Umrenningaiðnaðurinn

Satt að segja er svosem fjandans sama hvort óforsjálir ferðalingar andvarpi ea hlandvarpi í Staðarskála. Fyrir það fyrsta áttu þessir angurgapar og kynjafuglar að að vera kjurir heima hjá sér í stað þess að flækjast um eins og einhverjir nútíma Sölvar Helgasynir öllum til ama og sjálfum sér til skammar. Gamli Sölvi var orgínal og var flengdur opinberlega á heiðarlegan hátt, en nútímasölvunum er klappað á dillibossana sína og kitlaðir undir hökuna með hvatningarorðum um að halda áfram að flækjast um eins og blindar mýs í búrskáp.

Grandvarir einstaklingar eru fyrir lifandis löngu búnir að fá sig fullsadda af ferðamannaplágunni og skiptir þá engu hvort í hlut eiga innlendir förumenn eða erlendir túristar sem vafra stefnulaust um eins og hverjir aðrir dauðans ráðleysingjar. Mjög varfærnum manni og öfgalausum varð að orði um þetta vandamál, að réttast væri að stöðva þennan andskota fyrir fullt og allt með því að banna ferðalög með ströngum lögum, svipu og höggstokk og gera eignir þessarar tegundar brotafólks upptækar í ríkissjóð.

Verst er þó að landsmenn umgangast flækingsváina af fullkomnu ábyrgðarleysi sem kemur fram viðolslausri gróðasótt, því í augum þeirra eru umrenningarnir gangandi gullklumpar sem bókstaflega verði að græða pénínga á. Þessi frámunalega sóðalegi hugsunarháttur hefir leitt af sér að landið er orið að einum alsherjar útkamri svo hvergi er þverfótað fyrir manna- og kvennasaur, þvagi, úldnum matarleyfum og skeinipappír. Þetta kalla þeir ferðamannaiðnað, vaxtarbrodd í atvinnu og hagvexti og bankarnir lána lukkuriddurm fégræðginnar og kennitöluflökkurunum einhver reiðinnar býsn svo þeir geti nú komið sér upp stassjón til að ,,þjónusta" umrenninga, Sölva Helgasyni nútímans, án þess svo mikið sem húðstrýking eða svipa komi nokkru sinni uppí trénaðan hausinn á þeim.

Þungt „hópandvarp“ í Staðarskála