Fá í kjaftinn merarsmér

Það er eins og gerst hafi í gær þegar ég í fyrsta sinn heyrði ljóðmæli þjóðskáldsins mikla, er hefjast á þessa leið:

Þú eldgamli útslitni kérlíngarfjandi,
það ætti að reka þig strax úr landi
og skvetta á eftir þér skít og hlandi.

Þarna orkt þjóðskáldið af miklu mannviti um samfélagsskemmandi óþrifnað, sem bæri að reka af höndum sér út í hafsauga. Stundum verður sona óþrífnaður, eða viðbjóður öllu heldur, til undir pípuhatti og armani-jakkafötum og í þeim tilfellum býður oss þjóðarsómi að bregðast har við og útmá óþverrann.

Þegar hið klámfengna sóðafyrirbæri Miðflokkurinn, þ.e. söfnuðurinn sem hefir merarhausinn að einkennismerki, stendur upp og belgir sig út og heimtar að upp verði kosið um nefndarskipan Alþingis, er ekki laust við að mörgum þyki úr hófi fram stungin tólg. Þegar ósiðaðir götustrákar vaða uppi með kjaft og heimtufrekju eftir að hafa kveikt í skólanum og brennt hann til kaldra kola eru þeir umsvifalaust flengdir stórflengingu til blóðs og troðið upp í þá tusku svo þeir geri ekki út af við nærumhverfið með hljóðunum. Þannig á að meðhöndla Klausturbandalagið á merarhausnum.

En gefum þjóðskáldinu aftur orðið, um leið og vér bjóðum réttlátum landsmönnum góða nótt:

Þér klausturuppglennta kérlíngargála,
upp á vegg eins og Skrattann þig ætti að mála,
því Sathani merkt er þín sauðgærusála.
Júgurpokinn er jarganssver,
jarma lömbin á hrútaber,
-en fá bara í kjaftinn merarsmér.

„Ekkert óeðlilegt“ við kröfu Miðflokks