Síðar var önnur slík aðgerð framkvæmd með nokkuð góðum árangri

Jú, vissulega er sagan þekkt af því þegar Jónas læknir græddi eista úr bráðungum Húnvetningi í aldraðan auðvaldsbelg í Noregi forðum tíð, að minnsta kosti kynnti frú Ingveldur sér þetta læknisfræðilega vísindaafrek vel í þá daga er hún hafði hug á að hressa Kolbein eiginmann sinn við á sviði kynlífstækninnar. Við athuganir sínar komst frú Ingveldur að því, að vel stinnum sextíu árum eftir eistnaskiptin var galmli auðvaldsbelgurinn enn á lífi, nær hundrað og fjörutíu ára gamall og enn með fulla náttúru og hafði sér til dægrastyttingar að eltast við kvenfólk. Hinsvegar var Húnvetningurinn, sem var rúmlega tvítugur árið 1950 fyrir löngu steindauður og sagður hafa farið beit til Helvítis eftir dauðann, því þau sinnaskipti höfðu orðið á högum hans eftir missir eistans að hann gerðist forhertur glæpamaður og fannst síðast dauður í drullusíki suðrí Vatnsmýri, eftir rigningartíð að hausti til.

Þegar frú Ingveldur hafði sannreynt vel heppnaða tilraun Jónasar læknis á noerska auðvaldbelgnum réð hún Gottfreð Gottfreðsson heimilislækni þeirra hjóna til að fremja yngingaraðgerð á Kolbeini. En þar sem enginn húnvetnskur yngismaður varð fundinn, er fórna vildi þó ekki væri nema öðru eistanu í þágu betri náttúru Kolbeins Kolbeinssonar varð Gottfreð læknir sér úti um eista úr drifhvítu hrútlambi austur í Rangárvallasýslu. Síðan gjörði Gottfreð óperasjón á Kolbeini og tengdi hrútseistað kunnáttusamlega við eistu Kolbeins og saumaði scrotum saman aftur. Þegar verið var að vekja Kolbein af svæfingunni var hann strax farinn að jarma og þegar hann komst á fætur mátti eiginkona hans vel merkja að ný Kolbeinn væri kominn á stúfana.

Til að gjöra langa sögu stuttu, þá var Kolbeinn umturnaður maður eftir ígræðslu Gottfreðs læknis. Eins og fyrr segir var frú Ingveldi hann vera orðinn all dapur til ásta, en eftir aðgeriðna var hann óstöðvandi. Meðal annars varð frú Ingveldur, ásamt mannsöfnuði, að elta Kolbein á fjöll þar sem reyndi að hlaupa uppi sauðkindur með dálítið annarlegt í huga. En þegar hann fór að leggja leið sína út á lóð á morgnanna til bíta gras og rjúka svo til er minnst varði og stanga grandalausa vegfarendur í rassinn eða hnésbæturnar svo þeir fóru um koll var frú Ingveldi nóg boðið. Hún gekk því á fund Gottfreðs læknis og skipaði honum að fjarlægja hrútseistað tafalaust úr Kolbeini og líka þau sem hann væri fæddur með og setja golfkúlur í staðinn. Eftir þá hina síðari aðgerð hefir Kolbeinn stillst til muna og er nú hrútseðlið að mestu rokið úr honum, en þó hefir frú Ingveldur jafnan gætur á honum meðan fengitími sauðfjár í sveitum gengur yfir. 

„Þarna er ég að skjóta Rússa“