaut hún í hendingskasti útá vígvöllinn og greip þokkahjúin glóðvolg við óhreina iðju sína og néri þeim vel og vandlega uppúr hroðanum sem þau hugðust skilja eftir í blómaveðinu. Henni tókst líka að slíta bæði tvö úr buxunum áður en hún stökkti þeim á flótta. Og vegfarendur sem sáu til flótta þokkahjúana undruðust sjá tvær persónur á harðaspretti úti á götu, naktar neðan mittis og með hægðir í hárinu og í andlitinu.

Það er aungvum böum um að fletta, að ferðamannaiðnaðurinn á Íslandi hefur breyst á fáum árum úr tiltölulega saklausu föndri í hreinræktaða vá, plágu, sem ómögulegt er að líkja við nokkuð sem Íslendingar hafa áður kynnst. Á landnámsöld börðust hreinlátir landnámsmenn og vandir að virðingu sinni við ódáma er hugðust skíta á tún þeirra. Ekki er því seinna vænna en að allar sveitarstjórnir á Íslandi verði skikkaðar til að stofna hersveitir til að berja á rækilega ferðalingadólgum, sem staðnir eru að andstyggilegu skítverki þar sem slíkt framferði sómir sér ekki, svo sem í fjörum, á holtum, melum, túnum, lóðum, skúmaskotum, á fjöllum og uppi í firnindum. Og ábyrgð þeirra er ginna þennan skítafénað til landsins er nokkur og veitti þeim ekki af duglegri ráðningu í anda frú Ingveldar.