Blótkonan sem fékk makleg málagjöld

Sigga Títa er líka svona blótneyti. Þegar hún er tekur flugið, hækkar blóðþrýstingurinn jafnvel í æðum harðsvíruðustu sjóara, marghertra af óguðlegum munnsöfnuði, við að hlusta á slíkt magn í einni lotu af krossbölvi og klámi. Að vísu hefir Sigga Títa, illu heilli, ekki starfað sem alþingismaður, en hún hefir flutt margar leiftrandi tækifærisræður við ýmis  tilefni.

Þegar Sigga var félagskona í Kvenfélaginu Rósalind hélt hún margar kyngimagnaðar ræður yfir hausamótunum á hinum kérlíngunum. Sáu Rósalindarkonur sér ekki annað fært að lokum en að reka þennan flugmælska orðhák úr kvenfélaginu. Dropinn sem fyllti mælinn var ægileg eldmessa, sem Sigga Títa mælti af munni fram í ræðupúlti Rósalindar, þar sem hún veittist harkalega að velunnara kvenfélagsins, Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni, sem að sjálfsögðu var ekki viðstaddur. Þar hún Kolbeini á brýn flest það sem einum manni getur verið til ævarandi skammar og hneysu, meðal annars, að hann væri djöfulsins karlremba, gerður út af feðraveldinu til að koma fram viðbjóðslegum vilja sínum við lítillátar konur, sem ekki gætu borið hönd fyrir höfuð sér frammi fyrir öðrum eins ónáttúrugradda. Í kjölfarið fyldu síðan hræðilegar lýsingar á meintu framferði Kolbeins og hans félaga.

Þegar Rósalindarkonur voru búnar að reka Siggu Títu af hönum sér eftir virkilega stórorrustu við hana, fóru þær allar sem ein í heimsókn til velunnarans Kolbeins og skýrðu honum frá glæpsamlegu orðbragði Siggu Títu um hann og báðu hann innilegrar fyrirgefningar á framferði hennar. Eiginkona Kolbeins, frú Ingveldur, hlýddi andagtug á málflutning kvenfélagskvennanna með sívaxandi ygglibrún. Svo greip hún kápu sína og hvarf með miklu fasi úr húsi. Daginn eftir mátti lesa í fjölmiðlum, að kona nokkur lægi á gjörgæsludeild eftir að hafa orðið fyrir árás annarrar konu; ennfremur að hin slasaða væri eftil vill ekki í bráðri lífshættu og árásarvargurinn væri ekki enn fundinn. Fleiri fréttir bárust ekki af þessu dularfulla máli, enginn var yfirheyrður, hvað þá dæmdur eða fangelsaður - og ekki orð um það meir.

Bölvi og blóti ekki í ræðustólnum