Jóhannes Ragnarsson

9.6.2019 | 23:47

Arnfreður er ekki síðri heiðursmaður en Hasan Fidan og hans bræður

Þeir eru mikilir heiðursmenn þeir Hasan Fidan, Taha Yuksel, Murat Kurt og Cihan Akkus og þjóð sinni, Hund-Tyrkjanum, til mikils sóma. Og þá kemur upp í hugann minningin um Kurt nokkurn, danskann mann sem var með okkur á vetrarvertíð fyrir hart nær hálfri öld. Dags daglega var Kurt skikkanlegur maður, en þegar hann hafði í staupinu varð hann hálf einkennilegur og varð mönnum næsta óskiljanlegur, því þá fór hann að tala einhverja andskoans djöflatyrknesku, sem var gjörsamlega stórfurðulegur bræðingur dönsku, íslensku, ensku og svo einhverrar ókennilegrar tungu. Hinsvegar var Kurt afskaplega hljóðlátur þegar hann komst í það ástand, sem við Íslendingar köllum að vera dauður, og lá hálfur inni í borðsal og hálfur frammi á gangi.

Nú virðist Hund-Tyrkjanum afskaplega nauðsynlegt að koma oss Íslendingum í nái kynni við klósettbursta og helst vilja þeir víst skúra á oss afturendann allt upp í djúpristil með því tóli. Ekki minnumst vér þess, að í Tyrkjaráninu, lofsællar minningar, hafi Tyrkinn barið oss sundur og saman með kamarkústum, aldeilis ekki. Þeir hjuggu sem sé höfuðin af oss með hroðalegum sveðjum. Já. Hvunær Tyrkir hafa vanið sig á salernisbursta og gjörst þeim handgengnir erum vér með öllu ókunnugir og hvurgi er í annálum á slíkt minnst.

Það var einn fagran sumardag fyrir þrjátíu og eitthvað árum, að sá frómi og drenglyndi þegn, Arnfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri, gjörðist lismaður Múhámeðs spámanns og varð múhámeðstrúar. Ekki var þessi íslenski vörubifreiðastjóri þó betur að sér í hinni nýfengnu trú en hann snöri höfði sínu í norður þá hann kastaði sér á bæn. Þetta gjörði Arnfreður mörgum sinnum á dag og saung einhverja saltara eða grallarasöngva til Múhámeðs. Fyrir einstaka tilviljun sá Tyrki nokkur til bænagjörðar Arnfreðs Lyngdalh og varð svo reiður að hann dró gríðarlega sveðju upp úr buxnaskálm sinni og hugðist binda bráðan endi bæði á bænalestur vörubifreiðarstjórans sem og líf hans. En þar eð Hund-Tyrkinn var fullur eins og tyrkneskur landsliðsmaður í fótbolta og ennfremur klauffenginn að eðlisfari þá fataðist honum lagið og hjó í sundur stól, sem stóð á gólfinu við hlið hins biðjandi manns. Þá stóð okkar maður, Arnfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri upp og kastaði bæði Hund-Tyrkjanum og múhámeðstrú sinn út, en sveðjuna gjörði hann upptæka og hefir oft notað hana til að rista torf.