Þar kom að því að bókasöfnin lögðust á hliðina

Þar kom að því að kóvíðveiran gerði út af við bókasöfnin, og er það vel, því bókasöfn eru að sönnu uppspretta hins illa. Fyrir nú utan að allskyns pöddur og hættulegar sóttkveikjur eru ævinlega í stórum stíl í bókasafnsskræðum, þá má finna í lesmáli bókanna óforsvaranlegan og forkastanlegan óþverra, sem æsir heimsku og villumennsku upp í fólki. Maður nokkur sem áttaði sig á eðlislægum óþrifnaði bókasafna hefndi sín á þeim með því að lauma hinum og þessum viðbjóði inn í bækurnar rétt áður en hann skilaði þeim.

Maðurinn sem hefndi sín á bókasöfnum heitir fullu nafni Sigurjón Kat Valgarðsson, Reykvíkingur að ætt og hagfræðingur að mennt. Eitt sinn kom þessi kunni hagfræðingur sér upp allvígalegum flatlúsastofni og gerði hann sér að leik að lauma lífvænlegum flöddurum inn í kjöl bóka sem hann skilaði og leið ekki á löngu þar til starfsfólk safnanna fór að finna kvikt á sér og tína eina og eins pöddu upp úr nærbuxum sínum, stundum fyrir allra augum í bókasafninu. Einnig kom Sigurjón Kat leifum af eigin taði fyrir milli blaðsíðna og mæltist það illa fyrir hjá viðskiptavinum bókasafnanna. 

Annar maður, Gísli Gýrslason að nafni, var hatursmaður bókmennta og hélt bókabrennur á lóðinni heima hjá sér. Sérdeilis var honum illa við bækur, sem hann kallaði kérlíngabækur, en það voru bækur eftir konur. Þessum illindum Gísla út í bækur og bókmenntir lyktað óskaplega illa, því í síðasta sinn er hann efndi til bókabrennu varð hann svo óheppinn að falla aftur fyrir sig á bálið. Og þar brann hluti af honum til ösku, en hitt grillaðist og steikaraþefinn lagði út um allt. Einhver vitni voru að óförum Gísla, en þau litu öll undan og lyftu ekki fingri honum til bjargar. Það er haft fyrir satt, að þegar fréttist um afdrif Gísla hafi bókaverðir hoppað upp í loftið og klappað saman lófum af einskærri þórðargleði. 

Álagið eins og fyrir páskalokun eða jólafrí