Lúmskur fantur og ófyrirsjáanlegur eins og rotta

Indriði Handreður hefir árum saman stundað hjólreiðar án teljandi óhappa þrátt fyrir að vera á stundum allverulega vímaður á hjólhestinum. Í nótt brá hann sér af bæ, enda var eiginkona hans þá úr heimi höll af brennivínsneyslu. Erindi Handreðsins að heiman liggur svo sem ljóst fyrir: Hann fór að heimsækja roskna ekkjufrú, fræga af endemum fyrir ýmiskonar skrautleg uppátæki. Hjá ekkjufrúnni vóru þrír aðrir karlmenn, ef karlmenn skyldi kalla, fyrir í fleti og hafði gengið á einu og öðru þar á bæ þegar Indriða bar að garði.

Ekkjufrúin fylltist fjarri því örvæntingu þótt fletisbræðrum hennar fjögaði um einn og fór allt þar fram um friði um hríð. Í millitíðinni raknaði Máría Borgargagn því miður úr rotinu og brást ókvæða við er hún uppdagaði að hún væri ein í kotinu. En þar eð Borgargagnið er þefvís eins og villidýr rann hún á lyktina af eiginmanni sínum og stóð hann að ófögru verki hjá ekkjufrúnni og sóðaköllunum þrem í fleti ekkjufrúarinnar.

Þegar Indriði varð konu sinnar var, stökk hann viðstöðulaust útum glugga, sté á bak hjólhesti sínum og rann á braut á ógnarhraða. Þessari hjólreið lauk, eins og segir í frétt mbl.is, í miðjum flokki hjólreiðafólks, sem reyndis þegar til kastana kom, í engu betra ástandi til hugar og handa en Handreðurinn. En Indriði Handreður er lúmskur fantur, ófyrirsjánlegur eins og rotta, og því smó hann úr greipum hjólreiðaflokksins í Gnoðarvoginum og hvarf á braut og skildi hina eftir í sárum sínum, grátandi af heift.

Hjólaði í vímu inn í hóp hjólreiðamanna